τιποτα δεν μενει το ιδιο!

τιποτα δεν μενει το ιδιο!

χμμ.......να δω πως θα εκφρασω αυτο που σκεφτομαι...........
Ο προβληματισμος μου αρχισε ακουγοντας πως ενα ζευγαρι ενος φιλου μου, με 4 παιδακια παρακαλω, βρισκεται στο παραπεντε να χωρισει.....
Προχθες ενας αλλος γνωστος μου χωρισε μετα απο 4 χρονια σχεση......
Παραλληλα, βλεπω πως μια φιλη μου που ειναι ερωτευμενη ζει στο κοσμο της και πολυ καλα κανει γιατι ωραιο πραγμα ο ερωτας.....
Αναρωτιεμαι, ποσες και ποσες φορες εχουμε ξεκινησει ετσι και πως τελικα καταληγουμε.........θα μου πειτε, τυφλος ο ερωτας......αλλα......
ξεκιναμε με πραγματα που μας ενωνουν και καταληγουμε να μετραμε πραγματα που μας χωριζουν......
και να ξεκινησεις παλι κατι καινουργιο αναρωτιεσαι με αυτα που γινονται, τωρα καλα ειμαστε, αργοτερα? γιατι να συμβαινει στους αλλους? σιγουρα θα συμβει και σε εμενα......εγγυησεις σιγουρα δεν υπαρχουν......και δεν ειναι μονο η απωλεια καποιου συγκεκριμενου προσωπου που σε φθειρει....ειναι και η συνειδητοποιηση της ματαιοτητας καποιων πραγματων, η παροδικοτητα καποιων συναισθηματων.......
συμπερασμα: τιποτα δεν μενει ετσι οπως ειναι...τα παντα αλλαζουν......

"Τα πάντα ρει τα πάντα χωρεί και ουδεν μένει"
Πόσα χρόνια έχουν περάσει απο τότε και όμως πόσο αληθινό είναι και ισχύει όχι για τον λόγο που λέχθηκε τότε αλλά σε όλους τους τομείς της ζωής μας.Και αν κάποιος απο εμάς πιστεύει ότι υπάρχει κάτι που μένει αμετάβλητο για εκείνον κάτι έμψυχο τότε κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα συμβεί κάτι που θα ανατρέψει τα δεδομένα που έιχε μέχρι χτες.

Σίγουρα και δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε ότι όλα....μα όλα τα άσχημα συμβαίνουν στους άλλους..

Όμως δεν είναι σωστό να ξεκινάς να σκέφτεσαι τη "ματαιότητα" μερικών πραγμάτων όπως ανέφερες γιατί έτσι ξεκινάς έναν κύκλο που το μόνο που σε κάνει είναι να αναζητάς το τέλος του.....
.....και καταλήγεις να κυνηγάς την ουρά σου.....

Σίγουρα και όλες οι σχέσεις έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους...
Και φυσικά κι ένας χωρισμός είναι μια πραγματικότητα...

Με ή χωρίς παιδιά είναι επώδυνη πραγματικότητα όμως αυτό θα πρέπει να μας κάνει να αναζητούμε τις δικές μας λύσεις στις σχέσεις μας...

Να μας ωθεί να "δουλέψουμε" εκεί που η δική μας σχέση πονάει, να επιμένουμε, να αγωνιζόμαστε....

Ο καθένας μας έχει διαφορετικούς λόγους όταν φεύγει από μια σχέση...
Δεν γίνεται να τους προλάβεις όλους, ούτε να τους μελετήσεις.....

Όταν ξεκινάς, ξεκινάς με ένα βήμα κάθε μέρα..
Χτίζεις με όσες αισθήσεις μπορείς να χτίσεις, δεν τα παρατάς με την πρώτη ευκαιρία...
Οι σταγόνες απαισιοδοξίας είναι δεκτές και λογικές όταν είναι μέσα στην αισιοδοξία σου για τη ζωή...

Μην μιζεριάζεις...
Αν κουβαλήσεις το φόβο για το μέλλον όταν είσαι στα όμορφα της σχέσης και στα ωραία σου, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τα προκαλέσεις...
Λογικό είναι να τα αντιμετωπίσεις όταν και ΑΝ αυτά έρθουν...

