ΔΙΑΖΥΓΙΟ - ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ (ΠΡΩΗΝ) ΣΥΖΥΓΟ

Η επικοινωνια δυστυχως ειναι κατι που πρεπει να συμφωνηθει και να τηρηθει και απο τους 2.Και ειναι οτι χειροτερο οταν αυτο δεν γινεται προτεραιοτητα μεταξυ των πρωην συντροφων και χρησιμοποιουνται διαφοροι "μηχανισμοι" ανεφαρμοστικοτητας.ιδανικα οταν 2 ανθρωποι χωριζουν,ειτε γιατι το επιλεγουν και οι 2 ,ειτε γιατι το επιλεγει ο ενας,μελημα τους μονο και ακεραιο και με οποιο προσωπικο κοστος ,ειναι η καλυτερη και ποιοτικοτερη επικοινωνια τους σε οτι αφορα στα ζητηματα του παιδιου τουλαχιστον.

Οταν πληγωμενα προσωπικα αισθηματα κανουν πιο ισχυρη την εμφανιση τους θα πρεπει να επιστρατευεται η εκλογικευση και το παρελθον ακομα αν χρειαστει.Το πρωτο αφορα στην αποδοχη της καταστασης και το δευτερο στο οτι απεναντι υπαρχει ενας ανθρωπος που στο παρελθον αγαπησαμε και επιλεξαμε να μοιραστουμε την δημιουργια ενος αλλου αθρωπου.Τη μεγιστη κατα την γνωμη μου τιμη που μπορει να κανει ανθρωπος σε ανθρωπο,σωας τας φρενας και των αισθησεων.Ακομα και τιποτα να μην υπαρχει να θυμιζει εκεινη την επιλογη μας,αποτελει την μεγαλυτερη και σημαντικοτερη της ζωης μας και η αναδρομη σε αυτη να αποτελεσει κινητρο για το ποιοτικοτερο μελλον ολων των μελων και κυριως αυτου του οποιου φερουμε αποκλειστικα την ευθυνη.

Ειναι φοβερο αυτο να μην γινεται αντιληπτο απο ανθρωπους που εγιναν γονεις.Προσωπικα πιστευω οτι η ιδιοτητα τους αυτη δεν αλλαξε τον ανθρωπο μεσα τους.Και αν οχι αυτο,τοτε τι?

Θεματοθετη,συγνωμη για τον προσωπικο μονολογο,ομως ηταν μια αναγκη να μοιραστω την αποψη μου και την θεαση που εχω απεναντι σε τετοιες καταστασεις,μιας και αντιμετωπιζω ακριβως το ιδιο προβλημα επικοινωνιας με τον πατερα του παιδιου μου.Και ειναι απο τις περιπτωσεις που πραγματικα εισαι ανισχυρος απεναντι σε μια πραγματικοτητα την οποια δεν μπορεις να αλλαξεις,αλλα η ιδια μπορει να σε αλλαξει,ακομα και εαν δεν το επιθυμεις.Και το πιο φοβερο ολων,ειναι να επιθυμει την επικοινωνια ο λιγοτερο υπευθυνος του χωρισμου και εκεινος που φερει τα μεγαλυτερα και ουσιαστικοτερα πληγματα του εγγαμου βιου.

Δεν εχω να σε συμβουλεψω κατι,πραγματικα ελπιζω να βρειτε μια διοδο επικοινωνιας και οι μεταβατικες περιοδοι του μικρου σας να ειναι οσο ομαλοτερες γινεται.

