Spoiler alert

Εγώ πάντως, να πω την αλήθεια, αυτές τις μέρες περιμένω να δω πώς και πώς το...Pacific Rim!

http://www.youtube.com/watch?v=hxnQi1qAvdM


Μα...γιγαντιαία ρομπότ να παίζουν μπουνιές με γιγαντιαίες εξωγήινες σαύρες...υπάρχει καλύτερο???!

Τα σενάρια δηλαδή που έπαιζες με τα ρομποτάκια σου και τα "τζι αι τζο" στην αυλή σου όταν ήσουν 6 χρονών, τα βλέπεις τώρα στην μεγάλη οθόνη!!

Ειναι θέμα ιδιοσυγκρασίας τώρα, κάποιοι μπορούν να αφήνουν για 2 ώρες την σοβαρότητα τους έξω απο την αίθουσα και να γουστάρουν...αλλοι οχι.

Βέβαια είναι πρόβλημα όντως οτι οι περισσότερες ταινίες σήμερα είναι γύρω απο κομικς, σουπερήρωες, γκέι βαμπίρ, μπατμαν κτλ κτλ...και οι πιο πολλές δεν έχουν καν πλάκα οπως παλιότερα...μέχρι και ο...Σουπερμαν απέκτησε υπαρξιακά, έλεος!

Πάντως τις ρομποτάρες θέλω να τις δω, τέλος!

για τα εργα του Χιτσκοκ

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 7 από __mikeman

 

 

Μα, νομίζω(αν δεν κάνω λάθος) ότι και οι θαυμαστές του Χίτσκοκ λένε ότι η μεγάλη αξία των ταινιών του βρίσκεται στην σκηνοθεσία και στο μοντάζ, ο τρόπος που "κοίταζε" τα "φαινόμενα" μέσα από την κάμερα και πως μπορούσε να κάνει τον θεατή να αντιδρά σ'αυτά που βλέπει οπως αυτός ήθελε τη στιγμή ακριβώς που ήθελε...ένα παιχνίδι δηλαδή...δεν νομίζω οτι κανείς πιστεύει οτι στο έργο του υπάρχουν τίποτα "μεγάλες" ιδέες, ή σπουδαίοι διάλογοι και πλοκή...αυτή καθ'αυτή η πλοκή του "Ψυχώ" ας πούμε με τον τρελάρα που φοράει τα φουστάνια της μάνας του και καθαρίζει ομορφονιές είναι για τα μπάζα τελείως, ούτε για b-movie δεν κάνει.

 

Λοιπον, μια που μιλάμε και για τέτοιου είδους τανίες...τελευταία με έχει πιάσει μια μανία με ταινίες τρόμου και βλέπω μία κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο(στο μισητό για τον τάντονα youtube και άλλα παρεμφερή σάιτ...τι να κάνω!)

 

Εχω δεί:

 

1)The Fly(του 1980): Μου άρεσε πάρα πολύ...στην ουσία είναι μια τραγική ιστορία...ο καλοσυνάτος, ευαίσθητος και έξυπνος επιστήμονας περνάει χρόνια στην απομόνωση για να φτιάξει την εφεύρεση του...οταν το καταφέρνει, γνωρίζει και μια όμορφη δημοσιογράφο...κι εκεί που αρχίζει να ζει σαν άνθρωπος...γίνεται το ατύχημα και επιστρέφει στην προηγούμενη "εντομοειδή" κατάσταση του...μια ατάκα της ταινίας οποτε την ακούω μου ραγίζει την καρδιά..."απλώς είμαι ένα έντομο που ονειρεύτηκε οτι ήταν άνθρωπος και ήταν πολύ ωραία...αλλά τώρα το όνειρο τελείωσε και το έντομο είναι ξύπνιο".

 

2)Mouth of darkness: Δεν μου πολυάρεσε, γενικά οι ταινίες που δεν έχουν μια εσωτερική "λογική", κάποιους "κανόνες" δηλαδή αλλά απλά συμβαίνουν τρομακτικά πράγματα "γιατί έτσι" δεν μου αρέσουν.

 

3)The Thing. Ωραίο, μου άρεσε. Δεν έχω και πολλά να πω, αλλά πάντως καλή τανία τρομου.

 

4)Prince of Darkness: Ετσι κι έτσι...αν έλειπαν ολα αυτά τα κυνηγητά με τα "ζόμπι" θα ήταν καλύτερο. Πάντως οι σκηνές με το προειδοποιητικό μύνημα που στέλνουν οι άνθρωποι του μέλλοντος στα όνειρα των πρωταγωνιστών εμένα τουλάχιστον μου φάνηκαν πολύ πρωτότυπες...δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι παρόμοιο σε τέτοιες τανίες. Ψάξτε στου youtube "Prince of darkness transmission dream" για να τις δείτε αν θέλετε.

 

 

Αυτά...μήπως έχετε καμιά άλλη καλή δρακουλιάρικη να δω???  

