κοινή αυλή...

Παράθεση:
Originally posted by Syrup
...ξέρεις καθώς τα ξαναδιαβάζω.. μου μπήκε η ιδέα ότι ο άντρας σου δεν έχει πάρει χαμπάρι... τι εννοώ!? πώς δεν αντιλαμβάνεται την όλη κατάσταση με την ίδια δριμύτητα που την βιώνεις εσύ... το' χω δει κι αλλού αυτό με παρόμοια προβλήματα...

...δηλ. αυτός θα σε βρίσκει υπερβολική (φαντάζομαι), θα πιστεύει (ίσως) ότι δεν προσπαθείς αρκετά ή σωστά, ότι είσαι υπερευαίσθητη και εν τέλει βαριέται να ασχοληθεί γιατί γι' αυτόν δεν τρέχει και τίποτα... γυναίκες σου λέει (ίσως).. οι άντρες πολύ συχνά λειτουργούν έτσι, δεν δίνουν την ίδια βαρύτητα στα γεγονότα, δεν παρεξηγούν(ται) με τα ίδια πράγματα και τελικά ζούνε μια χαρά γιατί δεν δίνουν καμία σημασία σε όλα αυτά, ενώ εσύ είσαι ένα βήμα από το φόνο

...παίζει κι αυτό?!

καλα αυτο παιζει μονιμα και για τους περισσοτερους, μην πω ολους.
δηλαδη εσυ μπορει να βραζεις στο ζουμι σου, να τα παιξεις εν τελει, να ερθει μια μερα να σε βρει κρεμασμενη, και να διερωταται για το υπολοιπο της ζωης του τι σε πειραξε. μην ειν' το χρωμα του γυαλου, μην ηταν το φεγγαρι; ετσι ειναι οι αντρες γενικως, και αυτο σιγουρα τους γλυτωνει απο πολλα, υπαρκτα και ανυπαρκτα. μπορει λοιπον οντως να ζει στη νιρβανα του, ειτε επειδη δεν καταλαβαινει, ειτε επειδη δε θελει να καταλαβει, ειτε επειδη η γυναικα του δεν του εδωσε ποτέ να καταλαβει. για την θεματοθετρια ομως ειναι υπαρκτο νομιζω το προβλημα.

Παράθεση:
Originally posted by Dardana
...να ερθει μια μερα να σε βρει κρεμασμενη, και να διερωταται για το υπολοιπο της ζωης του τι σε πειραξε. μην ειν' το χρωμα του γυαλου, μην ηταν το φεγγαρι;

...γλαφυρότατη! τρομερό δεν είναι όμως?!

Θα το προσέγγιζα διαφορετικά το θέμα.
Υπήρχα διακριτικά, άφησα όλο το θέμα να το χειριστεί ο άντρας μου με τους
δικούς του που τους ήξερε καλύτερα, συμπαραστεκόμουν όταν μπορούσα,
δεν απαίτησα τίποτα για το γάμο μου, που κι εγώ μία φορά ονειρευόμουν να
παντρευτώ, στο γάμο έκλαιγαν κι ήταν με ηρεμιστικά αλλά χωρίς να τεθεί
προηγουμένως θέμα να μη γίνει (έγινε 5 μήνες μετά), δηλαδή θεώρησα πιο
σωστό να τους αφήσω να ζήσουν και να μοιραστούν τον πόνο τους χωρίς
να δημιουργώ προβλήματα. Και δεν έγραψα ότι ήμουν αδιάφορη.
Αυτή είναι η δική μου άποψη. Σέβομαι και τη δική σου. Αν εσύ καταδικάζεις
κάποιον από την αρχή και τον σταυρώνεις μετά ό,τι κι αν γίνει μάλλον το ίδιο
θα κάνεις και στη συνέχεια.
Δεν είναι λίγο βαρύ όλο αυτό το υπέγραψες την καταδίκη σου κι ότι καλά σου
κάνει ο άντρας σου? Μιλάμε για ανθρώπους και συναισθήματα και λάθη.
Βεβαίως και έχω κάνει όλες αυτές τις προσπάθειες που γράφεις με την
κουνιάδα μου και με την πεθερά μου. Όταν της είχα ζητήσει συγνώμη μου είπε
"ψύχρα κάνει" κι όταν επέμεινα και της εξήγησα πώς νιώθω μου είπε να πάρεις
τα παιδιά και να φύγεις.
1. Pros arsin pareksigisewn, sou apantisa vasei tis paragrafou tin opoia apomwnosa, kai oxi sto sunoliko 8ema sou.

2. Makran emou katadikes se tetoiou eidous 8emata. Ekfrazw apopsi, se auta akrivws pou para8eteis.

3. Otan les "den ais8anomoun oti eimai meros tou ponou tous" ti akrivws ennoeis an oxi oti sou itan adiaforos o ponos tous?

3. Afou opws les tis zitises sgn, giati den tograpses stin arxiki sou topo8etisi, ka8ws kai oles tis prospa8eies pou les oti katevales, wste nanai pliresteri i eikona pou mas dineis, kai to kaneis stin deuterologia sou? Den itan aksies logou oi prospa8eies pou ekanes?

