SOS Παθολογική ζήλια και διαζυγιο με νήπιο.

SOS Παθολογική ζήλια και διαζυγιο με νήπιο.

Καλησπερα σε όλους. Είμαι 23 ετών παντρεμένη με ένα παιδάκι 2 ετών. Ερωτεύτηκα παρά πολυ τον άντρα μου κι αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί του σε μια αλλη πολη. Ο άντρας μου όμως χωρίς να του έδωσα ποτέ κανένα δικαίωμα,άρχισε να με ζηλευει παθολογικά και 3 χρόνια δεν έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση. Ζω στο σπίτι με τα πεθερικά μου τα οποία αποκαλώ γονείς μου,πλένω ,μαγειρετω  για όλη την οικογένεια,δεν βγαίνω από το σπίτι μονη,δεν έχω επαφή με φιλες- φίλους,ούτε φβ, ινσταγκραμ κτλ. Προσπαθώ να κάνω ότι θέλει όμως με κατηγορεί για ατομα που εγώ η ίδια ούτε καν γνωρίζω, για συγγενείς του, ότι βάζω άλλους στο σπίτι και κλειδωνω το μωρό μου στο μπανιο και άλλα πολλα. Ελέγχει τα πάντα, με μυρίζει,δε Μ αφήνει να αλλάζω σεντοσεν, αν χάσω έστω μια πιπιλα η κάτι με κατηγορεί ότι πήγα σε καποιον. Εγώ. Συνέχεια κλαιω, πολλές φορές πήγα σε γιατρό μαζί του και στον μήνα πάνω σταματουσε να πηγαίνει. Με βρίζει μπροστά σε ολους τους συγγενεις του κι εγώ νιώθω ότι είμαι τόσο μόνη Μ και λυπάμαι για το μωρι μου που ακουει όλα αυτά. Χθες ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε στο πατρικό μου με το παιδί. Είπαμε να μείνουμε χωρια να σκεφτούμε. Η λογική μου λέει να χωρίσω γιατι υποφέρω και δεν αλλάζει.απο την άλλη σκεφτοσκέ το παιδί μου και λυπάμαι κ τον άντρα μου γιατί θα του λείπει και το παιδι,και είναι άρρωστος όμως δεν αλλάζει με τίποτα. Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλη .δεν ξέρω τι να κάνω πια

Θα προτεινα να πατε σε συμβουλο σχεσεων για να αντιμετωπισετε την κατασταση.

Ολα αυτα που περιγραφετε δεν ειναι αντιμετωπισιμα με συμβουλες απο ενα φορουμ .

Δεν διευκρινιζετε αν ο συζυγος εχει γενικα αλλα θεματα( πχ εξαρτησεις ) ή περιεργες συμπεριφορες και προς αλλα ατομα του οικ περιβαλλοντος( πιθανοτατα και προς το παιδι αργοτερα).

Ναι συμφωνω και εγω να πατε σε συμβουλο σχεσεων...ετσι κανουν οσα ζευγαρια εχουν τα θεματακια τους

 

Ορο για να μεινεις μαζι του ξανα ειναι...

 

Το να ζησετε μονοι σας χωρις τους γονεις του...

 

Δυο...να επισκεφτει γιατρο, να δει τι του συμβαινει γιατι σιγουρα κατι εχει...

 

Τριο...αρχισε να σκεφτεσαι να εργαστεις και να ασχοληθεις αποκλειστικα με το μωρο σου...

 

ΜΗΝ επιστρεψεις ποτε, αν δεν γινουν αυτα...

 

Και δεν τα λεω για εσας τους μεγαλους...

 

Για το μωρο τα λεω...

 

Ομιλησα και εδω...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Tzwtzw

SOS Παθολογική ζήλια και διαζυγιο με νήπιο.

