Γάμοι σε κρίση.

Γάμοι σε κρίση.

Παντρευόμαστε άραγε πάνω σε στιγμές αδυναμίας;

Παντρευόμαστε λόγω καταστάσεων [δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς];

Παντρευόμαστε γιατί θέλουμε λιγάκι να ξεφύγουμε από την άστατη ζωή που κάναμε ως εργένηδες;

Παντρευόμαστε γιατί πιστεύουμε ότι "πιάσαμε το κελεπούρι";

Πού είναι η συντροφικότητα;

Πού είναι το νοιάξιμο;

Πού είναι η αγάπη;

Πού είναι οι υποσχέσεις για μονογαμία και συχνό και καλό σεξ;

παντρευομαστε για λάθους λογους και συνήθως χωρίζουμε για τους σωστούς.

Παράθεση:
Originally posted by morgoth
παντρευομαστε για λάθους λογους και συνήθως χωρίζουμε για τους σωστούς.

θα συμφωνήσω χωρίς κανενα σχόλιο

Ο καθενας παντρευεται για τους λογους που ο ιδιος κρινει σωστους.

Το προβλημα ειναι οταν αρχιζει η ρουτινα. Βολευονται τα ζευγαρια
και δεν κανουν τιποτα να ξεφυγουν απο την καθημερινοτητα.

κουραση, κουραση, κουραση. Φαι, βαρεμαρα.

η ευτυχια τους σα ζευγαρι περιοριζεται σε ενα καλο φαγοποτι με φιλους,
σε μια συζητηση με παρεα, σε αναλυση προβληματων με αλλους.
Εναν υπνο κανουν οι δυο τους.
Αντε καμια φορα και ενα 5λεπτο κρεββατι του καθηκοντος.

Η ιδεα του οτι και αυριο θα εισαι με τον ιδιο ανθρωπο
και μπορεις να του πεις η να του δειξεις αυριο αυτο
που δεν του λες σημερα, ειναι παγιδα.

η οτι σε ξερει πως εισαι, δε σε παρεξηγει, οποτε δε χρειαζεται
να κανεις κατι για να αλλαξεις λιγο.
Τη διαθεση, τον τροπο συμπεριφορας, τον τροπο στο σεξ.

τα ζευγαρια πρεπει να κανουν πραγματα μαζι.
Να μιλουν, να κανουν αστεια, να προκαλουν ο ενας τον αλλον,
να κανουν κομπλιμεντα μεταξυ τους. να δειχνουν το ενδιαφερον τους
και με λογια και με εργα.

Απλα πραγματα. Αλλα μαζι.
Οχι ο καθενας μονος του και με φιλους.

Με το προσχημα οτι οι φιλοι, τους κανουν να μπορουν να ανεχονται τη συμβιωση τους καλυτερα.

Αυτη η καραμελλα του ειμαστε χρονια μαζι και εχασα το ενδιαφερον μου,
ειναι η ευκολοτερη δικαιολογια, σε οσους βολευτηκαν και βαριουνται να προσπαθουν για ανανεωση.

και το σπιτι μας ομως το βαφουμε, το ανακαινιζουμε, το προσεχουμε. Δεν το αλλαζουμε.
Εκτος αν δεν μας προσφερει σημαντικα πραγματα.
Αν αγαπας δεν χανεις το ενδιαφερον σου. Προσπαθεις.
κι αν χανεται το ερωτικο ενδιαφερον, βρισκεις τροπους
(αν βεβαια θελεις) να το ξανααναψεις.

ο γαμος θελει 2. οχι εναν. κι αυτον κουρασμενο, ατημελητο,
απογοητευμενο, νευρικο.

Και βεβαια αναφερομαι σε αυτους που παντρευονται με σκεψη
και οχι σε παιδακια που δεν ξερουν τι θελουν.

Παράθεση:
Originally posted by morgoth
παντρευομαστε για λάθους λογους

Αυτό συμβαίνει όταν είμαστε ανεύθυνοι και επιπόλαιοι, παίρνοντας ως παράδειγμα τον εαυτό μου, που πιο ανεύθυνη και επιπόλαιη απόφαση δεν έχω ξαναπάρει στην ζωή μου, τότε που την πήρα.
Γιατί όταν είσαι υπεύθυνος, κατασταλαγμένος και συνειδητοποιημένος, ξέρεις για ποιόν ακριβώς λόγο παντρεύεσαι και τότε ΣΙΓΟΥΡΑ παντρεύεσαι για τους σωστούς λόγους γιατί ξέρεις τι θες και τι κάνεις.

