Ο τρίτος άνθρωπος σε μια σχέση.

Fegarahtida εχεις απολυτο δικιο.......

Σας ευχαριστω ολους .........
για τις απαντησεις........
που μου δωσατε.........

H αληθεια ειναι πολυ σκληρη ...........
τελικα..........

Την ημερα της γιορτης του ..........
μιλουσαμε στο τηλεφωνο.......
απο τις 22:00 εως 24:00.........
Ηθελε να τα τιναξει ολα........
στον αερα.......
και να ερθει κοντα μου.........

Ηταν ενα ξεσπασμα του..........
εκλαιγε........
μου εβγαλε οτι ενιωθε........
αναφεροντας μου..........
οτι πνιγεται μαζι της ............
οτι δεν ειναι ευτυχισμενος.........

Δεν ηθελε να παει..........
πουθενα μαζι της.........
να το γιορτασει............
ηθελε να στεκομαι..........
εγω διπλα του.........

Το μονο που μπορουσα........
να κανω εκεινη την στιγμη.........
ηταν να τον αποτρεψω.........
Θα ηταν τρελα αν εκανε κατι τετοιο........
Οχι εκεινη την ημερα.........

Τελικα με τα πολλα τον επεισα.............
Να ειναι εκεινη...........
που θα καθεται διπλα του.......
εκεινη τη μερα ............
και οχι εγω..........

"Δεν θελω να στεναχωριεσαι.........
για εμενα.......
σκεφτομαι να παρω.........
σοβαρες αποφασεις........
και νιωθω οτι αξιζεις πολλα..........
Θελω να ειμαι ευτυχισμενος..........
και δεν ειμαι μακρια σου........"
μου ειπε ...........
και κλεισαμε το τηλεφωνο........

Ενα χαμογελο...........
εκανε την εμφανιση του.........
στα χειλη μου...........

Εγω ειμαι εδω.........
και σε περιμενω...........
αγγελε μου.......

Ολα καλα..... απο οσο διαβασα...
Αλλα καποιος που δεν εχει ζησει μια τετοια εμπειρια μιλαει μονο γιατο αν ειναι ηθηκο;;;
δεν ειναι ομως ετσι η καρδια οταν ερωτευεται τυφλωνεται μερικες φορες....
αλλα τι γινεται στη περιπτωση που μετα απο αρκετο καιρο μαθαινεις οτι ο τυπος...... εχει ταυτοχρονα με σενα αλλη σχεση η στη χειροτερη ειναι παντρεμενος!!!

Εδω θα συμφωνησω με το Μητσο!!

Αλλα αν δε παθει δε θα μαθεις να εισαι προσεχτικος!!

Τωρα το χειροτερο ειναι να κανεις μια νεα σχεση και να υπαρχει ακομη η πρωην!!
η οποιο οταν εσυ εκανες αυτη τη σχεση δεν υπηρχε απο οτι ηξερες........
το μυαλο σου τι βαζει....;;;
οταν αρχιζει και σε περνει τηλ... και σε κανει και αισθανεσαι χαλια .....
απλα αποχωρεις.....
πληγωνεσαι...
αισθανεσαι αθλια....
αλλα ταυτοχρονα προσπαθεις να συνεχισεις τη ζωη σου!!

Δεν ειναι και οτι καλυτερο να ξερεις οτι ο ανθρωπος σου βρισκεται μαζι με καποια αλλη γυναικα ....
αν ομως εσυ εχεις πληρη μεσανυχτα και το μαθαινεις ... ξαφνικα πεφτεις απο τα συννεφα...

Για μενα λοιπον αποχωρεις..............

Γιατι αυριο μεθαυριο μπορει να σου συμβει κατι παρομοιο...

Στους δυο τριτος δε χωρει!!!

εχθές ρωτήθηκα:

-Να ακολουθήσω το συναίσθημα ή την λογική???

Ακολούθησε πάλι την λογική και έφυγε...