Καλησπερα σε όλους. Είμαι 23 ετών παντρεμένη με ένα παιδάκι 2 ετών. Ερωτεύτηκα παρά πολυ τον άντρα μου κι αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί του σε μια αλλη πολη. Ο άντρας μου όμως χωρίς να του έδωσα ποτέ κανένα δικαίωμα,άρχισε να με ζηλευει παθολογικά και 3 χρόνια δεν έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση. Ζω στο σπίτι με τα πεθερικά μου τα οποία αποκαλώ γονείς μου,πλένω ,μαγειρετω  για όλη την οικογένεια,δεν βγαίνω από το σπίτι μονη,δεν έχω επαφή με φιλες- φίλους,ούτε φβ, ινσταγκραμ κτλ. Προσπαθώ να κάνω ότι θέλει όμως με κατηγορεί για ατομα που εγώ η ίδια ούτε καν γνωρίζω, για συγγενείς του, ότι βάζω άλλους στο σπίτι και κλειδωνω το μωρό μου στο μπανιο και άλλα πολλα. Ελέγχει τα πάντα, με μυρίζει,δε Μ αφήνει να αλλάζω σεντοσεν, αν χάσω έστω μια πιπιλα η κάτι με κατηγορεί ότι πήγα σε καποιον. Εγώ. Συνέχεια κλαιω, πολλές φορές πήγα σε γιατρό μαζί του και στον μήνα πάνω σταματουσε να πηγαίνει. Με βρίζει μπροστά σε ολους τους συγγενεις του κι εγώ νιώθω ότι είμαι τόσο μόνη Μ και λυπάμαι για το μωρι μου που ακουει όλα αυτά. Χθες ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε στο πατρικό μου με το παιδί. Είπαμε να μείνουμε χωρια να σκεφτούμε. Η λογική μου λέει να χωρίσω γιατι υποφέρω και δεν αλλάζει.απο την άλλη σκεφτοσκέ το παιδί μου και λυπάμαι κ τον άντρα μου γιατί θα του λείπει και το παιδι,και είναι άρρωστος όμως δεν αλλάζει με τίποτα. Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλη .δεν ξέρω τι να κάνω πια

 

 

Καλησπέρα Tzwtzw, καλωσόρισες στο sxeseis. 

Το θέμα σου δε ξέρω απο που να το πιάσω...

• "Είπαμε να μείνουμε χώρια να σκεφτούμε", η άποψή μου είναι ότι ο συγκρεκριμένος άνθρωπος στη συγκεκριμένη στιγμή δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα "λογικά", φαίνεται να έχει ψυχοπαθολογία. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες είπες ότι πήγατε στο παρελθόν σε γιατρούς και δεν ακολούθησε τις θεραπείες. Εσύ γνωρίζεις αναλυτικά τα ψυχικά συμπτώματα που έχει ο άνδρας σου. Μόνο να σε ενημερώσω ότι υπάρχουν διάφορες ψυχιατρικές ασθένειες, που "αλλάζουν" τον άνθρωπο για κάποιες περιόδους, εκεί η οικογένεια, εάν ενδιαφέρεται δεν τον παρατάει, είναι "υποχρεωμένη" να τον βοηθήσει έστω και με εισαγγελική παραγγελία για ακούσια νοσηλεία... Διότι το άτομο αδυνατεί να λάβει αποφάσεις που αφορούν την ίδια του την υγεία.
• Σαφώς,το παιδί δεν πρέπει να βρίσκεται σε ένα τέτοιο περιβάλλον, καλά έκανες και το απομάκρυνες. Θα γεμίσει με περισσότερα ψυχικά τραύματα εάν μεγαλώσει έτσι, απ' ότι εαν μείνει μόνο με τη μητέρα του, σε ήρεμο περιβάλλον.
• Όσον αφορά εσένα, η άποψή μου είναι ότι δεν πρέπει να αφήνεις να σου φέρεται έτσι ο άνδρας σου. Είσαι άνθρωπος με υποστάσεις και δικαιώματα. Με αυτά που αναφέρεις, φαίνεται οτι παραβιάζει πολλά δικαιώματα σου.

