Θα μπορουσα να ζησω εκει?

και να σκεφτείς

ότι έβαψε μόνη της

τα μαλλιά της ...

Παράθεση:
Σχόλιο # 40 από frog13

Αδικεισαι παιδί μου,το χεις,το χεις!!

Παράθεση:
Σχόλιο # 19 από Konstantinos__73
Ξερεις που θα θελα να ζησω...σε ενα απατητο δασος...μακρυα απ το οποιοδηποτε ιχνος ανθρωπινου πολιτισμου...να χω φτιαξει μια καλυβα με παταρι..η καλυβα να βρισκεται κοντα σε μικρη πηγη..να χιονίζει εξω απ αυτή κ μεσα να υπάρχει γλυκια ζεστη..να κοιτας απ το παράθυρο να ρεουν οι άσπρες νιφαδες κ συ να απολαμβανεις το θεαμα...εκει θα θελα να ζησω.

Το 'πρόβλημα' είναι πως, και εδώ που ζούμε, ο καθένας μας φτιάχνει τα 'πατάρια' του διαφορετικά.

Διαφορετικά;

Μήπως, εκείνο που μένει είναι να το παραδεχτούμε; Τι θα γινόταν δηλαδή αν δηλώναμε δημόσια τα πατάρια μας;

Εκείνο θαρρώ ότι μας λείπει και λυπεί. Εκείνο αποζητάμε στις καλοκαιρινές μας διακοπές.

Τι, κάνω λάθος;

Καιρός να πάψει το "όπου κι αν πας, η πόλις θα σε ακολουθεί", τού Καβάφη.

Παράθεση:
Σχόλιο # 24 από thanasispatra

δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και ζητω απ’ τον τόπο που έζησα τη φυγή,
Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω που μένω.
Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω,
από τ’ αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.
Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία
που στο κουφάρι σου πετάξαν τα κλεμμένα μ’ αφθονία,
μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή.
Καινούρια αρχή και σε καλό να τους βγει.

Θα εκτιμούσα απεριόριστα φίλε μας να αναφέρεις
από πού παίρνεις την έμπνευση κάθε φορά.

Για αυτό πιστεύω έβαλε και στο θέμα "Τικ τακ τικ τακ"
το Time των Pink Floyd ο φίλος μας Rock54. Μεταφρασμένους τους στίχους του έβαλες για δικό σου.

Είναι και όρος λειτουργίας τού φόρουμ άλλωστε. Δικές μας απόψεις ή, αναφορά πηγής.

Θα μπορούσα παντού αρκεί.

...αρκεί να υπάρχει θάλασσα. Όπου γης και πατρίς και δεν πιστεύω στις ρίζες με κανέναν τόπο. Αρκεί να έχεις βρει τον άνθρωπο σου. Το που θα μένετε δεν έχει καμία σημασία...αλλά να έχει θάλασσα 

Κόντρα θα φυσάει εσαεί όσο δεν είμαστε ο εαυτός μας, όσο δεν είμαστε εμείς και στο τώρα μας.

Το "εκεί", δεν υπάρχει. Καμουφλαρισμένη ελπίδα είναι.

Όσο κάνουμε το όποιο εκεί, εδώ
καμία ελπίδα.

Δεν θέλω Θεσσαλονίκη στην Αθήνα μου, στο Ηράκλειο μου, στη Λειβαδιά και στον Κολωνό μου..

Όταν τη θελήσω, το αμάξι με περιμένει. Και το παίρνω συχνά.

...οι άνθρωποι, τα πράγματα, τα μέρη και οι τόποι δεν παίζουν και τοσο σημαντικό ρόλο άν δεν υπάρχει εσωτερική γαλήνη και ισορροπία της ύπαρξής μας...όσο και άν τρέξουμε ψάχνοντας τρόπους και μέσα να επιτύχουμε την ολοκλήρωση των προσδοκιών μας, όσο και άν προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε αυτά που επιθυμούμε ή να πραγματοποιήσουμε κάποια απο τα όνειρα ή τα σχέδιά μας, άν δεν υπάρχει αυτή η γαλήνη και αυτή η ισορροπία της ψυχής, του νού και της φυσικής παρουσίας μας στην ζωή, όλα θα φαντάζουν δύσκολα, απραγματοποίητα, δύσκολα ενώ οι άνθρωποι θα φαίνονται ψυχροί, άγνωστοι, ξένοι και ίσως ακόμη εχθρικοί...

