Τί μου άλλαξε τον κόσμο

Τί μου άλλαξε τον κόσμο

Με αφορμή το θέμα της equinox_ "Η αλλαγή του άλλου..." σκέφτηκα οτι, θέλουμε-δε θέλουμε, πολλές φορές μας διαμορφώνουν επιδράσεις από το εξωτερικό περιβάλλον.

 

Ενας άνθρωπος, μιά ταινία, ένα βιβλίο, μια αρρώστια, έρχονται την κρίσιμη στιγμή, κι αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Οχι απαραίτητα με κατακλυσμιαία και κοσμογονική αλλαγή, αλλά περισσότερο σαν καταλύτης "αν δεν είχα δει/ γνωρίσει/ ζήσει /διαβάσει αυτό/ήν/ον θα ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος"

 

Λοιπόν, ποιά ήταν εκείνα που σας έκαναν αυτό που είστε σήμερα;

 

 

ένας άνθρωπος.

και είμαι εντος θεματος, αν η ανακτηση των "αισθήσεων" θεωρειται αλλαγη...

διότι δεν με άλλαξε. αλλα μου θυμισε τον εαυτο μου. οπως τον ειχα χτισει ως εφηβη.

και σταθηκε αφορμη να ενεργοποιηθώ , να ξεβολευτω και να περασω στη δραση... (που δεν ειναι καθολου ευκολη φαση)

θα του χρωστω ευγνωμοσυνη οσο ζω και ειμαι.θα προσευχομαι να έχει υγεια και δυναμη.









παρόλο που δεν ηξερε  "ΚΑΡΠΑ" ... (στην άτσαλη προσπαθεια του να με "επαναφερει "...μου σπασε κανα δυο πλευρα...που πονουν καθε που αλλαζει ο καιρος...)

Αυτο ακριβώς πού έγραψε από πάνω ή Κλελια... Ένας άνθρωπος και πάλι κάποια στιγμή πάλι ένας άνθρωπος θα την ξαναλαξει...

1): στα 19 μου,ενας καυγας

 2) στα 30 ενα μωρακι

 3) στα 42 ενας "ερωτας με την πρωτη ματια" ,που κρατησε 3 μηνες ..

. Και 

4) στα 44 ο " μικρος πριγκιπας " που μεχρι εκεινη την εποχη δεν ειχε τυχει να το διαβασω ...

Χμμμ.  Υπαρχει και 5) Πριν δυο χρονια η Χρυσουλα

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Arxontoula_

Τί μου άλλαξε τον κόσμο

Με αφορμή το θέμα της equinox_ "Η αλλαγή του άλλου..." σκέφτηκα οτι, θέλουμε-δε θέλουμε, πολλές φορές μας διαμορφώνουν επιδράσεις από το εξωτερικό περιβάλλον.

 

Ενας άνθρωπος, μιά ταινία, ένα βιβλίο, μια αρρώστια, έρχονται την κρίσιμη στιγμή, κι αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Οχι απαραίτητα με κατακλυσμιαία και κοσμογονική αλλαγή, αλλά περισσότερο σαν καταλύτης "αν δεν είχα δει/ γνωρίσει/ ζήσει /διαβάσει αυτό/ήν/ον θα ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος"

 

Λοιπόν, ποιά ήταν εκείνα που σας έκαναν αυτό που είστε σήμερα;

 

 

 

           Τα ταξίδια.

 

Μου αλλάζουν τον κόσμο κάθε φορά

 

Ειδικά όσα δεν είναι για τουρισμό

και θα πρέπει να μείνω για καιρό κάπου.

 

Μου γκρεμίζουν όλα όσα (νόμιζα οτι) έκτιζα

με κάνουν να αφήνω τον εαυτό που (νόμιζα) οτι ανάθρεφα

 

και να φτιάχνω εναν καινούριο που θα πρέπει να επιβιώσει και να ανταποκριθεί

στα νέα δεδομένα.