 

 

 

 

Εγω νομιζω οταν μιλαμε για την πλοκη στα εργα του Χιτσκοκ, οτι μας φαινεται απλη, προβλεψιμη ή μια ψυχολογικη αναλυση επιφανειακη και επιδερμικη,πως συγκρινουμε ανομοια πραγματα, δηλαδη κρινουμε με τα ματια της εποχης μας όπου εχουμε δει παμπολλα αστυνομικα ή μυστηριου και εχουμε πλεον διαβασει τονους βιβλιων αυτης της θεματολογιας, συγκρινοντας με εργα που γυριστηκαν 50 χρονια πριν ...Τοτε, αυτη η ψυχολογικη αναλυση ηταν πρωτοπορια για το σινεμα,ολο αυτο το αργο στησιμο της πλοκης σου δημιουργουσε ενταση, φοβο, αγωνια , χωρις τα γρηγορα πλανα των γκανστερικων ταινιων που αντιπροσωπευαν τοτε το αστυνομικο σινεμα και βεβαια χωρις σταγονα αιματος!!!

Ειναι σαν να συγκρινουμε τις σειρες της δεκαετιας του 60, "Χαμενοι στο διαστημα" ή το "Enterprise" με το 

Star Wars ή το Alien ή το Matrix !!! Και τα αισθητικα προτυπα αλλαξαν (το φρυδι της Κιμ ).

Και βεβαια ,τουλαχιστον εγω ,δεν βαριεμαι να τα ξαναβλεπω...ιδιως το "παραθυρο χωρις θέα" (αν δεν κανω λαθος τον τιτλο!!)

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 20 από Georgebest69-

τελευταιως εχω διαπιστωσει οτι η υπερβολικη καταναλωση αλκοολ, σε συναρτηση με την υπερπροβολη του ΕΓΩ, τεινει να γινει μαστιγα της εποχης...

ιδιως βεβαια οταν συνυπαρχει και το συναισθημα της σεξουαλικης ανικανοποιησης, το οποιο προσδιδει στον χαρακτηρα, εκαστοτε ατομου, δυσλειτουργικες διαταραχες, οπως δυσκολια στην βαδιση και στην αντιληψη πραγματων καθως επισης και σωστη αρθρωση λογου...ισως στο μελλον ληφθει καποια θεραπεια και για αυτο...

 

Εχεις απόλυτο δίκιο, όποτε βγαίνω σε συνάντηση μελών του σχέσεις το διαπιστώνω σε άτομα που θένε 2 τζονυ στη γκαθησιά τους.

Βέβαια εσύ δεν έχεις καμία σχέση με όλο αυτό.

Θυμάσαι ποιοι καθόταν στου Ελικα στη γωνία και τα έπιναν γράφοντας τους άλλους ζώντας στο Γκόσμο τους; Ε, αυτούς εννοώ.

χαχαχαχα...εχεις δικιο...ετσι εχουν τα πραγματα...

αφου ομως εχεις τοση ισχυρη μνημη, ασφαλως θα θυμασαι οτι σε καποια αλλη γωνια της οικιας του ελικα, ηταν καθισμενα κατι κουρασμενα γεροντοπαλικαρα, θλιβερα απομειναρια μιας αλλης εποχης, που βρισκονταν δικτυωμενοι στο φορουμ του sxeseis, προκειμενου να μην τους ξεφυγει ουτε ενα θεμα αδιαβαστο...αυτα τα ιδια ναυαγια της ζωης, αν ειχαν την στοιχειωδη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, θα επρεπε να ειχαν διαγραφτει απο το sxeseis, γιατι ακομα γελαει καθε πικραμενος (απο την Λαρισα μεχρι το Βανκουβερ), με τα περσινα ξεφτιλικια τους, που νομιζαν οτι πληρωνοντας ενα απλο εισιτηριο, θα μαμησουν κιολας...  ...
τα ιδια αυτα ανδρεικελα, που στις συγκεντρωσεις των μελων του φορουμ, πινουν χωρις ρεγουλα με αποτελεσμα να τους τρεχουν τα σαλια, οι μυξες και τα σωβρακα, αντι να ευγνωμονουν καποιους αλλους συμφορουμιτες, που εσωσαν λιγο απο την ξεπεσμενη ανδρικη τιμη τους, συνεχιζουν να εμφανιζονται σαν να μην συμβαινει τιποτα, και παριστανουν τους σπουδαιους, με τον εγωισμο τους να εχει φτασει στο ταβανι, λες και ο ηλιος ανατελλει απο τον κwλο τους...

ντροπη, αηδια, λυπηση,οικτος...τιποτα αλλο δεν πρεπει να αισθανεσαι για αυτους.

υ.γ. φυσικα δεν εννοω εσενα ετσι... για αλλους τα λεω...

Κλασσική αντίδραση που τη κατανοώ..
Και που ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για να σε πειράξει τόσο ώστε να γράψεις τόσο ασυνάρτητα και εν τρικυμία εν κρανίω εκτός πραγματικότητας πράγματα, είχα δίκιο απόλυτο.

Σε ευχαριστώ.