 ...πριν αναλωθούμε ψάχνοντας να βρούμε το κατάλληλο φυσικό τοπίο ή εικόνα για εμάς, ίσως θα πρέπει να φροντίσουμε το δικό μας, εσωτερικό "τοπίο"... :-)

ο επιθεωρητής Κάλλαχαν

πούντος ...?




>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Το "εκεί", δεν υπάρχει. Καμουφλαρισμένη ελπίδα είναι.
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Παράθεση:
Σχόλιο # 11 από Rosemarys-Baby

Το σκεφτόμουν πάντα κι εγώ, ειδικά όταν βρισκόμουν σε τόπους όμορφους και με θάλασσα...

 

Το πρώτο φευγιό, στα 32 μου, από Θεσσαλονίκη.  

 

Για μισό χρόνο, έλεγα θα βγω εθνική και θα μπω στην πρώτη νταλίκα να με πάει πίσω. Μετά ήρθαν άλλα όμορφα, και έμεινα 8 χρόνια στην Αθήνα. Δεν έβλεπα όμως θάλασσα, ίσως γι’ αυτό και η αρχική αντίδραση.

 

Ένα βράδυ κάποιου δεκέμβρη, μπήκαν πάλι οι δαίμονες μέσα μου...το πρωί ήξερα...θα έφευγα...και το έκανα.

 

Σε νησί αυτή τη φορά...δύσκολοι οι χειμώνες αλλά ο καιρός κύλησε, όμορφα για μένα, ακόμη πιο όμορφα για την κόρη μου.

 

Πέρυσι πάλι με μια βαλίτσα στο χέρι, και το τέλος του καλοκαιριού με βρήκε στο μεγαλύτερο λιμάνι, το πιο πολυτραγουδισμένο μαζί με το δικό μας ...

 

Δεν ξέρω αν και πόσο θα μείνω. 

 

Θέλω να είμαι γερή, να ζήσω και άλλες ιστορίες, να περπατήσω σε πολλά λιωμένα πεζοδρόμια, να νιώσω τα φαντάσματα των ανθρώπων που έζησαν σε αυτά τα μέρη πριν από μένα.

 

Να βλέπω θάλασσες και να ονειρεύομαι ταξίδια...και πού ξέρεις, ίσως τα κάνω.

 

Και η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα εκεί...

 

αυτό το άρωμα που όταν φτάνεις σε αγκαλιάζει και λες γύρισα στη μήτρα...

 

Δεν ξέρω αν θέλω πραγματικά να γυρίσω ξανά πίσω μόνιμα. 

 

Ίσως γιατί φοβάμαι ότι τίποτα δεν θα έχει αλλάξει αλλά και τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά...

και ίσως αυτό πονέσει...και ξέρεις καλά γιατί πονάει η Θεσσαλονίκη.

 

Σου το αφιερώνω...σε σένα και στα όνειρά σου...που αν τα θες αληθινά, κάποτε θα τα πραγματοποιήσεις.

 

Τα φιλιά μου στην πατρίδα και ειδικά στο καραμπουρνάκι...

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=fHzijITUVrI

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rosmary baby τα λες τόσο όμορφα, ώστε δείχνουν σαν παραμύθι. ...

Έκανες έτσι μια νύχτα του Δεκέμβρη μεγάλη μετακόμιση; Για μας τους ...απλούς φτωχούς, μια μετακόμιση είναι δυστυχώς μια δύσκολη απόφαση.

Για μένα τουλάχιστο, όχι επειδή θα δυσκολευτώ να προσαρμοστώ. Προσαρμόζομαι πολύ γρήγορα, βρίσκω φίλους, απολαμβάνω τη φύση είτε ήρεμη είτε άγρια. Αλλά τα θέματα είναι δύο.

1 τα παιδιά. Πώς τα αλλάζεις σε μια νύχτα σχολείο, γιατί εσένα μπήκαν οι ...δαίμονες;

Και 2. οικονομικά: Πώς θα μεταφέρεις και πού τα βασικά σου πράματα. ;  Και τι δουλειά θα κάνεις να βγάλεις το ψωμί του παιδιού σου και το δικό σου. Ή θα σε περιμένουν οι θέσεις εργασίας σε όποιο μέρος σε οδηγήσουν οι δαίμονες;  Κατάλυμα;

Αν λυθούν αυτά τα δυο θέματα, εγώ πάω παντού. (Λίγο η φασαρία της μεγαλούπολης με κουράζει, εκεί δε θα επέλεγα).

