έλλειψη επικοινωνίας

Τελικα ρε κοριτσια εχετε μεγαλη πλακα οταν προσπαθειτε να χαλιναγωγησετε και να φερετε στα νερα σας τον αντρα σας και δεν τα καταφερνετε. Και οσο δεν τα καταφερνετε, λυσσα κακια σας πιανει ολες σας, η εν παση περιπτωσει οσες ακομη την παλευουν.

Ομως κυριες μου, περαν του γεγονοτος πως ενω παλευετε με αυτην την ιστορια τοοοσα χρονια χωρις ανταποκριση, εσεις συνεχιζετε. Νομιζω πως πρεπει να το παρετε αποφαση Μπουμπουλινες μου, σας αρεσει δεν σας αρεσει, η κατασταση ειναι αυτη. Εαν δεν την αντεχετε, χωριζετε και καθαριζετε μια και εξω. Ριζικες λυσεις απαιτουνται στην λυση γορδιων δεσμων.

Ολες οι υπολοιπες λυσεις οι οποιες προτεινονται, το μονο που θα καταφερουν ειναι η γνωστη τρυπα στο νερο. Ειδικα η λυση "ρε μαζεψε τον ανεπροκοπο" ειναι θαλεγα αυτη που θα του κανει τα μουτρα κρεας κυριολεκτικα. Θα τον διαλυσει. Θα τον εξουθενωσει. Δεν θα ξανασηκωσει κεφαλι ο τυπος σας λεω.

Α...  Ειπα τρυπα, και μουρθε στο μυαλο πως αντρας που η δουλεια του τον κραταει για μερες εκτος σπιτιου, δεν υπαρχει περιπτωση να μην την κανει την κουτσουκελα του. Εκτος κι αν δεν... πλεον.

Επισης η βεβαιοτης περι της μη κουτσουκελας, καλο κανει στην συζυγο οταν τα βραδυα αργα σκεπτεται που ναναι αραγε ο γκομενος, και κυριως σε ποιας το κρεβατι διανυκτερευει η και διημερευει πιθανως, ωστε να μπορει καποια στιγμη να κλεινει τα ματια της για να ρημαδοκοιμηθει.

Κατα τα αλλα, επειδη ολοι εμεις οι 50αριδες και βαλε επειδη εχουμε κοινες αποψεις ως παθοντες επι τοσες δεκαετιες, συμβαινει οταν εκφραζομαστε ναμαστε και ταυτοσημοι στις αποψεις μας σε οτι αφορα τις γυναικειες συμπεριφορες, μιας και η γυναικα δεν αλλαζει στον αιωνα τον απαντα. (Οπως και ο αντρας βεβαια).

Οχι σαν εσας τις γυναικες, που εχετε την εντυπωση πως καθε μια σας εχει τις δικες της εμπειριες, που καθολου δεν προσομοιαζουν με των υπολοιπων γυναικων οσον αφορα τις αντρικες συμπεριφορες, και αρα σωστα θετετε τετοια θεματα ωστε κουβεντα να γινεται, και λυσεις ριζοσπαστικες να προτεινονται!!!

Τελικά ηνίοχε , όχι, δεν είσαι εσύ το γκομενάκι μου! Μπορεί να συμφωνείτε στα περί συζήτησης και επικοινωνίας , αλλά όχι στα περί απιστίας. Υπάρχει λένε ένα βιβλίο <<αντρες από τον Άρη, γυναίκες από την αφροδίτη>>, δεν το έχω διαβάσει, αλλά αναλύει τις διαφορετικές οπτικές γωνίες των 2 φύλων.
Βλέπω κι εσύ είσαι σε διάσταση, προφανώς και η δικιά σου δεν άντεξε την άρνηση σου να συζητάς μαζί της και έκοψε το γόρδιο δεσμό. Άν όμως θέλεις να συνεχίσεις την οικογένεια , πρέπει και εσύ να προσπαθήσεις. Και το ότι παίρνεις μέρος σ΄αυτή τη συζήτηση παρά το ότι είσαι άντρας σημαίνει ότι σ΄ενδιαφέρει. Το γκομενάκι μου δε θα έκανε καν τον κόπο να μπει σε τέτοιο φόρουμ. Οι γυναίκες δεν είναι τόσο δύσκολες. Θέλουν λίγες τρυφερές κουβέντες, λίγο να τις ακούς και μετά γίνονται χαλί να τις πατήσεις. ( ίσως όχι όλες, τουλάχιστον εγώ). Ε ρε χριστιανέ, κάνε έναν κόπο, τζάμπα είναι. Και μετά αυτή θα σου το ανταποδώσει.
Όσο περί απιστίας , εδώ έχω αντιδιαμετρική άποψη. Δηλαδή η πολυγαμία θα αποδείξει τον ανδρισμό του;. Δεν μπορεί να αντέξει 4 μέρες δίχως σεξ; Αν αγαπάει τη γυναίκα του θα αποδείξει τον ανδρισμό του στην αγκαλιά της! Εμείς ηνίοχε είμαστε παλαιών αρχών Οικογένεια και μοιχεία δε γίνεται!

