ΠΑΙΔΙ ΟΛΟ ΓΚΡΙΝΙΑ & ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ

Παιδι ολο γκρινια & απαιτησεισ

ΖΗΤΑΩ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΠΟΛΥ
ΕΧΩ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΟΥ ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ Η ΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΜΑ ΤΙ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕΣ?????????
ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΜΟΥ. ΜΑΜΑ ΘΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΤΑΔΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ? ΜΑΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΗΡΕΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΧΘΕΣ? ΜΑΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΗΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ? KAI OTAN ΘΑ ΤΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΝ ΠΑΛΙ!!!!! ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΠΙΤΙ?
ΑΣΕ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΒΟΛΤΑ ΜΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ. ΟΤΙ ΔΟΥΜΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΚΡΙΝΙΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΑΛΛΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ. ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΤΩΜΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΞΗΓΗΣΩ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΟΤΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΓΩΤΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΡΧΙΖΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΑΥΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΛΑΘΟΣ ΚΑΝΩ, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΗ , ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΑ.
ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΟΤΙ ΤΑ ΔΩΡΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΓΛΥΤΩΣΩ.
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΑ ΖΗΤΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ????????

Ωπα! Φρένο!! Και ψυχραιμία!!

Εχεις ακούσει που λένε "το παιδί σου και το σκυλί σου, όπως το μάθεις"?. Ε, έτσι είναι...

1. Τα παιδιά, έχουν διαρκώς απαιτήσεις, δοκιμάζοντας τα όρια των γονιών. Με απλά λόγια, τσεκάρουν πόσο "τους παίρνει" να ζητάνε.

Αν η πείρα τα έχει διδάξει οτι κλαίγοντας, σπαράζοντας, φωνάζοντας και κυλιόντας στη μέση του δρόμου, θα επιτύχουν το στόχο τους, να είσαι βέβαιη οτι θα το κάνουν.

2. Δεν ξέρω τί ηλικίας είναι τα παιδιά, αλλά γενικά οι οικονομοτεχνικές αναλύσεις τύπου "πού πάνε τα λεφτά του οικογενειακού προυπολογισμού" σπανίως έχουν κάποιο αποτέλεσμα.

Αν είναι λίγο μεγάλα, μπορείς να τους δίνεις κάποιο χαρτζιλίκι (σε λογικά πλαίσια) κια να τα αφήνεις να το διαχειρίζονται όπως νομίζουν. Τέλειωσε το χαρτζηλίκι; Πάπαλα τα πακοτίνια! Την άλλη βδομάδα πάλι...
3. Οι γονείς, πρέπει να παρουσιάζουν αρραγές μέτωπο απέναντι στα παιδιά (μια τεχνική που κατέχουν πολύ καλά τα ίδια τα παιδιά: μπορεί μεταξύ τους να τσακώνονται και να δέρνονται, αλλά όταν είναι να ζητήσουν να πάνε π.χ. σινεμά, είναι ενωμένα σαν γροθιά - ή κάνω λάθος?)

Είναι ΛΑΘΟΣ ο ένας να απαγορεύει κι ο άλλος να δίνει. Ο ένας να λέει ΟΧΙ κι ο άλλος να λέει ΝΑΙ. Το μήνυμα που παίρνουν τα παιδιά, είναι οτι αρκεί να "χτυπήσουν" το σωστό γονιό, και θα έχουν αυτό που επιθυμούν
4. Τα παιδιά, πολλές φορές, δεν κατανοούν - ή δεν μπορούν να εκφράσουν με λέξεις αυτό που θέλουν.

Μπορεί να θέλουν απλώς να ασχοληθείτε μαζί τους και μην ξέροντας πώς να το ζητήσουν, να απαιτούν παιχνίδια, πακοτίνια και πλειστέισον

Κι όταν λέω να ασχοληθείτε, εννοώ: αφαίρεσε το χρόνο που δεν είστε στο σπίτι. Αφαίρεσε το χρόνο που τα διαβάζεις, τα ταίζεις, τα πλένεις και τους φωνάζεις να μαζέψουν τα παιχνίδια τους από τη μέση, να πλύνουν τα δόντια τους, να ξεκολλήσουν από την τηλεόραση και να τραβήξουν το καζανάκι της τουαλέτας. Πόσος είναι ο χρόνος που κάθεστε ήρεμα και λέτε πώς περάσατε τη μέρα σας; Πόσος είναι ο χρόνος που κυλιέστε παρέα στο πάτωμα; Που φτιάχνετε ένα παζλ; Που πηγαίνετε να παίξετε μπάλα; Που κάνετε κάτι μαζί;
5. Οταν τσακώνονται τα παιδιά, άστα να τσακώνονται. Ετσι λύνουν τις διαφορές τους. Ετσι εκτονώνουν την επιθετικότητά τους. Ετσι διασκεδάζουν, βρε αδερφέ!
6. Α, το πιο σημαντικό: ΔΕΝ είσαι κακή μάνα. ΔΕΝ είναι ανάποδα παιδιά. Λίγη υπομονή χρειάζεται, μια ξεκάθαρη στρατηγική στις ενέργειές σας, και να δεις που όλα θα διορθωθούν

Προσυπογράφω λέξη προς λέξη τα της Μανίνας μας ρηθέντα!!!

Είναι απαραίτητο να συμφωνήσετε με τον άντρα σου ως προς την αδιαπραγμάτευτη θέση που οφείλετε να τηρείτε απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις τους. Αν αυτό δεν γίνει μεταξύ σας, είναι αδύνατον τα παιδιά να μάθουν τα όρια μέσα στα οποία μπορούν να κινηθούν. Κι έχουν ΑΝΑΓΚΗ από όρια τα παιδιά κι ας μην το ξέρουν συνειδητά.

Να σημειώσω εδώ, πως η έλλειψη ορίων φαίνεται όχι μόνο στις καταναλωτικές απαιτήσεις που αναπτύσσουν, αλλά σε κάθε εκδήλωση της ζωής τους. Π.χ. Πόσο χρόνο βλέπουν τηλεόραση;; (Μήπως θέλουν όλο και πιο πολύ;; ) Πηγαίνουν εύκολα για ύπνο;; (Ή ξενυχτούν σε βάρος της υγείας τους;; ) Μαζεύουν τα παιχνίδια τους;; (Ή τ' αφήνουν σκορπισμένα σ' όλο το σπίτι, να τα μαζέψετε εσείς;; ) Είναι συγκεκριμένος ο χρόνος του φαγητού;; (Ή τρώτε όποτε γουστάρετε και για όση ώρα γουστάρετε;; ) Και δεκάδες άλλα μικρά της καθημερινότητας.......

Οι συνήθειες της οικογένειας είναι ουσιαστικά και μη λεκτικά παραδείγματα για τα παιδιά και συνήθως, αν οι γονείς έχουν όρια και μια οργανωμένη ζωή, τότε μαθαίνουν και τα παιδιά να λειτουργούν όμοια.

Συχνά οι υπερβολικές απαιτήσεις των παιδιών είναι η μη λεκτική αναζήτηση της προσοχής των γονιών. Γι' αυτό συμφωνώ απόλυτα με τη Μανίνα που λέει για την ανάγκη ύπαρξης χρόνου για πράγματα που κάνετε ΜΑΖΙ.

"Καλοί" γονείς δεν γεννιόμαστε, αλλά γινόμαστε, αν θέλουμε κι αν είμαστε συνεπείς στα λόγια και τις πράξεις μας.

Η Επιλεκτική

Υ.Γ. Μεγάλωσα μοναχογιό, αλλά μόνο τέτοιος δεν είναι!