Γιαυτό έχουμε πει με τα παιδιά, την οικοκοινότητα να την ξεκινήσουμε σε κανα δυο χρόνια. Να ξεπαιδιάσω και γω και να έχω μόνο το ένα θέμα. Ε., ένα ξερό κορμί τα βγάζει πιο εύκολα πέρα.

Παράθεση:
Σχόλιο # 42 από somebody961

 Καιρός να πάψει το "όπου κι αν πας, η πόλις θα σε ακολουθεί", τού Καβάφη.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 45 από somebody961

Κόντρα θα φυσάει εσαεί όσο δεν είμαστε ο εαυτός μας, όσο δεν είμαστε εμείς και στο τώρα μας.

Το "εκεί", δεν υπάρχει. Καμουφλαρισμένη ελπίδα είναι.

Όσο κάνουμε το όποιο εκεί, εδώ
καμία ελπίδα.

 

 Λίγο αντιφατικό ακούγεται...κατά βάθος το μύνημα του Καβάφη είναι αισιόδοξο...η έστω παραπέμπει στο να αλλάξουμε το γύρω μας βρίσκοντας τον  όμορφο εαυτό μας...το ίδιο λες..γιατί λοιπόν να "πάψει"...κάπως αλλιώς θα ήθελες να το διατυπώσεις μάλλον..η εγώ δεν  κατάλαβα  κάτι..?

Δεν νομίζω πως σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο φίλε μου

Παράθεση:
Σχόλιο # 46 από tangerinedream

...οι άνθρωποι, τα πράγματα, τα μέρη και οι τόποι δεν παίζουν και τοσο σημαντικό ρόλο άν δεν υπάρχει εσωτερική γαλήνη και ισορροπία της ύπαρξής μας...όσο και άν τρέξουμε ψάχνοντας τρόπους και μέσα να επιτύχουμε την ολοκλήρωση των προσδοκιών μας, όσο και άν προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε αυτά που επιθυμούμε ή να πραγματοποιήσουμε κάποια απο τα όνειρα ή τα σχέδιά μας, άν δεν υπάρχει αυτή η γαλήνη και αυτή η ισορροπία της ψυχής, του νού και της φυσικής παρουσίας μας στην ζωή, όλα θα φαντάζουν δύσκολα, απραγματοποίητα, δύσκολα ενώ οι άνθρωποι θα φαίνονται ψυχροί, άγνωστοι, ξένοι και ίσως ακόμη εχθρικοί...

 

Θα έλεγα φίλε μου πως το ένα, ενισχύει, αλληλοσυμπληρώνει το άλλο!

Υπάρχει η εξής ειδοποιός διαφορά στα παρακάτω:
-Φεύγω από εδώ
με το
-Πάω εκεί!

Αναφέρομαι λοιπόν κυρίως στο πρώτο.

@ sourua (αναγκάστηκα να το γράψω με λατινικούς χαρακτήρες για να μην παραλλάξω την προφορά):

...δεν είναι θέμα σκέψης ή άποψης...σίγουρα υπάρχουν διαφοροποιήσεις ανα άτομο όμως η σταθερά της ισορροπίας της ύπαρξης (νούς-ψυχή και σώμα) και της εσωτερικής ηρεμίας έχει σχεδόν νομοτελειακό χαρακτήρα, αναφορικά πάντα με τις αισθήσεις και τα συναισθήματα που μας δημιουργούνται απο τις "εικόνες" του περιβάλλοντος ή (και) των ανθρώπων...

 ...εξαιρετικό θέμα που με εκφράζει...εκφράζει τις σκέψεις που έκανα-κάνω και εγώ κάθε φορά που βρισκόμουν-βρίσκομαι σε κάποιες πόλεις απο αυτές που αναφέρεις!!! ...ενώ έχω επισκεφτεί σχεδόν όλες τις πόλεις της μοναδικής -στον κόσμο- Ελλάδας μας, έχω επιλέξει την Καλαμάτα και τον Βόλο για πιθανή (έως βεβαία) μετεγκατάσταση σαν αστικά κέντρα και ώς μικρότερα την Πύλο, το Γύθειο, την Αρεόπολη ή την Νεάπολη...