4. Telika, 8a mas eksigiseis gia poion logo i pe8era sou den se sumpa8ise pote, kai eftase giagia ousa na diwxnei kai sena kai ta duo fores paidia tis apo to spiti? Etsi? Aneu aitias kai aformis?

Παράθεση:
Originally posted by Syrup
οι άντρες πολύ συχνά λειτουργούν έτσι, δεν δίνουν την ίδια βαρύτητα στα γεγονότα, δεν παρεξηγούν(ται) με τα ίδια πράγματα και τελικά ζούνε μια χαρά γιατί δεν δίνουν καμία σημασία σε όλα αυτά

Δεν υπαρχει αντρας που να μην αντιλαμβανεται την πραγματικοτητα γυρω του.
Εκτος αν ειναι διανοητικα καθυστερημενος η συναισθηματικα καθυστερημενος.
Σε καθε περιπτωση, καθυστερημενος.

Ο αντρες που, εν γενει, δεν προβαινουν σε δραστικες κινησεις
το κανουν γιατι αισθανονται αδυναμοι και ανικανοι να παρεμβουν, να λυσουν, να διευθετησουν.

Σε καθε αλλη περιπτωση, ισχυει η... καθυστερηση.

Παράθεση:
Originally posted by anatritos
Δεν υπαρχει αντρας που να μην αντιλαμβανεται την πραγματικοτητα γυρω του.
Εκτος αν ειναι διανοητικα καθυστερημενος η συναισθηματικα καθυστερημενος.
Σε καθε περιπτωση, καθυστερημενος.

Οι περισσότεροι άντρες - με βάση αυτό που λες - είναι συναισθηματικοί τσιμεντόλιθοι, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνονται ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ την πραγματικότητα, ΑΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ δηλαδή.

Παράθεση:
Originally posted by Syrup

Οι περισσότεροι άντρες - με βάση αυτό που λες - είναι συναισθηματικοί τσιμεντόλιθοι, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνονται ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ την πραγματικότητα, ΑΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ δηλαδή.

Ειπα οτι την ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ, σαφως την αντιλαμβανονται.
Και ναι, οι περισσοτεροι ειναι συναισθηματικοι τσιμεντολιθοι (περιεργη παρομοιωση), αλλα ισχυει.
Οι αντρες νιωθουν πολυ πιο σπανια μια γυναικα (τις αναγκες της και τα θελω της) απ ο,τι μια γυναικα εναν αντρα γιατι απλα σπανια περνανε απο τον ποθο στην αγαπη. Σπανιοτατα. Γι αυτο και τους ειναι τοσο ευκολα τα λογια. Ξερουν οτι δεν τα εννοουν, γιατι οταν τα εννοουν δεν τα χρειαζονται, πραττουν.

Παράθεση:
Originally posted by anatritos
Και ναι, οι περισσοτεροι ειναι συναισθηματικοι τσιμεντολιθοι (περιεργη παρομοιωση), αλλα ισχυει.

..εμένα το λες?!

Οι αντρες νιωθουν πολυ πιο σπανια μια γυναικα (τις αναγκες της και τα θελω της) απ ο,τι μια γυναικα εναν αντρα γιατι απλα σπανια περνανε απο τον ποθο στην αγαπη. Σπανιοτατα.

Δυστυχώς η ζημιά είναι μεγαλύτερη απ' ότι την υπολογίσαμε αρχικά. Δεν περνάνε σπάνια μόνο από τον πόθο για μια γυναίκα στην αγάπη, αλλά σπάνια περνάνε γενικότερα από τα ευγενή συναισθήματα.

