Βοηθεια . . . . (η) . . .

Βοηθεια . . . . (η) . . .

 

Σημερα, αρμενισα με το μετρο ολο το λεκανοπεδιο σχεδον...

 

Ειναι το καλυτερο μου σε οτι αφορα, τις "μελετες" μου στα προσωπα, στις κινησεις, στα ντυσιματα, στις συμπεριφορες, στην εξιχνιαση του υφους που εχουν οι γυρω μου...

 

Μεσα απο αυτες τις μελετες μου, τσεκαρω τι υφος αποκτω και εγω οταν αποκωδικοποιησω η θεωρησω οτι αποκωδικοποιησα καποιο προσωπο. Βλεπω δηλαδη κατα ποσο με επηρεαζει η μαντεψια μου...

 

Σημερα, ισως για πρωτη φορα, συνειδητοποιησα οτι ειχα συμμαχους σε αυτη την εργασια μου...

 

Τους λογης λογης επαιτες, με ακορντεον, με παιδακια, με κυπελακια, με δημοσιες εξομολογησεις των επαιτων για τους λογους τους οποιους τους εφτασαν σε αυτο το σημειο...

 

Ηταν τοσοι πολλοι δε (στις διαδρομες που εκανα,  της ταξης των τριων ωρων περιπου), μετρησα γκρουπακια η και μεμονωμενους επαιτες που αριθμουσαν δεκαοκτω...(!)...ομοχειριες και "ελευθερους σκοπευτες" της επαιτειας...

 

Τα προσωπα του κοσμου αλλαζαν οψη, γινονταν πιο εκφραστικα στην θεα αυτων των ατομων... 

 

Διεκρινα απο συμπαθεια, αδιαφορια, εκνευρισμο μεχρι και ενταση...Καποιοι μουρμουριζαν κιολας...

 

Εγω, για να παρω θεση, αισθανθηκα αδιαφορια μπροστα στην ζητουμενη βοηθεια που μου απευθυνοταν...Καποια στιγμη στην πορεια θα το αιτιολογησω, επειδη δεν ειναι του παροντος...

 

Ειμαστε ολοι εμεις εδω λοιπον στο μετρο και συμβαινει μπροστα μας σε πρωτο προσωπο, να μας ζητουν βοηθεια...

 

Πως θα το αντιμετωπιζατε, τι θα σας προκαλουσε, πως θα αισθανοσασταν, θα βοηθουσατε ολους αυτους τους ανθρωπους, θα αδιαφορουσατε, θα εκνευριζοσασταν...σε τι εσωτερικη διεργασια θα βρισκοσασταν γενικως?...

 

Μας συμβαινει καθε μερα αλλωστε και απο ενα τετοιο περιστατικο οπου μας ζητειται βοηθεια...

 

Αφτο...

 

 

Πάνω από 35 χρόνια,

Δευτέρα με Παρασκευή στα ΜΜΜ (κυρίως Ηλεκτρικό και αργότερα Ηλεκτρικό/Μετρό)
τα έχω δει όλα και τα έχω ακούσει όλα

Μπορώ να πω οτι ξέρω τη σχολή marketing του καθενός,

τα συν και τα πλην στο πλασάρισμα της κάθε ιστορίας

και, καλώς ή κακώς, πλεόν παραμένω απαθής

Με μόνη εξαίρεση την εκμετάλλευση μικρών παιδιών

 

Εκεί γίνομαι τούρκα .

 

 

Χαρα στο κουραγιο σου . Εμενα μ αφηνουν αδιαφορη. . Δεν μπορουμε να βοηθουμε ολους αυτους. Πχ. Πας για καφε και περνουν διπλα σου 5,6. Ε δεν θα δωσω σ ολους. Τωρα αν ειναι κανενα μικρο παιδακι ισως.

Στα παιδάκια ειδικα δεν δίνω, ποτέ χρήματα.

Αν μπορώ θα του πάρω κάτι για να φάει.

Τα υπόλοιπα όλα τα αντιμετωπίζω αδιάφορα.

