Λαογραφία

Λαογραφία

Ως λαογραφία ορίζεται εκείνη η επιστήμη που ασχολείται με όλες τις εκφάνσεις του λαϊκού πολιτισμού.

 Εξετάζει, καταγράφει και ταξινομεί όλα όσα ένας λαός κατά παράδοση λέγει, ενεργεί και πράττει σε συλλογικό επίπεδο ψυχικής και κοινωνικής ζωής του λαού σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο και συνεπώς ποικίλει. 

Κατηγορίες, τις οποίες θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ως αντικείμενο έρευνας της λαογραφικής επιστήμης, αφορούν στον υλικό βίο και την λαϊκή δημιουργία (οίκος και αυλή, τροφές και ποτά, ενδύματα και καλλωπισμός, λαϊκές τέχνες), στον πνευματικό βίο (λατρεία, θρησκευτική ζωή, δημώδης μετεωρολογία, φυτά, ζώα, μύθοι, παραδόσεις, παροιμίες, αινίγματα, λαϊκό θέατρο κ.α.) και στον κοινωνικό βίο (καθημερινά έθιμα, παιχνίδια, σχολική ζωή κ.α.).

(Τάδε έφη Βικιπαίδεια )

Ήθη και έθιμα του τόπου της καθεμιάς/καθενός μας.Είτε μείναμε στον τόπο που γεννηθήκαμε,είτε φύγαμε από αυτόν,τα κουβαλάμε στην καρδιά και στο μυαλό μας.Γιατί αυτό κάνουν οι 'ρίζες'.Μένουν εκεί,κι ας απλώνονται τα κλαδιά των δέντρων.Και το δέντρο ξεραίνεται,άμα καεί η ρίζα.

Στην Κεφαλλονιά,τοπικό προϊόν που δεσπόζει ακόμη και σαν κέρασμα του κάθε περαστικού έξω από τα μαγαζιά,είναι η μάντολα.Ζάχαρη,χρώμα ζαχαροπλαστικής και αμύγδαλο.Το καλοκαίρι,δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις βόλτα στο Λιθόστρωτο και να μην σου μυρίσει το καβουρδισμένο αμύγδαλο.

Όποιος επισκεπτεται την πόλη μου οπωσδήποτε θα δοκιμάσει και θα πάρει κουραμπιέδες Ν. Καρβάλης .Είναι πεντανόστιμοι με φρέσκο βούτυρο και αμύγδαλα που και από αυτά έχουμε πολλά.Ειναι ένα γλυκό που αντέχει και βολικό ,έτσι όταν πάω σε άλλη πόλη παίρνω αυτό στους φίλους και γνωστους. Τώρα σαν θασσιτισα ,ε... δεν γίνεται να μην πω για το υπέροχο μέλι μας.

Εγώ θα πω ότι συν όλων των άλλων κάνουμε τρομερές πίτες. Από πίτες δίχως φίλο ,τραχανοπιτες λάχανο πίτες ,πληγούρι πίτες και ότι φανταστεί ο νους σας.

...μια καντάδα για καλό μεσημέρι σε όλες κι όλους μας,και στο κείμενο φυσικά...

Οι ρίζες..το σκάψιμο δηλαδή πάντοτε μου άρεσε ...! 

Είναι πολύ σπουδαίο να ξανα ανακαλύπτεις την ζωή σου μέσα από την ιστορία ...

Πάντοτε όμως με απωθούσε η ιδέα και μόνο της "επανάληψης" επειδή έτσι και μόνο είθιστε κάθε χρόνο,κάθε περίσταση...κάθε...!

Πόσο μάλλον η επιβολή κάποιων εθίμων στους νεώτερους και την αναγκαστική διαιώνισή τους...!

Μια μαντόλα θα την φάω όμως!

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από silencee

Λαογραφία

Ως λαογραφία ορίζεται εκείνη η επιστήμη που ασχολείται με όλες τις εκφάνσεις του λαϊκού πολιτισμού.

 Εξετάζει, καταγράφει και ταξινομεί όλα όσα ένας λαός κατά παράδοση λέγει, ενεργεί και πράττει σε συλλογικό επίπεδο ψυχικής και κοινωνικής ζωής του λαού σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο και συνεπώς ποικίλει. 

