Πεθαμένος γάμος

Πεθαμένος γάμος

Γεια σας, είμαι καινούρια εδώ και με έφερε η μοναξιά.

Είμαι παντρεμένη και έχω 2 παιδιά, μέσα σε έναν γάμο που έχει λήξει αλλά υπάρχει έστω και νεκρός. Γιατί; Λόγω τς δικής μου αναποφασιστικότητας, της δικής μου έλλειψης οικονομικής δύναμης ώστε να δώσω τέλος και αν το θέλετε του δικού μου βολέματος. Δεν δουλεύω και δεν μπορώ να κάνω βήμα. Αυτή είναι η αλήθεια.Με τον σύζυγο μένουμε μαζί, αλλά δεν μιλάμε εδώ και έναν χρόνο, ούτε τα βασικά, σαν δυο ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι.  Κατά διαστήματα πετάμε καμιά κουβέτα ο ένας στον άλλον καθαρά διαδικαστική ή μέσω των παιδιών. Χρησιμοποιεί λεκτική βία για να με μειώνει και να με καταρρακώνει, όμως δεν του δίνω τη χαρά της απάντησης, μόνο σιωπώ. Θα μου πείτε τι ακριβώς θέλω να ακούσω;  Δεν ξέρω, νομίζω έγραψα για να μιλήσω κάπου, άγνωστη μεταξύ αγνώστων γιατί περνάω πολύ δύσκολα ψυχολογικά, κάτι  σαν κατάθλιψη, δεν θέλω να μιλήσω σε γνωστούς και φίλους-δεν έχω και πολλούς από τους τελευταίους- νιώθω ότι δεν θα με καταλάβει κανείς. Παλεύω να κρατηθώ όρθια και να κρατήσω και τα παιδιά ανέπαφα από όλο αυτό, αλλά δεν το καταφέρνω αρκετά καλά.

Γεια σου ζεντινα. Πολυ κλασσικη η ιστορια σου, χιλιοπαιγμενο το εργο στην ελληνικη κοινωνια. Να σε ρωτησω ομως, ο συζυγος μηπως εχει καμμια γκομενα?

Δεν ξέρω,δεν το έψαξα και να σου πω την αλήθεια δεν με νοιάζει καθόλου

Aπο λεφτα τι δινει για το σπιτι?

Τα λγότερα που μπορεί, ελάχιστα. Είναι το Νο 1 μέσο εκδίκησης του γιατί δεν τον θέλω πια και του το δείχνω.

Tι πηγε στραβα πιστευεις και φτασατε εδω?

Ήταν από την αρχή πολύ δύσκολος άνθρωπος, αγενής με εμένα αλλά όχι με όλους τους άλλους, σαν να είχε ένα θέμα με μένα που όμως δεν φαινόταν σε όλη του την έκταση μόνο η κορυφή του. Σαν κόμπλεξ απέναντί μου. Με το πέρασμα του χρόνου χειροτέρεψε κυρίως όταν άρχισα να σηκώνω κεφάλι, γιατί για χρόνια ήμουν πολύ υποχωρητική και βολική.

Τι με έκανε να τον παντρευτώ και να κάνω οικογένεια μαζί του; Ε, έχω και εγώ τα δικά μου παιδικά τραύματα που με οδηγούσαν σε επιλογές που έκαναν μπαμ από μακρυά ότι θα με ταλαιπωρήσουν.
Έκανα το λάθος και τον παντρεύτηκα και τώρα το πληρώνω. 

Μαλιστα. Κοιταξε δεν ειναι απαραιτητο να φυγεις αφου υπαρχουν αλλοι λογοι. Μπορειτε να ζειτε ετσι τυπικα ας πουμε, εφοσον σου δινει καποιο ποσο. Τα παιδια ειναι στο τελος του σχολειου η ειναι μικρα?

