..... στην αρχή σε καίει .... και μετά....

... στην αρχή σε καίει ... και μετά...

Ο έρωτας είναι σαν το κάρβουνο
στην αρχή σε καίει....
και μετά σε μουτζουρώνει....???!!!

Ο έρωτας είναι σαν ένα αναμένο σίδερο. Αν σ' ακουμπήσει θα πονέσεις. Ο πόνος θα φύγει αλλά το σημάδι θα μείνει για πάντα...

Στην αρχή απλά αισθάνεσαι την θέρμη.. Σου αρέσει αυτό που νιώθεις και συνεχίζεις να πλησιάζεις όλο και πιο κοντά.. μέχρι που οι φλόγες σε τυλίγουν... Καίγεσαι όντως... όσο διαρκεί σου αρέσει.. όταν σβήσει απλώς μετράς πληγές και σημάδια

Κάποιος που δεν έχει σημάδια στο σώμα του δεν έχει παίξει αληθινά παιχνίδια σαν παιδί.
Κάποιος που δεν έχει σημάδια στην καρδιά του δεν έχει αγαπήσει αληθινά στη ζωή.

Το χειροτερο ειναι να το νιωσεις μονος(η) σου.......και το ακομα χειροτερο ειναι να το νιωθεις αφου αυτο τελιωσει και ειναι τελεσιδικο.........

Ουτως η αλλως ολοι καποτε λυτρωνονται ...........η οχι ?????

Παντως ο καθενας πιστευω περνει σ`αυτη τη ζωη οτι του αξιζει ............τιποτα περισσοτερο και τιποτα λιγοτερο .........

Ο έρωτας σου δίνει φτερά.Αρχίζεις να απογειώνεσαι και πετάς ψιλά,όλο και πιο ψιλά και εκεί που νομίζεις ότι έχει φτάσει στο ανώτατο σημείο συναντάς τον ήλιο και τότε διαπιστώνεις ότι τα φτερά σου ήταν κέρινα,λιώνουν και γκρεμίζεσαι.

Ευχαριστώ για την υπενθύμηση...μου είχαν τελειώσει τα κάρβουνα της ψησταριάς.....ευκαιρία να πάω να αγοράσω...Χα!
Όχι δεν ειρωνέυομαι, πλάκα κάνω. Γιατί αν τον έρωτα το πάρεις σοβαρά...γίνεται καταστρεπτικός...
Μετατρέψτετον σε αγάπη πριν σας μουτζουρώσει.....κάτι ξέρω που σας το λέω.
Ο τρόπος είναι απλός, για αυτούς που δε καταλαβαίνουν...
Άμα αλλάξουμε τον εαυτό μας, άμα πάψουμε να αισθανόμαστε ιδιοκτησία μας όποιον ή όποια ερωτευόμαστε, είναι πανέυκολο να φτάσουμε πια στην αληθινή αγάπη.-

Παράθεση:
Originally posted by fegarahtida
Στην αρχή απλά αισθάνεσαι την θέρμη.. Σου αρέσει αυτό που νιώθεις και συνεχίζεις να πλησιάζεις όλο και πιο κοντά.. μέχρι που οι φλόγες σε τυλίγουν... Καίγεσαι όντως... όσο διαρκεί σου αρέσει.. όταν σβήσει απλώς μετράς πληγές και σημάδια

Αχ! Fegarahtida!!!
όταν σβήσει , απλώς μετράς πληγές και σημάδια.......

Αν βέβαια έχεις επιζήσει και δεν είσαι κάτω.....από το χώμα....από το έδαφος.
Αν λοιπόν έχεις κατορθώσει να ζήσεις μετά από αυτό, πρέπει να επουλώσεις τις πληγές και τα σημάδια, και αυτό ακόμα είναι πολύ δύσκολο .
Ακόμα και οι καλύτεροι - πλαστικοί χειρουργοί - που βρίσκονται στη Βραζιλία δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να σου δώσουν.....μια νέα μορφή.....για να μπορέσεις να βρεις τη δύναμη να κοιτάξεις ξανά στο .....καθρέφτη!

Οπως έχω γράψει και σε σχετικό άρθρο Η αίσθηση του έρωτα φέρνει την ανάπαυση. Ο ερωτευμένος αισθάνεται ολοκληρωμένος, πλήρης, φωτισμένος και χαρούμενος. Ελπίζει, πιστεύει, ονειρεύεται, προσδοκά, ανανεώνεται. Γεμίζει από αισθήματα επιτυχίας και εσωτερικής γλυκύτητας. Γίνεται παιδί, όλα του φαίνονται όμορφα.

Ο έρωτας είναι μια φυσική δυνατότητα που δένει τον άνθρωπο με τον κόσμο. Ο ισχυρότερος δεσμός αλήθειας με οτιδήποτε υπάρχει έξω από τον εαυτό μας. Ο έρωτας είναι πρόσβαση, ένωση, κατανόηση, γνώση. Είναι πόθος ένωσης, μετοχής σ' αυτό που θαυμάζουμε και μας υπερβαίνει.

