Εκνευρίζομαι με τα πεθερικά μου!!

Εκνευρίζομαι με τα πεθερικά μου!!

Εγώ ουσιαστικά δεν έχω πρόβλημα στο γάμο μου, αλλά δεν θέλω καθόλου να έχω σχέσεις με τα πεθερικά μου και την αδέρφή του συζύγου μου.

Τα πεθερικά μου ότι είχαν και δεν είχαν τα έδωσαν όλα στη κόρη τους (5 σπίτια, οικόπεδα, τώρα πληρώνουν τις σπουδές των παιδιών τους) συν όλες τις διευκολύνσεις που τους παρέχουν (καθάρισμα σπιτιού, σιγύρισμα, μαγείρεμα, τρεχάματα παιδιών σε ιδιαίτερα κλπ). Αυτοί δηλαδή σχολνάνε από τη δουλειά και όλα στο σπίτι είναι μια χαρά τακτοποιημένα και με το φαϊ στο πιάτο. Και ο γαμπρός πάντα παραπονιέται ότι δεν το φτάνουν τα χρήματα και δώστου και ξοδεύει σε ταξίδια στο εξωτερικο 2-3 φορές το χρόνο, αγοράζοντας ακριβά αυτοκίνητα, ρούχα κλπ. Σημειώστε ότι και οι δύο έχουν πάρα πολύ καλές δουλειές με πολύ καλές αμοιβές. Δηλαδή, αν καταλάβατε δεν έχουν ανάγκη απο καμιά βοήθεια.

Στον άντρα μου πάλι δεν έχουν δώσει τίποτα, αλλά δεν το παραδέχεται καν. Εκείνο που με εκνευρίζει είναι πως όταν αρρωστήσουν πάντα ο άντρας μου τρέχει για τα πάντα, γιατρούς, χαρτιά κλπ. Και κανείς δεν νοιάστηκε ποτέ να πει πως εμείς τα βγάζουμε πέρα. Είναι πολλές φορές, στο τέλος του μήνα που πραγματικά μετράμε κέρματα για να περάσουμε μέχρι να πληρωθούμε, για να αγοράσουμε τα απαραίτητα. Δεν λέω, δώξα το Θεό δουλεύουμε και οι δυό και είμαστε καλά. Αλλά είμαστε πάντα στη τρεχάλα, δουλειά, σπίτι, να μαγειρέψουμε, να τρέξουμε το παιδί στο σχολείο, να καθαρίσουμε το σπίτι, καμιά βοήθει δεν έχουμε από κανένα. Εμείς δηλαδή δεν θέλαμε ένα καινούριο αυτοκίνητο, αλλά δεν είχαμε χρήματα και πήραμε ένα μεταχειρησμένο, τα καλοκαίρια βολευόμαστε κάπου κοντά, δεν θα θέλαμε να πάμε και εμείς ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό, έξω δεν βγαίνουμε, δεν θα το θέλαμε άραγε?

Εσείς το θεωρείται αυτό δίκαιο? Και είμαστε νέοι άνθρωποι. Δυό μέτρα και δυό σταθμά? Αλήθεια είμαι παράλογή που δεν θέλω να έχω καμιά σχέση μαζί τους? Αφού αυτοί δεν ενδιαφέρονται για το πως περνάμε γιατί να θέλω εγώ να έχω σχέσεις μαζί τους? Ο σύζυγός μου τους επισκέπτεται 2-3 φορές την βδομάδα, τους τηλεφωνά καθημερινά κλπ.

Όμως έρχομαι και λέω, αυτός δεν είναι παιδί τους? Ποιός τους τρέχει όλη μέρα όταν χρειάζονται κάτι? Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι άδικο? Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τσακωνόμαστε αρκετό καιρό τώρα, αλλά τελευταία άρχησε να μου τη δίνει στα νεύρα αυτή η στάση τους και μόνο να μου μιλά γι αυτούς σηκώνομαι και φεύγω.

Δεν τους θέλω, δεν τους θέλω!! Τι να κάνω? Ας μείνουν στο σπίτι τους και ας μην μας ενοχλούν άλλο!

Οι γονείς πάντα στηρίζουν περισσότερο το αδύναμο μέλος της οικογένειας.
Στην προκειμένη περίπτωση το κορίτσι θεωρείται πιο αδύναμο απ το αγόρι.
Αυτές είναι παλιές αντιλήψεις που δεν αλλάζουν εύκολα.