Μην το κάνουμε σαν το γνωστό πια ανέκδοτο με το γρύλλο, ε;

Νομίζω ότι έχει να κάνει με τήν υπομονή και τόν ...Θεό.

Όλοι μας πρίν παντρευτούμε, είμαι σίγουρος ότι ζυγίσαμε τα καλά και τα κακά του (πρώην) συντρόφου μας. Είδαμε ότι τα καλά ήταν αρκετά περισσότερα από τα κακά και συμπεράναμε ότι " μάς κάνει ", σκεπτόμενοι ότι τα "καλά του " είναι μεγάλα και ωραία, οι παραξενιές του είναι μικρές και ασήμαντες, επομένως έχουμε μιά ωραία ζωή μπροστά μας...

Φαση πρώτη.

Οπότε παντρευτήκαμε και αρχίσαμε να περνάμε ωραίααα...και το σέξ/έρωτας είναι τέλειο.

Όσο πέρναγε όμως ο καιρός, συνηθίσαμε "τα ωραία" και "τα ωραία" έγιναν από "ωραία", " καθημερινότητα". Είναι γνωστό σε όλους φαντάζομαι, ότι όσο ωραίο κι άν είναι κάτι, όταν τό έχεις καθημερινά μπροστά σου, όταν το ζείς κάθε μέρα για εβδομάδες-μήνες-χρόνια, αυτό το "πολύ ωραίο" της αρχής ,γίνεται δεδομένο.Το σέξ (εν τω μεταξύ) είναι όμορφο...

Φάση δεύτερη.

Τό "ωραίο" δέν υπάρχει πιά. Υπάρχει η καθημερινότητα.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα "καθημερινότητας" , τήν συνειδητοποιούμε και αρχίζουμε να αντιδρούμε, προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τήν ρουτίνα...
Αρχίζουμε και βγαίνουμε έξω, λίγο περισσότερο απ'ότι στίς αρχές του γάμου - ή της σχέσης - , αρχίζουμε να χρειαζόμαστε παρέα για να ευχαριστηθούμε ότι κάναμε οι δυό μας μόνοι παλιότερα, για νάχουμε και κάποιον άλλο να μιλήσουμε βρέ αδερφέ!

Φάση τρίτη

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα πάλι, οι έξοδοί μας με παρέες και γενικά όλα αυτά που κάνουμε με τούς άλλους, αρχίζουν να γίνονται ρουτίνα πάλι, αλλά αυτή τη φορά είμαστε έτοιμοι και αναγνωρίζουμε (υποσυνείδητα) τήν ρουτίνα αμέσως μόλις εμφανίζεται, οπότε οι γυναίκες ( ή- τα πεθερικά ή- οι γονείς μας ) αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα για ένα παιδι...
Και κάνουμε το παιδί - όσοι ήμαστε τυχεροί - και για κάμποσο καιρό έχουμε κάτι (...υπέροχο ομολογουμένως) να ασχολούμαστε...Το σέξ είναι...δεδομένο.

φάση επόμενη

Το παιδί έχει μεγαλώσει λίγο, έχουμε γίνει τρείς (ή- τέσσερις, ή- πέντε), και αρχίζει η προσπάθεια για επιβίωση και ευτυχία, μιάς και έχουμε κάνει αρκετά έως τώρα.
Οι γυναίκες μας αρχίζουν ή τελειώνουν κάποια εξαντλητική δίαιτα, η δουλειά μας έχει μπεί σε κάποιο ρυθμό, και συμβαίνει κάτι παράξενο...Αρχίζει και μας εκνευρίζει λίγο- πολύ λίγο ο σύντροφός μας. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτές οι πολύ μικρές παραξενιές που είχε, με τα χρόνια ... μεγάλωσαν. Και άρχισαν να μας ενοχλούν. Πολύ... Τό σέξ είναι ...sex.
Αποφασίζουμε να αντιδράσουμε σ'αυτές τίς ηλίθιες σκέψεις που κάνουμε για τόν σύντροφό μας, και τίς διώχνουμε μακριά...

Αφασία...

