Γαμος με διαφορα ηλικιασ

Γαμος με διαφορα ηλικιασ

Γεια σας. Τον άντρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 20 χρονών και είχαμε 10 χρόνια διαφορά ηλικίας, αλλά παρόλα αυτά δεν με προβλημάτιζε καθόλου. Περνούσαμε πολύ ωραία, ώσπου μετά από κάποια χρόνια και σαν φυσιολογική εξέλιξη μιας σχέσης παντρευτήκαμε και κάναμε παιδιά. Εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα προλάβει σαν κοπέλα να ζήσω πολλά πράγματα και ουσιαστικά μεγάλωσα και ωρίμασα μέσα σε αυτή τη σχέση και μέσα σε αυτό το γάμο. Περάσαμε όλο αυτό το διάστημα διάφορα προβλήματα και οικονομικά και υγείας, αλλά θεωρώ ότι μας έκαναν δυνατούς τουλάχιστον εμένα σίγουρα και υπήρχε αγάπη. Τον καιρό που τα παιδιά ήταν μικρά και χρειαζόντουσαν την μητέρα τους ήμουν εκεί και είχα παραμελήσει τελείως τον εαυτό μου, το οποίο φυσικά ήταν μέγα λάθος.

Τώρα όμως που τα παιδιά μεγάλωσαν και μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου, αρχίζουν τα προβλήματα. Δεν του αρέσει που έχω χρόνο για τον εαυτό μου, δεν του αρέσει να βγαίνω έξω με τις φίλες μου, ούτε που προσπαθώ να κάνω πράγματα που είχα αφήσει πίσω μου για να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά. Όλα αυτά λοιπόν κάποια στιγμή μας έφεραν στα σκαλιά του χωρισμού και μέσα από πάρα πολλές κουβέντες, καταλήξαμε ότι κάναμε πολλά λάθη, θεωρήσαμε τον άλλο δεδομένο και αν θέλουμε να είμαστε μαζί να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε όλα αυτά.

Το θέμα όμως είναι ότι νιώθω τον τελευταίο καιρό ότι δεν έχει όρεξη να προσπαθήσει. Νιώθω ότι η διαφορά ηλικίας φαίνεται πλέον πολύ έντονα. Εγώ είμαι 37 χρονών και νιώθω ότι είμαι πολύ νέα και έχω όρεξη να κάνω πράγματα. Οι περισσότερες φίλες μου σε αυτήν την ηλικία ακόμα δεν έχουν παντρευτεί και εγώ είμαι σε μία πλεονεκτική φάση που πλέον έχω και τα παιδιά μου κάνει και έχουν μεγαλώσει και ελεύθερο χρόνο περισσότερο έχω. Ο άντρας μου από την άλλη έχει αρχίσει να βαριέται, δεν έχει όρεξη να κάνει πράγματα. Για παράδειγμα εγώ μπορεί να του πω μια μέρα να πάμε να πάρουμε ένα καφέ και να περπατήσουμε στη παραλία να μιλήσουμε και η απάντησή του φυσικά είναι που να πάμε τώρα, θα έχει κίνηση και στο τέλος καταλήγουμε να πηγαίνουμε στο καφέ της γειτονιάς. Το ίδιο έγινε και πριν λίγες ημέρες που του ανέφερα για τις καλοκαιρινές διακοπές ότι δεν μπορώ πάλι να πάμε στο χωριό του γιατί βαριέμαι δεν ξέρω κανέναν και δεν μπορώ να κάτσω πολλές μέρες εκεί. Νιώθω μερικές φορές ότι πνίγομαι, νιώθω και θεωρώ ότι είμαι πολύ νέα και έχω πολλή ζωντάνια μέσα μου. Αλλά δεν βρίσκω την ίδια ανταπόκριση από τον σύζυγό μου. Έχω φτάσει πολλές φορές να σκεφτώ το χωρισμό, αλλά δεν θέλω να χαλάσω το γάμο μου. Πως μπορώ όμως να το χειριστώ, αφού δεν μπορεί εκείνος να καταλάβει τις ανάγκες μου? Δεν οφείλει και εκείνος να κάνει κάποια βήματα να πλησιάζει και εμένα ηλικιακά? Βλέπω τα πράγματα λάθος?

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από elpida1981

Πως μπορώ όμως να το χειριστώ, αφού δεν μπορεί εκείνος να καταλάβει τις ανάγκες μου?

