14 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ..ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΟΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ..ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?

δεν τα γράφεις καλα ...

κάτι σημαντικό σου ξεφευγει ..κάπου κάνεις λάθος

εγω νομίζω οτι εσυ τον εχεις πνιξει

συγκεκριμένα δεν μπορω να σου πω...φασκεις κ αντιφασκεις ...

ερωτικός και κάνατε σεξ μια φορα στις 15 ας πουμε?? και οχι μια φορα το 12 παραδειγμα ..το λιγοτερο ...και εισαι τοσο μικροτερη του ?ενα παραδειγμα σου γράφω...

κάνεις λάθος ή δεν εχεις την εικονα της οικογενεια σου την πραγματικη ή που δεν θες να την γραψεις ...σεβαστο!

προσεχε την οικογενεια σου .... και επικεντρώσου σε αυτη ...και εκεί θα βρεις τι φταίει

Παράθεση:
Originally posted by Roxanne77
Η όποια προσπάθεια συζήτησης επιβάλλεται να γίνει για έναν λόγο, για να έχει διασφαλίσει ότι έκανες ό,τι μπορούσες για να σωθεί η σχέση....Που ξέρεις, κάποιες φορές πετυχαίνεις και το επιθυμητό....

Ακριβώς αυτό. Κάνεις το καλύτερο δυνατόν.. Πρέπει και να θέλουνε και να μπορούνε και οι δύο.. καμιά φορά κάποιος θέλει, ακούει αλλά δεν μπορεί (είτε γιατί δεν έχει τις δυνάμεις, είτε γιατί έχει τα ψυχολογικά του). Οι άνθρωποι πολλές φορές καταστρέφουμε αυτό που αγαπάμε.. και το διαπιστώνουμε όταν είναι αργά..

Εφόσον δεν υπάρχουν εγωισμοί και καυγάδες μπροστά στα παιδιά καλό είναι να μην σκέφτεσαι τον χωρισμό . Πάρε τον χρόνο σου όσο εσύ θέλεις ηρέμησε ,και βάλε τα δυνατά σου να αισθανθείς κάτι για τον άντρα σου . Τις περισσότερες φορές όταν δεν υπάρχουν σημαντικά προβλήματα (βια , απιστία , εντάσεις μπροστά στα παιδία) ο χωρισμός είναι ο χειρότερος δρόμος που μπορείς να ακολουθήσεις.

Παράθεση:
Originally posted by archagellos
...Οσο αφορα για τα παιδια καλο θα ειναι να παρεις την γνωμη ενως ειδικου πως να χειριστεις το θεμα .

...Το οτι η κορη σου ειπε αυτα που ειπε για τον πατερας της ειναι ακρος ανησυχιτικο ....
Καλη σας τυχη

Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο φόρουμ και η αιτία είναι το θέμα σου το οποίο το έζησα από την αντίθετη πλευρά και δυστυχώς είναι ένα άκρως διαδεδομένο πρόβλημα.

Μου φάνηκε θαρραλέο αυτό που έκανες, έχω όμως την εντύπωση ότι υπάρχει ένα πρόσωπικό σου πρίσμα σε αυτά που γράφεις.
Μολοταύτα επειδή εσύ μόνο γνωρίζεις τις πραγματικές συνθήκες βάλε σε μια ζυγαριά τα θέλω και τα πρέπει και βρες τη πιο ανώδυνη λύση για όλους.

Θα εξαρτηθεί από το κοινωνικό και οικογενειακό σου περίγυρο η τελική λύση δλδ, αν θα συμβιβαστείς ή αν θα πάρεις ριζικές αποφάσεις.

Να ξέρεις ότι τα πάντα (πρόβλημα/αντιμετώπιση/λύση) βρίσκονται στο μυαλό μας και αυτό τα ορίζει όλα.

εχουμε και λεμε ....εσυ 36 αυτος 48 .....

δωσε βαση ....

εσυ τον παντρευτηκες στα 22 ...μικρο κοριτσι χωρις να εχεις ζησει καν την ηλικια της νεοτητος ....

γινεσαι νοικοκυρα .....δεν ξερεις να καθαριζεις σπιτι να γυαλιζεις πατωματα ....

και να φροντιζεις παιδια και οικογενεια ....καθ οτι μικρη και απειρη ....

κι εχουμε τον αντρα ωριμοτερο .....

να καθεται στον καναπε και να σου κανει υποδειξεις για το τι εκανες καλα και τι οχι ....

και κατοπιν εχουμε εσενα να θες να πηγαινεις βολτες ...μια καιι ησουν μικρη και ηθελες να τα ζησεις ολα αυτα γιατι σου ελειπαν ....