Λοιπόν, για να μην το κουράζω το θέμα. Εγώ στη θέση σου, εάν ήθελα να σηκώσω το βάρος και να προσπαθήσω να είμαστε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Θα πήγαινα σε έναν ψυχίατρο, θα του έλεγα λεπτομέρειες. Τουλάχιστον για να καταλάβω εάν νομικά, θα μπορούσα να κάνω εισαγγελική παραγγελία.Εάν ναι, θα την έκανα, μετά τη νοσηλεία θα τον βοηθούσα να σταθεί στα πόδια του...και να λύσουμε μια μια τις δυσκολίες μαζί για να μεγαλώσουμε το παιδί μας σωστά. 
Εάν έβλεπα ότι δεν μπορώ να σηκώσω τέτοιο βάρος. Ότι είμαι μικρή και έχω χρόνια μπροστά μου, να "ξαναφτιάξω¨μια πιο ήρεμη και νέα ζωή. Θα χώριζα, πριν να είναι αργά. Πριν η κατάσταση γίνει χειρότερη και το παιδί που δεν φταίει σε τίποτα τραυματιστεί. Αλλά, όταν θα χώριζα, θα φρόντιζα να βρεθώ με το αμέσως μετά απο μένα, πιο στενό του, οικογενειακό περιβάλλον. Θα τους ανέφερα ότι όλη αυτή η συμπεριφορά θέτει σε κίνδυνο μέχρι και τον ίδιο, και ότι θα πρέπει να ασχοληθούν με εκείνον, να τον πάνε σε γιατρό.

Καλού κακού...γιατρός γιατρός γιατρός.

Το παιδί σου και τα μάτια σου ... φύγε όσο είναι νωρίς είσαι νέα πολύ για τέτοιο εγκλωβισμό δεν θα μπορεσεις να ελεγξεις μέλλουσες καταστάσεις που θα βλάψουν και τους τρείς σας. 

Μείνε μακριά του, βοήθησε από μακριά με το να το γνωστοποιησεις στους γονείς του, σε γιατρό και εισαγγελέα...

Καλό κουράγιο. Μερικές φορές δεν ξέρω αν αρκεί η αγάπη...κι αν μπορεί να δώσει λύση. 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Tzwtzw

SOS Παθολογική ζήλια και διαζυγιο με νήπιο.

Καλησπερα σε όλους. Είμαι 23 ετών παντρεμένη με ένα παιδάκι 2 ετών. Ερωτεύτηκα παρά πολυ τον άντρα μου κι αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί του σε μια αλλη πολη. Ο άντρας μου όμως χωρίς να του έδωσα ποτέ κανένα δικαίωμα,άρχισε να με ζηλευει παθολογικά και 3 χρόνια δεν έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση. Ζω στο σπίτι με τα πεθερικά μου τα οποία αποκαλώ γονείς μου,πλένω ,μαγειρετω  για όλη την οικογένεια,δεν βγαίνω από το σπίτι μονη,δεν έχω επαφή με φιλες- φίλους,ούτε φβ, ινσταγκραμ κτλ. Προσπαθώ να κάνω ότι θέλει όμως με κατηγορεί για ατομα που εγώ η ίδια ούτε καν γνωρίζω, για συγγενείς του, ότι βάζω άλλους στο σπίτι και κλειδωνω το μωρό μου στο μπανιο και άλλα πολλα. Ελέγχει τα πάντα, με μυρίζει,δε Μ αφήνει να αλλάζω σεντοσεν, αν χάσω έστω μια πιπιλα η κάτι με κατηγορεί ότι πήγα σε καποιον. Εγώ. Συνέχεια κλαιω, πολλές φορές πήγα σε γιατρό μαζί του και στον μήνα πάνω σταματουσε να πηγαίνει. Με βρίζει μπροστά σε ολους τους συγγενεις του κι εγώ νιώθω ότι είμαι τόσο μόνη Μ και λυπάμαι για το μωρι μου που ακουει όλα αυτά. Χθες ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε στο πατρικό μου με το παιδί. Είπαμε να μείνουμε χωρια να σκεφτούμε. Η λογική μου λέει να χωρίσω γιατι υποφέρω και δεν αλλάζει.απο την άλλη σκεφτοσκέ το παιδί μου και λυπάμαι κ τον άντρα μου γιατί θα του λείπει και το παιδι,και είναι άρρωστος όμως δεν αλλάζει με τίποτα. Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλη .δεν ξέρω τι να κάνω πια

 

 

Καλού κακού...γιατρός γιατρός γιατρός.