Παράθεση:
Originally posted by morgoth
…..και συνήθως χωρίζουμε για τους σωστούς.

Αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Αν ρωτήσεις 10 ανθρώπους αν έκανες καλά που χώρισες ή όχι, θα πάρεις ενδεχομένως 10 διαφορετικές γνώμες.
Κάτι που είναι σωστό για σένα, μπορεί να΄ναι λάθος για μένα και το αντίστροφο, αναλόγως της οπτικής που προσεγγίζει ο καθένας τα πράγματα και τις καταστάσεις. Ανάλογα με τις αντοχές του, τον βαθμό που μπορεί να συμβιβαστεί με την διαφορετικότητα του άλλου, της ικανότητας να προσαρμοστεί στα εύκολα και τα δύσκολα του γάμου, τις ευθύνες κτλ.

Το’χω γράψει πολλές φορές, θα το γράψω μια ακόμη. Προσωπικά, με βάση την όποια εμπειρία έχω πλέον αποκτήσει, δεν θεωρώ ότι υπάρχουν εύκολες ή δύσκολες καταστάσεις παρά μόνο εύκολοι ή δύσκολοι, υπεύθυνοι ή ανεύθυνοι, συνειδητοποιημένοι ή ελαφρόμυαλοι άνθρωποι.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα ανωτέρω, η απάντησή μου στο ερώτημα του θεματοθέτη είναι πως όταν κάποιος είναι πραγματικά ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ και ΚΑΤΑΣΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ παντρεύεται γιατί αυτό είναι που του λείπει, αυτό είναι που αναζητά, αυτό θεωρεί ότι θα του γεμίσει την ζωή. Κι όταν κάποιος αισθάνεται έτσι, δεν παντρεύεται γιατί

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male
Παντρευόμαστε άραγε πάνω σε στιγμές αδυναμίας;

Παντρευόμαστε λόγω καταστάσεων [δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς];

Παντρευόμαστε γιατί θέλουμε λιγάκι να ξεφύγουμε από την άστατη ζωή που κάναμε ως εργένηδες;

Παντρευόμαστε γιατί πιστεύουμε ότι "πιάσαμε το κελεπούρι";

που είναι οι λάθος λόγοι,

αλλά για όλα τα υπόλοιπα που αναρωτιέσαι

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Πού είναι η συντροφικότητα;

Πού είναι το νοιάξιμο;

Πού είναι η αγάπη;

Πού είναι οι υποσχέσεις για μονογαμία και συχνό και καλό σεξ;

τα οποία έρχονται αυτόματα από μόνα τους, ως φυσικό κι αυτονόητο επακόλουθο μιας ΠΛΗΡΩΣ συνειδητής επιλογής.
Πιστεύω ότι το πρόβλημα σήμερα στο γάμο είναι ότι δεν βρίσκεται εύκολα το σωστό timing με τον σωστό άνθρωπο. Να τύχει δηλ να συναντηθούν δύο ταυτόχρονα κατασταλαγμένοι και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή, γιατί συνήθως αυτό που συμβαίνει είναι είτε να'ναι και οι δύο για τα πανυγήρια, είτε να'ναι ο ένας απ΄τους δύο, με μοιραία κατάληξη και στις δυο περιπτώσεις την αποτυχία.

Παράθεση:
Originally posted by kospet73


Το’χω γράψει πολλές φορές, θα το γράψω μια ακόμη. Προσωπικά, με βάση την όποια εμπειρία έχω πλέον αποκτήσει, δεν θεωρώ ότι υπάρχουν εύκολες ή δύσκολες καταστάσεις παρά μόνο εύκολοι ή δύσκολοι, υπεύθυνοι ή ανεύθυνοι, συνειδητοποιημένοι ή ελαφρόμυαλοι άνθρωποι.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα ανωτέρω, η απάντησή μου στο ερώτημα του θεματοθέτη είναι πως όταν κάποιος είναι πραγματικά ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ και ΚΑΤΑΣΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ παντρεύεται γιατί αυτό είναι που του λείπει, αυτό είναι που αναζητά, αυτό θεωρεί ότι θα του γεμίσει την ζωή. Κι όταν κάποιος αισθάνεται έτσι, δεν παντρεύεται γιατί

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male
Παντρευόμαστε άραγε πάνω σε στιγμές αδυναμίας;

Παντρευόμαστε λόγω καταστάσεων [δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς];

Παντρευόμαστε γιατί θέλουμε λιγάκι να ξεφύγουμε από την άστατη ζωή που κάναμε ως εργένηδες;

