κοινή αυλή...

κοινή αυλή...

Αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ την ιστορία μου μαζί σας...

Είμαι παντρεμένη κι έχω δύο παιδάκια.
Πριν γνωρίσω τον άντρα μου ζούσα στο σπίτι με τους γονείς μου.
Παντρεύτηκα τον άντρα μου έγκυος και σε μία δύσκολη εποχή για εκείνον,
αφού μόλις είχε χάσει τον πατέρα του, τον οποίο λάτρευε.
Ο άντρας μου εκείνη την εποχή έχτιζε ένα σπίτι μακριά από το δικό μου πατρικό
και μάλιστα δίπλα στο σπίτι της μητέρας του. Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος
ο πατέρας του πέθαινε (έπειτα από μία εβδομάδα). Λόγω αυτού του γεγονότος
δεν είχα επαφές με τη μητέρα του και την αδερφή του, ούτε αισθανόμουν ότι
είμαι μέρος του πόνου τους καθώς τον πατέρα του δεν είχα προλάβει να τον
γνωρίσω και θεώρησα υποκριτικό το οτιδήποτε άλλο εκτός από το να
συμπαρασταθώ στον άντρα μου και να μην του δημιουργήσω πρόσθετα
προβλήματα. Συμφωνήσαμε λοιπόν τότε να μείνουμε στο σπίτι που ετοίμαζε σε
ένα παραδοσιακό μέρος. Ο άντρας μου ουδέποτε μου μίλησε για τη μητέρα του
και την αδερφή του και μάλιστα ισχυριζόταν ότι είναι τελείως ανεξάρτητος.
Από τη δική μου τη μεριά στην οικογένειά μου είχαμε θέματα αλλά όχι θέματα
με πεθερικά, συγγενείς και τέτοια.
Μετακομίσαμε στην "κοινή αυλή" που λέω κι εγώ όταν το πρώτο μου παιδάκι
ήταν έξι μηνών. Χωρίς κουζίνα, μ' ένα μωρό που θήλαζα και τον άντρα μου
να με ρωτάει αν είπα στη μάνα του καλημέρα κλπ. Άρχισαν οι καβγάδες και
η σύγκρουση. Κάθε Κυριακή μας πίεζαν να τρώμε μαζί, η αδερφή του
έκλεινε την είσοδο του γκαράζ μας με το αυτοκίνητό τους και προσπαθούσα
να το συζητήσω με τον άντρα μου. Με κατηγορούσε για όλα.
Τις πρώτες μέρες είχαμε κλειδί στην πόρτα για τον μάστορα που έφτιαχνε
την κουζίνα και μπήκε η μάνα χωρίς να χτυπήσει και ήρθε στην
κρεβατοκάμαρά μας και δεν της είπε τίποτα. Τσακωθήκαμε. Την επόμενη έγινε
το ίδιο και ήμουν μόνη και της είπα ευγενικά ότι δεν έχω συνηθίσει έτσι και να
χτυπάει το κουδούνι. Άρχισε ο πόλεμος.
Έχασα τη λογική μου, τον ευατό μου, έπαθα κατάθλιψη, έκλαιγα και στέρησα
από τον ευατό μου και το παιδάκι μου ωραίες στιγμές, στιγμές ασφάλειας και
ηρεμίας.
Ακόμα και τώρα που τα γράφω υποφέρω και πονάω.
Έκανα τέσσερα χρόνια ψυχοθεραπεία. Έκλαψα, πόνεσα, προσπάθησα και
τελικά πήγα παραπέρα. Κάποια στιγμή στο πλαίσιο της θεραπείας μου
ανοίχτηκα στην αδερφή του και μέσω μυνημάτων ήρθαμε πιο κοντά. Αυτό
έκανε και τη μάνα του (Αρβανίτισσα και παλιοημερολογίτισσα) να γίνει λίγο
πιο καλή μαζί μου. Να πω εδώ ότι για να μπω στο σπίτι μου περνάω από το
δικό της. Πάρα πολλές φορές το σκηνικό είναι να κάθεται έξω και μόλις με
βλέπει να γυρνάει την πλάτη και να πμαίνει μέσα και μάλιστα κλείνοντας την
πόρτα. Επίσης, πολλές φορές της έλεγα καλημέρα, με κοιτούσε σαν ούφο και
δεν μου μιλούσε.
Ούτε αυτό κράτησε για πολύ και μία μέρα μου είπε να σηκωθώ να φύγω.
Αποφάσισα έκτοτε να ζω σαν να μην υπάρχει. Όταν όμως μένεις σε μία κοινή
αυλή αυτό δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν δύο παιδάκια, τι να τους πω?
Όταν είμαι εγώ δεν μιλάει ούτε στα παιδιά. Κάνει παράπονα στις γυναίκες που
πληρώνω και με βοηθούν ότι δεν την αφήνω να δει τα παιδιά όταν δεν έχει
χτυπήσει ποτέ το κουδούνι να έρθει να τα δει, όταν Χριστούγεννα και Πάσχα
είναι στο σπίτι της κόρης της και όλα τα ρίχνει πάνω μου.
Και τώρα το μεγάλο θέμα είναι ο άντρας μου. Η θέση του, η σχέση μας και οι
ευθύνες και των δυο μας απένατνι στα παιδιά.
Ο άντρας μου κι εγώ έχουμε φθαρεί από όλη αυτή την κατάσταση.
Καταλαβαίνω πόσο δύσκολη είναι η θέση του, τον αγαπάω, είναι καλό παιδί και
είναι μάνα του. Παρόλα αυτά δεν έχει ξυπνήσει ποτέ βράδυ, δεν με βοηθάει
με τις καθημερινές ανάγκες των παιδιών παρότι και οι δύο εργαζόμαστε και
ποτέ δεν με έχει υποστηρίξει σε όλα τα παραπάνω ούτε μπροστά, ούτε πίσω.
Και πιστέψτε με έχουν γίνει ακραία πράγματα και μπροστά του.
Έχω σκεφτεί να χωρίσω, δεν του μιλάω πια για να μην υπάρχουν τσακωμοί
μπροστά στα παιδιά, τα κάνω όλα μόνη με τα παιδιά, έχουμε χάσει κάθε
επαφή και όταν πλησιάσουμε λίγο ο ένας τον άλλο κάτι γίνεται και τραβιέται
μακριά μου. Όσο για εμένα είμαι θυμωμένη, είμαι άυπνη, είμαι μόνη, είμαι η
νύφη εκεί (αυτά δεν τα γνώριζα αλλά τα έμαθα), με τα παιδάκια μου περνάω
πάρα πολύ ωραία, οι καλύτερες φίλες μου εκεί είναι οι κοπέλες από την
Αλβανία που με βοηθάνε, και χάνω μέρα με τη μέρα τη σχέση με τον άντρα
μου... Εδώ και πέντε χρόνια την Κυριακή πηγαίνω στη μητέρα μου γιατί όταν
κάθομαι σπίτι κοιμάται καθιστός όλη μέρα και δεν κάνουμε τίποτα, παρότι του
έχω πει ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί αλλού. Ούτε στους γονείς μου ,
ούτε στη μητέρα του. Και αναρωτιέμαι από πού θα πάρω συναίσθημα, έτσι θα
συνεχιστεί η ζωή μου, εκεί κάπου κάποιες γυναίκες αρχίζουν να ψάχνουν
διεξόδους για να μην αρρωστήσουν ή χωρίζουν?

