Αυτό που θέλουν οι γυναίκες

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 200 από alisida

#199 hns :αλλά επειδή τα ίδια θα θέλει κι αυτός...

Αν συμβει αυτο ...Θα ειναι πολυ καλο για να ειναι αληθινο !!! Χαχαχαχα!! ...

Γνωρισα καοτε αυτον τον αντρα,αλλα τη συνεχεια δεν θελω να τη σκεφτομαι ...

Να θελει τα ιδια ακριβως ειναι απο δυσκολο εως αδυνατο...

Καποιες διαφορες θα υπαρχουν ...

Εκει ειναι η προκληση .

..Να δοκιμασω τα θελω του και να δοκιμασει τα δικα μου ... .

..Να εχουμε και οι δυο νεες εμπειριες

 ...Συντροφικοτητα το λεω εγω παντως

 

Αν τον είχες γνωρίσει κάποτε αυτόν... θα ήσασταν τώρα μαζί...

Δεν είναι διαγωνισμός "θέλω"... ποιος έχει περισσότερα και ποια είναι αυτά...

Είναι κοινά "θέλω"... 

Αγαπητή hns κατανοώ όλα αυτά που γράφεις και τα σέβομαι. Δεν θα απαντήσω όμως κατευθείαν στο θέμα σου. Νοιώθω την ανάγκη να πω κάποια άλλα πράγματα που είναι σχετικά με το θέμα αυτό και με κάποιο άλλο θέμα.

 

Έχω διαπιστώσει, και δεν αναφέρομαι μόνο στο φόρουμ αλλά και στην έξω ζωή, ότι έχουμε χωριστεί σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα ανδρών και γυναικών που αντιμάχονται μεταξύ τους λες και έχουμε πόλεμο. 

Ανικανοποίητοι άνδρες με συναισθηματικά κενά φτιάχνουν λίστες για τις γυναίκες και ζητιανεύουν την αγάπη. 
Ανικανοποίητες γυναίκες με συναισθηματικά κενά φτιάχνουν λίστες για τους άνδρες και ζητιανεύουν την αγάπη. 


Άνδρες και γυναίκες που τους ακούω να λένε «Ψάχνω να βρω κάποια ή κάποιον να με αγαπήσει πραγματικά». Σπάνια έχω ακούσει άνδρες και γυναίκες να λένε «Ψάχνω να βρω κάποια/κάποιον να την/τον αγαπήσω πραγματικά». 


«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την. 

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα. 

Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. 

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σkατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν αξίες,  σαν ηθική, σαν ?πολιτισμό. 

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έpωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας. 

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ

 
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάkες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
 Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα. 

Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο." 
ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ 


Δεν έχουμε πληρότητα, για αυτό είμαστε γεμάτοι από ανεκπλήρωτες προσδοκίες, από ανεκπλήρωτα κενά. 
Αν ανεβάζαμε την πληρότητά μας κατά 50 τις εκατό, θα μειώνονταν οι προσδοκίες μας κατά 50 τις εκατό. 
Η απόλυτη πληρότητα έρχεται όταν φτάσουμε στο σημείο να πούμε «Δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος». 

Όποιος είναι γεμάτος από αγάπη, φτάνει στην πληρότητα. Η αληθινή αγάπη είναι αυτή που είναι χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς αν και εφόσον.Και επειδή δεν θα φτάσουμε ποτέ ίσως σε αυτή την ιδεατή κατάσταση, ας κάνουμε ότι μπορούμε για να δίνουμε τροφή στην αγάπη. 


«Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό.Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.» 

«Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! 

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας. 
Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. 

Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Όλα τα άλλα.

Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έpωτα! Κάντε έpωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη. 
Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, "είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε". ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ 


Με αφορμή το παρόν θέμα και το θέμα «Άντρες! Τελικά ποιος τους καταλαβαίνει;» στην κατηγορία «Άνδρας» παρακινήθηκα για να γράψω αυτό το σχόλιο. 

Σε εκείνο το θέμα ανάρτησα ένα σχόλιο. Θα το κοινοποιήσω και εδώ. 

«Ο σύγχρονος άνδρας ζει εγκλωβισμένος στην ανάγκη προσαρμογής στους κανόνες της κοινωνίας, καθώς επιχειρεί να ανταπεξέλθει στις αυξανόμενες απαιτήσεις του περιβάλλοντος και αναζητεί καινούρια πρότυπα, καθώς οι παλιοί ρόλοι έχουν χάσει την αξία τους.» 

«Το κίνημα της απελευθέρωσης των ανδρών και των γυναικών θα έπρεπε να είναι στην πράξη σαν δύο φτερούγες ενός κινήματος για την ελευθερία.» 