Παντρευόμαστε γιατί πιστεύουμε ότι "πιάσαμε το κελεπούρι";

που είναι οι λάθος λόγοι,

αλλά για όλα τα υπόλοιπα που αναρωτιέσαι

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Πού είναι η συντροφικότητα;

Πού είναι το νοιάξιμο;

Πού είναι η αγάπη;

Πού είναι οι υποσχέσεις για μονογαμία και συχνό και καλό σεξ;

τα οποία έρχονται αυτόματα από μόνα τους, ως φυσικό κι αυτονόητο επακόλουθο μιας ΠΛΗΡΩΣ συνειδητής επιλογής.
Πιστεύω ότι το πρόβλημα σήμερα στο γάμο είναι ότι δεν βρίσκεται εύκολα το σωστό timing με τον σωστό άνθρωπο. Να τύχει δηλ να συναντηθούν δύο ταυτόχρονα κατασταλαγμένοι και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή, γιατί συνήθως αυτό που συμβαίνει είναι είτε να'ναι και οι δύο για τα πανυγήρια, είτε να'ναι ο ένας απ΄τους δύο, με μοιραία κατάληξη και στις δυο περιπτώσεις την αποτυχία.

τα ειπες ολα.

πιστευω πως οι ανθρωποι που παντρευονται με πληρη συνειδηση αυτης της επιλογης, εχουν πολυ μεγαλυτερες πιθανοτητες να πετυχει ο γαμος τους. εφοσον βεβαια παντρευονται με επισης συνειδητοποιημενο ατομο και κανουν αυτη την επιλογη πιστευοντας εστω, οτι οταν παρουσιαστουν προβληματα (που σιγουρα θα παρουσιαστουν) θα καταφερουν να τα λυσουν με συνεννοηση. ειναι σημαντικο επισης να εχουν κοινες επιδιωξεις, αρχες, και ιδια διαθεση να εξελισσονται σαν ατομα και σαν προσωπικοτητες ωστε να παραμενουν ενδιαφεροντες και με νεα κομματια για 'εξερευνηση'. ενας ανθρωπος που νιωθει πως ξερει τα παντα για το συντροφο του, ειναι ευκολο να χασει το ενδιαφερον του γι αυτον. ειναι σημαντικο λοιπον να υπολογιζεις και να θαυμαζεις τον ανθρωπο που ζεις μαζι.

Παλια οι άνθρωποι παντρεύονταν για να ξεφύγουν απο το σπίτι και τον αυταρχικό πατέρα,να χαρούν τη ζωή,να ενώσουν τις φτώχιες τους...

Τώρα γιατί να παντρευτούνε? Αφού βολεύονται μια χαρά στο σπίτι των γονιών τους, θεωρητικά δεν καταπιέζονται απο τους άνωθεν, οι γυναίκες βρήκαν μια δουλειά και δεν έχουν ανάγκη κανέναν άντρα αφέντη-κεμπάρη-ανοιχτοχέρη, σεξ όποτε θες βρίσκεις κάνεις...

Γιατί λοιπόν να βάλεις το κεφάλι σου στο ντορβά?

Δεν είναι επόμενο να περνάει κρίση ο γάμος? Να αλλάζουν τα πρότυπα και οι αξίες?

Τώρα απλά έχει προκύψει το άλλο θεματάκι, που λέγεται βιολογικό ρολόι(της γυναίκας) και ο φόβος της μοναξιάς σε μεγαλύτερες ηλικίες(κυρίως του άντρα)..
Για αυτό ξαφνικά βλέπεις άτομα άνω των 30-35 να ψάχνουν απεγνωσμένα (κυρίως γυναίκες)..

παντρευεσαι γιατι θελεις να εισαι με αυτον τον ανθρωπο πανω απο ολα αυτη ειναι η ουσια ο γαμος ειναι μια τυπικοτητα και επισημοποιηση για τα παιδια που θα φερεις στον κοσμο και οσοι φοβουνται το γαμο κατα πλειοψηφια σημερα φοβουνται τις ευθυνες και τη δεσμευση μονο σε μεγαλη ηλικια κανουν τον απολογισμο τους και οι περισσοτεροι μετανιωνουν που δεν εχουν κανει οικογενεια και εμειναν μονοι κοινως μπακουρια

