Βοηθεια . . . . (η) . . .

Το παρον θεμα, εχει λογο υπαρξης και αυτος εξηγηθηκε εκτενως στην εισαγωγη του...

Οσο για την ομαδοποιηση των προθεσεων, (εφ οσον υπαρχουν τοσες ομαδες αντιστοιχης δρασης)...

Θα βοηθησει ποιον-ους να μην αισθανονται ψυχοπονιαρηδες, οπως στο φβ?...

Εγω προσωπικα ειμαι αντιθετος με οποιαδηποτε "ομαδοποιηση" των προθεσεων μου...

Σε αυτη την βαση αλλωστε δρουν και οι ομαδες της επαιτειας, αλλα και αλλων ευαγων ομαδων που διαχειριζονται τον πονο, με οικονομικα και αλλα οφελη...

Ενα δε θεμα προβληματισμου, δεν ειναι αρκετο για να δημιουργησει ευαισθησιες οι οποιες δεν υπαρχουν και να πραγματευτει τις υπαρχουσες...

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 39 από anassa_

Πιο βαθειά τι να δεις ;  και γιατί;  εκτός αν φιαξουμε τον λόγο ύπαρξης του παρόντος νήματος ...

Τα περιγράφει όλα το κείμενο του Κωστή Παπαγιώργηαπό τα "Μυστικά της συμπάθειας" , που ανάρτησε η Αρχοντουλα.

Με κάποιες παρατηρήσεις. 


Δεν νομίζω με τίποτα να μπορέσουμε να, έχουμε/ δείξουμε /αισθανθουμε συμπάθεια σε τετοιες καταστάσεις... δυστυχώς για εμάς... ίσως ... 

Οι άνθρωποι που εκθέτουν σε κοινή θέα όλο αυτό το δράμα, πολλές φορές το προκαλούν για το εύκολο χρήμα...ακρωτηριαζονται και ακρωτηριαζουν τον εαυτό και τα παιδιά τους απλά είναι επαγγελματίες εγκληματίες.  


Τώρα στην πραγματική ανάγκη θεωρώ πως υπάρχει μέριμνα μέσω ιδιωτικής, κρατικής, δημοτικής, εθελοντικής οργανωμένης ή μη μέριμνας και είναι μια κατάσταση  περαστική, αξιοπρεπής και τις περισσότερες φορές ανταποδοτικη.

Ο άνθρωπος ο οποίος ευεργετήθηκε συνήθως μολις σταθεί στα πόδια του βοηθάει... 

Πάντως ακόμα κι αν συμμετεχω στο θέμα αισθάνομαι άβολα και νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να γινόμαστε εμείς εδώ μια ομάδα τέτοιας βοήθειας. 

Ώστε να μην μείνουμε στα λόγια κ στον καναπέ. 

Να μην μοιαζουμε στους ψυχοπονιαριδες του  φουμπου. 

Και χίλια δύο να μην ... 

 

 

Τον Νικολακη και τα ματια σου αρχοντα

Παράθεση:
Σχόλιο # 40 από Arxontas___
Βλέπω όλοι με τα σεντόνια απλωμένα.;-) Ολοι επιδειξίες ?;-) Καλά ρε σεις ?;-) Οτι κάνει το δεξί χέρι.;-) Το αριστερών είναι σε ύπνο αρκουδίσιο.;-) Η μήπως όχι ?;-) Μερικοί έκαναν εξήγα.;-) Μερικοί στο φαίνεστε.;-) Και τα υπόλοιπα διόρθωναν τον απο πάνω.;-) Υπόψιν?;-) Εδώ παίζουν τα ψιλά γράμματα & τα λιγοστά.;-) Το σγουρομάλλικο το διακωμώδησε και γούσταρα.;-) έκανε την εξήγα παρατώ περί πραγμάτων.;-) Μίλησα !!!;-)

 

Υπαρχουν δομες , οικοτροφεια κ ξενωνες  ψυχικης υγειας ,στους οποιους μπορειτε να

 απευθυνθειτε..για να προσφερετε ρουχα παππουτσια κλπ..

Εχω κ εγω μεσα απο τη δουλεια μου  συγκεκριμενο δικτυο ανθρωπων που τα διανεμουν εκει που τα εχουν
 πραγματικη  αναγκη ..κ εννοειται οτι ολα χρειαζονται...

δεν διαλεγουμε...απο την στιγμη που ο αλλος δεν εχει ουτε εσωρουχο να βαλει...

Εγω δεν βοηθω κανεναν στο δρομο ή στο τρενο ..κ ειδικα παιδακια γιατι ξερω οτι απο πίσω οτι υπαρχει
 ολοκληρη βιομηχανια εκμεταλευσης τους.Αν εχω κάποιο φαγωσιμο μονο τοτε θα τους δωσω..

