Φόβος για το μέλλον

Φόβος για το μέλλον

Έχω μεγαλωσει σε ενα οικογενειακό περιβάλλον όχι πολυ ευχάριστο...
Απο μικρή θυμάμαι τους γονεις μου να μαλώνουν και να αδιαφορουν για πολλά και νομιζα πως αυτό ειναι η οικογένεια και η αγάπη.Χωρις να τους κατηγορώ ξεχάσανε να διδάξουν στα παιδια τους το νόημα του σεβασμού, της φροντιδας στο συντροφο...(οχι πως διδασκεται...)
΄Ηρθε η στιγμή στη ζωή μου να μπει ενας υπέροχος ανθρωπος και για πρωτη φορά να νιωσω πως θέλω να κάνω δική μου οικογένεια. Όσο το ενιωθα χωρις να το εκμυστηρευθώ στον συντροφο μου ημουν καλά.Το κακό ηρθε οταν μου το εκμυστηρευθηκε ο καλός μου.Ένιωσα πανικό. Φοβάμαι πως θα γινει η ζωη μου οπως των γονιων μου. Νιωθω πως δεν θα τα καταφερω να μεγαλωσω σωστα τα παιδια μας (πρωτα ο Θεος), πως δεν θα καταφέρω να τον κανω να χαμογελαει καθε μερα. πως θα ερθει η στιγμη να αδιαφορησει για μενα.Φοβαμαι την πρωτη φορα που θα καψω το φαγητο.Φοβαμαι τα πιο απλα πραγματα και τρεμω για τα πιο συνθετα...Διαφωνιες,κουραση,παιδια, μονοτονία...Ο φιλος μου εχει μεγαλωσει σε πολυ ηρεμο περιβάλλον και ετσι θελει να ειναι η ζωη του...

Δεν ξερω αν βλεπω τα πραγματα περίπλοκα ενω ειναι απλά.Δεν ξερω αν οι φοβοι αυτοι σημαινουν πως δεν ειμαι ακομη ετοιμη...Μηπως ειναι φυσιολογικό;
Ελπίζω αυτά να μην σας φαινονται αστεια και συγνωμη αν κουρασα καποιον...εχει νιωσει κανεις σας ετσι; Αν ναι, πως το ξεπερασε;

Παράθεση:
Originally posted by LAGOUDITSA
Έχω μεγαλωσει σε ενα οικογενειακό περιβάλλον όχι πολυ ευχάριστο...
Απο μικρή θυμάμαι τους γονεις μου να μαλώνουν και να αδιαφορουν για πολλά και νομιζα πως αυτό ειναι η οικογένεια και η αγάπη.Χωρις να τους κατηγορώ ξεχάσανε να διδάξουν στα παιδια τους το νόημα του σεβασμού, της φροντιδας στο συντροφο...(οχι πως διδασκεται...)
΄Ηρθε η στιγμή στη ζωή μου να μπει ενας υπέροχος ανθρωπος και για πρωτη φορά να νιωσω πως θέλω να κάνω δική μου οικογένεια. Όσο το ενιωθα χωρις να το εκμυστηρευθώ στον συντροφο μου ημουν καλά.Το κακό ηρθε οταν μου το εκμυστηρευθηκε ο καλός μου.Ένιωσα πανικό. Φοβάμαι πως θα γινει η ζωη μου οπως των γονιων μου. Νιωθω πως δεν θα τα καταφερω να μεγαλωσω σωστα τα παιδια μας (πρωτα ο Θεος), πως δεν θα καταφέρω να τον κανω να χαμογελαει καθε μερα. πως θα ερθει η στιγμη να αδιαφορησει για μενα.Φοβαμαι την πρωτη φορα που θα καψω το φαγητο.Φοβαμαι τα πιο απλα πραγματα και τρεμω για τα πιο συνθετα...Διαφωνιες,κουραση,παιδια, μονοτονία...Ο φιλος μου εχει μεγαλωσει σε πολυ ηρεμο περιβάλλον και ετσι θελει να ειναι η ζωη του...

Δεν ξερω αν βλεπω τα πραγματα περίπλοκα ενω ειναι απλά.Δεν ξερω αν οι φοβοι αυτοι σημαινουν πως δεν ειμαι ακομη ετοιμη...Μηπως ειναι φυσιολογικό;
Ελπίζω αυτά να μην σας φαινονται αστεια και συγνωμη αν κουρασα καποιον...εχει νιωσει κανεις σας ετσι; Αν ναι, πως το ξεπερασε;

Νομιζω πως ειναι λογικο και φυσιολογικο να εχεις αυτες τις φοβιες. Ομως το οτι οι γονεις σου ηταν οπως ηταν, δε σημαινει οτι ετσι θα εισαι κι εσυ με τον αντρα σου. Το συζητησατε ποτε; Τι εννοεις οτι εκεινος σου το εκμυστηρευτηκε; Τι σου εκμυστηρευτηκε; Σου εκμυστηρευτηκε οτι κι εκεινος φοβαται πως ισως γινετε κι εσεις οπως οι γονεις σου;