Παντρευόμαστε γιατί νομίζουμε ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό.
Το άλλο μισό, που θα καλύψει όλα τα κενά μας και εμείς τα δικά του.
Ο καθένας μέσα στο γάμο, δεν μπορεί να κάνει την ζωή που έκανε
ως εργένης. Παρατάει ενδιαφέροντα, χόμπι και γενικώς πράγματα που
αντλούσε χαρά και περιμένει όλο αυτό που του λείπει, να του καλύψει
το έτερον ήμισυ...και φυσικά το έτερον ήμισυ αδυνατεί!
And so the story goes...
Ή συμβιβάζεσαι από εκεί και πέρα…ή δεν συμβιβάζεσαι…

...παντρευόμαστε γιατί αισθανόμαστε ότι μπορούμε πια να ζούμε μαζί με κάποιον άλλον καλύτερα απ' ότι ζούσαμε μόνοι μας.. δεν είναι τόσο σπέσιαλ αυτός ο άλλος νομίζω δηλ. <το άλλο μας μισό> ή κάτι ανάλογο.. απλά είμαστε στο ίδιο μήκος κύμματος και αυτό είναι ικανό και αναγκαίο για να γεφυρώσει ακόμα και τις μεγαλύτερες διαφορές ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, βλ. <αταίριαστα> ζευγάρια..

Αρχισα να βλεπω τον γαμο σαν ενα ονειρο πια !!
Ειμαι απο τις κοπελες που θελουν παιδια ,να μοιρασουν την στοργη σε μια οικογενια .
Ενα συντροφο που να τα βρισκουν μαζι ,να κανουν ονειρα μαζι, να ειναι ενωμενοι για να τα βγαλουν περα με ολα !!!!
Δεν το βλεπω να γινεται ,
Κανεις πλεον δεν κοιταει κανεναν ,ολοι θελουν χρηματα για να προχωρισουν ολοι θελουν να ειναι δυναμικος - δυναμικη αυτος/τη που θα εχουν ,
για τους αντρες καλη δουλεια , σπιτι , για την κοπελα προικα κτλ.
Κριτηρια που σε στελνουν στο χωρισμο !!!Δεν υπαρχουν οι βασεις για να γινει η οικογενεια, γι αυτο σε καθε δυσκολια σκεφταισε αλλον αλλη για να πιαστης απο ενα ονειρο που σε παει πιο κατω .
Κι οταν υπαρχει ο ερωτας κλεινεις τα ματια και λες αυτος ειναι , φευγει ο ερωτας παντρευεσαι επειδη συνηθησες οχι οτι ειναι κακη η συνηθεια αλλα να μην την αφησεις να γινει βαρεμαρα.Την συνεχεια την ξερετε!!!

Μια ισοροπεια χρειαζεται μεσα μας να ξερουμε τι ζηταμε !!

Να μην πουμε αφου ειμαστε χρονια μαζι να παντρευτουμε, Α εχει καλη δουλεια θα με φροντιζει να παντρευτουμε, καλη οικογενεια ειναι κτλ, για να φυγουμε απο την υποχρεωσει του γαμου!!

Γι αυτο οι γαμοι φτανουν εκει που δεν πρεπει, ειναι δυσκολος ενας γαμος θελει υποχωρισεις, συμβιβασμους και συνενοηση πολυ συνενοηση !!

Ελπιζω οτι ισως καποτε βρω καποιον σαν εμενα, να θελουμε τα ιδια .

Η δική μου άποψη είναι ότι επικρατεί η ανάγκη για αναπαραγωγή και επομένως
για επιβίωση. Και η φύση σε αυτό λειτουργεί αλάνθαστα.
Στη συνέχεια όμως αν δεν υπάρχουν τα λεγόμενα κίνητρα και οι κρυφές
σκέψεις έχω την αίσθηση ότι βαριόμαστε και αν δεν την ψάχνουμε να πάμε και
λιγάκι παρακάτω τελματώνουμε. Και προφανώς το κάνουμε και το παίζουμε
δύο το παιχνίδι.
Θα μπορούσαμε θεωρητικά να ξεβολευόμαστε και να αναζητούμε νέο σύντροφο
ωριμότεροι και σοφότεροι. Αισθάνομαι όμως ότι η κοινωνία μας δηλ εμείς δεν
είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε αυτή την κατάσταση της αναδομημένης
οικογένειας ακόμα.