καπως ετσι ειναι. αμα υπηρχε επικοινωνια και καλη διαθεση μπορει και να μην χωριζαν τα ζευγαρια...

tzoulia49 :

O λόγος των συγκρούσεων και τελικά ο λόγος του διαζυγίου ήταν ξεκάθαρα οι προσωπικές επιλογές του καθενός μας σε οτι αφορά την διαβίωση και τους μελλοντικούς στόχους. Προσωπικά έπρεπε ξαφνικά να στραφώ σε μια κλειστοφοβική οικογένεια και να συντηρήσω πολλές ανασφάλειες που προέκυψαν μετά κυρίως την απόκτηση του παιδιού. Προσπάθησα πολύ να εξομαλύνω τις ανασφάλειες αυτές. Δεν τα κατάφερα. Έπρεπε όλα να γίνονται οπωσδήποτε με τον τρόπο της πρώην συζύγου μου με τον σωστό ή με τον λάθος τρόπο - δεν είχε καμία σημασία.Το "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" ήταν ο κανόνας. Σε οτι αφορούσε το παιδί ΔΕΝ είχα λόγο. Εν τέλει, αφού μίλησα, πρότεινα και τέλος χτύπησα τα χέρια στο τραπέζι - δεν ίδρωσε το αυτί της, και πλέον δεν άντεξα το φασιστικό κλίμα και οπωσδήποτε δεν δεχόμουν πως όλη μου την ζωή θα ζούσα έτσι και το παιδί θα ήταν μάρτυρας της μιζέριας και άσχημων τσακωμών. Δικό μου λάθος είναι 100% το οτι της έδωσα πολύ χώρο για να αναπτύξει τον τρόπο της χωρίς αρχικά να προσέχω τις λεπτομέρειες και τα "δείγματα".

Παράθεση:
θα σε ρωταγα τωρα κατι αλλο ...αν η συζυγος σου ειχε βρει εναν αντρα....και τον ειχε βαλει μεσα στο σπιτι της....και συμβιωνε με το παιδι σου....πιστευεις οτι θα παρενεβαινες στον τροπο που μεγαλωνει το παιδι ?...

Αν βρει έναν άλλον άντρα και πριν αξιολογήσω εάν έχω πρόβλημα με τον τρόπο που θα μεγαλώνει το παιδί, αυτό που θα ήθελα κατ'αρχάς ήταν να μου ανακοινώσει το γεγονός και να έχω την ευκαιρία να γνωρίσω τον άνθρωπο που θα είναι κάθε μέρα με το παιδί μου. Εάν κάποτε προέκυπτε πρόβλημα, τότε θα το συζήταγα μαζί της και εάν μπορούσαμε θα βρίσκαμε λύσεις.
Μια τέτοια πολιτισμένη και σοβαρή αντιμετώπιση θα περίμενα και από εκείνην. Αντιθέτως αποφεύγει συστηματικά την συζήτηση και φυσικά δεν έχει καν ενδιαφερθεί για να ακούσει όσα έχω να της πω (όπως και πριν το χωρισμό άλλωστε - όσα δεν καταλαβαίνει τα δαιμονοποιεί).
θεωρεις οτι ενα παιδι 7 ετων ειναι σε θεση να σκεφτει ....και να αποφασισει ....και να επιλεξει ....
Όχι φυσικά και ακριβώς για αυτόν τον λόγο δεν τον πιέζω να αποφασίσει κάτι ή να επιλέξει. Επίσης δεν προσπαθώ να του επιβάλω την νέα μου σύντροφο. Δεδομένης της γενικότερης (θετικής) συμπεριφοράς του, αυτό που προσπαθώ να εξασφαλίσω είναι την απλή ανοχή του όταν τον παίρνω στο σπίτι μου. πχ έτυχε να βρεθούμε στο σπίτι οι τρεις μας και το παιδί ΖΗΤΗΣΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ να παίξει με την σύντροφό μου και γενικά διασκέδασε απίστευτα. Αυτά βλέπω και τρελαίνομαι με την στάση της πρώην....
Όμως, δεν μπορώ να αφήνω έναν 7χρονο να παίρνει μόνος του αποφάσεις χωρίς να έχει τα δεδομένα (που μπορεί να κατανοήσει) μπροστά του και να σχηματίζει λάθος εντύπωση, όταν μάλιστα επιρεάζεται από την φοβική στάση της μητέρας του.

