η κιθαρα...

η κιθαρα...

αρχιζει ο θρηνος
της κιθαρας
σπανε οι κουπες
της χαραυγης.
αρχιζει ο θρηνος
της κιθαρας,
αδυνατο ειναι
να την κανεις να σωπασει.
κλαιει μονοτονα
οπως κλαιει το νερο,
οπως κλαιει ο ανεμος
πανω στο πεσμενο χιονι.
αδυνατο ειναι να την κανεις να σωπασει.
κλαιει για πραγματα
μακρυνα.
αμουδια απο ζεστο νοτια
που πεθυμαει ασπρες καμελιες.
κλαιει το βελος διχως στοχο,
το βραδυ διχως χαραυγη,
και το πρωτο πεθαμενο πουλι
πανω στο κλαδι.
Ω κιθαρα!
καρδια βαριοπληγωμενη
απο πεντε σπαθια....

Federico Garcia Lorka

για την αντιγραφη:
bilacos.

Ποιά θέληση Θεού μας κυβερνάει,
ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε
σαν απο μια κακή, παλιά συνήθεια;
Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου,
εχάσαμε τη χρυσή πανοπλία,
και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας
ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.
Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα,
εγίναμε το λάφυρο του ανέμου
που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε
τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;
Οι άνθρωποι φεύγουν ή, όταν πλησιάζουν,
στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε
την έρημη βοή, μάταιη και κούφια,
σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.
.............

Κ. Γ. Καρυωτάκης