Οι πιο όμορφοι άνθρωποι στον κόσμο.

Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά,

δεν θα είχαν Μυθολογία, δεν θα είχαν τι να διηγηθούν στα παιδιά τους!

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 20 από dylanthomas

Ολοι μας.

αποζητούμε το τέλειο, κι ας μην το αξίζουμε.
Οι Νουβιοι, είναι οι "τυχεροί" που το απολαμβάνουν?
Δε νομίζω, όπως όλος ο Κόσμος, θα έχουν τα προβλήματά τους, θα ήθελα να τα μάθω, έστω από ζήλεια.
Και δεν μιλώ για την έλλειψη νερού, αλλά για τις προσωπικές σχέσεις, σίγουρα θα έχουν το δικό τους πρότυπο για τον σύντροφό τους, όπως η καθαριότητα, η νοικοκυροσύνη, η γενναιότητα, η ικανότητα να φέρεις θήραμα στο σπίτι κλπ!

 

 

 

τέλειοι στα μάτια κάποιων από εμάς ...  

εκείνοι ,  φαντάζομαι ,  απλά υπάρχουν και πορεύονται .

 

ξεχωριστά και μοναδικά ,  όπως όλοι μας .

 

 

 

Μυθος...

Παράθεση:
Σχόλιο # 18 από flat_line

Brazil...

Mε μια πρόχειρη έρευνα, καθως είμαι άσχετος με το θέμα της ομορφιάς και την σχέση του με την γεωγραφική θέση πάνω στον πλανήτη, βρήκα ότι οι πιο όμορφες γυναίκες είναι στην Βραζιλία και στην Σουηδία.

 

 

     Η  ομορφιά !

Σαφώς υπάρχει  αντικειμενική  ομορφιά  στους ανθρώπους , αυτή  που  περνάει δίπλα  μας

 και την βλέπουμε  ως  καρτ ποστάλ, τη θαυμάζουμε  ως τοπίο  ή έργο τέχνης 

 

δεν είναι  "δικιά μας" , είναι απρόσιτη  ξένη...

 

     Η  δικιά  μας  ή προσιτή  με  τις  ατελειές της , είναι  η ιδανική  εκεί  που  έχεις "χώρο "

 

να  παρατηρείς  τα  μάτια , το  αυθόρμητο,  το  αυθεντικό. 

 

Εκεί  που παρατηρείς τα  χέρια  ...

 

Ω! τα   χέρια  τι  δύναμη   και  πόσο  έκφραση  κρύβουν πόση  ομορφιά  !

 

Πόσο  μοναδικά θωπεύουν, πόση  ζεστασιά  μεταγγίζουν  ...

 

 

Ομορφιά  το  ωραιότερο  δώρο  στον  άνθρωπο,  αυτή  είναι  μέσα  μας

 

"κτήμα " μας  ... αρκεί  να την  αφήσουμε   να  γίνει   απόκτημα  μας .

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 22 από ---magissoula---

 

 

 

τέλειοι στα μάτια κάποιων από εμάς ...  

εκείνοι ,  φαντάζομαι ,  απλά υπάρχουν και πορεύονται .

 

ξεχωριστά και μοναδικά ,  όπως όλοι μας .

 

 

 

 

 

Καιρός του κλέπτειν, καιρός του αναγιγνώσκειν

[...]

Υποθέτω ότι δεν υπάρχει Ελληνας του εξωτερικού που να μην έχει να διηγηθεί (από πρώτο ή δεύτερο χέρι) μια νόστιμη ιστορία για βιβλιοκλοπές. Πολλοί σημερινοί ανώτεροι υπάλληλοι, διοικητικά στελέχη, επιχειρηματίες, διευθυντές περιοδικών, έχουν κάποια ράφια της βιβλιοθήκης τους καλυμμένα με τους καρπούς της λαθροχειρίας τους. Η ιστορία είναι γνωστή, και στερείται πια κάθε πρωτοτυπίας. Ωστόσο, αν αναλαβαίνω να τη διηγηθώ εγώ προσωπικά (εξ ου και το ενοχλητικό πρώτο πρόσωπο), είναι γιατί εν πάση επιγνώσει και σεμνότητι πιστεύω ότι κατέχω μια παγκοσμίως ακατάρριπτη επίδοση. Μέσα σε μια εφταετία περίπου (1968-76) εξαφάνισα από τα βιβλιοπωλεία του Παρισιού πάνω από 10.000 τόμους.

