Περιμένουμε το δεύτερο παιδί και είμαστε στα πρόθυρα διαγυζίου

Περιμένουμε το δεύτερο παιδί και είμαστε στα πρόθυρα διαγυζίου

Καλησπέρα,
γράφω για πρώτη φορά και ο λόγος είναι ότι είμαι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση και νιώθω πολύ μόνη. Έχω την ανάγκη να μιλήσω και έχω ανάγκη από βοήθεια.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις μια ολόκληρη ζωή σε λίγες γραμμές για να σου δωθούν κάποιες συμβουλές. Είναι δύσκολο να δώσω μια ολοκληρωμένη εικόνα αλλά θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω τα σημαντικά.
Είμαι παντρεμένη 2 χρόνια και είμαστε μαζί συνολικά 6. Έχουμε ένα υπέροχο μωράκι 7 μηνών και τώρα διανύω τον 3 μήνα της εγκυμοσύνης μου.
Ως ζευγάρι δεν μαλώναμε συχνά και περνούσαμε πολύ καλά οι 2 μας. Για μένα τα σοβαρά προβλήματα άρχισαν στην πρώτη εγκυμοσύνη όταν μάθαμε ότι μπορεί να έχει το μωράκι ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε με ηρεμία για να πάρουμε διάφορες αποφάσεις. Ήταν απότομος και οξύθυμος. Έλεγα ότι είναι αγχωμένος και ότι όταν ηρεμήσουμε θα φτιάξουνε τα πράγματα. Τελικά πήγαν όλα καλά αλλά εμείς συνεχίζαμε να τσακωνόμασταν π.χ. όταν θέλαμε να αποφασίσουμε για τον παιδίατρο. Επίσης όταν αγχώνεται με τα λεφτά γίνετε πάλι απότομος.
Περάσαμε και φάσεις ηρεμίας και έντονων καυγάδων. Τον τελευταίο μήνα όμως τα πράγματα έχουν εκτροχιαστεί. Το κύριο προβλημα του είναι η συνεχής παρουσία της μητέρας μου. Μένουμε στο πατρικό μου και η μητέρα μου όταν έρχετε να μας βοηθήσει (δεν μενουμε στην ιδια πολη) μένει σε διαμέρισμα από κάτω μας. Ήρθε 2 μήνες (όχι συνεχόμενους) κατά τη διάρκεια του χειμώνα και 2 μήνες το καλοκαίρι.
Να σημειωθεί ότι οι γονείς μου μας έχουν βοηθήσει από το ξεκίνημα μας ενώ οι δικοί του (χωρισμένοι) σχεδόν καθόλου. Εγώ δεν δουλεύω τώρα ωστόσο όταν η μητέρα μου είναι εδώ μπορώ και κάνω τις δουλειές του σπιτιού πιο άνετα ή μπορώ να βγω για μια βόλτα ή έχω παρέα γιατί τον τελευταίο καιρό ο άντρας μου δεν με τιμούσε με την παρουσία του.
Τελικά τσακώθηκε μαζί της για ένα άσχετο λόγο και γενικώς της επιτέθηκε με άσχημο τρόπο (δεν φημίζεται για την πραότητα του). Εγώ του είχα πει ότι αν εχει καποιο προβλημα να το λεει σε μενα και εγω θα μιλαω με την μανα μου. Δεν επιτρέπω να της φερεται ασχημα. Εγώ έχω ανεχτεί πολλά αλλά στους γονείς μου θελω να ειναι ευγενικος οπως και εγω με τους δικους του. Η απαντηση του ηταν οτι μου το ειχε πει πολλες φορες αλλα δεν εκανα τιποτα. Του ειπα δεν το εκανα επιτηδες απλα δεν ειχα καταλαβει ποσο πολυ πιεζεται και πως επρεπε να μου ξαναμιλησει μεχρι να το καταλαβω.
Αυτος επειδη ηταν η μανα μου εδω δεν ερχοταν σπιτι και πηγαινε συνεχεια σε ενα ζευγαρι φιλους. Εγω το εκλαμβανα σαν απορριψη γιατι δεν μου ζητουσε να κανουμε κατι μαζι. Οποτε του ελεγα να κανουμε εγω κατι με γειωνε και οποτε κανονιζαν κατι οι φιλοι ετρεχε.
Έχουν γινει απειροι τσακωμοι και εχουν ειπωθει βαρια λογια και απο τις 2 πλευρες. Μου ελεγε να παμε να νοικιασουμε και του ελεγα οτι δεν ειναι λογικο να εχουμε σπιτι και να παμε να πληρωνουμε ενοικιο ειδικα οταν τα οικονομικα μας δεν ειναι καλα.
Μετά μαθαμε για την εγκυμοσυνη. Πως προεκυψε? Εγω του ελεγα καλυτερα να κανουμε το δευτερο γρηγορα για να μεγαλωσουν μαζι και για διαφορους αλλους λογους (πριν αρχισουν οι μεγαλοι καυγαδες). Εκεινος ειχε συμφωνησει για 2 βδομαδες και μετα αλλαξε γνωμη. Πόσο ανωριμο είναι αυτό? Ωστόσο το μοιραίο είχε γίνει. Αυτός δεν το ηθελε το παιδί αλλα εγω δεν υπηρχε περιπτωση να το ριξω. Είμαι 30 χρονων και όχι οτι ειμαι θρησκοληπτη αλλα για ηθικους λογους δεν θα μπορούσα ποτε να σκοτωσω μια καρδούλα μέσα μου. Αν ημουν 18 και ηταν ανεπιθυμητη θα το σκεφτομουν. Αλλα οχι τωρα, ειπα οτι αναλαμβανω τις ευθυνες μου και θα μεγαλωσω τα παιδια μου με τον καλυτερο τροπο.
Πλεον η κατασταση εχει ξεφυγει. Μενει σε ξενοδοχειο. Ενα βραδυ μου φερθηκε πολυ ασχημα και ειχα ερθει σε πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση. Φοβαμαι οτι κανω κακο στο μωρακι μεσα μου. Επειδή δεν μπορούσα να φυγω εγω με το παιδι για λιγες μερες να ηρεμησω, του ζητησα να φυγει λιγες μερες μεχρι να παμε σε ενα ψυχολογο να μιλησουμε.
Τωρα δεν ξαναγυρναει γιατι τον εδιωξα, δεν ξερει αν θελει να ειναι μαζι μου, θα νοικιασει λεει και αν θελω να παω να με φιλοξενησει με τους δικους του κανονες πχ θα δουλεψω. Του λεω ξεχασες οτι σε 6 μηνες γεννάω? Μου λέει δεν με νοιαζει, εσυ το ηθελες το παιδι.
Εγω του ειπα οτι τον αγαπαω και οτι θελει δουλεια και συμβιβασμους και απο τις 2 πλευρές. αφου νιωθει ξενος στο σπιτι μας να παμε να νοικιασουμε αλλα λεει οτι εχει ξενερωσει. εχω κανει και εγω λαθη αλλα θελω να παλεψω για το γαμο μας. δεν του ειπα οτι ξενερωσα ακομα και οταν μου φερεται ασχημα στην κατασταση μου.
Δεν ξερω τι να κανω. θελω να μεγαλωσω τα παιδια μου με τον καλυτερο τροπο αλλα ποιος ειναι αυτος? μονη μου ή να κανω οτι υποχωρησεις ζητησει? δεν μου εχει πει ακομα ποιοι θα ειναι οι κανονες του.
τελικα μακρυγορησα...ευχαριστω για την υπομονη σας και τυχον συμβουλες

