Τί μου άλλαξε τον κόσμο

Πρώτα από όλα συνάντησα ανθρώπους που με έκαναν να σκεφτώ και να αλλάξω τον τρόπο που βαδίζω στην ζωή. Να βοηθήσω αγαπημένο πρόσωπο αλλάζοντας το εαυτό μου. Και δεύτερο- ο θάνατος με έμαθε να βλεπω όλα διαφορετικά και να καταλάβω ότι τα μικροπράγματα δεν χωράνε στην καθημερινότητα μου.

Ομαδαρα παιδι μου ,τι συζηταμε τωρα. Μπραβο του!!!

Το μέλος Sourya έχει επισυνάψει το αρχείο: 47be046690f39c1faea72f3597af3474.jpg (17.06KB)
Αυτό το αρχείο έχει γίνει download 114 φορές

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Arxontoula_

Λοιπόν, ποιά ήταν εκείνα που σας έκαναν αυτό που είστε σήμερα;

 

Σιγουρα ...

Τα παιδικα μου χρονια...

Καπου στα 13 ενα συγκεκριμενο βιβλιο..

Τα manga (Ιαπωνικα κομικς)...(Το πως και που  με επηρεασαν το αντιληφθηκα μετα απο χρονια)

θεατρο...θεατρο...θεατρο...

Η απωλεια ενος σημαντικου για μενα ανθρωπου

Οχι ενας ανθρωπος, αλλα η σχεση που ειχα με αυτον...

Τα ταξιδια...

και αλλα πολλα... μικρα και μεγαλα ...λιθαρακια...!!

 

ΥΓ. Τα γονιδια ...τα βαζουμε μεσα...;;

 

Ο Δον Κιχώτης.

 

Από τότε που τον διάβασα  κυνηγάω  ανεμόμυλους και μου έχουν κολλήσει το παρατσούκλι "α(νεμό)μυαλη".

Σιγά που θα γλιτωνες ...  

Παράθεση:
Σχόλιο # 12 από Sourya

Εγω δηλαδη που φοραω 35 νουμερο παπουτσι δεν θα ειχα φοβο να με δεσουν#

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 22 από Sourya

Ομαδαρα παιδι μου ,τι συζηταμε τωρα. Μπραβο του!!!

 

 

Γελάνε και τα μουστάκια μας σήμερα 

Ε...τι νουμερο επρεπε να φορας για να γλιτωσεις;

Παράθεση:
Σχόλιο # 25 από anassa_

Σιγά που θα γλιτωνες ...  

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 27 από Sourya

Ε...τι νουμερο επρεπε να φορας για να γλιτωσεις;

 

 

 

Του μεγαλοπόδαρου χοχοχο 

Τι με αλλαξε πολυ εεε?! Μια απωλεια. Ουτε εγω το περιμενα τοσο πολυ.

    Τα βιβλία σε μικρότερη ηλικία.
    Τα ταξίδια σε μακρινούς και κοντινούς τόπους.
    Η πεποίθηση πως υπάρχει καλοσύνη .

    κ αν κάτι με ταράζει,με συγκινεί ,μ αφήνει  άναυδη ...         

   είναι εκείνα τα ''σημαδια'' που σε σκληρές στιγμές της ζωής       

   αφήνουν  σαν από  χαραμάδα το λιγοστό φως, 
   για να ξανα-βγεις  στο μονοπάτι Σου.   

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Arxontoula_

Λοιπόν, ποιά ήταν εκείνα που σας έκαναν αυτό που είστε σήμερα; 

Στην περίπτωσή μου συνοψίζονται σε τρεις κατηγορίες: δυσκολίες, αρρώστιες (διαφόρων μορφών), θάνατοι.

Η ζωη με τα ολα της...Καταστασεις, βιωματα, εμπειριες..Με τους ανθρωπους που ερχονται και φευγουν. Ενας ερωτας, μια γεννηση, ενας χωρισμος, ενας θανατος, μια ασθενεια που σου χτυπαει το καμπανακι και σου λεει "ξυπνα λεμε!" και τοσα και τοσα πολλα...Καθε στιγμη, καθε λεπτο, καθε μικρο και μεγαλο..Αρκει να το αντιληφθεις, να το καταλαβεις, να το νοιωσεις...Και στην τελικη, ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Που ειναι παντα εκει αλλα ξερεις οτι μπορει και να μην ειναι καποτε..Που θες το "για παντα μαζι", γιατι..ΑΓΑΠΗ ετσι απλα! ΧαΛΛΛαρα...μεχρι να "την κανουμε", θα παιρνουμε, θα δινουμε, θα μαθαινουμε, θα αλλαζουμε...Η ζωη ολακερη.-

οι άνθρωποι, με τους οποίους με συνάντησε/συναντάει η ζωή και που ο καθένας έχει βάλει/βαζει τη πινελιά του επάνω μου και που πότισαν/ποτίζουν τον κόσμο μου - διαφορετικά ''χρώματα'' απο την πλούσια παλέτα τους...
Ο κόσμος μου αλλάζει συνέχεια.