Να μιλησω εγω απο την πλευρα του παιδιου.
Ο πατερας μου μια χαρα τα καταλαβαινε ΟΛΑ.
Αλλα παρα την Βαρβατιλα που πουλαγε και που την στηριζε στη μεγαλη οικονομικη του ανεση και ΜΟΝΟ ηταν ενας δειλος μαμακιας.
Παριστανε τον χαζο αν τον επαιρνε οταν η γιαγια μου την επεφτε στην μαννα μου η αν η μαννα μου αγανακτουσε τοτε την εβριζε και πανω.
Δεν της εδωσε ουτε μια φορα δικιο.
Μια φορα που μπηκε η γιαγια μου μεσα στο σπιτι με κλειδι χωρις φυσικα να χτυπησει ( ο πατερας μου δεν της το επαιρνε για να μην την πληγωσει!!!) και τσαντιστηκε η μαννα μου γιατι μολις ειχε βγει απο το μπανιο και ηταν γυμνη , οχι μονο την ακουσε απο τη γιαγια που την ειπε ξενδιαντροπη, αλλα μετα εγινε της τρελλης με τον πατερα μου που της ειπε το εξης!!!
<< Αι στο δ... μωρη χαμ..ρα που θα σου παρει και την αδεια για να μπει στο σπιτι της που φοραγε τρυπια καλτσα για να το κτισει.>>
Σε φιλους ελεγε ομως οτι η μαννα του δεν μας φερεται καλα. Στην μαννα μου ΠΟΤΕ μη τυχον και παρει αερα απεναντι στην γιαγια.
Εμενα ολο αυτο με ειχε τρελλανει εβλεπα τη μαννα μου και πιστευα οτι ειμαι η επομενη στην σειρα.
Μια μερα της ειπα της μαμας. <<εγω θα φυγω και εσυ αν εισαι χαζη κατσε και φατον>> Ημουν στην 1η γυμνασιου τοτε.
Πιστευω οτι μετρησα πολυ στο να καταλαβει οτι και εγω υπεφερα και να το παρει αποφαση.
Ομως η ζημια ειχε γινει τελικα και στις 2 μας.
Εγω δεν θελω επαφες με τον πατερα μου προσπαθω να τον βλεπω οσο γινεται λιγοτερο. Καποιες φορες ενοιωθα οτι τον μισω, τωρα πια οχι αλλα δεν τον θελω διπλα μας.
Μαλιστα προσπαθησε να τα βρουν με τη μαννα μου μετα απο 1 χρονο που του ζητησε διαζυγιο και μολις το πηρα ειδηση πηγα και του ειπα << ακου μπαμπα δεν ειναι οτι δε σ αγαπαω αλλα πλεον εμαθα να μενεις αλλου>>. Η πιθανοτητα να ξαναμπει αυτος στο σπιτι μου εφερε τετοιο πανικο που καταφερα και το ξεστομισα.
Κοντεψε να παθει εγκεφαλικο ακομα μου το χτυπαει. Αλλα δεν μετανοιωσα.
Τα γραφω ολα αυτα στη θεματοθετρια για να δει οτι ουτε τα παιδια ειναι αμετοχα σε ολο αυτο ασχετα να νομιζει οτι ειναι μικρα και τα προφυλασει.
και εμενα η μαννα μου με φυλαγε. δεν μιλαγε ποτε μπροστα μου. Αλλα εγω τα καταλαβαινα ολα. Ακομα και οτι κοιμαμαι εκανα για να ακουω τι λενε ομως.

Ας κανει οτι της πει η ψυχη της εκεινη ξερει καλυτερα απο ολους μας, αλλα αφου σταθμισει τα παντα.
ενας φιλος μου που σπουδαζε ψυχολογια και του τα ειχα πει αυτα, μου ειχε πει οτι ειναι συνηθισμενη η σχεση του θυτη με τον μαζοχιστη συνενοχο που παριστανει το θυμα και ετσι δουλευει το διπολο.Καταλαβα τοτε οτι και η μαννα μου ειχε τις ευθυνες της και παλι καλα που βρηκε την δυναμη να φυγει.
ΥΓ
Οσοι απαντατε να παρετε στα σοβαρα οτι το πεθερους-πεθερους και ο γιος ειναι ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ.
Αν δεν εχετε εμπειριες μαζι τους δεν εχετε ιδεα περι τινος προκειται.
Εχουν μητριαρχικο καθεστως. Και οσοι ειναι κολλημενοι εντελως στο βρακι της μαννας τους (γιατι λιγο πολυ ειναι ολοι αφου το φροντιζει αυτο η αρβανιτισα) παντα παιρνουν ασχετες γυναικες απο φοβο μη τους αναλαβουν αυτες και η μαμαΑΡΧΗΓΟΣ παραγκωνιστει και για να νοιωσουν οι ιδιοι επιτελους οτι το αρσενικο διοικει το σπιτι.Μιλαμε για γονιδιο οποτε δεν παιζεται η κατασταση.
Απο εκει βγηκε και το <αρβανιτικο κεφαλι> που σημαινει τεραστια ξεροκεφαλια.

Παράθεση:
Originally posted by Syrup
Δεν περνάνε σπάνια μόνο από τον πόθο για μια γυναίκα στην αγάπη, αλλά σπάνια περνάνε γενικότερα από τα ευγενή συναισθήματα.

Σ αυτο διαφωνω.
Μπορει μια γυναικα να μην την αγαπαω, μονο να την ποθω,
αλλα θα ενιωθα ο τελευταιος αν δεν της φερομουν με σεβασμο.
Το προτυπο του αντρα γαμω και δερνω ειναι, θελω να πιστευω, μειοψηφια.

Παράθεση:
Originally posted by tromokratimeni
ειναι συνηθισμενη η σχεση του θυτη με τον μαζοχιστη συνενοχο που παριστανει το θυμα και ετσι δουλευει το διπολο.

Εχεις απολυτο δικιο νεαρη μου.

Παράθεση:
Originally posted by tromokratimeni
Να μιλησω εγω απο την πλευρα του παιδιου.
Ο πατερας μου μια χαρα τα καταλαβαινε ΟΛΑ.
Αλλα παρα την Βαρβατιλα που πουλαγε και που την στηριζε στη μεγαλη οικονομικη του ανεση και ΜΟΝΟ ηταν ενας δειλος μαμακιας.
Παριστανε τον χαζο αν τον επαιρνε οταν η γιαγια μου την επεφτε στην μαννα μου η αν η μαννα μου αγανακτουσε τοτε την εβριζε και πανω.
Δεν της εδωσε ουτε μια φορα δικιο.
(...)Σε φιλους ελεγε ομως οτι η μαννα του δεν μας φερεται καλα. Στην μαννα μου ΠΟΤΕ μη τυχον και παρει αερα απεναντι στην γιαγια.