Γεια σου jojefine6.
δεν ξερεις ποσο με λυπησε η ιστορια σου και ποσα πραγματα που δεν θελω να τα θυμαμαι μου ξυπνησε.
Λες και ειδα την ιστορια της δικης μου οικογενειας μονο που εγω ημουν το ενα και μοναδικο παιδι.
Η πεθερα της αρβανιτισα, επισης ο γιος ( και πατερας μου) ειχε την ιδια συμπεριφορα συν οτι επινε πολλες μπυρες και δεν μεθουσε μεν αλλα γινοταν βιαιος και μας εβριζε συνεχεια η μας ελεγε αχρηστες ειδικα τη μαννα μου η οποια επισης δουλευε.
Ειχε καταθλιψη χρονια , δεν το ειχε καταλαβει μεχρι που το εντοπισε ενας δερματολογος που πηγε να την δει γιατι εκανε ακμη βαρεια στα 35 της.
το πολεμησε( την καταθλιψη) με φαρμακα που της εδωσε ο δερματολογος, κρυφα απο τον πατερα μου γιατι αυτος της ελεγε οτι δεν εχει τιποτα και οτι προσπαθει να λουφαρει και οτι δεν της επιτρεπει να παει σε γιατρους για να τον δουλευει.
Τον χωρισε στα 42 της. Επρεπε απο πιο νωρις αλλα δε γινοταν ( γιατι ειχαν συμβει πολλα οπως και σε εσας) . Εγω ανεπνευσα τοτε και νομισα οτι το ιδιο θα εκανε και αυτη.
Ομως λαθεψα. περασε 2 χρονια καλα , την εβλεπα επιτελους να χαμογελαει και νομισα οτι γλυτωσε δεν ηταν ομως ετσι

Η καταθλιψη ξαναγυρισε, κλειστηκε στο σπιτι δεν εβγαινε ουτε για να παει σουπερ μαρκετ.Στη δουλεια της πηγαινε με το ζορι και μολις γυριζε επεφτε στο κρεββατι και κοιταζε το ταβανι.
Σημερα ειναι 51 χρονων. ειναι καπως καλυτερα αλλα οχι καλα.προσπαθει και καποιες φορες τα καταφερνει και συνερχεται και ειναι φυσιολογικη και αλλες φορες πεφτει παλι και αρχιζει τα χαπια.
Ειναι ομως σα ρομποτ. Εχει 1-2 φιλες που καταφερε να κρατησει απο τοτε που ηταν με τον πατερα μου , γιατι ολους τους αλλους την αναγκασε ο πατερας μου να τους απομακρυνει και περα απο εκει τιποτα.
Για να ξαναφτιαξει την ζωη της εστω να εχει μια συντροφια με καποιον , δε λεω να παντρευτει, ουτε να το ακουσει.
και ειναι πολυ ωραια γυναικα γμτ μακαρι να της ειχα μοιασει

Ευχομαι να βρεις τη δυναμη να κανεις οτι ειναι σωστο για εσενα. Αυτο που σου λεει η ψυχη σου. Καλη τυχη μεσα απο την καρδια μου

Ο αντρας σου δεν καταφερε να αγαπησει αλλον περα απο την οικογενεια που τον μεγαλωσε.
Εχει ομως ενα "κρατουμενο".

Εσυ δεν αγαπας ουτε τον εαυτο σου.
Ποιο ειναι το δικο σου "κρατουμενο";

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6

Νομιζω πως ηδη ξερεις τι πρεπει να κανεις.
Προσωπικα εχω δει γυναικες του περιβαλλοντος μου να καταστρεφονται απο κακες σχεσεις με συζυγους, να στερουν απο τα παιδια τους το δικαιωμα στην ηρεμια, και εκεινες να χανουν τον εαυτο τους μεχρι και το μυαλο τους. Μια θεια μου ειναι σε αυτην ακριβως την κατασταση, και αναρωτιεμαι πολλες φορες,γιατι; δεν ειχε κανενα λογο να το ανεχτει τοσα χρονια, ειχε επιλογες και διεξοδους, εστω και δυσκολες. το να μην στερησει τον πατερα απ' τα παιδια της, (που πολλες αξιωνουν) ειναι μια ουτοπια τις περισσοτερες φορες. αυτος που ειναι καταλληλος για πατερας και νοιαζεται για τα παιδια του, θα συνεχισει να ειναι και μετα απο εναν χωρισμο.

Αν εχεις ηδη κρουσει τον κωδωνα στον αντρα σου και σε αγνοησε..αν του εχεις ηδη μιλησει και εχεις ηδη κανει την προσπαθεια σου, τοτε λαβε δραση. Δεν εισαι υποχρεωμενη να ανεχεσαι καμια τετοια καταπιεση απο συζυγο και συγγενεις. Αν ο αντρας σου νοιαζοταν και ηθελε να σε προστατευσει, θα το ειχε κάνει. Εφοσον δεν υπαρχει ουτε διπλα σου, ουτε διπλα στα παιδια σου, ποιος ο λογος να ζειτε μαζι;

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6
Και τώρα το μεγάλο θέμα είναι ο άντρας μου.

...το μεγάλο θέμα ήταν από την αρχή ο άντρας σου, jojefine.. και το ξέρεις κι εσύ

..και η οικογένειά του, που χρειάζονται όλοι μαζί ψυχοθεραπεία... για να μην πω ψυχιατρική παρακολούθηση...

...ούτε έκανε, ούτε κάνει, ούτε πρόκειται να κάνει τίποτα για την οικογένειά του... απορώ κιόλας που ανέχτηκες τόσα χρόνια μια τέτοια αρρωστημένη κατάσταση.. φυσικά και έπαθες κατάθλιψη, καλό είναι αυτό στην περίπτωσή σου... σημαίνει ότι ο οργανισμός σου αντέδρασε... αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι πώς μέσα από την ψυχοθεραπεία δεν δυνάμωσες ώστε να πάρεις την απόφαση ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ.. και το συζητάς ακόμα..

...γιατί μένεις;

...ξέρεις;

....από κει ξεκινάνε όλα... και η ψυχοθεραπεία κανονικά θα' πρεπε να σε έχει βοηθήσει να απαντήσεις σε αυτό και να πας παρακάτω..

Οι μοναδικοι υπευθυνοι ειστε εσυ γιατι ανεχεσαι αυτη την κατασταση και ο αντρας σου γιατι ανεχεται τα καπριτσια της μητερας του...

