Ζωή και θάνατος....

Ζωή και θάνατος...

Ο Φρόυντ είχε πεί ότι το πρόβλημα μας στο να ζήσουμε πηγάζει από την πίστη μας ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ!
Γιατί αποφεύγουμε τον θάνατο , γιατί μας τρομάζει...αφού ο ίδιος ο θάνατος μας διδάσκει την ζωή ? Μας υπενθυμίζει πως πρέπει να ζούμε κάθε λεπτό και κάθε στιγμή....μας υπενθυμίζει να μην αναβάλλουμε τίποτα για αύριο , μας υπενθυμίζει να αρπάξουμε την χαρά της στιγμής μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε αιώνιοι!

Αλήθεια , έχουμε συνειδητοποιήσει την προσωρινότητα μας ? Ζούμε την στιγμή?

Προσπαθώ!!

Προσωπικά προσπαθώ να κάνω αυτό που είχα ακούσει κάποτε και μου άρεσε πολύ
"Αδράξτε τη μέρα"
Δεν έχεις παρά να διαβάσεις και την υπογραφή μου κάτω απο το άρθρο.
Προσπαθώ είπα όμως,όχι οτι το έχω πετύχει.Οι λόγοι που δε το έχω πετύχει?
Διαβάστε το άρθρο της moo693 απο πάνω!

Παράθεση:
Originally posted by moo693

Εχουμε πέσει με όλες μας τις δυνάμεις στην αναζήτηση της καριέρας, του χρήματος, της φήμης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Προσπαθούμε να κάνουμε όλους τους άλλους ευτυχισμένους βάζοντας πάντα τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα.

Οχι Μυρτώ, δεν ζούμε τη στιγμή!
Κι όταν ξυπνήσουμε και το ανακαλύψουμε είναι πιά πολύ αργά.

τι να πει κανεις?
νομιζω οτι αυτο που εγραψε η moo τα λεει ολα....

Θέλω να προσθέσω...

ότι την προσωρινότητα μας δεν την συνειδητοποιούμε ενόσω αισθανόμαστε δυνατοί ή είμαστε νέοι. Τις προάλλες , όταν έπρεπε να βρεθώ στο κρεβάτι ενός χειρουργείου και ξαφνικά ενιωσα τον φόβο ότι...κάτι θα μπορούσε να μου συμβεί , το προηγούμενο βράδυ προσπάθησα να εκφράσω συναισθήματα , να πώ αλήθειες να εκτιμήσω καταστάσεις....πράγμα που θα έπρεπε να το είχα κάνει έτσι κι αλλιώς αλλά που ένιωθα ότι το είχα σε...εκκρεμότητα!
Διαβάζοντας ένα βιβλίο χθές βρήκα το εξής ποιημα που γράφτηκε από μια κοπέλλα και το οποίο πραματικά με συγκίνησε και μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να ζούμε την στιγμή και να λέμε αυτό που αισθανόμαστε. Σας παραθέτω ένα απόσπασμα :
"υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες
Αλλά με δέκτηκες και με αγάπησες και μς προστάτεψες.
Υπήρχαν χιλιάδες πράγματα που ήθελα να σου ανταποδώσω
όταν θα γύριζες από το Βιετνάμ ,
Αλλά εσύ....δεν γύρισες!"

Συμπέρασμα : εγώ ανατρίχιασα! Πόσα πράγματα δεν κάνουμε θεωρόντας δεδομένη την ζωή μας και την ζωή των ανθρώπων δίπλα μας ?