Κατηγορίες, τις οποίες θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ως αντικείμενο έρευνας της λαογραφικής επιστήμης, αφορούν στον υλικό βίο και την λαϊκή δημιουργία (οίκος και αυλή, τροφές και ποτά, ενδύματα και καλλωπισμός, λαϊκές τέχνες), στον πνευματικό βίο (λατρεία, θρησκευτική ζωή, δημώδης μετεωρολογία, φυτά, ζώα, μύθοι, παραδόσεις, παροιμίες, αινίγματα, λαϊκό θέατρο κ.α.) και στον κοινωνικό βίο (καθημερινά έθιμα, παιχνίδια, σχολική ζωή κ.α.).

(Τάδε έφη Βικιπαίδεια )

Ήθη και έθιμα του τόπου της καθεμιάς/καθενός μας.Είτε μείναμε στον τόπο που γεννηθήκαμε,είτε φύγαμε από αυτόν,τα κουβαλάμε στην καρδιά και στο μυαλό μας.Γιατί αυτό κάνουν οι 'ρίζες'.Μένουν εκεί,κι ας απλώνονται τα κλαδιά των δέντρων.Και το δέντρο ξεραίνεται,άμα καεί η ρίζα.

 

Λαογραφία ζωντανή και το πιο "τοπικό γλυκό", θεωρώ την ντοπιολαλιά. 

Δεν υπάρχει γλυκύτερο από το να ακούς/απολαμβάνεις την γλώσσα τού τόπου. Τον ίδιο τον τόπο, τον ήχο των χωμάτων του..  

Την μουσική - όπως λέω - τής γλώσσας μας. Είναι γνωστή η ευαισθησία μου σε αυτό.

Δεν είναι μόνον τα "σουξέ". (Αθηναίικα).

Ενιωσα ό,τι λέω, το 1979, όταν επισκέφτηκα την γενέτειρα μου, την Κρήτη. 

Οι άνθρωποι εκεί δεν μιλάνε με μυαλό. Μιλούν με την καρδιά.

Και η καρδιά, έχει πολλή μουσική να δώσει.. 

Για αυτό συχνά αναφέρω Κρητικές κουβέντες εδώ. 

Είναι σαν να ξαναζώ τη τη μουσική τής καταγωγής μου.. ξαναπατώ τα χώματα της..

Το καλοκαίρι που μας υποδέχεται σιγά σιγά, του δίνω υπόσχεση πως θα την επισκεφτώ ξανά. 

Και να πιούμε μιαν ρακή στο καφενεδάκι τού θείου μου τού Νίκου.. παρέα με το ταίρι μου.. 

να γνωρίσει και εκείνη τα χώματα που με γέννησαν.

Έπισης μου αρέσουν πολυ οι παραδοσιακοί χοροί και τραγούδια , ειμαι μέλος σε σύλλογο με χορούς και τραγούδια από όλη την Ελλάδα. 

Παράθεση:
Σχόλιο # 8 από Sourua

Έπισης μου αρέσουν πολυ οι παραδοσιακοί χοροί και τραγούδια , ειμαι μέλος σε σύλλογο με χορούς και τραγούδια από όλη την Ελλάδα. 

 

       ...κι εμένα το ίδιο...

       ...πήγαινα την περσινή χρονιά...

       ...μου αρέσει πολύ τα καλοκαίρια που διοργανώνονται εκδηλώσεις οι οποίες  περιλαμβάνουν παραδοσιακούς χορούς κι οφείλω να ομολογήσω πως οι κρητικοί και ποντιακοί χοροί είναι οι αγαπημένοι μου..

Παράθεση:
Σχόλιο # 6 από frog13

Οι ρίζες..το σκάψιμο δηλαδή πάντοτε μου άρεσε ...! 

Είναι πολύ σπουδαίο να ξανα ανακαλύπτεις την ζωή σου μέσα από την ιστορία ...

Πάντοτε όμως με απωθούσε η ιδέα και μόνο της "επανάληψης" επειδή έτσι και μόνο είθιστε κάθε χρόνο,κάθε περίσταση...κάθε...!

Πόσο μάλλον η επιβολή κάποιων εθίμων στους νεώτερους και την αναγκαστική διαιώνισή τους...!

Μια μαντόλα θα την φάω όμως!