Το παιδί σου και τα μάτια σου ... φύγε όσο είναι νωρίς είσαι νέα πολύ για τέτοιο εγκλωβισμό δεν θα μπορεσεις να ελεγξεις μέλλουσες καταστάσεις που θα βλάψουν και τους τρείς σας. 

Μείνε μακριά του, βοήθησε από μακριά με το να το γνωστοποιησεις στους γονείς του, σε γιατρό και εισαγγελέα...

Καλό κουράγιο. Μερικές φορές δεν ξέρω αν αρκεί η αγάπη...κι αν μπορεί να δώσει λύση. 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Tzwtzw

SOS Παθολογική ζήλια και διαζυγιο με νήπιο.

Καλησπερα σε όλους. Είμαι 23 ετών παντρεμένη με ένα παιδάκι 2 ετών. Ερωτεύτηκα παρά πολυ τον άντρα μου κι αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί του σε μια αλλη πολη. Ο άντρας μου όμως χωρίς να του έδωσα ποτέ κανένα δικαίωμα,άρχισε να με ζηλευει παθολογικά και 3 χρόνια δεν έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση. Ζω στο σπίτι με τα πεθερικά μου τα οποία αποκαλώ γονείς μου,πλένω ,μαγειρετω  για όλη την οικογένεια,δεν βγαίνω από το σπίτι μονη,δεν έχω επαφή με φιλες- φίλους,ούτε φβ, ινσταγκραμ κτλ. Προσπαθώ να κάνω ότι θέλει όμως με κατηγορεί για ατομα που εγώ η ίδια ούτε καν γνωρίζω, για συγγενείς του, ότι βάζω άλλους στο σπίτι και κλειδωνω το μωρό μου στο μπανιο και άλλα πολλα. Ελέγχει τα πάντα, με μυρίζει,δε Μ αφήνει να αλλάζω σεντοσεν, αν χάσω έστω μια πιπιλα η κάτι με κατηγορεί ότι πήγα σε καποιον. Εγώ. Συνέχεια κλαιω, πολλές φορές πήγα σε γιατρό μαζί του και στον μήνα πάνω σταματουσε να πηγαίνει. Με βρίζει μπροστά σε ολους τους συγγενεις του κι εγώ νιώθω ότι είμαι τόσο μόνη Μ και λυπάμαι για το μωρι μου που ακουει όλα αυτά. Χθες ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε στο πατρικό μου με το παιδί. Είπαμε να μείνουμε χωρια να σκεφτούμε. Η λογική μου λέει να χωρίσω γιατι υποφέρω και δεν αλλάζει.απο την άλλη σκεφτοσκέ το παιδί μου και λυπάμαι κ τον άντρα μου γιατί θα του λείπει και το παιδι,και είναι άρρωστος όμως δεν αλλάζει με τίποτα. Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλη .δεν ξέρω τι να κάνω πια

 

 

Οροι* . . . . . . . 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 4 από Enikos

Ορο* για να μεινεις μαζι του ξανα ειναι...

 

Το να ζησετε μονοι σας χωρις τους γονεις του...

 

Δυο...να επισκεφτει γιατρο, να δει τι του συμβαινει γιατι σιγουρα κατι εχει...

 

Τριο...αρχισε να σκεφτεσαι να εργαστεις και να ασχοληθεις αποκλειστικα με το μωρο σου...

 

ΜΗΝ επιστρεψεις ποτε, αν δεν γινουν αυτα...

 

Και δεν τα λεω για εσας τους μεγαλους...

 

Για το μωρο τα λεω...

 

Ομιλησα και εδω...