Τα παιδιά είναι στο δημοτικό, αλλά δεν μπορώ να ζω έτσι, θα μπορούσα ίσως αν ήμουν περισσότερο αναίσθητη και έκανα κι εγώ τη ζωή μου κι αυτός το ίδιο και όλα καλά.  Όμως δεν μπορώ και αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι το κλίμα μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. 

συγνώμη το έστειλα δύο φορές

Τι εννοεις το κλιμα? εκτος απ το να σε μειωνει ορισμενες φορες κανει κατι αλλο?

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Zentina

Πεθαμένος γάμος

Γεια σας, είμαι καινούρια εδώ και με έφερε η μοναξιά.

Είμαι παντρεμένη και έχω 2 παιδιά, μέσα σε έναν γάμο που έχει λήξει αλλά υπάρχει έστω και νεκρός. Γιατί; Λόγω τς δικής μου αναποφασιστικότητας, της δικής μου έλλειψης οικονομικής δύναμης ώστε να δώσω τέλος και αν το θέλετε του δικού μου βολέματος. Δεν δουλεύω και δεν μπορώ να κάνω βήμα. Αυτή είναι η αλήθεια.Με τον σύζυγο μένουμε μαζί, αλλά δεν μιλάμε εδώ και έναν χρόνο, ούτε τα βασικά, σαν δυο ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι.  Κατά διαστήματα πετάμε καμιά κουβέτα ο ένας στον άλλον καθαρά διαδικαστική ή μέσω των παιδιών. Χρησιμοποιεί λεκτική βία για να με μειώνει και να με καταρρακώνει, όμως δεν του δίνω τη χαρά της απάντησης, μόνο σιωπώ. Θα μου πείτε τι ακριβώς θέλω να ακούσω;  Δεν ξέρω, νομίζω έγραψα για να μιλήσω κάπου, άγνωστη μεταξύ αγνώστων γιατί περνάω πολύ δύσκολα ψυχολογικά, κάτι  σαν κατάθλιψη, δεν θέλω να μιλήσω σε γνωστούς και φίλους-δεν έχω και πολλούς από τους τελευταίους- νιώθω ότι δεν θα με καταλάβει κανείς. Παλεύω να κρατηθώ όρθια και να κρατήσω και τα παιδιά ανέπαφα από όλο αυτό, αλλά δεν το καταφέρνω αρκετά καλά.

 

Νομίζω ότι εδώ δεν μπορώ να προτείνω κάτι.

Για ευνόητους λόγους, που αναφέρονται στο παραπάνω κείμενο.

Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, θα είχα πολλές λύσεις.

Για όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις, αρκεί να υπάρχει η θέληση.

Προσέξτε μόνο τον εαυτό σας, Zentina. Το χρωστάτε σ' εσάς και στα παιδιά σας, αν μη τί άλλο... 

Eσύ γιατί δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου; Τι εννοείς "βολέματος δικού μου";

Καλά, ένας χρόνος για το...πτώμα του γάμου, δεν είναι τίποτα...κάτσε να βρωμίσει...κ μετά θα δεις αν μπορείς να κάνεις βήμα κ τι γονίδιο έχεις αφήσει στα παιδιά σου.

Αν δεν πληρώσεις τα λάθη σου, θα σε ακολουθούνε για πάντα...κ αν δεν τα καταφέρεις εσύ, θα τα πληρώνουν κ τα παιδιά σου...

Αλλά τι να γίνει, άμα είσαι τόσο στρουθί, αυτά παθαίνεις, κι αυτά παθαίνουν κ οι άλλοι γύρω σου, που ενίοτε δε φταίνε κ σε τίποτα

Η σιωπή σε μια σχέση ή έναν γάμο είναι ο χειρότερος σύμβουλος...

Μαζεύουμε αρνητικά συναισθήματα, αντί να εκφράσουμε πως νιώθουμε,...τι δεν μας ικανοποιεί, πως θα θέλαμε να είμαστε...
Εσείς επιτρέψατε, από ότι καταλαβαίνω, ο σύζυγος να παίρνει αποφάσεις για οτιδήποτε στο γάμο και χάσατε την προσωπικότητα σας...