ηκανοποιηση ολον...

exoume valei ws skopoi estw epikentro tis zwis mas na oikanopoioume olous guro mas, filous ,gnwstous ,ton suntrofo mas.Na proteuoume ston epaggelmatiko tomea kai genika na dinoume oti mporoume...
pws mporei omws auto na sunexistei gia megalo diastima otan ksexname oti uparxoume kai emeis kai i zwi pou zoume mas anikei!??
To na zoume tin zwi gnwrizontas oti i kathe mera einai monadiki exei pisteuw na kanei amesa me ton vlepoume ton eauto mas,ta oneira kai tis epithimies pou exoume.Den prepei na ksexname oti en den eimaste oi idioi eutuxismeni me osa pernoume apo tin zwi den prokeite na dwsoume kai osa theloume sta atoma pou einai dipla mas kai mas sunodeuoun ,gia megala i mikra diastimata ,sto taksidi pou legete zwi!
Otan kataferoume na vroume ti theloume kai ti mas kanei eutuxismenous tote sigoura tha vroume kai tous kaliterous tropous gia na apolausoume tis stigmes eutuxias ,apo to xamogelo enos paidiou ston dromo mexri ta matia tou suntrofoumas otan akrivws ekfrazoume osa mexri twra fovomastan na tou poume!

Αγαπω τη ΖΩΗ.....
Με μαγευει ο ΘΑΝΑΤΟΣ...
Ειναι το αγνωστο? το μη προσεγγισιμο με το δικο μου νου?
Ζω καθε στιγμη...Ναι τη ζω με διαθεση για
αγαπη, αληθεια, ομορφια,..
Αποδεχομαι τον ανθρωπο ετσι οπως ειναι..και δεν θελω να τον αλλαξω...Αν θελω να επικοινωνησω ..αλλαζω τον εαυτο μου...
Κι αν σημερα τελειωσω..δεν χρωσταω στη συνειδηση μου....
Ζω απλα...και ξεκαθαρα

Μαμά μου,

Εσύ όλα αυτά τα χρόνια με στήριζες, ήσουν πηγή αστείρευτης ενέργειας για μένα.....

Μαμά μου,
Εσύ σε όλες τις στιγμές μου συμπαραστεκόσουν, Εσύ χαιρόσουν στις χαρές μου, Εσύ λυπόσουν με τις λύπες μου, Εσύ ήσουν εκεί όπου σε χρειαζόμουν.

Μαμά μου,
Εσύ ήσουν ο βράχος μου, το αποκούμπι μου, το κάστρο μου, η αυγή μου, ο ήλιος μου, το φεγγάρι μου.

Μαμά μου,
Εσύ με καταλάβαινες, με ένιωθες.

Μαμά μου,
για Σένα γράφω απόψε αυτά τα λίγα λόγια, για Σένα κάθομαι εδώ και ξενυχτάω για Σένα................ μου λείπεις.

Μαμά μου,
ότι και να πω για αυτά που βιώσαμε θα είναι πολύ λίγα.

Μαμά μου,
Σ' αγαπώ,
Σ αγαπώ,
Σ' αγαπώ.

Μαμά της Σ' ΑΓΑΠΑΜΕ.
Απόστολος.

η άλλη όψη...

Πως θα ήταν η ζωή μας αν καραδοκούσε συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αυτή ίσως είναι η τελευταία μας μέρα;

Θα ξεχνούσαμε αμέσως όλα τα πρέπει.
Γιατί να πάω στη δουλειά;
Γιατί να πληρώσω τους λογαριασμούς;
Γιατί να σεβαστώ τις ανάγκες των άλλων;

Θα προσπαθούσαμε να ικανοποιήσουμε αμέσως όλα τα θέλω μας.

Όμως η ζωή είναι ένας συνδιασμός των πρέπει και των θέλω...

Παράθεση:
Originally posted by Μυρτώ
Μας υπενθυμίζει πως πρέπει να ζούμε κάθε λεπτό και κάθε στιγμή....μας υπενθυμίζει να μην αναβάλλουμε τίποτα για αύριο , μας υπενθυμίζει να αρπάξουμε την χαρά της στιγμής μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε αιώνιοι!

Κάποτε συνάντησε ένας μάγος την ίδια τη ζωή
Γεμάτος απορία τη ρώτησε ποιο είναι το μυστικό της
Η ζωή πλημμυρισμένη από την ομορφιά και το φως τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απλότητα και του είπε
"Δεν χρειάζεται μάγε να κάνεις μαγικά στη ζωή τόσο στη δική σου όσο και των άλλων αλλά να ζεις εσύ μαγικά την κάθε σου στιγμή."