Παράθεση:
εσυ ποτε καταφερες να αποφορτηστεις συναισθηματικα ....και να ξαναχτισεις τοσο γρηγορα την ζωη σου ....?σορυ αλλα το βρισκω πολυ επιπολαιο .....

Λογική ερώτηση. Είμουν "αποφορτισμένος" ήδη 3 χρόνια πριν χωρίσω. Όταν το παιδί ήταν ακόμη 3.5 χρονών. Έμεινα 2 περίπου χρόνια μόνο και μόνο για να προσφέρω όσο μπορώ (δεδομένων των συνθηκών) περισσότερα στο παιδί. Σημείωση: Ποτέ στο διάστημα αυτό δεν απάτησα την γυναίκα μου.

Παράθεση:
αν το παιδι πατησει ποδι ...και πει οτι οταν βρισκομαστε...θελω να ειμαστε εσυ κι εγω ....εσυ τι θα κανεις ?

Το έχει κάνει - μπροστά στην μάνα του και μετά από ερώτηση δική της. Σε μένα προσωπικά ποτέ. Τι έκανα; Όταν μείναμε μόνοι μας τον ρώτησα γιατί, δεν περνάει καλά; αδιαφορώ όταν είναι άλλοι; Μου είπε πως δεν έχει πρόβλημα και πως δεν κατάλαβε την ερώτηση.

Παράθεση:
μην πεις οτι θα πεισεις το παιδι οτι ειναι η συντροφο σου και λπ ...

Τώρα δεν καταλαβαίνω εγώ την ερώτηση δεν έχω να τον πείσω όμως για κάτι. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να παίρνω το παιδί σπίτι μου και να μην έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα με την νέα μου σύζυγο - και όχι πλέον "γκόμενα". (Όσο ήταν "γκόμενα" δεν υπήρχε από μεριάς μου καμία αξίωση και για τον μικρό η κοπέλα αυτή, απλώς δεν "υπήρχε"). Ναι, φυσικά αυτά δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη, τουλάχιστον όμως κάπως πρέπει να προετοιμάσεις το έδαφος... Αυτό προσπαθώ να του μεταφέρω : ένα ασφαλές πλαίσιο όπου κανένας δεν τον πιέζει και δεν του επιβάλλει πράγματα. Αυτά, τα έχω ήδη συζητήσει μαζί του, έχω πάρει θετικότατες απαντήσεις αλλά δυστυχώς η μητέρα του που πρακτικά έχει τον έλεγχο δεν αφήνει τα πράγματα να προχωρήσουν με το να κοιτάει μονίνως τον ουρανό όταν θέλω να συζητήσουμε.

Παράθεση:
εσυ σεβασου το ...και να εισαι κοντα στις επιθυμιες του ....μονο αυτο ν ακους ....

Αυτό κάνω. Μόνο αυτόν ακούω - όχι μόνο επιφανειακά αλλά και μετά από δεύτερη ανάγνωση την οποία οφείλω να κάνω για να είμαι σίγουρος 100% πως καταλαβαίνω σωστά. Σε αντίθεση με την μητέρα του, η οποία μένει στην επιφάνεια και δέχεται όσα της λέει ΧΩΡΙΣ να την ενδιαφέρει να μάθει τον λόγο - όποιος και να είναι : χαζός ή όχι.

sissy108:

Παράθεση:
...εκανε τεραστια εντυπωση η ψυχροτητα με την οποια αναφερεσαι στην πρωην συζυγο σου εναν ανθρωπος που αγαπησες παντρευτηκες και εκανες και παιδι μαζι της...απο τα λεγομενα σου εμεινα αφωνη μιας και κανεις σαν να αναφερεσι σε μια κοπελα την ξερεις ελαχιστα.. πολυ πολυ πολυ διεκπαιρεωτικη αντιμετωπιση

Αυτή η ψυχρότητα φίλη μου δεν είναι κάτι που το είχα πάντα. Δυστυχώς με την συμπεριφορά της δεν με απομάκρυνε μόνο ως σύζυγο αλλά και ως άνθρωπο, δυστυχώς ξανά.