Δυστυχώς έτσι είναι. Το ίδιο έκανε και ο πατέρας μου με τη δική του μητέρα και με την αδερφή του, δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι πολλές φορές έβγαζαν μια κακία και κόμπλεξ απέναντι στη μητέρα μου, ενώ εγώ το έβλεπα και με την αδερφή του το βλέπω ακόμα και σε μένα τώρα (η γιαγιά μου έχει πια πεθάνει).

Το φοβερό είναι ότι εμείς οι γυναίκες μια κουβέντα να πει η μάνα μας για τον άντρα μας της κόβουμε μια για πάντα τον αέρα, ενώ οι περισσότεροι άντρες αυτό δεν το κάνουν. Θυμάμαι να λέμε στον πατέρα μου όλοι μαζί τα παράπονά μας για το σόι του και εκείνος να λέει πάντα "σώπα μωρέεεεεε"...

jojefine, δεν έχεις κανένα λόγο πια να τα υφίστασαι αυτά. Συζήτησε ήρεμα με τον άντρα σου και ζήτησέ του αν γίνεται να αλλάξετε σπίτι, αλλιώς αν πιστεύεις ότι τα προβλήματα σας είναι πέρα από αυτό, θα σου έλεγα να σταθείς στα πόδια σου και να φύγεις από εκεί με τα παιδιά. Ζήτησε βοήθεια από τους γονείς, την οικογένειά σου γενικά και φίλους σου, γιατί θα τη χρειαστείς πολύ στην αρχή, και φύγε. Μη φοβάσαι ότι θα είσαι μόνη σου, έτσι κι αλλιώς και τώρα μόνη σου τα κάνεις όλα, ο σύζυγος και πατέρας είναι απλώς μια φυσική παρουσία και μάλιστα ξαπλωμένη στον καναπέ.

Υ.Γ. Το σενάριο της ευθύνης της jojefine λόγω της στάσης της στην απώλεια του πεθερού το θεωρώ εκτός από απλοϊκό και πολύ άδικο. Μήπως έπρεπε να τον μοιρολογάει και να τραβάει τα μαλλιά της? Άλλωστε ο χαρακτήρας της πεθεράς και της κουνιάδας είναι τόσο σκληρός και κακός που δε θα λύγιζαν ούτε με αυτό.

το να χωρισεις ισως σε καποιες περιπτωσεις να ειναι μια σωστη συμβουλη,
και λεγεται ευκολα απο οσους ειναι εξω απο την κατασταση.

Ισως γιατι βλεπουν πιο ξεκαθαρα και ξερουν οτι μετα τις πρωτες δυσκολιες
τα πραγματα θα ειναι καλυτερα απ οτι τωρα.

αυτο το ξερεις εσυ και μονο εσυ και οσοι ζουν την κατασταση που βιωνεις απο κοντα.

Επειδη γνωριζω κι εγω ενα παρομοιο περιστατικο, με μια κοπελα,
πραγματικο θησαυρο, που η πεθερα και η κουνιαδα
- σε αντιθεση με τον πεθερο-
δεν την αποδεχτηκαν ποτε.
( ο λογος ===ηταν και ειναι χοντρη και απο χωριο)

και επειδη ο αντρας της δεν την στηριξε ποτε στο θεμα της μανας του

απλως ρωτω εσενα, οπως ρωτησα κι εκεινη.

Γιατι δεν αγνοεις κι εσυ τη συμπεριφορα της, τα σχολια της και να αρκεστεις
στα τυπικα και αναγκαστικα μαζι της?

μην μπλεκεις το προβλημα του αντρα σου με της πεθερας σου.

με τον αντρα σου εχεις γενικοτερο προβλημα συμπεριφορας του απεναντι σε σενα δεν σε στηριζει γενικως -απ οτι γραφεις- και οχι μονο στο θεμα με τη μανα του.

Παράθεση:
Originally posted by tromokratimeni
μου ειχε πει οτι ειναι συνηθισμενη η σχεση του θυτη με τον μαζοχιστη συνενοχο που παριστανει το θυμα και ετσι δουλευει το διπολο.Καταλαβα τοτε οτι και η μαννα μου ειχε τις ευθυνες της και παλι καλα που βρηκε την δυναμη να φυγει.

Είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά ό,τι κι αν κάνω θα με κρίνουν και είμαι βέβαιη ότι
θυμώνουν ήδη μαζί μου που δέχομαι περισσότερα απ΄όσα θέλω. Και ξέρω
ότι δεν θέλουν να κουβαλάνε το βάρος ότι έμεινα γι αυτά αλλά δεν διαθέτω
ακόμα αυτή τη δύναμη να φύγω.