Η εμπειρία μου κ εμένα είναι αρκετά μεγάλη, πραγματικά οι "σχολές"  έχουν τα χαρακτηριστικά τους ... το ίδιο ποίημα στο σχετικό μέτρο ... 

Κάποια στιγμή μπήκαν στη ζωή του μετρό  "οι μουσικοί"  εκεί έγινα καπως σκεπτική ιδιαίτερα όταν το απολάμβανα/απολαμβανω  και θεωρω πως δίκαια  μπορώ να προσφέρω το φιλοδώρημα κάποιες φορές.  Όμως έπαψαν να είναι μεμονωμένοι, άρχισαν να σέρνουν παιδιά με ντενεκακι και δεν είχαν καμμιά σχέση με μουσικούς, οπότε αναθεωρησα ... κ το βλέπω ανά περίσταση. 

Είναι επάγγελμα το όποιο δεν βοηθω, επίσης είναι παράνομο επάγγελμα μόνο εκνευρισμό μου προκαλεί... 
Όλα τα είδη επαιτείας : αθίγγανοι, οι των σχολων, πρεζακια... και παιδάκια, πίσω από τα παιδάκια είναι οι "προαγωγοι" τους , αυτούς βοηθατε αν δίνετε στα παιδια ... 
Στα παιδιά όταν έχω κάτι φαγώσιμο στην τσαντα μου θα το προσφέρω... 

Έχω λυγίσει μια φορά με έναν νέο άντρα που ζήτησε το κολατσιό μας, κάτι φαγώσιμο  να πάει στα παιδιά του, δεν ήθελε χρήματα ... όλοι χρήματα του δώσαμε τον συναντησα δύο τρεις φορές... μετά μάλλον άλλαξε δρομολόγιο, σκέπτομαι πως σίγουρα τελικά ήταν ένας ακόμα επαγγελματίας επαίτης. 


Έχω λυγίσει μια δυο φορές με κυρίες  καθωσπρέπει μεγάλης ηλικίας που η φωνή δεν έβγαινε κ τα μάτια κοίταζαν κάτω.  Συνάντησα κ έναν κύριο τέτοιο, έξω από τράπεζα στα πρώτα χρόνια της κρίσης. 


Συναντούσα  συχνά στον ηλεκτρικό για Κηφισιά μια νάνο σαραντάρα ίσως, περιποιημένη της έδινα συχνά με το σκεπτικό πως η διαπλαση της κ η κρίση δεν θα της επέτρεπαν εργασία . Κάποια φορα μου λέει καποιος δίπλα μου... γιατί δίνεις σ αυτή...έχει μεγάλη περιουσία παίρνει σύνταξη και είναι κακιά... 
Η πλάκα είναι πως δεν έτυχε μετά από αυτό να την ξανασυναντησω...

 

Μα...λες αδιαφορη...ενω καπου δινεις. 

 

Το παιδακι να ξερεις, ειναι το εργαλειο αυτης της βιομηχανιας...

 

Αν δεν υπηρχαν παιδακια, θα εδινες σε καποιους και γιατι?...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 3 από Sourya

Χαρα στο κουραγιο σου . Εμενα μ αφηνουν αδιαφορη. . Δεν μπορουμε να βοηθουμε ολους αυτους. Πχ. Πας για καφε και περνουν διπλα σου 5,6. Ε δεν θα δωσω σ ολους. Τωρα αν ειναι κανενα μικρο παιδακι ισως.

 

 

Προχτες καποιος μου ζητησε λεφτα για να παρει οπως ειπε ψωμακι.Πηγα παραδιπλα και του πηρα ενα. Δεν το κανω ομως παντα.

Παράθεση:
Σχόλιο # 6 από Enikos

Μα...λες αδιαφορη...ενω καπου δινεις. 

 

Το παιδακι να ξερεις, ειναι το εργαλειο αυτης της βιομηχανιας...

 

Αν δεν υπηρχαν παιδακια, θα εδινες σε καποιους και γιατι?...

 

 

 

 

Κυκλοφορούσα επί 11 χρόνια με τον ηλεκτρικό .