Μα είναι απλό (και εγγυημένο):

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 19 από Tonia35

 Με ποιο τρόπο...ακριβως;;;

 

 

       Της το διάβασε στο φλιτζάνι μια καφετζού!!!

χα , χα, χα, χα η ειρωνία μας τρέλανε!!! Απλώς λεβέντη ψαρομάλη  και λεβέντισα Τόνια το ξέρω. Δεν έχω αποδείξεις για το διακστήριο, ούτε ασφαλώς μπορώ να σας πείσω, ίσως εσείς να ξέρετε από άλλου είδους σχέσεις που το κέρατο δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει, αλλά σε μένα δε συμβαίνει αυτό. Και εγώ την οποία και αφορά ΤΟ ΞΕΡΩ._

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 9 από Paralia48
Και το να παίρνω μόνη μου αποφάσεις, όπως λέει ο μύστικ μέιλ, το έκανα κάποια χρόνια, τώρα όμως δεν το θέλει, μου λέει ότι κάνω όλο ανοησίες και ενεργώ πρν σκεφτώ.
 

 

Τί είναι άραγε καλύτερο;

Ένα σπίτι χωρίς αρχές και κανόνες και χωρίς λύσεις για προβλήματα;

Ή ένα σπίτι που έχει αρχές και κανόνες, αλλά και λύσεις για προβλήματα, άσχετα αν δεν αρέσουν στον (αμέτοχο) άντρα του σπιτιού;

Τί θα προτιμούσε ο άντρας σου σε αυτή τη φάση;

...

...

Έχω την αμυδρά υποψία πως ο άντρας σου αρέσκεται σε ένα μοντέλο εργένικης ζωής.

Η εργένικη ζωή δεν έχει "γκρίνια" από τη σύζυγο για τα προβλήματα του σπιτιού και των παιδιών, έχει ησυχία μόλις γυρίζεις στη "φωλιά" που έχεις χτίσει μόνος σου, δεν έχει περιορισμούς στο πότε θα φύγεις από αυτήν και πότε θα γυρίσεις, και έχει και περιστασιακό σεξ (πολλές φορές με την ίδια γυναίκα)...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

Ίσως μόνο το ότι αυτή είναι η ιδανική ζωή για τους άντρες που αισθάνονται ότι είναι στην εφηβεία [και λίγο πιο πάνω].

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 25 από Mystik_Male

Έχω την αμυδρά υποψία πως ο άντρας (...)  αρέσκεται σε ένα μοντέλο εργένικης ζωής.

Η εργένικη ζωή δεν έχει "γκρίνια" από τη σύζυγο για τα προβλήματα του σπιτιού και των παιδιών, έχει ησυχία μόλις γυρίζεις στη "φωλιά" που έχεις χτίσει μόνος σου, δεν έχει περιορισμούς στο πότε θα φύγεις από αυτήν και πότε θα γυρίσεις...

 

 

 

 