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male
Πού είναι η συντροφικότητα;

Πού είναι το νοιάξιμο;

Πού είναι η αγάπη;

Ρε παιδιά, ειλικρινά...σώνει με αυτές τις φαντασιώσεις πια. Αυτά που αναφέρεις, και ειδικά η αγάπη, απλώς δεν υπάρχουν στις ερωτικές σχέσεις, και δεν υπήρξαν ποτέ. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τοσοι πολλοί επιμένουν να μην βλέπουν κάτι τοσο πασιφανές. Θα φέρω ένα απλο παράδειγμα. Πειτε πως έχετε μια τέλεια σχέση, με έναν σύντροφο που σας ταιριάζει γάντι, και οι 2 νιωθετε οτι αγαπάτε πολύ ο ενας τον άλλον, κτλ κτλ...Οκ? Τώρα ας φανταστούμε οτι ο ένας, χτύπα ξύλο, παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα. Μπορεί να είναι μια φριχτή παραμόρφωση στο πρόσωπο, ή να μείνει τελείως παράλυτος, ή να ακρωτηριαστεί στα γεννητικά οργανα, ή 1002 άλλα. Πραγματικά πιστεύετε οτι ο άλλος θα μείνει μαζί του για μια ζωη, ενώ ξέρει οτι ο σύντροφος του πολύ λίγα μπορεί να του προσφέρει πλέον, και ακόμη μπορεί να τον αηδιάζει και η παραμορφωμένη όψη του επιπλέον? Απαντήστε ειλικρινά.Οχι βέβαια! Ουτε 1 στο τρισεκατομμύριο. Οποτε, αυτά περί αγάπης είναι βλακείες. Οι μόνοι 2 άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν απο την αρχή μέχρι το τέλος της ζωης σου, και κανένας άλλος, είναι οι γονεις. Σιγουρα η μανα, με κάποια επιφύλαξη και ο πατέρας. Ολοι οι άλλοι, θα μένουν μαζί σου οσο υπάρχει μια ανταλλαγή, κάτι προσφέρεις, κάτι σου προσφέρει. Αυτό είναι ολο.

Που σαι ρε Mike αλάνι? Πως πάει η θητεία?

Παράθεση:
Originally posted by __mikeman__

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Ρε παιδιά, ειλικρινά...σώνει με αυτές τις φαντασιώσεις πια. Αυτά που αναφέρεις, και ειδικά η αγάπη, απλώς δεν υπάρχουν στις ερωτικές σχέσεις, και δεν υπήρξαν ποτέ. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τοσοι πολλοί επιμένουν να μην βλέπουν κάτι τοσο πασιφανές. Θα φέρω ένα απλο παράδειγμα. Πειτε πως έχετε μια τέλεια σχέση, με έναν σύντροφο που σας ταιριάζει γάντι, και οι 2 νιωθετε οτι αγαπάτε πολύ ο ενας τον άλλον, κτλ κτλ...Οκ? Τώρα ας φανταστούμε οτι ο ένας, χτύπα ξύλο, παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα. Μπορεί να είναι μια φριχτή παραμόρφωση στο πρόσωπο, ή να μείνει τελείως παράλυτος, ή να ακρωτηριαστεί στα γεννητικά οργανα, ή 1002 άλλα. Πραγματικά πιστεύετε οτι ο άλλος θα μείνει μαζί του για μια ζωη, ενώ ξέρει οτι ο σύντροφος του πολύ λίγα μπορεί να του προσφέρει πλέον, και ακόμη μπορεί να τον αηδιάζει και η παραμορφωμένη όψη του επιπλέον? Απαντήστε ειλικρινά.Οχι βέβαια! Ουτε 1 στο τρισεκατομμύριο. Οποτε, αυτά περί αγάπης είναι βλακείες. Οι μόνοι 2 άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν απο την αρχή μέχρι το τέλος της ζωης σου, και κανένας άλλος, είναι οι γονεις. Σιγουρα η μανα, με κάποια επιφύλαξη και ο πατέρας. Ολοι οι άλλοι, θα μένουν μαζί σου οσο υπάρχει μια ανταλλαγή, κάτι προσφέρεις, κάτι σου προσφέρει. Αυτό είναι ολο.

Τα γεγονότα και οι καταστάσεις δικαιώνουν πλήρως τον τρόπο που σκέφτεσαι.

Όμως, εγώ τουλάχιστον [αν και δε μου αρέσει να μιλάω για μένα] διαφοροποιούμαι σίγουρα από αυτόν.

Διότι αν η σύντροφος που θα με εμπνεύσει με το χαρακτήρα της για να την έχω δίπλα μου, πάθει κάτι [προσωρινό ή μόνιμο], θα νιώσω αυτομάτως την ανάγκη και την προθυμία να της κάνω τη ζωή απείρως πιο όμορφη και να της δείξω το πόσο τη νοιάζομαι και την αγαπώ ακόμη, και πόσο θέλω να της συμπαρασταθώ.

Γι' αυτό και πιστεύω ακράδαντα ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν πιάνει μία μπροστά στην ψυχή.

