Σινεμά του sxeseis.gr

"Ο Επίμονος Κηπουρός" ( The Constant Gardener)

Πρωταγωνιστούν: Ralph Fiennes, Daniele Harford, Danny Huston, John Keogh κ.ά.

Υπόθεση: Η Τέσα, η δυναμική, ανεξάρτητη και μαχόμενη ακτιβίστρια, σύζυγος ενός βρετανού διπλωμάτη θα βρεθεί βάναυσα κατακρεουργημένη σε μια επαρχία της Κένυα όπου είχε ταξιδέψει για ανθρωπιστικούς λόγους. Μέσα στην συντριβή του ο άντρας της Τζάστιν Κουέιλ, ένα ανερχόμενο στέλεχος τoυ Foreign Office, θα κινήσει γη και ουρανό προκειμένου να εντοπίσει την αλήθεια που κρύβει αυτός ο μυστηριώδης θάνατος της λατρεμένης του γυναίκας και για το ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Ταυτόχρονα όμως θα μπλέξει σε έναν κινεώνα μηχανορραφιών και ακραίων προκλήσεων από τον οποίο δύσκολα θα βγει σώος.

Σκηνοθεσία: Fernando Meirelles

Μόνο αν θέλετε να δείτε κάτι με ουσία, μια ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πραγματική και αποδεικνύει τα παιχνίδια που παίζουν οι μεγαλοεταιρείες του κόσμου σε βάρος των αθώων ανθρώπων. Το όλο concept της ταινίας μού θύμισε ταινίες όπως το Insider (θυμάστε, την πραγματική ιστορία όπου ο Ράσελ Κρόου υποδύεται έναν βιολόγο που τα βάζει με ολόκληρη την καπνοβιομηχανία στην οποία δουλεύει).

Η ταινία είναι γυρισμένη στην Κένυα. Όπου βλέπετε πλήθος ανθρώπων σε εξωτερικές σκηνές, δεν είναι κομπάρσοι, είναι οι απλοί άνθρωποι της Κένυας, γι'αυτό και η ταινία θεωρείται και σαν ένα είδος ντοκυμαντέρ. Σαν μια αληθινή ιστορία, δεν έχει σχεδόν καμιά σκηνή που να φέρει το παραμικρό ίχνος χαμόγελου στον θεατή, εκτός ίσως από τις σκηνές της γνωριμίας των δυο πρωταγωνιστών. Σκάνδαλα και εγκληματικές ενέργειες που καλύπτονται και δεν τιμωρούνται, αφού εξυπηρετούν τεράστια οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών. Και από την άλλη ο φτωχός κόσμος που υποφέρει από αυτά.

Δεν πρόκειται για ταινία δράσης, αντιθέτως είναι χαμηλών τόνων. Για όσους θέλουν να ξέρουν την αλήθεια, για τους μη αφελείς.

Η υπόθεση είναι εξαιρετικά καλή, αλλά η απόδοσή της σκηνοθετικά θα μπορούσε να ήταν καλύτερη.

Βαθμολογία: 8

"Η Χορωδία του Χαρίτωνα"

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Χωραφάς, Μαρία Ναυπλιώτου, Δημήτηρης Πιατάς, Αλέξανδρος Λογοθέτης κ.ά.

Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης

Υπόθεση: Ο Χαρίτων Ουλιάνωφ έχει ένα μεγάλο πάθος: τη ζωή! Για κείνον, κάθε γυναίκα είναι όμορφη, κάθε κρασί είναι υπέροχο – ειδικά όταν το μοιράζεσαι με καλή παρέα –, ενώ κάθε κατάσταση είναι μια ευκαιρία για διασκέδαση. Από τη θέση του γυμνασιάρχη σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, διασπείρει τη μοναδική του φιλοσοφία, και ειδικά στους μαθητές που συμμετέχουν στο άλλο του μεγάλο του πάθος: τις χορωδίες. Η άλλοτε ευαίσθητη και άλλοτε παιχνιδιάρικη άποψη του για τη ζωή αποτελεί γι` αυτούς έμπνευση και ερέθισμα ανάμεσα στις προκλήσεις της εφηβείας, σε μια Ελλάδα που αντιμετωπίζει τα δεινά της δικτατορίας. Ένας θίασος κωμικοτραγικών χαρακτήρων – που δεν παίρνουν τον εαυτό τους τόσο στα σοβαρά –κινείται με φόντο τις τοπικές ίντριγκες και επιδιώξεις, υφαίνοντας μια ιστορία νοσταλγική, που στόχο έχει ν’ αποδείξει – ακόμα μια φορά – ότι τα νιάτα κι η ομορφιά είναι πάντα νικηφόρα, ακόμα κι όταν χρειάζονται μια μικρή κατεργαριά για να κόψουν το νήμα.

Την ιστορία αφηγείται ένας 14χρονος μαθητής της επαρχιακής πόλης. Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της κυβέρνησης Παπαδόπουλου, όταν οι απλοί Έλληνες της επαρχίας δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι θα φέρει η δικτατορία και ασχολούνται με άλλα κι άλλα. Κάθε χαρακτήρας της ταινίας μοναδικός μέσα στην υπερβολή του. Πολύ χιούμορ καθαρά ελληνικό.

