Άνθρωποι γεμάτοι πάθη

Άνθρωποι γεμάτοι πάθη

Ο Γάλλος ποιητής Αρθούρος Ρεμπώ (Arthur Rimbaud) γεννήθηκε το 1854 και πέθανε το 1891 στην Μασσαλία. Έζησε βίο πλάνητα και τυχοδιωκτικό και, για ένα διάστημα, συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον Πωλ Βερλαίν. 

'Ηταν γιος ενός λοχαγού. Οι γονείς του χώρισαν και την ανατροφή του, καθώς και τις αδερφές του ανέλαβε η μητέρα τους, που προσπάθησε να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα των άσωτων αδερφών τους... 

Ο Αρθούρος από πολύ νωρίς είχε επιδείξει ασυνήθιστες πνευματικές ικανότητες και υπήρξε ο πιο διαπρεπής μαθητής στην Σαρλεβίλ και έγραφε με ιδιαίτερο ταλέντο στίχους στα Λατινικά.

Η έκρηξη του Γαλλο-Γερμανικού Πολέμου διέκοψε τις σπουδές του και το έσκασε τον Αύγουστο του 1870 για το Παρίσι. Επειδή ταξίδεψε χωρίς εισιτήριο συνελήφθη και μπήκε για λίγο στη φυλακή. Όλα αυτά είχαν σαν συνέπεια να καταταγεί στην Εθνοφρουρά. Τον Οκτώβριο εξαφανίστηκε πάλι και περιπλανήθηκε στην Βόρεια Γαλλία και στο Βέλγιο εν μέσω του πολέμου. Μετά επέστρεψε και καθαρόγραψε τα ποιήματα που είχε συνθέσει στην διάρκεια των 2 εβδομάδων ελευθερίας, πείνας και δυσκολιών που αντιμετώπισε. Ήταν φανερό πως η δυστυχία σε συνδυασμό με την αίσθηση ελευθερίας που είχε μόλις γευτεί αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης...

Στα ποιήματα αυτά, τα οποία ήσαν και τα πρώτα εντελώς πρωτότυπα έργα του, εκφράζεται μια αθώα χαρά για την ζωή και την ελευθερία. Η μητέρα του με την βοήθεια της αστυνομίας φρόντισε να τον επαναφέρει στο σπίτι, αλλά τον Φεβρουάριο του 1871 ο Ρεμπώ πούλησε το ρολόι του (ο χρόνος δεν είχε πια σημασία γι αυτόν) και έφυγε πάλι για το Παρίσι όπου έζησε δύο εβδομάδες μέσα σε μεγάλη ανέχεια.

(Συνεχίζεται..)

Πηγές: Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα και Internet

                                             "Χρονια καλα Ρεντ"

https://www.youtube.com/watch?v=vNpnM961DjQ

Επέστρεψε στο σπίτι του με τα πόδια στις αρχές Μαρτίου, εντελώς αλλαγμένος. Αποκήρυξε τα προηγούμενα ποιήματά του θεωρώντας τα ψεύτικα. Την περίοδο αυτή έγραψε μερικά από τα πιο βίαια και βλάσφημα ποιήματά του, στα οποία εξέφρασε την αηδία του για όσα έβλεπε γύρω του, την επιθυμία φυγής σε έναν κόσμο αθωότητας και την αίσθηση του αγώνα ανάμεσα στο καλό και το κακό. Η συμπεριφορά του ανακλούσε την ποιητική του διάθεση - αρνιόταν να εργαστεί και περνούσε τις μέρες του πίνοντας και τρώγοντας στα καφενεία, εκδηλώνοντας συνειδητή ανταρσία εναντίον της θρησκείας, της ηθικής και κάθε είδους πειθαρχίας. Την ίδια περίοδο διάβαζε βιβλία φιλοσοφίας, Καββάλας, μαγείας και αλχημείας διαμορφώνοντας το νέο αισθητικό του πιστεύω. Έστειλε με αυτό το σκεπτικό δύο περίφημες επιστολές που έγιναν γνωστές με τον τίτλο: Επιστολές του οραματιστή.

(Συνεχίζεται...)

Συγνώμη που είναι μικρές οι συνέχειες ως τώρα αλλά είμαι λίγο άρρωστος και προσπαθώ να είναι περιεκτικές τουλάχιστον 

Στα τέλη Αυγούστου του 1871, έπειτα από παρότρυνση ενός φίλου, ο Ρεμπώ έστειλε στον Πωλ Βερλαίν δείγματα των νέων ποιημάτων του. Ο Βερλαίν εντυπωσιασμένος τον κάλεσε στο Παρίσι πληρώνοντάς του και τα ναύλα. Σε μια έκρηξη αυτοπεποίθησης ο Ρεμπώ συνέθεσε το ποίημα Το μεθυσμένο καράβι. Με το αριστούργημα αυτό κατέκτησε μια από τις υψηλότερες κορυφές της τέχνης του.

