Πως να χωρέσει μια ζωή σε λίγες γραμμές?

Παιδιά σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι δύναμη παίρνω από τα post σας.

Help οι συμβουλές σου επί του πρακτέου μου είναι αφάνταστα χρήσιμες. Θα το ψάξω και ο Θεός βοηθός. Όπως ξαναέγραψα δεν με καίει τόσο πολύ αν θα χάσω τελικά το σπίτι. Όχι ότι είμαι υπεράνω, μην ακουστεί λάθος αυτό που λέω. Απλά επειδή γνωρίζω ότι με ένα μισθό δεν μπορώ να το κρατήσω (το δάνειο είναι Euro 900 το μήνα και μην φανταστείτε κανένα μεγαθήριο απλά πήραμε το μεγαλύτερο ποσό του δανείου μέσω ΟΕΚ που επιδοτείται οπότε εκεί υπάρχει υποχρεωτική 15ετής εξόφληση και η δόση είναι πολύ μεγάλη). Οπότε αποδέχομαι το γεγονός ότι μπορεί να το χάσω. Αυτό που με φοβίζει όπως έχω ήδη γράψει είναι μην έχω περαιτέρω μπλεξίματα και όχι μόνο χάσω το σπίτι αλλά συνεχίσω να χρωστάω και στην τράπεζα. Θα ακολουθήσω όμως τις συμβουλές σου και θα δω τι επιλογές έχω.
Όσον αφορά το ενδεχόμενο να επιστρέψω στο πατρικό μου οκ αναγνωρίζω ότι είναι μια λύση. Απλά αν μπορέσω τελικά να την αποφύγω θα ήταν το ιδανικότερο για μένα. Αν τελικά όχι, οκ έχω περάσει και χειρότερα για να μην μπορέσω να αντέξω αυτό.
Συναισθηματικά όπως τα λες είναι. Βέβαια το πόσο είναι εύκολο ακόμα και στα πλαίσια ενός πολιτισμένου διαζυγίου (αν τελικά καταλήξει να είναι πολιτισμένο) να είμαστε στον ίδιο εργασιακό χώρο αυτό η πορεία θα το δείξει. Απλά ελπίζω ακόμα και εν μέσω κρίσης και των τεράστιων ποσοστών ανεργίας που υπάρχουν να καταφέρουμε και οι δύο να βρούμε μια άλλη δουλειά αφενός για να μην είμαστε στον ίδιο χώρο, αφετέρου γιατί όπως έχω πει η εταιρεία στην οποία είμαστε και οι δύο είναι θέμα χρόνου να κλείσει οπότε θα μείνουμε άνεργοι και οι δύο.
Θα τα καταφέρω τελικά που θα μου πάει? Εδώ αντέχω να μένουμε στο ίδιο σπίτι και να μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο σχεδόν συνέχεια. Απλά ξέρετε πως είναι η κατάσταση όσοι το έχετε περάσει. Υπάρχουν μέρες που νοιώθεις δυνατή και λες θα τα καταφέρω και μέρες που σε παίρνει από κάτω και λες γιατί σε εμένα? Και μετά ξαναπαίρνεις δύναμη και πάει λέγοντας. Και δεν είμαι αγνώμων, σκέφτομαι ότι ευτυχώς έχω την υγεία μου, έχω την δουλειά μου (για πόσο ακόμα δεν ξέρω αλλά την έχω), έχω να φάω, δεν έχω παιδιά όπως πολύ σωστά είπατε να είναι πολύ πιο δύσκολη όλη αυτή η κατάσταση, έχω ανθρώπους γύρω μου που με αγαπάνε και με στηρίζουν και ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΧΩ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Καλή μου funny bunny ήθελα να σου πω κι εγώ δυο λόγια αν και δεν ξέρω αν είμαι το καταλληλότερο άτομο ...Αν και γενικά με κατακλύζει τελευταία μια περίεργη απαισιοδοξία, εδώ σου γράφω για να σου πω μία πολύ αισιόδοξη ιστορία! Ελπίζω to enjoy it!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΞΑΔΕΡΦΗΣ ΜΑΤΙΝΑΣ
Η Ματίνα στα 26 της (όπου ήταν μια θεά!) γνώρισε τον Άρη (29)...