Αν και είμαι πολύ δύσπιστη απέναντι στο σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, δε μετάνιωσα καθόλου που είδα τη Χορωδία του Χαρίτωνα. Γέλασα και συγκινήθηκα.

Βαθμολογία: 8

"Μόναχο" (Munich)

Πρωταγωνιστούν: Eric Bana, Daniel Craig, Ciaran Hinds, Mathieu Kassovitz, Geoffrey Rush κ.ά.

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Υπόθεση: Ως αντίποινα για τη δολοφονία έντεκα Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς του Μονάχου από την Παλαιστινιακή τρομοκρατική ομάδα, γνωστή ως «Μαύρος Σεπτέμβρης», μία ομάδα πρακτόρων της Μοσάντ, αναλαμβάνει τον εντοπισμό και εκτέλεση των εκ πρώτης όψεως υπευθύνων της επίθεσης.

Η ταινία διαρκεί 2 ώρες και 44 λεπτά. Όμως δε βαρέθηκα και δε με κούρασε, που σημαίνει ότι ήταν καλογυρισμένη και ενδιαφέρουσα.
Η σκηνοθεσία ευτυχώς δε θυμίζει σε τίποτα τις αμερικανο-περιπέτειες. Είναι σοβαρή. Σκηνοθετικά και σεναριακά η ταινία δεν έχει "κενά". Γενικά είναι πολύ πειστική και αληθοφανής.

Το κακό είναι ότι η ταινία είναι προσανατολισμένη υπέρ των Ισραηλινών -είναι φυσικό, αφού ο Spielberg είναι Εβραίος. Και στη "Λίστα του Σίντλερ" ο σκηνοθέτης έπαιρνε το μέρος των Εβραίων, αλλά το ίδιο και όλος ο κόσμος, ήταν αυτονόητο (ποιον θα συμπαθούσαμε, τους ΝΑΖΙ.
Εδώ όμως η κατάσταση είναι διαφορετική. Άλλοι υποστηρίζουν τους Ισραηλινούς, άλλοι τους Παλαιστίνιους. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια και όλα όσα έχουν κάνει και οι δυο πλευρές, δεν μπορείς να βρεις το δίκιο και να εκφέρεις άποψη έτσι αβασάνιστα. Γι'αυτό και θα προτιμούσα μια ταινία πολιτικά ουδέτερη.
Το καλό είναι ότι προς το τέλος της ταινίας τελικά το μήνυμα που περνάει είναι ότι όλες αυτές οι αιματοχυσίες, απ'όποια πλευρά κι αν προέρχονται και όποιος κι αν είναι ο σκοπός τους, μόνο κακό κάνουν. Η τρομοκρατία φέρνει την τρομοκρατία, ο θάνατος το θάνατο και οι άνθρωποι χάνουν την ψυχή τους. Ούτε το μήνυμα που θέλουν στέλνουν έτσι στον υπόλοιπο κόσμο, ούτε λύνεται κανένα πρόβλημα. Όλοι χαμένοι παραμένουν.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ιστορικές ανακρίβειες. Άκουσα ότι η ταινία κατηγορήθηκε για τέτοιες. Δεν ξέρω.

Γενικά καλή ταινία. Αλλά βέβαια όχι για μικρά παιδιά.

ματψηποιντ

Πειρασμός-Πάθος-Εξάρτηση
Μόλις σήμερα το βράδυ είδα την ταινία αυτή του Γούντι ΄Αλλεν. Λένε ότι είναι η ωριμότερη ταινία του. Ενώ στην ταινία Μελίντα και Μελίντα πραγματεύεται στην διπλή όψη της ζωής, κωμωδία - τραγωδία, η ταινία αυτή στηρίζεται στην άποψη ότι η ζωή είναι τύχη και από την τύχη κρίνεται ο κερδισμένος και ο χαμένος. Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα η μουσική που ήταν άριες και αποσπάσματα από όπερες παιγμένες ίσως από βινύλιο κι έδιναν μια ιδιαίτερη χροιά στην ταινία. Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη τελικά με ικανοποίησε. Ο άνθρωπος λέει ο Ντοσκογιέφσκι, που αναφέρεται συχνά μέσα στην ταινία, κρίνεται στις στιγμές του πάθους. ΄Ισως υπάρχει αυτοτιμωρία μέσα από τις ενοχές. Αυτή η σκέψη είναι παρήγορη. Το έργο δεν ενδιαφερόταν βέβαια για την απόδοση δικαιοσύνης, δεν ήταν αυτός ο στόχος του Γούντι ΄Αλλεν, από ό,τι κατάλαβα, αλλά για τον ρόλο της τύχης στη ζωή μας. Ξεκινάει άλλωστε με την φράση "καλύτερα να είσαι τυχερός, παρά καλός". Μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη από τις ταινίες που είδα φέτος μέχρι σήμερα. Με συγκίνησε πολύ!