ή φευγεις με τον άντρα σου απο κει ή φευγεις μονη σου. δεν υπάρχει άλλη λύση. όση ψυχοθεραπεια και να κάνεις η αιτία που σου προκαλεί όλο αυτό είναι υπαρκτή.

Παράθεση:
Originally posted by Dardana

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6

Νομιζω πως ηδη ξερεις τι πρεπει να κανεις.
Προσωπικα εχω δει γυναικες του περιβαλλοντος μου να καταστρεφονται απο κακες σχεσεις με συζυγους, να στερουν απο τα παιδια τους το δικαιωμα στην ηρεμια, και εκεινες να χανουν τον εαυτο τους μεχρι και το μυαλο τους. Μια θεια μου ειναι σε αυτην ακριβως την κατασταση, και αναρωτιεμαι πολλες φορες,γιατι; δεν ειχε κανενα λογο να το ανεχτει τοσα χρονια, ειχε επιλογες και διεξοδους, εστω και δυσκολες. το να μην στερησει τον πατερα απ' τα παιδια της, (που πολλες αξιωνουν) ειναι μια ουτοπια τις περισσοτερες φορες. αυτος που ειναι καταλληλος για πατερας και νοιαζεται για τα παιδια του, θα συνεχισει να ειναι και μετα απο εναν χωρισμο.

Αν εχεις ηδη κρουσει τον κωδωνα στον αντρα σου και σε αγνοησε..αν του εχεις ηδη μιλησει και εχεις ηδη κανει την προσπαθεια σου, τοτε λαβε δραση. Δεν εισαι υποχρεωμενη να ανεχεσαι καμια τετοια καταπιεση απο συζυγο και συγγενεις. Αν ο αντρας σου νοιαζοταν και ηθελε να σε προστατευσει, θα το ειχε κάνει. Εφοσον δεν υπαρχει ουτε διπλα σου, ουτε διπλα στα παιδια σου, ποιος ο λογος να ζειτε μαζι;

έτσι ακριβώς. όταν έρχεται φθορά στη σχέση πρέπει να παίρνουμε γενναίες αποφάσεις. τα παιδιά δεν είναι απο μονα τους ικανά να κρατήσουν έναν άνθρωπο κοντά μας.

H ψυχοθεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση.
Στη συνέχεια πρέπει να την υπερβείς.
Διαβασα στο προφιλ σου ότι περιμένεις κι αλλο παιδί.

Άκου κοριτσάκι μου.
Σαν κι εσένα και ίσως σε χειρότερη μοίρα υπάρχουν πολλές γυναίκες. Εκμηδενισμένες απο αδιάφορους συζύγους, και συχνα κακοποιημένες σωματικά και ψυχικά.
Η τρομοκρατημενη σου περιγράφει πως η μητερα της δεν μπόρεσε να σταθει στα πόδια της ακόμα και μετα απο το διαζυγιο της και την απομάκρυνση απο το βιαιο άντρα της.

Θα μου επιτρέψεις να σου πω κάποιες απο τις επιλογές που έχεις.

ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. Παίρνεις τα παιδια και φεύγεις. Ενημερώνεις τον άντρα σου που θα βρίσκεσαι και τους ξεχνας δια παντός.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. Παραμένεις αφανταστα δυστυχής, μέχρι η κατάθλιψη να σε αποτελειώσει αφήνοντας τα παιδια σου ερμαια αυτών των ανθρώπων που δε συμπαθεις και Χωρις τη μάνα τους.

Τρίτη λύση και φαρμακερή. Εφόσον δεν έχεις φύγει τόσο καιρό αποφασίζεις ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ.

Αυτο όμως προϋποθέτει να μεγάλωσεις και να ωριμάσεις. Διότι αποτελεις μέρος του προβλήματος.

Ολοι μας θέλουμε έναν τέλειο σύντροφο που να μας αγαπάει, να μας καταλαβαινει, να είναι ο σωστος πατέρας για τα παιδιά. Παρεπιπτόντως θελουμε να προέρχεται απο μια σωστη οικογένεια που θα μας λατρεψει και θα μας εκτιμήσει...... Αμ δε!!!!

Δεν τα'χεις αυτα.

Και δυστυχώς δεν το έχεις αποδεχτεί. Θεωρεις ότι αδικηθηκες απο όλους. Εχεις υοθετήσει τη στάση του θύματος και περιμένεις αξιολύπητη και αξιοπρεπης να σου αναγνωριστουν οι θυσίες σου απο τις Αρβανίτισσες κια τον άντρα σου. Κάνε όρεξη!!!

Θα σου πω τι έκανε μια άλλη γυναίκα που βρέθηκε ακριβώς στη θέση σου και που -για τους δικούς της λόγους- δεν ήθελε να χωρίσει τον άντρα της. Γιατι και αυτο σεβαστό είναι, δεν είναι υποχρεωτικό να βουτάς δυο παιδια στην αγκαλια και ένα στην κοιλια και να παίρνεις τους δρόμους.

Επιτρεψέ μου όμως να στο πω θεωρητικά. Αντι να είσαι μέρος του προβληματος ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΥΠΕΡΒΕΙΣ....

Η συγκεκριμένη γυναίκα, νεωτερή σου αρκετά και λιγώτερο καλλιεργημένη, αποφάσισε ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.

Ετσι πήρε την κατάσταση στα χέρια της.
Δεν περίμενε τίποτα και απο κανέναν πια.

Δεν περιμενε απο τον άντρα της να την καταλαβει, ουτε την πεθερα ούτε τη νύφη ούτε κανεναν.
Αντι να την καταλαβουν προτίμησε να τους καταλάβει αυτή. Και να τους βγάλει απο το τέλμα.

Όταν η πεθερα σου κάνει παράπονα στις γυναίκες που σου καθαριζουν το σπιτι, αυτό κοπελα μου είναι ο τροπος της να σου πει πως θελει να έχετε καποια επικοινωνια. Οχι γιατι σε αγαπήσε αλλα γιατι θέλει τα εγγονια της και το γιο της. ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΏΣΕΙΣ, να δείξεις ανωτερότητα, ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ και να επικοινωνησεις μαζι της. Οπως θα επικοινωνούσες με ένα παιδι απο το οποίο δεν απαιτεις τίποτα. Εσυ να εισαι η ώριμη, εκείνη που ξέρει τα χουγια και τα κομπλεξ της και μπορεις να τα ανεχτεις.

Δε λεω να γίνεις το ίδιο μαζί τους και πρόσεξε.
Λέω όμως πως κάποιος πρέπει να δώσει τόπο στην οργη. Να τους προσεγγίσει χωρις μικροπρέπεια. Και όχι με μεγαλεπιβολο σχεδιασμο. Ζητησε της ένα αυγο για τα παιδια σου, πες της μια καλημερα, κανε πως δεν ακους τις μαλ@κιες που λέγονται. Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΡΩΤΟΙ.

Δωσε τους και εσύ κάτι.