Έφτασε στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 1871 και έμεινε για 3 μήνες με τον Βερλαίν και την γυναίκα του. Γνώρισε τους περισσότερους από τους γνωστούς ποιητές της εποχής, αλλά τους αντιμετώπισε όλους σχεδόν προκλητικά (εκτός βέβαια από τον Βερλαίν). Όντας ασυμβίβαστος και αντισυμβατικός με αλαζονική, άξεστη και χυδαία συμπεριφορά. Του ζητήθηκε να φύγει από το σπίτι. Έζησε στην κραιπάλη και την μέθη, ενώ ο ομοφυλοφιλικός του δεσμός με τον Βερλαίν προκάλεσε σκάνδαλο. Τον Μάρτιο γύρισε στην Σαρλεβίλ. Και τον Μάιο ο Βερλαίν, μην μπορώντας να ζήσει χωρίς αυτόν, τον κάλεσε πίσω.

Μετά, αφού ο Βερλαίν εγκατέλειψε οριστικά την σύζυγό του, έφυγαν για το Λονδίνο. Επέστρεψε για λίγο στην οικογένειά του τα Χριστούγεννα αλλά ο Βερλαίν τον κάλεσε πίσω τον Ιανουάριο του 1873 και για να προκαλέσει την συμπάθειά του προσποιήθηκε πως ήταν άρρωστος. Και πάλι τον Απρίλιο γύρισε πίσω σ' ένα αγρόκτημα κοντά στην Σαρλεβίλ συγγράφοντας πυρετωδώς. Το έργο του αυτό τιτλοφορήθηκε: Μια εποχή στην κόλαση.

Ένα μήνα αργότερα και πάλι ο Βερλαίν έπεισε τον Ρεμπώ να τον συνοδεύσει στο Λονδίνο. Γεμάτος ενοχές ο Ρεμπώ διότι είχε αφεθεί να υποκύψει σε μια επιρροή από την οποία επιθυμούσε διακαώς ν' απαλλαγεί, συμπεριφέρθηκε στον Βερλαίν με σαδιστική σκληρότητα, με κάποια διαλείμματα καλοσύνης όταν τον κυρίευαν τύψεις...

Και το κακό δεν άργησε να γίνει: Όταν ο Ρεμπώ προσπάθησε να φύγει ο Βερλαίν τον πυροβόλησε στον καρπό, ίσως για να του στερήσει την δυνατότητα να γράφει...

Όταν ο Ρεμπώ συνήλθε ολοκλήρωσε το έργο Μια εποχή στην κόλαση, το οποίο αναφέρεται στην κάθοδό του στην κόλαση και την αποτυχία του στην τέχνη και στον έρωτα. Εκδόθηκε μεν με σχετική επιτυχία στο Βέλγιο, αλλά στο Παρίσι το έργο του αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία ως ανεπαρκές και ακραίο τότε, και με λίγη αναγνωρισιμότητα... Μην έχοντας την δυνατότητα να πληρώσει τους τυπογράφους εγκατέλειψε την έκδοση και έκαψε τα χειρόγραφα. Η ζωή του, λόγω του χαρακτήρα του, υπήρξε γεμάτη από υπερβολές, ακρότητες και δυσκολίες.

 

(Συνεχίζεται..)

Περαστικα σου και χρονια πολλα. 

Παράθεση:
Σχόλιο # 4 από Red_Season

Συγνώμη που είναι μικρές οι συνέχειες ως τώρα αλλά είμαι λίγο άρρωστος και προσπαθώ να είναι περιεκτικές τουλάχιστον 

 

 

Βιος και πολιτεια αυτος ο Ρεμπω. Θα επρεπε να γυριστει ταινια η ζωη του.Αν δεν εχει γυριστει.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 7 από Sourya

Βιος και πολιτεια αυτος ο Ρεμπω. Θα επρεπε να γυριστει ταινια η ζωη του.Αν δεν εχει γυριστει.

 

 

Είναι συναρπαστικός άνθρωπος, όχι και πολύ συνηθισμένος...

Τα Σέβη μου Αγαπητέ Κόκκινε.;-) Περαστικά ρε σύ.;-)

Ευχαριστώ φίλοι μου για τις ευχές!