Καλά μου παιδιά, κι αγαπημένε μου φίλε Θανάση

Χτες, μεσοβδόμαδα και μέσα στον κακό χαμό, μου ήρθε όρεξη για σινεμά. Να σου πω την αλήθεια, για τον Αστακό είχα ξεκινήσει, αλλά κιότεψα, Θανάση μου, το ομολογώ, και στα μισά έκανα στροφή 360 μοιρών, που λέει κι ο ξερειςποιός, και βρέθηκα στην ουρά για το Σπεκτρε.

Όπως ξέρεις, τον Ντάνιελ τον Κρεγκ δεν τον έχω και πολύ για Τζειμς Μποντ. Πολύ ξέθωρος στα χρώματα, κάπως λιανοκόκαλος για τα γούστα μου, μου φέρνει κάτι σε διασταύρωση μεταξύ πράκτορα της ΚαΓκεΜπε και του Δημητριάδη, ενός καθηγητή φυσικής που είχα στο Λύκειο, και ο οποίος με είχε μονίμως στη μπούκα. Αλλά τι να κάνουμε, αυτόν έχουμε, με αυτόν πορευόμαστε.

Ποια είναι η συνταγή του Τζειμς Μπόντ, Θανάση μου? Περιπέτεια και γυναίκες. Και η σωστή αναλογία, είναι η ίδια με τη Βότκα Μαρτίνι: 4 μέρη βότκα και 1 μέρος βερμούτ. Όχι να έχουμε πιάσει τη μπουκάλα με τη Σμιρνοφ και να την κατεβάζουμε σαν το νεράκι, αν με εννοείς...

Οι γυναίκες, ήταν δύο. Η μια ήταν η χήρα Μήτση Μόνικα. Εμφανίστηκε περίπου 15 δεύτερα, για λόγους που μόνο εκείνη και ο Σαμ Μεντες γνωρίζουν, και μετά εξαφανίζεται. Εχω την υποψία ότι αν δεν την πήρε ο χάρος, μετά που έφυγε ο Ντάνιελ, πολύ σύντομα θα την πετύχουμε στο φόρουμ να ανεβάζει θέμα "Με εγκατέλειψε χωρίς εξήγηση" και θα πέσουμε να της αναλύουμε ότι είναι ηλίθια και σίγουρα ήταν παντρεμένος.

Η άλλη, η Λεά, είναι κόρη κακοποιού. Κόρες κακοποιών, στο σινεμά, έχουμε ουκ ολίγες: από τη Σαρλιζ τη Θερον στο "Ληστεία αλά Ιταλικά" μέχρι την Κάκια Αναλυτή στο "Ποτέ Δεν Σε Ξέχασα", έχουν δει κι αν έχουν δει τα μάτια μας, Θανάση μου. Ε, η Λεά, δεν το’χε. Αν εξαιρέσεις που διέθετε τη μαγική τσάντα της Μαίρη Πόπινς κι έβγαζε από μέσα δέκα-δέκα τα άψογα καλοσιδερωμένα συνολάκια και τα νεγκλιζέ και ντουζίνες τα δωδεκάποντα, άλλο προσόν, δεν διέθετε. Για να σου δώσω να καταλάβεις, στην τελευταία σκηνή, εκεί που έχουν μείνει τρία λεπτά να ανατιναχτεί το κτίριο και ο Τζέιμς πρέπει να αποφασίσει αν θα σώσει το τομάρι του ή τη Λεά, ο νεαρός δίπλα μου αναφώνησε άστη ρε φίλε, δεν αξίζει εν μέσω επιδοκιμασιών από τη μισή αίθουσα.

Τι άλλα έγιναν... Ξύλο και πάλι ξύλο, ο Ντάνιελ διέλυσε με τις γροθιές του ένα τρένο ολόκληρο, μη φανταστείς τώρα και το Eurostar, ήταν πιο ψιλόφλουδο, αλλά και πάλι... ανατίναξε ένα-δυο κτίρια, κατέρριψε μερικά ελικόπτερα, business as usual, αυτά όλα τα περίμενα.
Εκείνο που με θορύβησε, ήταν που ο Ντάνιελ είχε ψυχολογικά. Ποιος είμαι, πού πάω, τι νόημα έχει η ζωή, μήπως να εγκαταλείψω την καριέρα για χάρη της οικογένειας...
Δηλαδή, αν ήταν έτσι, Ντανιελ αγόρι μου, να μου το έλεγες από την αρχή, να πήγαινα να δω τον Αστακό. Πάλι πάνω στη Λεά και στον Q θα έπεφτα, βέβαια, αλλά θα έκανα και το κομμάτι μου ως ψαγμένη σινεφιλ, άσε που ήταν και κατά 30 λεπτά συντομότερη - να τα λέμε κι αυτά.

Και στο τέλος, βγάζει κι ένα δεκάρικο λόγο ο Αγγλος Ασθενής, ο Μ (πού ήσουν νιότη να’λεγες πως θα γινόμουν άλλος), για τα αγαθά της δημοκρατίας.


Ε, όχι ρε φίλε...

For the Queen, James!