Η μητερα του αντρα σου είναι κι αυτη μέρος της οικογενειας. Λυπαμαι αλλα και η ηλιθια μανα είναι το ίδιο, δεν αλλαζει. Εξηγησε σε αυτο το χριστιανο πως δεν χρειαζεται να διαλεξει αναμεσα σας και μην τον κάνεις Ανωτερο Δικαστή στις διαφορές σας με τη μάνα του.

Αν ο ιδιος δεν έχει την ωριμοτητα να καταλάβει ποσο προβληματικη είναι η οικογενεια του ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ πρέπει να το καταλαβεις Εσυ. Πως ειναι μια προβληματική οικογενεια και θέλουν αντιμετώπιση προβληματικής οικογενειας ΟΧΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ οικογενειας.

Ελπίζω πως κατάλαβες τι σου λέω.

Το τι θα κάνεις και το πόσα μπορεις να κάνεις είναι δική σου επιλογη. Συγνώμη που δεν σου γράφω λόγια συμπαραστασης αλλά κάποτε τα λόγια συμπαραστασης δεν βοηθούν οσο μπορει να βοηθήσει η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6
..ο πατέρας του πέθαινε (έπειτα από μία εβδομάδα). Λόγω αυτού του γεγονότος
δεν είχα επαφές με τη μητέρα του και την αδερφή του, ούτε αισθανόμουν ότι
είμαι μέρος του πόνου τους καθώς τον πατέρα του δεν είχα προλάβει να τον γνωρίσω και θεώρησα υποκριτικό το οτιδήποτε άλλο εκτός από το να συμπαρασταθώ στον άντρα μου και να μην του δημιουργήσω πρόσθετα προβλήματα...

Egw diavazontas to 8ema sou, kanw mia diaforetiki anagnwsi.

Ksekinises tin sxesi sou me tin pe8era sou entelws la8os, pragma pou dimiourgise tin ex8rotita tis pros esena.

Kai eksigoumai.

Einai dunaton i mana tou na pen8ei, kai esu na stekeis adiafori, dioti to provlima den se afora opws les, epeidi den gnwrizes ton 8anonta? Kai loipon?

An8rwpina kai mono, kai logw tou oti eisoun nufi, eprepe nasai konta stin oikogeneia kai na dineis kouragio kai stin pe8era sou, kai stin kouniada sou, kai ston antra sou.

Etsi denontai oi an8rwpoi, etsi dimiourgountai oi kales sxeseis me tis pe8eres, otan tis kaneis me ton tropo sou na skeftontai: "ti kalo koritsi, mas steketai san dikous tis an8rwpous".

Afou loipon ekanes to terastio kat' eme la8os tis apostasiopoiisis apo to gegonos tis apwleias, upegrapses tautoxrona kai tin arxi twn ex8ropraksiwn, pou se odigisan eides pou.

Moni sou edwses opla stin pe8era sou na gkriniazei enantion sou, kai o antras sou na apodexetai autes tis sumperifores tis apenanti sou, logw tis adiaforias tin opoia epedeikses, stin wra tou 8anatou.

Ean eixes fer8ei diaforetika, me an8rwpia, estw me diplwmatia vre adelfe, den 8a zouses pistevw auta pou zeis simera, mias kai i prwti entupwsi stis perissoteres autwn twn periptwsewn, einai ka8oristiki.

8a se sumvouleva loipon, twra pou ta vriskeis siga siga me tin kouniada sou, na katseis mia mera apenanti stin pe8era sou, kai na kaneis mia suzitisi ek va8ewn, opou 8a paradexteis ta la8i sou, kai eimai sigouros pws 8a paradextei kai ekeini ta dika tis.

Isws etsi, do8ei ena telos stin diamaxi tin opoia ksekinise mia askefti sumperifora sou, kai isws iremisoun ta pragmata me ton antra sou, efoson 8axeis summaxo pleon kai tin pe8era sou.

Αυτα που σου λέει ο Ηνίοχος δυστυχώς ισχύουν και κατά τη δικη μου γνώμη.

Παράθεση:
Originally posted by Syrup

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6
Και τώρα το μεγάλο θέμα είναι ο άντρας μου.

...το μεγάλο θέμα ήταν από την αρχή ο άντρας σου, jojefine.. και το ξέρεις κι εσύ

..και η οικογένειά του, που χρειάζονται όλοι μαζί ψυχοθεραπεία... για να μην πω ψυχιατρική παρακολούθηση...

...ούτε έκανε, ούτε κάνει, ούτε πρόκειται να κάνει τίποτα για την οικογένειά του... απορώ κιόλας που ανέχτηκες τόσα χρόνια μια τέτοια αρρωστημένη κατάσταση.. φυσικά και έπαθες κατάθλιψη, καλό είναι αυτό στην περίπτωσή σου... σημαίνει ότι ο οργανισμός σου αντέδρασε... αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι πώς μέσα από την ψυχοθεραπεία δεν δυνάμωσες ώστε να πάρεις την απόφαση ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ.. και το συζητάς ακόμα..

...γιατί μένεις;

...ξέρεις;

....από κει ξεκινάνε όλα... και η ψυχοθεραπεία κανονικά θα' πρεπε να σε έχει βοηθήσει να απαντήσεις σε αυτό και να πας παρακάτω..

Γιατί μένω?
Δεν φτάνεις σε όλα αυτά απευθείας. Είναι μία διαδρομή που ξεπερνάς το παλιό
κομμάτι του εαυτού σου και το πονάς και θέλει χρόνο για να αρχίσει να
λειτουργεί το καινούργιο και προσπαθείς να το μοιραστείς με το σύντροφό σου
και για να λειτουργήσει όλο αυτό θα ξεβολευτείς...κι όπως το λέει το τραγούδι
"γιατί το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου και για να βγεις από τα ίδια θέλει
μεγάλα..." και προφανώς δεν τα διαθέτω... Αν τα διέθετα εξάλλου ίσως να μην
είχα πάει εκεί να μείνω. Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ σταδιακά να πλησιάσω
τις δικές μου ανάγκες και να αγαπήσω περισσότερο τον ευατό μου.

Παράθεση:
Originally posted by morgoth

Παράθεση:
Originally posted by Dardana

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6

Νομιζω πως ηδη ξερεις τι πρεπει να κανεις.
Προσωπικα εχω δει γυναικες του περιβαλλοντος μου να καταστρεφονται απο κακες σχεσεις με συζυγους, να στερουν απο τα παιδια τους το δικαιωμα στην ηρεμια, και εκεινες να χανουν τον εαυτο τους μεχρι και το μυαλο τους. Μια θεια μου ειναι σε αυτην ακριβως την κατασταση, και αναρωτιεμαι πολλες φορες,γιατι; δεν ειχε κανενα λογο να το ανεχτει τοσα χρονια, ειχε επιλογες και διεξοδους, εστω και δυσκολες. το να μην στερησει τον πατερα απ' τα παιδια της, (που πολλες αξιωνουν) ειναι μια ουτοπια τις περισσοτερες φορες. αυτος που ειναι καταλληλος για πατερας και νοιαζεται για τα παιδια του, θα συνεχισει να ειναι και μετα απο εναν χωρισμο.