Δεν περιμενω να μου ανταποδωσει κανεις τιποτε ,με οποιονδηποτε τροπο..
Δινω ρουχα , κουβερτες κλπ γιατι ξερω οτι υπαρχουν ανθρωποι που τα εχουν πραγματικα αναγκη ...
ποτέ χρηματα .

Δεν ειναι ελεημοσυνη ,συμφωνω με καποιους παραπανω ...αλλα κινηση αλληλεγυης...τιποτα αλλο ...


Ξερετε ...ειναι τοσο λεπτη  η κλωστη ισορροπιας στο μυαλο που μπορουμε να βρεθουμε άνετα απο την
 απεναντι μερια...σκεφτειτε το ...

Το θέμα, κατά την άποψή μου πάντα, μια χαρά είναι ως προς τον προβληματισμό που θέτει έως εκεί που ζητάει να εμβαθύνει... και πάλι καλά ως εκεί.

Το σημείο που με κάνει να αναρωτιέμαι γι αυτή την εμβάθυνση είναι το ποστ #36 που μιλάει για φαρισαϊσμο... και λέω μηπως θέλεις να σκεφτούμε κάτι περισσότερο δραστικό  "ως εμείς εδώ " ... που ίσως στην ουσία το σκέφτεσαι δίχως να έχεις ακόμα αποφασίσει ...άσχετα με το τι κάνει ο καθένας μεμονομένα που τελικά πολλές φορές αυτή η δοτικοτητα πέφτει στο κενο ... όπως αναφέρει η Σουσού στην περιπτωση της.

Κατά την άποψή μου πάντα υπάρχει περισσότερη  δυνατότητα με πολλούς και οργανωμένα, πάντα υπάρχει τρόπος αν και με πολλούς να γίνεται έργο με σεβασμό και χωρίς φανφάρες, αλλά  με διακριτικότητα. 

Τι στο καλο τόσες φορές έχουμε βγάλει ευαισθησία εδώ,  έχουμε κρίνει καταστάσεις κι έχουμε προβληματισθει ... 

Ως πότε λοιπόν να είναι στείρα  τα γραφόμενα; 

Πάντα υπάρχει κάποιο έναυσμα για κάποια αρχη...

Κατά τα άλλα περί ομαδοποίηση προθέσεων,  τέτοιων "ομάδων" και λοιπών φόβων μακριά από εμένα ... φυσικά δεν συμφωνω με την συγκεκριμένη τοποθέτηση 


Παρακαλώ όμως συνεχίστε. 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 41 από Enikos

Το παρον θεμα, εχει λογο υπαρξης και αυτος εξηγηθηκε εκτενως στην εισαγωγη του...

Οσο για την ομαδοποιηση των προθεσεων, (εφ οσον υπαρχουν τοσες ομαδες αντιστοιχης δρασης)...

Θα βοηθησει ποιον-ους να μην αισθανονται ψυχοπονιαρηδες, οπως στο φβ?...

Εγω προσωπικα ειμαι αντιθετος με οποιαδηποτε "ομαδοποιηση" των προθεσεων μου...

Σε αυτη την βαση αλλωστε δρουν και οι ομαδες της επαιτειας, αλλα και αλλων ευαγων ομαδων που διαχειριζονται τον πονο, με οικονομικα και αλλα οφελη...

Ενα δε θεμα προβληματισμου, δεν ειναι αρκετο για να δημιουργησει ευαισθησιες οι οποιες δεν υπαρχουν και να πραγματευτει τις υπαρχουσες...

 

 

 

 

 

 

Ο Φαρισαισμος αφορουσε (ως συνηθως) τις φανφαρες του Φαρισαιου και την στηλιτευση του απο ανθρωπους οι οποιοι δεν εκτιμουν καθολου τις "καλωσυνες" της ΠΟΣΟΤΙΚΗΣ προσφορας του, αλλα και την μομφη του προς τους απορους οι οποιοι δεν του εκαναν κωλοτουμπες για να ανεβει στο βαθρο του να απαγγειλει στα περατα της οικουμενης το χαρισμα της καλης καρδιας του, προκειμενου να δοξαστει απο την δυστυχια των συνανθρωπων μας και απο εμας τους ιδιους...