Έμαθα τους " μόνιμους" που ζητούσαν χρήματα για να "φύγουν τον επόμενο μήνα στο εξωτερικό για επείγουσα επέμβαση" επί 11 χρόνια οι ίδιοι.

Δεν έδινα 

.Εδινα και δίνω μόνο στους μουσικούς ,άντε και σε όποιον δίνει αναπτηρες_στυλο 

...Παρ όλα αυτά,αισθάνομαι άβολα στη θέα επαιτών που με πλησιάζουν με θλιβερή εμφάνιση απλώνοντας το χέρι ...

 

 

,στα φανάρια δε δίνω σε κανέναν ...

,αντίθετα έχω κάνει δύο φορές καταγγελία για να υπερασπιστώ το δικαίωμα μου να οδηγώ στη χώρα μου ανενόχλητη ...

Το σωστο ειναι να μην δινεις τιποτα.Αυτο λενε η επισημη Πολιτεια,η αστυνομια και οι φιλανθρωπικες οργανωσεις.Εχω δωσει λιγες φορες λεφτα σε αστεγους που κοιμοντουσαν Μοναστηρακι και φαγητο παλι σε αστεγους

Ειναι μερικοί που το κάνουν από πραγματική αναγκη κ άλλοι το χουν για επάγγελμα αλλά κ μια κατηγορία που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς πιστεύω.

Το κράτος πλεον αντί να φροντίσει περισσότερο τους δικούς του ανθρώπους είναι σαν να τους δίνει μια κλοτσιά καθημερινά μέχρι να τους αποτελειώσει.

Αν θέλει κάποιος κ νιώσει ότι θέλει να δώσει καλά κάνει.κ εγώ βλέπω μερικούς κ τους ξέρω κ είναι ανάλογα το πώς θα νιώσω εκείνη την ώρα.μερικοι δε σας κρυβω τους εχω δει να γινονται επιθετικοι κ πιεστικοι κ ναι εκει σε κάνουν κ να μαζεύεσαι κ να σκύβεις αδιάφορος.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ελεημοσύνη είναι σπουδαίο πράγμα.κ μακάρι να κοιτάμε κ δίπλα μας,γείτονες κ φίλους να δούμε πως είναι κ να μη περίμενουμε να εμφανιστεί κάποιος στο μετρό,πλατεία για να ζητήσει την βοήθεια μας.

1972...11 χρονων,πειραιας,λιμανι στην πλατεια καραισκακη,μαθητης α γυμνασιου,πηγαινω να παρω το λεωφορειο να γυρισω σπιτι.με σταματαει ενας καμμια σαρανταπενταρια χρονων, μισοκακομοιρος,κρατουσε 5-6 ναϋλον σακουλες και με παρακαλαει να του δωσω εστω μια δραχμη να βγαλει εισητηριο να παει σπιτι του στην αιγινα γιατι του ειχαν κλεψει το πορτοφολι...ενα διφραγκακι ειχα ολο κι ολο,στρογγυλο,ολοστρογγυλο,τοσο ειχε τοτε το μαθητικο εισητηριο,του το δωκα και το κοψα με το δυο για το σπιτι...4 χλμ και πολλες ανηφορες...
τρεις μερες μετα,ναι ναι οπως ευκολα καταλαβατε,ο ιδιος ανθρωπος,στο ιδιο σημειο,με το ιδιο ντυσιμο,με σταματησε και με το ιδιο παραμυθι μου ζητουσε εστω μια δραχμη μπλα...μπλα...μπλα
περασαν πολλα χρονια για να το ξεπερασω και να ξαναδωσω στους επαγγελματιες των ΜΜΜ και των δρομων.σκεφτομουν πως μια στο εκατομμυριο να ειχαν πραγματικη αναγκη θα ηταν κριμα,πως ενταξει μικροποσα εδινα και πως δεν θα επρεπε να κουβαλαω το οτι μ επιασε κωτσο ο "αιγινητης".μεχρι
2004 αρχες...μπαινω απο πειραια στον ηλεκτρικο,τελευταιο βαγονι,ορθιος,διπλα στην πορτα.διπλα μου,δυο κουστουμαρισμενοι τυποι,μιλανε για τον ολυμπιακο.δευτερολεπτα πριν κλεισουν οι πορτες μπαινει ενας καμμια 30ρια χρονων,αναπηρος,με στρεβλωμενα χερια και ποδια και φατσα ιδια τον πονο που ειχε ο αλεφαντος οταν δεν του εδωσε το πεναλτι ο δουρος.
ξεκιναει το τραινο,ο αναπηρος βγαζει λογο και ζητα βοηθεια απο το αρτιμελες και υγιες χριστεπωνυμο πληθος,εγω βαζω το χερι στην τσεπη και πιανω κατι ευρωψιλα,ο ενας απο τους δυο τυπους διπλα μου σκουνταει τον αναπηρο και του λεει να ισιωσει...
ο αναπηρος μουρμουραει διαμαρτυρομενος,εγω ετοιμαζομαι να ζητησω το λογο απο τον τυπο,αυτος βγαζει ταυτοτητα και λεει στον αναπηρο "ασφαλεια,ισιωσε τωρα αμεσως,αλλιως στο φαληρο,κατεβαινεις μαζι μας και παμε στο τμημα"
για ποτε ισιωσε...σκεφτηκα οτι καπως ετσι πρεπει να ισιωσε και ο Χριστος τον παραλυτο.αμαρτια αλλα το σκεφτηκα.
απο τοτε,σφιγγομαι,ξεσφιγγομαι,ντρεπομαι αλλα αν δεν ξερω προσωπικα τον αιτουντα βοηθεια,δεν...