Τίς τελευταίες 4-5 μέρες, λόγω υπερκόπωσης, πέρασα από τα επείγοντα τριών νοσοκομείων, με οδηγούς υπεροχα παιδιά τών "166". Παρότι τα συμπτώματα μου ήταν ανησυχητικά, εγώ αισθανόμουν σάν "τουρίστας" στήν αρχή.

Μετά το 2ο νοσοκομείο στα "επείγοντα", λεω, "δέν βαριέσαι, επείγοντα ραντεβού δέν έχω, κανέναν συγγενή ή φίλο δέν έχω ειδοποιήση για να ανυσηχεί, οι γονείς φίλοι και γνωστοί είναι καλά, επομένως άς περιμένω να δώ τί θα γίνει..."

Καθόμουν ήρεμος στο φορείο μου, απαντούσα ό,τι με ρωτούσαν, και κοίταζα γύρω μου τίς προσπάθειες τών καλών μας γιατρών, να συνεφέρουν τους υπόλοιπους που είχαν έρθει όπως κι εγώ στα επείγοντα...

Είχα μια σιγουριά ότι η κόρη μου θα τα καταφέρει να ξεπεράσει μια πιθανή ...αποχώρησή μου, οι γονείς μου και οι συγγενείς τό ίδιο, και οι κολλητοί μου(2-3), θα τους βοηθούσαν να καταλάβουν ότι το σώμα θα έμενε εδώ, αλλά το πνεύμα μου θα ήταν κάπου πολύ καλύτερα...

Από εκείνες τίς μέρες και μετά, νοιώθω ότι τα χρήματα, η δόξα, τα νεύρα (παρ'ότι δέν ήμουν ποτέ νευρικός), οι εγωϊσμοί, οι παρεξηγήσεις, δέν έχουν ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ σημασία.

Σημασία έχει να λές στόν οποιονδήποτε αγαπάς, ότι τόν αγαπάς, ότι εκτιμάς και αναγνωρίζεις το καλό που σου κάνει - έστω και άν το κάνει με λάθος τρόπο - ,να συγχωρείς (μέσα σου) όποιον σ'έχει πικράνει, και να βοηθάς όσο γίνεται τους γύρω σου με μια καλή κουβέντα, ένα άγγιγμα, μια ματιά και ένα χαμόγελο...

Αυτά αφήνεις πίσω σου όταν φεύγεις, και αυτά παίρνεις μαζί σου εκεί που πας...

Άντε, με το καλό...

Τι σημαινει θανατος το γνωρησα πριν απο 7 χρονια οταν εχασα το παππου μου. Για ενα μεγαλο χρονικο διαστημα πιστευα οτι δεν υπηρχε λογος να κανω το οτιδηποτε γιατι ολα καποτε τελειωνουν αρα πιο το ωφελος...
Το να ζεις ομως ειναι μαγεια και η μαγεια δεν τελειωνει ποτε! Δεν πιστευω πλεον οτι ο θανατος ειναι το τελος αλλα η αρχη μιας ακομα πιο ομορφης ζωης. Δεν φοβαμαι το θανατο απλα περημενω τη μαγικη στιγμη να συναντησω την επομενη ζωη μου.

Για να το καταλαβεις αυτο...

