Spoiler alert

Spoiler alert

 

Καλά μου παιδιά, κι αγαπημένε μου φίλε Θανάση.

Σου γράφω για να σου πω τον πόνο μου, γιατί τριάντα χρόνια που λιώνω τις καρέκλες των θερινών τέτοιο σερί γκαντεμιάς δεν πρέπει να το έχω ξαναζήσει.

Δεν θα σου μιλήσω τώρα, φίλε μου Θανάση για το Λίνκολν (άλλη φορά θα σου τα πω), ούτε για το Πριν τα Μεσάνυχτα (άλλη φορά κι αυτό), γιατί -και δικαίως- θα μου πεις, Δεν ήξερες, Δε ρώταγες;

Σήμερα θα σου πω για το Vertigo που (ψιλο)ήξερα και (ψιλο)ρώτησα.

Όπως καλά γνωρίζεις, φίλε μου Θανάση, κι εσείς καλά μου παιδιά, εμένα ο Χίτσκοκ μου αρέσει. Ειδικά σε φάση θερινού, τι καλύτερο από το να έχεις ψεκαστεί με το αντικουνουπικό σου, να έχεις τυλιχτεί με τη ζακετούλα σου, να ακούς τη Doris Day στο Que Sera Sera και να έχεις το μάτι σου γαρίδα, πότε θα κάνει ο Μαίτρ την cameo εμφάνισή του.

Για να επανέλθω: Το Vertigo, που λες, ήταν από τις ταινίες που μάλλον δεν είχα δει (ή, μπορεί να την είχα δει τόσο παλιά, που να μην τη θυμόμουν -το γήρας, Θανάση μου, αχ! το γήρας!). Πέντε αστεράκια στο Αθηνόραμα, «η μοναδική ταινία που μπορεί να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του "Πολιτη Κειν" στην κινηματογραφική ιστορία» - σου το μεταφέρω αυτολεξεί, ήρθα και ταράχτηκα η σινεφίλ η γυναίκα. Να μην έχω δει τις δυο καλύτερες ταινίες στην κινηματογραφική ιστορία, μου έπεσε βαρύ (ναι ρε Θανάση, δεν έχω δει τον "Πολίτη Κειν". Αλλά έχω δει το Θωρηκτό Ποτέμκιν δύο φορές, εντάξει; )

Είναι λοιπόν αυτός ο τύπος, ο Τζέιμς Στιούαρτ, αστυνομικός το επάγγελμα, ο οποίος παθαίνει υψοφοβία και για το λόγο αυτό παραιτείται από την αστυνομία. Από την αρχή έπαθα μια ταύτιση με τον τύπο, γιατί αναθυμήθηκα πώς κατέβηκα κάποτε μια σκάλα 170 μέτρα ύψος, κολλημένη στον τοίχο σαν την κατσαρίδα, και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τον ψυχοπόνεσα τον άνθρωπο, αλλά πάλι, ρε συ Θανάση, θα σου το πω καθαρά: ο τύπος, για αστυνομικός, ήταν πολύ στόκος.

Πάνω που έχει παραιτηθεί, τον βρίσκει ένας παλιός του γνώριμος από το πουθενά, ο οποίος έχει παντρευτεί μια πλουσία, και του αρχίζει ένα παραμύθι ότι η πλουσία πάσχει από διχασμό προσωπικότητας και έχει τάσεις αυτοκτονίας και θέλει να την παρακολουθεί για να μην της συμβεί τίποτα κακό.

ΟΚ, ίσως φταίει ότι έχω διαβάσει ο,τι αστυνομικό έχει κυκλοφορήσει από το Σκύλο του Μπάσκερβιλ και μετά, αλλά η περίπτωση ήταν καραμπάμ. Ο φίλος από το πουθενά, ήθελε να εκμεταλλευτεί την υψοφοβία του αστυνομικού για να δολοφονήσει τη γυναίκα του και της φάει την περιουσία.

Εν πάσει. Αρχίζει ο Τζέιμς Στιούαρτ την παρακολούθηση της πλουσίας, η οποία είναι η Κιμ Νόβακ και δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει τη Μπεάτα Ασημακοπούλου, η οποία Κιμ, εκτός που έχει ένα φρύδι-γκοτζίλα, που το βλέπεις και σκιάζεσαι, γυρνάει στους λόγγους και στις ρεματιές σαν την Αστέρω, με κάτι άψογα ταγεράκια όμως, αυτό έχω να το λέω, κι ο Τζέιμς την ακολουθεί κατά πόδας. Εχει κι ένα άσπρο αυτοκίνητο που βγάζει μάτι και της κολλάει επί μέρες στο μισό μέτρο. Που όχι διχασμό προσωπικότητας, και ολική τύφλωση να έχεις, δεν μπορεί, θα το πάρεις είδηση ότι είναι ένας και σε παρακολουθεί, αλλά η Κιμ τίποτα, πράγμα που σημαίνει αν μη τι άλλο, ότι είναι μέσα στο κόλπο.