 

 

        ...να σε κεράσουμε και μια και δυο αν έρθεις από τα μέρη μας...

        ...μα μη φας και τον τόνο από τη θέση του...

        ...μάντολα,θα σε κεράσουμε...

Παράθεση:
Σχόλιο # 7 από somebody961

Λαογραφία ζωντανή και το πιο "τοπικό γλυκό", θεωρώ την ντοπιολαλιά. 

Δεν υπάρχει γλυκύτερο από το να ακούς/απολαμβάνεις την γλώσσα τού τόπου. Τον ίδιο τον τόπο, τον ήχο των χωμάτων του..  

Την μουσική - όπως λέω - τής γλώσσας μας. Είναι γνωστή η ευαισθησία μου σε αυτό.

Δεν είναι μόνον τα "σουξέ". (Αθηναίικα).

Ενιωσα ό,τι λέω, το 1979, όταν επισκέφτηκα την γενέτειρα μου, την Κρήτη. 

Οι άνθρωποι εκεί δεν μιλάνε με μυαλό. Μιλούν με την καρδιά.

Και η καρδιά, έχει πολλή μουσική να δώσει.. 

Για αυτό συχνά αναφέρω Κρητικές κουβέντες εδώ. 

Είναι σαν να ξαναζώ τη τη μουσική τής καταγωγής μου.. ξαναπατώ τα χώματα της..

Το καλοκαίρι που μας υποδέχεται σιγά σιγά, του δίνω υπόσχεση πως θα την επισκεφτώ ξανά. 

Και να πιούμε μιαν ρακή στο καφενεδάκι τού θείου μου τού Νίκου.. παρέα με το ταίρι μου.. 

να γνωρίσει και εκείνη τα χώματα που με γέννησαν.

 

       ...θα συμφωνήσω μαζί σου για την ντοπιολαλιά...

       ...στον τόπο μου,η ντοπιολαλιά είναι σαφώς επηρεασμένη από την Ενετοκρατία...

       ...πολλές οι 'ελληνοποιημένες' λέξεις (π.χ.καντάδα),ή ατόφιες ιταλικές (π.χ παρτιμέντο=διαμέρισμα) ή ιδιωματισμοί (κλωνά=κλωστή)...

       ...και βέβαια,όπως και σε όλα τα Επτάνησα,'τραγουδάμε' μιλώντας...

       ...είχα μια συμφοιτήτρια Κρητικιά.Εδώ,σαφώς καταλάβαινες την καταγωγή της,μα όταν γύρναγε μετά το καλοκαίρι από το Ρέθυμνο,συνέχιζες μεν να καταλαβαίνεις την καταγωγή της,μα όχι και όλα όσα έλεγε...

Παράθεση:
Σχόλιο # 4 από Marciall

Εγώ θα πω ότι συν όλων των άλλων κάνουμε τρομερές πίτες. Από πίτες δίχως φίλο ,τραχανοπιτες λάχανο πίτες ,πληγούρι πίτες και ότι φανταστεί ο νους σας.

 

        ...έτυχε πριν 1,5 χρόνο και δούλεψα σε μια Ηπειρώτισσα...

        ...δοκίμασα λαχανόπιτα με πλαστό φύλλο,εξαιρετική...

        ...μου είχε κάνει εντύπωση το τελετουργικό μέρος που αφορούσε στην δικά της προετοιμασία...

        ...τα μαλλιά πιασμένα πίσω κι από πάνω τσεμπέρι κι ειδική ποδιά για το ζύμωμα...

οι παρδοσιακοι χοροί ενός τόπου μαρτυρούν τον πολιτισμό του, τη διάθεση , τα ήθη του. Η μελέτη των χορών μπορεί να σου δώσει όλες τις πληροφορίες για το λαό του. (το λέει η Παραλιοπαίδια)

Παράδειγμα συτό τον αραβικό χορό τον Ντάμπκε.τον μελετούσα από το ίντερνετ και από κοντά. έχει παραλλαγές αλλά είναι ζωντανός, γρήγορος, χαράς, δείχνει ένα τεμπαραμέντο μεσογειακό , φασαριόζικο. (με το πρόβλημα αντρών και γυναικών που έχει ο αραβικός κόσμος). Λοιπόν είναι παραλλαγή του Ανωγιανού πηδηχτού. Το βρήκα εχθες ψάχνοντας και βρήκα κάποια κουβέτα του Γιασέρ Αραφάτ, ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Κρητικοί έχουν αναμειχθεί.. Πληθυσμοί από την Κρήτη πέρασαν κάποτε στο Λίβανο. Μα δε χρειάζεται να διαβάσεις και πολύ ιστορία για να δεις ότι έχουνε κοινά στοιχεία : Χόρεψε μαζί τους