Παράθεση:
Originally posted by Mary_Poppins

jojefine, δεν έχεις κανένα λόγο πια να τα υφίστασαι αυτά. Συζήτησε ήρεμα με τον άντρα σου και ζήτησέ του αν γίνεται να αλλάξετε σπίτι, αλλιώς αν πιστεύεις ότι τα προβλήματα σας είναι πέρα από αυτό, θα σου έλεγα να σταθείς στα πόδια σου και να φύγεις από εκεί με τα παιδιά. Ζήτησε βοήθεια από τους γονείς, την οικογένειά σου γενικά και φίλους σου, γιατί θα τη χρειαστείς πολύ στην αρχή, και φύγε. Μη φοβάσαι ότι θα είσαι μόνη σου, έτσι κι αλλιώς και τώρα μόνη σου τα κάνεις όλα, ο σύζυγος και πατέρας είναι απλώς μια φυσική παρουσία και μάλιστα ξαπλωμένη στον καναπέ.

Υ.Γ. Το σενάριο της ευθύνης της jojefine λόγω της στάσης της στην απώλεια του πεθερού το θεωρώ εκτός από απλοϊκό και πολύ άδικο. Μήπως έπρεπε να τον μοιρολογάει και να τραβάει τα μαλλιά της? Άλλωστε ο χαρακτήρας της πεθεράς και της κουνιάδας είναι τόσο σκληρός και κακός που δε θα λύγιζαν ούτε με αυτό.

Mary Poppins έχουμε συζητήσει το θέμα αλλαγής σπιτιού και μου το έχει
απορρίψει από την αρχή. "Αν θέλεις σήκω φύγε" και μου έχει ήδη πει "φύγε"
τουλάχιστον τρεις φορές.
Το είχα συζητήσει και στην ψυχοθεραπεία μου και ακόμα κι αν γινόταν θα
μου το χρέωνε. Η λύση που έχω είναι να φύγω μόνη. Απλά θα ήθελα να
το αποφασίσω λιγότερο θυμωμένη και πιο ξεκούραστη. Δεν έιμαι έτοιμη να
στερήσω τον πατέρα από τα παιδιά μου αλλά και η ζωή μου δεν είναι καλή.
Φοβάμαι αγαπητή Mary το άγνωστο, φοβάμαι αν θα τα καταφέρω...

Παράθεση:
Originally posted by sergina
με τον αντρα σου εχεις γενικοτερο προβλημα συμπεριφορας του απεναντι σε σενα δεν σε στηριζει γενικως -απ οτι γραφεις- και οχι μονο στο θεμα με τη μανα του.

Ακριβώς αυτό. Έχω πλέον πρόβλημα επικοινωνίας, συντροφικότητας,
συμμετοχής στην ανατροφή των παιδιών και πολλά ακόμα. Δεν λέγονται όλα..

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6

Παράθεση:
Originally posted by Mary_Poppins

jojefine, δεν έχεις κανένα λόγο πια να τα υφίστασαι αυτά. Συζήτησε ήρεμα με τον άντρα σου και ζήτησέ του αν γίνεται να αλλάξετε σπίτι, αλλιώς αν πιστεύεις ότι τα προβλήματα σας είναι πέρα από αυτό, θα σου έλεγα να σταθείς στα πόδια σου και να φύγεις από εκεί με τα παιδιά. Ζήτησε βοήθεια από τους γονείς, την οικογένειά σου γενικά και φίλους σου, γιατί θα τη χρειαστείς πολύ στην αρχή, και φύγε. Μη φοβάσαι ότι θα είσαι μόνη σου, έτσι κι αλλιώς και τώρα μόνη σου τα κάνεις όλα, ο σύζυγος και πατέρας είναι απλώς μια φυσική παρουσία και μάλιστα ξαπλωμένη στον καναπέ.

Υ.Γ. Το σενάριο της ευθύνης της jojefine λόγω της στάσης της στην απώλεια του πεθερού το θεωρώ εκτός από απλοϊκό και πολύ άδικο. Μήπως έπρεπε να τον μοιρολογάει και να τραβάει τα μαλλιά της? Άλλωστε ο χαρακτήρας της πεθεράς και της κουνιάδας είναι τόσο σκληρός και κακός που δε θα λύγιζαν ούτε με αυτό.

Mary Poppins έχουμε συζητήσει το θέμα αλλαγής σπιτιού και μου το έχει
απορρίψει από την αρχή. "Αν θέλεις σήκω φύγε" και μου έχει ήδη πει "φύγε"
τουλάχιστον τρεις φορές.
Το είχα συζητήσει και στην ψυχοθεραπεία μου και ακόμα κι αν γινόταν θα
μου το χρέωνε. Η λύση που έχω είναι να φύγω μόνη. Απλά θα ήθελα να
το αποφασίσω λιγότερο θυμωμένη και πιο ξεκούραστη. Δεν έιμαι έτοιμη να
στερήσω τον πατέρα από τα παιδιά μου αλλά και η ζωή μου δεν είναι καλή.
Φοβάμαι αγαπητή Mary το άγνωστο, φοβάμαι αν θα τα καταφέρω...

οραματισου τη ζωη σου εξω απο εκεινο το σπιτι, και μακρια απο εκεινον τον αντρα. πιστευω οτι θα'ναι καλυτερη, ακομα κι αν ειναι δυσκολοτερη. γιατι να μην τα καταφερεις; ηδη εσυ στηριζεις την οικογενεια σου σε ενα μεγαλο βαθμο. βρες συμμαχους και ανθρωπους που θα'ναι προθυμοι να σε στηριξουν, εστω και μονο συναισθηματικά.