 

 

 

 

περα απο τα αυτονοητα που ειπε ο ενικος πιο πανω. και ακριβως οπως σου ειπε η alisida οποσδηποτε σε ειδικο. οχι εδω. αυτο που περιγραφης ειναι επικυνδυνο και για σενα και το παιδι. ...

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Tzwtzw

SOS Παθολογική ζήλια και διαζυγιο με νήπιο.

Καλησπερα σε όλους. Είμαι 23 ετών παντρεμένη με ένα παιδάκι 2 ετών. Ερωτεύτηκα παρά πολυ τον άντρα μου κι αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί του σε μια αλλη πολη. Ο άντρας μου όμως χωρίς να του έδωσα ποτέ κανένα δικαίωμα,άρχισε να με ζηλευει παθολογικά και 3 χρόνια δεν έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση. Ζω στο σπίτι με τα πεθερικά μου τα οποία αποκαλώ γονείς μου,πλένω ,μαγειρετω  για όλη την οικογένεια,δεν βγαίνω από το σπίτι μονη,δεν έχω επαφή με φιλες- φίλους,ούτε φβ, ινσταγκραμ κτλ. Προσπαθώ να κάνω ότι θέλει όμως με κατηγορεί για ατομα που εγώ η ίδια ούτε καν γνωρίζω, για συγγενείς του, ότι βάζω άλλους στο σπίτι και κλειδωνω το μωρό μου στο μπανιο και άλλα πολλα. Ελέγχει τα πάντα, με μυρίζει,δε Μ αφήνει να αλλάζω σεντοσεν, αν χάσω έστω μια πιπιλα η κάτι με κατηγορεί ότι πήγα σε καποιον. Εγώ. Συνέχεια κλαιω, πολλές φορές πήγα σε γιατρό μαζί του και στον μήνα πάνω σταματουσε να πηγαίνει. Με βρίζει μπροστά σε ολους τους συγγενεις του κι εγώ νιώθω ότι είμαι τόσο μόνη Μ και λυπάμαι για το μωρι μου που ακουει όλα αυτά. Χθες ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε στο πατρικό μου με το παιδί. Είπαμε να μείνουμε χωρια να σκεφτούμε. Η λογική μου λέει να χωρίσω γιατι υποφέρω και δεν αλλάζει.απο την άλλη σκεφτοσκέ το παιδί μου και λυπάμαι κ τον άντρα μου γιατί θα του λείπει και το παιδι,και είναι άρρωστος όμως δεν αλλάζει με τίποτα. Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλη .δεν ξέρω τι να κάνω πια

 

 

και καπως ετσι καταληγουν ολα αυτα !

απορω με το μυαλο που κουβαλατε ορισμενες παντως 

23 χρονων δεν ηθελες να κανεις πραγματα στη ζωη σου και ηθελες να δεσμευτεις ετσι..

τωρα τι να σου πω...καλα ξεμπερδεματα!

κριμα το παιδακι που δεν φταει σε τιποτα!

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Tzwtzw

SOS Παθολογική ζήλια και διαζυγιο με νήπιο.

Καλησπερα σε όλους. Είμαι 23 ετών παντρεμένη με ένα παιδάκι 2 ετών. Ερωτεύτηκα παρά πολυ τον άντρα μου κι αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί του σε μια αλλη πολη. Ο άντρας μου όμως χωρίς να του έδωσα ποτέ κανένα δικαίωμα,άρχισε να με ζηλευει παθολογικά και 3 χρόνια δεν έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση. Ζω στο σπίτι με τα πεθερικά μου τα οποία αποκαλώ γονείς μου,πλένω ,μαγειρετω  για όλη την οικογένεια,δεν βγαίνω από το σπίτι μονη,δεν έχω επαφή με φιλες- φίλους,ούτε φβ, ινσταγκραμ κτλ. Προσπαθώ να κάνω ότι θέλει όμως με κατηγορεί για ατομα που εγώ η ίδια ούτε καν γνωρίζω, για συγγενείς του, ότι βάζω άλλους στο σπίτι και κλειδωνω το μωρό μου στο μπανιο και άλλα πολλα. Ελέγχει τα πάντα, με μυρίζει,δε Μ αφήνει να αλλάζω σεντοσεν, αν χάσω έστω μια πιπιλα η κάτι με κατηγορεί ότι πήγα σε καποιον. Εγώ. Συνέχεια κλαιω, πολλές φορές πήγα σε γιατρό μαζί του και στον μήνα πάνω σταματουσε να πηγαίνει. Με βρίζει μπροστά σε ολους τους συγγενεις του κι εγώ νιώθω ότι είμαι τόσο μόνη Μ και λυπάμαι για το μωρι μου που ακουει όλα αυτά. Χθες ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε στο πατρικό μου με το παιδί. Είπαμε να μείνουμε χωρια να σκεφτούμε. Η λογική μου λέει να χωρίσω γιατι υποφέρω και δεν αλλάζει.απο την άλλη σκεφτοσκέ το παιδί μου και λυπάμαι κ τον άντρα μου γιατί θα του λείπει και το παιδι,και είναι άρρωστος όμως δεν αλλάζει με τίποτα. Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλη .δεν ξέρω τι να κάνω πια