Δεν έχω κάποια λύση να προτείνω. Απλά να παραθέσω την δική μου ιστορία, μπας και βρω κι εγώ μια άκρη γράφοντάς τα.. Κατ' αρχήν θα συμφωνήσω με τον SONAP στο ότι "είναι εξίσου οδυνηρό το να είσαι ο δεύτερος άνθρωπος! Μιλάμε βέβαια για τις περιπτώσεις που υπάρχουν βαθιά και αληθινά αισθήματα...". Είναι τόσο οδυνηρό όσο δεν φαντάζεστε..
Είχα(και έχω)κι εγώ μια μακροχρόνια σχέση με έναν άνθρωπο που υπεραγαπούσα. Κάποια στιγμή άρχισαν οι τσακωμοί για πράγματα γελοία και ασήμαντα, καθώς πολλοί άνθρωποι, (ανάμεσά τους κι εγώ κι ο σύντροφός μου)είναι αρκετά ανώριμοι για να καταστρέφουν την αγάπη με ανούσιες ανασφάλειες και συμπεριφορές.. Ως αποτέλεσμα των συνεχών τσακωμών λοιπόν ήρθε η απομάκρυνση. Ημουνα σε μια άθλια κατάσταση, ψυχολογικό ράκος, κενή, απογοητευμένη, σίγουρη πως όλες οι προσπάθειες για αυτή τη σχέση δεν θα έβγαζαν πουθενά. Εκλαιγα κάθε μέρα, είχα αρρωστήσει..
Και τότε γνώρισα στη δουλειά ένα παιδί. Απο την πρώτη στιγμή κινήσαμε το ενδιαφέρον ο ένας στον άλλον, υπήρχε αυτο το "κάτι" ανάμεσά μας, ερχόταν να δουλέψουμε μαζί για κάποιο project και λάμπανε τα μάτια μας, γελάγαμε ολόκληροι! Να μην τα πολυλογώ, το παιδί έδειξε πως ενδιαφέρεται και μάλιστα πολύ και καθότι σίγουρη ότι ο δεσμός μου πήγαινε για φούντο, ανταποκρίθηκα. Χωρίς να κρύψω όμως τίποτα. Του είπα ότι έχω σχέση και ότι δεν πάει καλά και ότι ακόμα δεν ξέρω ούτε τι θέλω, ούτε τι θα γίνει. Στο μεταξύ μαθαίνω ταυτόχρονα ότι είναι και 8 χρόνια μικρότερός μου όμως! Το οποίο του το επισημαίνω και αρχίζει να με προβληματίζει. Εγώ 30-31 και αυτός 24.. Στις λίγες φορές που συναντηθήκαμε εκτός δουλειάς αυτός να είναι υπερχαρούμενος και τρυφερός και εκδηλωτικός κι εγώ να αισθάνομαι, απο τη μια πολύ όμορφα μαζί του, απο την άλλη πολύ άσχημα που κάνω κάτι κρυφά απο τη σχέση μου έστω κι αν δεν πήγαινε καλά, και τρίτον, προβληματισμό για το θέμα της ηλικίας..
Έφτασε λοιπόν κάποια στιγμή η ώρα που θα μπορούσαμε να βρεθούμε τελείως μόνοι μας ένα ολόκληρο τριήμερο..Το παιδί που τα έχω θα έφευγε για τις εκλογές. Ηταν ευκαιρία να βρεθούμε, να κάνουμε έρωτα, να βγούμε έξω, να μιλήσουμε..Και ενώ είχαμε κανονίσει να τα κάνουμε όλα αυτά, εγώ δεν μπόρεσα.. Ενιωθα πολύ άσχημα.. Απο τη μια επειδή θα κορόιδευα την σχέση μου και πάνω απ'όλα τον εαυτό μου και απο την άλλη δεν ήθελα να δωθώ έτσι σε κάποιον άλλον, χωρίς να έχω ξεκαθαρίσει τι συμβαίνει μέσα μου.. Του έστειλα ένα μήνυμα ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό.. Απάντησε ευγενικά και γλυκά όπως πάντα, αλλά ήξερα ότι είχε πληγωθεί.. Η βλακεία μου ήταν ότι έπρεπε τουλάχιστον να τον δω και να του το πω. Αλλά δεν το άντεχα. Ηξερα ότι αν τον έβλεπα, θα έπεφτα στην αγκαλιά του και με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους μας..Γιατί τον είχα πλέον ερωτευτεί.. Μου είχε δώσει τρυφερότητα και τόση γλύκα και είχε δείξει τόση υπομονή μαζί μου που τον έβλεπα σαν άγγελο.. Μετά απο 2 μέρες του έστειλα ένα γράμμα, όπου του εξηγούσα τους λόγους που δεν μπόρεσα να το κάνω. Βγήκαμε για καφέ, μιλήσαμε, μου είπε ότι τον έκανα χάλια και του είπα ότι λυπάμαι πολύ που ουσιαστικά τον έστησα, αλλά τον παρακάλεσα να σκεφτεί ότι εγώ μπορεί εγώ να έιμαι πιο χάλια απο αυτόν και να φοβάμαι περισσότερο μην ξαναπληγωθώ.. Αυτός απο τη μεριά