Μπλα μπλα μπλα, γνωρίζονται, αυτή του λέει τα ψυχολογικά της, τα φτιάχνουν και έχει περάσει ήδη μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά. Για να πω την αλήθεια, έχει πολύ ωραίες σκηνές και ψυχολογική ένταση, και μουσική και φωτογραφία αλλά αδερφάκι μου εμένα δε με πείθει (μπορεί να φταίνε και τα φρύδια της Κιμ).

 

Ε, και μετά βέβαια, η Κιμ ανεβαίνει σε ένα καμπαναριό, ο Τζέιμς, βέβαια, δεν μπορεί να την ακολουθήσει και φουντάρει η Κιμ και τρελαίνεται ο Τζειμς και μένει σε ένα ψυχιατρείο ένα χρόνο και, μεταξύ μας, πρέπει να τον τάραξαν στα ηλεκτροσόκ τον άνθρωπο, αλλά ο Μαίτρ είχε τα κέφια του και υπαινίσσεται ότι απλώς κάνει μουσικοθεραπεία (με Μότσαρτ, αν δεν απατώμαι).

 

Και αφού έχει φάει τα τρία τέταρτα της ταινίας με όλα αυτά, που συμβαίνουν αργά και νωχελικά, τον πιάνει μια βιασύνη στο τέλος τον Μαιτρ, γιατί πιθανώς να θυμήθηκε ότι δε γυρίζει και το Μπεν Χουρ ή μπορεί και του σώθηκαν και τα καρούλια του φιλμ και δίνει τη λύση και λύτρωση για όλους, που συμπεριλαμβάνει και το φουντάρισμα της Κιμ για δεύτερη φορά από το ίδιο καμπαναριό, καθώς και μια cameo εμφάνιση της Πιγκουίνας από τους Blues Brothers.

 

Εντάξει, φίλε μου Θανάση, ήμουν άδικη. Η ταινία ήταν πολύ ωραία, εγώ δεν ήμουνα στο mood.

Πάμε απόψε στο Σινε Θησείον να δούμε Τα Πουλιά;

 

που εισαι ρε θαναση εξαφανισμενος???

απαντησε στην κοπελα που περιμενει...

σωστος ο φιλος μου ο George best.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 2 από Georgebest69-

που εισαι ρε θαναση εξαφανισμενος???

απαντησε στην κοπελα που περιμενει...

 

...που'σαι Θαναση?...
 απαντησε στη θεματοθετρια..
 το θεμα ειναι πολυ σοβαρο... 

http://www.youtube.com/watch?v=3RXeb3bgGJE

"Η καλπικη λιρα"

Ισως να ειναι καταλοιπο των παιδικων μου χρονων που δεν με κοιταξε ποτε ενα ομορφο λεπτο κοριτσακι.Ισως η αποπομπη μου εκ μερους της παχουλης κυριας εκλεκτου Μελους του κλαμπ των chatoβιων της πλατειας Κουμουνδουρου.
Μερα παρα μερα βλεπω την ταινια "Η καλπικη λιρα" γιατι μεχρι σημερα δεν μπορεσα να εξηγησω πως η Ελλη Λαμπετη εγκατελειψε το Δημητρη  Χορν και κοιμοταν με το Ζωρα Τσαπελη που φορουσε "πατομπουκαλα" ακομα και στο κρεβατι !!!

Ενταξει... καπου μπορει να φαλτσαρε ο Μαιτρ αλλα παντα θα ειναι Μαιτρ ετσι?

Τωρα ελπιζω να σε αποζημιωσε με τα "Πουλια" !! 

Να ομολογήσω κάτι; 

( αλλά μην το πείτε πουθενά ας μείνει μεταξύ μας )

Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει καμιά ταινία του Χίτσκοκ.
Αυτή η επιδερμική "Αμερικάνικη" χρησιμοποίηση της ψυχανάλυσης μου φαινόταν πάντα λίγο παιδαριώδης, και σίγουρα 'ψυχρή".
όμως
Διδάσκοντας 18 χρόνια μοντάζ όταν φτάναμε στα πρακτικά παραδείγματα πάντα ανάλυα πλάνο το πλάνο τις δικές του ταινίες.Αυτά τα "κατ πάνω στο βλέμμα" που έκανε είναι μοναδικά και αξεπέραστα.
Ίσως κανείς ποτέ να μην έστησε στον κινηματογράφο καλύτερα από αυτόν δυο ή τρεις ανθρώπους σε έναν κλειστό χώρο.  ( το άγχος κάθε σκηνοθέτη )
( είχε βέβαια και ένα θαυμάσιο "δεξί" χέρι. Την γυναίκα του. Σπουδαία μοντέζα. Και ήταν δίπλα του από το σενάριο, μέχρι το τέλος. Θα πρέπει να είναι ευλογία τέτοια συνδρομή ).
Τελικά 
Μπορεί να είναι κάποιος  ιδιοφυής κατασκευαστής- μάστορας και να φτιάχνει μάλλον αδιάφορα έργα;
Ναι. Η ιστορία της ζωγραφικής έχει να μας δώσει πάρα πολλά  τέτοια παραδείγματα

( ο Αλμπέρτι μου έρχεται πρώτος στο μυαλό  )

Α! και κάτι ιερόσυλο ακόμα. Δεν μου αρέσει το ( επαναστατικό ) Ποτέμκιν αλλά λατρεύω το ( σταλινικο-πατριωτικό ) Αλέξανδρο Νέφσκι. 