Στο μεταξυ πρεπει να θυμασαι οτι εσυ εισαι ενας αλλος ανθρωπος, δεν εισαι καρμπον οι γονεις σου, κι οτι εχεις παρει και καποια παραδειγματα προς αποφυγην...για να εχεις αυτες τις ανησυχιες, σημαινει οτι εχεις αντιληψη και ωριμοτητα.
Ουτε οι δικοι μου γονεις αποτελουσαν/αποτελουν το καλυτερο παραδειγμα, (ουτε και του συζυγου μου) και εγω επισης ειχα καποιες ανησυχιες, ομως στα λιγα χρονια που ειμαστε μαζι με τον συντροφο μου, χαιρομαι και νιωθω περηφανη για τον τροπο που εχουμε χειριστει (δυσκολες) καταστασεις και πραγματα μαζι μεχρι τωρα.
Το να καψεις το φαγητο οπως λες, το να μην μπορεσεις καποια φορα να παραμεινεις χαμογελαστη για σενα ή για τον καλο σου, δεν ειναι ασυγχωρητα αμαρτηματα ουτε συνιστουν "αποτυχια" στη συζυγια. Μην εισαι τοσο υπερβολικα αυστηρη με τον εαυτο σου.
Να φροντιζετε την επικοινωνια μεταξυ σας και να εχεις/εχετε περισσοτερη εμπιστοσυνη στον εαυτο σου/ας, κι ολα θα πανε καλα πιστευω.

se efxaristo kali mou..

τα δειγματα απο το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσες
ειναι ενα πολυ μεγαλο οπλο για να ξερεις τι να αποφυγεις
και να φτιαξεις μια τελειως διαφορετικη οικογενεια απο
αυτην που μεγαλωσες!!!

πιστευω οτι εχεις το παραδειγμα του τι να αποφυγεις...

οπως λεει και η δαρδανα ποτε δεν ειναι ολα τελεια...
μπορει να μαλλωσεις καμια φορα, να διαφωνησεις...
να κρατησεις μουτρακια... αλλα οταν υπαρχει
αγαπη και σεβασμος... πραγματα που καταλαβαινεις
το νοημα της απουσιας τους, θα ειναι ολα ηρεμα και
ομορφα!!!

κοιτα να δεις στραβη που ειναι η φυση... εχω μεγαλωσει
σε μια δεμενη και αγαπημενη οικογενεια, με γονεις παντα,
μα παντα, διπλα μας, μας μαθαν να σεβομαστε να εκτιμαμε
και να αγαπαμε!

κι εγω φοβαμαι οτι δεν θα καταφερω να ειμαι με τον
συντροφο μου οπως ηταν οι γονεις μου....

Πολυ καλα στα λενε οι συνδικτυες...

Να ξερεις παντα οτι,αφηνουμε πισω το ασχημο παρελθον και προχωραμε μπροστα...
Το οτι εχεις ασχημες εμπειριες απο την παιδικη σου ηλικια,ειναι καλο σημαδι... και αυτο γιατι ξερεις, τι ΔΕΝ πρεπει να κανεις στους αλλους και να τους πληγωνεις....
Απο τον συντροφο σου,εχεις να μαθεις πολλα....και πανω απ'ολα οτι,με ηρεμια και συνεση,θα λυνονται ολα τα προβληματα,που θ'αντιμετωπισετε,σαν οικογενεια στο μελλον...

Απο την στιγμη που ενοιωσες και καταλαβες οτι,η ολη συμπεριφορα των γονιων σου,σου εχει δημιουργησει ασχημες εντυπωσεις,ειμαι σιγουρος οτι θα προσπαθησεις για το καλυτερο στην ζωη σου...

Και μην ξεχνας...παντα ειλικρινεια,σεβασμο και να μοιραζεσαι τα παντα,με τον συντροφο σου...

Καλη δυναμη...

Με συγκίνησες καλή μου Λαγουδίτσα. Μη φοβάσαι, καθόλου αστεία δεν είσαι, ούτε οι φόβοι σου είναι παράλογοι. Ωστόσο και ευαισθησία φαίνεται ότι διαθέτεις και ευθυκρισία, αφού διακρίνεις τα σωστά και τα λάθη μέσα από τις σχέσεις. Αυτό ακριβώς θα σε κάνει να επιλέγεις αυτό που εσύ θεωρείς σωστό. Είναι μια καλή αρματωσιά για τη ζωή.

Και παρόλο που οι φόβοι σου δεν είναι αβάσιμοι, υπάρχει τρόπος να μην επαναλάβουμε τα λάθη των γονιών μας (μια τάση που δυστυχώς ελλοχεύει συχνά εν αγνοία μας, παρόλο που διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ότι εμείς δε θα κάνουμε τα ίδια) και δεν είναι άλλος από αυτόν που σου είπε η Νταρντάνα, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στον εαυτό σου και ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ με το σύντροφό σου. Αυτά πάνε χέρι-χέρι. Να αισιοδοξείς και να πιστεύεις κι όλα θα πάνε καλά

Και κάτι άλλο βέβαια: εσύ δεν είσαι η μητέρα σου κι εκείνος δεν είναι ο πατέρας σου. Το παιχνίδι της ζωής σας θα το παίξετε αλλιώς, με τους δικούς σας όρους, που εύχομαι πάντα να είναι ο σεβασμός και η αγάπη

Eilikrina sas efxaristo poli olous, pira kouragio.