του μου είπε ότι μπορούσε να καταλάβει τους λόγους που με έκαναν να φερθώ έτσι, αλλά δεν περίμενε να του στείλω απλά ένα μηνυμα και ότι δεν ένιωθε το ίδιο πια για μένα. Κι εγώ απο τη δική μου του είπα ότι δεν νιώθω άνετα να κάνω πράγματα κρυφά απο τη σχέση μου, ότι έχω πληγωθεί πολύ και προς το παρόν δεν ξέρω τι θέλω. (να σημειώσω εδώ ότι ποτέ δεν απαίτησα να είναι δικός μου. Δεχόμουνα το γεγονός του ότι, όπως εγώ ήμουνα ακόμα με τον δικό μου, έτσι κι αυτός μπορεί να κάνει ότι θέλει τα βράδυα. Δεν μπορούσα άλλωστε να έχω τέτοια απαίτηση). Συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε την επικοινωνία μας να δούμε που θα πήγαινε το όλο πράγμα.
Ο καιρός πέρναγε, η επικοινωνία συνεχίζονταν χωρίς να επιδιώκω να βρεθούμε πριν ξεκαθαρίσουμε και οι 2 την κατάσταση και που πάει όλο αυτό.. Αυτός απο τη μεριά του έκανε νύξεις για να βρεθούμε, όμως τις απέφευγα, χώρια που με προβλημάτιζε όλο και πιο πολύ η διαφορά ηλικίας. Αν μέναμε μαζί και όλα πήγαιναν καλά, όταν αυτός θα έφτανε τα 30 εγώ θα ήμουνα...38!Τι θα γινότανε τότε??.
Στο μεταξύ γίνεται το εξής εκπληκτικό: το παιδί που τα έχω, καταλαβαίνει σταδιακά που έχουμε φτάσει, ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ, ότι τσακωνόμαστε για ανούσια θέματα, ότι πληγώνουμε ο ένας τον άλλον και μέσα απο πολλές συζητήσεις, βλέπω την τεράστια αλλαγή να συμβαίνει και ο δεσμός μου να πηγαίνει όλο και πιο καλά, καθε μέρα και καλύτερα και πιο ουσιαστικά. Και τα χάνω. Εκεί που ήταν να διαλυθεί, ξαναφτιάχνει και μάλιστα με πολύ καλές προοπτικές!
Δίλλημα? Αδιέξοδο? Πώς να το πω? Και πες πως άφηνα την σχέση μου για τον δεύτερο άνθρωπο.. Με την διαφορά της ηλικίας τι θα γινότανε στο μέλον? Τι θα γινίταν αν κάποια στιγμή εγώ ήθελα παιδιά κι αυτός - πολυ φυσιολογικά - θα ήθελε ακόμα να κάνει μπαρότσαρκες? Και πως θα ένιωθα απέναντί του αμα μεγάλωνα και έκανα τις πρώτες ρυτίδες? Πως θα ένιωθε η γυναικεία μου ματαιδοξία? Τι είδους ανασφάλειες θα αναπτύσσονταν μέσα μου? Και το κυριότερο, σε αυτό το "παιχνίδι" θα έπαιζα τον ρόλο της συντροφου ή τον ρόλο της μαμάς??
Αποφάσισα λοιπόν να το τελειώσω. Πονάω πολύ που το κάνω αυτό, πονάω που αφήνω κάποιον που αξίζει, πονάω που τον πληγώνω, πονάω γιατί αγαπάω και τον σύντροφό μου αλλά έχω ερωτευτεί και τον άνθρωπο που βρέθηκε δίπλα μου και ουσιαστικά με στήριξε με τη τρυφερότητα και την υπομονή του την εποχή που ένιωθα τελείως κενή απο ανθρώπινα συναισθήματα, πονάω που πρέπει να αποφασίσω για όλους μας, πονάω που διώχνω κάποιον λόγω διαφοράς ηλικίας, πονάω που νομίζει ότι τον αφήνω γιατί δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ πραγματικά γιαυτόν και δεν ξέρει την αλήθεια - ότι τον αφήνω γιατί δεν με "παίρνει" να κάνω πλέον πειραματισμούς με τις σχέσεις, ενώ αυτός έχει όλο το περιθώριο ηλικίας - και νομίζει ότι είμαι μια σκληρή και αναίσθητη γυναίκα..
Αυτή τη στιγμή συνεχίζω την κανονική μου σχέση, ελπίζοντας με τον καιρό ότι θα κλείσουν οι πληγές, ότι θα ξαναβρώ τον άνθρωπο που κάποτε υπεραγαπούσα στο πρόσωπο του συντροφου μου, ο οποίος όλο και αλλάζει προς το καλύτερο, ότι θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας και ότι κάποια στιγμή θα ξεχάσω και τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα και άθελά μου πλήγωσα..