Παράθεση:
..κατα την γνωμη μου γι αυτο σου φαιρεται ετσι..
Έχει αρχίσει να μου φέρεται έτσι πριν από πολύ-πολύ καιρό, όταν άρχισα να προσπαθώ να υψώσω την φωνή μου μέσα στην οικογένεια και να ονειρεύομαι για το μέλλον. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...
απλα αναρωτιεμαι πως οι ανθρωποι πια δεν εχουν αισθηματα ΚΑΘΟΛΟΥ και κοιτανε μονο τον ΕΑΥΤΟ τους να εχουν οτι θελουν και τιποτε αλλο...
αν κατι τους χαλασει την βολη εχουν παραπονο
οτι θελω οσο θελω..κ οπως θελω εγω και με βολευει δεν παει ετσι ομως ανησυχω γιατι οταν ενας αντρας αναφερεται τοσο ψυχρα τιυ στυλ 'ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ"σε μια γυναικα που εκανε μαζι της οικογενεια που παει γενικα η κοινωνια και ποσο πρεπει να προσεχουμε ολες μας...

Αυτό το ερώτημα το έχω κάνει πριν από εσένα και γω ο ίδιος και πίστεψέ με πως μετά από πολύ συζήτηση με ομοιοπαθούντες και των δύο φύλων, ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται να πάνε μπροστά την ζωή τους παρασύροντας μαζί και τα παιδιά τους, έχω καταλήξει στο εξής: Πρέπει να προσέχουμε όλοι μας, άντρες και γυναίκες. Το δείγμα αυτού που ανέφερες εμφανίζεται πλέον και στα δύο φύλα εξίσου. πχ υπάρχει και η γυναικεία συμπεριφορά (δεν εννοώ πως όλες οι γυναίκες σκέφτονται το ίδιο) : "Δεν σε θέλω άλλο. Έκανα πλέον παιδί και δεν με ενδιαφέρεις πλέον". Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλα ποσοστά διαζυγίων οφείλονται σε ακριβώς αυτήν την συμπεριφορά...

Προσωπικά πάντως δεν θέλω να ξεμπερδεύω ψυχρά με όλο αυτό το θέμα. Αν θες πιο σωστά, ήθελα να ξεμπερδεύω ψυχρά με το διαζύγιο. Όχι όμως με το παιδί. Είναι κάτι που με καίει και πραγματικά έχω πρόβλημα. Αλλιώς δεν θα σπαταλούσα τόσο χρόνο να το συζητάω - θα έβαζα μπροστά την αστυνομία, θα τράβαγα 1-2 μηνύσεις και ας πάει το παλιάμπελο...

Παράθεση:
Originally posted by zafont
Είμουν "αποφορτισμένος" ήδη 3 χρόνια πριν χωρίσω. Όταν το παιδί ήταν ακόμη 3.5 χρονών. Έμεινα 2 περίπου χρόνια μόνο και μόνο για να προσφέρω όσο μπορώ (δεδομένων των συνθηκών) περισσότερα στο παιδί. Σημείωση: Ποτέ στο διάστημα αυτό δεν απάτησα την γυναίκα μου.

Ακαδημαϊκη ερωτηση .....
Σε αυτο το διαστημα των 2 ετων, η πρωην σύζυγος σας,γνωριζε πως .... "αποφορτιζόσασταν";;

περιγραφει ο ζαφοντ ξεκαθαρα το τι και πως.
το θεμα δεν ειναι γιατι χωρισε. καλά εκανε. ετσι ενιωθε. τελος. και ηταν αποτελεσμα σκεψης, οχι παρορμησης καθως φαινεται.
οπως και οι γυναικες που χωριζουν τον αντρα τουςκαλα κανουν εφοσον το νιωθουν.

το θεμα ειναι πως η γυναικα του αδυνατει να συλλαβει τα νεα δεδομενα καθως και να τον σεβαστει ως πατερα του παιδιου της. διοτι ολα ξεκινανε απο κει. Δεν τον σεβεται, πριν και μετά το χωρισμο.