Βέβαια πάνω στην τεχνική του Ποτέμκιν στηρίζεται όλη η σύγχρονη κινηματογραφημένη διαφήμιση ( και τα βιντεο-κλίπ ) οπότε η γνώμη μου  δεν πολυμετράει.

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 6 από tanton-

Να ομολογήσω κάτι; 

( αλλά μην το πείτε πουθενά ας μείνει μεταξύ μας )

Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει καμιά ταινία του Χίτσκοκ.
Αυτή η επιδερμική "Αμερικάνικη" χρησιμοποίηση της ψυχανάλυσης μου φαινόταν πάντα λίγο παιδαριώδης, και σίγουρα 'ψυχρή".
όμως
Διδάσκοντας 18 χρόνια μοντάζ όταν φτάναμε στα πρακτικά παραδείγματα πάντα ανάλυα πλάνο το πλάνο τις δικές του ταινίες.Αυτά τα "κατ πάνω στο βλέμμα" που έκανε είναι μοναδικά και αξεπέραστα.
Ίσως κανείς ποτέ να μην έστησε στον κινηματογράφο καλύτερα από αυτόν δυο ή τρεις ανθρώπους σε έναν κλειστό χώρο.  ( το άγχος κάθε σκηνοθέτη )
( είχε βέβαια και ένα θαυμάσιο "δεξί" χέρι. Την γυναίκα του. Σπουδαία μοντέζα. Και ήταν δίπλα του από το σενάριο, μέχρι το τέλος. Θα πρέπει να είναι ευλογία τέτοια συνδρομή ).
Τελικά 
Μπορεί να είναι κάποιος  ιδιοφυής κατασκευαστής- μάστορας και να φτιάχνει μάλλον αδιάφορα έργα;
Ναι. Η ιστορία της ζωγραφικής έχει να μας δώσει πάρα πολλά  τέτοια παραδείγματα

( ο Αλμπέρτι μου έρχεται πρώτος στο μυαλό  )

Α! και κάτι ιερόσυλο ακόμα. Δεν μου αρέσει το ( επαναστατικό ) Ποτέμκιν αλλά λατρεύω το ( σταλινικο-πατριωτικό ) Αλέξανδρο Νέφσκι. 

Βέβαια πάνω στην τεχνική του Ποτέμκιν στηρίζεται όλη η σύγχρονη κινηματογραφημένη διαφήμιση ( και τα βιντεο-κλίπ ) οπότε η γνώμη μου  δεν πολυμετράει.

 

 

 

Μα, νομίζω(αν δεν κάνω λάθος) ότι και οι θαυμαστές του Χίτσκοκ λένε ότι η μεγάλη αξία των ταινιών του βρίσκεται στην σκηνοθεσία και στο μοντάζ, ο τρόπος που "κοίταζε" τα "φαινόμενα" μέσα από την κάμερα και πως μπορούσε να κάνει τον θεατή να αντιδρά σ'αυτά που βλέπει οπως αυτός ήθελε τη στιγμή ακριβώς που ήθελε...ένα παιχνίδι δηλαδή...δεν νομίζω οτι κανείς πιστεύει οτι στο έργο του υπάρχουν τίποτα "μεγάλες" ιδέες, ή σπουδαίοι διάλογοι και πλοκή...αυτή καθ'αυτή η πλοκή του "Ψυχώ" ας πούμε με τον τρελάρα που φοράει τα φουστάνια της μάνας του και καθαρίζει ομορφονιές είναι για τα μπάζα τελείως, ούτε για b-movie δεν κάνει.

 

Λοιπον, μια που μιλάμε και για τέτοιου είδους τανίες...τελευταία με έχει πιάσει μια μανία με ταινίες τρόμου και βλέπω μία κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο(στο μισητό για τον τάντονα youtube και άλλα παρεμφερή σάιτ...τι να κάνω!)

 

Εχω δεί:

 

1)The Fly(του 1980): Μου άρεσε πάρα πολύ...στην ουσία είναι μια τραγική ιστορία...ο καλοσυνάτος, ευαίσθητος και έξυπνος επιστήμονας περνάει χρόνια στην απομόνωση για να φτιάξει την εφεύρεση του...οταν το καταφέρνει, γνωρίζει και μια όμορφη δημοσιογράφο...κι εκεί που αρχίζει να ζει σαν άνθρωπος...γίνεται το ατύχημα και επιστρέφει στην προηγούμενη "εντομοειδή" κατάσταση του...μια ατάκα της ταινίας οποτε την ακούω μου ραγίζει την καρδιά..."απλώς είμαι ένα έντομο που ονειρεύτηκε οτι ήταν άνθρωπος και ήταν πολύ ωραία...αλλά τώρα το όνειρο τελείωσε και το έντομο είναι ξύπνιο".

 

2)Mouth of darkness: Δεν μου πολυάρεσε, γενικά οι ταινίες που δεν έχουν μια εσωτερική "λογική", κάποιους "κανόνες" δηλαδή αλλά απλά συμβαίνουν τρομακτικά πράγματα "γιατί έτσι" δεν μου αρέσουν.