Έχετε δίκιο. Μύστικ μειλ, χαίρομαι που αν και άντρας , μοιράζεις το άδικο και ρίχνεις και σ΄αυτόν κάποια ευθύνη. Αλλά ας μην το πάμε πάλι στον πόλεμο, αλλά στο πώς θα λύσουμε το πρόβλημα. Ασφαλώς και ο άντρας μου θέλει μια εργένικη ζωή. Είναι ένας πολυ ανεξάρτητος άντρας. Δε χρειάζεται γυναίκα με την έννοια την παλιά (μαγείρεμα, σιδέρωμα, νοικοκύρεμα, ράψιμο). Τα κάνει όλα μόνος του! Αυτό ήταν ένα μεγάλο προσόν απ΄όταν τον γνώρισα. Με τον καιρό ίσως ζούσαμε μαζί σα 2 εργένηδες σε μια στέγη. Εμένα αυτό μου άρεσε. Φαίνεται ότι οι γιαγιάδες μας κάτι ήξεραν που τα κάνανε αυτές, για να τους έχουν δεμένους.
Και το μακρυά ήταν και για τους 2 ευχάριστο. Αλλά μάλλον τώρα πληρώνουμε το τίμημα της απομάκρυνσης. Η επικοινωνία , χάλασε. Φταίμε και οι 2. Και αυτός μάλλον προβληματίζεται στο ερώτημα που θέτεις. Δηλ. Πώς θα προχωρήσει η οικογένεια με τις αποφάσεις της μάνας που δεν είναι σωστές (κατά αυτόν) ή με καθόλου. Νομίζω ότι αυτός θα προτιμούσε με τις δικές του αποφάσεις, οι οποίες είναι <<αυτονόητες>>, δηλ. δε χρειάζεται να συζητηθούν και πρέπει να τις μαντέψω ως αυτονόητες και να συμφωνήσω και να τις εφαρμόσω. Αυτό όμως δε γίνεται, διότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και διότι αν με κάτι δε συμφωνώ δεν μπορώ να το εφαρμόσω. Πάντως αυτό το αδιέξοδο το καταλαβαίνει νομίζω, γιαυτό αποφάσισε να δώσει τέλος στην εργένικη ζωή του. Νομίζω διάλεξε την οικογένειά του  kαι θέλω να ελπίζω με όλες τις συνέπειες που έχει , δηλ. γκρίνια, κουβέντα, φασαρία κ.λ.π. Ας ελπίσουμε με κοινή προσπάθεια και ακολουθώντας τις συμβουλές της Κασσάνδρας και τις δικές σας να κάνουμε χωριό!
Αλλά πώς είναι στα άλλα ζευγάρια; Υπάρχει τέτοια ασυννενοησία;

"Νομίζω ότι αυτός θα προτιμούσε με τις δικές του αποφάσεις, οι οποίες είναι <<αυτονόητες>>, δηλ. δε χρειάζεται να συζητηθούν και πρέπει να τις μαντέψω ως αυτονόητες και να συμφωνήσω και να τις εφαρμόσω."
Ερχεται ανοιξιάτικο μπουρίνι...αλλά μπορεί κ να κάνω λάθος...
Τέτοια κ χειρότερη...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 27 από Paralia48

Αλλά πώς είναι στα άλλα ζευγάρια; Υπάρχει τέτοια ασυννενοησία;

 

Εκτιμώ ότι αν τα άλλα ζευγάρια φτάσουν σε σημείο ασυνεννοησίας, κάποιος από τους 2 που απαρτίζουν το κάθε ζευγάρι παίρνει την απόφαση να χωρίσει.

Αλλιώς, γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Γιατί αν δε γίνουν κι αυτές, κάποιος από τους 2 θα τρελλαθεί, με καταστροφικές συνέπειες...

Αλήθεια όμως... οι φίλες σου, τα ζευγάρια στον περίγυρό σου, τι συμβουλές σου δίνουν;

Yπαρχει και η λυση του part-time παντρεμενοι, γαμος με ημιαπασχοληση δηλαδη, που ειναι κ επικαιρο λογω κρισης...!

καλημερα...

εγω παλι απορω(φτου μη σας ματιαξω) που το σεξ ειναι καλο.
στο γαμο,οταν δεν υπαρχει καλη επικοινωνια,ο θυμος συσσωρευεται...και γινεται πικρια...και ψυχραινεις λιγο με τον αλλο...αρα δεν εισαι ευτυχισμενη μαζι υου...
κι επειδη οι γυναικες συνηθως λειτουργουν εγκεφαλικα κ ψυχικα στο σεξ μες στο γαμο,ειδικα,οταν κατι δεν παει καλα σιγα σιγα μεταφερεται και στο κρεββατι...γι αυτο,προσεξε το...

Εγώ πάλι απορώ...πώς γινεται ο αφέντης του σπιτιού...νάναι κ γκομενάκι...μια σύγχιση ρόλων μου κάνει ειν αλήθεια...