Αρκεί να σου πω ότι η μητέρα μου πάντα μου υπενθυμίζει ότι στη μοιρασιά της γονεϊκής περιουσίας, εγώ ήμουν η ωφελημένη, γιατί το μαγαζί που μου έδωσαν είναι 2 τετραγωνικά μέτρα πιο μεγάλο από το μαγαζί που πηρε η αδερφή μου (ναι μόνο 2 δεν είναι σχήμα λόγου), η οποία σαν πιο συνεσταλμένη έπρεπε να πάρει τα περισσότερα. Εμένα δεν με φοβότανε ότι θα τα καταφέρω στη ζωή επειδή ήμουν εκ γενετής αντράκι.
Όταν μετά γεννήθηκε ο εγγονός , όλη η φροντίδα έπεσε στο νέο αδύναμο μέλος της οικογένειας.

Απ όσο θυμάμαι, οι συγγενείς του πρωην μου ποτέ δεν με είδαν με θετικό μάτι . Μόνο μια θεία του μου χάρισε σα δώρο γάμου ένα σταυρουδάκι. Κανείς άλλος δεν μου έδωσε ούτε ένα πράσινο φύλλο.Ούτε καν η αδερφή του. Συν τοις άλλοις μου την είπαν κιόλας πως (μένοντας έγκυος) τους χάλασα και την κληρονομική διαδοχή επειδή πλέον τα ανήψια του πρώην δεν θα κληρονομούσαν τον θείο τους και τους κακοφάνηκε σφόδρα.

Θα σου έλεγα να μην ασχολείσαι καθόλου με τα οικονομικά της οικογένειας του άντρα σου. Κακό θα κάνεις κι όχι καλό. Τον φέρνεις και τον ίδιο σε δύσκολη θέση με το να έρχεται σε αντιπαράθεση με τους δικούς του. Το παν είναι να έχετε την ησυχία σας κι ας έχετε λιγότερα.
Αμέτρητα ζευγάρια σήμερα τσακώνονται εξ αιτίας της οικονομικής τους κατάστασης και πολλά φτάνουν στο διαζύγιο από τη συνεχή γκρίνια που συνοδεύσει αυτό το οξύτατο πρόβλημα.
Μην ασχολείσαι καλύτερα και κράτα τυπικές σχέσεις αν δεν τους γουστάρεις σαν άτομα.

Κάτι μου λείπει από την αφήγησή σου καλή μου.
Πως είναι δυνατόν τόσο καλοβολεμένοι γονείς με σπίτια, οικόπεδα και όλα τα καλά του κόσμου να ξεχωρίζουν τόσο πολύ τα δυό παιδιά τους. Είναι τόσο ακραίο όλο το σενάριο που sorry κάτι δεν μου στέκει. Μήπως οι σχέσεις σου με τα πεθερικά σου δεν ήταν ποτέ καλές με συγκρούσεις και προβλήματα και είχαν σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση;
Μήπως δηλαδή έβαλες και εσύ λίγο το χεράκι σου;

Όσον αφορά την στάση του άντρα σου πως είναι δυνατό να μην αντιλαμβάνεται εκείνος όλη αυτήν την αδικία εις βάρος του; Από ότι περιγράφεις οι μεταξύ τους σχέσεις είναι μιά χαρά. Πάλι δεν μου κολλάει το πράγμα. Κάτι λείπει, έτσι δεν είναι;

Αγαπητή μου lady, κι έτσι να είναι τα πράγματα εσένα τι λόγος σου πέφτει? Να ήταν η δική σου η οικογένεια το καταλαβαίνω να ζητάς αλλά τώρα το μόνο πιστεύω πως κάνεις είναι να φέρνεις τον άντρα σου σε δύσκολη θέση. Αυτά είναι πολύ λεπτά ζητήματα που δεν μπορείς να ξέρεις πως τα έχουν κανονισμένα μεταξύ τους. Γνωμη μου είναι να μην ασχολείσαι καθόλου μ'αυτό το θέμα.

Αγαπητή μου νομίζω ότι τό πρόβλημα ή τά προβλήματα τά δημιουργής εσύ,καί
εσύ τά έχης.Δικά τους είναι τά σπίτια,οίκόπεδα,χρήματα.Μαζί τά αποκτήσατε?
Συμβάλατε?Οπως θέλουν μπορούν να τα διαχειρίζονται.Εσύ γιατί 'ασχολείσε?Εσύ αγάπη καί μόνο αγάπη πρέπει να τούς ζητάς καί να τούς δίνης.Να αγαπάς το παιδί τους,να του το δείχνης καί νά φροντίσης να τακτοποιήσης τά οικονομικά σας μόνοι σας έτσι αξίζει.Και τότε ολοι θα ειστε ευτυχισμένοι.

Too bad to be true...

Συμφωνώ με τους περισσότερους ότι είναι καλύτερα να προσπαθήσεις να μην ασχολείσαι πια μ' αυτό το θέμα. Μπορείς άνετα να διαχωρίσεις τη δική σου στάση σε σχέση με του συζύγου σου. Ο γιος τους έχει αυτό το συγκεκριμένο χαρακτήρα κι όσο και να μαλώνεις μαζί του, μόνο κακό στην μεταξύ σας σχέση μπορεί να κάνεις.

