Το άγχος και οι επιπτώσεις του... στον έρωτα...

Το άγχος και οι επιπτώσεις του... στον έρωτα...

Σας αρέσει η χημεία; όλες οι αντιδράσεις και μεταλλαγές που γίνονται στον οργανισμό μας μελετούνται από αυτήν. Αναλογιστήκαμε ποτέ όμως για το τι ακριβώς συμβαίνει στον έρωτα, τι είδους δηλ. χημικές αντιδράσεις υφίστανται, και τι αλλάζει στην συμπεριφορά μας;
Όταν ερωτευόμαστε, ξεκινά μία σειρά από τέτοιες αντιδράσεις, μία από τις οποίες είναι και αυτή του άγχους.
Το άγχος προκαλεί τις σωματικές αντιδράσεις που εκδηλώνονται κατά την συνάντηση με το ενδεχομένως μελλοντικό μας ταίρι. Προβληματιζόμενος και με ένα τεράστιο ερωτηματικό να πλανάται γύρω μου, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο φόβος, είναι η άγνοια να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το ρεζίλεμα που προέρχεται από την απόριψη του ατόμου που μας ενδιαφέρει. Θα έπρεπε όμως να αισθανόμαστε έτσι; Σκεπτόμενος ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, πιστεύετε ότι θα έπρεπε να γνωρίζουμε και πως να την χειριστούμε; Το πλέον σίγουρο είναι ότι από την εμπειρία και τα βιώματα που έχουμε αποκτήσει, γεννάμε μία αυτοπεποίθηση μέσα μας, με την οποία κατορθώνουμε να ισοσταθμίσουμε τους φόβους μας και να προχωρήσουμε γνωρίζοντας ότι κανείς δεν είναι τέλειος σε όλα... αυτός-ή γνώστης σε εκείνο, εμείς σε τόσα άλλα. (διαβάστε το post της Μυρτώ στην ενότητα νέο ξεκίνημα γνωριμίες, πρός τον george 74 που δημοσιεύτηκε στις 22-7-03 στις 14:45 και αφορούσε το άρθρο του blur_28 για την χυλόπιτα).
Σύμφωνα με ένα ντοκιμαντέρ, η αιτία που προκαλεί αυτή τη νευρικότητα και διαταραχή που μας διακατέχει, δηλ. το άγχος, έχει να κάνη με μία πρωτόγονη λειτουργία, προγραμματισμένη να λειτουργεί για κάποιο λόγο φυσικά από την μητέρα φύση.
Τα χέρια λοιπόν, σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ πάντα, παγώνουν γιατί η προγραμματισμένη λειτουργία που προανέφερα, κωλύει την κυκλοφορία του αίματος στο δέρμα, αφού ο φόβος προκαλεί αντίδραση φυγής ή επίθεσης. Το αίμα επικεντρώνεται στους μύες, οι οποίοι θα δουλέψουν πιο έντονα στη συγκεκριμένη κατάσταση, μια και για αυτό χρειάζονται καλύτερη αιμάτωση.
Όταν έχουμε υπερπαροχή αίματος στους μύες, όλες οι άλλες λειτουργίες (π.χ. πεπτική) δέχονται λιγότερο αίμα δημιουργώντας μας αισθήματα ανορεξίας (ο έρωτας περνάει πρώτα από το στομάχι όταν είμαστε ανόρεκτοι και όχι το αντίθετο όπως λέγεται) αλλά και αισθήματα ατονίας (σημεία αναφοράς και τα δύο των ανά τον κόσμο μαμάδων, από όπου καταλαβαίνουν ότι το εφηβικό βλαστάρι τους ενδέχεται να είναι ερωτευμένο...)
Τότε είναι λοιπόν που χάνεται ο έλεγχος των πνευματικών αλλά και σωματικών ικανοτήτων. Αρχίζουμε να λέμε ασυνάρτητα λόγια, επειδή επικεντρωμένοι στο πρόβλημά μας δεν παρακολουθούμαι την έκβαση των συζητήσεων ή καταστάσεων στον βαθμό που χρειάζεται, κάνουμε νευρικές κινήσεις - κάτι σαν τους αθλητές που κάνουν ζέσταμα για καλύτερη αιμάτωση των μυών δηλ, παίξιμο ποδιών κλπ.