[...]

Κάθε στόχος απαιτούσε τη δική του τακτική. Στο Maspero φερ ειπειν, ειδικά στο πολιτικό, οι δυσκολίες ήταν παιχνίδι. Και τα δυο καταστήματα, αντικριστά στον ίδιο δρόμο, έμεναν ανοιχτά ως αργά το βράδυ και μέσα στον ξαναμμένο φοιτητόκοσμο που τα κατέκλυζε, τα βιβλία σχεδόν σε ικέτευαν να τα «σηκώσεις». Μπορούσε να πάρει κανείς ο,τι βιβλία ήθελε, με εξαίρεση τα πολύ ογκώδη - τα άπαντα του Πλεχάνοφ ας πούμε - και τα προσφάτως εκδοθέντα που τα αράδιαζαν μπροστά στο ταμείο.

Αντίθετα στα Gilbert - που ήταν διαβόητα - έπρεπε κανείς να λαβαίνει έκτακτα μέτρα για να συγκρατήσει τη βουλιμία του. Ένα βιβλίο τη φορά, ακόμα και για τους επαγγελματίες, μπορούσε να θεωρείται επιτυχία. Οσο κι αν φανεί περίεργο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος παραμόνευε στα πολύ καθώς πρέπει βιβλιοπωλεία τύπου Daloz, που είχαν μεν χαλαρή επιτήρηση, αλλά η κλοπή, αν αποκαλυπτόταν, θα ερμηνευόταν ως ανήκουστη πράξη. Πάντως σε όλα τα καταστήματα ο κίνδυνος του αυτόφωρου ποίκιλλε ανάλογα με τον πωλητή, την ώρα, τη θέση, την ενδεχόμενη ιδιωτική αστυνομία και φυσικά τον κλέφτη.

Στο διώροφο των P.U.F. συγκεκριμένα κάθε πάτωμα είχε δικές του συγκινήσεις. Στο δεύτερο με τα επιστημονικά συγγράμματα, η λεία δεν κόστιζε τίποτα. Με τρεις πελάτες γύρω και λίγη προσοχή, ξεμπέρδευες σε μερικά λεπτά. Οι λαχτάρες άρχιζαν στον πρώτο όροφο λόγω των πολλών υπαλλήλων (και της ηλικιωμένης κυρίας που κάποτε ξεκόλλησε από πάνω μου δυο τόμους) και άγγιζαν τα όρια κανονικής κλοπής στο υπόγειο. Με τρεις Πλειάδες πάνω σου, αν σε έπιαναν, σίγουρα δε γλίτωνες την αστυνομία.

Στο Vrin - αμιγώς φιλοσοφικό - όπου οι πελατες σπάνιζαν και ως εκ τούτου επικρατούσε ατμόσφαιρα γραφείου, κάθε βιβλίο ήταν πρόβλημα, γιατί μέσα στην ησυχία η όποια ύποπτη κίνηση γινόταν αμέσως αντιληπτή. Επρεπε κάποιος να απασχολεί τον πωλητή ή να μιλάει για να σε καλύπτει. Μιλώντας, όμως, ελληνικά ή ελληνογαλλικά, γινόμασταν ακόμα πιο ύποπτοι.

Ευχάριστοι χώροι, αληθινή χαρά Θεού, ήταν το Gallimard, το La Hune, το Bude και επίσης όλα τα βιβλιοπωλεία στις στιγμές του συνωστισμού, όπου αφθονούν οι θόρυβοι που διευκολύνουν τη δουλειά. Ενας αδέξιος κλέφτης που συλλαμβάνεται και προκαλεί σούσουρο. Κάποιο ράφι που πέφτει και χύνονται τα βιβλία στο πάτωμα. Ακόμα και ο σεβάσμιος κύριος που γυρεύει ένα σπάνιο βιβλίο. Ο πωλητής απασχολείται μαζί του καλύπτοντας χωρίς να ξέρει τους χαρακτηριστικούς θορύβους που κάνουν τα βιβλία καθώς τρυπώνουν σπασμωδικά μέσα από τη ζώνη ή κάτω από τη μασχάλη.

