Πότε σταματα η αναζήτηση συντρόφου;

Η αναζητηση σταματαει οταν πραγματικα βρουμε τον ανθρωπο που μας ικανοποιει σε ολα τα επιπεδα.
Στην περιπτωση αυτη ψαχνουμε πλεον καλυτερα τον ανθρωπο μας και προσπαθουμε να μαθουμε καλυτερα αυτον.
Δεν μας τραβαει πλεον (ερωτικα) κανενας αλλος την προσοχη.

!!!

thaelega oti to psaximo den stamataei pote....kai eine fysiko giati oloi eimaste egoistes(kai an den eimaste kako gia ton eafto mas)

an tora afto to psaximo se odigei kai se merika ektos shesis simvanta, sti simerini koinonia... its part of life!! live with it!!

kali tihi!!!

ΟΤΑΝ ΘΑ ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΟΓΟΙ....
http://www.sxeseis.gr/viewthread.php?tid=580

ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ.ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΛΕΜΕ,ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΜΑΣ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΜΑΣ....

ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ Η ΖΩΗ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΦΛΕΡΤ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ.ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΝΕΩΝ ΕΡΩΤΙΚΟΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΑΝΑΝΕΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΣΧΕΣΗ Η ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΑΜΟ

Παράθεση:
Originally posted by ZK311
Μετά από χρόνια αναζητήσεων, εσωτερικών και εξωτερικών, μπορώ να πω με σιγουριά ένα πράγμα, το οποίο ισχύει για μένα, αλλά πιστεύω και για άλλους πολλούς.

Το πότε σταματάει η αναζήτηση δεν έχει να κάνει τόσο με τον εκάστοτε σύντροφό μας (θεωρούμε, βέβαια, ότι αυτός ο συγκεκριμένος σύντροφος μας καλύπτει στο βαθμό που έχουμε ανάγκη...). Το αν θα συνεχίσουμε να έχουμε ανησυχίες έχει να κάνει με τον εαυτό μας και μόνο. Εχει να κάνει με το αν αισθανόμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που είμαστε, με το αν έχουμε ξεκαθαρίσει πλήρως και εντελώς ειλικρινά μέσα μας τι ζητάμε από τη ζωή μας, ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά πράγματα για εμάς...

Υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν για πάντα ευτυχισμένοι με το σχολικό τους έρωτα. Υπάρχουν και άλλοι που δεν κατάφεραν ποτέ να γνωρίσουν τις χαρές μιας πραγματικά στενής και ουσιαστικής σχέσης. Ποιος είναι πιο ευτυχισμένος? Αυτός που υπήρξε ειλικρινής με τον εαυτό του. Και που, όποιο δρόμο κι αν ακολούθησε ήταν ο δικός του δρόμος. Ο δρόμος που πήρε με πλήρη επίγνωση του εαυτού του, τον αναγκών του, των ικανοτήτων του...

Γι' αυτό το πρώτο και βασικότερο, νομίζω ότι είναι να ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι και ν'αγαπήσεις αυτό που είσαι. Και τότε όλα τα άλλα θα έρθουν πολύ πιο ομαλά.

Όσο και αν πονάει η αλήθεια οφείλω να παραδεχτώ ότι έχεις (αν όχι απόλυτο) πολύ δίκιο. Δεν ξέρω τι πραγματικά θέλω και δεν είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου σε γενικές γραμμές...

Για αυτό άλλωστε και φοβάμαι μην κάνω καμία ανοησία και διώξω από κοντά μου έναν άνθρωπο που με αγάπησε πραγματικά για αυτό που είμαι.

Γιατί τελικά πότε θα τα βρω με τον εαυτό μου και αν θα τα βρω είναι ένα ζήτημα. Μέχρι τότε? Και η κοπελίτσα τι φταίει σε όλα αυτα? Και τελικά είναι ετσι ή αλλιώς?

Πάντως της τα έχω πει όλα αυτά (όσο μπορώ πιο κατανοητά) και δείχνει να με κατανοεί ως ένα βαθμό (μεγάλο θα έλεγα).

Ο χρόνος θα δείξει τελικά...

Thanks

ποτε ποτε ποτε

Παράθεση:
Originally posted by TheCat
Ανάλογα με το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του καθενός!

Κατ΄εμέ πάντως, δεν σταματά ποτέ. Μπορεί να αναστέλλεται λόγω της ύπαρξης κάποιου μόνιμου συντρόφου (ή συζύγου) ή λόγω αυξημένων υποχρεώσεων στα υπόλοιπα μέτωπα της καθημερινότητας ή λόγω εγκυμοσύνης ή παιδιών που αλλάζουν τις προτεραιότητες στη ζωή μας, αλλά πιστεύω ότι μέσα μας υπάρχει πάντα, όσο βρισκόμαστε σε αναπαραγωγική ηλικία (και ίσως και για περισσότερο - θέλω να ελπίζω)

Simfono mazi sou!! ego nomizo pos afto to spinthirisma tou neou kai diaforetikou eine kai ena enavsma sinehisis ton neanikon mas ormonon ... meta apo afto to stadio... xehase to ara eos ta apolita giratia psahnomaste!!filakia

Παράθεση:
Originally posted by isobitis
Χαιρετώ όλη την κοινότητα και εύχομαι καλό κουράγιο σε όλους μας στο μαγεμένο λαβύρινθο των σχέσεων.

Θα έλεγα ότι είμαι σχετικά καινούργιος στο site και γενικά αντιμετωπίζω λίγο καχύποπτα τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Όμως για όλα υπάρχει μια αρχή (όπως βέβαια και ένα τέλος) ειδικά σε sites σαν και αυτό όπου τα θέματα είναι βγαλμένα από την καθημερινότητά μας.