Καληνύχτα..

ενα ειναι το σιγουρο και εσυ δεν θα περνουσες καλα και οπως θα ηθελες με τον ανθρωπο αυτο και την σχεση των αλλων δυο με μαθηματικη ακριβεια θα καταστρεφες...Το τι πρεπει να κανεις θα στο πει η καρδια σου η συνειδηση σου και η ανθρωπια σου
Ενας απλος τροπος να καταλαβεις ειναι να βαλεις τον εαυτο σου στην αλλη μερια και καποια(ο) να προσπαθει να μπει αναμεσας πως θα αισθανθεις ??

Angelακι μου....

ΜΑΚΡΙΑ και "αγαπημενοι".

Ο ερωτας δεν αποδυνκειεται με λογια.
Ο ερωτας αποδυκνειεται ΜΟΝΟ με πραξεις.

Πως να εμπιστευτεις εναν ανθρωπο.... πως να αφησεις την ψυχη και την καρδια σου στα χερια του, οταν αυτος δεν τολμαει καν να "αγκαλιασει" μονο εσενα?

Θελεις να βαλεις τα χερακια σου και να βγαλεις τα ματακια - αν δεν το εχεις κανει ηδη - καν'το αλλα να ξερεις πως καμια μοιρα κακια δεν σε εχει βρει.... επιλογη σου ειναι.

Στα εχω ξαναπει, μα δυστυχως βλεπω να πεφτεις στην παγιδα καθε μερα και πιο πολυ.

Σε παραμυθιαζει, σου λεει ακριβως αυτα που λαχταρας να ακουσεις και σε κολλαει σε μια αρρωστη κατασταση ο παλιο-εγωιστης.

Πως μπορεις να θαυμαζεις εναν ανθρωπο που δεν εχει καν το θαρρος να πει την αληθεια ουτε στον ιδιο του τον εαυτο???

Θυμωνω παρα πολυ και αηδιαζω.

Απλα σκεψου τι θα εκανες εσυ αν ησουν στη θεση του?

Θα ηταν ικανο κατι, οτιδηποτε, να σε κρατησει μακρια απο τον μεγαλο σου ερωτα?

Παντως για αυτον κατι υπαρχει....

Και τα μαθηματικα λενε, πως εφοσον "κατι" υπαρχει, τοτε δεν εισαι ο μεγαλος ερωτας. Για αυτο να εισαι σιγουρη. Εκτος κι αν ο κυριος μας διαψευσει ολους.