Η λύση παρτ/τάιμ παντρεμένοι του αλλαντίν ίσως είναι μια μορφή οικογένειας του μέλλοντος. Άλλωστε το διαζύγιο είναι πλέον είδος πολυτελείας (πανάκριβο). Όμως εγώ με την αφέλειά μου επιμένω να μη φτάσουμε ως εκεί ότι θα βρούμε λύση. Έπειτα αυτη η μορφή του Σαββατοκύριακου δεν ήταν παρτ/τάιμ.; Βλέπεις δεν έπιασε. Και ρε αχινέ καλά το έπιασες. Αυτός νοιώθει πως είναι ο αφέντης. Ίσως και εδώ ας το κάνω πιο πικάντικο... Ξέρεις εκεί στις περιπτήξεις ...μπερδεύονται λίγο αυτά... οι ρόλοι που λες... και αποκτά ένα παράξενο ενδιαφέρον το σεξ!!! Δεν ξέρω πώς εξηγείται, εγώ νοιώθω επίσης πολύ αφέντρα σ΄αυτό το θέμα...και ευχαριστιούμαι εκεί να τον βάζω...χμ ας μην το κάνουμε και πορνοταινία...Τα υπόλοιπα εννοούνται. Ε, και αυτά δε γίνονται καπάκι μετά τον καβγά, περνά κάποιος χρόνος. Είπαμε βίτσιο, αλλά όχι και τόσο!
 Επίσης πρέπει να σας πω, ότι ο κύριος δεν έχει μάθει ν΄ακούει <<οχι>>. Εργάζεται σε μια πολύ προιστάμενη θέση και στη δουλειά του δεν τολμά κανείς να αμφισβητήσει τις αποφάσεις του. Ο μόνος άνθρωπος του πλανήτη που του αντιμιλά είμαι εγώ.Και αυτό του την ψιλοχαλά την αυθεντία του. Όμως άλλο οικογένεια και άλλο δουλειά. Πρέπει να αποδεχτεί το ρόλο μου ως μάνα και ως σύζυγο.
Και που λες μύστικ μέιλ οι 2 κολλητές φιλενάδες που έχω, έχουν μια απόλυτη αρμονία με τους άντρες τους! Και εμείς έτσι ήμασταν τα πρώτα χρόνια, πριν έρθουν τα παιδιά, η...μεγάλη θέση και τα επαγγελματικά ταξίδια και ίσως και τα πενήντα χρόνια της ηλικίας μας...(κλιμακτήριος ή τι να πω)

Ε τότε...μήπως, λεω μήπως...να του έδινες ρόλο αρχηγού στο κρεβάτι...μπας κ του εκτονωθεί εκεί το διευθυντιλίκι...κ σ αφήσει να κάνεις τη δουλειά σου χωρίς μίρλα...λέω...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Paralia48

έλλειψη επικοινωνίας

Φίλοι και φίλες, η επικοινωνία με τον άντρα μου είναι καταστροφική. Εγώ  θέλω να συζητώ όλα τα θέματα που με απασχολούν και θέλω να με ακούει και να μου λεει τη γνώμη του. Εκείνος αυτά τα θεωρεί φλυαρίες, ή σαχλαμάρες. Και μιλάμε για σοβαρά θέματα της οικογένειας, για τα παιδιά, το σπίτι, τα οικονομικά της οικογένειας. Εκείνος δεν ξεκινά ποτέ ένα θέμα συζήτησης. Όλα τα λύνει μόνος του. Εγώ λειτουργώ διαφορετικά. Μου λέει να το αλλάξω, γιατί δεν έχει όρεξη να μ΄ακούει. Έχω κάνει προσπάθειες να τα συζητώ με ξένους, αλλά ορισμένα είναι αυστηρώς οικογενειακά θέματα. Κατά τα άλλα π.χ. σεξ, δεν υπάρχει πρόβλημα. Τι να κάνω για να τον κάνω να ασχοληθεί λίγο με τα προβλήματα τα δικά μου και της οικογένειας;

 

 

παραλια για πες μας λιγο τετοιος δεν ηταν και πριν τον παντρευτεις;;;

αλλα τωρα σου πεφτει πολλα βαρυς και θελεις να τον αλλαξεις λιγακι, ετσι δεν ειναι;;

ομως νομιζες οτι με τον γαμο θα εστρωνε, ε;;;

την αληθεια πες μας δεν προκειται να γινει τιποτα προσπαθησε να συμβιβαστεις με αυτα τα δεδομενα, δεν ειναι και πολυ κακο αλλες οικογενειες εχουν χειρωτερα...