εφοσον ειναι ετσι τα πραγματα, σιγουρα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΣΥΝΝΕΝΟΗΣΗΣ. Ξερά. Οποτε φιλε δεν εχει νοημα να χαλιεσαι. Εφοσον το αποφασισες, φτιαξε τη ζωη σου με την αλλη γυναικα, δινε στο παιδι σου τη φροντιδα και τη στοργή που του αναλογει και μη σε απασχολει τι λεει και τι κανει η πρωην. Θα τρελαθεις ειναι δεδομενο διοτι δεν ειναι τιποτα στο χερι σου.

Παράθεση:
Originally posted by ESPERANTZA

Παράθεση:
Originally posted by zafont
Είμουν "αποφορτισμένος" ήδη 3 χρόνια πριν χωρίσω. Όταν το παιδί ήταν ακόμη 3.5 χρονών. Έμεινα 2 περίπου χρόνια μόνο και μόνο για να προσφέρω όσο μπορώ (δεδομένων των συνθηκών) περισσότερα στο παιδί. Σημείωση: Ποτέ στο διάστημα αυτό δεν απάτησα την γυναίκα μου.

Ακαδημαϊκη ερωτηση .....
Σε αυτο το διαστημα των 2 ετων, η πρωην σύζυγος σας,γνωριζε πως .... "αποφορτιζόσασταν";;

Δυο χρονια συναισθηματικης...αποφορτωσης ειναι πολλα για αντρα...ισως βοηθησε το γεγονος οτι το παιδι ειναι αγορι...συνηθως φευγουν πριν...αποφορτιστουν εντελως, κ ηδη εχουν βρει την επομενη...μπαταρια...το συνηθες περιγραφω...
Απο τις γυναικες ακους πιο συχνα "εμεινα σ αυτο το γαμο γιατι σκεφτομουν τα παιδια μου"..
-Ποσο μεινατε παραπανω κυρια μου;
-σαραντα χρονια!

Βλεπεις οι γυναικες σαν πιο ευαλωτη κοινωνικη ομαδα, ειδικα μετα την παιδογονια...υποκυπτουν πιο ευκολα σε κοινωνικους συμβιβασμους...

Καλημέρα αχινέ μου,
Θα ήθελα να απαντησει στην ερωτηση, η συζυγος τί γνωριζε πως συμβαινει αυτα τα 2 χρόνια;

Κατα τα άλλα εχεις δικιο αλλα θα σου απαντησω μετα την απαντηση του θεματοθετη

bonjour, ESPE...πεταγομαι σαν τη...τσου τσου, που λεει κ ο σαμ...εκ γενετης ελαττωμα...σορρυ...

Παράθεση:
Originally posted by achinos
bonjour, ESPE...πεταγομαι σαν τη...τσου τσου, που λεει κ ο σαμ...εκ γενετης ελαττωμα...σορρυ...

Όχι καλέ, μονο που ..... μου τον ... αποσυντονιζεις...

Παράθεση:
Originally posted by ESPERANTZA
Καλημέρα αχινέ μου,
Θα ήθελα να απαντησει στην ερωτηση, η συζυγος τί γνωριζε πως συμβαινει αυτα τα 2 χρόνια;