 

3)The Thing. Ωραίο, μου άρεσε. Δεν έχω και πολλά να πω, αλλά πάντως καλή τανία τρομου.

 

4)Prince of Darkness: Ετσι κι έτσι...αν έλειπαν ολα αυτά τα κυνηγητά με τα "ζόμπι" θα ήταν καλύτερο. Πάντως οι σκηνές με το προειδοποιητικό μύνημα που στέλνουν οι άνθρωποι του μέλλοντος στα όνειρα των πρωταγωνιστών εμένα τουλάχιστον μου φάνηκαν πολύ πρωτότυπες...δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι παρόμοιο σε τέτοιες τανίες. Ψάξτε στου youtube "Prince of darkness transmission dream" για να τις δείτε αν θέλετε.

 

 

Αυτά...μήπως έχετε καμιά άλλη καλή δρακουλιάρικη να δω???  

 

 

 

Με τούτα και τα άλλα

Θυμήθηκα μια παλιά  χαριτωμένη ιστουριούλα

Χρόνια πολλά πίσω.
Ήμουν Διευθυντής κινηματογραφημένου προγράμματος της ΕΡΤ.Ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα στον Χίτσκοκ. Μια ταινία κάθε  βδομάδα.  Οι ταινίες νοικιάστηκαν, μεταφράστηκαν, προγραμματίστηκαν. Μόλις δημοσιεύτηκε το πρόγραμμα στις εφημερίδες και τα περιοδικά
έφτασε  ένα φαξ από το ιδιαίτερο γραφείο του Πρωθυπουργού ( Κ.Καραμανλής, ο παλιός ο γνήσιος ). Παρακαλούσαν  να αφαιρεθεί από το αφιέρωμα η ταινία Νοτόριους.
Στα τμήματα ειδήσεων και ενημέρωσης οι πολιτικές επεμβάσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο.  Αλλά σε μας,  στο "ψυχαγωγικό" δεν είχαμε ποτέ  τέτοια κρούσματα.
Τα πήρα άγρια. Χώρια που δεν καταλάβαινα τι μπορούσε να ενοχλεί την κυβέρνηση μια αστυνομική ταινία..Στύλωσα τα πόδια. Δεν αλλάζω τον προγραμματισμό μου και ας μου έκαναν ότι ήθελαν. 
Δυο μέρες μετά ήρθε το τηλεφώνημα. 
Με καλούσε ο κ.Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου ( τότε ) Αλέξης Μινωτής.Δυο ώρες κράτησε το τηλεφώνημα, ακόμα το θυμάμαι λέξη-λέξη. 
Ο κυρ-Αλέξης τελικά πέρα από μεγάλος ηθοποιός ήταν ακόμα μεγαλύτερη--- μαλαγάνα!
είχε πληροφορηθεί τα πάντα για μένα και προσάρμοσε τον ρόλο του στην περίπτωσή μου!
τι παιδί μου με ανέβαζε και με κατέβαζε ( εγώ ήμουν 30 χρονών αυτός 80 )
τι σου μιλάω σαν συνάδελφος καλλιτέχνης ( !  )
τι ξέρω πόσο δημοκρατικός είσαι και λυπάμαι που χρησιμοποίησα τον φίλο μου Καραμανλή να μεσολαβήσει
Τελικά μέσα σε κολακείες και σχεδόν κλαίγοντας ( είπαμε σπουδαίος ηθοποιός ) μου το έσκασε το παραμύθι
Όταν ήταν στην Αμερική μαζί με την Κατίνα χρειάστηκε να κάνει διάφορες ταπεινές δουλειές για να ζήσουν
" κυρίως για την Κατίνα το έκανα για να προωθήσω την καριέρα της"  ( τα κατάφεραν τελικά έπαιξε την Πιλάρ, πήρε και το Όσκαρ )
Ο ίδιος δούλευε ακόμα και κομπάρσος για να ζουν. Στο Νοτόριους του Χίτσκοκ παίζει ένα μπάτλερ για μερικά δευτερόλεπτα. 
Ε, να τώρα που έχει γυρίσει πια πίσω. Τώρα που θεωρείται ο μεγαλύτερος εν ζωή ηθοποιός δεν ήθελε να τον δουν οι Έλληνες κομπάρσο.
και μου έλεγε και μου έλεγε
Φυσικά έβγαλα την ταινία από το πρόγραμμα. Δ εν νομίζω να παίχτηκε ποτέ στην τηλεόραση. Τουλάχιστον όσο ζούσε ο κυρ-Αλέξης.
Ήξερα ότι με δουλεύει με τα μελοδραματικά που μου έλεγε, αλλά την είχα καταχαρεί την 'παράστασή' του.
Όπως όλα τα ανθρώπινα.

για άλλη μια φορά διαφαίνεται η ευαισθησία σου  , κακέ! 