Εκτός από τις πιθανές εξόδους και τα ταξίδια, η υπόλοιπη ζωή σας ως ζευγάρι πώς είναι;

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από elpida1981

Δεν οφείλει και εκείνος να κάνει κάποια βήματα να πλησιάζει και εμένα ηλικιακά?

Σύμφωνα με όσα έγραψες, ο άντρας σου πρέπει να είναι τώρα κάπου στα 47. Στην ηλικία αυτή θα μπορούσε να «πετάει». Πώς είναι γενικά εκείνος; Κινητικότητα, σωματικό βάρος, φυσική και ψυχολογική κατάσταση;

Αγαπητη ,

σε καμμια περιπτωση δεν φταει οτι ο συζηγο σου ειναι 10 χρονια μεγαλυτερος ...σιγα τα αυγα ...

Γραφεις οτι σκεφτεσαι να μη χαλασεις τον γαμο σου ...Ποιον γαμο ? θα ρωτησω εγω . Τον ιδη χαλασμενο. 

Γραφεις οτι θα πρεπει να κατανοηση τις αναγκες σου ...Τις δικες του ? εσυ τις εχεις κατανοηση ?

Θελετε και οι δυο αμμεσα την βοηθεια καποιου συμβουλου γαμου διοτι το "καραβι" το πατε στα βραχια ...

 

Keep Walking

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 2 από macbook

Εκτός από τις πιθανές εξόδους και τα ταξίδια, η υπόλοιπη ζωή σας ως ζευγάρι πώς είναι;

Σύμφωνα με όσα έγραψες, ο άντρας σου πρέπει να είναι κάπου στα 47. Στην ηλικία αυτή θα μπορούσε να «πετάει». Πώς είναι γενικά εκείνος; Κινητικότητα, σωματικό βάρος, φυσική και ψυχολογική κατάσταση;

 

Δεν λέω σαν ζευγάρι είχαμε τα προβλήματα μας, αλλά μετά από τα τελευταία γεγονότα που κοντέψαμε να χωρίσουμε, είμασταν πολύ καλά. Απλά μετά από λίγο καιρό φαίνεται σαν να τα ξέχασε πάλι όλα αυτά και γυρίζουμε στα παλιά.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 2 από macbook

Εκτός από τις πιθανές εξόδους και τα ταξίδια, η υπόλοιπη ζωή σας ως ζευγάρι πώς είναι;

Σύμφωνα με όσα έγραψες, ο άντρας σου πρέπει να είναι κάπου στα 47. Στην ηλικία αυτή θα μπορούσε να «πετάει». Πώς είναι γενικά εκείνος; Κινητικότητα, σωματικό βάρος, φυσική και ψυχολογική κατάσταση;

 

Συμφωνώ και εγώ ότι θα έπρεπε να πετάει. Γενικά είναι δραστήριος άνθρωπος μόνο με τη δουλειά του όμως. Σωματικό βάρος και φυσική κατάσταση φυσιολογικό. Τώρα ψυχολογικά δεν μπορώ να ξέρω. Αλλες φορές δείχνει καλά και άλλες νομίζω ότι είναι στον κόσμο του.

Παράθεση:
Σχόλιο # 4 από elpida1981

Απλά μετά από λίγο καιρό φαίνεται σαν να τα ξέχασε πάλι όλα αυτά και γυρίζουμε στα παλιά.

...

Τώρα ψυχολογικά δεν μπορώ να ξέρω. Αλλες φορές δείχνει καλά και άλλες νομίζω ότι είναι στον κόσμο του.

Φαίνεται λοιπόν ότι για κάποιο λόγο δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει στα πλαίσια αυτής της σχέσης. Ίσως με από κοινού προσπάθεια να βρείτε μια νέα ισορροπία. Πάντως δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις σε τέτοια προβλήματα.

Το εχω ζησει βημα βημα αυτο που περιγραφεις.  Θεωρω πως ανεκαθεν ειχατε διαφορετικο χαρακτηρα ...απλα ο ερωτας θολωνει στην αρχη...και δε σας φαινοταν εντονο ολο αυτο !!! Ερχονται και τα παιδια μετα...και με τα ματια μας κολημενα επανω τους...χανομαστε συχνα και ως ζευγαρι , αλλα και με τον ιδιο μας τον εαυτο !! 