Λες να ειναι η εξαιρεση στον κανονα?
Λυπαμαι μα δεν το πιστευω.

Θα φτασει η στιγμη που θα κοιταξεις πισω και θα πεις τι "χαζη" που ειμουν, αλλα αφου θα εχεις πληγωθει.

Και οπως ειμαι και μια αλλη φιλη απο εδω.... τελικα μαλλον θεμα αντοχων ειναι, εφοσον εσυ βλεπεις την φωτια μπροστα σου και τρεχεις με φορα προς αυτην.

Το ξερεις οτι θα καεις ετσι δεν ειναι?

Λυπαμαι που γινομαι εριστικη, μα ξερεις πως δεν το κανω απο κακια, φυσικα.

Απλα να το βαλεις καλα στο μυαλουδακι σου και να το χωνεψεις.

Αυτο δεν ειναι ερωτας ειναι απατη.

Gianini,

Ολα οσα μου ειπες ηταν..........
σωστα και λογικα.....
εκανα αυτο που επρεπε.........
εφυγα.....
και βεβαια το εκανα ............
ενω ηξερα τι θα ακολουθησει.........

Μια καρδια απογοητευμενη.......
και εκεινος.........
να προσπαθει να μου μιλησει.........
και να βγαινει παντα μπροστα μου........
Να περναει κατω.........
απο το σπιτι.........
βαζοντας διαφορα τραγουδια........

Αρκετα .........
αρκετα εγω γελαστικα........
Δεν πιστευω τιποτα απο οσα μου λεει........

Ειναι αυτο που ειπες........
οι πραξεις μετρανε....

Δεν μπορω ουτε να δακρυσω.........
στεγνωσαν τα δακρυα.......

Δεν μου αξιζε........
οτι χανεται ισως χανεται για καποιο λογο.......
Ισως γιατι ερχεται κατι καλυτερο.......

Μαρτυριο ηταν και φευγω.........
Δεν θελω αλλο χειμωνα στην ψυχη μου...........
Με κουρασε........
Φευγω απο τη φωτια ..........
αλλαζω κατευθυνση........

Θελω να ζησω.........
Να νιωσω τα πιο ομορφα συναισθηματα.........
Θελω να κανω τρελες.........
Θελω να ειμαι ευτυχισμενη..........

Ηταν δειλος και δεν επαιρνε πρωτοβουλιες ..............τελικα.......
Δεν επαιρνε τη ζωη του.........
στα χερια του...........
Αρα.......
Δεν μου αξιζε..........

Δυσκολη κατασταση, πο καλο ειναι να την σταματισεις πριν ακομα σε παρει απο κατω. Αλλοστε δεν πρεπει να ξεχναμε κατι βασικο ... "ποτε μην κανεις κατι που δεν θα ηθελες να σου κανουν" ...

Φυγε μακρια κοπελα μου!