Ο τυπικός μαγκάκος! Μυώδης, τρέντυ και φυσικά πολύ άνετος με τα πάντα και...κοινωνικός να το πω; ...
Μετά από ένα - ενάμιση χρόνο αχαλίνωτου σεξ, ξέφρενης διασκέδασης και... έντονων συγκινήσεων άρχισαν τα πρωτοβρόχια...
Η Ματίνα άρχισε να το βλέπει αλλιώς το πράγμα. Όχι μην βιαστείτε, μέχρι εκείνη την ώρα δεν ήθελε γάμο! Απλά άρχισε να ενοχλείται με το επάγγελμα του Άρη. Ο Άρης ήταν μπάρμαν και αιώνιος φοιτητής! Η Ματίνα εξαρχής του είπε ότι δεν της άρεσε η δουλειά του και να μην προχωρήσουν γιατί θα είχαν προβλήματα. Δεν ξέρω αν ήταν σωστή η άποψή της πάντως ήταν ειλικρινής. Εκείνος την διαβεβαίωσε ότι ήταν μια προσωρινή λύση και ότι θα παρατούσε σύντομα την δουλειά αυτή για κάτι στον κλάδο του. Ο καιρός περνούσε και εκείνος τίποτα. Η Ματίνα άρχισε να ενοχλείται και άρχισαν οι καυγάδες. Εκείνος έλεγε ότι τον πιέζει, εκείνη άρχισε να χάνει την μπάλα να αισθάνεται πιεστική αλλά απ' την άλλη περνούσε ο καιρός και τίποτα. Όταν πια ήταν 4 χρόνια μαζί , δηλ η Ματίνα 30 και εκείνος 33, και ενώ στην ζωή του τίποτα δεν είχε αλλάξει ενώ στην δική της όλα (είχε μια σταθερή δουλειά , είχε φτιάξε το σπίτι της κτλ) η Ματίνα άρχισε να σκέφτεται αλλιώς. Ναι τότε σκέφτηκε τον γάμο. Πανάθεμά την κι αυτήν! Με τι άτομο! Τούτος , καλή του ώρα του ανθρώπου, ήταν άλλ' αντ' άλλων! Άλλα έλεγε το πρωί άλλα τ' απόγευμα! Έτσι έκανε και με το θέμα της δουλειάς του έτσι και με το θέμα του γάμου. Κατόπιν μεγάλης δικής της επιμονής και πίεσης κατορθώνουν να συζήσουν! Εκεί άρχισαν τα γλέντια! Το σπίτι το κρατούσε καθ' ολοκλήρου η Ματίνα. Ίσως σκεφτείτε ότι ήταν χαζή, όχι δεν ήταν χαζή! Μπλοκαρισμένη ήταν και με τεράστια έλλειψη αυτοσεβασμού , καθώς όλα τα χρόνια μαζί του αρκούσε μία εντυπωσιακή ανθοδέσμη ή ένα κραυγαλέο κλάμα για να την ρίξει ξανά. Κάπως έτσι πέρασαν περίπου 6 (!!!) ολόκληρα χρόνια συμβίωσης! Ίσως και λίγο παραπάνω! Για γάμο και παιδιά... κουβέντα... έβγαζε σπυριά ο Άρης όταν τ' άκουγε. Πριν σας πω που κατέληξε η ιστορία...
Η Ματίνα όλ' αυτά τα χρόνια έπεφτε συνεχώς σε ακρότητες... Την μία γινόταν σεξοβόμβα για να κερδίσει το κελεπούρι και την άλλη σοβαρή γραμματέας για του εμφυσήσει τις αξίες της υπευθυνότητας. Την μια πλακωνόταν στις δίαιτες και στα γυμναστήρια και την άλλη έπαιρνε κιλά. Ε, τον 6ο χρόνο της συμβίωσής τους έφθασε τα 95 κιλά και γενικά είχε χάσει τον εαυτό της.