Σε περίπτωση σύλληψης πάντως, οι ποινές δεν ήταν αυστηρές. Μετά από ιταμές ή απλώς ενοχλητικές επιπλήξεις (Α, εσείς οι Ελληνες...) έγραφαν το όνομά σου σε μια ειδική λίστα, πλήρωνες το ή τα βιβλία, τα έπαιρνες υπό μάλης και έφευγες λιγάκι ξεπουπουλιασμένος. Φυσικά, στην περίπτωση που είχες πάνω σου τρία ή τέσσερα βιβλία (η δική μου επίδοση έφτανε τα έντεκα: οι οχτώ τόμοι του Ηρόδοτου και οι τρείς του Σουετίνιου...) η κατάσταση παρουσιαζόταν άκρως σοβαρή. Σε μια τέτοια σύλληψη ένα φίλο τον ανέκριναν κανονικά στην αστυνομία και μόλις που γλίτωσε την παραπομπή σε τακτική δίκη.

Πολλά ήταν τα ψυχοδράματα που ξετυλίγονταν σε κάτι τέτοιες στιγμές. Πωλητής καταδιώκει κλέφτη στο δρόμο (αφήνοντας πίσω τις αλεπούδες να φυλάνε τις κότες). Πωλήτρια παθαίνει νευρική κρίση μόλις συλλαμβάνει τον κλέφτη. Αραβας που έχει συλληφθεί επ αυτωφώρω αρχίζει να ρητορεύει βαρβαριστί για την γαλλο-αραβική φιλία στον αδιάφορο πωλητή που είναι Μαρτινικέζος,Οσο για το Maspero που λόγω κοινωνικών φρονημάτων δεν καλούσε ποτέ την αστυνομία, είχε διαδοθεί ότι επέτρεπε στον εύσωμο Κουβανό να χειροδικεί στις παρακάμαρες του υπογείου, ανάλογα με την αξία των κλοπιμαίων. Όπως κι αν είχαν πάντως τα πράγματα, εφόσον τα μαγνητικά δεν είχαν ακόμα εφαρμοστεί, όλοι - Γάλλοι, Ελληνες και βάρβαροι - έκλεβαν ασύστολα.

[...]

Κωστή Παπαγιώργη - Βιβλιολάτρες


(Κύριε Τάντονα, σας έριξα το γάντι - τώρα θα πρέπει απαραιτήτως να μας διηγηθείτε μια ιστορία από πρώτο χέρι)

Με ειχε αγγιξει...

...η ιστορια με τα "υλικα" της τοτε συντροφου...

Ισως επειδη ειχα πολυ αργοτερα τον ιδιο πονο...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 25 από Climentini

Καιρός του κλέπτειν, καιρός του αναγιγνώσκειν

[...]

Υποθέτω ότι δεν υπάρχει Ελληνας του εξωτερικού που να μην έχει να διηγηθεί (από πρώτο ή δεύτερο χέρι) μια νόστιμη ιστορία για βιβλιοκλοπές. Πολλοί σημερινοί ανώτεροι υπάλληλοι, διοικητικά στελέχη, επιχειρηματίες, διευθυντές περιοδικών, έχουν κάποια ράφια της βιβλιοθήκης τους καλυμμένα με τους καρπούς της λαθροχειρίας τους. Η ιστορία είναι γνωστή, και στερείται πια κάθε πρωτοτυπίας. Ωστόσο, αν αναλαβαίνω να τη διηγηθώ εγώ προσωπικά (εξ ου και το ενοχλητικό πρώτο πρόσωπο), είναι γιατί εν πάση επιγνώσει και σεμνότητι πιστεύω ότι κατέχω μια παγκοσμίως ακατάρριπτη επίδοση. Μέσα σε μια εφταετία περίπου (1968-76) εξαφάνισα από τα βιβλιοπωλεία του Παρισιού πάνω από 10.000 τόμους.

[...]

Κάθε στόχος απαιτούσε τη δική του τακτική. Στο Maspero φερ ειπειν, ειδικά στο πολιτικό, οι δυσκολίες ήταν παιχνίδι. Και τα δυο καταστήματα, αντικριστά στον ίδιο δρόμο, έμεναν ανοιχτά ως αργά το βράδυ και μέσα στον ξαναμμένο φοιτητόκοσμο που τα κατέκλυζε, τα βιβλία σχεδόν σε ικέτευαν να τα «σηκώσεις». Μπορούσε να πάρει κανείς ο,τι βιβλία ήθελε, με εξαίρεση τα πολύ ογκώδη - τα άπαντα του Πλεχάνοφ ας πούμε - και τα προσφάτως εκδοθέντα που τα αράδιαζαν μπροστά στο ταμείο.