Το θέμα δεν είναι ίσως αν θα μείνεις ή θα φυγεις σε αυτή τη φάση. Οπως λες καλυτερα να πάρεις την απόφαση όταν θα είσαι πιο ψυχραιμή.

Το θέμα είναι να βρεις τρόπους να θέτεις τα όριά σου έτσι ώστε να μην είναι διαπραγματεύσιμα από την πλευρά άλλων (τη μητέρα του άντρα σου) και να 'μπλοκάρεις' εκείνα τα κομμάτια της πραγματικότητας που δεν θέλεις και δε σε ενδιαφέρει τελικά να σ'αγγιξουν. Με άλλα λόγια σε ενδιαφέρει πραγματικά αν δε σου μιλάει η γυναίκα αυτή? Ισως και σε βολευει εφόσον έχετε τοσο κακές σχέσεις. Σε καθε περιπτωση είναι δική της επιλογή που σημαίνει μην ξαναδώσεις σημασία. Μην προσπαθείς να σε αποδεχτεί και μην στεναχωριέσαι αν δεν βλεπεις να γίνεται αυτό. Αν το κανει θα είναι με δική της επιλογή και θα πρέπει πια να προσπαθήσει.

Το να φύγεις είναι μια επιλογή που πάλι θέτει όρια. Φεύγεις όταν κρίνεις πως η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι συνεπαγεται μια τέτοια παραβίαση για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτε είτε γιατί οι άλλοι γύρω σου είναι γαιδουρια είτε γιατί οι σχέσεις έχουν φτάσει σε αδιέξοδο.

Παράθεση:
Originally posted by Dardana

Παράθεση:
Originally posted by jojefine6

Mary Poppins έχουμε συζητήσει το θέμα αλλαγής σπιτιού και μου το έχει
απορρίψει από την αρχή. "Αν θέλεις σήκω φύγε" και μου έχει ήδη πει "φύγε"
τουλάχιστον τρεις φορές.
Το είχα συζητήσει και στην ψυχοθεραπεία μου και ακόμα κι αν γινόταν θα
μου το χρέωνε. Η λύση που έχω είναι να φύγω μόνη. Απλά θα ήθελα να
το αποφασίσω λιγότερο θυμωμένη και πιο ξεκούραστη. Δεν έιμαι έτοιμη να
στερήσω τον πατέρα από τα παιδιά μου αλλά και η ζωή μου δεν είναι καλή.
Φοβάμαι αγαπητή Mary το άγνωστο, φοβάμαι αν θα τα καταφέρω...

οραματισου τη ζωη σου εξω απο εκεινο το σπιτι, και μακρια απο εκεινον τον αντρα. πιστευω οτι θα'ναι καλυτερη, ακομα κι αν ειναι δυσκολοτερη. γιατι να μην τα καταφερεις; ηδη εσυ στηριζεις την οικογενεια σου σε ενα μεγαλο βαθμο. βρες συμμαχους και ανθρωπους που θα'ναι προθυμοι να σε στηριξουν, εστω και μονο συναισθηματικά.

Έτσι ακριβώς

Το ξέρω ότι φοβάσαι, είναι απόλυτα δικαιολογημένο, μάλιστα αν ξεκινήσουν και τα διαδικαστικά του διαζυγίου θα είναι πολύ δύσκολη περίοδος για σένα, ειδικά αν συνασπιστεί το σόι του άντρα σου εναντίον σου σε στυλ "αυτή σηκώθηκε κι έφυγε χωρίς κανένα λόγο" κλπ και σου ανοίξουν πόλεμο, τότε θα χρειαστείς πολλή δύναμη να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά.

Μη φύγεις αν δε νιώσεις έτοιμη, αλλά μην περιμένεις να νιώσεις 100% έτοιμη, αυτό μάλλον δε θα συμβεί ποτέ. Είναι αναγκαίο να σε βοηθήσουν η οικογένεια και οι φίλοι σου. Αλήθεια, οι κοντινοί σου άνθρωποι γνωρίζουν τι συμβαίνει? Θα έχεις τη συμπαράστασή τους? Γιατί καμιά φορά για λόγους προστασίας της οικογένειάς μας είτε επειδή είμαστε διακριτικοί άνθρωποι, δεν τα συζητάμε αυτά με κανέναν. Ωστόσο, είναι σημαντικό να ξέρουν και άλλοι τι συμβαίνει για να μη φανεί η έξοδός σου αδικαιολόγητη και ξαφνική. Κουμπάροι/νονοί των παιδιών ή φίλοι που έχετε ως ζευγάρι έρχονται σπίτι? Βλέπουν τι γίνεται? Επίσης, τα παιδάκια τι ηλικία έχουν τώρα?

