Το βλέμμα της ψυχής άλλοτε αντιλαμβάνεται την αγάπη και άλλοτε όχι...
Όταν είμαστε μικροί η αγάπη πλανιέται, μα δεν την αντιλαμβανόμαστε...γιατί υποκλινόμαστε στις ανάγκες τις ηλικίας, στον αγώνα του "να ανήκεις", "να είσαι αποδεκτός", στη παρέα της οικογένειας, στη παρέα του σχολείου, στους φίλους...
Όταν φτάσουμε στην εφηβεία, αντιλαμβανόμαστε την "άλλη" αγάπη, εκείνη που μπορούμε να εισπράξουμε από το άλλο φύλο, μέσα από εκρήξεις, από την προσωπική μας επανάσταση και αμφισβήτηση για τα πάντα...μα όσο και να πάρουμε από αυτή, δεν μας είναι αρκετή...ή τουλάχιστο έτσι νομίζουμε...τότε όλα είναι μπερδεμένα...
Όταν αρχίσουν τα χρόνια να περνούν, οι εμπειρίες και ό,τι έχουμε βιώσει αρχίζουν να μορφοποιούν ό,τι έχουμε ανάγκη και να κάνουν ένα απολογισμό σε ό,τι έχουμε ζήσει.
Η αγάπη είναι εκεί για να τη ζήσει ο καθένας...
Πολλές φορές την έχουμε δώσει και δεν την έχει εισπράξει κανείς...
Πολλές φορές την έχουμε πάρει, μα δεν την έχουμε νιώσει, εκτιμήσει, σεβαστεί ή δεν μας είναι αρκετή...
Η αγάπη μπορεί να ντυθεί στα πατρικά, στα μητρικά, στα ερωτικά, στα φιλικά, στα ανθρώπινα....δεν έχει σημασία ό,τι και να φορέσει...
Ο εγωϊσμός, η ζήλεια, ο έρωτας, η ανάγκη, ο οίκτος μπορεί όμως, να ντυθεί "αγάπη", και αυτό δεν είναι αγάπη...
Η αγάπη υπάρχει και "ναι", πιστεύω ότι όλοι έχουμε πάρει...μα το καταλάβαμε; Το εκτιμήσαμε; Μας ήταν αρκετό; Το σεβαστήκαμε; Ανταποκριθήκαμε;
Προσωπικά, όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι κανείς δε μ' αγαπούσε, επειδή όπως έχω ξαναδηλώσει, ήμουν σκέτος διάολος, με αποτέλεσμα όλοι να με μαλώνουν...
Στην εφηβεία μου έκανα επανάσταση σε όλους και σε όλα, εκεί στα 14 νόμιζα ότι γνώρισα την αγάπη της ζωής μου και θαρρούσα ότι εισέπραττα "αγάπη"...
Στα 22 άρχισα να εκτιμώ ό,τι έχουν κάνει για μένα οι γονείς μου, και ν' αναγωρίζω στις πράξεις τους αυτές την αγάπη τους για μένα...(αν και στην ουσία δεν αμφέβαλα).
Στα 22 άρχισα να καταλαβαίνω ότι συναισθήματα όπως αυτά που ανέφερα παραπάνω, ζήλεια, κτητικότητα, εγωϊσμός, ντύθηκαν "αγάπη" και δεν ταίριαζαν με την αγάπη που έδινα και που ήθελα να πάρω.
Στα 24 τερμάτισα ό,τι με κουρέλιαζε, από σχέση, μέχρι φιλίες, τρόπο ζωής, στάση ζωής και τρόπο να "βλέπω" τον εαυτό μου και τους άλλους.
Πήρα αγάπη από τον εαυτό μου, που τόσο κρατούσα σε απόσταση, που τόσο έκρινα και κατηγορούσα.
Στα επόμενα χρόνια γνώρισα τί θα πει αγάπη από το σύντροφο και τώρα σύζυγό μου, αποδοχή, δικαίωμα στο λάθος, ελευθερία, σεβασμός, ανάσα ψυχής και σχέσης...
Έμαθα να πετώ στον ουρανό της ζεστασιάς της και να κολυμπώ στα κύματά της.
Και τώρα είμαι εδώ για να σας πω πως
ναι έχω πάρει αγάπη και συνεχίζω να πέρνω...θαρρώ θα συνεχίσω να πέρνω όσο δίνω...
Giabbass
στα social media