Παράθεση:
Σχόλιο # 8 από tanton-

Με τούτα και τα άλλα

Θυμήθηκα μια παλιά  χαριτωμένη ιστουριούλα

Χρόνια πολλά πίσω.
Ήμουν Διευθυντής κινηματογραφημένου προγράμματος της ΕΡΤ.Ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα στον Χίτσκοκ. Μια ταινία κάθε  βδομάδα.  Οι ταινίες νοικιάστηκαν, μεταφράστηκαν, προγραμματίστηκαν. Μόλις δημοσιεύτηκε το πρόγραμμα στις εφημερίδες και τα περιοδικά
έφτασε  ένα φαξ από το ιδιαίτερο γραφείο του Πρωθυπουργού ( Κ.Καραμανλής, ο παλιός ο γνήσιος ). Παρακαλούσαν  να αφαιρεθεί από το αφιέρωμα η ταινία Νοτόριους.
Στα τμήματα ειδήσεων και ενημέρωσης οι πολιτικές επεμβάσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο.  Αλλά σε μας,  στο "ψυχαγωγικό" δεν είχαμε ποτέ  τέτοια κρούσματα.
Τα πήρα άγρια. Χώρια που δεν καταλάβαινα τι μπορούσε να ενοχλεί την κυβέρνηση μια αστυνομική ταινία..Στύλωσα τα πόδια. Δεν αλλάζω τον προγραμματισμό μου και ας μου έκαναν ότι ήθελαν. 
Δυο μέρες μετά ήρθε το τηλεφώνημα. 
Με καλούσε ο κ.Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου ( τότε ) Αλέξης Μινωτής.Δυο ώρες κράτησε το τηλεφώνημα, ακόμα το θυμάμαι λέξη-λέξη. 
Ο κυρ-Αλέξης τελικά πέρα από μεγάλος ηθοποιός ήταν ακόμα μεγαλύτερη--- μαλαγάνα!
είχε πληροφορηθεί τα πάντα για μένα και προσάρμοσε τον ρόλο του στην περίπτωσή μου!
τι παιδί μου με ανέβαζε και με κατέβαζε ( εγώ ήμουν 30 χρονών αυτός 80 )
τι σου μιλάω σαν συνάδελφος καλλιτέχνης ( !  )
τι ξέρω πόσο δημοκρατικός είσαι και λυπάμαι που χρησιμοποίησα τον φίλο μου Καραμανλή να μεσολαβήσει
Τελικά μέσα σε κολακείες και σχεδόν κλαίγοντας ( είπαμε σπουδαίος ηθοποιός ) μου το έσκασε το παραμύθι
Όταν ήταν στην Αμερική μαζί με την Κατίνα χρειάστηκε να κάνει διάφορες ταπεινές δουλειές για να ζήσουν
" κυρίως για την Κατίνα το έκανα για να προωθήσω την καριέρα της"  ( τα κατάφεραν τελικά έπαιξε την Πιλάρ, πήρε και το Όσκαρ )
Ο ίδιος δούλευε ακόμα και κομπάρσος για να ζουν. Στο Νοτόριους του Χίτσκοκ παίζει ένα μπάτλερ για μερικά δευτερόλεπτα. 
Ε, να τώρα που έχει γυρίσει πια πίσω. Τώρα που θεωρείται ο μεγαλύτερος εν ζωή ηθοποιός δεν ήθελε να τον δουν οι Έλληνες κομπάρσο.
και μου έλεγε και μου έλεγε
Φυσικά έβγαλα την ταινία από το πρόγραμμα. Δ εν νομίζω να παίχτηκε ποτέ στην τηλεόραση. Τουλάχιστον όσο ζούσε ο κυρ-Αλέξης.
Ήξερα ότι με δουλεύει με τα μελοδραματικά που μου έλεγε, αλλά την είχα καταχαρεί την 'παράστασή' του.
Όπως όλα τα ανθρώπινα.

 

 

Με λενε θαναση

και οταν βλεπω σινεμα

θελω να ξερω οτι οι ηρωες ΔΕΝ το ξερουν ή τουλαχιστον ΔΕΝ επιθυμουν να τους "παρακολουθω"...

Αν λοιπον τους βλεπω για δευτερη φορα...
...εχουν "μαθει" για το μπανιστιριτζιδικο βιτσιο μου

...με ξερουν απο την προηγουμενη φορα...με θυμουνται...

...εχει χαθει ... αυτη η "ερωτικη βαση" της "απολαυσης" του κοιταγματος τους...

Αν η ταινια ειναι αγνωστη μου

οσο παλια κι αν ειναι...
ΜΟΥ ξετυλιγεται ΕΜΕΝΑ..με τροπο μαγικο

αδιαφορωντας για το αν οι αλλοι βλεποντες την εχουν ξαναδει...

και ειμαι εκει να "προβαλω" ολες τις απωθημενες επιθυμιες μου

στους ηθοποιους..

καρφωμενος εκει στην "θεση καταστολης"...του θεατη
γινομαι αυρα
μπαινω στα ρουχα τους και παιζω...

Δεν ΤΟ μπορω αυτο την δευτερη φορα...

...μου ειναι δυσκολο...

 ο η ..vlem ...χμφ...Θανασης

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Climentini

Spoiler alert

 

εμένα ο Χίτσκοκ μου αρέσει. Ειδικά σε φάση θερινού, τι καλύτερο από το να έχεις ψεκαστεί με το αντικουνουπικό σου, να έχεις τυλιχτεί με τη ζακετούλα σου, να ακούς τη Doris Day στο Que Sera Sera και να έχεις το μάτι σου γαρίδα, πότε θα κάνει ο Μαίτρ την cameo εμφάνισή του.