Αν εχεις ηδη κρουσει τον κωδωνα στον αντρα σου και σε αγνοησε..αν του εχεις ηδη μιλησει και εχεις ηδη κανει την προσπαθεια σου, τοτε λαβε δραση. Δεν εισαι υποχρεωμενη να ανεχεσαι καμια τετοια καταπιεση απο συζυγο και συγγενεις. Αν ο αντρας σου νοιαζοταν και ηθελε να σε προστατευσει, θα το ειχε κάνει. Εφοσον δεν υπαρχει ουτε διπλα σου, ουτε διπλα στα παιδια σου, ποιος ο λογος να ζειτε μαζι;

έτσι ακριβώς. όταν έρχεται φθορά στη σχέση πρέπει να παίρνουμε γενναίες αποφάσεις. τα παιδιά δεν είναι απο μονα τους ικανά να κρατήσουν έναν άνθρωπο κοντά μας.

Συμφωνώ ότι ένας καλός πατέρας θα συνεχίσει να είναι καλός. Η διαδικασία
όμως του διαζυγίου είναι οδυνηρή και κυρίως για τα παιδιά. Κι έχω ευθύνη
για τα δύο παιδάκια μου. Και δεν είμαι έτοιμη να πάρω αυτή την απόφαση
ακόμα. Παλεύω ακόμα με το μεγάλωμα των παιδιών, δεν έχω χρόνο ούτε να
σκεφτώ, είμαι άυπνη πολύ καιρό και το μυαλό μου δεν είναι ξεκάθαρο.

Παράθεση:
Originally posted by inioxos52

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6
..ο πατέρας του πέθαινε (έπειτα από μία εβδομάδα). Λόγω αυτού του γεγονότος
δεν είχα επαφές με τη μητέρα του και την αδερφή του, ούτε αισθανόμουν ότι
είμαι μέρος του πόνου τους καθώς τον πατέρα του δεν είχα προλάβει να τον γνωρίσω και θεώρησα υποκριτικό το οτιδήποτε άλλο εκτός από το να συμπαρασταθώ στον άντρα μου και να μην του δημιουργήσω πρόσθετα προβλήματα...

Egw diavazontas to 8ema sou, kanw mia diaforetiki anagnwsi.

Ksekinises tin sxesi sou me tin pe8era sou entelws la8os, pragma pou dimiourgise tin ex8rotita tis pros esena.

Kai eksigoumai.

Einai dunaton i mana tou na pen8ei, kai esu na stekeis adiafori, dioti to provlima den se afora opws les, epeidi den gnwrizes ton 8anonta? Kai loipon?

An8rwpina kai mono, kai logw tou oti eisoun nufi, eprepe nasai konta stin oikogeneia kai na dineis kouragio kai stin pe8era sou, kai stin kouniada sou, kai ston antra sou.

Etsi denontai oi an8rwpoi, etsi dimiourgountai oi kales sxeseis me tis pe8eres, otan tis kaneis me ton tropo sou na skeftontai: "ti kalo koritsi, mas steketai san dikous tis an8rwpous".

Afou loipon ekanes to terastio kat' eme la8os tis apostasiopoiisis apo to gegonos tis apwleias, upegrapses tautoxrona kai tin arxi twn ex8ropraksiwn, pou se odigisan eides pou.

Moni sou edwses opla stin pe8era sou na gkriniazei enantion sou, kai o antras sou na apodexetai autes tis sumperifores tis apenanti sou, logw tis adiaforias tin opoia epedeikses, stin wra tou 8anatou.

Ean eixes fer8ei diaforetika, me an8rwpia, estw me diplwmatia vre adelfe, den 8a zouses pistevw auta pou zeis simera, mias kai i prwti entupwsi stis perissoteres autwn twn periptwsewn, einai ka8oristiki.

8a se sumvouleva loipon, twra pou ta vriskeis siga siga me tin kouniada sou, na katseis mia mera apenanti stin pe8era sou, kai na kaneis mia suzitisi ek va8ewn, opou 8a paradexteis ta la8i sou, kai eimai sigouros pws 8a paradextei kai ekeini ta dika tis.

Isws etsi, do8ei ena telos stin diamaxi tin opoia ksekinise mia askefti sumperifora sou, kai isws iremisoun ta pragmata me ton antra sou, efoson 8axeis summaxo pleon kai tin pe8era sou.
Θα το προσέγγιζα διαφορετικά το θέμα.
Υπήρχα διακριτικά, άφησα όλο το θέμα να το χειριστεί ο άντρας μου με τους
δικούς του που τους ήξερε καλύτερα, συμπαραστεκόμουν όταν μπορούσα,
δεν απαίτησα τίποτα για το γάμο μου, που κι εγώ μία φορά ονειρευόμουν να
παντρευτώ, στο γάμο έκλαιγαν κι ήταν με ηρεμιστικά αλλά χωρίς να τεθεί
προηγουμένως θέμα να μη γίνει (έγινε 5 μήνες μετά), δηλαδή θεώρησα πιο
σωστό να τους αφήσω να ζήσουν και να μοιραστούν τον πόνο τους χωρίς
να δημιουργώ προβλήματα. Και δεν έγραψα ότι ήμουν αδιάφορη.
Αυτή είναι η δική μου άποψη. Σέβομαι και τη δική σου. Αν εσύ καταδικάζεις
κάποιον από την αρχή και τον σταυρώνεις μετά ό,τι κι αν γίνει μάλλον το ίδιο
θα κάνεις και στη συνέχεια.
Δεν είναι λίγο βαρύ όλο αυτό το υπέγραψες την καταδίκη σου κι ότι καλά σου
κάνει ο άντρας σου? Μιλάμε για ανθρώπους και συναισθήματα και λάθη.
Βεβαίως και έχω κάνει όλες αυτές τις προσπάθειες που γράφεις με την
κουνιάδα μου και με την πεθερά μου. Όταν της είχα ζητήσει συγνώμη μου είπε
"ψύχρα κάνει" κι όταν επέμεινα και της εξήγησα πώς νιώθω μου είπε να πάρεις
τα παιδιά και να φύγεις.