Μεγαλωσαν τα παιδια...ξεθολωσε το μυαλο...και εσυ διαπιστωσες πως εχεις ενα συζηγο με αλλα θελω.. Εκεινος διαπιστωσε πως δεν εισαι η γυναικα που ειχε συνηθισει και του αρεσε να εχει...Ενας συμβουλος γαμου ενδεχωμενως σας βοηθησει και τους δυο .! Αλλιως...δε βρισκω κακο ενα ηρεμο συναινετικο χωρισμο...απο τη στιγμη που θελετε διαφορετικα πραγματα στη ζωη σας ! 

προσυπογραφω.Φυσικα δεν παιζει ρολο η ηλικια καθολου για μενα

Παράθεση:
Σχόλιο # 6 από RenaRena2

Το εχω ζησει βημα βημα αυτο που περιγραφεις.  Θεωρω πως ανεκαθεν ειχατε διαφορετικο χαρακτηρα ...απλα ο ερωτας θολωνει στην αρχη...και δε σας φαινοταν εντονο ολο αυτο !!! Ερχονται και τα παιδια μετα...και με τα ματια μας κολημενα επανω τους...χανομαστε συχνα και ως ζευγαρι , αλλα και με τον ιδιο μας τον εαυτο !! 

Μεγαλωσαν τα παιδια...ξεθολωσε το μυαλο...και εσυ διαπιστωσες πως εχεις ενα συζηγο με αλλα θελω.. Εκεινος διαπιστωσε πως δεν εισαι η γυναικα που ειχε συνηθισει και του αρεσε να εχει...Ενας συμβουλος γαμου ενδεχωμενως σας βοηθησει και τους δυο .! Αλλιως...δε βρισκω κακο ενα ηρεμο συναινετικο χωρισμο...απο τη στιγμη που θελετε διαφορετικα πραγματα στη ζωη σας ! 

 

 

Οι ανάγκες αλλάζουν με τα χρόνια. Αυτό θεωρείται φυσιολογικό. Πρέπει να υπάρχει προσαρμοστικότητα στις ανάγκες μας και στις ανάγκες του άλλου. Οι προσδοκίες να αλλάξουμε τις ανάγκες του άλλου μπορεί να δημιουργήσει καταπίεση. Ο χωρισμός μπορεί να συμβεί εύκολα. Και μετά τι; Το δύσκολο και το σωστό είναι να γίνουν κάποιες προσπάθειες κατανόησης και αποδοχής κι από τους δύο. Και άν δεν μπορέσετε μόνοι σας, ζητήστε ψυχολογική βοήθεια από σύμβουλο γάμου. Και άν δεν τα καταφέρετε ούτε εκεί τουλάχιστον θα έχετε ήσυχη την συνείδηση σας ότι κάνατε τα πάντα για να γεφυρώσετε το χάσμα σας. Μην σε παρασύρουν οι παρέες σου. Να έχεις υπόψη ότι γύρω σου μπορεί να υπάρχουν και δήθεν "καλοθελητές".

Θα σου πω την πικρη πραγματικοτητα που φανταζομαι ...

Εσυ αφοσιωθηκες στο μεγαλωμα των παιδιων για πανω απο 15 χρονια ...Εκεινος ολα αυτα τα χρονια τι εκανε ???

Μαλλον βρηκε αλλα πραγματα να περνα τον καιρο του,βολευτηκε ισως με γηπεδο,φιλους,χομπυ κτλ λογω ελειψης παρεας δικης σου ... 

Τωρα ξαφνικα του ζητας να σου κανει συντροφια ...

Δεν ειναι και τοσο ευκολο εαν δεν κανατε πραγματα μαζι ολα αυτα τα χρονια ...

 Αν ολες σας οι κοινες δραστηριοτητες ειχαν να κανουν με τα παιδια και χαθηκατε σαν ζευγαρι ... 

Ισως σου ζητησει εκεινος την παρεα σου οταν πια καταλαβει οτι σε χανει ..

.Αλλα δεν θα θελεις εσυ πια ...

Γι αυτο πιεσε και ταρακουνησε τον πριν ειναι αργα,. .. 

Μιλησε του για χωρισμο ( οχι ,δεν το προτεινω καθολου) για να καταλαβει το μεγεθος του προβληματος ... 

Η υπομονη πολλες φορες ειναι ψυχοφθορα...

Πες του οτι καταλαβαινεις πως τον ειχες μεν παραμελησει αλλα εχετε χρονια μπροστα σας να το διορθωσετε...