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Παράθεση:
Originally posted by __mikeman__

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Ρε παιδιά, ειλικρινά...σώνει με αυτές τις φαντασιώσεις πια. Αυτά που αναφέρεις, και ειδικά η αγάπη, απλώς δεν υπάρχουν στις ερωτικές σχέσεις, και δεν υπήρξαν ποτέ. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τοσοι πολλοί επιμένουν να μην βλέπουν κάτι τοσο πασιφανές. Θα φέρω ένα απλο παράδειγμα. Πειτε πως έχετε μια τέλεια σχέση, με έναν σύντροφο που σας ταιριάζει γάντι, και οι 2 νιωθετε οτι αγαπάτε πολύ ο ενας τον άλλον, κτλ κτλ...Οκ? Τώρα ας φανταστούμε οτι ο ένας, χτύπα ξύλο, παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα. Μπορεί να είναι μια φριχτή παραμόρφωση στο πρόσωπο, ή να μείνει τελείως παράλυτος, ή να ακρωτηριαστεί στα γεννητικά οργανα, ή 1002 άλλα. Πραγματικά πιστεύετε οτι ο άλλος θα μείνει μαζί του για μια ζωη, ενώ ξέρει οτι ο σύντροφος του πολύ λίγα μπορεί να του προσφέρει πλέον, και ακόμη μπορεί να τον αηδιάζει και η παραμορφωμένη όψη του επιπλέον? Απαντήστε ειλικρινά.Οχι βέβαια! Ουτε 1 στο τρισεκατομμύριο. Οποτε, αυτά περί αγάπης είναι βλακείες. Οι μόνοι 2 άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν απο την αρχή μέχρι το τέλος της ζωης σου, και κανένας άλλος, είναι οι γονεις. Σιγουρα η μανα, με κάποια επιφύλαξη και ο πατέρας. Ολοι οι άλλοι, θα μένουν μαζί σου οσο υπάρχει μια ανταλλαγή, κάτι προσφέρεις, κάτι σου προσφέρει. Αυτό είναι ολο.

Τα γεγονότα και οι καταστάσεις δικαιώνουν πλήρως τον τρόπο που σκέφτεσαι.

Όμως, εγώ τουλάχιστον [αν και δε μου αρέσει να μιλάω για μένα] διαφοροποιούμαι σίγουρα από αυτόν.

Διότι αν η σύντροφος που θα με εμπνεύσει με το χαρακτήρα της για να την έχω δίπλα μου, πάθει κάτι [προσωρινό ή μόνιμο], θα νιώσω αυτομάτως την ανάγκη και την προθυμία να της κάνω τη ζωή απείρως πιο όμορφη και να της δείξω το πόσο τη νοιάζομαι και την αγαπώ ακόμη, και πόσο θέλω να της συμπαρασταθώ.

Γι' αυτό και πιστεύω ακράδαντα ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν πιάνει μία μπροστά στην ψυχή.

Δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά δεν το πιστεύω με τίποτα...οι περισσοτεροι έτσι σκέφτονται για τον εαυτό τους, οτι και καλά ο,τι και να συνέβαινε στον σύντροφο τους θα του στέκονταν, αλλά ολα αυτά ακούγονται πολύ ρομαντικά οταν είναι απλώς μια πιθανότητα...κάτσε να πρέπει μερα-νυχτα να τον φροντίζεις, να τον ξεσκατίζεις, να τον ταίζεις, κτλ κτλ...να δούμε ποσο θα αντέξεις. Το παρατραβάω βέβαια,αλλά οντως συμβάίνουν τέτοιες τραγωδίες που αφήνουν ανθρώπους να μοιάζουν με 'τερατα', ανίκανα για όλη την ζωη τους να φροντίσουν τον εαυτο τους, ποσο μάλλον να κάνουν σεξ ή οτιδήποτε άλλο. ΔΕΝ θα έμενες μαζί της σε τέτοια περίπτωση. Στην καλύτερη των πιθανοτήτων, αν ήσουν σχεδον άγιος, θα φροντιζες να πάει σε ίδρυμα και θα εξασφάλιζες τα οικονομικά, ισως και να επισκεπτόσουν συχνά(αν και με τον καιρο θα αραίωναν). Δεν θα έμενες μαζί της ομως, στο ίδιο σπίτι, σαν σύντροφος, δεν θα πέρναγες τέτοια ζωη, με ΤΙΠΟΤΑ.