Συνήθως βρίσκουμε αφορμές από κάτι που κάνει ο άλλος, όταν αισθανόμαστε δυστυχισμένοι και σε άλλους τομείς της ζωής μας.
Οπότε είτε μείνετε, είτε φύγετε από το γάμο, φροντίστε να κάνετε κάτι, που σας δίνει χαρά...
Νομίζω, πως σας λείπει η επικοινωνία...όχι μόνο με τον σύζυγο, αλλά και με τους άλλους.Η σιωπή μέσα στο σπίτι, μας κάνει βουβούς παντού.
Αλλά πριν πάρετε την οριστική απόφαση να φύγετε, προσπαθήστε να συζητήσετε για ότι σας κάνει δυστυχισμένη...
Τουλάχιστον, όταν δεν μιλάμε με τούς άλλους, μπορούμε και μιλάμε με τον εαυτό μας. Ευκαιρία να κατανοήσουμε τι θέλουμε...έστω και αργά...
Και γιατί να το κάνουμε, αν δεν το εκφράσουμε; Μαζί μας θα το πάρουμε;
Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις επιθυμίες μας - όποιες και να είναι αυτές.
Και το ''να κρατηθείς όρθιος'' αρχίζει από εκεί...

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 7 από Zentina

Ήταν από την αρχή πολύ δύσκολος άνθρωπος, αγενής με εμένα...

Τι με έκανε να τον παντρευτώ και να κάνω οικογένεια μαζί του; Ε, έχω και εγώ τα δικά μου παιδικά τραύματα που με οδηγούσαν σε επιλογές που έκαναν μπαμ από μακρυά ότι θα με ταλαιπωρήσουν.
Έκανα το λάθος και τον παντρεύτηκα και τώρα το πληρώνω. 

 

Aφου λοιπον εκανες το λαθος να τον παρεις ενσυνειδητα οτι δεν σου κανει και πως θα σε ταλαιπωρησει πολυ, τωρα το μονο που εχεις να κανεις ειναι να περιμενεις να ερωτευτει καμμια αλλη, και να θελησει να ζησει μαζι της ζητωντας σου διαζυγιο.  Δυσκολο θα μου πεις δεν λεω, ομως αφου οπως λες προτιμας να μενεις δεσμια του, δεν μπορεις να κανεις και τιποτε αλλο.

Και επειδη δεν υπαρχει "δεν μπορω" αλλα μονο "δεν θελω", και αφου δεν ΘΕΛΕΙΣ  να σκεφτεις εστω μια οριστικη λυση στο προβλημα σου, μεινε εκει που εισαι να βασανιζεσαι. Διοτι αυτες οι καταστασεις αγαπητη μου οταν φτανουν στο αμην, πρεπει να αντιμετωπιζονται με αποφασιστικοτητα και θαρρος.

Σιγουρα μονο ευκολα δεν θα ειναι τα πραγματα για σενα εαν αποφασισεις να κοψεις με την μια τον γορδιο δεσμο που σε ταλαιπωρει. Τουλαχιστον ομως θα ξαναβρεις την χαμενη σου αξιοπρεπεια, δινοντας του να καταλαβει του δικου σου, πως θα τον ταλαιπωρησεις και συ πλεον εαν δεν βοηθησει κι αυτος απο την πλευρα του να δοθει μια οριστικη λυση χωρισμου σας εφοσον ειναι αδυνατον να τα ξαναβρειτε.

Στα πλαισια λοιπον αυτα, μιλησε  πρωτιστως με καποια γυναικεια οργανωση που ειδικευεται σε τετοιου ειδους καταστασεις και προβληματα. Οι οργανωσεις αυτες συνεργαζονται με ειδικευμενους δικηγορους, και αυτοι θα σε κατευθυνουν. Οι κυριες εδω μεσα, γνωριζουν τετοιες οργανωσεις, και ευχαριστως θα σε βοηθησουν.