Στα 36 προς 37 του είπε ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ "ή παντρευόμαστε ή χωρίζουμε, φθάνει τόσα χρόνια , θέλω να κάνουμε παιδί". Ο Αρούλης το σκέφτηκε από δω , το σκέφτηκε από κει... και ναιιιιιιιιιι είπε το ναι!
Χαρούμενη η κυρά Ολυμπία η μάνα της Ματίνας μας πήρε όλους να μας πει τα ποθητά μαντάτα ημέρα Κυριακή.
(σημειωτέον ότι ζούσαμε στην ίδια πολυκατοικία με τους γονείς της και την ίδια πριν μετακομίσει)
Ημέρα Τρίτη ακούμε αναταραχές απ' το σπίτι της κυρά Ολυμπίας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον θόρυβο. Ειλικρινά ούτε στον χειρότερο εχθρό μου! Σπάραξε η καρδιά μου!
Η Ματίνα μας γύρισε απ' την δουλειά της και τον βρήκε στο κρεβάτι της με μία πιτσιρίκα.
Επειδή της έχω και ιδιαίτερη αδυναμία δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πόνο της και το πόσο άσχημη περίοδος ήταν τότε γι αυτήν. Τότε έλεγα ... την καημένη... τι κακιά τύχη... Τώρα ξέρεις τι λέω; ΔΟΞΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΕΡΑΤΩΣΕ! Ξέρεις γιατί; γιατί αλλιώς δεν θα ξεκολλούσε! ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ!
ΤΗΕ HAPPY END :
Η Ματίνα πέρασε κατάθλιψη, πήρε ψυχολογική και φαρμακευτική υποστήριξη. Έμεινε με τους δικούς της υποτίθεται για καλύτερα μέχρι που τα μάζεψε, τους χαιρέτησε και έφυγε μετά από 10 μήνες περίπου που κόντευε να κλειστεί από μόνη της σε ψυχιατρείο.(και δεν είχε κακές σχέσεις ποτέ με τους γονείς της). Πριν φύγει είχε ήδη ξεκινήσει παράλληλα με την κανονική δουλειά της ιδιαίτερα μαθήματα και στην αρχή κρατούσε και κάποια γιαγιά τα ΣΚ. Βρήκε ένα παμπάλαιο σπίτι, έκοψε τα χάπια, άρχισε ομοιοπαθητική (κάνω κι εγώ και είναι απίστευτα αποτελεσματική όχι μόνο για ψυχοσωματικά αλλά για τα πάντα) και σιγά σιγά σταμάτησε και την ψυχοθεραπεία με δική της πρωτοβουλία γιατί ένιωθε πως η ψυχολόγος της μετά από ένα σημείο το τράβαγε λίγο απ' τα μαλλιά.. Σιγά σιγά μπήκε σε ένα πρόγραμμα και άρχισε να μειώνει τις ώρες εργασίας της και γράφτηκε γυμναστήριο. Για δυο χρόνια ούτε συζήτηση για σχέση! Σιγά σιγά άρχισε να βρίσκει τον εαυτό της όμως, ήταν σχεδόν 39 και έμοιαζε για 30 ενώ πριν έμοιαζε για 45! Κάπου εκεί γνώρισε τον Πέτρο! Γιατρός ετών 37 παρακαλώ (και μικρότερος)! Ο οποίος ούτε χρόνο μετά την ζητά σε γάμο, παντρεύονται με πολιτικό και μένει αμέσως έγκυος!
Έχουν μια υπέροχη οικογένεια και είναι πιο ευτυχισμένη από ποτέ!