 «Το βιβλίο των αντρών», εκδόσεις Ρέμπελ, Osho 


Αυτό το σχόλιο χαίρομαι που το εκτίμησες hns όταν το ανάρτησα σε εκείνο το θέμα.
 Όλα όσα έγραψα σε αυτό το σχόλιο δεν έχουν να κάνουν με εσένα αγαπητή hns. 
Τα έγραψα για όλους μας, άνδρες και γυναίκες. 
Τα έγραψα και για εμένα. 

Για να τα ακούω κι εγώ όποτε τα ξεχνάω.

Για να τα ακούω κι εγώ όποτε τα ξεχνάω.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 202 από Sannyas

Αγαπητή hns κατανοώ όλα αυτά που γράφεις και τα σέβομαι. Δεν θα απαντήσω όμως κατευθείαν στο θέμα σου. Νοιώθω την ανάγκη να πω κάποια άλλα πράγματα που είναι σχετικά με το θέμα αυτό και με κάποιο άλλο θέμα.

 

Έχω διαπιστώσει, και δεν αναφέρομαι μόνο στο φόρουμ αλλά και στην έξω ζωή, ότι έχουμε χωριστεί σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα ανδρών και γυναικών που αντιμάχονται μεταξύ τους λες και έχουμε πόλεμο. 

Ανικανοποίητοι άνδρες με συναισθηματικά κενά φτιάχνουν λίστες για τις γυναίκες και ζητιανεύουν την αγάπη. 
Ανικανοποίητες γυναίκες με συναισθηματικά κενά φτιάχνουν λίστες για τους άνδρες και ζητιανεύουν την αγάπη. 


Άνδρες και γυναίκες που τους ακούω να λένε «Ψάχνω να βρω κάποια ή κάποιον να με αγαπήσει πραγματικά». Σπάνια έχω ακούσει άνδρες και γυναίκες να λένε «Ψάχνω να βρω κάποια/κάποιον να την/τον αγαπήσω πραγματικά». 


«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την. 

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα. 

Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. 

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σkατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν αξίες,  σαν ηθική, σαν ?πολιτισμό. 

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έpωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας. 

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ

 
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάkες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
 Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα. 

Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο." 
ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ 


Δεν έχουμε πληρότητα, για αυτό είμαστε γεμάτοι από ανεκπλήρωτες προσδοκίες, από ανεκπλήρωτα κενά. 
Αν ανεβάζαμε την πληρότητά μας κατά 50 τις εκατό, θα μειώνονταν οι προσδοκίες μας κατά 50 τις εκατό. 
Η απόλυτη πληρότητα έρχεται όταν φτάσουμε στο σημείο να πούμε «Δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος». 

Όποιος είναι γεμάτος από αγάπη, φτάνει στην πληρότητα. Η αληθινή αγάπη είναι αυτή που είναι χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς αν και εφόσον.Και επειδή δεν θα φτάσουμε ποτέ ίσως σε αυτή την ιδεατή κατάσταση, ας κάνουμε ότι μπορούμε για να δίνουμε τροφή στην αγάπη. 


«Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό.Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.» 

«Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! 

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας. 
Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. 

Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Όλα τα άλλα.

Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έpωτα! Κάντε έpωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη. 
Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, "είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε". ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ 


Με αφορμή το παρόν θέμα και το θέμα «Άντρες! Τελικά ποιος τους καταλαβαίνει;» στην κατηγορία «Άνδρας» παρακινήθηκα για να γράψω αυτό το σχόλιο. 

Σε εκείνο το θέμα ανάρτησα ένα σχόλιο. Θα το κοινοποιήσω και εδώ. 

«Ο σύγχρονος άνδρας ζει εγκλωβισμένος στην ανάγκη προσαρμογής στους κανόνες της κοινωνίας, καθώς επιχειρεί να ανταπεξέλθει στις αυξανόμενες απαιτήσεις του περιβάλλοντος και αναζητεί καινούρια πρότυπα, καθώς οι παλιοί ρόλοι έχουν χάσει την αξία τους.» 

«Το κίνημα της απελευθέρωσης των ανδρών και των γυναικών θα έπρεπε να είναι στην πράξη σαν δύο φτερούγες ενός κινήματος για την ελευθερία.» 

 «Το βιβλίο των αντρών», εκδόσεις Ρέμπελ, Osho 


Αυτό το σχόλιο χαίρομαι που το εκτίμησες hns όταν το ανάρτησα σε εκείνο το θέμα.
 Όλα όσα έγραψα σε αυτό το σχόλιο δεν έχουν να κάνουν με εσένα αγαπητή hns. 
Τα έγραψα για όλους μας, άνδρες και γυναίκες. 
Τα έγραψα και για εμένα. 