 

 

Το παιδί όσο μένει σ' ένα τετοιο περιβάλλον τόσο χειρότερα είναι.

 Καμία φορά Είναι καλύτερα να είσαι μακριά απ' τον ένα γονιό αν η κατάσταση γίνεται τοξική.Ακόμα κ σ αυτή την ηλικία το παιδί καταλαβαίνει κ επηρεάζεται.ανθρωπος που είναι τόσο ακραία ζηλιάρης για μένα δείχνει ότι αυτός παίζει κ αλλού κ νιώθει ανασφάλεια,αυτές είναι άρρωστες συμπεριφορές,ούτε σε ζηλεύει πραγματικά ούτε σε θέλει όσο νομίζεις.οι δικοί του γονείς πως του φέρονται?με ποιανού το μέρος είναι?

Που είναι οι γονείς σου σε όλο αυτό? Δεν ξέρω πως περνάει η κόρη τους?

Είσαι 23, πιστεύεις ακόμα ότι μπορείς να αντέξεις κι άλλο μέχρι να τους σιχαθείς κ το παιδί σου να έχει κατάλοιπα κ άσχημες επιθετικές συμπεριφορές?Κ σε σύμβουλο να πάτε στα ίδια θα καταλειξετε.αλλα μπορείς να του το προτείνεις.Επίσης οι δικοί του γονείς τι ρόλο έχουν στο σπίτι κ στο παιδι? Έχεις σπουδάσει κάτι?

δεν θα πω αυτα τα τετριμμενα 

 

γιατι τοσο μικρη κοπελα αντι να βελτιωθεις σαν ατομο 

 

να μορφωθεις και να καλλιεργηθεις στην ηλικια των 23 

 

γεμισες την ζωη σου με ευθυνες γαμους παιδια και οικογενεια ,...

αυτο εγινε ,,.δεν γυριζει πισω ,,,

ο συζυγος σου ποσων ετων ειναι ; 

 

εργαζεται; 

 

αν εργαζεται και εχετε ενα σταθερο εισοδημα για ν αναλαβει την καθημερινοτητα σας και τα οικονομικα της εξοδα ,,,

 

παρε τον συζυγο και μαζι με το παιδι τραβα να νοικιασεις ενα δικο σου σπιτι μακρια απο τους γονεις του ,,,

 

και κατοπιν ψαξε μια δουλεια να εργαστεις κι εσυ 

 

να συνεισφερεις στα οικονομικα σας ,,,

 

αφου βρεις μια λυση πρωτα με το ποιος θα σου προσεχει το παιδι ,,,

 

κι ολα αυτα 

 

επειδη τον ερωτευτηκες τρελα ...και εχεις δημιουργησει μια οικογενεια μ ενα παιδι ,,,

 

πιστευω οτι αν γινουν ολα αυτα εκεινος θα ισορροπησει  περισσοτερο και θα γινει  καλυτερος ,,,

 

γιατι η εμμονικη ζηλια διαισθανομαι ,,, οτι αλλου εχει την αιτια ,,,

 