ενω εκεινος σαν ωριμοτερος σου ελεγε ....κατσε εδω γιατι εχεις παιδια και οικογενεια .....

και κατοπιν αυτος περναει μια περιπετεια υγειας σοβαρη .....μ ολα τα αγχη ...μεχρι τα μαλλια του εφυγαν του ανθρωπου απο τις χημειοθεραπειες ....

κι εσυ της τετοιας τον χαβα ...ηθελες αγκαλιες και ερωτα .....

κι αφοτου αυτος συνεχισε να εχει τα αγχη του τις φοβιες του ....

και τις ανασφαλειες του λογω προβληματος υγειας κυριως .....

εσυ τα πηρες και ειπες τερμα εχω κι εγω δικαιωμα σ αυτη τη ζωη .....

και πηγες για υπνο στο διπλανο δωματιο .....

οταν διονη εχουμε πει τοσες φορες για διαφορα ηλικιας γιατι νομιζεις οτι το λεμε ?

γι αυτο ακριβως το λογο ...και γι αυτα που βιωνεις εσυ .....

ο αντρας 48 χρονων ειναι πολυ νεος αντρας ...

αλλα εχει διαφορετικα ζητουμενα απο την ηλικια των 36 χρονων ....

ο ανθρωπος αυτος για μενα φεροταν ετσι επειδη ηθελε να εχει τον ελεχο μια και εσυ ησουν μικροτερη και πιθανον να μην τα καταφερνες τοσο καλα ....

εγω τον δικιολογω ...οπως δικιολογω κι εσενα .....

οι κορες σου ειναι πολυ μικρες ....

προς θεου μην δινεις βαση σ αυτο που λεει ενα παιδι 11 ετων ....

αυτη η ηλικια ειναι πολυ μικρη για το παιδι ....και πολλες φορες παραποιει πραγματα .....

θα σου συνιστουσα να σκεφτεις σοβαρα .....

λαβε υποψιν σου οτι ο συζυγος σου θα ειναι μονιμως αγχωμενος με το προβλημα της υγειας του ....

ολοι ξερουμε τι σημαινει αυτο.....

επισης πρεπει να δειξεις κατανοηση αν τον αγαπας .....

γιατι απ οτι λες κι εσυ πιστευεις οτι αγαπαει κι εσενα και τα παιδια σου αλλα δεν στο δειχνει ....

μην του γινεσαι τσιμπουρι .....μην ζητιναευεις ολη την ωρα την αγκαλια του ....

φερσου γλυκα καιι στοργικα ....σε χρειαζεται ....και μετα θα ρθουν και τα φιλια ....

συζητησε μαζι του αυτα που σ απασχολουν .....

γυρνα στο κρεβατι ...μην κανεις σπασιματα ...ωθεις τα πραγματα στα ακρα ...

μην ακους αυτα που σου λενε εδω καποιοι....

το διαζυγιο ειναι αιματηρη ιστορια για ολους οταν υπαρχουν παιδια .....

δεν πιστευω κανεναν που λεει χωρισα με 3 παιδια και ειμαι καλυτερα ....

εξαρταται απο το τι βιωνει ο καθενας ....

αν ετρωγαν απο το πρωι ως το βραδυ ξυλο ολοι μαζι σαφως και ειναι καλυτερα ....

ολοιι οι λογοι των διαζυγιων δεν ειναι ιδιοι .....

μπορει μια γυναικα να χωριζει και να της μεγαλωνουν τα παιδια οι γονεις της κι αυτη να περναει κατα τυχη απο εκει ....

κι αυτο διαζυγιο λεγεται ....ελεος πια ...δεν μπορω να αναλυω τα αυτονοητα ....

εχω την γνωμη οτι περνας μια δυσκολη φαση ...αν αγαπας τον συζυγο σου αποδεξου τον ετσι οπως ειναι εσυ τον επελεξες αλλωστε ....

ας προσεχες ...συνεχεια τα λεμε εδω .....

πιστευω αν κανεις οποιαδηποτε κινηση να φυγεις .....

αυτος δεν θα σε κυνηγησει .....αυτες οι ηλικιες ειναι πολυ αμετακινητες για τον αντρα ....

και πιστευω οτι θα την πληρωσεις εσυ και τα παιδια ...οπως σ ολα τα διαζυγια ....

γιατι εκει εξω θα σε περιμενουν πολλα αγγουρια και μεγαλα ....