Παράθεση:
Originally posted by __mikeman__

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Παράθεση:
Originally posted by __mikeman__

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά δεν το πιστεύω με τίποτα...οι περισσοτεροι έτσι σκέφτονται για τον εαυτό τους, οτι και καλά ο,τι και να συνέβαινε στον σύντροφο τους θα του στέκονταν, αλλά ολα αυτά ακούγονται πολύ ρομαντικά οταν είναι απλώς μια πιθανότητα...κάτσε να πρέπει μερα-νυχτα να τον φροντίζεις, να τον ξεσκατίζεις, να τον ταίζεις, κτλ κτλ...να δούμε ποσο θα αντέξεις. Το παρατραβάω βέβαια,αλλά οντως συμβάίνουν τέτοιες τραγωδίες που αφήνουν ανθρώπους να μοιάζουν με 'τερατα', ανίκανα για όλη την ζωη τους να φροντίσουν τον εαυτο τους, ποσο μάλλον να κάνουν σεξ ή οτιδήποτε άλλο. ΔΕΝ θα έμενες μαζί της σε τέτοια περίπτωση. Στην καλύτερη των πιθανοτήτων, αν ήσουν σχεδον άγιος, θα φροντιζες να πάει σε ίδρυμα και θα εξασφάλιζες τα οικονομικά, ισως και να επισκεπτόσουν συχνά(αν και με τον καιρο θα αραίωναν). Δεν θα έμενες μαζί της ομως, στο ίδιο σπίτι, σαν σύντροφος, δεν θα πέρναγες τέτοια ζωη, με ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν με πειράζει που δεν το πιστεύεις και στ' αλήθεια δε με προσβάλλεις.
Άλλωστε δε μ' ενδιαφέρει να σε πείσω για κάτι.

Ο καθένας εδώ μέσα καταγράφει τις δικές του αλήθειες και τα δικά του βιώματα.

Κι απλά, έχω μάθει στους ανθρώπους που μου δείχνουν αγάπη και σεβασμό να προσφέρω τα πάντα.

Ακόμα και βοήθεια όπως την εννοείς.

Παράθεση:
Originally posted by __mikeman__

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Παράθεση:
Originally posted by __mikeman__

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male

Ρε παιδιά, ειλικρινά...σώνει με αυτές τις φαντασιώσεις πια. Αυτά που αναφέρεις, και ειδικά η αγάπη, απλώς δεν υπάρχουν στις ερωτικές σχέσεις, και δεν υπήρξαν ποτέ. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τοσοι πολλοί επιμένουν να μην βλέπουν κάτι τοσο πασιφανές. Θα φέρω ένα απλο παράδειγμα. Πειτε πως έχετε μια τέλεια σχέση, με έναν σύντροφο που σας ταιριάζει γάντι, και οι 2 νιωθετε οτι αγαπάτε πολύ ο ενας τον άλλον, κτλ κτλ...Οκ? Τώρα ας φανταστούμε οτι ο ένας, χτύπα ξύλο, παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα. Μπορεί να είναι μια φριχτή παραμόρφωση στο πρόσωπο, ή να μείνει τελείως παράλυτος, ή να ακρωτηριαστεί στα γεννητικά οργανα, ή 1002 άλλα. Πραγματικά πιστεύετε οτι ο άλλος θα μείνει μαζί του για μια ζωη, ενώ ξέρει οτι ο σύντροφος του πολύ λίγα μπορεί να του προσφέρει πλέον, και ακόμη μπορεί να τον αηδιάζει και η παραμορφωμένη όψη του επιπλέον? Απαντήστε ειλικρινά.Οχι βέβαια! Ουτε 1 στο τρισεκατομμύριο. Οποτε, αυτά περί αγάπης είναι βλακείες. Οι μόνοι 2 άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν απο την αρχή μέχρι το τέλος της ζωης σου, και κανένας άλλος, είναι οι γονεις. Σιγουρα η μανα, με κάποια επιφύλαξη και ο πατέρας. Ολοι οι άλλοι, θα μένουν μαζί σου οσο υπάρχει μια ανταλλαγή, κάτι προσφέρεις, κάτι σου προσφέρει. Αυτό είναι ολο.

Τα γεγονότα και οι καταστάσεις δικαιώνουν πλήρως τον τρόπο που σκέφτεσαι.

Όμως, εγώ τουλάχιστον [αν και δε μου αρέσει να μιλάω για μένα] διαφοροποιούμαι σίγουρα από αυτόν.