Η δική μας περίπτωση μοιάζει λίγο με τη δική σου. Λέει η παροιμία ότι: αν το μωρό δεν κλάψει, δεν τρώει. Ε οι άλλοι όλο κλαίνε κλαίνε, όλο παίρνουν και και παίρνουν και όλο σκορπάνε. Εμείς μια ζωή είμασταν από τη φύση μας περήφανοι, δεν διεκδικούσαμε, δεν ζητούσαμε. Ακόμη κι όταν μας πρόσφεραν κάποιες φορές, γυρνούσαμε με ντροπή το κεφάλι από την άλλη. Σκεφτόταν ο άντρας μου με την αφέλειά του κι αυτή ήταν και η απάντησή του προς εμένα: Γονείς είναι. Αν θέλουν να δώσουν ας δώσουν... Τι με ρωτάνε??? Το θεωρώ άτοπο.

Σήμερα να σκεφτείς γιόρταζε ο πεθερός μου και ήμασταν όλοι γύρω γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Οι άλλοι μόνο για λεφτά μιλούσαν. Κι αυτό συμβαίνει κάθε φορά...

Το μόνο που ήθελα τελικά τόσα χρόνια και το κατάφερα ήταν να βεβαιωθώ ότι ο άντρας μου ξέρει ότι πιάνεται ...κότσος. Αυτό το έχω διαπιστώσει, αλλά δε σημαίνει ότι σταμάτησε κιόλας να γίνεται. Ηθελα τουλάχιστον να ξέρω... Είναι χαζός ή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει? Με το χρόνο που πέρασε είδα ότι κι αυτός αγανακτεί, αλλά είναι δικοί του γονείς, δική του αδελφή. Εγώ τι είχα? Εγώ τι έχασα?

Δικός του είναι ο αγώνας αυτός λοιπόν... Από εκεί και πέρα η μόνη δική μου επιλογή είναι το αν θα συνεχίσω να κάθομαι μαζί του ή όχι. Τελικά επιλέγω να κάθομαι μαζί του, άρα δεν υπάρχει λόγος να γκρινιάζω και να χαλιέμαι....

Εγώ πάλι εκνευρίζομαι επειδή τα πεθερικά μου είναι "ανύπαρκτα" γενικώς.

Στον γάμο ήρθαν σαν τους καλεσμένους και δεν έφεραν ούτε δώρο (μάλλον πίστευαν ότι καθάρισαν με το μενταγιόν του "λόγου"), παρόλο που την εποχή που παντρευτήκαμε ο άντρας μου βρισκόταν σε ασταθή επαγγελματική κατάσταση. Όταν είπε στην πεθερά μου ότι σκέφτεται να παντρευτούμε του απάντησε "εμένα με ρώτησες; με τί λεφτά θα παντρευτείς;". Σημείωση: δεν τίθεται θέμα να μην με ήθελε για νύφη, επανειλημμένα καμαρώνει για την τύχη του γιου της.

Η κυρία δεν "έστρωσε" καν το κρεββάτι όπως συνηθίζεται στις τυπικότερες των περιπτώσεων (και αν αυτό φαίνεται λεπτομέρεια, νομίζω είναι χαρακτηριστικό για το ότι δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα). Αποτέλεσμα οι γονείς μου να επιβαρυνθούν με όλα τα έξοδα του γάμου (ακόμα και το νυφικό μου), εκτός που μας έκαναν δώρο πλήρως εξοπλισμένο σπίτι (σημειωτέον ότι πρόκειται για ανθρώπους που τα φέρνουν βόλτα με δυο συντάξεις και όχι τίποτα εύπορους).

Στο μεγάλωμα του παιδιού η πεθερά μου εξαρχής μου ξεκαθάρισε "όταν πάει δύο να μου το φέρνεις καμιά φορά να σε βοηθάω". Μέχρι να πάει δύο ασφαλώς έφαγε την πίκρα η μητέρα μου και τώρα που πάτησε τα δύο, καμιά φορά τον παίρνουν σπίτι τους, χωρίς όμως να μπορώ να υπολογίσω σε βοήθεια κανονική και να προγραμματίσω δεδομένου ότι τον κρατάνε μεμονωμένες μέρες όποτε τους βολεύει (και αυτό το μαθαίνω μια μέρα πριν).

Και, όπως στην περίπτωση της kavalarisa, μιλάνε ΣΥΝΕΧΕΙΑ για λεφτά. Συνέχεια όμως, δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης.
Στην πραγματικότητα βέβαια, όπως λέει και ο σύζυγός μου, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει τίποτα, ή να παράσχει κάποια βοήθεια και αν κάνει κάτι (όπως στην περίπτωση των γονιών μου) αυτό είναι καλοσύνη του (τουλάχιστον αυτό το αναγνωρίζει).