Κατα τα άλλα εχεις δικιο αλλα θα σου απαντησω μετα την απαντηση του θεματοθετη

Πολύ καλό ερώτημα φίλτατη. Αναρωτιέμαι και εγώ τι εικόνα είχε πάρει τελικά και άρχισα να ανησυχώ για την αντίληψή της:
Στο χρονικό αυτό διάστημα κάναμε 2-3 (ανεπιτυχείς) προσπάθειες αναθεώρησης της ζωής μας. Όταν ξεφούσκωναν οι προσπάθειες, πέφταμε στα ίδια και ξεκινούσαν οι τσακωμοί (μην φανταστείτε ακρότητες πάντως). Είμασταν συνεχώς σε μουρμούρα και μιζέρια, δεν αγγίζαμε ο ένας τον άλλον, είχαμε ξενερώσει ξεκάθαρα, κάποτε την έπιασα να μιλάει μυστικά με κάποιον στο τηλέφωνο, "έπεσα" και πάνω σε ένα πονηρό μήνυμα στο facebook (άμα δεν το ξέρεις, καλύτερα να μην το δουλεύεις - λέει μια παροιμία), ο καθένας έκανε την ζωή που επιθυμούσε, η ίδια τσακώθηκε με φίλους και με τους γονείς μου έγιναν άπειρες παρεξηγήσεις. Πέρασε διάστημα που ούτε εγώ δεν τους μίλαγα (πολύ πικρή ιστορία). Δεν μπορούσε να δεχτεί ούτε καν τον τρόπο που κρατούσα αγκαλιά το παιδί όταν έκλαιγε (φαίνεται πως τον κρατούσα ανάποδα και άλλα πολύ όμορφα. Το μόνο που ΔΕΝ έκανα, ήταν να της πω πως θέλω να φύγω και αυτό γιατί δεν ήμουν 100% σίγουρος τότε αλλά και επειδή σκεφτόμουν με άπειρες τύψεις το γιό μας - να προλάβω να του δώσω όσο περισσότερο μπορούσα και να τον χαρώ όσο γίνεται γιατί είχα καταλάβει πως ερχόντουσαν δύσκολοι καιροί.

Όταν λοιπόν, ανακοίνωσα πως δεν αντέχω άλλο και θέλω να χωρίσουμε, μου πρότεινε να μείνω και ας έχουμε διπλές ζωές για το καλό του παιδιού μας! Τώρα να φανταστείτε μου κάνει "νούμερα" με το παιδί με την πρόφαση της ηθικής!

Έχω "χάσει την μπάλα" και τείνω να καταλήξω/συμφωνήσω πως ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθώ ποτέ για το παιδί μας.

δεν θα συννενοηθεις. ειναι δεδομενο. τουλαχιστον οχι αμεσα. οποτε κοιτα τι θα κανεις εσυ για σενα καθως και για το παιδι οταν το εχεις και περαν τουτου ουδεν.

Τελικα ειναι πολλοι/ες....αλλα ειναι σκόρπιοι.....!

Και αυτο με "τις διπλες ζωες" τι μοντερνια ειναι?Πραγματικα δεν σκεφτονται οτι εκτος απο την παρατακλα τους μεγαλωνει και ενα παιδι εκει διπλα που ,οσμηζεται,βλεπει και ενδεχομενως να αναπαραγει ως προτυπο οικογενειας αυτο των γονιων του,που κανανε baby siting εκ περιτροπης για να παει ο εταιρος να @@@@θει?

Παράθεση:
Originally posted by nefeli_34
Τελικα ειναι πολλοι/ες....αλλα ειναι σκόρπιοι.....!

Και αυτο με "τις διπλες ζωες" τι μοντερνια ειναι?Πραγματικα δεν σκεφτονται οτι εκτος απο την παρατακλα τους μεγαλωνει και ενα παιδι εκει διπλα που ,οσμηζεται,βλεπει και ενδεχομενως να αναπαραγει ως προτυπο οικογενειας αυτο των γονιων του,που κανανε baby siting εκ περιτροπης για να παει ο εταιρος να @@@@θει?

Τώρα εσυ αυτο κατάλαβες;

Παράθεση:
Originally posted by zafont

Όταν λοιπόν, ανακοίνωσα πως δεν αντέχω άλλο και θέλω να χωρίσουμε, μου πρότεινε να μείνω και ας έχουμε διπλές ζωές για το καλό του παιδιού μας!

Αυτο μου προτεινε κ μενα...