Η διαφορά μας με τους ερασιτέχνες αθλητές, δεν είναι και τόσο μεγάλη, αν αναλογιστείτε ότι στον μεγάλο έρωτα και προβληματισμό ενός ατόμου χάνονται αρκετά κιλά, πάντως ολυμπιακό άθλημα ο έρωτας δεν προβλέπεται να γίνει.
Σε αντίθεση με τους αθλητές που δεν είναι ερωτευμένοι, γιατί τότε και αυτοί τραβούν τα ίδια, αισθανόμαστε έναν “κρύο ιδρώτα”, ένα είδος τράκ, ενώ ο ιδρώτας που εκκρίνεται από την περιοχή της μασχάλης, απελευθερώνει οσμές με σκοπό να επηρεάσουν τα αισθητήρια όργανα της μύτης, που με την σειρά του θα επεξεργαστεί το σύστημα συναισθημάτων που έχουμε. (η χημεία που σας προανέφερα). Με τον τρόπο αυτόν αποφασίζει η μητέρα φύση και δεν είναι σωστό να της πείτε όχι, για το αν ταιριάζουμε γονιδιακά.
Η ορμόνη φαινυλαιθυλαμίνη, διαγείρει το σώμα και μας κάνει να σκεφτόμαστε για το τι καλύτερο μπορεί να επιτευχθεί, με απώτερο σκοπό το “φυστίκωμα”. Είπαμε την φύση στο τέλος - τέλος την ενδιαφέρει η διαιώνιση του είδους. Τώρα το κάλλιστο θα ήταν βέβαια να συνυπάρχουν και όλα τα άλλα που θα κάνουν την σχέση ευτυχισμένη, θα μου πείτε οι περισσότεροι-ες. Θα συμφωνήσω μαζί σας αφού υποτίθεται οτι είμαστε όντα με νοημοσύνη και δεν επιτρέπουμε τα πρωτόγωνα ένστικτά μας να μας παρασύρουν. Μια γαλλική παροιμία λέει ότι ένας άντρας έχει δικαίωμα να ρωτά και μια γυναίκα να λέει όχι.
Με την ορμόνη φαινυλαιθυλαμίνη λοιπόν, νοιώθουμε να μας διαπερνά μια τεράστια ενέργεια. Τα αισθήματα μας κατατρώνε, μέρα και νύχτα αισθανόμαστε μια τυράνια, μια πλήγή να μας καίει συνοδευόμενη από μια λαχτάρα συνδυασμένη με την πιο απερίγραπτη ευδαιμονία. Σημειώνονται αντιδράσεις στον εγκέφαλο από τις ορμόνες που είναι οι φορείς των συναισθημάτων, που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι (που να κοιμηθούμε... ούτε για τάβλι, ούτε για διάβασμα ή δουλειά είμαστε και πόσο μάλλον για πλέξιμο... Τελικά μόνο όταν βρεθεί η λύση θα ησυχάσουμε).
Με τα πολλά, για να πούμε και κάτι πιο ευχάριστο, έρχεται και το φιλί. Η επισφράγιση του έρωτα, τα αισθητήρια κύτταρα της αφής είναι πάρα πολλά στα χείλη και στην γλώσσα. (Παλαιότερα θεωρούνταν το χειροφίλημα η έκφραση του έρωτα. Γιατί άραγε χάθηκε αυτή η τόσο γλυκειά εκδήλωση συναισθημάτων από τους περισσότερούς μας; ...ποτέ μου δεν το κατάλαβα)
Ιστορικά πάντως, το φιλί στο στόμα σχετίζεται με τελετές σίτισης, όπου η προτόγονη μητέρα τάιζε το μικρό της με την μασημένη από την ίδια τροφή (προϊστορικό μπλέντερ δηλ).
Τέλος το αγκάλιασμα συμβολίζει την τάση να γίνουμε ένα ισχυρότερο και δυναμικότερο σύμπλεγμα της ανθρώπινης ύπαρξης, απέναντι στις δυσκολίες της ζωής... το αγκάλιασμα είναι ο τρόπος με τον οποίο αντλούμε μέσα από την ανταλλαγή των συναισθημάτων την δύναμη αυτή, είναι η βουβή επικοινωνία με την οποία αφουγκραζόμαστε το κάθε τι στην κοινή συντροφική μας ζωή, είναι οι αλλεπάληλες αντιδράσεις που κάνουν τη μαγεία του έρωτα μία πραγματικότητα...