Δεν ειναι καθολου η διαφορα ηλικιας αλλα το οτι χαραξατε αλλες πορειες

μπορει να ειναι ο χαρακτηρας του ετσι, να μην ειναι πολυ του εξω. στην αρχη πως ηταν που τον γνωρισες? επισης μπορει λογω των πολλων χρονων να σ εχει για δεδομενη, οποτε δν χρειαζεται να κανετε πραγματα.

Ξεκινάς με ότι λένε τα περισσότερα ζευγαρια...και το ξέρεις και η ίδια έρχετε μια φθορά...όμως το προσπερνάς στα γρήγορα και συγκρίνεις τον εαυτό σου με τις φίλες σου που δεν έχουν κάνει παιδιά στα 37 ενώ εσύ βρήσκεσαι σε πλεονεκτική θέση...για να καθησυχάσεις με αυτή την μικρότητα τον εαυτό σου ότι οκ ας μην το διαλύσω ακόμη το όλο δημιούργημα μου...είσαι όλο ζωντάνια ξαφνηκα και μαγκιά σου και ο σύντροφός σου αρχίζει, πάλι το ρίχνεις στην ηλικία 47 χρονών αυτός, την μιζέρια...περα από όλα αυτά τα καθημερινά που συζητήσες μαζί του τον έχεις ρωτήσει πως νιωθει? Στην ημερα του? Όχι τι έχει...αν είναι ζαλισμένος, κουρασμένος , εκνευρισμενος? Αν χρωστάει? Αν δεν πάει καλά η δουλειά γιατί έχει εσένα και τα παιδιά σας που μεγάλωνουν και τις υποχρεώσεις να φέρει το ψωμί στο σπίτι και να σε ξεκουράσει...ας πούμε αυτά σας εξυπνη γυναίκα που έτσι πως διαβαζεσε τα σκέφτηκες? Εχεις κάνει αυτοκριτική για το που υστερείς απεναντη του και που είσαι πολύ καλά? Το ίδιο και ο σύζυγός...Όσο για τον τίτλο του θέματος σχετικά με την διαφορά ηλικίας ήξερες τι έπρενες...έστω και 20 μπαμ μπαμ το έκανες... και αυτός 30...θες να σώσεις τον γάμο σου? Κάντε αυτοκριτική και οι δύο. Αλήθειες όμως οχι μαϊμούνιες να χαμε να λέγαμε...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από elpida1981

Ο άντρας μου από την άλλη έχει αρχίσει να βαριέται, δεν έχει όρεξη να κάνει πράγματα. Για παράδειγμα εγώ μπορεί να του πω μια μέρα να πάμε να πάρουμε ένα καφέ και να περπατήσουμε στη παραλία να μιλήσουμε και η απάντησή του φυσικά είναι που να πάμε τώρα, θα έχει κίνηση και στο τέλος καταλήγουμε να πηγαίνουμε στο καφέ της γειτονιάς. Το ίδιο έγινε και πριν λίγες ημέρες που του ανέφερα για τις καλοκαιρινές διακοπές ότι δεν μπορώ πάλι να πάμε στο χωριό του γιατί βαριέμαι δεν ξέρω κανέναν και δεν μπορώ να κάτσω πολλές μέρες εκεί. Νιώθω μερικές φορές ότι πνίγομαι, νιώθω και θεωρώ ότι είμαι πολύ νέα και έχω πολλή ζωντάνια μέσα μου.

 

Ελπίδα, και όρεξη έχεις και ζωντάνια έχεις και χρόνο άφθονο έχεις και είναι κρίμα να τα σπαταλάς στη μίρλα και στον αρνητισμό.

Δεν θες να πας στο χωριό; Αψογα.

Βάλε κάτω το χάρτη, βρες πού θέλεις να πας, κάτσε βρες ξενοδοχεία, αξιοθέατα, μεταφορές, δες τις ημερομηνίες που βολεύουν, φτιάξε και το μπάτζετ του εγχειρήματος και κατέβα με ολοκληρωμένη πρόταση: Αγάπη μου, το και το.

Ολα τα άλλα, είναι αντιπαραγωγικά.