 

 

Οκ θα μπορούσα να γράψω για το σεξ γιατί αυτό κι αν μου άλλαξε τον κόσμο

 

και για τον έρωτα.

 

                       Αλλά τα ταξίδια πιάνουν λιγότερες γραμμές

Κωστης

Η πιο σημαντική συνάντηση στη ζωή μου ήταν η σύζυγος αναμφίβολα. Αλλα όταν συναντηθήκαμε ειχε υπαρξει ένας άνθρωπος που μου έδειξε με τον τρόπο που σκεφτόταν ο ίδιος, τον τρόπο που αντιμετώπισε την ζωή του, τα θέματα υγείας, πόσο αγαπούσε την πόλη μας, την αριστερά, την ορθοδοξία, πως ερμήνευε τον έρωτα και την αγαπη, την διαφορετικότητα Ονομαζόταν Κωστής Μοσκώφ.

Με συγκλόνισε (ετών 14)...

...το διάβασα κρυφά ... ήμουν σε εκκλησιαστικό περιβάλλον, απαγορευμένο για την ηλικία μου λόγω περιγραφής του έρωτα του Μάριου κ της Τιτίκας κ.ά. 


Περίληψη

 Οι Αθλιοι γράφτηκαν για όλα τα έθνη. Δεν ξέρω αν θα διαβαστούν απ' όλους, όμως εγώ για όλους τους έγραψα. Όπου ο άνθρωπος ζει αμόρφωτος και απελπισμένος, όπου η γυναίκα πουλάει το κορμί της για μια μπουκιά ψωμί, όπου το παιδί υποφέρει από αγραμματοσύνη κι από έλλειψη παιδείας, το βιβλίο αυτό χτυπά την πόρτα της καρδίας τους. Στο σκοτεινό σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός, ο άθλιος ονομάζεται άνθρωπος, που αγωνιά κάτω απ' όλα τα κλίματα και τα καθεστώτα, που στενάζει σ' όλες τις γλώσσες. (Βίκτωρ Ουγκό)

Οι περιγραφές... μόνο αν το διαβάσεις...

Οι Αγριοκυκνοι  ( η προσγείωση μου σε ό,τι αφορά αριστερές πεποιθήσεις) 

Οι "Αγριόκυκνοι" της Γιούνγκ Τσανγκ συνδυάζουν τις προσωπικές αναμνήσεις της συγγραφέως από την Κίνα, όπου έζησε ως τα 26 χρόνια της, με υλικό 60 απομαγνητοφωνημένων ωρών με προφορικές αφηγήσεις της μητέρας της. Η συγγραφέας αποδίδει την οξεία μνήμη της μητέρας της στίς φοβερές ανακρίσεις στις οποίες την υπέβαλαν ως ύποπτη για αντεπαναστατική δράση. Την είχαν ανακρίνει περί τα δεκαπέντε διαφορετικά πρόσωπα που την πίεζαν να θυμηθεί λεπτομερώς οτιδήποτε είχε κάνει ή πει. Το αυτοβιογραφικό αυτό βιβλίο καταγράφει λοιπόν τη ζωή τριών γενεών Κινέζων γυναικών πρίν και μετά την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο, διατρέχοντας έτσι εκατό χρόνια από την πρόσφατη ιστορία της Κίνας. Καθώς η ήρεμη και μετρημένη πρόζα της Γιούνγκ Τσανγκ μας ξεναγεί στον τρόμο και στα βάσανα στα οποία υποβάλλεται η οικογένειά της, παίρνουμε μια γεύση από τον τρόμο και τα βάσανα στα οποία υποβλήθηκαν εκατομμύρια ζωές. Εδώ αποδόθηκε η πρωτοφανής επιτυχία του κειμένου-μαρτυρία: στο ότι εγείρει έντονα τα συναισθήματα του αναγνώστη -οίκτο και φόβο και συμπάθεια- με αφορμή μια οικογενειακή ιστορία που είναι ταυτόχρονα η σύγχρονη ιστορία μιας τεράστιας χώρας.