 

Και οπως ανεφερα ηδη, δεν θεωρω οτι θα μπορουσα να συμμετασχω σε μια ομαδα δρασης, αναμεσα στις πολλες υπαρχουσες ηδη...αν προκειται να προσφερω κατι προσωπικα θα απευθυνθω σε μια απο τις υπαρχουσες. Αν οι υπολοιποι συμφωνησετε στην δημιουργια μιας τετοιας ομαδας, θα χαρω (εγωιστικα νομιζω) που αυτο το θεμα υπηρξε η αρχη για κατι τετοιο...

 

Το θεμα αφορα οπως εξηγησα, εναν προβληματισμο μου ο οποιος ηθελα να διαπιστωσω εαν και κατα ποσο ειναι κοινος με των υπολοιπων...

 

Ομολογω οτι πηρα πραγματα απο αυτη την συζητηση...και φυσικα κατευθυνσεις για περισσοτερη αποτελεσματικοτητα σε οτι αφορα αυτο το ζητημα...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 44 από anassa_

Το θέμα, κατά την άποψή μου πάντα, μια χαρά είναι ως προς τον προβληματισμό που θέτει έως εκεί που ζητάει να εμβαθύνει... και πάλι καλά ως εκεί.

Το σημείο που με κάνει να αναρωτιέμαι γι αυτή την εμβάθυνση είναι το ποστ #36 που μιλάει για φαρισαϊσμο... και λέω μηπως θέλεις να σκεφτούμε κάτι περισσότερο δραστικό  "ως εμείς εδώ " ... που ίσως στην ουσία το σκέφτεσαι δίχως να έχεις ακόμα αποφασίσει ...άσχετα με το τι κάνει ο καθένας μεμονομένα που τελικά πολλές φορές αυτή η δοτικοτητα πέφτει στο κενο ... όπως αναφέρει η Σουσού στην περιπτωση της.

Κατά την άποψή μου πάντα υπάρχει περισσότερη  δυνατότητα με πολλούς και οργανωμένα, πάντα υπάρχει τρόπος αν και με πολλούς να γίνεται έργο με σεβασμό και χωρίς φανφάρες, αλλά  με διακριτικότητα. 

Τι στο καλο τόσες φορές έχουμε βγάλει ευαισθησία εδώ,  έχουμε κρίνει καταστάσεις κι έχουμε προβληματισθει ... 

Ως πότε λοιπόν να είναι στείρα  τα γραφόμενα; 

Πάντα υπάρχει κάποιο έναυσμα για κάποια αρχη...

Κατά τα άλλα περί ομαδοποίηση προθέσεων,  τέτοιων "ομάδων" και λοιπών φόβων μακριά από εμένα ... φυσικά δεν συμφωνω με την συγκεκριμένη τοποθέτηση 


Παρακαλώ όμως συνεχίστε. 

 

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 45 από Enikos

... φανφαρες του Φαρισαιου και την στηλιτευση του απο ανθρωπους οι οποιοι δεν εκτιμουν καθολου τις "καλωσυνες" της ΠΟΣΟΤΙΚΗΣ προσφορας του, αλλα και την μομφη του προς τους απορους οι οποιοι δεν του εκαναν κωλοτουμπες για να ανεβει στο βαθρο του να απαγγειλει στα περατα της οικουμενης το χαρισμα της καλης καρδιας του, προκειμενου να δοξαστει απο την δυστυχια των συνανθρωπων μας και απο εμας τους ιδιους...

 

 

Παιδιά,
υπάρχει μια κλίμακα στο "δίνω"

Στη μιά άκρη είναι το "δε δίνω δεκάρα". Δεν με ενδιαφέρει, δεν σκέφτομαι καν, αν υπάρχει κάποιος που έχει ανάγκη, με απασχολεί μόνο ο εαυτός μου και τί μπορώ εγώ να πάρω.

Μετά, είναι το "ας δώσει ο άλλος". Βλέπω οτι υπάρχει ανάγκη, αλλά δεν θεωρώ οτι έχω κάποια εμπλοκή σε αυτό. Ας δώσει το κράτος, ας δώσει η εκκλησία, ας δώσουν οι πλούσιοι, ας δώσουν οι οργανώσεις - δεν είναι δική μου δουλειά να δώσω.

Μετά από αυτό, υπάρχει, ας πούμε το "σημείο μηδεν", όπου δίνω από το περίσσευμά μου. Εχω πράμα και θέλω να το ξεφορτωθώ. Είμαι και οικολόγος, πιστεύω και στην ανακύκλωση, δίνω όπου μου είναι πιο κοντινό/βολικό/εύκολο, και έχω ήσυχη και τη συνείδησή μου. Αλλά, δε με πολυνοιάζει κιόλας, ποιός έχει την ανάγκη και τί ανάγκη έχει, γιατί υπερισχύει η δική μου ανάγκη να διώξω πράγματα που δεν χρειάζομαι.