Ο Επίμονος Κηπουρός δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Η πειραματική χρήση των φαρμάκων στην Αφρική είναι γνωστή και μόνο γι΄ αυτό το λόγο άξιζε κατά τη γνώμη μου το έργο, αν θεωρήσουμε ότι με τον κινηματογράφο και τις άλλες μορφές τέχνης ευαισθητοποιούμαστε περισσότερο. Σαν εξέλιξη ήταν προβλέψιμο.

Η Περηφάνεια και Προκατάληψη μου άρεσε μόνο για την Κίρα Νάιτλυ και τον γαλανομάτη συμπρωταγωνιστή της.

Το Μόναχο είχε πολύ μεγάλη διάρκεια. Το βρήκα ενδιαφέρον. Ευλόγησε λίγο και τα γένεια του ο Σπήλμπεργκ, αλλά όχι προκλητικά. ΄Ηταν ένα έργο κατά της βίας.

"Syriana"

Παίζουν: George Clooney, Matt Damon, κ.α.

Υπόθεση: Ο βετεράνος μυστικός πράκτορας Μπομπ Μπαρνς, διατάσσεται να αναλάβει την εκτέλεση του Πρίγκιπα Ναζίρ, διαδόχου μιας σημαντικής πετρελαιοπαραγωγού χώρας του Περσικού Κόλπου. Οι λόγοι είναι προφανείς, αφού οι κινήσεις του σεΐχη να προσεγγίσει το αγοραστικό ενδιαφέρον των Κινέζων, για μαύρο χρυσό και φυσικό αέριο, φέρνουν αναστάτωση στον αμερικάνικο βιομηχανικό κολοσσό της Κόνεξ. Την ίδια στιγμή οι επεκτατικές βλέψεις της ίδιας εταιρίας, πέφτουν πάνω σε μια μικρότερη Τεξανή επιχείρηση εξόρυξης πετρελαίου, που απέσπασε τα δικαιώματα γεώτρησης στο πλούσιο υπέδαφος του Καζακστάν.

Λοιπόν... φιλική συμβουλή προς όποιον διαβάσει αυτό το post: μην πάτε να δείτε αυτήν την ταινία!

Εξηγούμαι. Δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα! Και όχι μόνο εγώ. 'Ολοι το ίδιο έλεγαν.
Δεν κατάλαβα ποιος ήταν ποιος, ποιος δούλευε για ποιον, γιατί έκαναν ό,τι έκαναν... Τίποτα σας λέω. Και όπως ήταν φυσικό κουράστηκα και βαρέθηκα. Πολύ θα ήθελα να είχα τον σεναριογράφο μπροστά μου να μου τα εξηγήσει.

Δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα άλλο για την ταινία. Ούτε την σκηνοθεσία, ούτε τις ερμηνείες.
Πληροφοριακά μόνο υπενθυμίζω ότι εδώ πήρε φέτος ο Klooney όσκαρ β΄ανδρικού ρόλου.

Και τώρα ελπίζω να ξεχάσω σύντομα ότι πήγα και την είδα...

Γυριστε το γαλαξια με ωτοστοπ...

...σε Ντι Βι Ντι...απο το βιβλιο του Ανταμς....
Απλα υπεροχο....και Η ατακα....

Αν υπαρχει εδω μεσα κατι πιο σημαντικο απο το Εγω μου να το σκοτωσετε αμεσως....
Γεια σας και ευχαριστω για τα ψαρια....
(Α ρε Ταντονα...)

ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!

Μια υπερβατικη ιστορια αγαπης και μοναξιας. Η ιστορια ενος αγγελου που περναει στο κοσμο των θνητων για να ερωτευτει ενα κοριτσι του τσιρκου.
Περιπλανηση στην ανθρωπινη σκεψη , η επιθυμια να ανηκεις στην ιστορια του κοσμου.....
Αποσπασμα απο την ATHENS VOICE 7-13 Σεπτ 2006

Εφυγε ο Σουγκλακος
http://www.in.gr/news/article.asp?l...mp;lngDtrID=244

Την τελευταία του πνοή άφησε την Τρίτη ο Απόστολος Σουγκλάκος, σε ηλικία 56 ετών. Ο κορυφαίος Έλληνας παλαιστής του κατς, είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο πριν από δύο εβδομάδες στη Ρόδο, όπου βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους και το διάστημα αυτό παρέμενε σε κώμα στο νοσοκομείο.
Γεννήθηκε στα Μανιάτικα του Πειραιά και σε μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και την πάλη, στην οποία και αφοσιώθηκε.

Τη δεκαετία του '80 κυριάρχησε στα ρινγκ, ενώ κατά διαστήματα εμφανίστηκε σε κινηματογραφικές ταινίες και σε τηλεοπτικές εκπομπές. Περιστασιακά ασχολήθηκε και με τη δισκογραφία.
ας ειναι ελαφρυ το χωμα που σκεπαζει μια απο τις πιο cult φυσιογνωμιες του κινηματογραφου..

απο την Who Gives a Φuck 6-9-06....

Παράθεση:
Originally posted by svinnnnnnn

απο την Who Gives a Φuck 6-9-06....

Αυτό τι ακριβώς σημαίνει ρε συ Sviiinnn, μου εξηγείς?