Οι αγριοκυκνοι ... της Κίνας

Βρήκα κ ενα απόσπασμα,  θα σας έλεγα πως αξίζει τον κόπο. 


To παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα απο το βιβλίο της Γιούνγκ Τσάνγκ "Αγριόκυκνοι, τρείς κόρες της Κίνας" εκδόσεις Εστία (με τη βοήθεια της Αντιγόνης Κριπαροπούλου)

 Σύμφωνα με το έθιμο, ο προπάππος μου παντρεύτηκε νέος, στα δεκατέσσερα, μια γυναίκα έξι χρόνια μεγαλύτερή του. Ένα από τα καθήκοντα μιας γυναίκας ήταν να βοηθήσει στην ανατροφή του άντρα της.

Η ιστορία της γυναίκας του, της προγιαγιάς μου, ήταν ίδια με την ιστορία εκατομμυρίων γυναικών της Κίνας στην εποχή της.
 Η οικογένειά της, αφενός επειδή δεν ανήκε στο χώρο των διανοουμένων και συνεπώς δεν είχε θέση στο μανδαρινάτο, κι αφετέρου επειδή ήταν κορίτσι, δεν της έδωσε όνομα. Ήταν η δεύτερη κόρη και τη φώναζαν «Δεύτερο κορίτσι» (Ερ-για-τόου). 


Οι δύο νέοι δεν συναντήθηκαν πριν το γάμο. Τότε θεωρείτο μεγάλη ντροπή, ίσως και οικογενειακός εξευτελισμός, να ερωτευτεί κανείς. Όχι επειδή ο έρωτας αποτελούσε ταμπού-άλλωστε υπήρχε αξιόλογη παράδοση ρομαντικής αγάπης στην Κίνα-αλλά διότι οι δύο νέοι δεν έπρεπε να βρεθούν κάπου όπου μπορούσε να τους συμβεί κάτι τέτοιο, εν μέρει επειδή ήταν ανήθικο να συναντηθούν κι εν μέρει επειδή ο γάμος ήταν πρώτα απ? όλα ένα καθήκον, μια συμφωνία μεταξύ δύο οικογενειών. Αν ήταν κανείς τυχερός μπορούσε να ερωτευτεί μετά το γάμο.

 Αλλά το μεγαλύτερο προσόν της ήταν τα δεμένα πόδια της που στα κινέζικα ονομάζονταν «μικρούτσικα χρυσά κρίνα».
 Αυτό σήμαινε ότι περπατούσε σαν το «βλαστάρι της μικρής ιτιάς στο ανοιξιάτικο αεράκι», παραδοσιακή έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Κινέζοι «γνώστες» των γυναικών.

Υποτίθεται ότι μια γυναίκα που περπατούσε με τα πόδια δεμένα προκαλούσε ερωτική επιθυμία στους άντρες, μια και φαινόταν να είναι ευάλωτη και να έχει ανάγκη προστασίας.
 Τα πόδια της γιαγιάς μου είχαν δεθεί όταν ήταν δύο χρονών. Η μητέρα της, που και κείνης τα πόδια ήταν δεμένα, της τα τύλιξε με ένα άσπρο πανί, έξι μέτρα μάκρος, αφού πρώτα λύγισε τα τέσσερα μικρά δάκτυλα προς τα μέσα και κάτω από την πατούσα.

 Κατόπιν έβαλε μια μεγάλη πέτρα από πάνω για να σπάσει την καμάρα. Η γιαγιά μου στρίγκλιζε από τον τρομερό πόνο και την παρακαλούσε να σταματήσει. Η μητέρα της χρειάστηκε να της βάλει ένα πανί στο στόμα για να μη φωνάζει. Η γιαγιά μου λιποθυμούσε συνέχεια από τον πόνο.
Η διαδικασία κράτησε αρκετά χρόνια. Ακόμα κι αφού είχαν σπάσει τα κόκαλα, τα πόδια έπρεπε να παραμένουν δεμένα νύχτα μέρα με χοντρό πανί, επειδή από τη στιγμή που θα έμεναν ελεύθερα θα επανέρχονταν.