Παράθεση:
Originally posted by Vivian
Δεν έχω κάποια λύση να προτείνω. Απλά να παραθέσω την δική μου ιστορία, μπας και βρω κι εγώ μια άκρη γράφοντάς τα.. Κατ' αρχήν θα συμφωνήσω με τον SONAP στο ότι "είναι εξίσου οδυνηρό το να είσαι ο δεύτερος άνθρωπος! Μιλάμε βέβαια για τις περιπτώσεις που υπάρχουν βαθιά και αληθινά αισθήματα...". Είναι τόσο οδυνηρό όσο δεν φαντάζεστε..
Είχα(και έχω)κι εγώ μια μακροχρόνια σχέση με έναν άνθρωπο που υπεραγαπούσα. Κάποια στιγμή άρχισαν οι τσακωμοί για πράγματα γελοία και ασήμαντα, καθώς πολλοί άνθρωποι, (ανάμεσά τους κι εγώ κι ο σύντροφός μου)είναι αρκετά ανώριμοι για να καταστρέφουν την αγάπη με ανούσιες ανασφάλειες και συμπεριφορές.. Ως αποτέλεσμα των συνεχών τσακωμών λοιπόν ήρθε η απομάκρυνση. Ημουνα σε μια άθλια κατάσταση, ψυχολογικό ράκος, κενή, απογοητευμένη, σίγουρη πως όλες οι προσπάθειες για αυτή τη σχέση δεν θα έβγαζαν πουθενά. Εκλαιγα κάθε μέρα, είχα αρρωστήσει..
Και τότε γνώρισα στη δουλειά ένα παιδί. Απο την πρώτη στιγμή κινήσαμε το ενδιαφέρον ο ένας στον άλλον, υπήρχε αυτο το "κάτι" ανάμεσά μας, ερχόταν να δουλέψουμε μαζί για κάποιο project και λάμπανε τα μάτια μας, γελάγαμε ολόκληροι! Να μην τα πολυλογώ, το παιδί έδειξε πως ενδιαφέρεται και μάλιστα πολύ και καθότι σίγουρη ότι ο δεσμός μου πήγαινε για φούντο, ανταποκρίθηκα. Χωρίς να κρύψω όμως τίποτα. Του είπα ότι έχω σχέση και ότι δεν πάει καλά και ότι ακόμα δεν ξέρω ούτε τι θέλω, ούτε τι θα γίνει. Στο μεταξύ μαθαίνω ταυτόχρονα ότι είναι και 8 χρόνια μικρότερός μου όμως! Το οποίο του το επισημαίνω και αρχίζει να με προβληματίζει. Εγώ 30-31 και αυτός 24.. Στις λίγες φορές που συναντηθήκαμε εκτός δουλειάς αυτός να είναι υπερχαρούμενος και τρυφερός και εκδηλωτικός κι εγώ να αισθάνομαι, απο τη μια πολύ όμορφα μαζί του, απο την άλλη πολύ άσχημα που κάνω κάτι κρυφά απο τη σχέση μου έστω κι αν δεν πήγαινε καλά, και τρίτον, προβληματισμό για το θέμα της ηλικίας..
Έφτασε λοιπόν κάποια στιγμή η ώρα που θα μπορούσαμε να βρεθούμε τελείως μόνοι μας ένα ολόκληρο τριήμερο..Το παιδί που τα έχω θα έφευγε για τις εκλογές. Ηταν ευκαιρία να βρεθούμε, να κάνουμε έρωτα, να βγούμε έξω, να μιλήσουμε..Και ενώ είχαμε κανονίσει να τα κάνουμε όλα αυτά, εγώ δεν μπόρεσα.. Ενιωθα πολύ άσχημα.. Απο τη μια επειδή θα κορόιδευα την σχέση μου και πάνω απ'όλα τον εαυτό μου και απο την άλλη δεν ήθελα να δωθώ έτσι σε κάποιον άλλον, χωρίς να έχω ξεκαθαρίσει τι συμβαίνει μέσα μου.. Του έστειλα ένα μήνυμα ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό.. Απάντησε ευγενικά και γλυκά όπως πάντα, αλλά ήξερα ότι είχε πληγωθεί.. Η βλακεία μου ήταν ότι έπρεπε τουλάχιστον να τον δω και να του το πω. Αλλά δεν το άντεχα. Ηξερα ότι αν τον έβλεπα, θα έπεφτα στην αγκαλιά του και με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους μας..