... Και πάμε στον Φεβρουάριο του 1874 πια, όταν ο ήρωάς μας επιστρέφει στο Λονδίνο με έναν έκλυτο μποέμ ποιητή - τον Ζερμαίν Νουβώ. Κέρδιζαν τα προς το ζην κάνοντας χειρωνακτικές εργασίες και συγγράφοντας. Ο Νουβώ τον άφησε τον Ιούνιο, ενώ ο Αρθούρος πεινούσε και ήταν άρρωστος. Στα τέλη Ιουλίου έπιασε πάντως δουλειά σ' ένα ταχυδρομικό γραφείο, αλλά τα Χριστούγεννα γυρίζει στην οικογένειά του για να μην επανέλθει ποτέ στην Αγγλία. Το κεφάλαιο αυτό της ζωής του είχε κλείσει. Η τελευταία συνάντηση με τον Βερλαίν, στις αρχές του 1875, τελείωσε με βίαιο καβγά. 

Την περίοδο 1875-76, φιλομαθής ον, έμαθε 4 ξένες γλώσσες: Γερμανικά, Αραβικά, Ινδουστανικά και Ρωσικά με απώτερο σκοπό να γνωρίσει τον κόσμο της εποχής του. Ως τον Ιούνιο του 1879 είχε περάσει τις Άλπεις με τα πόδια, είχε καταταγεί στον αποικιακό στρατό των Ολλανδικών Ινδιών, απ' όπου λιποτακτεί για άλλη μια φορά... Δουλεύει σε Γερμανικό τσίρκο και κατόπιν περιοδεύει στην Σκανδιναβία. Μετά πάει στην Αίγυπτο και στην Κύπρο όπου πιάνει δουλειά ως εργάτης. Όλη του την ζωή, εκτός από την Τέχνη του που υπηρέτησε πιστά, κάνει δουλειές του ποδαριού και αντιμετωπίζει δυσκολίες, υποφέροντας από αρρώστιες και ανέχεια...

Και τελικά εγκαταλείπει τον πλάνητα βίο του, όταν αρρωσταίνει βαριά από τυφοειδή πυρετό που παραλίγο να του κοστίζει την ίδια του τη ζωή. Πιο ώριμος πλέον κάνει κάποια σχέδια για ένα πιο σταθερό μέλλον. Αλλά αυτό δεν κρατάει παρά για λίγο μόνο: Την άνοιξη επιστρέφει στην Κύπρο, όπου εργάζεται ως αρχιεργάτης και οικοδόμος. Τα παρατά όλα και ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και άγνωστα, πάντοτε φτωχός και μόνος... Στο Άντεν δουλεύει για λίγο σ' έναν έμπορο καφέ. Πηγαίνει ακόμα πιο πέρα και γίνεται ο πρώτος λευκός που θα δει ποτέ η περιοχή Ογκαντέν της Αιθιοπίας. Οι εντυπώσεις του από όλα αυτά τα μέρη, που στέλνει τον Φεβρουάριο του 1884 στην Γεωγραφική Εταιρεία, προκαλεί το ενδιαφέρον του κόσμου.

Κατά την παραμονή του στην Αιθιοπία ζούσε πολύ απλά, όπως οι φτωχότεροι ιθαγενείς σε μια καλύβα. Σε αντίθεση με την αυστηρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τον εαυτό του, ήταν τελικά σεμνός και σκόρπιζε τα λιγοστά κέρδη του στους φτωχούς ιθαγενείς. Υπήρξε γενναιόδωρος και καλόκαρδος με τους απλούς ανθρώπους. Η ικανότητά του δε να μαθαίνει εύκολα ξένες γλώσσες και η ανθρωπιά που τελικά έδειξε στην ζωή του, ένας ιδιόρρυθμος και δύσκολος άνθρωπος, τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στους Αιθίοπες. Ήταν έντιμος και ειλικρινής. Όλα αυτά αποτυπώνονται σε επιστολές που έστειλε τότε στην μητέρα του, αποκαλύπτοντας την ανάγκη του για στοργή και πνευματική συντροφιά.

 

(Συνεχίζεται..)

Αν θυμάμαι καλά, κάποτε η ζωή μου ήταν έκπαγλη γιορτή
όπου άνοιγαν όλες οι καρδιές, και όλα τα κρασιά κυλούσαν...

Μια νύχτα πήρα στα γόνατά μου την Ομορφιά. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμισα..
Οπλίστηκα ενάντια στην εξουσία.
Όρμησα ύπουλα, σαν άγριο θηρίο, να πνίξω κάθε χαρά.
Η απόγνωση ήταν ο θεός μου. Κυλίστηκα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
Ξεγέλασα την τρέλα.
Σκέφτηκα να αναζητήσω το μυστικό του παλιού ξεφαντώματος, μήπως και ξαναβρώ το κέφι μου.