Αντίθετα στα Gilbert - που ήταν διαβόητα - έπρεπε κανείς να λαβαίνει έκτακτα μέτρα για να συγκρατήσει τη βουλιμία του. Ένα βιβλίο τη φορά, ακόμα και για τους επαγγελματίες, μπορούσε να θεωρείται επιτυχία. Οσο κι αν φανεί περίεργο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος παραμόνευε στα πολύ καθώς πρέπει βιβλιοπωλεία τύπου Daloz, που είχαν μεν χαλαρή επιτήρηση, αλλά η κλοπή, αν αποκαλυπτόταν, θα ερμηνευόταν ως ανήκουστη πράξη. Πάντως σε όλα τα καταστήματα ο κίνδυνος του αυτόφωρου ποίκιλλε ανάλογα με τον πωλητή, την ώρα, τη θέση, την ενδεχόμενη ιδιωτική αστυνομία και φυσικά τον κλέφτη.

Στο διώροφο των P.U.F. συγκεκριμένα κάθε πάτωμα είχε δικές του συγκινήσεις. Στο δεύτερο με τα επιστημονικά συγγράμματα, η λεία δεν κόστιζε τίποτα. Με τρεις πελάτες γύρω και λίγη προσοχή, ξεμπέρδευες σε μερικά λεπτά. Οι λαχτάρες άρχιζαν στον πρώτο όροφο λόγω των πολλών υπαλλήλων (και της ηλικιωμένης κυρίας που κάποτε ξεκόλλησε από πάνω μου δυο τόμους) και άγγιζαν τα όρια κανονικής κλοπής στο υπόγειο. Με τρεις Πλειάδες πάνω σου, αν σε έπιαναν, σίγουρα δε γλίτωνες την αστυνομία.

Στο Vrin - αμιγώς φιλοσοφικό - όπου οι πελατες σπάνιζαν και ως εκ τούτου επικρατούσε ατμόσφαιρα γραφείου, κάθε βιβλίο ήταν πρόβλημα, γιατί μέσα στην ησυχία η όποια ύποπτη κίνηση γινόταν αμέσως αντιληπτή. Επρεπε κάποιος να απασχολεί τον πωλητή ή να μιλάει για να σε καλύπτει. Μιλώντας, όμως, ελληνικά ή ελληνογαλλικά, γινόμασταν ακόμα πιο ύποπτοι.

Ευχάριστοι χώροι, αληθινή χαρά Θεού, ήταν το Gallimard, το La Hune, το Bude και επίσης όλα τα βιβλιοπωλεία στις στιγμές του συνωστισμού, όπου αφθονούν οι θόρυβοι που διευκολύνουν τη δουλειά. Ενας αδέξιος κλέφτης που συλλαμβάνεται και προκαλεί σούσουρο. Κάποιο ράφι που πέφτει και χύνονται τα βιβλία στο πάτωμα. Ακόμα και ο σεβάσμιος κύριος που γυρεύει ένα σπάνιο βιβλίο. Ο πωλητής απασχολείται μαζί του καλύπτοντας χωρίς να ξέρει τους χαρακτηριστικούς θορύβους που κάνουν τα βιβλία καθώς τρυπώνουν σπασμωδικά μέσα από τη ζώνη ή κάτω από τη μασχάλη.

Σε περίπτωση σύλληψης πάντως, οι ποινές δεν ήταν αυστηρές. Μετά από ιταμές ή απλώς ενοχλητικές επιπλήξεις (Α, εσείς οι Ελληνες...) έγραφαν το όνομά σου σε μια ειδική λίστα, πλήρωνες το ή τα βιβλία, τα έπαιρνες υπό μάλης και έφευγες λιγάκι ξεπουπουλιασμένος. Φυσικά, στην περίπτωση που είχες πάνω σου τρία ή τέσσερα βιβλία (η δική μου επίδοση έφτανε τα έντεκα: οι οχτώ τόμοι του Ηρόδοτου και οι τρείς του Σουετίνιου...) η κατάσταση παρουσιαζόταν άκρως σοβαρή. Σε μια τέτοια σύλληψη ένα φίλο τον ανέκριναν κανονικά στην αστυνομία και μόλις που γλίτωσε την παραπομπή σε τακτική δίκη.

