Αγάπη ή ελευθερία;

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 56 από Enikos

Επειδη δεν πολυκαταλαβα...

 

Απευθυνεσαι σε εσενα και στις εσωτερικες σου αναζητησεις, περι της αιτιας του κακου των εσωτερων πολεμων. Η συστηνεις ως γνωριζουσα τι να αναζητησουν οι αλλοι μεσα τους?

 

 

 

Αναφέρομαι σε εμένα, σε αυτά που εχω διαπιστώσει για εμένα, αλλά δεν νομίζω μόνο σε εμένα μέσα να συμβαίνουν και μόνο εγώ - εμένα να βλάπτω..

αλλιώς θα ήταν γύρο μου μόνο άγιοι και το κακό που κουβαλάω δεν θα υπήρχε.

 

Αγαπαμε την ελευθερια..και ειμαστε ελευθεροι να αγαπησουμε..

Αν ενας ανθρωπος, δεν εχει διδαχτει και αναδιοργανωθει απο τους "πολεμους" του, ωστε να ειναι σε θεση να ηρεμησει...

 

Μαλλον ειναι πεπεισμενος οτι τα κανει ολα σωστα.

 

Ο εσωτερικος πολεμος παντως, εχει να κανει με τις αμφιβολιες μας για την ορθοτητα των θεσεων μας στην ζωη.

 

Οι αλλοι, ειναι οι αλλοι. Ισως και να μην θελουν την βοηθεια μας σε οτι αφορα τις δικες τους θεσεις.

 

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 61 από equinox_

 

 

Αναφέρομαι σε εμένα, σε αυτά που εχω διαπιστώσει για εμένα, αλλά δεν νομίζω μόνο σε εμένα μέσα να συμβαίνουν και μόνο εγώ - εμένα να βλάπτω..

αλλιώς θα ήταν γύρο μου μόνο άγιοι και το κακό που κουβαλάω δεν θα υπήρχε.

 

 

 

Πως μπορούμε να ορίσουμε την ελευθερία αφού δεν προλάβαμε ποτέ να την μάθουμε; Αφού έχουν επιχειρήσει να την καταπιέσουν αμέσως αφότου γεννηθήκαμε;  

Στο μωρό που μόλις γεννήθηκε του λένε κατευθείαν «σώπα μωρό μου μην κλαις». Λίγη ώρα μετά του βάζουν την πιπίλα στο στόμα για να μην κλαίει ώστε να κοιμηθούν οι γονείς. Μετά που το μωρό πιάνει τα γεννητικά του όργανα, την στιγμή που το αλλάζει η μαμά, του λέει «όχι μην πιάνεις εκεί, είναι κακό!» Και πάει λέγοντας? 

Πότε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ελευθερία; 
Όταν δεν αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα τους φόβους μας. Όταν καταφέρουμε να δούμε χωρίς φόβο τις πληγές μας, τις ανασφάλειές μας. Όταν δεν είμαστε φυγόπονοι. Όταν δεν διστάζουμε να πούμε αυτό που νοιώθουμε, ακόμη κι αν δυσαρεστηθούν κάποιοι. Όταν βάζουμε την φωτογραφία μας στο προφίλ μας και τα ακριβή μας στοιχεία, χωρίς να φοβόμαστε τι θα πουν όσοι γνωστοί μας δουν χωρίς την θέλησή μας εδώ μέσα. Όταν οι αποφάσεις που παίρνουμε είναι δικές μας. Όταν κλαίμε τη στιγμή που είμαστε λυπημένοι με την ίδια δυναμική όταν γελάμε τη στιγμή που είμαστε χαρούμενοι χωρίς τα στερεότυπα που μας έχουν μάθει «Οι άνδρες ποτέ δεν κλαίνε». Όταν φλερτάρουμε τον άνθρωπο που μας αρέσει χωρίς να φοβόμαστε την απόρριψη. Όταν ρισκάρουμε για οτιδήποτε θέλουμε να κάνουμε χωρίς να φοβόμαστε την αποτυχία. Όταν επιλέγουμε να μείνουμε μόνοι ακόμη και για χρόνια χωρίς να φοβόμαστε τη μοναξιά ή τι θα πει ο κόσμος. Όταν δεν φοβόμαστε να μείνουμε σιωπηλοί ακόμη κι αν βρισκόμαστε ανάμεσα σε παρέα.

Είμαστε τόσο πολύ καταπιεσμένοι από γονείς, κοινωνία, θρησκείες, συνανθρώπους, από παντού. Όσο πιο πολύ καταπιεσμένος είναι κάποιος τόσο περισσότερο έχει ανάγκη από ελευθερία. 