Σας λεει κατι το "κανε το καλο και ριξτο στον γυαλο?"...

Αν ναι, υπο ποιες συνθηκες?...

Αν οχι, κατω απο ποια κριτηρια?...

Η ηθικη σας πως μεταφραζεται σε εργο, μπροστα στην εκκληση βοηθειας?...

(λιγο πιο βαθεια τωρα...) . . . .

 στο μετρό δεν έχει νόημα να δώσεις...

 

είναι υψηλά τα μεροκάματα...

μεμονωμένα όμως,αλλάζει το πράγμα...


είναι εύκολο να διαπιστώσεις πότε μια ανθρώπινη ύπαρξη κυριολεκτικά σέρνεται και έχει ανάγκη από άμεση βοήθεια...


 εκεί κάνεις κάτι αν μπορείς φυσικά...αν δεν έχεις να δώσεις,δεν πρέπει να νιώθεις ενοχές που δεν μπορείς να προσφέρεις...


μιλάω για φαγητό,όχι για χρήματα...

αν σου περισσεύουν εκείνη τη στιγμή λεφτά και βλέπεις έναν πεινασμένο,ανθρώπινο είναι να του αγοράσεις κάτι να φάει...


το έχουμε κάνει όλοι νομίζω,δεν είναι κάτι το συγκλονιστικό...


επίσης,έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο σε ποιους και αν δίνεις,αλλά και πώς δίνεις...


είναι κάτι που κάνεις μέσα από την καρδιά σου επειδή αγαπάς τον άλλο άνθρωπο  ή το κάνεις για να "σβήσεις" με την "καλή" σου πράξη τύψεις κι ενοχές, για να θρέψεις το ναρκισσισμό σου και να μπορείς επιστρέφοντας σπίτι να πεις ότι είσαι  σπουδαίος,ιδιαίτερος,ένα ανώτερο ον που βοήθησε ένα κατώτερο ον?

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Enikos

Βοηθεια . . . . (η) . . .

 

Σημερα, αρμενισα με το μετρο ολο το λεκανοπεδιο σχεδον...

 

Ειναι το καλυτερο μου σε οτι αφορα, τις "μελετες" μου στα προσωπα, στις κινησεις, στα ντυσιματα, στις συμπεριφορες, στην εξιχνιαση του υφους που εχουν οι γυρω μου...

 

Μεσα απο αυτες τις μελετες μου, τσεκαρω τι υφος αποκτω και εγω οταν αποκωδικοποιησω η θεωρησω οτι αποκωδικοποιησα καποιο προσωπο. Βλεπω δηλαδη κατα ποσο με επηρεαζει η μαντεψια μου...