Πολλά ήταν τα ψυχοδράματα που ξετυλίγονταν σε κάτι τέτοιες στιγμές. Πωλητής καταδιώκει κλέφτη στο δρόμο (αφήνοντας πίσω τις αλεπούδες να φυλάνε τις κότες). Πωλήτρια παθαίνει νευρική κρίση μόλις συλλαμβάνει τον κλέφτη. Αραβας που έχει συλληφθεί επ αυτωφώρω αρχίζει να ρητορεύει βαρβαριστί για την γαλλο-αραβική φιλία στον αδιάφορο πωλητή που είναι Μαρτινικέζος,Οσο για το Maspero που λόγω κοινωνικών φρονημάτων δεν καλούσε ποτέ την αστυνομία, είχε διαδοθεί ότι επέτρεπε στον εύσωμο Κουβανό να χειροδικεί στις παρακάμαρες του υπογείου, ανάλογα με την αξία των κλοπιμαίων. Όπως κι αν είχαν πάντως τα πράγματα, εφόσον τα μαγνητικά δεν είχαν ακόμα εφαρμοστεί, όλοι - Γάλλοι, Ελληνες και βάρβαροι - έκλεβαν ασύστολα.

[...]

Κωστή Παπαγιώργη - Βιβλιολάτρες

 

 

 

από τα πιο ενδιαφέροντα ...  που είχα τη χαρά ,  να διαβάσω εδώ μέσα .

κινδυνεύοντας ,  να καταντήσω γραφική και πάλι ,  ευχαριστώ πραγματικά !

 

 

 

Που λες κ. Κλιμεντίνη μου

Την ίδια εποχή και στον ίδιο τόπο με τον Παπαγιώργη

Έζησα λίγο διαφορετικά τα πράγματα.


Εντάξει κλέβαμε και κλέβαμε ασύστολα

( βιβλία  έτσι; την κλοπή άλλων αγαθών την θεωρούσαμε "αστική" διαστροφή )

Κλέβαμε και φτιάχναμε βιβλιοθήκες και μαθαίναμε γράμματα.
( αλλά 10.000 τόμους ο αφιλότιμος; ζηλεύω )

Μέχρι που οι βιβλιοπώλες αναγκάστηκαν να πάρουν μέτρα

Ο Μασπερό ο αριστερός εκδότης-βιβλιοπώλης ( εκεί τα πιο δεξιά συγγράμματα ήταν τα άπαντα του Λένιν! )
Πήρε τα πιο αποτελεσματικά:
Χρέωσε όλα τα βιβλία στους υπαλλήλους του! Κάθε ράφι είχε το όνομα του υπαλλήλου που τα είχε χρεωθεί!
Σαν αριστερός εργοδότης ο Μασπερό είχε την φήμη του πιο κακοπληρωτή εργοδότη σε όλη την αγορά!

Οι κλοπές σταμάτησαν μαχαίρι. Να κλέψεις ένα βιβλίο από έναν υπάλληλο των 300 ευρώ είναι έγκλημα. 

Ο Γκαλιμάρ ( γενικό βιβλιοπωλείο ) πάλι είχε άλλο σύστημα.
Έτσι και σε έπιαναν σε κατέβαζαν στο υπόγειο και σου έριχναν ένα γερό ξύλο , οι μπράβοι!, 

Την πρώτη φορά. Την δεύτερη δικαστήριο ( που για μας τους Έλληνες σήμαινε και απέλαση )

Προσωπικά ποτέ δεν τα πήγα καλά με τις κλοπές. όχι από ηθικές αναστολές ή από έλλειψη θάρρους αλλά...από ...ντροπή! ( αχ! αυτός ο μικροαστισμός! )

Έτσι κατέφευγα στην εναλλακτική λύση.

Στους "επαγγελματίες" κλέφτες
Έδινες τον κατάλογό σου σ΄αυτούς και σε τρεις -τέσσερις μέρες έπαιρνες τα βιβλία σου στο εν τρίτο της τιμής!
( μια από τους καλύτερους "κλέφτες" της εποχής ήταν μια Ελληνίδα. Τσακάλι πραγματικό. Αργότερα έγινε οδηγός της Μελίνας. Μετά παράγοντας του Υπουργείου Πολιτισμού. Στα χρόνια των Ολυμπιακών σαν πρόεδρος της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας έδειξε όλη την εμπειρία της από κείνα τα χρόνια! )

Τέλος πάντων

Τα μόνα βιβλία της βιβλιοθήκης μου που μπορώ περήφανα να πω ότι είναι κλεμμένα με τα χεράκια μου είναι
κάποιοι τόμοι δεμένοι με λινάτσα και σφραγισμένα.

