Θα παίρνατε τα βουνά?

 Πίσω από τους ''τίτλους'' (μαμά,μπαμπά,αδελφός,αδελφή τριτοξάδελφος κτλ )  υπάρχουν μόνο άνθρωποι. 

Μπορεί για κάποιους από μας ,να ακούγεται -διαβάζεται απίστευτα σκληρό ,αδιανόητο ,ίσως υπερβολικό όμως, υπάρχουν άνθρωποι που επειδή διεκπεραίωσαν παιδογονία,δε χρίζονται αυτόματα από κάποιο ανώτερο σύμπαν ως πηγές αγάπης. 

Συμφωνώ,πως οι γονεικές σχέσεις αρχίζουν να απαγκιστρώνονται(σε σχέση με το παρελθόν ) από αγκάθια,να βρίσκουν πατήματα περισσότερο αγαπητικά κ όχι τελετουργικά 
  Με γνώση ,και προσωπική  ενδοσκόπηση (αυτογνωσία,ψυχοθεραπεία,συμβουλευτικές ομάδες ,κ άλλα πολλά ευλογημένα του αγίου Σιγκμουντάκου κ όχι μόνο... )μπορούν να δημιουργηθούν  σχέσεις αγάπης,με αποθέματα.   

Εδώ, αξίζει να παρατεθεί κείμενο τού Χόρχε Μπουκάι, και ο καθένας ας το "φορέσει" όπως κρίνει πως τού ταιριάζει.

 

Δύστυχα πρόβατα.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια βοσκών. Είχαν όλα τα πρόβατά τους μαζί σ’ ένα μαντρί. Τα τάιζαν, τα φρόντιζαν και τα βοσκούσαν.

Κάπου κάπου, τα πρόβατα προσπαθούσαν να το σκάσουν.

Ερχόταν τότε ο πιο γέρος βοσκός και τους έλεγε: "Α, πρόβατα ασυνείδητα και αλαζονικά, δεν ξέρετε ότι εκεί έξω ο κάμπος είναι γεμάτος κινδύνους; Μονάχα εδώ βρίσκετε άφθονο νερό, φαγητό, και προπαντός, προστασία από τους λύκους".

Γενικά, αυτό αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις "ελευθερίας" των προβάτων.

Μια μέρα γεννήθηκε ένα διαφορετικό πρόβατο. Ας πούμε πως ήταν ένα μαύρο πρόβατο.

Είχε επαναστατικές διαθέσεις και ξεσήκωνε τους συντρόφους του να το σκάσουν προς την ελευθερία των λιβαδιών.

Πύκνωσαν οι επισκέψεις του γέρου βοσκού που πάσχιζε να πείσει τα πρόβατα για τους εξωτερικούς κινδύνους.

Ωστόσο, τα πρόβατα ήταν ανήσυχα, και κάθε φορά που τα έβγαζαν από το μαντρί όλο και πιο δύσκολα τα μάζευαν.

Ώσπου μια νύχτα, το μαύρο πρόβατο τα έπεισε και το έσκασαν.

Οι βοσκοί δεν αντιλήφθηκαν τίποτα ως το ξημέρωμα, όταν είδαν το μαντρί σπασμένο και άδειο.

Όλοι πήγαν να κλάψουν μαζί με το γέροντα, τον αρχηγό της οικογένειας.

"Έφυγαν, έφυγαν!"

"Τα κακόμοιρα!"

"Και η πείνα;"

"Και η δίψα;"
"Και ο λύκος;"
"Τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς;"

Ο γέροντας έβηξε, ρούφηξε την πίπα του και είπε:

"Αλήθεια, τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς; Και το χειρότερο είναι

.. Τι θ’ απογίνουμε εμείς χωρίς αυτά;".

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 93 από elenal12

Χχαχαχα προσωπικά, κάθομαι στην αγκαλιά και της μαμάς και του μπαμπά ακόμα. Χαχχχαχααχαχα. Οπότε τους βλέπω, σαν παιδάκι κάνω. Έχει πλάκα, γιατί μεγαλώνοντας  βλέπεις ότι μόνο με τους γονείς σου μπορείς ακόμα να είσαι και να κάνεις σαν παιδί. 

 

Όλοι οι υπόλοιποι , έχουν απαιτήσεις. 

 

 

ήμουν 50 χρονών, όταν είχα πάει Βουλγαρία

η μαμά μου σε μια στιγμή, ετσι απο πουθενά - (δεν θυμάμαι τι συζητάγαμε),  μου το ζήτησε - έλα να σε νταντέψω  λίγο, να κάτσεις στην αγκαλιά μου

έλιωσα απο συγκίνηση, την αγάπη που πήρα τότε - με αυτή την αυθόρμητη κίνηση της, ήταν κάτι ανεπανάληπτο

στη μαμά μου και στον μπαμπά μου

 

 

Παντου και παντα πρωτα ο εαυτουλης μας. Ακομη και αν αποδημησει καποιο δικο μας προσωπο γι αυτον τον λογο υποφερουμε. Ψεματα;

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 104 από Sivilla_I

 

Ε αμα σε βασανίζουν

πήγαινε φτιάξτα

Χαμός απο ειδικούς

 

 

δεν είπα αυτό.

είπα, φαίνεται σήμερα ποιοι τα κουβαλούν - αυτά που ανέφερες, γιατί αντικατοπτρίζονται, βγαίνουν σε συμπεριφορές προς τους άλλους