Για να τα ακούω κι εγώ όποτε τα ξεχνάω.

Για να τα ακούω κι εγώ όποτε τα ξεχνάω.

 

Συγκρατώ το "ανικανοποίητοι άνδρες", "ανικανοποίητες γυναίκες" και προσθέτω τη λέξη "εγωισμός" στη λέξη "προσδοκίες"...

Δε με εκπλήσσει το ότι όλοι θέλουν να αγαπηθούν, αλλά κανείς ( ; ) δε θέλει να αγαπήσει...

Αν ήξεραν οι άνθρωποι πώς να φθάσουν στην πληρότητα, θα έβλεπες ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω σου...

 

Παντως προσωπικα το βρισκω πολυ πιο ευκολο να αγαπαω απο το αντιστροφο

Οταν ο αλλος μ αγαπα (περισσοτερο) μια καταπιεση τη νιωθω ειναι σαν να εχω την ευθυνη του (σαν τον μικρο πριγκηπα και την αλεπου του), μια υποχρεωση να ειμαι καπως...σαν να του χρωσταω κατι...να πρεπει να σταθω ανταξια της αγαπης του κλπκλπ

Γενικα πιο ευκολο μου ειναι να δινω παρα να παιρνω...ειμαι καλα γιατρε μου

Παράθεση:
Σχόλιο # 203 από hns1602

 

Συγκρατώ το "ανικανοποίητοι άνδρες", "ανικανοποίητες γυναίκες" και προσθέτω τη λέξη "εγωισμός" στη λέξη "προσδοκίες"...

Δε με εκπλήσσει το ότι όλοι θέλουν να αγαπηθούν, αλλά κανείς ( ; ) δε θέλει να αγαπήσει...

Αν ήξεραν οι άνθρωποι πώς να φθάσουν στην πληρότητα, θα έβλεπες ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω σου...

 

 

 

ειναι επειδη θελεις να εχεις τον ελεγχο.

Συμβαινει και στα καλυτερα ζωδια ,οπως ο αιγωκερος ( το δικο σου ) και φυσικα ο υδροχοος (δικο μου ) ...

  

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 204 από Kristina_...

...

Γενικα πιο ευκολο μου ειναι να δινω παρα να παιρνω...ειμαι καλα γιατρε μου

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 204 από Kristina_

Παντως προσωπικα το βρισκω πολυ πιο ευκολο να αγαπαω απο το αντιστροφο

Οταν ο αλλος μ αγαπα (περισσοτερο) μια καταπιεση τη νιωθω ειναι σαν να εχω την ευθυνη του (σαν τον μικρο πριγκηπα και την αλεπου του), μια υποχρεωση να ειμαι καπως...σαν να του χρωσταω κατι...να πρεπει να σταθω ανταξια της αγαπης του κλπκλπ

Γενικα πιο ευκολο μου ειναι να δινω παρα να παιρνω...ειμαι καλα γιατρε μου

 

 

Μια χαρά είσαι... 

Το ιδανικό είναι τα συναισθήματα να είναι παρόμοια... ωστόσο, συνήθως, ο ένας από τους δύο αισθάνεται περισσότερα... 

Ακόμα κι αν ο άλλος άνθρωπος στη ζωή μας νιώθει πιο πολλά από εμάς, αν αρχίσουμε να νιώθουμε υποχρεώσεις και πιέσεις, δε νομίζω ότι τα πράγματα είναι καλά...

Μην υποτιμάς το πόσο σημαντικό είναι να παίρνεις... αν δίνεις περισσότερα απ' όσα παίρνεις, κάποια στιγμή θα κουραστείς, θα συνειδητοποιήσεις την ανισορροπία των πραγμάτων και θα νιώσεις άσχημα...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 205 από alisida

ειναι επειδη θελεις να εχεις τον ελεγχο.

Συμβαινει και στα καλυτερα ζωδια ,οπως ο αιγωκερος ( το δικο σου ) και φυσικα ο υδροχοος (δικο μου ) ...

  

 

Δε νομίζω πως είναι καθαρά ζήτημα ελέγχου... ίσως υποσυνείδητα...

Τον έλεγχο στη σχέση τον έχει αυτός που νιώθει τα λιγότερα (οπότε και δίνει τα λιγότερα)... άρα στην περίπτωση που συζητάμε, η άλλη πλευρά...