Είναι εκείνα , τα λίγα, που έκλεψα από την βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου μου 
( πρέπει να έχει παραγραφεί το έγκλημά μου )

Βρε ταντονα...

...τωρα που το θυμηθηκα...

Η πρωην συζυγος εκανε την πρωτη ατομικη της εκθεση στον Ελληνογαλλικο Συνδεσμο στο Κολωνακι.

Ηταν απογοητευτικη...δεν προωθηθηκε καθολου...και ο Βορρες που ειχε στενες σχεσεις με τον Συνδεσμο ηθελε να παρει δυο εργα της δωρεαν. Θα ηταν τιμη της λεει να υπαρχουν στη συλλογη του.

Τον εστειλε στο διαολο...και απο την τσαντηλα της "λεηλατησε" σταδιακα την παρατημενη βιβλιοθηκη σου Συνδεσμου.

Πληθος παλιων βιβλιων σε ποικιλια θεματων...

Φευγοντας για Γαλλια πηρε μερικα...αλλα πολλα μου τα εχει αφησει και δεν ξερω τι να τα κανω...μιας και τη γλωσσα δεν την αξιωθηκα οσο κι αν μου αρεσε...

Τι λες?...σε ενδιαφερουν?

  (εντελώς άσχετο με το θέμα )

 χθες το πρωί  βολτάριζα στο φόρουμ  ...( Αργία μήτηρ πάσης κακίας )
 από τους αδικοχαμένους έρωτες των αγαπητών συνανθρώπων του αυτού χώρου...λέω δε πάω να διαβάσω καμιά ιστορία από τα  εξωτικά μέρη στου Τάντον...

πατώ το προφίλ σας αγαπητέ πάω στα θέματα σας ...ωραίοι τίτλοι...ο ένας πιο ποιητικός απ τον άλλο...
4-5 χρόνια πίσω...

δε θα σχολιάσω τα γραφόμενα ούτε τον τρόπο ...είμαι πολύ αδαής για να εκφράσω άποψη επί των κειμένων...

ένα όμως μπορώ να πω με φανερή και έκδηλη την αδικία που ένιωσα όταν κατάλαβα ότι εκείνο τον καιρό  


Ζούσατε μεγάλες στιγμές στο φόρουμ  !!!

Δεν αγαπάς κάποιον για την ομορφιά του, τα ρούχα του ή τ' αυτοκίνητό του. Τον αγαπάς γιατί τραγουδάει ένα τραγούδι που μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις.

Κι΄άλλοι όμορφοι άνθρωποι, εδώ δίπλα μας.

Ένας Άντρας

 

 Προχθές 

Η πρωθυπουργάρα μας μπροστά στον «φράκτη» του Έβρου απαγγέλλει ένα ντελίριο φασιστικό και ρατσιστικό για την «λαθρομετανάστευση»  - για να συσπειρώσει στο κόμμα του τους ακροδεξιούς ελληναράδες, τύπου Φλατ.
 Οι καραβανάδες των συνόρων τυλιγμένοι στα ζεστά μπουφάν τους «βαράνε» προσοχές στον Πρωθυπουργό και του εύχονται Χρόνια Πολλά.

 Την ίδια ώρα,

 Μέσα στο χιόνι και το κρύο των ημερών, στην άλλη μεριά των συνόρων.Ένας Σύριος πρόσφυγας, διωγμένος από τον εμφύλιο στην χώρα του, 32 χρονών μην έχοντας να πληρώσει τα χρήματα που ζητούν οι Έλληνες και Τούρκοι δουλέμποροι που «δουλεύουν» στην περιοχή αποφασίζει να περάσει τα σύνορα μόνος του.

 Τυλίγει με έναν μουσαμά το τετράχρονο κοριτσάκι του, που κουβαλάει σε όλο του το ταξίδι από την μακρινή πατρίδα του, και μπαίνει στα παγωμένα νερά του ποταμού.Διασχίζει το ποτάμι βρεγμένος μέχρι την μέση αλλά στο κοριτσάκι του που κρατά σφικτά στο στήθος του δεν έφτασε ούτε σταγόνα παγωμένο νερό.