Είμαι (ήμουν με ένα κοριτσάκι περίπου 4 χρόνια τώρα. Έχει πολλά καλά χαρακτηριστικά ο χαρακτήρας της (αξιοθαύμαστα) και βέβαια (για μένα) είναι και όμορφη. Μπορεί να μην είναι το μοντέλο της διπλανής πόρτας (έτσι μας έχουν κάνει να πιστεύουμε με τόσες διαφημίσεις και πλύσεις εγκεφάλου, ότι στη διπλανή πόρτα θα υπάρχει ένα μοντέλο και για σένα) αλλά με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό. Όλα καλά τα 4 αυτά χρόνια, αλλά έλα που ο άνθρωπος είναι μυστήριο ον. Αφχάριστο που λέει και η γιαγιά μου. Παρ’ όλο που θεωρώ ότι επικοινωνούμε πολύ καλά, ε βρε αδερφέ 4 χρόνια είναι αυτά, και περνάμε και τις κρίσεις μας. Λίγο η συνήθεια, λίγο η γκρίνια, λίγο τα μοντέλα της διπλανής πόρτας…

Θα προσπαθήσω να ξεθολώσω το τοπίο.

Καλύπτομαι δεν μπορώ να πω, αλλά πιστεύω ότι έχω χάσει το ενδιαφέρον μου. Θέλω να γνωρίσω κάτι καινούργιο. Θέλω να φλερτάρω, να ξαναθυμηθώ τα παλιά ωραία χρόνια. Θέλω να κυνηγήσω. Έχουν ξυπνήσει τα ένστικτά μου που προσπαθούσα να αγνοήσω τόσο καιρό! Άντρας είμαι στο τέλος τέλος! Κοιτάζω πολλές φορές γυναίκες που και εγώ ο ίδιος λέω στον εαυτό μου ότι είναι χειρότερες εμφανισιακά από το κορίτσι μου! Μη με περάσετε για ανώμαλο, κοιτάω και ομορφότερες (ως επί το πλείστον)…

Και κάποιος που η γλώσσα του τρέχει πιο πολύ από το μυαλό του θα μου πει:
«Ρε φιλαράκι απαγορεύται να φλερτάρεις;»

Όχι βέβαια είναι η απάντηση, αλλά έλα που εδώ μπαίνουν και κάτι περίεργα πράγματα στη μέση.
Δεν μπορώ να το κάνω … Αυτή είναι η πικρή μου αλήθεια. Και προτού προλάβει ο αντρικός πληθυσμός του site να μου απονείμει τον πενταδάχτυλο, εξηγούμαι:
Δεν μπορώ να ξεκινάω ένα πολύ ωραίο φλερτάκι με ένα πολύ ωραίο κοριτσάκι και να ξέρω ότι είναι αδιέξοδο! Δεν το μπορώ! Αν φλερτάρω, άσχετα με το που θα οδηγήσει (το πιθανότερο πουθενά) θέλω για μένα να νιώθω ότι είμαι ελεύθερος να φτάσω στο τέρμα της διαδρομής και όχι στα μισά του δρόμου να στρίψω και όπου φύγει φύγει!

Και τώρα βέβαια κάποιοι θα πουν «Φτάσε στο τέρμα ρε φίλε, αρκεί να σταματήσεις να γράφεις!»
Εδώ πάει ο χαρακτήρας… Δυστυχώς δε μου βγαίνει. Όπως και η σύντροφός μου δεν θέλω να το κάνει, έτσι και εγώ δεν θέλω να της τα φορέσω. Και έτσι τι κάνουμε? Μένουμε στην ασφάλεια μιας ωραίας σχέσης η οποία φαίνεται να πηγαίνει καλά και να έχει μέλλον ή ακολουθούμε τα αρχέγονα ένστικτά μας και την αναζήτηση κάτι καλύτερου? Και που σταματάει το καλύτερο? Γιατί άντε και βρίσκεις κάτι καλύτερο, ποιος μου λέει ότι δεν θα συνεχίσω για ακόμα καλύτερο? Και πάει λέγοντας. Και έτσι βασανιζόμαστε δίχως φως στο τούνελ

Όπως έχετε ήδη καταλάβει θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο, αλλά ήδη έχω καταχραστεί την υπομονή σας και σταματάω. Ότι σας έμεινε απορία, εδώ είμαστε.

Καλό κουράγιο σε όλους και καλές επιλογές!

Οταν δεν ενοχλείσαι πλεόν με τις παραξενιές..... του συντρόφου σου, αλλά αντίθετα αυτές σε διασκεδάζουν και σου αρέσει να ασχολείσαι μαζί του.

Φίλε μου, το πρόβλημά σου βρίσκεται στη φράση "η αναζήτηση για κάτι καλύτερο".

Οι άνθρωποι δεν είναι μοντέλα αυτοκινήτων. Δεν πουλάς το παλίο για να πάρεις το νέο και βελτιωμένο.

Ξέχνα λοιπόν τη λέξη "καλύτερο". Σου επιτρέπω να χρησιμοποιείς τη λέξη "διαφορετικό".

Αν λοιπόν ρωτάς πότε σταματάει η αναζήτηση του "διαφορετικού", για μένα ΠΟΤΕ!

Γιατί η αναζήτηση του διαφορετικού σε μια σχέση, δεν είναι τίποτε άλλο από την αντανάκλαση της αναζήτησης του διαφορετικού μέσα μου. Και όσο είμαι ζωντανος, θα το ψάχνω.

Και ανάλογα με τη φάση που ο καθένας είναι στη ζωή του, το διαφορετικό μπορεί να το βρίσκει είτε σε νέες σχέσεις, είτε σε διαφορετικές αποχρώσεις της τωρινής.

τσίου!