Νεφελη, νομιζω οτι ο μονος κ πραγματικος λογος να κανει κατι τετοιο...ειναι να κρατησει οσο ακομα απο τον ελεγχο νομιζε οτι εχει...το προτυπο οικογενειας που θα παρει το παιδι, νομιζω ελαχιστα ενδιαφερει τον ετερο...
Εκεινο που φαινεται...ειν ο πανικος της τελευταιας στιγμης μπροστα στην απωλεια των κεκτημενων...τπτ αλλο...μη χασει τη βολεψη του...
Που αν σε κοιτουσε κ ...σ εβλεπε, θα καταλαβαινε οτι αυτο που ειχατε εχει οριστικα κ αμετακλητα χαθει...
Πανικος...φευγει το εδαφος απ τα ποδια του...
Ας προσεχε...

παντως πολλες οικογενειες προσφευγουν σ αυτη τη λυση, ειτε κατοπιν συννενοησεως, ειτε με αρρητες συμφωνιες...ειναι πολλα που σε δενουν στο αρμα της οικογενειας...περιβαλλον, περιουσιες, ανθρωποι, αδυναμιες, οικονομικα αδιεξοδα...κατα τη γνωμη μου ειναι πολυ τυχεροι αυτοι που οταν τους τελειωσει, μπορουν να...απεγκλωβιστουν...κι ας μην εχουν την καλυτερη σχεση με τον αλλον, κι ας μην εχουν καμμια σχεση...

Παράθεση:
Originally posted by ESPERANTZA

Παράθεση:
Originally posted by nefeli_34
Τελικα ειναι πολλοι/ες....αλλα ειναι σκόρπιοι.....!

Και αυτο με "τις διπλες ζωες" τι μοντερνια ειναι?Πραγματικα δεν σκεφτονται οτι εκτος απο την παρατακλα τους μεγαλωνει και ενα παιδι εκει διπλα που ,οσμηζεται,βλεπει και ενδεχομενως να αναπαραγει ως προτυπο οικογενειας αυτο των γονιων του,που κανανε baby siting εκ περιτροπης για να παει ο εταιρος να @@@@θει?

Τώρα εσυ αυτο κατάλαβες;

Εσπε μου δεν σε νοω?Σχετικα με τον θεματοθετη και την προταση της συζυγου?

Αχινος

(οπως διαπιστωσες δεν κανω παραθεση σε ποστ σου,γιατι κατι με ψεκαζεις και ολο θκατα τα κανω:silly

δεν ξερω εαν λειτουργει αυτο και ποσο ευρυθμη ειναι η λειτουργια του....προσωπικα θεωρω οτι πρεπει η επικοινωνια να εχει φτασει σε τοσο υψηλα επιπεδα που η απωλεια των συναισθηματων να μην εμποδιζει την συμβιωση ,πρακτικα τουλαχιστον.....και επισης το timing της απωλειας αυτων, αμφοτερων.....υποθεσεις κανω....

Δεν εχω εμπειρια μακρας διαρκειας συμβιωσης και οση ειχα ηταν προβληματικη εν τη γεννεση της ....δεν ξερω εαν εχοντας περασει απο ολα τα σταδια,ή εστω απο αρκετα,θα μπορουσα να φτασω στο σημειο να αποδεχτω ή ακομα και να προτεινω η ιδια κατι παρομοιο....οταν δεν εχεις ακομα τελειωσει το ορεκτικο,δεν εχεις περασει καν στο κυριως.......πως να πας στο επιδορπιο?

Σε οτι αφορουσε την δικη μου περιπτωση,δεν μπορουσα ουτε καν να το φανταστω,ποσο μαλλον να περασω και στη εφαρμογη

Παράθεση:
Originally posted by nefeli_34

Παράθεση:
Originally posted by ESPERANTZA

Παράθεση:
Originally posted by nefeli_34
Τελικα ειναι πολλοι/ες....αλλα ειναι σκόρπιοι.....!

Και αυτο με "τις διπλες ζωες" τι μοντερνια ειναι?Πραγματικα δεν σκεφτονται οτι εκτος απο την παρατακλα τους μεγαλωνει και ενα παιδι εκει διπλα που ,οσμηζεται,βλεπει και ενδεχομενως να αναπαραγει ως προτυπο οικογενειας αυτο των γονιων του,που κανανε baby siting εκ περιτροπης για να παει ο εταιρος να @@@@θει?