Χρόνια ολόκληρα η γιαγιά μου έζησε με έναν αδιάκοπο, φρικτό πόνο. Όταν ικέτευε τη μητέρα της να λύσει τους επιδέσμους, εκείνη έκλαιγε και της έλεγε ότι τα άδετα πόδια θα τη κατέστρεφαν και ότι το έκανε για τη μελλοντική ευτυχία της.?Εκείνη την εποχή όταν παντρευόταν μια γυναίκα, το πρώτο πράγμα που έκανε η οικογένεια του γαμπρού ήταν να εξετάσει τα πόδια της.

Τα μεγάλα πόδια, τα φυσιολογικά πόδια δηλαδή, θα ρεζίλευαν το σπιτικό του. Η πεθερά σήκωνε τον ποδόγυρο της μακριάς φούστας της νύφης κι αν τα πόδια της ήταν πιο μακριά από δέκα εκατοστά, άφηνε τη φούστα να πέσει με μια χειρονομία που δήλωνε περιφρόνηση και αποχωρούσε με ύφος αγέρωχο, εγκαταλείποντας τη νύφη στο επικριτικό βλέμμα των καλεσμένων, που κοιτούσαν τα πόδια της με καταφρόνια μουρμουρίζοντας προσβλητικές εκφράσεις.
 Που και που, κάποια μάνα λυπόταν τη κόρη της κι έβγαζε το πανί που τύλιγε τα πόδια της. Αλλά όταν η κόρη μεγάλωνε και έπρεπε να υποστεί την περιφρόνηση της οικογένειας του άντρα της και την αποδοκιμασία της κοινωνίας, τότε κατηγορούσε τη μητέρα της για τον αδύναμο χαρακτήρα της.

Το έθιμο να δένονται τα πόδια ξεκίνησε πριν από χίλια χρόνια, υποτίθεται από μια παλλακίδα του αυτοκράτορα. Οι άντρες όχι μόνο θεωρούσαν ερωτικό το θέαμα μιας γυναίκας με μικροσκοπικά ποδαράκια να κουτσαίνει, αλλά και ερεθίζονταν όταν έπαιζαν με τα δεμένα πόδια, που ήταν κρυμμένα μέσα σε κεντητά μεταξωτά παπούτσια. (?)

Τα δεμένα πόδια είχαν σάπιο κρέας και βρωμούσαν όταν έβγαινε ο επίδεσμος αλλά οι άντρες σπάνια τα έβλεπαν γυμνά. Θυμάμαι τη γιαγιά μου, όταν ήμουν παιδί, να πονάει συνέχεια. Ο πόνος προερχόταν τόσο από τα σπασμένα κόκαλα όσο και από τα νύχια που μεγάλωναν μες το πέλμα της. 

Οι παράγοντες που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου και την προσωπικότητα μου ποικίλλουν.Ένας διάλογος όμως στάθηκε αρκετός για να αλλάξω τον τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων μου.Έχοντας θυμώσει με κάποιο αγαπημένο μου άτομο και έπειτα από 8 χρόνια "σιωπής" από την πλευρά μου όταν αποφάσισα να μιλήσω μαζί του κάνω   μεταξύ άλλων και τον εξής διάλογο:

- Γιατί έπρεπε να χαθούν όλα αυτά τα χρόνια και να μου φερθείς μ αυτό το τρόπο?
-Γιατί νόμιζα πως ΔΕΝ μ'αγαπας
- Μα πως το νόμιζες αυτό?Αφού ήμουν πάντα εδώ δίπλα σου.
-Ναι ,ήσουν αλλά δεν μου το είπες ΠΟΤΕ.