Κάπου εκεί γύρω στο σημείο μηδέν, στην αφετηρία του δοσίματος, είναι και ο φαρισαίος. Δίνω όχι επειδή βλέπω τον άλλο, αλλά επειδή θέλω να δουν εμένα - το έχει περιγράψει παραπάνω ο Ενικός.

Μετά αρχίζω να βλέπω πέρα από το μικρόκοσμό μου, οπότε δίνω αυτό που χρειάζεται πραγματικά ο άλλος, δίνω από το υστέρημά μου, δίνω από το χρόνο μου, δίνω από την καρδιά μου.

Θέλω να πω, δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι ο φαρισαίος, που τόσο αυστηρά τον στηλιτεύουμε, είναι από τη μεριά του "δίνω".

Κι αυτό, ίσως και να είναι ένα πρώτο βήμα.

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 47 από Arxontoula_

Παιδιά,
υπάρχει μια κλίμακα στο "δίνω"

Στη μιά άκρη είναι το "δε δίνω δεκάρα". Δεν με ενδιαφέρει, δεν σκέφτομαι καν, αν υπάρχει κάποιος που έχει ανάγκη, με απασχολεί μόνο ο εαυτός μου και τί μπορώ εγώ να πάρω.

Μετά, είναι το "ας δώσει ο άλλος". Βλέπω οτι υπάρχει ανάγκη, αλλά δεν θεωρώ οτι έχω κάποια εμπλοκή σε αυτό. Ας δώσει το κράτος, ας δώσει η εκκλησία, ας δώσουν οι πλούσιοι, ας δώσουν οι οργανώσεις - δεν είναι δική μου δουλειά να δώσω.

Μετά από αυτό, υπάρχει, ας πούμε το "σημείο μηδεν", όπου δίνω από το περίσσευμά μου. Εχω πράμα και θέλω να το ξεφορτωθώ. Είμαι και οικολόγος, πιστεύω και στην ανακύκλωση, δίνω όπου μου είναι πιο κοντινό/βολικό/εύκολο, και έχω ήσυχη και τη συνείδησή μου. Αλλά, δε με πολυνοιάζει κιόλας, ποιός έχει την ανάγκη και τί ανάγκη έχει, γιατί υπερισχύει η δική μου ανάγκη να διώξω πράγματα που δεν χρειάζομαι.

Κάπου εκεί γύρω στο σημείο μηδέν, στην αφετηρία του δοσίματος, είναι και ο φαρισαίος. Δίνω όχι επειδή βλέπω τον άλλο, αλλά επειδή θέλω να δουν εμένα - το έχει περιγράψει παραπάνω ο Ενικός.

Μετά αρχίζω να βλέπω πέρα από το μικρόκοσμό μου, οπότε δίνω αυτό που χρειάζεται πραγματικά ο άλλος, δίνω από το υστέρημά μου, δίνω από το χρόνο μου, δίνω από την καρδιά μου.

Θέλω να πω, δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι ο φαρισαίος, που τόσο αυστηρά τον στηλιτεύουμε, είναι από τη μεριά του "δίνω".

Κι αυτό, ίσως και να είναι ένα πρώτο βήμα.

 

 

 

Εκεί έρχεται η αλληλεγγύη να πει:

δίνω, όχι απαραίτητα γιατί θα είμαι για πάντα στη θέση του προνομιούχου,

αλλά γιατί εγω κι αυτοί που έχουν ανάγκη τώρα, ζούμε παρέα θέλοντας και μη.

Και μέσα στην παρέα, σήμερα έχει ανάγκη ο Μήτσος

αλλά αύριο μπορεί να έχω ανάγκη εγω.

Και πρέπει να μπορούμε όλοι να επιβιώσουμε για να μπορούμε να κάνουμε παρέα.

Η παρέα στην αλληλεγγύη έχει συνοχή και δεσμούς βαθείς ανθρώπινους.

Έχει στον πυρήνα της τη συνείδηση του: 

η ανάγκη δεν έχει ταυτότητα. Δεν έχει σημασία ποιός είναι αυτός που δίνει,

γιατί παίρνουν όλοι όταν χρειαστούν.

Δεν είμαι η προσφορά μου (όταν δίνω)

και δεν είναι η ανάγκη του (όταν παίρνει).

Έχει στον πυρήνα της την εγγύτητα του <μαζί>

και την αμφίδρομη δράση των <αλλήλων>.

Όταν λοιπόν συμβαίνει αυτό, δεν υπάρχει λόγος και χώρος ούτε για 

αχαριστίες, ούτε για ανταπόδωση. 

Η ανταπόδωση είναι αυτονόητη εξ ορισμού.