Αν έκανε ένας άντρας για τη γυναίκα του και τα παιδιά του αυτά που κάνει τόσα χρόνια η κυρία θα τον λέγαμε οσιομάρτυρα αλλά κρίνουμε τη νέα αυτή γυναίκα γιατί τόλμησε να πει ότι μετά από τόσα χρόνια προσφοράς το μόνο που αποκόμισε ήταν κριτική και υποδείξεις γι αυτά που δεν έκανε καλά...για τα υπόλοιπα δεν χρειάστηκε ποτέ να ακουστεί ένα μπράβο ή ένα ευχαριστώ που είσαι εκεί για μένα...Όταν οι άντρες δηλώνουν ότι οι γυναίκες τους έχουν χάσει το ερωτικό τους ενδιαφέρον δεν τους ζητάει κανένας να μεταμφιεστούν και να κάνουν τις γατούλες για να το αναζοπυρώσουν, οι γυναίκες κατηγορούνται απλά και μόνο αν δηλώσουν είμαι νέα, δεν αντέχω να αδιαφορούν για μένα...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, ό,τι και να αποφασίσεις να ξέρεις ότι θα είναι δύσκολο, τόσα χρόνια έμαθες να προσφέρεις στους άλλους, είναι μάλλον απίθανο να τα βάλεις όλα στην άκρη για να δώσεις προτεραιότητα στον εαυτό σου τώρα που τα παιδιά είναι ακόμα μικρά.Μάλλον θα πρέπει να αφυπνίσεις τον άντρα σου βρίσκοντας ενδιαφέροντα και παρέες για να βγαίνετε λίγο να ανανεώνεστε και ίσως σιγά-σιγά επιστρέψει το ενδιαφέρον να βγαίνετε οι δυό σας σαν σε ραντεβού.Κανόνισε συναντήσεις εκπλήξεις, πήγαινε στη δουλειά του, διεκδίκησέ τον πάλι...Τι να σου πω, είσαι νέα γυναίκα, ζωντανός οργανισμός, αν δεν σε ακολουθεί έχεις κάθε δικαίωμα να κάνεις μόνη πράγματα για τον εαυτό σου χωρίς ποτέ όμως να εγκαταλείψεις τα παιδιά σου...

Εγω δε βλεπω κανενα προβλημα στο γαμο σου.
Το μονο που βλεπω ειναι ενα εντελως εξαρτημενο
υπαρξιακα ατομο ΕΣΕΝΑ απο τον αλλο. Νομιζω λογικο
γιατι δεν προλαβες να βιωσεις το υγιες "εγω" σου διολου.
Λυσε αυτη την εξαρτηση σου.. και θα περασεις μελι με τον αντρουλη σου
εως τα βαθια γεραματα.

Ασχολεισου λιγο με το τι θες εσυ.. και παψε να ζητας
απο τον αλλο αυτα που δεν μπορει να σου δωσει. Προφανως
για να θελεις να εισαι μαζι του, σου δινει αλλα τοσα που δεν
τα εχεις καταγραψει. Ασχολεισου με τη δικια σου ουσια και
μη βρισκεις "αλλοθι" στη συμπεριφορα του αντρα σου για αυτα που δεν ζεις.
36 χρονων πηγες, επρεπε να το ειχες κανει ηδη (ποτε δεν ειναι αργα)

Απλώς να παρατηρήσω οτι

χειρότερα από τα ψέματα

είναι οι μισές αλήθειες

Παρόλο που δεν έχω την ηλιακή ωριμότητα θα έλεγε κανείς θέλησα πάρα πολύ να σου γράψω γιατί η ιστορία σου μου θυμίζει την ιστορία της δικής μου οικογένειας. Δεν ξέρω αν ακόμα παρακολουθείς το θέμα σου ή όχι ή κατά πόσο θα λάβεις σοβαρά υπόψιν σου την άποψή μου όμως εγώ θέλω να σου γράψω.