 Φτάνει στην Χώρα της Επαγγελίας, στην Ελλάδα.

 Βρίσκει ένα έρημο αντλιοστάσιο. Χώνεται σε μια γωνιά. Στην αγκαλιά του το κοριτσάκι του, το ζεσταίνει με το χνώτο του και με όση ζεστασιά έχει απομείνει στο κορμί του. 

Το βράδυ αργά ο πρόσφυγας πατέρας πεθαίνει από το κρύο και την υποθερμία. 

Το κοριτσάκι αντλεί για ώρες και την τελευταία ρανίδα θερμότητας από το σώμα του πατέρα.Και όταν το πρωί πάγωσε το πτώμα του πατέρα του βγαίνει στον δρόμο. 

Ένας περαστικός αγρότης το βρίσκει. 

 Τώρα κάπου περιθάλπεται. 

Η μικρή Σύρια πρόσφυγας θα μεγαλώσει στην χώρα μας. 

Ας την δεχτούμε. 

Έστω για χάρη του πατέρα της

 Που ήταν ένας όμορφος Άνθρωπος.

 ( Αύριο άλλος ένας όμορφος Άνθρωπος. Μια κοπελίτσα )

Α! και για τις μανούλες του χώρου

Το κοριτσάκι είναι στο χαμόγελο του παιδιού.

Είναι 4 χρονών.


Τι λέτε δεν θα ήταν ωραίο να έφτανε γι αυτό ένα μεγάλο δέμα με περισσευούμενα ρούχα και παιχνίδια από τα καμάρια σας; 

Μπας και ζεσταθεί λίγο;

Όταν  γυρνάς  από  τούτη  τη

  πλευρά  είσαι  πολύ  όμορφος  , όταν  "πιάνεσαι"  και  γυρνάς 

 

από  την  άλλη  με  σκιάζεις  ...

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 32 από tanton-

Κι΄άλλοι όμορφοι άνθρωποι, εδώ δίπλα μας.

Ένας Άντρας

 

 Προχθές 

Η πρωθυπουργάρα μας μπροστά στον «φράκτη» του Έβρου απαγγέλλει ένα ντελίριο φασιστικό και ρατσιστικό για την «λαθρομετανάστευση»  - για να συσπειρώσει στο κόμμα του τους ακροδεξιούς ελληναράδες, τύπου Φλατ.
 Οι καραβανάδες των συνόρων τυλιγμένοι στα ζεστά μπουφάν τους «βαράνε» προσοχές στον Πρωθυπουργό και του εύχονται Χρόνια Πολλά.

 Την ίδια ώρα,

 Μέσα στο χιόνι και το κρύο των ημερών, στην άλλη μεριά των συνόρων.Ένας Σύριος πρόσφυγας, διωγμένος από τον εμφύλιο στην χώρα του, 32 χρονών μην έχοντας να πληρώσει τα χρήματα που ζητούν οι Έλληνες και Τούρκοι δουλέμποροι που «δουλεύουν» στην περιοχή αποφασίζει να περάσει τα σύνορα μόνος του.

 Τυλίγει με έναν μουσαμά το τετράχρονο κοριτσάκι του, που κουβαλάει σε όλο του το ταξίδι από την μακρινή πατρίδα του, και μπαίνει στα παγωμένα νερά του ποταμού.Διασχίζει το ποτάμι βρεγμένος μέχρι την μέση αλλά στο κοριτσάκι του που κρατά σφικτά στο στήθος του δεν έφτασε ούτε σταγόνα παγωμένο νερό.

 Φτάνει στην Χώρα της Επαγγελίας, στην Ελλάδα.

 Βρίσκει ένα έρημο αντλιοστάσιο. Χώνεται σε μια γωνιά. Στην αγκαλιά του το κοριτσάκι του, το ζεσταίνει με το χνώτο του και με όση ζεστασιά έχει απομείνει στο κορμί του. 

Το βράδυ αργά ο πρόσφυγας πατέρας πεθαίνει από το κρύο και την υποθερμία. 

Το κοριτσάκι αντλεί για ώρες και την τελευταία ρανίδα θερμότητας από το σώμα του πατέρα.Και όταν το πρωί πάγωσε το πτώμα του πατέρα του βγαίνει στον δρόμο. 

Ένας περαστικός αγρότης το βρίσκει. 

 Τώρα κάπου περιθάλπεται. 