Μέχρι τότε πίστευα ότι μερικά πράγματα είναι αυτονόητα.Όμως τίποτα δεν είναι αυτονόητο γιατί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί.Δεν μπορεί ούτε να μαντευουν ούτε να φαντάζονται  αυτά που σκεφτόμαστε εμείς. Κι αν το κάνουν , το πιθανότερο είναι ότι θα τα προσεγγίσουν , και πάλι δεν θα μας ικανοποιήσουν. Aν θέλουμε να ξέρει ο άλλος ακριβώς αυτό που έχουμε στην καρδιά μας, ο πιο σίγουρος και πιο εποικοδομητικός τρόπος είναι να του το πούμε πριν προλάβει αυτό να γίνει παράπονο και πικρία.
Όταν το άτομο αυτό "έφυγε" απο την ζωή συνειδητοποίησα ότι είχα πολλά ακόμη να του πω αλλά δεν πρόλαβα.Έκτοτε (όσο δύσκολο και αν μου είναι) εκφράζω ελεύθερα τα συναισθήματά μου με όλες τις θετικές ή και αρνητικές επιπτώσεις που έχει αυτό.Άλλοτε κερδίζω ανθρώπους και άλλοτε χάνω ανθρώπους.Τουλάχιστον ζω χωρίς απωθημένα.

Λοιπον μιας και ξεθαψα τις αναμνησεις μου...

α)Στα 17 ..Να εχεις η να εισαι..Erich Fromm

β)Μια μεταθεση απο την Λημνο,στην ΣΦΑ(Στρατιωτικες φυλακες Αυλωνα)για 6 μηνες
και απο την ξενοιασια των 21 χρονων,στο βλεπε ακου σωπα,και στην καθημερινη
συνδιαλλαγη με ισοβιτες,φονιαδες,διακεκριμενες ληστειες,οπλοφοριες,κλπ...και ναι μεν
ητανε το καλυτερο σχολειο της ζωης,αλλα σε κανει εσωστρεφη,σοβαρο,κλπ...

γ)Καλα εσυ σκοτωθηκες νωρις...Χρονης Μισσιος.

δ)Μια γυναικα που παρατησα τα παντα στην Ελλαδα,και πηγα εξωτερικο για 4 χρονια!!

Και θα συμβουν και αλλα,το αισθανομαι!!!

Εγω δηλαδη που φοραω 35 νουμερο παπουτσι δεν θα ειχα φοβο να με δεσουν#

Παράθεση:
Σχόλιο # 9 από anassa_

Οι αγριοκυκνοι ... της Κίνας

Βρήκα κ ενα απόσπασμα,  θα σας έλεγα πως αξίζει τον κόπο. 


To παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα απο το βιβλίο της Γιούνγκ Τσάνγκ "Αγριόκυκνοι, τρείς κόρες της Κίνας" εκδόσεις Εστία (με τη βοήθεια της Αντιγόνης Κριπαροπούλου)

 Σύμφωνα με το έθιμο, ο προπάππος μου παντρεύτηκε νέος, στα δεκατέσσερα, μια γυναίκα έξι χρόνια μεγαλύτερή του. Ένα από τα καθήκοντα μιας γυναίκας ήταν να βοηθήσει στην ανατροφή του άντρα της.

Η ιστορία της γυναίκας του, της προγιαγιάς μου, ήταν ίδια με την ιστορία εκατομμυρίων γυναικών της Κίνας στην εποχή της.
 Η οικογένειά της, αφενός επειδή δεν ανήκε στο χώρο των διανοουμένων και συνεπώς δεν είχε θέση στο μανδαρινάτο, κι αφετέρου επειδή ήταν κορίτσι, δεν της έδωσε όνομα. Ήταν η δεύτερη κόρη και τη φώναζαν «Δεύτερο κορίτσι» (Ερ-για-τόου). 


Οι δύο νέοι δεν συναντήθηκαν πριν το γάμο. Τότε θεωρείτο μεγάλη ντροπή, ίσως και οικογενειακός εξευτελισμός, να ερωτευτεί κανείς. Όχι επειδή ο έρωτας αποτελούσε ταμπού-άλλωστε υπήρχε αξιόλογη παράδοση ρομαντικής αγάπης στην Κίνα-αλλά διότι οι δύο νέοι δεν έπρεπε να βρεθούν κάπου όπου μπορούσε να τους συμβεί κάτι τέτοιο, εν μέρει επειδή ήταν ανήθικο να συναντηθούν κι εν μέρει επειδή ο γάμος ήταν πρώτα απ? όλα ένα καθήκον, μια συμφωνία μεταξύ δύο οικογενειών. Αν ήταν κανείς τυχερός μπορούσε να ερωτευτεί μετά το γάμο.