Οι γονείς μου έχουν ηλικιακή διαφορά 14 χρόνων. Η μητέρα μου είναι 41 χρονών και ο πατέρας μου 55. Έχω 2 αδελφές,μία 1 χρόνο μεγαλύτερο, μία 3 χρόνια μικρότερη. Απ'όσο θυμάμαι τον πατέρα μου και την μητέρα μου πάντα έβλεπα από μεταξύ τους μια συναισθηματική ανισορροπία.Συγκεκριμένα η μητέρα μου πρόσφερε πάντα απείρως περισσότερα σε συναισθηματικό και υλικό τομέα για να ικανοποιεί τον πατέρα μου.Έδειχνε άπειρη κατανόηση σε όλα τα οικογενειακά του προβλήματα,τον συγχώρεσε ακόμα και που της στέρησε την δυνατότητα να μιλάει στους γονείς της επί 5 χρόνια (επειδή τόλμησε ο παππούς μου να τον βρίσει που σε ηλικία 31 άφησε έγκυο τη 17 χρονών μάνα μου),πάντα υπέκυπτε στους ηθικούς εκβιασμούς του, κ όλα αυτά προσπαθώντας ταυτόχρονα να δικαιολογεί σε εμάς και τον εαυτό της τις συμπεριφορές του λόγω των βιωμάτων της παιδικής του ηλικίας και του γεγονότος ότι η οικογένεια του πάντα τον εκμεταλλευόταν επειδή είναι φιλότιμος, των οικονομικών δυσχερειών που αντιμετωπίζαμε, την ένταση λόγω προστριβών με τα σόγια. Σε κανένα επίπεδο δεν χάρηκε ποτέ τίποτα από τη ζωή της. Όλο δουλειά και ταυτόχρονα μητέρα 4 παιδιών(συν του πατέρα μου δλδ). Μέσα σε όλα αυτά δεν σκέφτηκε ποτέ το ενδεχόμενο του χωρισμού γιατί αφενός δεν μπορούσε να καταφύγει κάπου αλλού (στους γονείς της από ντροπή για το εφηβικό της λάθος) αλλά και από φόβο για κάποιες ακραίες αντιδράσεις του πατέρα μου λόγω του θυμού του (να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ σωματική βία, μία μόνο φορά είχε χαστουκίσει την αδελφή μου ποτέ άλλοτε κάτι άλλο) , απειλές όμως, αλλά και επειδή γνωρίζει πως είναι ικανός να μας αφήσει στο έλεος του θεού (οικονομικά) αν δεν ταχθούμε με το μέρος του και από λύπηση για εκείνον. Να επισημάνω εδώ, πως ο πατέρας μου είναι συναισθηματικά ανασφαλής, εγωιστής, δεν έχει μάθει να δέχεται αγάπη αλλά παρόλα αυτά ξέρει να επικαλείται το συναίσθημα. Για μένα είναι καλός άνθρωπος, δεν θα περίμενα κάτι παραπάνω από αυτόν παρά το ότι υπήρξε πολύ αυστηρός και συνέχεια μας εκβίαζε ψυχολογικά για να είμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο για να είμαστε αρεστές στην κοινωνία αλλά και για το δικό του το ίματζ θα έλεγε κανείς. Παρόλα αυτά εγώ πιστεύω πως δεν μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω γιατί δεν έλυσε ποτέ τα δικά του προβλήματα..

Όμως, αυτό που διαπράττει εις βάρος της μητέρας μου για μένα είναι ηθικά ανάρμοστο, αυτή η αποστέρηση των μικρών χαρών της ζωής που ταυτίζεται απόλυτα με τα δικά σου λεγόμενα, είναι τόσο κατακριτέα για μένα! Να κρατάς έναν άνθρωπο σε μια συναισθηματική φυλακή και να νομίζεις πως επειδή παρέχεις τα προς το ζην έχεις εξασφαλίσει την ευτυχία της οικογένειας! δεν μπορώ να το δεχτώ! Φαντάσου μόνο πως για να τονωθεί η δική του αυτοπεποίθηση, η μητέρα μου αναγκάστηκε να ζητήσει λεφτά από τους γονείς της για να αγοράσει καινούριο όχημα για τη δουλειά του (κόστος 300 χιλ ευρώ) μαζί με δάνειο και φυσικά η μάνα μου να κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο τρακαρισμένο από παντού (το οποίο μας είχαν χαρίσει) Κ πριν από 3 χρόνια που αξιωθήκαμε να πάρουμε ένα λίγο καλύτερο αμάξι δεν την αφήνει να το χρησιμοποιεί, μην το γρατσουνίσει. Κ να του λέει "δεν έχω χαρεί τίποτα, να το πάρω, μην σκοτωθώ μες το δρόμο με την καραμούζα?" κ αυτός αμετάκλητος το έχει κλεισμένο στο γκαράζ. Να του λέει πάμε μια εκδρομή, τα παιδιά μας φύγανε (κ οι 3 έχουμε φύγει κ σπουδάζουμε) και αυτός το ένα να του βρωμάει το άλλο να του ξινίζει. Να του λέει αυτά που λες εσύ στο ποστ σου για τις μικρές χαρές της ζωής , για το ότι δε λέει ποτέ δόξα συ ο θεός, για το ότι δεν έχει λόγο να μην χαίρεται εφόσον όλα βαίνουν καλώς στην οικογένεια,εφόσον και οι διαμάχες με τη δική του οικογένεια σταμάτησαν. Όχι, τίποτα. Δεν μπορεί να κάνει μια έκπληξη, δεν μπορεί να σταθεί μέσα σε κόσμο, δεν μπορεί να χαρεί με τίποτα. Τα πάντα τα θεωρεί δεδομένα. Να του λέει κοίτα τα λουλούδια μας που ανθίσανε (εμάς) και αυτός να κλεισμένος στις σκέψεις του μόνιμα, καθισμένος στον καναπέ κοιτάζει το ταβάνι και σκέφτεται...