 

Σημερα, ισως για πρωτη φορα, συνειδητοποιησα οτι ειχα συμμαχους σε αυτη την εργασια μου...

 

Τους λογης λογης επαιτες, με ακορντεον, με παιδακια, με κυπελακια, με δημοσιες εξομολογησεις των επαιτων για τους λογους τους οποιους τους εφτασαν σε αυτο το σημειο...

 

Ηταν τοσοι πολλοι δε (στις διαδρομες που εκανα,  της ταξης των τριων ωρων περιπου), μετρησα γκρουπακια η και μεμονωμενους επαιτες που αριθμουσαν δεκαοκτω...(!)...ομοχειριες και "ελευθερους σκοπευτες" της επαιτειας...

 

Τα προσωπα του κοσμου αλλαζαν οψη, γινονταν πιο εκφραστικα στην θεα αυτων των ατομων... 

 

Διεκρινα απο συμπαθεια, αδιαφορια, εκνευρισμο μεχρι και ενταση...Καποιοι μουρμουριζαν κιολας...

 

Εγω, για να παρω θεση, αισθανθηκα αδιαφορια μπροστα στην ζητουμενη βοηθεια που μου απευθυνοταν...Καποια στιγμη στην πορεια θα το αιτιολογησω, επειδη δεν ειναι του παροντος...

 

Ειμαστε ολοι εμεις εδω λοιπον στο μετρο και συμβαινει μπροστα μας σε πρωτο προσωπο, να μας ζητουν βοηθεια...

 

Πως θα το αντιμετωπιζατε, τι θα σας προκαλουσε, πως θα αισθανοσασταν, θα βοηθουσατε ολους αυτους τους ανθρωπους, θα αδιαφορουσατε, θα εκνευριζοσασταν...σε τι εσωτερικη διεργασια θα βρισκοσασταν γενικως?...

 

Μας συμβαινει καθε μερα αλλωστε και απο ενα τετοιο περιστατικο οπου μας ζητειται βοηθεια...

 

Αφτο...

 

 

 

 

Ειναι ενοχλητικο να σου κολουν να τους δωσεις λεφτα και αν δεν το κανεις καποιες φορες γινονται επιθετικοι

Έχω δώσει άπειρες φορές...απλώς δεν μπορώ να "αντισταθώ" σε ένα ικετευτικό βλέμμα...το ξέρω ότι τις περισσότερες φορές πρόκειται για επαγγελματίες επαίτες...όμως σκέφτομαι πάντα : "κι αν αυτή την φορά λέει αλήθεια";

 

Είναι κάτι σαν το "καλύτερα 10 ένοχοι έξω παρά ένας αθώος στην φυλακή"...απλοϊκή αντιμετώπιση ίσως εκ μέρους μου,αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς...

 

Εχω δωση σε μουσικους του δρομου. Παντα δινω. Σε αστεγους εχω αγορασει πραγματα ιδιως τσιγαρα.δε μου ζητησανε λεφτα ποτε. Ξερω τι παιζεται πισω απο το παιδικο εμποριο της επετειας. δεν δινω . Εχω δωσει ομως σε ανθρωπους ακρωτηριασμενους. Και εκει πεζεται παιχνιδη. αλλα το βλεπω και αλιως λιγο . Σε πρεζακια δε δινω οπως και σε δηθεν πεινασμενους ανεργους . Η δηθεν αρωστους . Δεν ξερω τι ειναι σωστο και τι λαθος. Παιζουν ολα με την ψυχολογια σου. Ισως και η ενοχη που ενα κρατος που το αποτελουμε δεν κανη τιποτα . ολοι γνωριζουν ολοι αδιαφορουμε. Εχει τυχει πολλες φορες να δωσο προιοντα σε φιλανθρωπικες οργανωσης. ουφ δεν θα το σχολιασω τη εχω δει...

Δινω συνηθως

προφυλακτικα,

 (εχω παντα στην τσαντα για τετοιες περιπτωσεις), 

σε ανδρες και γυναικες οταν το ποιημα τους εχει μεσα " τα παιδακια μου" και τα συναφη...