Φιλη φανταζομαι πως θα εισαι. Κανονισε αυτο που περνας μη το περαση και το παιδι σου για καλο ολων σας. Ειπες οτι οταν εισαι εκει δεν σου μιλαει η πεθερα ασχετα αν ειναι και το παιδι εκει, το παιδι να ξερεις τα καταλαβαινει ολα.
Δεν ειμαι σε θεση να σου πω να φυγεις η να μεινης , Αυτο που μετραει ειναι να παρεις τα πανω σου δεν μπορει μια πεθερα να σε κανει οτι της καπνησει !!!
επειδη της παντρευτηκες τον γιο!!!
Να λες αυτο που θες με τροπο που να μην προσβαλει κανεναν για τι θα σε πουν οτι δεν σεβεσε κιολας.
Δεν θα σκασεις για κανεναν,ουτε θα υποβιβασεις εσενα , μπορεις να το κανεις , αν σε παρει τελειως απο κατω, η κατασταση θα ειναι εκτος οριων.
Πιστεψε σε σενα , αυτο που ειπε η ΜΕΝΙΑ35 μην κανεις το θυμα δεν εισαι !!
Οταν δεις και παρα δεις οτι τιποτα δεν γινεται μετα απο τον αγωνα που θα δωσεις και που δινεις !!! για την δικη σου οικογενιακη ευτηχια , τοτε ζυγισε και αποφασισε τι θα γινει!!
Δεν χρειαζεται να ανεχεσε τιποτα, χρειαζεται να συμβιβασμος αν μπορουν να το κανουν ΟΛΟΙ αυτο εχει καλος , γι αυτο πες αυτα που θελεις και στους δυο ξεκαθαρισε τι θελεις αν μπορεις χωρις φωνες οπως σου ειπα και πιο πανω, και βλεπεις. Αλλα πρωτα πιστεψε οτι μπορεις να τα καταφερεις!
Δωσε να καταλαβει η πεθερα σου οτι αυτη η σταση που κραταει δεν κανει καλο σε κανεναν ισα-ισα φερνει αντιθετα αποτελεσματα.
Δειξε με τον τροπο σου και με την συμπεριφορα σου πως θελεις να σου φερονται μη στεναχωριεσαι πιστεψε σε σενα και ολα θα γινουν !!!!
φιλια

Παράθεση:
Originally posted by menia35
H ψυχοθεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση.
Στη συνέχεια πρέπει να την υπερβείς.
Διαβασα στο προφιλ σου ότι περιμένεις κι αλλο παιδί.

Άκου κοριτσάκι μου.
Σαν κι εσένα και ίσως σε χειρότερη μοίρα υπάρχουν πολλές γυναίκες. Εκμηδενισμένες απο αδιάφορους συζύγους, και συχνα κακοποιημένες σωματικά και ψυχικά.
Η τρομοκρατημενη σου περιγράφει πως η μητερα της δεν μπόρεσε να σταθει στα πόδια της ακόμα και μετα απο το διαζυγιο της και την απομάκρυνση απο το βιαιο άντρα της.

Θα μου επιτρέψεις να σου πω κάποιες απο τις επιλογές που έχεις.

ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. Παίρνεις τα παιδια και φεύγεις. Ενημερώνεις τον άντρα σου που θα βρίσκεσαι και τους ξεχνας δια παντός.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. Παραμένεις αφανταστα δυστυχής, μέχρι η κατάθλιψη να σε αποτελειώσει αφήνοντας τα παιδια σου ερμαια αυτών των ανθρώπων που δε συμπαθεις και Χωρις τη μάνα τους.

Τρίτη λύση και φαρμακερή. Εφόσον δεν έχεις φύγει τόσο καιρό αποφασίζεις ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ.

Αυτο όμως προϋποθέτει να μεγάλωσεις και να ωριμάσεις. Διότι αποτελεις μέρος του προβλήματος.

Ολοι μας θέλουμε έναν τέλειο σύντροφο που να μας αγαπάει, να μας καταλαβαινει, να είναι ο σωστος πατέρας για τα παιδιά. Παρεπιπτόντως θελουμε να προέρχεται απο μια σωστη οικογένεια που θα μας λατρεψει και θα μας εκτιμήσει...... Αμ δε!!!!

Δεν τα'χεις αυτα.

Και δυστυχώς δεν το έχεις αποδεχτεί. Θεωρεις ότι αδικηθηκες απο όλους. Εχεις υοθετήσει τη στάση του θύματος και περιμένεις αξιολύπητη και αξιοπρεπης να σου αναγνωριστουν οι θυσίες σου απο τις Αρβανίτισσες κια τον άντρα σου. Κάνε όρεξη!!!

Θα σου πω τι έκανε μια άλλη γυναίκα που βρέθηκε ακριβώς στη θέση σου και που -για τους δικούς της λόγους- δεν ήθελε να χωρίσει τον άντρα της. Γιατι και αυτο σεβαστό είναι, δεν είναι υποχρεωτικό να βουτάς δυο παιδια στην αγκαλια και ένα στην κοιλια και να παίρνεις τους δρόμους.

Επιτρεψέ μου όμως να στο πω θεωρητικά. Αντι να είσαι μέρος του προβληματος ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΥΠΕΡΒΕΙΣ....

Η συγκεκριμένη γυναίκα, νεωτερή σου αρκετά και λιγώτερο καλλιεργημένη, αποφάσισε ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.

Ετσι πήρε την κατάσταση στα χέρια της.
Δεν περίμενε τίποτα και απο κανέναν πια.

Δεν περιμενε απο τον άντρα της να την καταλαβει, ουτε την πεθερα ούτε τη νύφη ούτε κανεναν.
Αντι να την καταλαβουν προτίμησε να τους καταλάβει αυτή. Και να τους βγάλει απο το τέλμα.

Όταν η πεθερα σου κάνει παράπονα στις γυναίκες που σου καθαριζουν το σπιτι, αυτό κοπελα μου είναι ο τροπος της να σου πει πως θελει να έχετε καποια επικοινωνια. Οχι γιατι σε αγαπήσε αλλα γιατι θέλει τα εγγονια της και το γιο της. ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΏΣΕΙΣ, να δείξεις ανωτερότητα, ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ και να επικοινωνησεις μαζι της. Οπως θα επικοινωνούσες με ένα παιδι απο το οποίο δεν απαιτεις τίποτα. Εσυ να εισαι η ώριμη, εκείνη που ξέρει τα χουγια και τα κομπλεξ της και μπορεις να τα ανεχτεις.

Δε λεω να γίνεις το ίδιο μαζί τους και πρόσεξε.
Λέω όμως πως κάποιος πρέπει να δώσει τόπο στην οργη. Να τους προσεγγίσει χωρις μικροπρέπεια. Και όχι με μεγαλεπιβολο σχεδιασμο. Ζητησε της ένα αυγο για τα παιδια σου, πες της μια καλημερα, κανε πως δεν ακους τις μαλ@κιες που λέγονται. Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΡΩΤΟΙ.

Δωσε τους και εσύ κάτι.

Η μητερα του αντρα σου είναι κι αυτη μέρος της οικογενειας. Λυπαμαι αλλα και η ηλιθια μανα είναι το ίδιο, δεν αλλαζει. Εξηγησε σε αυτο το χριστιανο πως δεν χρειαζεται να διαλεξει αναμεσα σας και μην τον κάνεις Ανωτερο Δικαστή στις διαφορές σας με τη μάνα του.