Στα δύσκολα φαίνονται οι μάγκες, και οχι στην περιοδο των λουλουδιών, των γλυκόλογων και των γουτσου-γουτσου! Εισαι σιγουρη οτι αυτος ο άνθρωπος αγαπάει πραγματικα εσένα και το παιδι σας? Ειναι δυνατον με την παραμικρη αφορμή να φεύγει απο το σπιτι χωρις να το παλεψει καθολου?

Απο την άλλη, εσυ εβλεπες οτι εχει προβλημα με την παρουσια της μάνας σου, γιατι λοιπον δεν την εστειλες πισω? Αμάν πια με τις μαμαδες σας.
Αλλά πιο πολυ σε ενδιέφεραν οι βολτουλες σου μου φαινεται και να ειναι το σπιτι καθαρο παρα να τα εχεις καλα με τον άντρα σου. Εχεις μωρακι 7 μηνων και περιμενεις και άλλο, τί τις θες τις βόλτες? Τόσο πολυ σου λειψε ο εσπρεσο και η φιλενάδα δηλαδη?

Απ'οσα εγραψες εγω βλέπω μεγαλα λάθη και απο τις 2 πλευρές. Στείλε τη μάνα σου σπιτάκι της και κάλεσε τον αντρα σου να μιλησετε ήρεμα και πολιτισμένα. Αιντε με τους κωλο-εγωισμους σας πια, σαν μικρά παιδια κάνετε.

Έχεις δίκιο ότι έχουν γίνει μεγάλα λάθη και απο τις 2 πλευρές. Απλά εγώ θέλω να το παλέψω και αυτός όχι πλέον. Το παιδι ξερω οτι το αγαπαει και ειναι καλος πατερας απλα νομιζω εσεις οι αντρες δεν ειστε και για πολλα πολλα. Νομιζω οτι αν και ηθελε παιδι (το πρωτο) μετα τα ειδε λιγο σκουρα. Του ελειψε μαλλον η εργενικη ζωη, πιεστηκε με τις ευθυνες, δεν ξερω.
Παραδέχομαι ότι έκανα λάθος που δεν έβαλα κάποια όρια στη μητέρα μου αλλά πραγματικά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είναι τόσο πρόβλημα. Μπορώ βέβαια να βάλω κάποια όρια και όχι να την στείλω σπίτι της γιατί και από κάτω σπίτι της είναι και έρχονται κάποιους μήνες το χρόνο, όπως έρχονταν παλιά έτσι έρχονται και τώρα, δεν μπορώ να τους διώξω ή να τους απαγορέψω να βλέπουν το εγγόνι τους. Κάποια όρια θα έβαζα σίγουρα αν μου το έδινε να το καταλάβω (πες με χαζη, αφελης οτι θες αλλα δεν φαντάστηκα οτι ενοχλείται τοσο). Θα μπορούσε να γίνει με ομορφο τροπο και οχι ετσι, με καυγά.
Όσον αφορα τη βοήθεια ουτε για καφε πηγαινα ουτε για κλαμπινγκ. Απλά ηταν πιο ξεκουραστα τα πραγματα με τη βοηθεια. Φυσικα τα καταφερνα και μονη μου αλλα καπου καπου θες και μια ανασα. Άλλωστε ηταν για λιγο διαστημα μονο.
Σαν μικρα ηλιθια παιδια οντως κανουμε. δεν πιστευα ποτε οτι η ζωη μου θα γινει ετσι, αυτα που κορόιδευα...