 Αλλά το μεγαλύτερο προσόν της ήταν τα δεμένα πόδια της που στα κινέζικα ονομάζονταν «μικρούτσικα χρυσά κρίνα».
 Αυτό σήμαινε ότι περπατούσε σαν το «βλαστάρι της μικρής ιτιάς στο ανοιξιάτικο αεράκι», παραδοσιακή έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Κινέζοι «γνώστες» των γυναικών.

Υποτίθεται ότι μια γυναίκα που περπατούσε με τα πόδια δεμένα προκαλούσε ερωτική επιθυμία στους άντρες, μια και φαινόταν να είναι ευάλωτη και να έχει ανάγκη προστασίας.
 Τα πόδια της γιαγιάς μου είχαν δεθεί όταν ήταν δύο χρονών. Η μητέρα της, που και κείνης τα πόδια ήταν δεμένα, της τα τύλιξε με ένα άσπρο πανί, έξι μέτρα μάκρος, αφού πρώτα λύγισε τα τέσσερα μικρά δάκτυλα προς τα μέσα και κάτω από την πατούσα.

 Κατόπιν έβαλε μια μεγάλη πέτρα από πάνω για να σπάσει την καμάρα. Η γιαγιά μου στρίγκλιζε από τον τρομερό πόνο και την παρακαλούσε να σταματήσει. Η μητέρα της χρειάστηκε να της βάλει ένα πανί στο στόμα για να μη φωνάζει. Η γιαγιά μου λιποθυμούσε συνέχεια από τον πόνο.
Η διαδικασία κράτησε αρκετά χρόνια. Ακόμα κι αφού είχαν σπάσει τα κόκαλα, τα πόδια έπρεπε να παραμένουν δεμένα νύχτα μέρα με χοντρό πανί, επειδή από τη στιγμή που θα έμεναν ελεύθερα θα επανέρχονταν.

Χρόνια ολόκληρα η γιαγιά μου έζησε με έναν αδιάκοπο, φρικτό πόνο. Όταν ικέτευε τη μητέρα της να λύσει τους επιδέσμους, εκείνη έκλαιγε και της έλεγε ότι τα άδετα πόδια θα τη κατέστρεφαν και ότι το έκανε για τη μελλοντική ευτυχία της.?Εκείνη την εποχή όταν παντρευόταν μια γυναίκα, το πρώτο πράγμα που έκανε η οικογένεια του γαμπρού ήταν να εξετάσει τα πόδια της.

Τα μεγάλα πόδια, τα φυσιολογικά πόδια δηλαδή, θα ρεζίλευαν το σπιτικό του. Η πεθερά σήκωνε τον ποδόγυρο της μακριάς φούστας της νύφης κι αν τα πόδια της ήταν πιο μακριά από δέκα εκατοστά, άφηνε τη φούστα να πέσει με μια χειρονομία που δήλωνε περιφρόνηση και αποχωρούσε με ύφος αγέρωχο, εγκαταλείποντας τη νύφη στο επικριτικό βλέμμα των καλεσμένων, που κοιτούσαν τα πόδια της με καταφρόνια μουρμουρίζοντας προσβλητικές εκφράσεις.
 Που και που, κάποια μάνα λυπόταν τη κόρη της κι έβγαζε το πανί που τύλιγε τα πόδια της. Αλλά όταν η κόρη μεγάλωνε και έπρεπε να υποστεί την περιφρόνηση της οικογένειας του άντρα της και την αποδοκιμασία της κοινωνίας, τότε κατηγορούσε τη μητέρα της για τον αδύναμο χαρακτήρα της.