Επαφές, με άμεση ''εκτύπωση-επιρροή συναισθημάτων'' μέσα μου, κάθε φορά που θαυμάζω ή όχι.
Επίσης - έμμεση, μέσω βιβλίων ή άλλα έργα τέχνης, που τα μηνύματα  φτάνουν εκεί που ''πεινάει'' ο κόσμος μου, αλλά και μακριά απο την αμεσότητα - γίνεται σκανάρισμα, σύγκριση με των δικών μου ''πιστεύω''.
Έτσι μπορώ, μέσω των σκέψεων των άλλων, να ταξινομήσω τις δικές μου σκέψεις, τα δικά μου μέσα, πάλι να με πλουτίσω , και πάλι - να διορθώνω...
αυτά σε γενικές γραμμές...


συγκεκριμένα, ο κόσμος μου άλλαξε 180 μοίρες πολλές φορές, αλλά οι πιο σημαντικές αλλαγές ήταν αυτές που επηρέασαν όχι μόνο εμένα, αλλά έναν ολόκληρο λαό, που αναγκάστηκε ( και εγω μεσα σ'αυτον) να βρει τρόπο να επιβιώσει, να ζήσει τα παιδιά του, αποχωρώντας απο αυτά.
Η κρίση που ήρθε ήταν ξύπνημα απο έναν λήθαργο, απο ένα ψέμα πως ημασταν καλά, κάτι που απο τις πρώτες μέρες που ήρθα εδώ στην Ελλάδα, ευχήθηκα - ''μακάρι, να μην συμβει και εδώ''.
Δυστυχώς, δεν έπιασε η ευχή μου...
Αλλα αναφέρω αυτό, επειδη μέσω της ''εξορίας'' μου, μέσω της ζωής άλλης κουλτούρας άλλου λαού, παρ' όλη τη μοναξιά που έζησα, δυσκολίες, και που παραλίγο να χάσω τη ζωή μου, παρ'ολο που μου άλλαξε τον κόσμο ριζικά και νιώθω πολλές φορές ''δέντρο χωρίς ρίζες'',

εδώ περνάνε τα πιο ...συνειδητοποιημένα μου χρόνια και ειδικά απο τότε γύρω στα 50 μου, που μια ηλιόλουστη γυναίκα - Ainoyr, τουρκαλα, που είχε ζήσει άλλη κρίση προηγούμενη και που αφορουσε την αλλαγή ονομάτων των τούρκων στην πατρίδα μου, μου ειπε: ''Σ' αγαπώ, χωρίς να σε ξέρω πια είσαι!"
Αυτο πυροδότησε άλλες κατευθύνσεις μέσα μου, που ναι μεν, ήμουν σαστισμένη , αλλά και έμαθα απο εκει και πέρα, πως οι άνθρωποι είμαστε και κάτι άλλο - μπορουμε και αγαπάμε ανθρώπινα περα απο σύνορα, περα απο εθνικότητες, περα απο πολιτικές, θρησκείες, ανεξάρτητα αν είμαστε σε οικονομική κρίση ή αλλη - προσωπική, αρκεί να μην πέσουμε σε ανθρωπιστική, αρκεί να μην χάσουμε κάθε τι ανθρώπινο.
Γι' αυτο όσο και άσχημα να μου φέρεται κανείς, κρατάω μια σταγόνα αγάπης με την οποία κατανοώ, συγχωρώ, ξεχνάω όσο πιο γρήγορα μπορώ και προχωράω...
αυτη είμαι σήμερα... ένα μέρος μικρο, αλλά μεγάλης σημασίας το χρωστάω και στη γατούλα μου

Τίποτα δεν μου έχει αλλάξει τον κόσμο μου.

Μόνη μου τον αλλάζω επειδή δεν μου αρέσει 


ξεκινώντας από τον εαυτό μου.

7 ετών. Το διαζύγιο των γονιών μου και όσα συνόδευσε αυτό τα επακόλουθα χρόνια. 13 ετών. Μια σύντομη πλατωνικη σχέση που κατέληξε σε μια ψεύτικη φήμη- σκάνδαλο- κουτσομπολιό. 19 ετών. Ένας έρωτας, ένας γάμος. 44 ετών. Η συνειδητοποίηση ότι είμαι εγωιστρια ( πρώτο σοκ)... Οτι λανθασμένα θεωρούσα πως τιμωρουσα τους άλλους ενώ στην πραγματικότητα τιμωρουσα τον εαυτό μου (δεύτερο σοκ) .Όταν καταφέρω να συγχωρεσω αυτούς που με πληγώσαν και με προδωσαν τότε θα μπορώ να πω πως λίγο θα έχω βελτιωθεί...