Παράθεση:
Σχόλιο # 13 από Paralia48

 Πληθυσμοί από την Κρήτη πέρασαν κάποτε στο Λίβανο. Μα δε χρειάζεται να διαβάσεις και πολύ ιστορία για να δεις ότι έχουνε κοινά στοιχεία : Χόρεψε μαζί τους

 

 

        ...όμορφο!...

...το κείμενο δεν διαβάζει και ρωτάει.Κεφαλλονίτικος μπάλος λοιπόν...

Ιωσηφιδης ... συνεχεια πηγαινα στην Μαμη μου ... 

Παράθεση:
Σχόλιο # 3 από Sourua

Όποιος επισκεπτεται την πόλη μου οπωσδήποτε θα δοκιμάσει και θα πάρει κουραμπιέδες Ν. Καρβάλης .Είναι πεντανόστιμοι με φρέσκο βούτυρο και αμύγδαλα που και από αυτά έχουμε πολλά.Ειναι ένα γλυκό που αντέχει και βολικό ,έτσι όταν πάω σε άλλη πόλη παίρνω αυτό στους φίλους και γνωστους. Τώρα σαν θασσιτισα ,ε... δεν γίνεται να μην πω για το υπέροχο μέλι μας.

 

Στον τοπο σου θα μυρισω τα Παθη και την Ανασταση ...  

Παράθεση:
Σχόλιο # 7 από somebody961

Λαογραφία ζωντανή και το πιο "τοπικό γλυκό", θεωρώ την ντοπιολαλιά. 

Δεν υπάρχει γλυκύτερο από το να ακούς/απολαμβάνεις την γλώσσα τού τόπου. Τον ίδιο τον τόπο, τον ήχο των χωμάτων του..  

Την μουσική - όπως λέω - τής γλώσσας μας. Είναι γνωστή η ευαισθησία μου σε αυτό.

Δεν είναι μόνον τα "σουξέ". (Αθηναίικα).

Ενιωσα ό,τι λέω, το 1979, όταν επισκέφτηκα την γενέτειρα μου, την Κρήτη. 

Οι άνθρωποι εκεί δεν μιλάνε με μυαλό. Μιλούν με την καρδιά.

Και η καρδιά, έχει πολλή μουσική να δώσει.. 

Για αυτό συχνά αναφέρω Κρητικές κουβέντες εδώ. 

Είναι σαν να ξαναζώ τη τη μουσική τής καταγωγής μου.. ξαναπατώ τα χώματα της..

Το καλοκαίρι που μας υποδέχεται σιγά σιγά, του δίνω υπόσχεση πως θα την επισκεφτώ ξανά. 

Και να πιούμε μιαν ρακή στο καφενεδάκι τού θείου μου τού Νίκου.. παρέα με το ταίρι μου.. 

να γνωρίσει και εκείνη τα χώματα που με γέννησαν.

 

Επιβάλλετε ο σκούφος και η ποδιά λόγω καθαριότητος. Αλλά όταν λέμε λαχανοπιτα εννοούμε με ότι χορταρικά θέλουμε όχι αποκλειστικά λάχανο.

Παράθεση:
Σχόλιο # 12 από silencee

 

        ...έτυχε πριν 1,5 χρόνο και δούλεψα σε μια Ηπειρώτισσα...

        ...δοκίμασα λαχανόπιτα με πλαστό φύλλο,εξαιρετική...

        ...μου είχε κάνει εντύπωση το τελετουργικό μέρος που αφορούσε στην δικά της προετοιμασία...

        ...τα μαλλιά πιασμένα πίσω κι από πάνω τσεμπέρι κι ειδική ποδιά για το ζύμωμα...

        

 

Εγώ με τη σειρά μου, λατρεύω τις μαντινάδες.