Η μικρή Σύρια πρόσφυγας θα μεγαλώσει στην χώρα μας. 

Ας την δεχτούμε. 

Έστω για χάρη του πατέρα της

 Που ήταν ένας όμορφος Άνθρωπος.

 ( Αύριο άλλος ένας όμορφος Άνθρωπος. Μια κοπελίτσα )

 

 

Σημασια εχει...

...να μην ειναι "μονοχνωτος"...

Θάλασσα

Πολύ χαίρομαι που σε σκιάζω 
Την ημέρα που δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να μας σκιάζουν
Θα έχουμε γίνει πρόβατα.

Πολύ   χαίρομαι  που   μου    μιλάς  

Μ'  αρέσει   που   είσαι   ελεύθερος   ...

Παράθεση:
Σχόλιο # 36 από tanton-

ΘάλασσαΠολύ χαίρομαι που σε σκιάζω 
Την ημέρα που δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να μας σκιάζουν
Θα έχουμε γίνει πρόβατα.

 

 

Μια όμορφη κοπελίτσα

Τέλος χρόνου και η Ακαδημία Αθηνών όπως κάθε χρόνο, σε μια «πανηγυρική» τελετήΑπένειμε τα Αριστεία Ανδρείας.

 Ένα τιμητικό δίπλωμα σε όσους ρισκάρισαν με αυτοθυσία την ζωή τους για να σώσουν συνανθρώπους τους.Συνήθως κάθε χρόνο βραβεύονται: Ναυτικοί, Λιμενικοί, Διασώστες, Πυροσβέστες κτλ Δηλαδή άνθρωποι που από το επάγγελμά τους βρίσκονται κοντά σε ανθρώπους που κινδυνεύουν και ηρωικά τους σώζουν. 
 Φέτος 
Ανάμεσα στους βραβευθέντες ήταν και μια κοπελίτσα 17 χρονών.
 ( Σύρια; Λιβανέζα; Τι σημασία έχει ) 
Πριν 2-3 μήνες ένα ακόμα πλοίο με «λαθρομετανάστες» ναυάγησε στο Αιγαίο.Οι περισσότεροι πνίγηκαν αβοήθητοι.
 Η κοπελίτσα μας παίρνει από μια μάνα που πνιγόταν το μωρό που είχε στην αγκαλιά της ( 18 μηνών )Και κολύμπησε
 Κολύμπησε για τέσσερα μερόνυχτα στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο με το ξένο παιδί στην αγκαλιά της
 ( 4 μερόνυχτα χειμώνα με φουρτούνα, μπορείτε να το φανταστείτε; Εμείς που μετά από μια ώρα κολύμπι το καλοκαίρι πέφτουμε εξουθενωμένοι στην ξαπλώστρα; ) 
Την βρήκαν 4 μέρες μετά. Το μωρό από θαύμα ζωντανό και υγιές.

 Είδα την βράβευσή της στην τηλεόραση. Και ντράπηκα. 
Η όμορφη κοπελίτσα όταν την ρώτησαν τι ήθελε, ψέλλισε:Να μπορέσει να πάει στην Σουηδία που έχει καταφύγει ο αρραβωνιαστικός της.
 Και εμείς αντί να της δώσουμε, για τον ηρωισμό της, ένα κ@λοδιαβατήριο και λίγα ψιλά για τα πρώτα της έξοδα 
Την «φιλοξενούμε» σε ένα άσυλο προσφύγων.
 Α! και μ΄ένα τιμητικό δίπλωμα Ανδρείας!
 Δεκαεπτά χρονών είναι γμτ έχει όλη την ζωή μπροστά της, ας της δώσουμε την ευκαιρία να την φτιάξει όπως αυτή θέλει. 
Το κέρδισε αυτό το δικαίωμα με την πάλη στα κόμματα σώζοντας ένα ξένο παιδάκι 
Και με την ομορφιά της.

Με τα *κύματα*, τάντονα!

 

Αλλοι και άλλες παλεύουν με τα κόμματα, αν και σε πολλούς απο αυτούς θα άξιζε να σκυλοπνιγούν όντως

Πράγματι Μάικ...

Lapsus calamiti 

Λέγεται αυτό στην ψυχανάλυση

Σε καμιά εικοσαριά χρόνια, όταν θα έχει φτάσει εκεί, ο Φλατ

Θα έρθει να μας εξηγήσει 

Γιατί έγινε

Και τι σημαίνει