Το έθιμο να δένονται τα πόδια ξεκίνησε πριν από χίλια χρόνια, υποτίθεται από μια παλλακίδα του αυτοκράτορα. Οι άντρες όχι μόνο θεωρούσαν ερωτικό το θέαμα μιας γυναίκας με μικροσκοπικά ποδαράκια να κουτσαίνει, αλλά και ερεθίζονταν όταν έπαιζαν με τα δεμένα πόδια, που ήταν κρυμμένα μέσα σε κεντητά μεταξωτά παπούτσια. (?)

Τα δεμένα πόδια είχαν σάπιο κρέας και βρωμούσαν όταν έβγαινε ο επίδεσμος αλλά οι άντρες σπάνια τα έβλεπαν γυμνά. Θυμάμαι τη γιαγιά μου, όταν ήμουν παιδί, να πονάει συνέχεια. Ο πόνος προερχόταν τόσο από τα σπασμένα κόκαλα όσο και από τα νύχια που μεγάλωναν μες το πέλμα της. 

 

 

Ο θάνατος του πατέρα μου, πριν από 10 χρόνια, πυροδότησε ένα ντόμινο στην επαγγελματική και προσωπική μου ζωή, σε απίστευτο βαθμό.

Απο πού να αρχισω δεν ξερω και ειμαι μολις 26...

Η νίκη του Ολυμπιακού που πέταξε με δυνατό σκορ μάλιστα την Μίλαν εκτός Ευρώπης 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Arxontoula_

Λοιπόν, ποιά ήταν εκείνα που σας έκαναν αυτό που είστε σήμερα;

Είμαι ό,τι είμαι σήμερα, αλλά θα ήθελα να είμαι ό,τι ήμουν χτες..

Σαν το παιδί που τόσο αυθόρμητα και πηγαία πλησιάζει τους ανθρώπους, μα και τα ζώα.. χωρίς τις μητρικές υστερίες "μηηη, θα σε δαγκώσει!"

Και εκείνο που είμαι σήμερα, το έκανε η καχυποψία των ανθρώπων, η παρερμηνεία προθέσεων και πράξεων μου, οι νόμοι τής ζούγκλας που αναγκάζομαι να ακολουθώ, προκειμένου να θεωρηθώ "ένας ώριμος άνθρωπος".

Με άλλαξε αυτό, προσάρμοσε τη συμπεριφορά μου, δεν ανοίγομαι πλέον πουθενά (σχεδόν)

και αυτό, με κάνει ξένο προς εμένα, με αποτέλεσμα, στιγμές που είμαι μόνος, να νιώθω χαρούμενος και τυχερός,

όπως όταν βρέχει και χαζεύουμε τη βροχή πίσω από το τζάμι, προστατευμένοι μέσα στη ζεστασιά τού σπιτιού. που δεν χαιρόμαστε όταν βρέχει/χιονίζει/λυσσομανάει ο αέρας,
μα που είμαστε προστατευμένοι.

Τα αδιάβροχα μού είναι άβολα και δεν μου πάνε, με ασχημαίνουν. Ο όποιος 'θεός' μάς έφτιαξε, δεν μας προμήθευσε με αυτά.

Και γράφω και εκφράζομαι εδώ και παντού, μόνον όταν ο καιρός είναι καλός.

 

ΥΓ: Πολλά από εκείνα που συνέβαλαν σε εκείνο που ήμουν 'χτες' (και σήμερα), τα λέω στο θέμα μου "Χρωστάω παντού".

Οταν πεθανε ο αντρας μου ημουν 44 ετων. Μεχρι τοτε ημουν στον κοσμο μου και τα ειχα ολα ετοιμα ,με λιγα λογια ενα κακομαθημενο παιδι. Με το που πεθανε ολα γυρω μου μου φαινοταν βουνο δεν ηξερα πως θα καταφερω να παρω την ζωη στα χερια μου γιατι με ολα ασχολουταν ο συζηγος. Και ομως τα καταφερα και θελω να πω σε ολους σας πως η ζωη σε κανει δυνατο και ας εχει τις δυσκολιες της.Ποτε δεν το βαζουμε κατω !!!