Για να επανέλθω: Το Vertigo, που λες, ήταν από τις ταινίες που μάλλον δεν είχα δει (ή, μπορεί να την είχα δει τόσο παλιά, που να μην τη θυμόμουν -

 

Πάμε απόψε στο Σινε Θησείον να δούμε Τα Πουλιά;

 ΟΧΙ!!!
Τα 'χω ξαναΔΕΙ!!!

Θανασης...

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 6 από tanton-

 πάντα ανέλυα πλάνο το πλάνο τις δικές του ταινίες.

 

 

Οταν πρωτοέπιασα δουλειά, ένας πολύ αγαπημένος φίλος μου έκανε δώρο μια κούπα για να πίνω τον καφέ μου, που έγραφε «και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ' την δούλεψή της». Η κούπα έσπασε στο σεισμό του ’99, και μέχρι τότε δεν πρέπει να είχα συνειδητοποιήσει ότι διάβαζα Καβάφη, αλλά μου έχει μείνει ως ερώτημα: καλά η Τέχνη, αλλά μπορεί κάποιος να απολαύσει πραγματικά την τέχνη του;

Μπορεί ένας σεφ να απολαύσει ένα πιάτο, χωρίς να αναρωτιέται ποιο είναι εκείνο το συστατικό που δίνει το ξεχωριστό άρωμα στη σάλτσα του ψητού;

Μπορείς να απολαύσεις μια ταινία όταν την έχεις αναλύσει πλάνο-πλάνο;

 

 

Χμμ... Ωραίο ερώτημα.
Πιστεύω πως ναι και μιλώ προσωπικά.
Ασχολούμαι αρκετά με τη τέχνη της φωτογραφίας, εκείνη που σε ένα τοπίο, σε ένα πρόσωπο, έως και σε ένα θέμα που έχω δημιουργήσει εγώ, και με μεράκι να δώσω την δική μου προσωπική άποψη του πώς το βλέπω με τη δική μου τη ματιά με 'μανία' να το αποτυπώσω στη ψηφιακή πλέον πλάκα.
Οταν το καταφέρω λέω ναι, έκανα κάτι καλό κρυφοχαμογελώντας.

Κοιτώντας το αργότερα, έχω ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΙΑ τη τεχνική που χρησιμοποίησα, τη ματιά που το έβλεπα, το τρόπο που το αντιλήφθηκα ΤΟΤΕ..

Και τις απολαμβάνω.. και κάποιες από αυτές (τις πιότερο αγαπημένες) τις έχω κάνει πόστερ στο τοίχο στο δωμάτιο μου και  με γαληνεύουν κάθε που τις κοιτώ. Είναι οι καθρέπτες που μου δείχνουν σε είδωλο τη ψυχή μου..

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 7 από __mikeman

...μήπως έχετε καμιά άλλη καλή δρακουλιάρικη να δω???  

 

 

 

Μάικ, εγώ αυτά που θα σου προτείνω, έχω να τα δω από τότε που εσύ έβλεπες τον Επιθεωρητή Σαΐνη, αλλά είναι κλασικά στο είδος.

Αν δεν τα έχεις συναπαντήσει μέχρι τώρα, αξίζουν το χρόνο σου

Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις (1980) 

Blade Runner (1982)

Brazil (1985)

Δώδεκα Πίθηκοι (1995)

Πορφυρά Ποτάμια (2000)

 

(σε καλή κόπια, σε παρακαλώ...)

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 11 από Climentini

 

 

Οταν πρωτοέπιασα δουλειά, ένας πολύ αγαπημένος φίλος μου έκανε δώρο μια κούπα για να πίνω τον καφέ μου, που έγραφε «και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ' την δούλεψή της». Η κούπα έσπασε στο σεισμό του ’99, και μέχρι τότε δεν πρέπει να είχα συνειδητοποιήσει ότι διάβαζα Καβάφη, αλλά μου έχει μείνει ως ερώτημα: καλά η Τέχνη, αλλά μπορεί κάποιος να απολαύσει πραγματικά την τέχνη του;

Μπορεί ένας σεφ να απολαύσει ένα πιάτο, χωρίς να αναρωτιέται ποιο είναι εκείνο το συστατικό που δίνει το ξεχωριστό άρωμα στη σάλτσα του ψητού;

Μπορείς να απολαύσεις μια ταινία όταν την έχεις αναλύσει πλάνο-πλάνο;

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Είναι διαφορετική απόλαυση όταν γνωρίζεις την εκάστοτε τέχνη. Εκστασιάζεσαι με τον 

δημιουργό, με τον κόπο του, με την σύλληψη της ιδέας, με τεχνικά χαρακτηριστικά, με πολλά περισσότερα

κομμάτια του παζλ. 

Εκτός αν εννοείς, ο ίδιος ο καλλιτέχνης αν απολαμβάνει το έργο του.

Εκεί ας απαντήσουν οι καλλιτέχνες. 