 

Εγώ θεωρώ πως οι άνθρωποι δεν μπορούμε πάντα να συμπορευομαστε όσο κοντινή σχέση κι αν έχουμε.. Πέρα από ζευγάρι που δηλώνει ένα είδος σχέσης ο κάθε άνθρωπος έχει και πρέπει να έχει την δική του υπόσταση στον κόσμο αυτό.. Προφανώς και τις ανάγκες του συντρόφου σου δεν μπορείς να τις αλλάξεις ούτε να παρέμβεις σε αυτές..Γιατί απλούστατα ο καθένας είναι υπευθυνος μόνο για τον εαυτό του και τις επιλογές και ούτε μπορεί να επωμιστεί ευθύνες άλλου ούτε να πλάθει τους γύρω του σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες.. Με λίγα λόγια, θεωρώ πως αυτό που έχει σημασία σχετικά με τον άντρα σου είναι να έρθετε κοντά συναισθηματικά να ξανααποκτήσετε μια σχέση αυθεντικής επικοινωνίας πραγματική αποδοχή και αγάπη που κοιτάζει τον αλλον και όχι το τι προσφέρει ο άλλος σε μένα..
Παρόλα αυτά, θεωρώ πως ένας άνθρωπος δεν θα καλύψει όλες σου τις ανάγκες και δεν πειράζει.. Πέρα από συζυγος μπορεί να είσαι και κόρη, και μάνα, και φίλη και συνάδελφος κλπ.. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω που μπορείς να μοιραστείς και να κάνεις πράγματα που ο σύζυγός σου δεν τα επιθυμεί.. Δεν θεωρώ ότι η μόνη λύση είναι είτε να τα κάνετε όλα μαζί ή να χωρίσετε.. Υπάρχει και η μέση οδός, κάποια πράγματα μαζί και άλλα χώρια..

εφ' όσον τόχουμε στο νού μας - στο ενδιαφέρον μας
γιατί το διατηρούμε σ' αυτό το επίπεδο ...( ? )




>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Γιατί απλούστατα ο καθένας είναι υπευθυνος μόνο για τον εαυτό του και τις επιλογές
και ούτε μπορεί να επωμιστεί ευθύνες άλλου
ούτε να πλάθει τους γύρω του
σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες..
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

να κανεις οτι θελεις

η ζωη ειναι μικρη για να μαζευεις απωθημενα...απλα οτι κι αν κανεις να εχεις τη δυναμη να αντιμετωπισεις και τις συνεπειες

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από elpida1981

Γαμος με διαφορα ηλικιασ

Γεια σας. Τον άντρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 20 χρονών και είχαμε 10 χρόνια διαφορά ηλικίας, αλλά παρόλα αυτά δεν με προβλημάτιζε καθόλου. Περνούσαμε πολύ ωραία, ώσπου μετά από κάποια χρόνια και σαν φυσιολογική εξέλιξη μιας σχέσης παντρευτήκαμε και κάναμε παιδιά. Εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα προλάβει σαν κοπέλα να ζήσω πολλά πράγματα και ουσιαστικά μεγάλωσα και ωρίμασα μέσα σε αυτή τη σχέση και μέσα σε αυτό το γάμο. Περάσαμε όλο αυτό το διάστημα διάφορα προβλήματα και οικονομικά και υγείας, αλλά θεωρώ ότι μας έκαναν δυνατούς τουλάχιστον εμένα σίγουρα και υπήρχε αγάπη. Τον καιρό που τα παιδιά ήταν μικρά και χρειαζόντουσαν την μητέρα τους ήμουν εκεί και είχα παραμελήσει τελείως τον εαυτό μου, το οποίο φυσικά ήταν μέγα λάθος.

Τώρα όμως που τα παιδιά μεγάλωσαν και μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου, αρχίζουν τα προβλήματα. Δεν του αρέσει που έχω χρόνο για τον εαυτό μου, δεν του αρέσει να βγαίνω έξω με τις φίλες μου, ούτε που προσπαθώ να κάνω πράγματα που είχα αφήσει πίσω μου για να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά. Όλα αυτά λοιπόν κάποια στιγμή μας έφεραν στα σκαλιά του χωρισμού και μέσα από πάρα πολλές κουβέντες, καταλήξαμε ότι κάναμε πολλά λάθη, θεωρήσαμε τον άλλο δεδομένο και αν θέλουμε να είμαστε μαζί να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε όλα αυτά.