Μάλλον τους έχω χρεωμένη "κακή συμπεριφορά" ως προς τους γονείς μου στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον δεν ανακατεύονται στην οικογενειακή μας ζωή όπως ακούω ότι γίνεται με άλλες οικογένειες. Από απλή αδιαφορία συμβαίνει αυτό αλλά όπως και να είναι με βολεύει - μακριά και αγαπημένοι.

Chara Chara η πίκρα για την διάκριση υπέρ του άλλου παιδιού τους είναι κατανοητή. Αλλά πραγματικά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει κανέναν. Στον μεγάλωσαν τον άντρα σου, μετά οι οικογένειες χώρισαν. Θα μπορούσαν να τα τρώνε για πάρτη τους.

Αν δεν σου ανακατεύονται στα πόδια, άστους να πάνε στο καλό. Τουλάχιστον να έχει κατανόηση ο δικός σου και να σου επιβάλει την παρουσία τους το λιγότερο δυνατό για να μην συγχίζεσαι. Αμαρτία να χαλιέστε σαν ζευγάρι για την "αναισθησία", όπως σου φαίνεται, των γονιών του. Κρίμα. Αδιαφόρησε και ανέξου όσο μπορείς.

Αγαπητές μου kavalarisa και Μes mes, σας ευχαριστώ πολύ για την κατανοήση και για τις συμβουλές σας.
Δυστυχώς ορισμένοι όπως βλέπετε πιστεύουν ότι υπερβάλω, όμως αν δεν το ζήσεις δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει και απ' ότι βλέπω και εσείς περνάτε τα ίδια.
Βρίσκω τη στάση σας πολύ αξιοπρεπή και συμφωνώ μαζί σας. Ακριβώς την ίδια στάση κρατώ και εγώ, δηλαδή λέω εμείς στο σπιτάκι μας, περνάμε καλά και αγαπημένα, ότι θέλουν ας κάνουν. Και αλήθεια σας λέω παράπονο δεν έχω. όμως είναι κάποιες στιγμές που το έχω παράπονο και λέω καλά αυτός ο άνθρωπος (ο άντρας μου) δεν είναι παιδί τους? Δεν το συμπονούν το ίδιο? Ξέρουν ότι δουλεύουμε όλη μέρα για να τα βγάλουμε πέρα, δεν τους νοιάζει? Πως μπορούν στη κόρη τους να της έχουν όλα τα καλά στα πόδια της και αυτή να μην νοιάζεται καν γι αυτούς. Να μην τους θέλουν κάν!!!! Είναι άδικο, αλλά δεν πειράζει.
Σας ευχαριστώ ακόμη μια φορά και αυτό που λέω είναι να 'μαστε καλά με την οικογένειά μας, νάχουμε την υγειά μας και δεν πειράζει γι αυτούς.

Και εγω τον πεθέρο μου και τη νέα "συζήγο" του (η ΄μήτερα του άντρα μου έχει πεθάνει)δεν θέλω να τους βλέπω καθόλου.Παραμόνες του γάμου μου ήθελα να τον χωρίσω εξαιτίας τους αλλά μιλήσα με μια θεία του αντρα μου και μου είπε ότι όταν παντρευτώ να μην ασχόλουμε καθόλου μαζί τους και να κοιτάω την οικόγενεια μου και μονο.Και έτσι κάνω μακρύα και μονιάσμενοι.Τουλάχιστον στη περίπτωση σου είναι κερδισμενη η αδερφή του αντρα σου και όχι μια ξένη,φάντασου εμάς της έχει γράψει επικάρπια στο σπίτι που θα χτίζαμε και 9 μήνες που ήμουν έγκυος δεν με πήραν ένα τηλέφωνο.Αλλά έκανε χθες συγκεκρίμενα παράπονα ότι η καημένη είναι άρρωστει και δεν τη βόηθαωΚατα εμ'ενα στάματα και έσυ να ασχόλησε η ζωή είναι πολλή μίκρη για να ασχολόυμαστε με αυτους που δεν σ'υμπαθουμε τζάμπα σπατάλη της ενέργιας μας.Εμείς να είμαστε καλά.:>

Παράθεση:
Από το μέλος chara-chara - 28/02/06 02:12
... Τα πεθερικά μου ότι είχαν και δεν είχαν τα έδωσαν όλα στη κόρη τους ...

Παράθεση:
Ας προσέχατε, κακό της κεφαλής σας. Όχι δεν φταίει μόνο ο σύζυγος αλλά και εσύ, που δεν πήρατε τίποτα. Στο (βάρβαρο) χωριό μου λένε πως οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.