Γιατί τον είχα πλέον ερωτευτεί.. Μου είχε δώσει τρυφερότητα και τόση γλύκα και είχε δείξει τόση υπομονή μαζί μου που τον έβλεπα σαν άγγελο.. Μετά απο 2 μέρες του έστειλα ένα γράμμα, όπου του εξηγούσα τους λόγους που δεν μπόρεσα να το κάνω. Βγήκαμε για καφέ, μιλήσαμε, μου είπε ότι τον έκανα χάλια και του είπα ότι λυπάμαι πολύ που ουσιαστικά τον έστησα, αλλά τον παρακάλεσα να σκεφτεί ότι εγώ μπορεί εγώ να έιμαι πιο χάλια απο αυτόν και να φοβάμαι περισσότερο μην ξαναπληγωθώ.. Αυτός απο τη μεριά του μου είπε ότι μπορούσε να καταλάβει τους λόγους που με έκαναν να φερθώ έτσι, αλλά δεν περίμενε να του στείλω απλά ένα μηνυμα και ότι δεν ένιωθε το ίδιο πια για μένα. Κι εγώ απο τη δική μου του είπα ότι δεν νιώθω άνετα να κάνω πράγματα κρυφά απο τη σχέση μου, ότι έχω πληγωθεί πολύ και προς το παρόν δεν ξέρω τι θέλω. (να σημειώσω εδώ ότι ποτέ δεν απαίτησα να είναι δικός μου. Δεχόμουνα το γεγονός του ότι, όπως εγώ ήμουνα ακόμα με τον δικό μου, έτσι κι αυτός μπορεί να κάνει ότι θέλει τα βράδυα. Δεν μπορούσα άλλωστε να έχω τέτοια απαίτηση). Συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε την επικοινωνία μας να δούμε που θα πήγαινε το όλο πράγμα.
Ο καιρός πέρναγε, η επικοινωνία συνεχίζονταν χωρίς να επιδιώκω να βρεθούμε πριν ξεκαθαρίσουμε και οι 2 την κατάσταση και που πάει όλο αυτό.. Αυτός απο τη μεριά του έκανε νύξεις για να βρεθούμε, όμως τις απέφευγα, χώρια που με προβλημάτιζε όλο και πιο πολύ η διαφορά ηλικίας. Αν μέναμε μαζί και όλα πήγαιναν καλά, όταν αυτός θα έφτανε τα 30 εγώ θα ήμουνα...38!Τι θα γινότανε τότε??.
Στο μεταξύ γίνεται το εξής εκπληκτικό: το παιδί που τα έχω, καταλαβαίνει σταδιακά που έχουμε φτάσει, ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ, ότι τσακωνόμαστε για ανούσια θέματα, ότι πληγώνουμε ο ένας τον άλλον και μέσα απο πολλές συζητήσεις, βλέπω την τεράστια αλλαγή να συμβαίνει και ο δεσμός μου να πηγαίνει όλο και πιο καλά, καθε μέρα και καλύτερα και πιο ουσιαστικά. Και τα χάνω. Εκεί που ήταν να διαλυθεί, ξαναφτιάχνει και μάλιστα με πολύ καλές προοπτικές!
Δίλλημα? Αδιέξοδο? Πώς να το πω? Και πες πως άφηνα την σχέση μου για τον δεύτερο άνθρωπο.. Με την διαφορά της ηλικίας τι θα γινότανε στο μέλον? Τι θα γινίταν αν κάποια στιγμή εγώ ήθελα παιδιά κι αυτός - πολυ φυσιολογικά - θα ήθελε ακόμα να κάνει μπαρότσαρκες? Και πως θα ένιωθα απέναντί του αμα μεγάλωνα και έκανα τις πρώτες ρυτίδες? Πως θα ένιωθε η γυναικεία μου ματαιδοξία? Τι είδους ανασφάλειες θα αναπτύσσονταν μέσα μου? Και το κυριότερο, σε αυτό το "παιχνίδι" θα έπαιζα τον ρόλο της συντροφου ή τον ρόλο της μαμάς??
Αποφάσισα λοιπόν να το τελειώσω. Πονάω πολύ που το κάνω αυτό, πονάω που αφήνω κάποιον που αξίζει, πονάω που τον πληγώνω, πονάω γιατί αγαπάω και τον σύντροφό μου αλλά έχω ερωτευτεί και τον άνθρωπο που βρέθηκε δίπλα μου και ουσιαστικά με στήριξε με τη τρυφερότητα και την υπομονή του την εποχή που ένιωθα τελείως κενή απο ανθρώπινα συναισθήματα, πονάω που πρέπει να αποφασίσω για όλους μας, πονάω που διώχνω κάποιον λόγω διαφοράς ηλικίας, πονάω που νομίζει ότι τον αφήνω γιατί δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ πραγματικά γιαυτόν και δεν ξέρει την αλήθεια - ότι τον αφήνω γιατί δεν με "παίρνει" να κάνω πλέον πειραματισμούς με τις σχέσεις, ενώ αυτός έχει όλο το περιθώριο ηλικίας - και νομίζει ότι είμαι μια σκληρή και αναίσθητη γυναίκα..
Αυτή τη στιγμή συνεχίζω την κανονική μου σχέση, ελπίζοντας με τον καιρό ότι θα κλείσουν οι πληγές, ότι θα ξαναβρώ τον άνθρωπο που κάποτε υπεραγαπούσα στο πρόσωπο του συντροφου μου, ο οποίος όλο και αλλάζει προς το καλύτερο, ότι θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας και ότι κάποια στιγμή θα ξεχάσω και τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα και άθελά μου πλήγωσα..