Οι τεσσερις αντρες της οικογενειας που με μεγαλωσαν ...

πατερας, παππους, τα δυο αδερφια της μανας μου...
πανω στα βουνα αχαραγα... απο τα πεντε μου  μαζι τους...
στα κυνηγια, σε καροτσες φορτηγων, κατω και πανω σε δεντρα,
αναμεσα στα αγαπημενα μου ζωα, στα κρυα...
που με αγαπουσαν γιαυτο που ημουν...
που μου εμαθαν να αγαπαω και την πιο μικρη ζωη και να μην υπερισχυω...
 να οδηγω οτιδηποτε οδηγειτε απ τα 15...
να κουβαλαω τενεκεδες 48 κιλα ανθρωπος,
να λατρευω τη δουλεια και τη ελευθερια,
να κλαιω στο ωμο ολωνων τους, για τον  πρωτο μου ερωτα στα 17, χωρις να ντρεπομαι ..
να υψωνω το αναστημα μου οπου...
να ζηταω συγγνωμες, οταν φταιω...
να επιλεγω καθαρες σχεσεις με οτι αυτο σημαινει...
να αναγνωριζω τις "γυναικωτες" συμπεριφορες με το καλημερα, 
να μη φοβαμαι τιποτα και κανεναν...
να αγαπαω τη μοναξια μου,
να λεω πως ολα γινονται, οταν ταγαπας...

να πολεμαω, να χανω...
να αντεχω...
Να τα θελω ολα...
Να τα εχω ολα...
Δε ζει κανεις τους, τους ευχαριστω    


Αργοτερα μια ηπειρος, η Αφρικη...

Μια ερωτηση.μια συγνωμη.μια λυτρωση...

Arxontoula...απο τα ωραιοτερα θεματα νομιζω που εχουν μπει στο forum...Ευγε κοπελα μου !!!
Νομιζω οτι ολοι μας επηρεαστηκαμε, αλλαξαμε, διαμορφωθηκαμε απο μικρα ή μεγαλα πραγματα/καταστασεις/ανθρωπους που συναντησαμε στο διαβα του προσωπικου μας βιου ...ιδιαιτερα οταν εχουμε γραψει καποια χιλιομετρα (χρονια) ζωης και την ζησαμε εκ των εσω και οχι σαν παρατηρητες...
Εαν ηθελα να ξεχωρισω ομως κατι ...θα ελεγα οτι εμενα με σημαδεψε μια ερωτηση που φοβομουν να κανω, ή μαλλον η απαντηση ηταν αυτη που με τρομοκρατουσε περισσοτερο...Μια παρεξηγηση.μια παρερμηνεια,  μια λαθος καταγραφη, μια διεργασια μυαλου και συναισθηματων που με ειχαν οδηγησει σε λαθοςσυμπερασματα και σημαδεψε ενα μεγαλο μερος της παιδικης και ενηλικης ζωης μου. Μου πηρε 35 χρονια για να καταλαβω οτι αυτο "βαραινε" την ζωη μου ολη, την συμπεριφορα μου, τις πραξεις μου, τον "αερα" που επελεγα να αναπνεω...
Οταν τελικα βρηκα το θαρρος να θεσω το ερωτημα , να παρω απαντησεις, να λυθουν αποριες και να επαναπροσδιοριστουν οι σχεσεις με αγαπημενα προσωπα...τοτε εφυγε ενα βαριδιο απο πανω μου, ηρθε η λυτρωση και αρχισα να αισθανομαι γερα τα ποδια μου πλεον στυλωμενα  στην γη, να βρισκομαι ξανα στο σημειο εκκινησης...αλλα αυτην την φορα γεματη με ωθηση, δυναμη, αντοχες, πιστη, οραμα και κυριως αγαπη...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 6 από AlexLuckyCharm

ΚωστηςΚωστής Μοσκώφ.

 

  Μοσκώφ και Πουλαντζάς για μένα.