Αν ο ιδιος δεν έχει την ωριμοτητα να καταλάβει ποσο προβληματικη είναι η οικογενεια του ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ πρέπει να το καταλαβεις Εσυ. Πως ειναι μια προβληματική οικογενεια και θέλουν αντιμετώπιση προβληματικής οικογενειας ΟΧΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ οικογενειας.

Ελπίζω πως κατάλαβες τι σου λέω.

Το τι θα κάνεις και το πόσα μπορεις να κάνεις είναι δική σου επιλογη. Συγνώμη που δεν σου γράφω λόγια συμπαραστασης αλλά κάποτε τα λόγια συμπαραστασης δεν βοηθούν οσο μπορει να βοηθήσει η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Καταρχήν έκανα ένα λάθος στο προφίλ μου και το διόρθωσα, δεν περιμένω
άλλο παιδάκι.
Για τα υπόλοιπα που μου γράφεις. Τα έκανα όλα αυτά που αναφέρεις κατά τη
διάρκεια της ψυχοθεραπείας μου. Και πίστεψέ με το προσπάθησα πολύ.
It takes two to tango.
Εξάλλου μου έχει πει ξεκάθαρα φύγε και η μάνα και η κόρη. Η κόρη μπροστά
στα παιδιά της και τον άντρα της με έδιωξε από το σπίτι της μάνας της και
κανείς δεν μίλησε και δεν πήρε θέση.
Επίσης, ο κάθε άνθρωπος έχει κάποια όρια αντοχής και ανοχής και κάποιο
σύστημα αξιών στο οποίο υπάρχει και η έννοια αξιοπρέπεια.
Δεν πειρμένω αναγνώριση τώρα, περίμενα κάποτε, αλλά περιμένω μία ισότιμη
σχέση και την αξίζω και έχω το δικαίωμα να την απαιτήσω. Επίσης, όταν λες
καλημέρα και σου γυρίζουν την πλάτη πόσες φορές μπορείς να το
επαναλάβεις? Μήπως μπαίνοντας στην λογική του προβληματικού καταλήξεις
να γίνεις κι εσύ προβληματικός και να χάσεις τον ευατό σου?

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6

Παράθεση:
Originally posted by menia35
H ψυχοθεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση.
Στη συνέχεια πρέπει να την υπερβείς.
Διαβασα στο προφιλ σου ότι περιμένεις κι αλλο παιδί.

Άκου κοριτσάκι μου.
Σαν κι εσένα και ίσως σε χειρότερη μοίρα υπάρχουν πολλές γυναίκες. Εκμηδενισμένες απο αδιάφορους συζύγους, και συχνα κακοποιημένες σωματικά και ψυχικά.
Η τρομοκρατημενη σου περιγράφει πως η μητερα της δεν μπόρεσε να σταθει στα πόδια της ακόμα και μετα απο το διαζυγιο της και την απομάκρυνση απο το βιαιο άντρα της.

Θα μου επιτρέψεις να σου πω κάποιες απο τις επιλογές που έχεις.

ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. Παίρνεις τα παιδια και φεύγεις. Ενημερώνεις τον άντρα σου που θα βρίσκεσαι και τους ξεχνας δια παντός.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. Παραμένεις αφανταστα δυστυχής, μέχρι η κατάθλιψη να σε αποτελειώσει αφήνοντας τα παιδια σου ερμαια αυτών των ανθρώπων που δε συμπαθεις και Χωρις τη μάνα τους.

Τρίτη λύση και φαρμακερή. Εφόσον δεν έχεις φύγει τόσο καιρό αποφασίζεις ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ.

Αυτο όμως προϋποθέτει να μεγάλωσεις και να ωριμάσεις. Διότι αποτελεις μέρος του προβλήματος.

Ολοι μας θέλουμε έναν τέλειο σύντροφο που να μας αγαπάει, να μας καταλαβαινει, να είναι ο σωστος πατέρας για τα παιδιά. Παρεπιπτόντως θελουμε να προέρχεται απο μια σωστη οικογένεια που θα μας λατρεψει και θα μας εκτιμήσει...... Αμ δε!!!!

Δεν τα'χεις αυτα.

Και δυστυχώς δεν το έχεις αποδεχτεί. Θεωρεις ότι αδικηθηκες απο όλους. Εχεις υοθετήσει τη στάση του θύματος και περιμένεις αξιολύπητη και αξιοπρεπης να σου αναγνωριστουν οι θυσίες σου απο τις Αρβανίτισσες κια τον άντρα σου. Κάνε όρεξη!!!

Θα σου πω τι έκανε μια άλλη γυναίκα που βρέθηκε ακριβώς στη θέση σου και που -για τους δικούς της λόγους- δεν ήθελε να χωρίσει τον άντρα της. Γιατι και αυτο σεβαστό είναι, δεν είναι υποχρεωτικό να βουτάς δυο παιδια στην αγκαλια και ένα στην κοιλια και να παίρνεις τους δρόμους.

Επιτρεψέ μου όμως να στο πω θεωρητικά. Αντι να είσαι μέρος του προβληματος ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΥΠΕΡΒΕΙΣ....

Η συγκεκριμένη γυναίκα, νεωτερή σου αρκετά και λιγώτερο καλλιεργημένη, αποφάσισε ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.

Ετσι πήρε την κατάσταση στα χέρια της.
Δεν περίμενε τίποτα και απο κανέναν πια.

Δεν περιμενε απο τον άντρα της να την καταλαβει, ουτε την πεθερα ούτε τη νύφη ούτε κανεναν.
Αντι να την καταλαβουν προτίμησε να τους καταλάβει αυτή. Και να τους βγάλει απο το τέλμα.

Όταν η πεθερα σου κάνει παράπονα στις γυναίκες που σου καθαριζουν το σπιτι, αυτό κοπελα μου είναι ο τροπος της να σου πει πως θελει να έχετε καποια επικοινωνια. Οχι γιατι σε αγαπήσε αλλα γιατι θέλει τα εγγονια της και το γιο της. ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΏΣΕΙΣ, να δείξεις ανωτερότητα, ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ και να επικοινωνησεις μαζι της. Οπως θα επικοινωνούσες με ένα παιδι απο το οποίο δεν απαιτεις τίποτα. Εσυ να εισαι η ώριμη, εκείνη που ξέρει τα χουγια και τα κομπλεξ της και μπορεις να τα ανεχτεις.

Δε λεω να γίνεις το ίδιο μαζί τους και πρόσεξε.
Λέω όμως πως κάποιος πρέπει να δώσει τόπο στην οργη. Να τους προσεγγίσει χωρις μικροπρέπεια. Και όχι με μεγαλεπιβολο σχεδιασμο. Ζητησε της ένα αυγο για τα παιδια σου, πες της μια καλημερα, κανε πως δεν ακους τις μαλ@κιες που λέγονται. Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΡΩΤΟΙ.

Δωσε τους και εσύ κάτι.