Στους αλλους στρεφω αλλου το βλεμμα ...Εχει τυχει δε ..

σε κατι πολυ φωνακλαδες, να τους παρακαλεσω

 -με το που ανοιγουν το στομα τους και αρχιζουν...-

να μη συνεχισουν γιατι με ποναει το κεφαλι μου

 και να γινεται αποδεκτο το αιτημα μου...

#12Τ

Το κάνω το καλό, είτε μόνη μου, σε άτομα που, διαπιστωμενα, περνάνε δύσκολα, το έχω δει, το ξέρω.

Έχω δώσει και κάποιες φορές στα s/m στα καλάθια που έχουν οι μητροπόλεις για τους φτωχούς ενορίτες. 

Μέχρι που μια πολύ έγκυρη και αξιόπιστη πηγή είπε ότι ένας συγγενής, παπάς, πήρε από την Μητρόπολη το καλάθι, κράτησε τα περισσότερα για το σπίτι του, και τα υπόλοιπα τα μοίρασε σε συγγενείς του.!

Εεε! Όταν εγώ, τότε που δωριζα κάποια είδη, δεν μου περίσσευαν και ήμουν δύσκολα, δεν μπόρεσα να πω κάνε το καλό και ριξτο στο γυαλο, γιατί ένιωσα μεγάλο κορόιδο.

Και, μπορεί σε όλες τις ενορίες να μην  συνέβαινε το ίδιο, αλλά σου μπαίνει η ιδέα.

 

Η ελεημοσύνη

είναι ελεινό πράγμα.

 

Η αλληλεγγύη είναι σπουδαίο πράγμα.

Παράθεση:
Σχόλιο # 10 από wish_

 η ελεημοσύνη είναι σπουδαίο πράγμα.κ μακάρι να κοιτάμε κ δίπλα μας,γείτονες κ φίλους να δούμε πως είναι κ να μη περίμενουμε να εμφανιστεί κάποιος στο μετρό,πλατεία για να ζητήσει την βοήθεια μας.

 

 

"..μπροστά σε μια κατάσταση που είναι εξόχως αφηγηματική όπως η επαιτεία, αυτή η ανασχετική τάση του θυμικού διαγράφει όλο τον κύκλο της άρνησης. Ζητιάνος ή ζητιάνα, ο επαίτης κείται καταγής, λερός και επιδεικτικά αξιολύπητος.

Εκθέτει από σκοπού ό,τι χειρότερο διαθέτει: ακρωτηριασμένα μέλη, ανίατες ασθένειες, βγαλμένα μάτια, ανήμπορα γεράματα. Συχνά όταν πρόκειται για γυναίκες ένα παιδί είναι ριγμένο στις πλάκες του πεζοδρομίου.

Η εικόνα τα λέει όλα: "Είμαστε η ενσάρκωση της δυστυχίας, ζούμε αυτό που δεν θα ήθελες να ζήσεις, πρόσφερε λοιπόν τον οβολό σου για να ξορκίσεις το κακό".

Ο περαστικός καλείται να παραστεί στην αρχική αφήγηση (είμαστε αυτό που βλέπεις) και ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσει την διαφορά από το εκτιθέμενο δράμα.

Η διαφορά γεννιέται από την αυτόματη δεύτερη αφήγηση που πλάθουμε με πρωταγωνιστή τον εαυτό μας.
Είναι δυνατόν να ανεχθούμε τον εαυτό μας με κομμένο πόδι ή βγαλμένο μάτι να ζητάει δεκάρες από τους περαστικούς, καταμεσής του δρόμου;

Είτε καταβάλουμε τον οβολό μας (σαν διαβατήριο δικαίωμα απομάκρυνσης από το θέαμα) είτε περάσουμε, ουσιαστικά το ίδιο κάνουμε: αρνούμαστε να έρθουμε στη θέση του επαίτη, μισούμε και το παραμικρό ίχνος συμπάθειας που ενδέχεται να γεννηθεί..."

του Κωστή Παπαγιώργη

από τα "Μυστικά της συμπάθειας"