 

Ρε,  Ευάγγελε, διάβασε όλη τη συνομιλία και θα δεις ότι στην πορεία χάλασε η επικοινωνία. Στην αρχή ήμασταν σαν ερωτευμένοι πιγκουινοι!
Ρε συ αχινέ, ξέρεις το ένα είναι άσχετο με το άλλο, δηλαδή υπάρχει κάτι καλό στη σχέση, να το χαλάσουμε κι αυτό;
Πάντως παιδιά ακολουθώντας τις συμβουλές σας πάνε να φτιάξουν τα πράγματα. Θέλει κόπο βέβαια, μας έπεσαν και διάφορες δυσκολίες, αλλά διαγράφεται ένα φως στον ορίζοντα. Αν τα καταφέρουμε ελάτε για κέρασμα!

Εγώ πάντως.

Σας βρίσκω τέλειους!!!
Μετά τόσα χρόνια γάμου, έχετε να πολεμάτε για τη σχέση σας!!!
Νομίζω, πως είναι ότι πλέον αγαπησιάρικο, αφού, λαμβάνει χώρα, στο δικό σας πεδίο μάχης!!!

Νομίζω, πως είναι ότι πλέον αγαπησιάρικο, αφού, λαμβάνει χώρα, στο δικό σας πεδίο μάχης!!!

Μια και το θέμα έχει ατονίσει θα κανω μια σύντομη ιστορική αναδρομή στη σχέση μας, για να μας κατανοήσετε. Γνωριστήκαμε σε σπουδές και ήμασταν κάργα ερωτευμένοι. Είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, απόλυτη συμφωνία, έρωτας τρελλός! Ποτέ δεν τέθηκε θέμα ζήλιας, μου εξήγησε από τα πρώτα ραντεβού μας, ότι θέλει μια ασφαλή σχέση, θεωρεί αυτονόητη την αμοιβαία πίστη και αυτό έληξε από τότε σαν ...συμβόλαιο. Και εγώ έτσι ήθελα. 6 χρόνια μετά παντρευτήκαμε. Σε 1 χρόνο ήρθε και το πρώτο παιδί μας. Εκεί άρχισαν τα προβληματάκια, στη φάση της διαπεδαγώγισης, όπου δεν ήμασταν πάντα σύμφωνοι. Στην αρχή υποχωρούσε. Όταν ήρθε και το 2ο παιδί μας τα προβληματάκια διπλασιάστηκαν. Πάλι όμως υποχωρούσε. Πριν κάποια χρόνια πήρε μια μεγάλη και τρανή θέση και άρχισε η οικογένεια του Σαββατοκύριακου. Στο μεταξύ η δουλειά η δική μου χειροτέρευε. Αυτός άρχισε να θέλει να γίνει και το δικό μου αφεντικό και με πίεζε να αφήσω την απαίσια δουλειά μου και να τον ακολουθήσω. Εδώ συνέβη σιγά σιγά  και η δυσκολία στην επικοινωνία μας που με προβλημάτισε τόσο. Τώρα πήρα την απόφαση να πάω και βλέπουμε... Σας ευχαριστώ όλους.

Τελικα τι εξελιξεις ειχαμε με το θεμα σου,κοπελια?Αποκατασταθηκε ως ενα βαθμο τουλαχιστον, η επικοινωνια σας?

Μαράκι, παίζεται! Πάει καλύτερα, βέβαια υπάρχουν και τα σκαμπανεβάσματα και ξαφνικοί καβγάδες, αλλά δε θα το έλεγα πια, έλλειψη επικοινωνίας. Θα το έλεγα <<άγρια μορφή επικοινωνίας>>. Πάντως προς το παρών είμαστε και οι δύο όχι δυσαρεστημένοι.
 Εγώ πλέον εκφράζω τα συναισθήματα και τις σκέψεις που κρίνω ότι πρέπει, όχι όλα, αλλά αν δε θέλει να τα ακούσει , μετά το φιλτράρισμα, τότε έρχεται ο καβγάς. Με λίγα λόγια τον υποχρεώνω να υποστεί τη συζήτηση, διότι έτσι έκρινα εγώ και το έχω ανάγκη για το καλό όλων μας. Ζορίστηκε καναδυό φορές, τώρα το δέχεται, γιατί ξέρει ότι είναι ήδη φιλτραρισμένες σκέψεις και είναι το ελάχιστο συζυγικό καθήκον που του  επιβάλλεται! Και είναι έξυπνος ο ατιμούλης!. Δίνει πολύ καλές λύσεις. Αρκεί να μπει στη διαδικασία της συζήτησης.
Τι λες εσύ Μαράκι