Τώρα εσυ αυτο κατάλαβες;

Εσπε μου δεν σε νοω?Σχετικα με τον θεματοθετη και την προταση της συζυγου?

Σχετικα με το κινητρο της προτασης...σχετικα με τις κρυφες (ας ξαναπροσεχε) προσδοκιες του...προτεινοντος...οταν παιζεις σε τετοιο...γηπεδο, ο αλτρουισμος κ το γονικο ενστικτο, περνουν σ αλλη περιοχη...ειμαστε πολυ κατω στις στοες...

Παράθεση:
Originally posted by achinos
παντως πολλες οικογενειες προσφευγουν σ αυτη τη λυση, ειτε κατοπιν συννενοησεως, ειτε με αρρητες συμφωνιες...ειναι πολλα που σε δενουν στο αρμα της οικογενειας...περιβαλλον, περιουσιες, ανθρωποι, αδυναμιες, οικονομικα αδιεξοδα...κατα τη γνωμη μου ειναι πολυ τυχεροι αυτοι που οταν τους τελειωσει, μπορουν να...απεγκλωβιστουν...κι ας μην εχουν την καλυτερη σχεση με τον αλλον, κι ας μην εχουν καμμια σχεση...

Αχινέ,
Το μόνο που με ενόχλησε (εκτός της μειωμένης επαφής μου με το παιδί) είναι οι σχέσεις που αναγκάστηκα να διακόψω, γιατί κακά τα ψέματα, την οικογένεια της πρώην μου την συμπαθώ ακόμη, άσχετα με το τι πιστεύουν για μένα (λογικό είναι να βρίσκονται στο μέρος της συγγενούς της). Το μόνο που δεν με απασχόλησε πάντως είναι η κοινή γνώμη και η γειτονιά. Η ψυχική ανασφάλεια και αστάθεια που νιώθεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ ισχυρότερη από όλες τις άλλες εξαρτήσεις που έχεις αναπτύξει με την οικογένεια. Τελικά, το ένστικτο σε αναγκάζει να επικεντρώσεις στην βελτίωση του εαυτού σου και να δεις τα πράγματα πιο ρεαλιστικά και ήρεμα.

Όταν επικρατεί σκοτάδι, εκείνος που θέλει να δει, θα βρει το φώς, θα το ανάψει και θα προσπαθήσει να βοηθήσει τους άλλους να συνέλθουν από την απότομη αλλαγή στην όρασή τους. Αν όμως οι υπόλοιποι κρατούν τα μάτια τους κλειστά θα συνεχίσουν να κουτουλάνε στους τοίχους. Αυτό έχω καταλάβει από όλη αυτήν την υπόθεση

Σε αγαπούσε zafont;
Ήσουν ο άνθρωπός της;
Μήπως της αναίρεσες την πίστη της σε σένα;
Ήταν πολύ νωρις, μολις ειχατε δημιουργησει οικογενεια,
όταν συνειδητοποιησες πως εχεις "ηδη φυγει"
Αισθανθηκε μηπως πως δεν ειχε "την ευκαιρια της" να ανατρεψει την απόφαση σου;
Γιατι άσχετα με την συμπεριφορα της οσο αφορα το παιδι και εσενα τότε, ΑΝ αυτη η συμπεριφορα δεν αφορουσε εσενα, άσχετα με την δικη σου εκτιμηση,
λυπάμαι που το λέω, αλλα αυτη η γυναικα εχει ακομα πολλά κατάλοιπα μεσα της,
εχει ακομα πολύ δρομο μεχρι να συγχωρησει, κι εσυ.......
εχεις πολύ δρομο για να γινουν τα πραγματα αυτη τη φορα όπως τα θες...
ΑΝ γινουν ποτε.
Σε αυτη την περιπτωση, η τακτικη που ακολουθεις ειναι η πλεον λαθος.