Και τότε κάτι στραβώνει. Στήν φίλη μας. Στήν μάνα μας. Στήν δουλειά μας. Στήν ζωή. Στίς ειδήσεις. Στόν αδερφό μας.
Αρχίζουμε και βλέπουμε την ζωή τών άλλων γύρω μας. Τήν "ωραία" ζωή τών άλλων στήν τηλεόραση.
Σκεφτόμαστε ότι πέρασαν 3-5-10-20 χρόνια, χάσαμε τα καλύτερα χρόνια μας, έχουμε γίνει "μεγάλοι" χωρίς να το καταλάβουμε, γερνάμε, ο κόσμος γύρω μας περνάει όμορφα και εμείς όχι, η μαλ***ία έχει γίνει καλύτερη από το σεξ,
πώς ήμουνα τόσο στραβός/στραβή τόσα χρόνια και δέν τάβλεπα αυτά τα χάλια μας, δέν θέλω να με βλέπεις σάν δεδομένη/ο, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, πρέπει να κοιτάξω τήν ζωή μου - όση μου έμεινε, μούλειψε ο έρωτας, πώς άφησα τα πράγματα να γίνουν έτσι, θα του /της δείξω εγώ...............αντίο.
Όταν ξεκινήσαμε σκεφτόμασταν τούς δυό μας και τί ωραία θα περάσουμε μαζί.Στήν συνέχεια σκεφτόμασταν και ασχολούμασταν με τους άλλους. Όταν βαρεθήκαμε να σχολιάζουμε τους άλλους, αρχίσαμε να τους "θάβουμε". Μετά κάναμε παιδί-ά και ασχολούμασταν μ'αυτό. Για κάποιο καιρό βλέπαμε τήν ζωή μέσα από τα μάτια του παιδιού μας .Βλέπαμε μια όμορφη ζωή μπροστά μας. Και μετά τό συνηθίσαμε κι αυτό .
Αυτή ήταν η τελευταία "ρουτίνα" μας. Παλέψαμε τήν ρουτίνα σ'όλες της ,τίς μορφές.

Φτάσαμε σ'ένα σημείο που είδαμε ότι χάνουμε το παιχνίδι. Ότι και να κάνουμε, η ρουτίνα μας κυνηγάει. Αυτό μας τσάντισε τόσο πολύ που αποφασίσαμε να τα τινάξουμε όλα στόν αέρα, γιατί δεν μας ευχαριστεί τίποτα πιά...

Το λάθος μας είναι το ότι νομίζουμε ότι οι άλλοι φταίνε για τήν ρουτίνα μας.
Η ρουτίνα είναι μέσα μας, (built in).
Ό,τι και να κάνουμε στήν ζωή μας θα ρουτινιάσουμε. Η συνεχής επανάληψη διμιουργεί μέσα μας τήν κατάσταση αυτή που λέμε ρουτίνα, βαρεμάρα.

Και τί είναι βαρεμάρα;

Εδώ χρειάζεται λίγο θεωρία.
"Κακό" είναι η "μή ύπαρξη καλού".
"Καλό" είναι το όμορφο, το συμμετρικό, το ωραίο, κάτι που σε ευχαριστεί.

Έχουμε κατασκευασθεί κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, έτσι ώστε πάντα να αφομοιώνουμε οτιδηποτε καλό (με τήν επανάληψη ),και να προχωράμε μπροστά - ψηλά, με απώτερο σκοπό, όλο και πιό ψηλά έως τήν Θέωση.

Όσο όμορφο κι άν είναι κατι, εμείς, έχουμε κατασκευασθεί έτσι ώστε να το χορταίνουμε και να αποζητούμε το καλύτερο...

Όταν λοιπόν στρέφουμε αυτή τήν αναζήτηση σε κάτι μάταιο όπως η ζωή εδώ στήν γή, είναι φυσικό να μας απογοητεύει γιατί εδώ είναι ο κόσμος του κακού, του "μη καλού".
Και το κακό έχει "τέλος".
Το καλό είναι άπειρο, σάν τον Θεό.
Όταν στρέφεις πρός τόν Θεό αυτή τήν ιδιότητα που μας έχει χαρίσει, σε απογειώνει...