αν ομως δεν εργαζεται τον συντηρουν οι δικοι του και εξαναγκαζει κι εσενα να το λουζεσαι ,,

 

στειλε μηνυμα στον πατερα σου ,,,να ερθει να σε παρει πισω με το παιδι ,,,

 

κι αν ο συζυγος σου χτισει μια υγιη ζωη για τον ιδιο και για εσας

 

 ξαναγυριζεις δινοντας του μια ευκαιρια 

 

αλλιως τραβα παρακατω την ζωη σου 

 

βρισκοντας μια δουλεια μονη σου 

 

και με την βοηθεια των γονιων σου μεγαλωσε το παιδι ,,..

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Tzwtzw

SOS Παθολογική ζήλια και διαζυγιο με νήπιο.

Καλησπερα σε όλους. Είμαι 23 ετών παντρεμένη με ένα παιδάκι 2 ετών. Ερωτεύτηκα παρά πολυ τον άντρα μου κι αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί του σε μια αλλη πολη. Ο άντρας μου όμως χωρίς να του έδωσα ποτέ κανένα δικαίωμα,άρχισε να με ζηλευει παθολογικά και 3 χρόνια δεν έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση. Ζω στο σπίτι με τα πεθερικά μου τα οποία αποκαλώ γονείς μου,πλένω ,μαγειρετω  για όλη την οικογένεια,δεν βγαίνω από το σπίτι μονη,δεν έχω επαφή με φιλες- φίλους,ούτε φβ, ινσταγκραμ κτλ. Προσπαθώ να κάνω ότι θέλει όμως με κατηγορεί για ατομα που εγώ η ίδια ούτε καν γνωρίζω, για συγγενείς του, ότι βάζω άλλους στο σπίτι και κλειδωνω το μωρό μου στο μπανιο και άλλα πολλα. Ελέγχει τα πάντα, με μυρίζει,δε Μ αφήνει να αλλάζω σεντοσεν, αν χάσω έστω μια πιπιλα η κάτι με κατηγορεί ότι πήγα σε καποιον. Εγώ. Συνέχεια κλαιω, πολλές φορές πήγα σε γιατρό μαζί του και στον μήνα πάνω σταματουσε να πηγαίνει. Με βρίζει μπροστά σε ολους τους συγγενεις του κι εγώ νιώθω ότι είμαι τόσο μόνη Μ και λυπάμαι για το μωρι μου που ακουει όλα αυτά. Χθες ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε στο πατρικό μου με το παιδί. Είπαμε να μείνουμε χωρια να σκεφτούμε. Η λογική μου λέει να χωρίσω γιατι υποφέρω και δεν αλλάζει.απο την άλλη σκεφτοσκέ το παιδί μου και λυπάμαι κ τον άντρα μου γιατί θα του λείπει και το παιδι,και είναι άρρωστος όμως δεν αλλάζει με τίποτα. Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλη .δεν ξέρω τι να κάνω πια

 

 

Για να πω την μαύρη αλήθεια πρώτη φορά βλέπω την όσφρηση να παίζει τέτοιο ρόλο στην σχέση δυο ανθρώπων. Επί του πρακτέου τώρα, όπως έχει προειπωθει η μόνη διέξοδος είναι η απομάκρυνση από το τοξικό περιβάλλον και αν και εφόσον ο σύζυγος λύσει τα θέματα που έχει είτε μόνος είτε με βοήθεια ειδικού το ξαναπιανετε από την αρχή, σε άλλο χώρο και άλλη βάση.

Δεν θα σταθω το γιατι κ πως δεσμευτηκες τοσο μικρη γιατι αυτο εγινε ..ομως αυτο που θα σου πω ειναι..ΦΥΓΕ ΧΘΕΣ!αν αγαπας το παιδι σου κ θες να μην ζησει μεσα σε ολη αυτη την αρρωστημενη κατασταση φυγε!!!Πρωτα για το παιδι κ μετα για σενα. Αυτη η αρρωστια δεν γιατρευεται..η ζηλεια.