Πάντως, αν τελικά αποφασίσεις να φύγεις, σκέψου πρώτα και διευθέτησε τα βασικά: ο μισθός μου, ή γενικά τα έσοδά μου, αρκούν για να συντηρούν εμένα και τα παιδιά μου? (οπωσδήποτε, βέβαια, θα οριστεί και ένα ποσό διατροφής από τη μεριά του πατέρα) Η δουλειά μου είναι σταθερή? Έχω σπίτι να μείνω? Μη φύγεις αν δεν έχεις κανονίσει τουλάχιστον το θέμα της στέγασής σας.

Για το θέμα του ότι θα στερήσεις από τα παιδιά τον πατέρα τους, μην το σκέφτεσαι καθόλου, μια χαρά θα τον βλέπουν και ξέρεις κάτι? Πιο πολύ θα τον απολαμβάνουν κατόπιν του ενδεχόμενου χωρισμού, γιατί και εκείνος θα αφήσει τις ξάπλες στον καναπέ και θα περνάει πιο δημιουργικά τις ώρες που θα έχει τα παιδιά.

Ωχ μωρε, εχω ζησει τετοιες καταστασεις, που αυτα που περιγραφεις ειναι παιδικη χαρα...

Στο χωριο μας λοιπον, μενουν ωλ τουγκεδερ σε μια αυλη, οι θειοι, η θεια, η γιαγια (θεος σχωρεστην), η ξαδερφη με τον αντρα της, οι ξαδερφοι με τις γυναικες τους κτλ. Εχω σιχαθει, αληθεια σου λεω, να ακουω για τους τσακωμους τους.
Καθε φορα που πηγαινω (με συχνοτητα καθε δυο χρονια, μη νομιζεις), καποιος δεν μιλαει με καποιον.
Τη μια η μια θεια με την αλλη θεια, μετα η κορη της θειας με τη γυναικα του θειου, μετα η γιαγια (η σχωρεμενη) με τη μια νυφη της... Ολοι εχουν τσακωθει με ολους, ή μαλλον να το θεσω πιο καλα, ΟΛΕΣ οι γυναικες της οικογενειας εχουν τσακωθει ΜΕ ΟΛΕΣ.
Ειναι απιστευτο! Αλλο να σου λεω και αλλα να ακους, τι να βγαινουν στην γειτονια και να φωναζουν, τι να πνιγει η μια τις κοτες της αλλης ( ), τι να ριχνει η αλλη κατι και να ξεραινει τις γλαστρες της, τι να κοβουν καλωδια του ρευματος μες στη μαυρη νυχτα κτλ κτλ κτλ. Απο τη μια να γελας, γιατι ενα τετοιο παρανοικο σεναριο ξεπερναει και την πιο ζωηρη φαντασια του καλυτερου κωμικογραφου, αλλα απο την αλλη να αναρωτιεσαι... μα γιατι τρωγωνται;;;;

Μετα απο τοσα χρονια, παρακολουθωντας τα πραγματα απο αποσταση, να σου πω τι διαπιστωσα.
Καταρχην, καποιοι ανθρωποι τσακωνονται ετσι, γιατι εχουν χομπι τους τσακωμους. Και βεβαια, αμα εισαι και λιγο αρπαγμενος απο φυσικου σου και τρως στη μαπα τον αλλον καθε μερα, ενω δεν τον εχεις διαλεξει και δεν εισαι και συγγενης εξ αιματος (δεν ειναι ουτε η μανα σου, ουτε η κορη σου, ουτε ο συντροφος σου), ειναι αναμενομενο να ξεφυγουν τα πραγματα. Ειδικα οταν μιλαμε για ανθρωπους που ειναι και λιγο χαμηλοτερου επιπεδου και πιθανον και καποιας αλλης κοσμοθεωριας...

Επισης να σου πω οτι η συμπεριφορα των ανδρων ειναι η κλασσικη, αυτη που περιεγραψε η Συροπη. Ρε δε πα να καιγεται ο κοσμος, να εχουν πιαστει μαλλι με μαλλι οι αλλες, αυτοι στον καφενε και να παιζουν πρεφα σαν να μη συμβαινει τιποτα.
Να εχουν ξεμαλλιαστει η γυναικα του ενος και του αλλου στην αυλη και αυτοι οι δυο να στεκουν αμετοχοι παρατηρητες, λες και δεν συνεβαινε τιποτα.
Και ισως να μην ειχαν και πολυ αδικο βεβαια, γιατι η κατασταση ειχε καταντησει ρουτινα.
Παντως λυση δεν εδωσαν ποτε οι αντρες.
Ενα αλλο πολυ σημαντικο ζητημα ειναι το ανακατεμα που γινεται απο τους τριτους. Συνηθως οι γυναικες που ζουν στην επαρχια και δεν εργαζονται, εχουν ενα πολυ αγαπημενο χομπυ. Να πηγαινουν και να φερνουν τα λογια απο δω και απο κει.
Να μη στα πολυλογω, η κατασταση δεν λυθηκε ποτε, μεχρι που συγχωρεθηκε η γρια και ηρεμησαν τα πραγματα...

Ξερεις, μπορει να ζηλευουν κιολας, ειτε γιατι εισαι καλυτερη απο αυτες, ειτε γιατι σε θεωρουν παρακατιανη η δεν ξερω εγω τι αλλο.