Για αυτό κατανοώ απόλυτα όσους φίλους επιλέγουν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Όπως λέει κι ο φίλος μου ο Σαμ(ελαφρώς εμπλουτισμενο)...δώσε μου την ελευθερία να σε επιλέγω ξανα και ξανα για συντροφο μου(καθώς σε μαθαινω) και να σε αγαπώ όλο και περισσότερο.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 63 από Enikos

Αν ενας ανθρωπος, δεν εχει διδαχτει και αναδιοργανωθει απο τους "πολεμους" του, ωστε να ειναι σε θεση να ηρεμησει...

 

Μαλλον ειναι πεπεισμενος οτι τα κανει ολα σωστα.

 

Ο εσωτερικος πολεμος παντως, εχει να κανει με τις αμφιβολιες μας για την ορθοτητα των θεσεων μας στην ζωη.

 

Οι αλλοι, ειναι οι αλλοι. Ισως και να μην θελουν την βοηθεια μας σε οτι αφορα τις δικες τους θεσεις.

 

 

 

 

 

 

 

εχω την εντύπωση πως μιλάμε για διαφορετικά πράγματα..

απ' ότι καταλαβαίνω, εσύ - για διλήμματα, για αποφάσεις, για επιλογές που συνέχεια παίρνουμε ο καθένας μας και που συνήθως, είναι αποτέλεσμα προσωπικής εσωτερικής αναζήτησης
Για το που έχουμε αμφιβολιες - αν κάναμε το σωστό ή όχι;
Σαφώς και εκεί - οι άλλοι, είναι οι άλλοι και σαφώς ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του, μεγάλοι δεν είμαστε πια;

Κατά τη γνώμη σου, γιατί, αν είναι πεπεισμένος πως τα κάνει όλα σωστά, παρ' όλα αυτά δεν ηρεμεί;

Γιατί δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες για τις επιλογές του, για το πώς αισθάνεται, μα ψάχνει απο τους άλλους πια κάποιον να του φταίει για τις συνέπειες, που ο ίδιος έχει προκαλέσει και φέρεται πια ως μικρο παιδί;

 

Μπορούμε να είμαστε απόλυτα ελεύθεροι;

Για θέματα που έχουν σχέση με κάποιον άλλο, η απάντησή μου είναι ότι δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα ελεύθεροι.

Όταν τσαντιζόμαστε πάρα πολύ με τον/την προιστάμενο ή το αφεντικό στη δουλειά και μας έρχεται να του σπάσουμε το κεφάλι δεν θα το κάνουμε. Καταπιεζόμαστε και δεν το κάνουμε.

Όταν οι άνδρες είμαστε στο στρατό και μας κάνει καψόνι ο Λοχίας, ενώ μας έρχεται να τον σφάξουμε με την ξυφολόγχη δεν θα το κάνουμε. Καταπιεζόμαστε και δεν το κάνουμε.

Όταν μας τσαντίζει ο/η σύντροφός μας και μας έρχεται να τον/την ξυλοφορτώσουμε δεν θα το κάνουμε. Καταπιεζόμαστε και δεν το κάνουμε.

Μόνο σε θέματα που έχουν σχέση με τον εαυτό μας μπορούμε να παρέμβουμε και να πετύχουμε πιο εύκολα την απόλυτη ελευθερία.

Μόνο σε θέματα που έχουν σχέση με τον εαυτό μας μπορούμε να παρέμβουμε και να πετύχουμε πιο εύκολα την απόλυτη ελευθερία.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 67 από Sannyas

 μας έρχεται να του σπάσουμε το κεφάλι 

μας έρχεται να τον σφάξουμε με την ξυφολόγχη 

μας έρχεται να τον/την ξυλοφορτώσουμε 

Μόνο σε θέματα που έχουν σχέση με τον εαυτό μας μπορούμε να παρέμβουμε και να πετύχουμε πιο εύκολα την απόλυτη ελευθερία.

 

 Μα αν ήταν τόσο εύκολη αυτή η παρέμβαση, ο άνθρωπος που περιγράφεις , δεν θα είχε αυτού του είδους τις παρορμήσεις...αν είχε προσπαθήσει έστω και ελάχιστα δηλαδή να κατανοήσει και να ελέγξει τον εαυτό του

Η οργή δημιουργείται απο την αδικία και την μη αναγνώριση του εαυτού μας από τους άλλους ,με βάση τι νομίζουμε εμείς ότι αξίζουμε...την ελευθερία μας από την δική μας υποκειμενική άποψη για τον εαυτό μας πρώτα πρέπει να κερδίσουμε..!