Κατανοώ απόλυτα τα συναισθήματα και δισταγμούς σου funny bunny και είναι λογικό να διστάζεις, αυτές είναι αποφάσεις ζωής, επίπονες και αυτό που είπε ο Rock 54 ήταν εκπληκτικό, πραγματικά δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις τα αυγά!Η δική μου πρόταση για σένα; Βάλε ένα χρονικό περιθώριο λίγο μηνών ανασυγκρότησης. Πχ 6 μήνες είναι ένα ιδανικό διάστημα νομίζω για να προετοιμαστείς ψυχολογικά και το κυριότερο για να οργανωθείς πρακτικά. Κατά την άποψή μου μην μείνεις στους δικούς σου. Βρες δεύτερη και Τρίτη δουλειά σ’ αυτούς τους μήνες, δουλειές υπάρχουν αλλά όχι καλές δουλειές, εννοώ για αρχή κάνε ότι να ναι. Βρες ένα παλιό και φθηνό σπίτι και οργανώσου. Πρώτα απ’ όλα μίλα με δικηγόρο για την καλύτερη διαχείριση των περιουσιακών. Τελευταία συμβουλή? Μην του χαρίσεις τίποτα, δεν το εννοώ σαν αντίποινο, απλά θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε δίκαιοι με τον εαυτό μας και τους άλλους για να μην νιώθουμε μετά αδικημένοι. Ούτε να του χαρίσεις ούτε να τον εκμεταλλευτείς , αυτά που δικαιούσαι όμως να τα πάρεις.Συγγνώμη για το τεράστιο μήνυμα…

Παράθεση:
Originally posted by funny_bunny
Παιδιά σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι δύναμη παίρνω από τα post σας.

Help οι συμβουλές σου επί του πρακτέου μου είναι αφάνταστα χρήσιμες. Θα το ψάξω και ο Θεός βοηθός. Όπως ξαναέγραψα δεν με καίει τόσο πολύ αν θα χάσω τελικά το σπίτι. Όχι ότι είμαι υπεράνω, μην ακουστεί λάθος αυτό που λέω. Απλά επειδή γνωρίζω ότι με ένα μισθό δεν μπορώ να το κρατήσω (το δάνειο είναι Euro 900 το μήνα και μην φανταστείτε κανένα μεγαθήριο απλά πήραμε το μεγαλύτερο ποσό του δανείου μέσω ΟΕΚ που επιδοτείται οπότε εκεί υπάρχει υποχρεωτική 15ετής εξόφληση και η δόση είναι πολύ μεγάλη). Οπότε αποδέχομαι το γεγονός ότι μπορεί να το χάσω. Αυτό που με φοβίζει όπως έχω ήδη γράψει είναι μην έχω περαιτέρω μπλεξίματα και όχι μόνο χάσω το σπίτι αλλά συνεχίσω να χρωστάω και στην τράπεζα. Θα ακολουθήσω όμως τις συμβουλές σου και θα δω τι επιλογές έχω.

Ψάξε γερά το νόμο που σου είπα, το σπίτι σαν πρώτη κατοικία δύσκολα κινδυνεύει.... Και για να σου λύσω και την ανησυχία για την τράπεζα σε τυχόν απώλεια του σπιτιού, το θέμα κλείνει εκεί μια και η εξασφάλιση της τράπεζας ότι θα πάρει το δάνειο της ήταν το ΙΔΙΟ το σπίτι ( υποθήκη ) και αφού το έχασες, πήρε την εξασφάλιση της και πάπαλα... Αλλά επαναλαμβάνομαι, το σπίτι αν κινηθείς γρήγορα δεν θα πάει πουθενά... ΕΙΔΙΚΑ αν βρεθείς και άνεργη, αλλά γενικώς δύσκολο να το χάσεις.... Κάνε όμως γρήγορα, είμαστε Ελλάδα και οι νόμοι αλλάζουν κάθε μέρα όπως θα διαπίστωσες πρόσφατα και από την μισθοδοσία σου....