Διότι αν η σύντροφος που θα με εμπνεύσει με το χαρακτήρα της για να την έχω δίπλα μου, πάθει κάτι [προσωρινό ή μόνιμο], θα νιώσω αυτομάτως την ανάγκη και την προθυμία να της κάνω τη ζωή απείρως πιο όμορφη και να της δείξω το πόσο τη νοιάζομαι και την αγαπώ ακόμη, και πόσο θέλω να της συμπαρασταθώ.

Γι' αυτό και πιστεύω ακράδαντα ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν πιάνει μία μπροστά στην ψυχή.

Δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά δεν το πιστεύω με τίποτα...οι περισσοτεροι έτσι σκέφτονται για τον εαυτό τους, οτι και καλά ο,τι και να συνέβαινε στον σύντροφο τους θα του στέκονταν, αλλά ολα αυτά ακούγονται πολύ ρομαντικά οταν είναι απλώς μια πιθανότητα...κάτσε να πρέπει μερα-νυχτα να τον φροντίζεις, να τον ξεσκατίζεις, να τον ταίζεις, κτλ κτλ...να δούμε ποσο θα αντέξεις. Το παρατραβάω βέβαια,αλλά οντως συμβάίνουν τέτοιες τραγωδίες που αφήνουν ανθρώπους να μοιάζουν με 'τερατα', ανίκανα για όλη την ζωη τους να φροντίσουν τον εαυτο τους, ποσο μάλλον να κάνουν σεξ ή οτιδήποτε άλλο. ΔΕΝ θα έμενες μαζί της σε τέτοια περίπτωση. Στην καλύτερη των πιθανοτήτων, αν ήσουν σχεδον άγιος, θα φροντιζες να πάει σε ίδρυμα και θα εξασφάλιζες τα οικονομικά, ισως και να επισκεπτόσουν συχνά(αν και με τον καιρο θα αραίωναν). Δεν θα έμενες μαζί της ομως, στο ίδιο σπίτι, σαν σύντροφος, δεν θα πέρναγες τέτοια ζωη, με ΤΙΠΟΤΑ.

σκεφτεσαι ετσι γιατι ισως δεν εχεις νιωσει δυνατα συναισθηματα για καποιο αλλο ατομο συνηθως οι ανθρωποι που αγαπουν μονο τον εαυτο τους σκεφτονται με τετοιο τροπο δε λεω οτι ειναι ευκολο να φροντιζεις εναν ανθρωπο με ιδιαιτερες αναγκες αλλα αν το συναισθημα ειναι δυνατο το παλευεις παραδειγμα του ΣΤΗΒ ΡΗΒΣ kοινως σουπερμαν που η γυναικα του του σταθηκε μεχρι τελουςαπο τοτε που εγινε τετραπληγικος και οχι μονο αν κοιταξεις γυρω σου υπαρχουν κι αλλες περιπτωσεις...

Παράθεση:
Originally posted by Mystik_Male
Παντρευόμαστε άραγε πάνω σε στιγμές αδυναμίας;

για μένα φίλε μύστικ αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια.
Οι σοβαροι άνθρωποι Δεν παντρεύονται........

Η πιο σοφή ρήση λέει ότι είτε παντρευτείς είτε δεν παντρευτείς, κάποτε θα το μετανιώσεις!

Οι γάμοι διαλύονται, όσοι δηλαδή διαλύονται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Σε μένα τα διαζύγια δε λένε τίποτα, εννοώ ότι δεν το θεωρώ κάτι κακό. Είναι ανθρώπινο σε φάση που είσαι ερωτευμένος να θέλεις να παντρευτείς και να το γιορτάσεις και να πιστεύεις (ή να ελπίζεις) ότι αυτό θα σου κρατήσει για πάντα και σε φάση που σου τελείωσε να θέλεις να χωρίσεις και να ηρεμήσει το κεφάλι σου. Το μόνο κακό είναι τα έξοδα του γάμου από τη μια και του διαζυγίου από την άλλη. Πρόβλημα είναι το διαζύγιο όταν υπάρχουν παιδιά που πληγώνονται, ωστόσο δύο ισορροπημένοι γονείς μπορούν να το κάνουν αρκετά ανώδυνο και -αν θεωρείται αδύνατον το να εκμηδενίσουν- τουλάχιστον να εξομαλύνουν τις αρνητικές επιπτώσεις στα παιδιά.

Η αγία οικογένεια, όταν κρύβονται ένα σωρό προβλήματα από πίσω αλλά οι γονείς αρνούνται να τα λύσουν θυσιαζόμενοι στο βωμό της ιερότητας του γάμου και του "στίγματος" του διαζυγίου, εμένα δε μου λέει τίποτα και μόνο δυστυχία και απωθημένα προκαλεί.