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν, η μητέρα μου μου ζήτησε να πάει μια εκδρομή μόνη της και να την καλύψω. Το έκανα. Κ το χαμόγελό της ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα. Ξέρω πως με τρόμο ψυχής, προσπάθησε να βιώσει μια ελευθερία, μια ηρεμία και να μαζέψει τα κομμάτια της για να συνεχίσει να συμβιώνει με έναν άνθρωπο που την καταπιέζει και δεν την αφήνει να χαρεί τα κόπια της στην τελική! Που μια γρατσουνιά στο αυτοκίνητο είναι ικανό να τον κάνει να χάσει τον ύπνο του για μέρες, κ να τρώει τα νύχια του ενώ οι τελευταίες εξετάσεις της αδελφής μου στις οποίες βγήκαν ότι έχει αναστροφή τύπου και μπορεί κ θυροειδή τον άφησαν παγερά αδιάφορο! Καμία εκτίμηση ούτε για το δώρο της ζωής αλλά ούτε κ για το δώρο της δικής του ζωής τη μάνα μου!

Επί χρόνια, ένας οικογενειακός φίλος, γιατρός, να του λέει η γυναίκα σου καταφεύγει στην εργασιοθεραπεία, διαπράττεις ηθικό έγκλημα εις βάρος της, δες τα όμορφα δώρα που σου χάρισε η ζωή, απόλαυσέ τα , τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, Εκτίμησε όσα έχεις. Τίποτα.

Ας μην πολυλογώ, τον έπιασα, του μίλησα του είπα πρέπει να προσπαθήσεις, πρέπει να καταλάβεις πως σαν σύζυγος έχεις και άλλες υποχρεώσεις πέρα από το να φέρνεις χρήματα στην οικογένεια. Να προσπαθήσεις να συμμετέχεις ενεργά στην οικογένεια, να μην αφήνεις όλες τις ευθύνες στη μαμά και το κυριότερο να καταλάβεις πως η ζωή μέχρι τώρα σου έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο. 3 κόρες σε πανεπιστήμια, που σε αγαπάνε, σε σέβονται, σε υπολογίζουν, 1 γυναίκα που έχει κάνει τα πάντα για σένα, μία δουλειά που σου αποφέρει χρήματα. Προσπάθησε να χτίσεις μια επικοινωνία με τον ανθρωπό σου. Πότε είπες τελευταία φορά θα κάνω ένα δώρο στη γυναίκα μου? Πότε της είπες σ'ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου? Τϊποτα. Αμετανόητος. Τι πως η μητέρα μου τον απατάει (ούτε καν τίθεται τέτοιο ζήτημα), τι πως έχουμε κάνει κόμμα όλες μαζί, τι πως την αγαπάει αλλά έχει κ αντρικό εγωισμό, και φυσικά το τι άλλο ήθελε δηλαδή? "Ούτε τζογαδόρος είμαι, ούτε την απάτησα ποτέ, ούτε ξενυχτάω". Να του λέω δεν είναι μόνο αυτά, είναι η μιζέρια της ζωής που προσφέρεις επειδή εσύ δεν μπορείς να δεις τα θετικά της ζωής σου! η συναισθηματική κ σωματική κούραση του άλλου για να σε κάνει χαρούμενο, για να είσαι καλά και εσύ ούτε να το παρατηρείς! Μετά από τόσα χρόνια να της λέει δεν έχεις προσφέρει τπτ στο σπίτι! Δεν καταλάβαινε εγώ στεναχωριόμουν γιατί πιστεύω στη μάνα μου ενώ ο ίδιος θεωρώ πως δεν έχει προοπτικές εξέλιξης στη ζωή του και πως θα μας βάλει στην άκρη από εγωισμό κ μόνο. ένιωθα τόσο άσχημα συναισθηματικά που είπα θα καταφύγω σε ψυχολόγο. Τελικά αντί να πάω εγώ πήγε η μητέρα μου.

Της είπε 2 πράγματα. 1)Αν θέλεις να χωρίσεις και αυτή είναι η απόφαση σου για τη ζωή δεν έχει το δικαίωμα ο άντρας σου να σου στερεί την ελευθερία σου. 2) Ό,τι συμβαίνει μέσα στην κρεβατοκάμαρα με τον άντρα σου είναι δική σας δουλειά και δεν πρέπει να ανακατεύεται τις κόρες σας.(βέβαια όλες έχουμε κλείσει τα 18).