Όταν τήν στρέφεις πρός τόν γκρεμό , σε γκρεμοτσακίζει..

Είναι σάν να χρησιμοποιούμε έναν πύραυλο, για να πάμε απέναντι στό περίπτερο για τσιγάρα...

Αυτά πρός το παρόν.

Τίποτα δεν μένει το ίδιο,γαιτί πολύ απλά και μεις αλλάζουμε...είμαστε μέναν άνθρωπο και ξεχνάμε τον εαυτό μας, βάζουμ αυτόν πάνω απο μας (λές και αυτός το κάνει), καθυσυχαζόμαστε στο οτι πλεόν είμαστε μαζί...λές και ο γάμος σε διασφαλίζει αιώνια...η σχέση θέλει δουλεία για να κρατήσει....και προπαντώς δεν θέλει ρουτίνα...

Λάθος κάτι παραμένει ίδιο και γι'αυτό χαλάει όλο αυτό που έχουμε χτίσει.... εμείς ανανεωνόμαστε αλλάζουμε συνεχώς, η σχέση μας παραμένει ίδια όμως δεν ακολουθεί τους ρυθμούς της δικής μας ανάπτυξης την αφήνουμε και την θεωρούμε ως δεδομένη και μοιραία τελματώνει.. φτάνει σε αδιέξοδο... καλό λοιπόν είναι μαζί με την διαρκή ανανέωση την δική μας, να κάνουμε κάτι ν'ανανεωνουμε και την σχέση μας...

Συνέχεια σε μια σχέση που οδηγεί στη ρουτίνα ζητάμε αλλαγές από τον/την συντροφό μας..

Ωραία..άλλαξε στύλ, έγινε πιο θερμός/ή και κοινωνικός/ή, άρχισε να παίρνει τα παιδιά σχολείο (να μην τα κάνουμε όλα εμείς ρε παιδάκι μου), μπήκες στο σπίτι και εμφανίστηκε με προκλητικά εσώρουχα, έτοιμος/η για όλα τελοσπάντων!!
Και μετά από όλα αυτά τι?Εμείς τι κάνουμε? ή μάλλον τι θέλουμε να κάνουμε? γιατι δε μπορείς να αναγκάσεις τον αλλόν να προσπαθεί, πρέπει να το θέλει! Και το κυριότερο..αυτά που κάνει μας αρέσουν ή απλώς στους καυγάδες χρησιμοποιούσαμε το "κάνε και εσύ κάτι διαφορετικό" μόνο και μόνο για να έχουμε το πάνω χέρι?

Εν τέλη..όλα έιναι ωραία στη θεωρία..στις πράξεις κολάμε. Γιατί συνέχεια ζητάμε την αλλαγή αλλά ποτέ δεν ικανοποιούμαστε.

Συμπέρασμα: Συμφωνώ με το φίλο compuman πως η ρουτίνα βρίσκετε μέσα μας και μόνο εμείς φταίμε γι' αυτό!

Ζείς το τέλειο όνειρο...νιμίζεις πως έχεις κατακτήσει τον κόσμο...είσαι ερωτευμένος και νομίζεις ότι αυτό θα κρατήσει μια ζωή...παράλληλα εχεις ξεχάσει την μεταβλητή που λέγεται...ζωή και...την διαθεσή της...να πέζει μαζί σου...και να σου...ενα απόγευμα κυριακής όλα,μα όλα αλλάζουν μπροστά σου...μήπως δεν άλλαξαν εκείνη τη στιγμή; μήπως ήταν πάντα αλλαγμένα, μήπως άλλαζαν καιρό τώρα και έσύ δεν το έβλεπες; κάπως έτσι γίνεται...τα πάντα αλλάζουν,αργά,μα τόσο αργά που δεν το καταλαβαίνεις...Αυτό όμως που αξίζει είναι πως μέσα στην ζωή σου υπάρχει πάντα χώρος για εκείνες τις μεταβλητές που...μενουν για λίγο,άλλοτε για πολύ,μα δεν έχει σημασία το πόσο μείναν,σημασία έχει ότι τίμησαν την εξίσωση της ζωής σου...