Καληνύχτα..

Γειά σου vivian.Ξέρεις τί κατάλαβα από τα γραφόμενά σου;Οτι κανένας από τους δυο δεν είναι ο άνθρωπός σου.Όταν αγαπάς κάποιον αληθινά και σε καλύπτει ,δεν έχεις μάτια για άλλον και πολ΄θυ περισσότερο δεν ερωτευεσαι άλλον.Τώρα εσύ ξέρεις καλύτερα.....
φιλικά

!!!1

αν τύχεναι να ημουν το τρίτο άτομο, συνειδητά λοιπόν θα προχωρούσα σε ότι βγεί γιατί εκ των προτέρων θα ήξερα ότι ήμουν το 3ο άτομο
πάντα βέβαια με τις κατάλληλες προυποθέσεις....
και βέβαια οχι οτι θα απαιτούσα να χώριζε για μένα!
συνήθως τέτοιες καταστάσεις κρατάνε πάντα λίγο και είναι μόνο για ανανέωση και εμπειρίες...

μπορεί να είμαι και λάθος

katia3 .........

μη το κανεις ποτε κοπελα μου.....μην αφησεις ποτε τον εαυτο σου να ειναι το τριτο ατομο......οσο και αν νομιζεις οτι ελεγχεις τα συναισθηματα σου ......αυτα σε προδιδουν και καταλαβαινεις πολυ γρηγορα οτι εχεις χασει τον ελεγχο.......
Πονο αφηνουν αυτες οι σχεσεις....
Πονο και καλες αναμνησεις.......και αυτες πονανε περισσοτερο....
Γιατι?????
Για τον απλουστατο λογο οτι απο αυτη τη σχεση δεν εχεις να θυμηθεις κατι ασχημο......για να πεισμωσεις.....να νευριασεις.......
Νευριαζεις με τον ιδιο σου τον εαυτο που δεν βρισκει κατι λαθος σε οτι εζησες......

Μακαρι κανενας να μη βρεθει σε αυτη τη σχεση......και οσο και αν λεω να φευγουμε μακρια απο αυτες τις καταστασεις ........εκεινη τη στιγμη δυστυχως δεν λειτουργει η λογικη αλλα αυτο το συναισθημα.........
Η λογικη παραιτειται και το συναισθημα μπαινει ενεργα στο παιχνιδι της ζωης........

Πονος....πονος......πονος.........
αυτα μενουν.......και σε συντροφευουν μεχρι να βρεθει.......καποιος αλλος στο δρομο σου και να δωσει χαστουκι σε αυτο το πονο........

Καλυτερα ενα τελος με πονο.........
παρα ενας πονος........
χωρις ΤΕΛΟΣ......!!!!!!!!!!

Αχχχχ......

Δεν μου έχει τύχει μέχρι σήμερα ποτέ αυτό.
Αλλά και να με τύχαινε... όσο και να τον ήθελα... δεν πρόκειται ποτέ να το συνέχιζα....Αν με ήθελε και εκείνος το ίδιο, θα το έδειχνε ο χρόνος. Ή θα τελείωνε από μόνος του τη σχέση του ή όταν και άμα τελείωνε από μόνη της η σχέση του, τότε και μόνο τότε θα έκανα κάποιο βήμα. Αλλιώς;;; Με τίποτα δεν θα έμπαινα ανάμεσά τους, όσο τρελή και να ήμουν για εκείνον...