Η μάνα μου, παρόλο που έχει αποφασίσει πως θέλει να χωρίσει, κάνει ακόμα μια φορά την υπέρβαση του εαυτού της και όπως περίμενε τόσα χρόνια να μεγαλώσουμε περιμένει πάλι για να μπορέσει να συνειδητοποιήσει ομαλά ο πατέρας μου πως αυτή είναι η λύση. Ο ίδιος ενώ ξέρει πως δεν πάει άλλο, κάνει πως δεν καταλαβαίνει!!!!!Γιατί δεν θέλει κ να χωρίσουν γτ σκέφτεται τι θα πει η κοινωνία και η μάνα του!

Εδώ θα ήθελα να σου πω τι νιώθω εγώ, σαν αποδέκτης όλης αυτής της κατάστασης. Θα ήθελα η μάνα μου να είχε χωρίσει εδώ και χρόνια. Να μην είχε κατασπαταλήσει τον εαυτό της χωρίς ανταπόδοση. Να μην ήταν αυτό που είναι τώρα. Μια γυναίκα πανέμορφη, με ένα θλιμμένο βλέμμα συνέχεια όμως, και να θυσιάζεται συνέχεια για όλους μας. Νιώθω τύψεις που ήμασταν η αιτία να υπομένει τα πάντα μόνη της. Χειρότερο από τη μοναξιά είναι η μοναξιά με παρέα...

Έχεις ηθική υποχρέωση απέναντι στα παιδιά σου να είσαι καλά για να τα μεγαλώσεις σωστά, όπως τους αξίζει. Αν αποφασίσεις να μείνεις πρέπει να προσπαθήσεις πολύ και για να δουλέψεις σωστά χρειάζεται και η βοήθεια του άντρα σου σε αυτό. Αν δεις όμως πως δεν μπορείς ή δεν γίνεται και αυτό σε καταβάλλει ψυχολογικά με αποτέλεσμα να μην μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά σου τότε είναι καλύτερα να χωρίσεις. Προσπάθησε να μην γίνεις ένας άνθρωπος συναισθηματικά κενός από την υπερπροσπάθεια να στηρίξεις την επιλογή των 22 χρόνων σου γιατί μετά οι αποδέκτες θα είναι τα παιδιά σου...

Καλή τύχη να έχεις.

συζήτησε μαζί του ... όσο μπορεσεις και σου επιτρέψει γιατι συνήθως άνθρωποι με χαρακτήρα οπως ο συζυγο σου νομιζω οτι δεν τους αρεσουν πολυ οι συζητήσεις και προσπαθησε να χωρίσεις ή σκέψου να μείνετε μαζί μέχρι να ενηλικιωθούν τα παιδιά και χώρισε ... μην μένεις αλλο μαζί του ... εκτός και αν συζητήσετε και αλλάξει η συμπεριφορά του (αναγνωρίζοντας τα λάθη του)
μια συμβουλή ... μην μπλέκεις τα παιδιά σου στην κατάσταση αυτή (δεν μου αρεσε που εγραψες οτι η κορη σου θελει να γινει δικηγορος για να σου βγαλει το διαζύγιο ... δεν πρέπει να παιδιά να πέρνουν θέση και το μέρος του ενος γονιού ή του αλλου ... ειναι παιδιά σας και των 2)

Παράθεση:
Originally posted by dionu1976
ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ ΑΠΛΑ ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ..

Ίσως να είναι πολύ αργά για να απαντήσω, αλλά αφού υπάρχει αυτή η αδερφική αγάπη μεταξύ σας τότε δε βλέπω κανένα πρόβλημα. Μπορείτε άνετα να συνεχίσετε τη ζωή σας όπως και πριν για χάρη των παιδιών, απλά θα ζείτε σαν αδέρφια ή φίλοι και όχι σα ζευγάρι. Δε θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει.

Διαβασα μερικες αποψεις αλλα διαβασα και το δικο σου θεμα.Υποκρινεσαι στα πολλα προσπαθησες ακουω προσπαθησες..δεν προσπαθησες πραγματικα να κρατησεις τιποτα.

Μας ειπες οτι ειναι σωστος οικογενειαρχης και σωστος πατερας παρολο που περασε εναν μεγαλο κυνδινο...μπες λιγο στην θεση του τοσα χρονια σου προσφερε με ασφαλεια και δεν σου στερησε τιποτα με τον ενα ή με τον αλλο τροπο..δεν σου ειπε ποτε μην πας στην δουλεια..και στην τελικη ΔΕΝ ΣΕ ΚΕΡΑΤΩΣΕ...που ειναι ενας σηματικοτερος λογος για χωρισμο.
Βαλε λιγο τον εαυτο σου στην θεση του και αναρωτησου περασε μια πολυ δυσκολη φαση που ευχομαι αφου ειναι ξεπερασιμη να μην γινει αναστρεψιμη...πως θα ενιωθες αν μια μερα δεν τον ειχες στην ζωη.Απλα θα ελεγες εφυγε ο αδερφος μου αναρωτιεμαι!?γιατι τωρα μας λες τον βλεπεις αδελφικα.