πρεπει να χεις περασει απο καποια στιγμη που αισθανθηκες οτι φευγεις....τοτε και μονο τοτε συνειδητοποιεις πως ΤΙΠΟΤΑ δεν εχει αξια οσο η στιγμη που τη ζεις ΟΣΟ περισσοτερο μπορεις με ΟΛΕΣ τις αισθησεις σου....
Εχω περασει απο τετοιο σταδιο....παραπανω απο 1 φορα... Και να σας πω κατι...?? ΠΟΤΕ δε φοβηθηκα το θανατο....κι εκεινες τις στιγμες δεν προλαβα η δεν επρεπε ισως να νοιωσω καποιο φοβο επειδη λογικα θα επρεπε...επειδη λογικα ενοιωθα πως ηρθε το τελος....
Εκεινη τη στιγμη δεν προλαβαινεις να σκεφτεις και πολλα εξαλλου.... Και μονο η σκεψη οτι "this is the end....my friend the end" τα λεει ολα....
Οταν εισαι απο εξω...οπως τωρα πχ .....οσο και να λες ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ....σκεφτεσαι διαφορα και μονο στην ιδεα....τι δεν εχεις κανει....τι θα θελες να χεις ζησει....τι θα αφησεις πισω...ποιους ανθρωπους θα λυπησεις φευγοντας κλπ, κλπ.....ομως....στην πραγματικοτητα....ΔΕΝ προλαβαινεις να σκεφτεις και πολλα εκτος απο το "Αυτο ηταν"....και απο προσωπικη πειρα...με μια αισθηση γαληνης και αποδοχης....

Ομως...το να ζησεις την καθε στιγμη οσο καλυτερα μπορεις...ειναι το must....ειναι ΟΛΗ η ΖΩΗ που σου μενει.....ειναι ο ΛΟΓΟΣ για τον οποιο βρισκεσαι και βρισκομαι εδω...

Ειναι η ιδια η λεξη ΖΩ

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ;;;;;;;;;;;;;;;

Υπάρχει ο καλύτερος τρόπος, μιά επίσκεψη στό ΠΙΚΠΑ θα σε πείσει,μιά επίσκεψη στου ΣΥΓΓΡΟΥ θα σε πείσει,μιά επίσκεψη σε ένα νεκροταφείο θα σε πείσει,κλπ,κλπ,κλπ.

Αναρωτίσε σε τί θα σε πείσει.

γιά τήν ματαιότητα τής ζωής,το πόσο μικρή είναι!!!!!!,θα γνωρίσεις το θάνατο και τη ζωή.

Σκέψου πόσο μικρή είναι η ζωή και τι κάνεις για να τήν ξεζουμήσης.

Παράθεση:
Originally posted by split
Πως θα ήταν η ζωή μας αν καραδοκούσε συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αυτή ίσως είναι η τελευταία μας μέρα;

Θα ξεχνούσαμε αμέσως όλα τα πρέπει.
Γιατί να πάω στη δουλειά;
Γιατί να πληρώσω τους λογαριασμούς;
Γιατί να σεβαστώ τις ανάγκες των άλλων;

Θα προσπαθούσαμε να ικανοποιήσουμε αμέσως όλα τα θέλω μας.

Όμως η ζωή είναι ένας συνδιασμός των πρέπει και των θέλω...

H ΑΙΩΝΙΑ ΜΑΧΗ , ΠΟΥ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ ...
ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΜΕ ΕΜΑΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΥΣ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΔΥΟ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ....

ΖΩΗ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ!

Όλοι οι άνθρωποι ζούμε τη κάθε στιγμή, αλλά δε το συνειδητοποιούμε...

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε ζούν τη στιγμή, με την έννοια ότι δεν τη συνειδητοποιούν, δεν τη προσπαθούν, λαχταρούν, βιώνουν, πιούν...

Ίσως δε γνωρίζουν το πώς, ίσως τους καταπίνει το άφταστο αύριο...

Προσωπικά το προσπαθώ...δεν το καταφέρνω πάντα στο βαθμό που επιθυμώ, όμως, κάθε μέρα βελτιώνομαι...

Έχω συνειδητοποιήσει όμως, την αναγκαιότητα του "να ζεις τη στιγμή"...

Όμως, το να ζούμε τη κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία που έχουμε, είναι μαγκιά...είναι η μαγκιά της ζωής...και αυτό αποτελεί απάντηση και σε ένα άλλο θέμα:

"Η ζωή είναι μαγκιά"

αν μπορείς να ζεις τη κάθε στιγμή σου...