Δεν πιστευω στα ζωδια...αλλα δεν ειμαι και αιγοκερως...απλα εβαλα 1/1/...και σας την εφερα καλε.

Αλλα ναι με το  ελεγχο ειμαι στενη φιλη...κολλητη...τον ελεγχο του εαυτου μου...

Παράθεση:
Σχόλιο # 205 από alisida

ειναι επειδη θελεις να εχεις τον ελεγχο.

Συμβαινει και στα καλυτερα ζωδια ,οπως ο αιγωκερος ( το δικο σου ) και φυσικα ο υδροχοος (δικο μου ) ...

   

 

Το ξερω οτι ειναι μια χαρα το να παιρνεις και δεν το υποτιμω...αλλα αλλη ειναι η φυση μου

Παράθεση:
Σχόλιο # 206 από hns1602

Μην υποτιμάς το πόσο σημαντικό είναι να παίρνεις... αν δίνεις περισσότερα απ' όσα παίρνεις, κάποια στιγμή θα κουραστείς, θα συνειδητοποιήσεις την ανισορροπία των πραγμάτων και θα νιώσεις άσχημα...

 

 

Χμ ειναι πως το αντιλαμβανεται ο καθενας...εγω γενικα στη ζωη μου αισθανομαι καλυτερα οταν "δινω", οταν δεν "χρωσταω"...πχ πηρα μια προαγωγη στη δουλεια μου ;;; (προσεξε δε λεω μου "εδωσαν" ) ...ε δε θα αισθανομουν καθολου καλα αν ηξερα (η αν καποιος αλλος θεωρουσε) οτι μου εκαναν εστω την ελαχιστη χαρη...προτιμω να αξιζω περισσοτερα απο οσα μου δινουν...ετσι θεωρω εγω οτι εχω το  ελεγχο...ετσι δουλευει η δικη μου ηθικη 

Δυσκολευομαι να κατανοησω εκεινον που νομιζει οτι εχει τον ελεγχο επειδη εδωσε λιγα και πηρε πολλα...καλα δε φοβαται οτι καποια στιγμη θα του ρθει ο λογαριασμος;;;

Παράθεση:
Σχόλιο # 207 από hns1602

 

Δε νομίζω πως είναι καθαρά ζήτημα ελέγχου... ίσως υποσυνείδητα...

Τον έλεγχο στη σχέση τον έχει αυτός που νιώθει τα λιγότερα (οπότε και δίνει τα λιγότερα)... άρα στην περίπτωση που συζητάμε, η άλλη πλευρά...

 

 

Αυτός που μόνο δίνει
           

 μπορεί να είναι πολύ εγωιστής για να πάρει
            

Μπορεί να παίρνει εξουσία μέσα απαυτά που δίνει
           

 Μπορεί να συντηρείται απο τις οφειλές των γύρω του          

   που, 

             μια που δεν δέχεται και επιστροφές -ανταλλαγές-αντιπροσφορές
             ολο και ισχυροποιείται. 

 

         Τα χρέη των άλλων προς αυτόν, δεν εξοφλούνται ποτέ! Δεν θέλει εξόφληση!

                             Δε μου μοιάζει για αδικημένος...                   

                           για στην απεξω                           

   Μου μοιάζει για εξοργιστικά αυτάρκης και εξουσιαστής του εαυτού του(και των άλλων)
(οκ, καμια φορά γίνεται κι έτσι. όχι πάντα)

 

Καλά τα λες...ελα ομως που εμενα μαρεσειΌχι καλε δε θεωρω αδικημένο εκεινον που δίνει περισσότερα...ίσα ίσα ...πιο πλούσιο τον θεωρω! Έχει και δίνει ...εμένα αυτό μου δίνει και μια ηρεμία, μια ανακούφιση (πέρα από την "εξουσία")

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 210 από Kristina_

Δυσκολευομαι να κατανοησω εκεινον που νομιζει οτι εχει τον ελεγχο επειδη εδωσε λιγα και πηρε πολλα...καλα δε φοβαται οτι καποια στιγμη θα του ρθει ο λογαριασμος;;;

 

 

Είναι συναισθηματικό παιχνίδι... στο οποίο εμπλέκονται τα μέλη, πολλές φορές εν αγνοία τους...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 212 από Kristina_
Καλά τα λες...ελα ομως που εμενα μαρεσειΌχι καλε δε θεωρω αδικημένο εκεινον που δίνει περισσότερα...ίσα ίσα ...πιο πλούσιο τον θεωρω! Έχει και δίνει ...εμένα αυτό μου δίνει και μια ηρεμία, μια ανακούφιση (πέρα από την "εξουσία")

Η Σίβυλλα ανέφερε αυτόν που μόνο δίνει (δε θέλει να λαμβάνει)...