Ειναι νευρικος ειπες μηπως και εσυ εισαι λιγο νευρικη μηπως και οι δυο δημιουργησατε αρνητικο κλιμα μπροστα στα παιδια σας?
Οσο αφορα τα παιδια, ολα τα παιδια παντα προστατευουν την μητερα τους πρωτα πρωτα νιωθουν αυτην την βιολογικη αναγκη γιατι η μανα, η μητερα ειναι ιερη...την μανα την αγαπαμε γιατι μας εφερε στον κοσμο πονεσε και ειμαστε παντα συναισθηματικα δεμενοι με αυτο..οταν λεει ενα παιδι τετοια λογια προς τον πατερα του θα πρεπει η μανα να σβηνει αυτο το μισος σε εισαγωγικα να γινεται πυροσβεστης και να επενει τον συζυγο ακομη και το αντιθετο ενας πατερας οταν ακουσει το ιδιο για την μανα των παιδιων του θα πρεπει να την υπερασπιστει με μαλακο τροπο παντα και να δωσει να καταλαβουν οτι σεβομαστε πανω απο ολα τους γονεις μπορει να μην συνφωνουμε παντα με αυτα που λενε και κανουν οι γονεις μας αλλα τους σεβομαστε.Σιγουρα ειναι δυσκολο να καταλαβουν σε αυτην την ηλικια τους το αναφερουμε και αυτο.Οτι ξερουμε δεν θα μας κατανοησουν.

Εγω θα ελεγα να πας στο κρεβατι και να κοιμασαι με τον αντρα σου και να μην προσπαθησεις να αναψεις καμια φλωγα θα ερθει μονη της..δεξου οτι κοπλιμεντα σου λεει και ασε τις σφαλιαρες μπορει να εχει μετανιωσει για ολα οσα σου εχει κανει και εχει πει...γιατι βαζεις τον εγωισμο σου αφου μεχρι τωρα το προσπαθουσες οπως λες...γιατι δεν μαλακωνεις την καρδια σου?και δεν δεχεσαι το κοπλιμεντο ΟΜΟΡΦΗ..

Αν γουσταρεις τωρα να νιωσεις να σε καιει μεσα σου ενας αντρας...χωρισε τον και βρες αλλον στα ισα..πες του θελω να νιωσω να καιγομαι γιατι αυτο που λαχταρα το σωμα σου ειναι εναν ερωτα...ειναι βιολογικη αναγκη και αν νομιζεις οτι αυτο εχει προτεραιοτητα στην φαση της ζωης σου που απο οικονομικα εισαι οκ θα τα φερεις βολτα δωστα ολα δρομο και κλοτσα τα για εναν νεο ερωτα που θα σου αναψει την φωτια και που τα στριγκακια που θα φορας θα μετρανε...δεν σε αποκαλω λησαρα!Απλα στα λεω ισως λιγο ωμα τα πραγματα!Αν αυτο θες διαικδηκισε το, καντω....

Τα παιδια σου ομως μην τα φορτωνεις με καταστασεις του τυπου λεκτικους καβγαδες μπροστα τους κ.τ.λ!

Δεν ειμαι μανα δεν ξερω αν ποτε θα μαξιωσει και εμενα ο θεος να το ζησω και εγω αυτο..Κανε πρωτα την αυτοκριτικη σου και αν η ζυγαρια κλεινει προς την πορτα του σπιτιου σου ανοιξε την και σηκω και φυγε χωρις τυψεις και ενοχες γιατι πολυ απλα δεν νιωθεις τιποτα.

Επισης οσο για το ποσο σοβαρα εχει παρει την ζωη του ο αντρας σου μετα την σοβαρη περιπετεια της υγειας του αυτος το ξερει...εσυ τον κατηγορεις για υπεροπτη για για..πολλα...ετσι νιωθεις καλα κανεις προσεξε ομως μηπως ολα αυτα ειναι μια αμυνα...μια μασκα!που ακομη δεν εχεις μαθει το κουμπι του για να του την βγαλεις...