Ο ερωτευμένος ποθεί, ελπίζει και ονειρεύεται την ιδανική σχέση. Όσο μένει μόνος ζει την εμπειρία της μοναξιάς και της στέρησης. Η απουσία του αγαπημένου είναι αφόρητα βασανιστική. Η συμβίωση όμως μαζί του επισφαλής. Όταν το όνειρο γίνει πραγματικότητα και το φαντασιακό, περάσει στη διάσταση του πραγματικού, ο έρωτας αργοπεθαίνει και η προσγείωση είναι σκληρή.

τον καις εσύ...

Καλησπέρα και καλή χρονιά, αυτό είναι το πρώτο μου μήνυμα (αν και σας παρακολουθώ καιρό τώρα) και ειλικρινά λυπάμαι γιατί ίσως φανεί επιθετικό. Πιστέψτε με όμως, δεν είναι...!

Βλέπω πολλούς πληγωμένους ανθρώπους, διακρίνω στα λόγια τους κάτι σαν παράπονο, σα να τα ρίχνουν όλα στους άλλους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αν δεν αναρρωτηθούμε και για τα δικά μας σφάλματα δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τίποτα για την σχέση που είχαμε-έχουμε-θα έχουμε.

Θεωρώ ότι τα πράγματα είναι τόσο πολύ απλά που μας είναι αρκετά πολύπλοκο να τα καταλάβουμε. Αυτό με βοήθησε τόσα χρόνια να πορεύομαι, να βλέπω και να αναγνωρίζω τα λάθη μου "σαν παιδιά μου". Να μην φοβάμαι να τα παραδεχτώ παντού και πάντα.

Στο θέμα μας όμως. Πιστεύω ότι αν σε κάψει κάποιος έρωτας πρώτα τον έκαψες εσύ. Ή το έκανες και δεν το κατάλαβες. Πάντως ακόμα και τα δύο παραπάνω να μην ισχύουν, τότε αν σε κάψει το μόνο που ζητάς είναι να τον κάψεις κι εσύ. Ψάχτε το λίγο στις σχέσεις σας (για τις ουσιαστικές μιλάω πάντα) και θα δείτε ότι κατά βάθος έχω δίκιο.

Αυτά και συγγνώμη για τον τρόπο μου.

Σέβομαι αυτά που λες, και μάλιστα το μόνο σίγουρο είναι ότι τσακωμός μονός δεν υπάρχει... φταίμε και οι δύο και οι συνέπειες είναι και για τους δύο είτε μας αρέσει είτε όχι...

Όμως τι είναι αυτό που μας οδηγεί να τον κάψουμε εμείς οι ίδιοι;;; Δεν ξυπνάμε ένα πρωί και απλώς προκύπτει...

Παράθεση:
Originally posted by koyrsaros
και το φαντασιακό, περάσει στη διάσταση του πραγματικού, ο έρωτας αργοπεθαίνει και η προσγείωση είναι σκληρή.

Διαφωνώ!!!!!

Η απόλυτη οικειότητα είναι που σκοτώνει το όνειρο, τον έρωτα!!!Και η ανία!!!!

Οσο υπάρχει το παιχνίδι, το απρόβλεπτο, η έκπληξη , ο έρωτας μπορεί να κρατήσει...για πολλά χρόνια.. για πάντα!!!

Το θέμα είναι να διατηρήσουμε έντονη τη διάθεσή μας . Και είναι στο χέρι μας!!! Η μάλλον ..στο μυαλό μας!!!!
Εννοείται να θέλει και να μας εμπνέει και ο σύντροφός μας..

Ο έρωτας είναι σαν ένα άγριο μεθύσι.
Όσο διαρκεί το απολαμβάνεις , μετά όμως νιώθεις ένα μάτσο χάλια.

Ο έρωτας είναι ένα αγρίμι....Πρώτα παρακαλάς να μην σε αρπάξει....κι ύστερα λες "Ευχαριστώ" που σε κομμάτιασε.....

Κλεμμένο είναι δεν είναι δικό μου...

Ό,τι κι αν είναι στην αρχή..στη μέση ή στο τέλος....ο έρωτας είναι Μαγεία......

Κι όταν μπαίνεις και συμμετέχεις.....οφείλεις να παραδίνεσαι...
Αλλιώς δεν αξίζει τον κόπο να λες ότι τον έζησες........

Παράθεση:
Originally posted by Natalia
Ο έρωτας είναι ένα αγρίμι....Πρώτα παρακαλάς να μην σε αρπάξει....κι ύστερα λες "Ευχαριστώ" που σε κομμάτιασε.....

Κλεμμένο είναι δεν είναι δικό μου...

Ό,τι κι αν είναι στην αρχή..στη μέση ή στο τέλος....ο έρωτας είναι Μαγεία......

Κι όταν μπαίνεις και συμμετέχεις.....οφείλεις να παραδίνεσαι...
Αλλιώς δεν αξίζει τον κόπο να λες ότι τον έζησες........

Να παραδοθείς, να καείς, χίλιες φορές να τσουρουφλιστείς, για να το νιώσεις !!!!

Να τον ζήσεις....

Να γίνεις στάχτη και να ξαναγεννηθείς μέσα από τον ίδιο τον έρωτα!