Σας αφήνει... να είστε ο εαυτός σας ??

Το να επιρρεάζεσαι από τον συντροφό σου σε μια σχέση είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις. Χωρίς καν να το καταλαβαίνεις, 'κολλάς' συνηθειές του κυρίως αυτές που σου έλκυσαν το ενδιαφέρον όταν τον γνώρισες, ίσως και αυτές που σε έκαναν να τον ερωτευτείς.

To σημαντικότερο όμως πράγμα είναι να παραμένεις ο ευτός σου. Δεν έχει νόημα να υποδηθείς κάτι άλλο από αυτό που παραγματικά είσαι. Κάποια στιγμή θα φανεί όσο και να κρύβεσαι θα φάνει ο πραγματικός σου εαυτός και θα υπάρξούν άσχημες συνέπειες.

Για αυτό πρέπει να είμαστε αληθεινοί!!

Θα συμφωνησω οτι πρεπει να εισαι ο ευατος σου..αλλα νομιζω οτι δεν γινεται αυτο σε πολλα ζευγαρια , ο καθενας θα ηθελε και κατι αλλο που μαλλον δεν το παιρνει απο τον/την συντροφο του και αναγκαστικα καταφευγει στο ..ξενο , αλλωστε ειναι και πιο γλυκο ..νομιζω οτι οι γυναικες αν και εχουν πολυ φαντασια , δεν την αφηνουν να εκδηλωθει για πολλους λογους, μαλλον δεν εχουν ξεπερασει ακομη το θεμα ταμπου..οι νεες γενιες κατι προσπαθουν να κανουν πανω σε αυτο ,αλλα τα βηματα ειναι δειλα ακομη..

Εμένα πάλι με βοηθάει να γίνω καλύτερη!!Με πηγαίνει σε νέα,άγνωστα μέρη...Εχει ένα μικρό διαστημόπλοιο που χωράει δύο άτομα μόνο και μ'αυτό με πηγαίνει στα ουράνια!!!

γαλλιδουλα

εισαι πολυ ρομαντικη , δικαιολογηται για το νεαρο της ηλικιας σου, και μακαρι να εχεις αυτα τα πιστευω και στα 30 και στα 40 και βαλε...αλλα δυστυχως ο κοσμος δεν ειναι ονειρικα φτιαγμενος οποτε πρεπει να κραταμε και μια πισινει για πολλα πραγματα ..δυστυχως

Με το ξεκίνημα της σχέσης κάποια πράγματα πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Δεν πρόκειται να γίνω άλλος άνθρωπος. Εννοείται ότι θα αλλάξω μερικές λεπτομέρειες, όχι όμως την προσωπικότητα μου. Αν δεν σου αρέσει το άλλο άτομο όπως είναι σε γενικές γραμμές μην περιμένεις να γίνει το θαύμα, το άσπρο μαύρο. Μια αλλαγή στην γκρι απόχρωση που ήδη έχει ίσως, τίποτα παραπάνω όμως. Η το δέχεσαι αυτό ή όχι.

Νομίζω ότι όσο μεγαλύτερος ηλικιακά είναι κάποιος τόσο μικρότερες αλλαγές μπορεί να κάνει, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ποια η γνώμη των μεγαλύτερων μελών για αυτό;

αν δεν με 'αφηνει' σημαινει οτι δεν αγαπαει εμενα αλλα καποιον αλλο που προσπαθει να με κανει να του μοιασω...Απλα τα πραγματα πιστευω....Δεν μπορω να το κανω και ασφαλως δεν μπορω και να δεχτω να μου το κανουν

Παράθεση:
Originally posted by george82
Με το ξεκίνημα της σχέσης κάποια πράγματα πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Δεν πρόκειται να γίνω άλλος άνθρωπος. Εννοείται ότι θα αλλάξω μερικές λεπτομέρειες, όχι όμως την προσωπικότητα μου. Αν δεν σου αρέσει το άλλο άτομο όπως είναι σε γενικές γραμμές μην περιμένεις να γίνει το θαύμα, το άσπρο μαύρο. Μια αλλαγή στην γκρι απόχρωση που ήδη έχει ίσως, τίποτα παραπάνω όμως. Η το δέχεσαι αυτό ή όχι.

Νομίζω ότι όσο μεγαλύτερος ηλικιακά είναι κάποιος τόσο μικρότερες αλλαγές μπορεί να κάνει, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ποια η γνώμη των μεγαλύτερων μελών για αυτό;

Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να αλλάζουμε για χάρη του συντρόφου, το ανέφερα και στην προηγούμενη απάντησή μου.

Σχετικά με την ηλικία, πράγματι όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε, κατασταλάζουμε και γίνεται η τελική διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και των επιλογών μας, βασικά σημεία των οποίων ίσως υπέβοσκαν, αλλά ήλθαν στην επιφάνεια με την πάροδο του χρόνου και την ωρίμανση της σκέψης.

Σημαντικοί παράγοντες γι' αυτήν την τελική διαμόρφωση είναι οι γνώσεις μας, οι εμπειρίες μας, τα βιώματά μας καθώς και οι απόψεις μας και οι πεποιθήσεις μας που, κάποιες φορές σταδιακά μεταβαλλόμενες, αντικατοπτρίζουν την στάση μας στη ζωή. Συνεπώς τις αλλαγές μας τις έχουμε ήδη κάνει, και με δυσκολία προχωρούμε σε νέες αλλαγές.

Επίσης είμαστε πιο αυστηροί στην κριτική μας και επιλέγουμε με μεγαλύτερη προσοχή και πιο αυστηρά κριτήρια τα άτομα με τα οποία συναναστρεφόμαστε, κάνοντας λιγώτερες υποχωρήσεις πλέον.