Εσύ αναφέρεσαι σε αυτόν που δίνει περισσότερα από αυτά που λαμβάνει (και δίνει και λαμβάνει)...

  

Παράθεση:
Σχόλιο # 210 από Kristina_

Χμ ειναι πως το αντιλαμβανεται ο καθενας...εγω γενικα στη ζωη μου αισθανομαι καλυτερα οταν "δινω", οταν δεν "χρωσταω"...πχ πηρα μια προαγωγη στη δουλεια μου ;;; (προσεξε δε λεω μου "εδωσαν" ) ...ε δε θα αισθανομουν καθολου καλα αν ηξερα (η αν καποιος αλλος θεωρουσε) οτι μου εκαναν εστω την ελαχιστη χαρη...προτιμω να αξιζω περισσοτερα απο οσα μου δινουν...ετσι θεωρω εγω οτι εχω το  ελεγχο...ετσι δουλευει η δικη μου ηθικη 

Δυσκολευομαι να κατανοησω εκεινον που νομιζει οτι εχει τον ελεγχο επειδη εδωσε λιγα και πηρε πολλα...καλα δε φοβαται οτι καποια στιγμη θα του ρθει ο λογαριασμος;;;

 

 

 

δεν πιστευω οτι υπαρχει η περιπτωση να μη λαμβανει καποιος κατι οταν δινει .

Ακομα και στην περιπτωση που αναφερει η Σιβιλα ,λαμβανει αυτος συναισθηματα ( υπεροχης- κυρους ).

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 214 από hns1602

 

Η Σίβυλλα ανέφερε αυτόν που μόνο δίνει (δε θέλει να λαμβάνει)...

Εσύ αναφέρεσαι σε αυτόν που δίνει περισσότερα από αυτά που λαμβάνει (και δίνει και λαμβάνει)...

 

 

Κορίτσια να προσέχετε...

Το μέλος Sourua έχει επισυνάψει το αρχείο: 27baf72f2dc5ee7f76b0afe84ec54a67.jpg (126.05KB)
Αυτό το αρχείο έχει γίνει download 51 φορές

               Σε όποια αναλογία κι αν δίνει/παίρνει
 κάποιος 
                  οι αναλογίες δυνάμεων
         οι εξουσίες που αποκτώνται/χάνονται
                 και η ισχύς,
               όλα αυτά, μοιράζονται σύμφωνα
           με την εικόνα που έχει καθένας τους
                 στο κεφάλι του.

πχ, εγω εμπλέκομαι σε όποιου είδους σχέση με την Κριστίνα και η Κριστίνα μου δίνει πολλά (εγω δίνω πολύ λιγότερα και όχι μόνο αυτό αλλά δεν τα καταδέχεται κιόλας γιατί δεν τη νοιάζει να πάρει)
εγω λοιπόν, μπορεί να σκέφτομαι οτι η Κριστίνα είναι η ριγμένη στην ιστορίαοτι εχω τον έλεγχο γιατί φουρ φουρ φουρ φουρ
                              κι όλα αυτάενω η Κριστίνα   τρέχει ανέμελη σε πράσινα λιβάδια
        ή κάθεται στο θρόνο της απολαμβάνοντας το Pinot Noir της
    και φτιάχνει τη δική της εικόνα για το μεταξύ μας δυναμικό.

                                                     Ηθικό και γευσιγνωσιακό δίδαγμα:
            Ενα Pinot Noir    κάνει πάντα καλό στους ισχυρούς  


             

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 216 από alisida

δεν πιστευω οτι υπαρχει η περιπτωση να μη λαμβανει καποιος κατι οταν δινει .

Ακομα και στην περιπτωση που αναφερει η Σιβιλα ,λαμβανει αυτος συναισθηματα ( υπεροχης- κυρους ).

 

Αυτοπαραμυθιάζεται δηλαδή... 

Οφείλω να διευκρινίσω λίγο την άποψη που διατύπωσα κάποια σχόλια πιο πάνω...

Ο έλεγχος έχει να κάνει με το συναίσθημα... 

Όποιου του περισσεύει τρόπον τινά (το συναίσθημα), εξαρτάται από τον άλλο σε μεγαλύτερο βαθμό...

Πιο απλά, χτυπάει ο άλλος παλαμάκια και ο αισθηματίας χορεύει πεντοζάλι...

Είναι ίσως η πιο δυνατή μορφή ελέγχου... εξουσιάζει καρδιά και μυαλό μαζί...