Περιγράφουν μέσα σε ένα 4στιχο τον πόνο και καταφέρνουν
να μεταφέρουν το συναίσθημα με τέτοιο τρόπο
που νιώθεις πως είσαι εσύ στη θέση εκείνου που πονά για τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Πονά, συμπάσχει και ο ακροατής.

Ισως και για αυτό λατρεύω να μιλώ με παραλληλισμούς.

Γιατί στην Κρήτη, είναι αξιοπρέπεια να ρίχνει ο άντρας τη θέση του
για την Γυναίκα που αγαπά, για εκείνη που άγγιξε την ψυχή του
για εκείνη που ερωτεύτηκε!

Και αποδεικνύουν κάθε στιγμή πως,
ο έρωτας, νικάει κατά κράτος τον εγωισμό!

Στην Κρήτη, κάθε μέρα είναι μέρα τής Γυναίκας!

Είναι Κρητική η ψυχή μου τελικά, και ας έχω ζήσει ελάχιστα εκεί.
Εχει βρει τον δρόμο η νοοτροπία τού τόπου να περάσει μέσα μου.


(Ο καλλιτέχνης είναι πρώτος μου εξάδελφος, μαντινάδες/μουσική δικά του.)

---

Είσαι νερό τού καντηλιού, και 'γω καθάριο λάδι
δε σμίγουμε μα αισθάνεται
ο γεις τ' αλλού το χάλι. (ο ένας τού άλλου, ο εις)

Είσαι μικρή μου δρόμος και γκρεμός
και ανατολή και δύση
είσαι και κάψα και δροσιά
και πρόβλημα και λύση

Εμάτωσες τα όνειρα, και πήρε η δύση χρώμα
και βλαστημώ το δειλινό
που σε θυμίζει ακόμα..

Τα χρόνια που σου χάρισα, στο νου σου να τα φέρνεις,
πώς αγαπούνται στη ζωή
μαθήματα να παίρνεις.

Τίνος μπαξέ είσαι ανθός, ποιανού λουλούδι(ού) χνούδι
και τίνος κύκνου πούπουλο
και ποιας καρδιάς τραγούδι.

Πόσο πολύ σε αγάπησα, ο χρόνος θα στο δείξει
και ας λένε οι άλλοι πως χαλά
και φθείρει ό,τι αγγίξει.

Τα όνειρα μου φυλακή, θα βάλω (θα κάνω να) μη πετούνε
δίπλα σου να μην έρχονται
να λες πως σ' ενοχλούνε.

Αν είναι να γελάς εσύ, όταν εγώ δακρύζω
ποτέ μου να μη δω χαρά,
όσο κι αν την αξίζω.

Τρέμω στη σκέψη πως μπορεί, ο πόνος να σ' αγγίξει
εσένα που ΄καμες βροχή,
το δάκρυ να με πνίξει.

Κλείσε την πόρτα τσι (στην) χαράς, προτού η αγάπη φύγει
είναι για μένα γιατρικό,
κι ας είναι τόσο λίγη.

Να 'τανε χιόνι το όχι σου, και ήλιος καυτός το ναι μου
να μην αφήσω άσπρη γωνιά,
σ' όλη τη γη ποτέ μου!

Δεν κλαίω στο παραμικρό, και άμα με δεις να κλάψω
θα ναι που το όχι τής καρδιάς,
δεν θα μπορώ ν' αλλάξω

Αφου ΄σαι συ η ανάσα μου, θα ζω για να ανασαίνω
και ας νιώθω απ' την απουσία σου,
τον πόνο πως πεθαίνω.

Σε στράτες που 'χανε καρφιά, με έβανες (έβαζες) κάθε λίγο
μάτωνα κι όμως μια φορά,
δεν είπα πως θα φύγω.

Μικρό παιδί η αγάπη σου, μα δεν κατέχει (ξέρει) ακόμη
πως το παιχνίδι που 'σπασε
δε φτιάχνει με συγγνώμη

Είπες πονώ και γίνηκα, φάρμακο να σε γιάνω
κι είπα διψώ και γίνηκες
βρύση που δεν τη φτάνω.

Η στράτα που εδιάλεξε, τ' όνειρο για να φύγει
πείτε του πως στού γκρεμού
το δρόμο καταλήγει.

Σιωπή μας, ζηλεύγω σου για το Πάσχα!