Και αν το ψάξουμε λίγο βαθιά, πολλές φορές όταν ο αληθινός εαυτός μας αισθανθεί και πιστέψει σε κάτι δικό του, κάτι από την καρδιά του, έρχεται κάποιος για να του πεί ότι κάνει κάτι κακό. Εκεί λειτουργεί το «τηλεκοντρόλ» του φόβου, της ενοχής και της απόρριψης από τους άλλους, που τελικά μας πείθει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, για να μας «αποδεχθούν». Ας σκεφτούμε πόσο ωμό ακούγεται αυτό, αλλά και πόσο πραγματικό είναι......

Originally posted by moo693
Οπως επίσης, όταν απο μόνοι μας υποδυόμαστε κάποιο ρόλο, χωρίς να μας αναγκάσει κανείς, προσελκύουμε άτομα που αρέσκονται στο ρόλο... όχι σ'εμάς τους ίδιους.
Κι όταν κάποτε, γίνουν τα αποκαλυπτήρια... έχουν τραγική κατάληξη!

Εδώ πιστεύω ότι υπάρχει το πρόβλημα. Κάποιοι παίζουν ρόλους οι οποίοι δεν τους εκφράζουν.

Παρασύρουν τον εαυτό τους και τον άλλο σε ένα θέατρο, που μόλις το κερδίσεις αρχίζεις να αλλάζεις τους όρους μόνος σου... διαμαρτυρόμενος ότι ο άλλος δεν ακολουθεί.....

Πόσες φορές δεν βλέπουμε αυτό το έργο...

Έσω πάντα ο εαυτός σου.

Απόστολος.

Κάποια πράγματα αλλάζουν και στον έναν και στον άλλο , και προσαρμόζεις κάποια άλλα . Αν μου στερούσε όμως τον εαυτό μου , δεν νομίζω ότι θα ήταν ο ίδιος ευτυχισμένος πάνω από όλα !

Σκεφτομαι πως... το μεγαλυτερο εμποδιο σε μας και στο να ειμαστε ο εαυτος μας... ειναι ο ιδιος ο εαυτος μας... και οχι εκεινος... εκεινη... εκεινοι...

Επαναπρογραμματισμός

Δεν εχεις άδικο Κουρσάρε.
Ειναι καταπιεστικό για κάποιον το να δεχεται συνεχώς επικρίσεις για το ειναι του.
Αλλωστε, εχουμε φάει τοση καταπίεση για να γίνουμε αυτο που είμαστε, που δε θέλουμε άλλο.
Για να μάθουμε γράμματα και τρόπους περνάμε απο τέτοιο προγραμματισμό, που όταν αυτός ειναι αναποτελεσματικός, δεχόμαστε και τον ποιοτικό έλεγχο της κοινωνίας που μας κατατάσει στα "Βητα Διαλογής".
Στο χέρι μας ειναι όμως να επαναπρογραμματίσουμε τον εαυτό μας,
να απελευθερωθούμε από τα Bags του προγράμματος που μας εγκατέστησαν στον εγκεφαλο.

Αν αυτό μας είναι συνείδηση,
δεν πας πειράζει,
αλλά μας ευχαριστεί να δεχόμαστε τις συμβουλές του συντρόφου μας για βελτίωση.
Είμαστε Ατελείς, χαρα στον.. "που δεν ειναι".
Αν κολήσουμε στο "Ετσι ειμαι και δεν αλλάζω",
οπως αντιδρά ο άγραφος εγκεφαλος του μικρού παιδιού,
που δεχεται άχρηστες κατα την κρίση του εντολές και πληροφορίες,
εε.. τότε θα μείνουμε εκει που είμαστε..
ουτε βήμα προς την εξέλιξη..
ούτε ματιά προς το "καθ'ομοίωση".

Προφανώς δεν φταίει αυτός που πιέζει,
αλλά αυτός ο καταπιεσμένος αδιόρθωτος

Υπάρχει ένα πάρα πολύ ωραίο θέμα στο site σχετικά με αυτό το ζήτημα...

Ελεγε λοιπόν σε ένα σημείο (αν θυμάμαι καλά) ότι πολλές φορές ο ένας σύντροφος κάθεται και κρίνει και κάνει υποδείξεις και μειώνει τον άλλο περισσότερο γιατί υποσυνείδητα αντικατοπτρίζει πάνω του τα δικά του ελαττώματα. Θέλει στην πραγματικότητα να αλλάξει τον άλλο γιατί θέλει να αλλάξει τον εαυτό του και δεν το έχει καταλάβει γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να παραδεχτεί ότι τα έχει κι αυτός.

Ισως πρέπει να καθήσουμε να σκεφτούμε μήπως όλα αυτά τα πράγματα που μας ενοχλούν στο σύντροφο μας και ζούμε με την φρούδα ελπίδα ότι θα τ' αλλάξουμε, τα κάνουμε κι εμείς και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι...

Οταν αγαπάς τον εαυτό σου έτσι ακριβώς όπως είναι, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα του, αγαπάς και τον σύντροφο σου με τον ίδιο τρόπο...

Είμαστε μία ομάδα...

...με δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Δεχόμαστε τα καλά του άλλου και δεν τα αλλάζουμε αλλά....
....ό άλλος πρέπει να δει τα στραβά του που δεν βοηθούν τη σχέση πάνω από όλα (μπορεί και να τον βοηθήσουμε να τα δει αλλά μέχρι εκεί) και προσπαθεί για το καλό της ομάδας να τα αλλάξει.

Αυτή είναι η φιλοσοφία μου : Αμοιβαίες υποχωρήσεις για βελτίωση και του εαυτού μας και της σχέσης.

Δέξου τα θετικά μου και βοήθα με να αλλάξω τα μείον μου.