Και μετα, θα ζητησεις βοηθεια απο οποιον μπορει να σου την προσφερει. Ειτε λεγονται γονεις, ειτε συγγενεις, ειτε φιλοι, ειτε εκκλησια, ειτε οργανωσεις, προκειμενου να βρεις μια δουλεια και να προχωρησεις την ζωη σου παρακατω. Αλλη λυση δεν βλεπω στο προβλημα σου εκει που εφτασαν τα πραγματα, με κυρια υπευθυνη εσενα θυμιζω.

Aladdin    το κλίμα στο οποίο αναφέρθηκα δεν περιλαμβάνει σωματική βία, αν αυτό υπονοείς, όμως οι βρισιές του, τα υποτιμητικά λόγια και το να ζεις σε μια οικογένεια που οι γονείς σου δεν αγαπιούνται, δεν μιλάνε καν και υπάρχει μια διάχυτη εχθρότητα μεταξύ τους, δεν είναι το κατάλληλο κλίμα για τα παιδιά.

Μileni, έχω προσπαθήσει πάρα πολλές φορές να του μιλήσω -όχι τον τελευταίο χρόνο αλλά τα χρόνια πριν- και δεν παραδέχεται τίποτα. Για όλα φταίω εγώ, λέει, αυτός είναι τέλειος σε όλα, δεν υποχωρεί σε τίποτα και δεν αποδέχεται καμία ευθύνη. achinos  όταν λέω δεν μπορώ να κάνω τη ζωή μου, εννοώ ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ την κατάσταση και να αρχίσω να βγαίνω, να έχω μια άλλη προσωπική ζωή παράλληλα ή κάτι τέτοιο. Το βόλεμα αναφέρεται στο ότι μου είναι πολύ δύσκολο να σηκωθώ να φύγω με οποιοδήποε κόστος. Βολεύτηκα εδώ που κάθομαι, δεν δουλεύω, δεν παίρνω το ρίσκο δηλαδή να βρεθώ στο δρόμο με δύο παιδιά και να ψάχνω σπίτι και δουλειά.     

Καλημέρα και καλώς όρισες.

Εγω αδυνατώ να σε "θυματοποιήσω"
μια και η ανοχή σου των τόσων ετών
ήταν δική σου επιλογή.
Απο την άλλη-θα μου πεις- ακόμα και όταν γινόμαστε θύματα
κάποιες φορές είμαστε θύματα των επιλογών μας.
Στο ρεζουμέ λοιπόν και πρακτικά:
τακτοποίησε τη φύλαξη των παιδιών σου και την ανάληψη της φροντίδας τους για κάποιες ώρες της ημέρας και βρες μια δουλειά.
Εναλλακτικά, σου προτείνω να ψάξεις και για δουλειές που μπορείς
να τις κάνεις και απο το σπίτι σου αρχικά.
Χωρίς καμία κριτική διάθεση, σου λεω οτι κακώς δεν δούλευες τόσα χρόνια.
Και για τον εαυτό σου και για το σύντροφό σου.
Και δεν αναφέρομαι στο οικονομικό κομμάτι, παρά σε ενα σωρό άλλα
που κερδίζει ενας άνθρωπος (και ενα ζευγάρι) όταν και οι δυο
είναι παραγωγικοί σαν μονάδες.
Βρες λοιπόν μια δουλειά,
και ίσως αλλάξουν πολλά ανάμεσά σας.
Αν πάλι δεν αλλάξουν, τότε μπορείτε πάντα να χωρίσετε
έστω και αν ο σύζυγός σου αρνηθεί να προχωρήσει σε συναινετικό διαζύγιο.
Τα παιδιά σας είναι μικρά ακόμα, δικαιούνται διατροφής απο μέρους του,
και σίγουρα θα ζήσουν πιο ήρεμα, όταν θα έχουν δυο γονείς, χωρισμένους μεν,
αλλά πιο ανθρώπινους, εκτός αυτού του ψυχρού κλίματος που ζείτε τώρα.
*ενδεικτικά σου αναφέρω δουλειές που μπορείς να κάνεις απο το σπίτι
 ακόμα και αν είσαι ανειδίκευτη:
 τηλεφωνικές πωλήσεις, δημιουργία χειροποίητων ειδών και πώληση στο διαδίκτυο,
 παρασκευή τροφίμων/γλυκών, κοσμημάτων,  ή ό,τι άλλο ξέρεις και μπορείς να φτιάξεις 
 και ενα σωρό άλλα.
 