Κουραστικες το ξερω...ολοι κουραζομαστε απο τα προβληματα μας...Μπορει να διαβαζομαι κακια και οτι σε κρινω ασχημα...οχι δεν σε κρινω δεν ειμαι ικανη να κρινω το προβλημα σου εσυ το ξερεις καλυτερα απο τον καθενα μας και δεν χρειαζεται κανενας ειδικος για να σου πει φυγε ή μεινε...ο μονος ειδικος ειναι ο ιδιος ο ευτος σου...ακου το τραγουδι...Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...
Καλη δυναμη και σε εσενα και στον αντρα σου!
http://www.youtube.com/watch?v=WCkXKl8gn-k

Μόνο η hope με κάλυψε...
Μιλάμε για διαφορά ηλικίας δεκαετίας και άνω.
Μιλάμε για μιζερο άνθρωπο, που δε δίνει αγάπη.
Αυτα τα λέει ένα παιδι που έζησε σε μια τέτοια κατάσταση
και χαίρομαι ειλικρινά που λέει πως θα θελε τη μάνα της
να ζήσει χαρούμενη και να κοιτάξει και τον εαυτο της.
Είναι μια απάντηση που θα θελα κι εγω να ακούσω απο τα
παιδια μου μεθαύριο, όταν θα κληθω να τους εξηγήσω γιατι
έφτασα σ αυτο το σημείο με τον πατέρα τους...
Δεν υποφερεται η μιζέρια, η ζήλια γιατι είσαι νεα και όμορφη,
η αποξένωση αν μείνεις... Κι όπως λέει και hope...
Χειρότερο απο τη μοναξιά... Είναι η μοναξιά με παρέα..
Δεν υποφερεται τέτοια ζωη, είναι κατάντια, είναι μη σεβασμός
στην ανθρώπινη προσωπικότητα , στη γυναικεία υπόσταση.
Είναι δυστυχία. Γιατι να είμαστε υποχρεωμένες να μεγαλωνουμε
τα παιδια μας στη δυστυχία;;; Νομίζετε πως δεν τη διακρίνουν
στα χείλη μας;; Δεν τη βλέπουν στα βουρκωμενα ματια μας;;;

Παράθεση:
Originally posted by Climentini
Απλώς να παρατηρήσω οτι

χειρότερα από τα ψέματα

είναι οι μισές αλήθειες

...που ισοδυναμούν με δηλητήριο...

καταρχας να σου εκφρασω το ποσο πολυ λυπαμαι για την κατασταση σου..εισαι τοσο αληθινη σε αυτα που γραφεις τοσο εκφραστικη που πραγματικα με καθηλωσες .....ποιο πολυ λυπαμαι τον ανδρα σου που εχει μια γυναικα τετοια σπανια και την εχασε...δεν μπορω να σου ριξω ουτε ενα φταιξιμο..το προβλημα ειναι δικο του...οταν καποιοι ανθρωποι δεν εκτιμουν αυτο που εχουν διπλα τους τοτε δεν τους φταιει κανεις μονο ο ιδιος του ο εαυτος ...υπερεβεις τα ορια σου μεχρι εκει που δεν παει και πλεον τελειωσε η αγαπη σου...δεν περιμενα και κατι αλλο..ο ανθρωπος ηταν ανικανος να καταλαβει την αγαπη...τον παρακινουσες να κανετε κατι παρεα σαν ανδρογυνο αλλα εκεινος αρνητικος και ομως το πολεμησες αλλα δυστυχως καποιοι ανθρωποι μενουν μονο στον δικο τους κοσμο..δεν μπορεσε να δει τις αναγκες σου ως ανθρωπος οτι ηθελες να επενδυσετε χρονο και σε αλλες δραστηριοτητες και να ξεφυγεετ απο την ρουτινα του νοικοκυριου και γενικως να ξεφυγετε ....δεν μπορω να σου υποδειξω τι να κανεις μιας και ειναι δικη σου η αποφαση..γιατι ειναι μια τεραστια αποφαση και δεν περνετε μιλωντας με 20 αγνωστους απο το σχεσεις(που μονο καλη προθεση εχουν οι ανθρωποι απο εδω μεσα)αλλα αυτο ειναι μεγαλο ζητημα....ειναι εμφανες ομως οτι δεν τραβαει και το να μενεις και να στεναχωρεις τον ευατο σου θα ηταν καλο να βαλεις ενα τελος...δυστυχως ομως ειπες οτι εχεις 2 παιδακια και οτι εισαι οικονομικα μη ανεξαρτητη...αυτο δυσκολευει πολυ τα πραγματα δυστυχως..γενικα δεν εχω να σου απαντησω κατι σε αυτο..ειναι πολυ σοβαρο ζητημα..συγνωμη...σου ευχομαι ολα να πανε καλα ομως και να εισαι ευτυχισμενη γιατι σου αξιζει