Το θέμα όμως είναι ότι νιώθω τον τελευταίο καιρό ότι δεν έχει όρεξη να προσπαθήσει. Νιώθω ότι η διαφορά ηλικίας φαίνεται πλέον πολύ έντονα. Εγώ είμαι 37 χρονών και νιώθω ότι είμαι πολύ νέα και έχω όρεξη να κάνω πράγματα. Οι περισσότερες φίλες μου σε αυτήν την ηλικία ακόμα δεν έχουν παντρευτεί και εγώ είμαι σε μία πλεονεκτική φάση που πλέον έχω και τα παιδιά μου κάνει και έχουν μεγαλώσει και ελεύθερο χρόνο περισσότερο έχω. Ο άντρας μου από την άλλη έχει αρχίσει να βαριέται, δεν έχει όρεξη να κάνει πράγματα. Για παράδειγμα εγώ μπορεί να του πω μια μέρα να πάμε να πάρουμε ένα καφέ και να περπατήσουμε στη παραλία να μιλήσουμε και η απάντησή του φυσικά είναι που να πάμε τώρα, θα έχει κίνηση και στο τέλος καταλήγουμε να πηγαίνουμε στο καφέ της γειτονιάς. Το ίδιο έγινε και πριν λίγες ημέρες που του ανέφερα για τις καλοκαιρινές διακοπές ότι δεν μπορώ πάλι να πάμε στο χωριό του γιατί βαριέμαι δεν ξέρω κανέναν και δεν μπορώ να κάτσω πολλές μέρες εκεί. Νιώθω μερικές φορές ότι πνίγομαι, νιώθω και θεωρώ ότι είμαι πολύ νέα και έχω πολλή ζωντάνια μέσα μου. Αλλά δεν βρίσκω την ίδια ανταπόκριση από τον σύζυγό μου. Έχω φτάσει πολλές φορές να σκεφτώ το χωρισμό, αλλά δεν θέλω να χαλάσω το γάμο μου. Πως μπορώ όμως να το χειριστώ, αφού δεν μπορεί εκείνος να καταλάβει τις ανάγκες μου? Δεν οφείλει και εκείνος να κάνει κάποια βήματα να πλησιάζει και εμένα ηλικιακά? Βλέπω τα πράγματα λάθος?

 

 

θεωρω οτι η μεγαλη διαφορα ειναι καταπελτης

οσα ζευγαρια γνωρισα με μεγαλη διαφορα...οχι δεκα...πιο πολλά χρόνια  διαλυθηκαν ...Οσο πιο πολλα τοσο πιο βεβαιο πιστευω οτι ειναι  να έρθει η ρήξη  μετα απο αρκετα χρονια γαμου και με τις σημερινες συνθηκες...οχι την εποχη των μαμαδων μας και των παππουδων μας...οι προκλησεις σημερα ειναι πολλες ..οι πειρασμοι παραμονευουν και αργα η γρηγορα το μοιραιο θα γινει

Παράθεση:
Σχόλιο # 7 από COSTAS42

προσυπογραφω.Φυσικα δεν παιζει ρολο η ηλικια καθολου για μενα

 

 

 

Μήπως σε ζηλεύει και δεν σε αφήνει να βγαίνεις με φίλες σου;

Μετά τον γάμο και τα πρώτα 10χρόνια πρέπει να ξαναβρεθεις με τον άντρα σου..Δεν είναι ο ίδιος..Ούτε εσύ...

Το αν αποφάσισες να κυνηγήσεις την νιότη σου πρέπει να το ξέρει και νά αποφασίσεις αν τον θέλεις στην ζωή σου..Έτσι όπως έχει γίνει...Γίνονται κι αυτά...Και είναι δυνατά...Αλλά αλλάζουμε... αφηνόμαστε όπως λες...αλλά κι εκεί υπάρχουν σημεία επικοινωνίας αν είμαστε διατεθειμένοι να το ψάξουμε δηλαδή...Εύχομαι τα καλύτερα..

Δεν θέλω να σε προσγειώσω απότομα αλλά ξερεις ούτε αυτός έζησε ότι ζουνε οι 30ρηδες. Κάνατε επιλογή να κάνετε οικογένεια. Έχασες μερικές σούρες,μερικά one night stand και 2-3 σχέσεις που δεν οδήγησαν πουθενά γιατί ήθελες στα 37 να έχεις και οικογένεια και χρόνο για σένα. Πάνε γιόγκα,πάνε δημοτικούς χορούς,πάνε μαθήματα βιβλιοδεσίας. Τι φταίει ο άνθρωπος που αλλη παντρεύτηκε αλλη θελεις να γίνεις; Ασε τον άνθρωπο να δει την μπαλίτσα του και βρες κανένα χόμπι.

Eϊμαι 51 και πετάω.  Εχω όρεξγη και διαθεση και για καινουργια πράγματα.  Στο σεξ υστερω λίγο. Όχι σα διαθεση αλλα σαν αποδοση