Μπορείς να απολαύσεις μια ταινία όταν την έχεις αναλύσει πλάνο-πλάνο;

Όχι δεν μπορείς

 Αυτό είναι η κατάρα του επαγγελματία. Και δεν είναι μόνο στα «καλλιτεχνικά» επαγγέλματα. Έχω μιλήσει με φίλους γιατρούς, που όταν σπούδαζαν κάθε σύμπτωμα που μάθαιναν το «ανακάλυπταν» στο σώμα τους, κάθε αρρώστια που γνώριζαν στην εκπαίδευση τους αμέσως την έβρισκαν επάνω τους--- 
Σκέψου ότι έχω δει κάθε αριστουργηματική ταινία της ιστορίας του κινηματογράφου στην «μουβιόλα» ( προϊστορικό μηχάνημα που βλέπεις τις ταινίες σταματώντας σε κάθε «κατ» πηγαίνοντας μπρος πίσω, και πάλι και πάλι, πότε τρέχοντας πότε στο ρελαντί )
 Έτσι μαθαίνεις, τους μηχανισμούς κατασκευής και τις τεχνικές. Που χώρος για απόλαυση. 
 Αλλά
 Ευτυχώς αυτό δεν κρατάει πολύ. Εμένα μου πήρε καμιά δεκαριά χρόνια. Κάποτε σταματάει η επαγγελματική διαστροφή και γίνεσαι απλός θεατής. Σαν κάθε άλλον. Το πολύ-πολύ λόγω εμπειρίας να διακρίνεις πιο εύκολα τα δεύτερα και τρίτα νοήματα και τις κρυμμένες προθέσεις. Αλλά η απόλαυση μπορεί να είναι η ίδια με αυτή των «απλών» θεατών, ίσως και μεγαλύτερη γιατί προστίθεται και ο θαυμασμός και η δημιουργική «ζήλια». 
Με το ίδιο τρόπο ένας έμπειρος γυναικολόγος μπορεί ύστερα από 10 ώρες εξετάσεις στο ιατρείο του, το βράδυ να ερωτευτεί, να φλερτάρει, να πεθυμήσει και να κάνει έρωτα με μια γυναίκα όπως όλοι εμείς οι ανίδεοι για το γυναικείο σώμα άντριδες. 
 Να είσαι σίγουρη ότι σήμερα το βράδυ όταν θα δω ( για πολλοστή φορά ) στη τηλεόρασή μου την Οδύσσεια του Διαστήματος στην σκηνή της «δολοφονίας» του κομπιούτερ ( ένας από τους πιο όμορφους και δραματικούς «φόνους» που έγιναν ποτέ ) και θα ανατριχιάσω και στο τέλος στο παιδικό τραγουδάκι θα δακρύσω--- 
 Το ξέρω 

 Υ.Γ πάντα ο κινηματογράφος είχε ένα πρόβλημα με την λογοτεχνία. Όταν την συναγωνιζόταν πάντα έχανε. Πότε κανένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο δε έβγαλε ίσης, έστω, αξίας κινηματογραφικό. Με δυο μόνο, κατά την γνώμη μου, εξαιρέσεις. Την Αποκάλυψη Τώρα ( από την Καρδιά του Σκότους ) και το Blade Runner ( από το «τα ηλεκτρονικά πρόβατα ονειρεύονται;») Και οι δυο σκηνοθέτες είχαν την ευφυΐα να πάρουν μόνο μια από τις θεματικές των έργων- να αφήσουν τις άλλες- και να τη πάνε όσο πάει. 
Και η χειρότερη μεταφορά; Το Σολάρις του Ταρκόφσκι. Ο Χριστιανισμός του δεν τον άφησε να καταλάβει τίποτε από τον Λεμ. Τέλος πάντων.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 13 από Climentini

 

 

 

Μάικ, εγώ αυτά που θα σου προτείνω, έχω να τα δω από τότε που εσύ έβλεπες τον Επιθεωρητή Σαΐνη, αλλά είναι κλασικά στο είδος.

Αν δεν τα έχεις συναπαντήσει μέχρι τώρα, αξίζουν το χρόνο σου

Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις (1980) 

Blade Runner (1982)

Brazil (1985)

Δώδεκα Πίθηκοι (1995)

Πορφυρά Ποτάμια (2000)

 

(σε καλή κόπια, σε παρακαλώ...)

 

 

 

 

 

Τα έχω δει όλα(ντάξει τώρα, το "δώδεκα πίθηκοι" και το "Blade Runner" δεν θα είχα δεί??) εκτός απο το πρώτο...οπότε λέω να το τσεκάρω τώρα, thanks

Ε, τώρα μάστορα, πού θες να το ξέρω? Τα ανίψια μου που είναι πολύ κοντά στην ηλικία σου, έχουν μαύρα μεσάνυχτα (τώρα που λέω για μεσάνυχτα, τσέκαρε να δεις το After Hours   http://www.imdb.com/title/tt0088680/ αλλά και το Round Midnight    http://www.imdb.com/title/tt0090557/ -καμιά σχέση τα δυό τους πέραν του τίτλου, αλλά αν σου αρέσει το Round Midnight, δες στο καπάκι και το Bird    http://www.imdb.com/title/tt0094747/)

Τι έλεγα; Α, ναι , για τα μυστηριο/θριλεροειδή. Από Μπράιαν ντα Πάλμα είσαι καλυμμένος?
Όχι τίποτε άλλο, αλλά ήταν η αιτία να ξαναδώ το Θωρηκτό Ποτέμκιν και να με κοροϊδεύει ο κύριος Τάντονας τώρα - έβλεπα τη σκηνή με το καρότσι στη σκάλα γκτόινγκ! γκτόινγκ! γκτόινγκ! στους Αδιάφθορους κι έλεγα μωρ’ πού το ξέρω, μωρ’ πού το έχω ξαναδεί, το γιουτιούμπ δεν είχε εφευρεθεί ακόμα να πατήσω αναζήτηση The Pram on the Stairs, και όπως δεν καταλαβαίνεις, το ένα έφερε το άλλο.