Δεν είναι τόσο τραγικό όσο σου μοιάζει...

τι πάει να πει "να βρεθείς στο δρόμο με 2 παιδιά"...
Απο το σπίτι σου θα ψάχνεις για δουλειά 
και αυτό δεν ενέχει κανενός είδους ρίσκο...

Δούλευα πριν τον γνωρίσω πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα. Τα παράτησα όταν κάναμε σχέση και πήγα να δουλέψω στην επιχείρησή του, όπως μου ζήτησε, στην οποία επιχείρηση δούλεψα σχεδόν 11 χρόνια, μέχρι πρόπερσι δηλαδή. Μετά, δεν με χρειαζόταν άλλο και σταμάτησα. Για να μην πήξω, αντί να ψάξω για δουλειά, έδωσα ξανά εξετάσεις και πέρασα σε ΑΕΙ, και έτσι τώρα κάνω το 2ο πτυχίο μου.

Είναι λίγο δύσκολο να ξαναμπώ στην αγορά εργασίας μετά από 12 χρόνια στο αντικείμενο που έχει το 1ο πτυχίο (έτσι όπως είμαι τώρα, όλα δύσκολα μου φαίνονται)  και τα χέρια μου δεν πιάνουν καθόλου για κατασκευές κλπ.Ευχαριστώ για τις συμβουλές και για τις απαντήσεις, για μένα είναι μια όαση.

Ma κανείς δε σου είπε ούτε ν αποδεχτείς την κατάσταση, ούτε κ να σηκωθείς να φύγεις, να ξετινάξεις από πάνω σου αυτήν την παθητικότητα σου λέμε κ να διεκδικήσεις πράματα που κάνουν ευτυχισμένη εσένα πρωτίστως...πολλοί άνθρωποι έχουν ζήσει σε οικογένειες που δεν ήτανε ονειρεμένες οι σχέσεις, μια δυστυχισμένη εφ όρου ζωής μάνα είναι βάρος ασήκωτο για τα παιδιά κ σφραγίζει ένα δύσκολο μέλλον, στην καλύτερη περίπτωση αυτό, δες εσύ τι έπαθες, γιατί να διαιωνίζεις το πρόβλημα που κληρονόμησες...

Δεν προχωράς πουθενά, το είπαν κ πιο πάνω, αν δεν ξέρεις ...περίπου...ποια είσαι, τι επιθυμείς, κι αν δε ψάξεις επίμονα, τι είν αυτό που μπορείς να κάνεις για να το πετύχεις.

Η ζωή που θέλουμε, σπάνια είναι η ζωή που έχουμε, αυτό που μας δίνει κέφι κ όρεξη, είναι αυτό που κάνουμε προσπαθώντας να φτάσουμε όλο κ πιο κοντά στην ευτυχία μας, αυτό είναι που φωτίζει το πρόσωπό μας...το πιο δύσκολο είναι να σηκωθείς από τον... υπαρξιακό σου καναπέ, να γνωρίσεις τα λάθη σου, τι σε βούλιαξε εκεί που βρέθηκες κ να μην τα ξανακάνεις...