Η μητερα του αντρα σου είναι κι αυτη μέρος της οικογενειας. Λυπαμαι αλλα και η ηλιθια μανα είναι το ίδιο, δεν αλλαζει. Εξηγησε σε αυτο το χριστιανο πως δεν χρειαζεται να διαλεξει αναμεσα σας και μην τον κάνεις Ανωτερο Δικαστή στις διαφορές σας με τη μάνα του.

Αν ο ιδιος δεν έχει την ωριμοτητα να καταλάβει ποσο προβληματικη είναι η οικογενεια του ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ πρέπει να το καταλαβεις Εσυ. Πως ειναι μια προβληματική οικογενεια και θέλουν αντιμετώπιση προβληματικής οικογενειας ΟΧΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ οικογενειας.

Ελπίζω πως κατάλαβες τι σου λέω.

Το τι θα κάνεις και το πόσα μπορεις να κάνεις είναι δική σου επιλογη. Συγνώμη που δεν σου γράφω λόγια συμπαραστασης αλλά κάποτε τα λόγια συμπαραστασης δεν βοηθούν οσο μπορει να βοηθήσει η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Επίσης, όταν λες
καλημέρα και σου γυρίζουν την πλάτη πόσες φορές μπορείς να το
επαναλάβεις? Μήπως μπαίνοντας στην λογική του προβληματικού καταλήξεις
να γίνεις κι εσύ προβληματικός και να χάσεις τον ευατό σου?

Πολλές!

Το τι μπορείς να κάνεις και τι όχι το αποφασίζεις η ίδια.

Ανάλογα με τις αντοχές σου. Εγω αυτο που σου λέω είναι πως έχεις επιλογές.
Έκτος ίσως απο μια. Νομιζω πως είναι επικίνδυνο για σενα να συνεχίσεις να διαιωνιζεις την δημιουργηθείσα κατάσταση.

Δουλεψε με τον εαυτο σου χωρις να περιμένεις τίποτα απο κανέναν.

δύσκολα αλλάζουν οι άνθρωποι.

δεν νομίζω ότι έχεις πολλές επιλογές.
μετά απο 4 χρόνια ψυχοθεραπείας πρέπει να τις βλέπεις.
1) φευγεις μαζί με τον αντρα σου και τα παιδιά σου.
2) φευγεις μονη σου με τα παιδιά σου χωρίς τον άντρα σου.
Σκέψου ότι τα παιδιά μεγαλώνουν σε νοσηρό περιβάλλον και θα κάνουν τα ίδια στο μέλλον.

υπάρχει και μια 3) φευγεις μονη σου χωρίς τα παιδιά σου αλλά δε νομίζω ότι σε καλύπτει και είναι στις επιλογές σου.

Φαινεται οτι ηδη εκανες πολλα και το προσπαθησες με την οικογενεια του αντρα σου, και φαινεται επισης οτι εκεινοι δεν εχουν καμια διαθεση να σε προσεγγισουν ή να σε δεχτουν. Απορω παντως με ορισμενους ανθρωπους..η πεθερα σου ας πουμε, δεν εχει κανενα συναισθημα για τα εγγονια της; οταν σου λεει να φυγεις, δε γνωριζει οτι μαζι σου θα φυγουν και εκεινα;

Επισης μου κανει εντυπωση ο ρολος του αντρα σου..εντελως ανυπαρκτος σε ολο αυτο που περιγραφεις. Δεν σε προστατευσε ποτέ απο τιποτα; Δεν εκανε τιποτα για να βοηθησει στο να ισορροπησουν οι σχεσεις σας; Δεν τον ενδιαφερει η νοσηρη ατμοσφαιρα στην οποια ζειτε ολοι μαζι; Μου ειναι αδιανοητο. Οταν η μητερα μου ειχε καποιο προβλημα με τον αντρα μου,(και vice versa) εγω ημουν αυτη που επεμβηκα και εθεσα τα ορια και ξεκαθαρισα και στους δυο τι μπορουσαν και τι ειχαν δικαιωμα να κανουν και να λενε. Εκεινος σαν αντρας δεν εχει τ'αρχιδια να βαλει τα πραγματα στη θεση τους; Δε λεω να παρει θεση και να χωριστειτε σε στρατοπεδα, αλλά να κανει ξεκαθαρο οτι εισαι επιλογη του κι οτι σαν οικογενεια του, οφειλουν να σεβαστουν αυτο τουλαχιστον.

Τωρα για το χωρισμο..δεν λεω σε καμια περιπτωση οτι ειναι ευκολο πραγμα. Κι εγω στη θεση σου χιλιες φορες θα το σκεφτομουν και θα το εξεταζα απο χιλιες πλευρες, δεδομενου οτι υπαρχουν και δυο παιδια. Αλλά υπαρχεις κι εσυ που εισαι η μανα και το στηριγμα τους, και ειναι βασικο να εισαι ηρεμη και ισορροπημενη. Επιπλεον, τα παιδια μεγαλωνουν και αντιλαμβανονται ολο και περισσοτερα, και για τους γονεις τους, και για το ευρυτερο οικογενειακο περιβαλλον. Αν η ατμοσφαιρα στο σπιτι που ζειτε δεν ειναι αυτη που πρεπει, μονο κακο θα τους κανει μακροπροθεσμα.

...ξέρεις καθώς τα ξαναδιαβάζω.. μου μπήκε η ιδέα ότι ο άντρας σου δεν έχει πάρει χαμπάρι... τι εννοώ!? πώς δεν αντιλαμβάνεται την όλη κατάσταση με την ίδια δριμύτητα που την βιώνεις εσύ... το' χω δει κι αλλού αυτό με παρόμοια προβλήματα...

...δηλ. αυτός θα σε βρίσκει υπερβολική (φαντάζομαι), θα πιστεύει (ίσως) ότι δεν προσπαθείς αρκετά ή σωστά, ότι είσαι υπερευαίσθητη και εν τέλει βαριέται να ασχοληθεί γιατί γι' αυτόν δεν τρέχει και τίποτα... γυναίκες σου λέει (ίσως).. οι άντρες πολύ συχνά λειτουργούν έτσι, δεν δίνουν την ίδια βαρύτητα στα γεγονότα, δεν παρεξηγούν(ται) με τα ίδια πράγματα και τελικά ζούνε μια χαρά γιατί δεν δίνουν καμία σημασία σε όλα αυτά, ενώ εσύ είσαι ένα βήμα από το φόνο

...παίζει κι αυτό?!

ααα.. κι επειδή μπορεί να αναρωτηθείς.. μα καλά είναι δυνατόν

...κι όμως είναι φταίει το λεγόμενο cultural gap.. το' χω κι εγώ με τον αδερφό μου και το'χω σπουδάσει το θέμα.. αλλά εμένα είναι αδερφός μου, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά... όποτε φτάνω στα όριά μου (πολύ συχνά δηλαδή ) απλά διακόπτω τις επαφές μέχρι να ισιώσουμε.. εσένα που είναι άντρας σου, δεν θα' πρεπε να τον είχες καταλάβει από την αρχή?!