Σε ξορκίζω, καλέ μου Σατανά, μη με κοιτάς τόσο άγρια!
αποσπώ για σένα,
για σένα που εκτιμάς τους συγγραφείς χωρίς περιγραφές και διδαχές,
αυτές τις ελεεινές σελίδες από το σημειωματάριο ενός κολασμένου.
Πάει πια το πάθος του ανικανοποίητου.
Τη λύσσα, την ακολασία, την τρέλα, που τόσο καλά ξέρω πώς σε ανεβάζουν και πώς σε καταβαραθρώνουν, αυτό το βαρύ φορτίο το πέταξα από πάνω μου.

Ας δούμε νηφάλια το μέγεθος της αθωότητάς μου.  
Με κάνει και κλαίω η αθωότητά μου...


("Μια Εποχή στην Κόλαση" - Αποσπάσματα)

Κατά το διάστημα της απουσίας του, η ποίηση του διαδίδεται και γίνεται γνωστή όλο και περισσότερο στη Γαλλία. Ο Βερλαίν είχε γράψει για τον Ρεμπώ στο έργο του Οι καταραμένοι ποιητές και είχε εκδώσει μια επιλογή από ποιήματά του. Το έργο του γίνεται πλέον δεκτό με ενθουσιασμό! Ο Βερλαίν εξέδωσε και πλήθος άλλων έργων του και είναι άγνωστο ο μακρινός ταξιδευτής αν είδε ποτέ αυτές τις δημοσιεύσεις. Γνώριζε ασφαλώς ότι είχε γίνει διάσημος από την κυκλοφορία των καταραμένων ποιητών, διότι του απέστειλε μια επιστολή ένας παλιός συμμαθητής του, όπου του γνωστοποιούσε ότι αυτά τα ποιήματά του είχαν γίνει της μόδας στους ποιητικούς κύκλους.

Ο ίδιος είχε φυλάξει το γράμμα που έλαβε τον Ιούνιο του 1890 με το οποίο μια πνευματική επιθεώρηση τον καλούσε να επιστρέψει στη Γαλλία και να τεθεί επικεφαλής του ποιητικού κινήματος. Ποτέ δεν απάντησε στην πρόσκληση.

Τον Φεβρουάριο του 1891 παρουσιάστηκε όγκος στο δεξί του γόνατο. Οι θεραπείες στην Αφρική απέτυχαν και του συνέστησαν να επιστρέψει στη Γαλλία. Λίγο μετά την άφιξή του στην Μασσαλία χρειάστηκε να ακρωτηριάσουν το δεξί του πόδι. Η μητέρα του, η οποία του συμπαραστεκόταν δεν μπορούσε να καλύψει την ανάγκη του για παρηγοριά και ο Ρεμπώ έγραφε επιστολές στην αδερφή του, στις οποίες εξέφραζε όλη την απελπισία και απογοήτευσή του... Όταν επέστρεψε στο Ρος τον Ιούλιο, την φροντίδα του ανέλαβε η αδερφή του.

Η υγεία του συνεχώς χειροτέρευε. Τον Αύγουστο του 1891 ξεκίνησε το εφιαλτικό ταξίδι χωρίς γυρισμό στην Μασσαλία. Σύμφωνα με την διάγνωση, υπέφερε από καρκίνο και οι γιατροί πληροφορούσαν την αδερφή του, την Ιζαμπέλ, ότι δεν είχε καμία ελπίδα να ζήσει. Υπέστη μια φοβερά επώδυνη θεραπεία. Λίγο προτού πεθάνει, η Ιζαμπέλ τον έπεισε να εξομολογηθεί. Φαίνεται ότι αυτό τον γαλήνεψε. Αφύπνισε την ποιητική φαντασία της νεότητάς του και έγινε, άλλη μια φορά, οραματιστής. Τα οράματά του, σύμφωνα με τα λεγόμενα της αδερφής του, ξεπερνούσαν σε βάθος και ομορφιά εκείνα που του είχαν εμπνεύσει τις Εκλάμψεις. Για το γεγονός αυτό υπάρχει μόνο η μαρτυρία της Ιζαμπέλ, που ήταν και η τελευταία αποτυπωμένη έκφραση του ιδιαίτερου αυτού Ανθρώπου.

ΤΕΛΟΣ 

Επιτέλους ολοκλήρωσα την βιογραφία του Αρθούρου Ρεμπώ. Είναι και ο μόνος μη - αμερικανός με τον οποίο σχεδιάζω να ασχοληθώ σε αυτό το θέμα, άμα βρίσκω ελεύθερο χρόνο και την απαιτούμενη διάθεση.

Ο επόμενος θα αποκαλυφθεί κάποια στιγμή