Και με την ευκαιρία, αγαπητή μου κυρία Βλέμμα, που δεν σου αρέσει να ξαναβλέπεις ταινία, έχεις διαβάσει την Υπόθεση Τζέιν Ειρ? (http://pandoxeio.com/2008/02/07/fforde/   και    http://www.goodreads.com/book/show/27003.The_Eyre_Affair) Για ελαφρύ καλοκαιρινό ανάγνωσμα, δε’ν κακό...


Αυτά για την ώρα, κι όταν δω με το καλό τη Διατριβή Για Ένα Φόνο, θα ανοίξουμε το κεφάλαιο Αργεντίνικος κινηματογράφος και Ρικάρντο Νταρίν.

"Με το ίδιο τρόπο ένας έμπειρος γυναικολόγος μπορεί ύστερα από 10 ώρες εξετάσεις στο ιατρείο του, το βράδυ να ερωτευτεί, να φλερτάρει, να πεθυμήσει και να κάνει έρωτα με μια γυναίκα όπως όλοι εμείς οι ανίδεοι για το γυναικείο σώμα άντριδες."

Πολύ ..horror πέφτει και λέω να βγω ολίγον off topic έτσι, για 'σπάσιμο'
(προσωπικά δε μπορώ τα θρίλερ τύπου δολοφόνος με το πριόνι/μαχαίρι/λοστάρι κλπ,
με πιάνουν τα γέλια από τη πρώτη σκηνή)
Εκείνο που μου άρεσε πραγματικά ήταν το Hellraiser που ήταν 'τρομακτικό' με ατμοσφαιρικό τρόπο γυρισμένο.

[Off topic On]

Συζητάνε 2 γυναικολόγοι
Ρε συ, λέει ο ένας, πάμε σε κανα μπαράκι το βράδυ μόλις σχολάσουμε να δούμε κανένα "πρόσωπο"¨;

[Off Topic Off]


ΥΓ: Mike, έχεις δει φαντάζομαι το φαινόμενο της πεταλούδας.
Θα πρότεινα επίσης Blue Velvet και Mulholland Drive.

Μια θέση εξέφρασα,
που ήταν ουσιαστικά έκφραση λύπης και απογοήτευσης
 - ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΚΑΤΑΛΑΒΕ; -
και λογοκρίθηκε.
Οκ,
το μάθημα της έκθεσης στο σχολείο ακόμα το ζούμε.
Οκ, θα γράφω πλέον politicall correctly. Πράγματα που έτσι 'πρέπει' να τα λέμε..
Μην εκπλαγεί όμως κανείς όταν η από κοντά γνωριμία μαζί μου διαφέρει..

Εχω ζήσει στην οικογένεια μου θαύματα πραγματικά,
θαύματα που αν τα άκουγε κανείς θα έλεγε πως λέμε απλά δοξασίες και πιστεύω του προηγούμενου αιώνα..

Και εξεπλάγην ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ όταν είδα μέλος που κατά συρροήν ΠΕΡΙΠΑΙΖΕΙ την έννοια της λειτουργίας της εκκλησίας και να λέει ότι "δε πάω για γκόμενες, έχω εσπερινό απόψε" υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς άλλα.. ή,
"έχω να πάω στη λειτουργία το πρωί"..ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ότι αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΨΙΣΤΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ και ύβρις!

Προσωπικά,
ΑΥΤΟ ήταν που με πείραξε, για αυτό και ΤΣΙΓΚΛΗΣΑ για ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Και δυστυχώς είχα δίκαιο..

Σας ευχαριστώ ΟΣΟΥΣ καταλάβατε (freeman, vlemma, maraki, kiki) και συγγνώμη αν παρεξηγήθηκα από άλλους.

ΥΓ: Σ/Κ έλειπα στη Τήνο. Πάντα πάω νωρίτερα.

τελευταιως εχω διαπιστωσει οτι η υπερβολικη καταναλωση αλκοολ, σε συναρτηση με την υπερπροβολη του ΕΓΩ, τεινει να γινει μαστιγα της εποχης...

ιδιως βεβαια οταν συνυπαρχει και το συναισθημα της σεξουαλικης ανικανοποιησης, το οποιο προσδιδει στον χαρακτηρα, εκαστοτε ατομου, δυσλειτουργικες διαταραχες, οπως δυσκολια στην βαδιση και στην αντιληψη πραγματων καθως επισης και σωστη αρθρωση λογου...ισως στο μελλον ληφθει καποια θεραπεια και για αυτο...