Το θεμα σου ειναι αλλο ομως κοπελια μου.
Καθεσαι και σκεφτεσαι να χωρισεις και να καταστρεψεις την οικογενεια σου, γιατι μια σκατογρια δεν εχει με τι να ασχοληθει και σου τη μπαινει.
Μα τι να σου πω βρε κοπελα μου, σκεψου το λιγο πιο αποστασιοποιημενα...

Σου τα λεω εγω ολα αυτα γιατι πραγματικα εβλεπα επι χρονια μια απιστευτη φαγωμαρα να επικρατει στο σοι και δεν μπορουσα να καταλαβω προς τι ολη αυτη η σπαταλη ενεργειας και φαιας ουσιας...

Λοιπον, εγω λεω να βρεις μια δουλεια, αν δεν εχεις ηδη και να σταματησεις να ασχολεισαι με τη παρτη τους.
Πες ρε παιδι μου οτι ξυπνησες μια μερα και μια καλη νεραιδα τις εκανε αορατες.
Κανε οτι δεν τις βλεπεις μπροστα σου.
Θωρακισε τον εαυτο σου, ωστε να μη σε ενοχλει ΤΙ ΠΟ ΤΑ.
Σταματα να τα αναμοχλευεις συνεχεια και συνεχεια, βρες φιλες απο αλλη περιοχη που να μην τις ξερουν και περασε τον χρονο σου δημιουργικα.

Μπορεις να το καταφερεις αυτο;
Σκεψου και το αλλο, δεν θα γινεις καλυτερος ανθρωπος αμα αποκαταστησεις τις σχεσεις σου με την πεθερα σου. Ουτε κανενα κερδος θα εχεις.
Ασε που θα πεθανει καποια στιγμη η γρια και θα ησυχασετε.
Και εσυ τι κολλημα εχεις με τη μανα σου και πηγαινεις καθε Κυριακη;
ΕΛΕΟΣ!
Ξεκολλα λιγακι και παρε τον αντρα σου και τα παιδια σου να πατε καμια βολτα, καμια εκδρομη.... Ειναι αναγκη να ειστε με συγγενεις;
Δεν μπορειτε να κανετε κατι σαν οικογενεια, εσυ, αυτος και τα παιδια;
Παντα πρεπει να υπαρχει μια μαμα στη μεση;

Πιστευω πως αν αλλαξεις ψυχολογια και οπτικη γωνια, θα αλλαξουν τα πραγματα παρα πολυ και μεταξυ σας με τον αντρα σου και οι σχεσεις σας θα βελτιωθουν.

Παράθεση:
Originally posted by mathilda
Ωχ μωρε, εχω ζησει τετοιες καταστασεις, που αυτα που περιγραφεις ειναι παιδικη χαρα...
Μπορεις να το καταφερεις αυτο;
Σκεψου και το αλλο, δεν θα γινεις καλυτερος ανθρωπος αμα αποκαταστησεις τις σχεσεις σου με την πεθερα σου. Ουτε κανενα κερδος θα εχεις.
Ασε που θα πεθανει καποια στιγμη η γρια και θα ησυχασετε.
Και εσυ τι κολλημα εχεις με τη μανα σου και πηγαινεις καθε Κυριακη;
ΕΛΕΟΣ!
Ξεκολλα λιγακι και παρε τον αντρα σου και τα παιδια σου να πατε καμια βολτα, καμια εκδρομη.... Ειναι αναγκη να ειστε με συγγενεις;
Δεν μπορειτε να κανετε κατι σαν οικογενεια, εσυ, αυτος και τα παιδια;
Παντα πρεπει να υπαρχει μια μαμα στη μεση;

Πιστευω πως αν αλλαξεις ψυχολογια και οπτικη γωνια, θα αλλαξουν τα πραγματα παρα πολυ και μεταξυ σας με τον αντρα σου και οι σχεσεις σας θα βελτιωθουν.

να είσαι καλά με έκανες και γέλασα άρα μάλλον για γέλια είναι η κατάσταση και όχι για κλάματα...
Η αλήθεια είναι ότι έχω βαρεθεί να πηγαίνω στη μάνα μου και θέλω να κάνω περισσότερα πράγματα
με την οικογένειά μου. Δεν αρκεί να το θέλω μόνο εγώ. Εσύ πώς το εξηγείς να μην το κουνάει από το σπίτι τις Κυριακές?
Διαρκείας για το γήπεδο έχει και πήγε μόνο 3 φορές. Πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί? Αν δεν θέλει ο άντρας δεν γίνεται ενώ αν δεν θέλει η γυναίκα το βουλώνει και συμβιβάζρται?
Τις Κυριακές έρχεται στην κοινή αυλή η αδερφή του απλώνονται κάνουν ό,τι θέλουν κι εμείς στο πίσω μέρος δεν μπορούμε να κουνηθούμε ούτε να μπούμε
και να βγούμε από το σπίτι μας. Δηλαδή και να μην γουστάρεις πρέπει να μιλήσεις και να κάτσεις μαζί τους. Δεν το αντέχω όλο αυτό πλέον. Καμία πρόταση? Αν και η νεραιδούλα που τους κάνει αόρατους αισθάνομαι ότι μπορεί να είναι μία λύση.