 

                       Αλλά σε εναν κόσμο ταξικό και κοινωνικά διαχωριστικό

                       υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση στα μυαλά των ανθρώπων:

                       οτι τα προνόμια που έχουν σήμερα και που το θεωρούν άθλο και επιβράβευση

                       των <κόπων> τους οτι τα κέρδισαν, θα είναι παντοτινά.

Γιατί ο λόγος που ξεκίνησαν τον αγώνα τους για να τ' αποκτήσουν

ήταν για να μοιάσουν σ' αυτούς που τα έχουν.

Μικροαστισμός.

 

 

Επειδή έχω μιλήσει για ανταπόδοση, θέλω να διευκρινιστεί πως δεν εννοώ πως πχ οταν ένας άνθρωπος βοηθηθεί θα ανταποδώσει σε αυτόν ακριβώς που τον βοήθησε αλλά σε κάποια στιγμή όταν δει να έχει ανάγκη κάποιος στο δρόμο του, θα λειτουργήσει αυθόρμητα και αλληλέγγυα και ίσως ανακουφιστεί... κι οχι μόνο, θα ευχαριστηθει που θα βοηθήσει ...

Αυτό πιστεύω...

Κατι βρηκα χθες η προχθες, δεν θυμαμαι...

Και θελω να το μοιραστω μαζι σας...

Ας ξεκινήσω με μία υπόθεση. Κάθεσαι στην αποβάθρα και περιμένεις το τραίνο να περάσει. Κάποιος δίπλα σου σκοντάφτει και κινδυνεύει να πέσει στις γραμμές. Πως αντιδράς; σίγουρα καταβάλεις έντονη προσπάθεια να τον προστατέψεις. 

Είναι μία ενστικτώδης κίνηση που χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο (βλέπε στις καταστροφές μεγάλης κλίμακας ανταπόκριση του κόσμου). 
Τα παραπάνω σε μένα δείχνουν ότι υπάρχει μέσα μας έμφυτη η αλληλεγγύη ως προς το ένστικτο. Στις μη επήγουσες περιπτώσεις παρεμβάλεται η νοητική επεξεργασία του καθενός που όπως είδαμε από τα κείμενα που προηγήθηκαν διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Θα παραθέσω το κείμενο ενός στοχαστή ως συμπύκνωση της απάντησης αλλά και ως πηγή για σκέψη.
"Κάθε ανθρώπου ο θάνατος με μειώνει. Γιατί είμαι και εγώ γέννημα θρέμα του ανθρώπινου είδους. Γι' αυτό μην στείλεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιόν χτυπάει η κάμπάνα. Χτυπάει για σένα" ΤΖΩΝ ΝΤΑΝ 1572 έως 1631.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του ένα Νησί ακέραιο και ξεχωριστό...

 κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου, ένα κομμάτι της ενδοχώρας

 αν η θάλασσα πάρει μαζί της ένα σβώλο χώμα,

 η Ευρώπη λιγοστεύει,

 σαν να ήταν ένα Ακρωτήρι ή σαν να ήταν ένας Πύργος, φίλων σου ή δικός σου...

ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει, γιατί ανήκω στην Ανθρωπότητα. 

Γι’ αυτό, μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα... για σένα χτυπά. 

John Donne, Λονδίνο 1572 -1631.

( έτσι για την αλητεία...

 

και τον Χέμινγουεϊ)

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 51 από VASILIS53

 

"Κάθε ανθρώπου ο θάνατος με μειώνει. Γιατί είμαι και εγώ γέννημα θρέμα του ανθρώπινου είδους. Γι' αυτό μην στείλεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιόν χτυπάει η κάμπάνα. Χτυπάει για σένα" ΤΖΩΝ ΝΤΑΝ 1572 έως 1631.

 

 

Μου αρέσει πολύ η ποιοτική συμπλήρωσή σου. Στην δικιά μου παράθεση την μετάφραση την είχα κάνει εγώ έτσι όπως το διάβασα στο αγγλικό κείμενο από τους στοχασμούς του John Done, το δικό σου είναι πιο όμορφο και ολοκληρωμένο.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 52 από galactica-
Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του ένα Νησί ακέραιο και ξεχωριστό...

 κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου, ένα κομμάτι της ενδοχώρας

 αν η θάλασσα πάρει μαζί της ένα σβώλο χώμα,

 η Ευρώπη λιγοστεύει,

 σαν να ήταν ένα Ακρωτήρι ή σαν να ήταν ένας Πύργος, φίλων σου ή δικός σου...

ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει, γιατί ανήκω στην Ανθρωπότητα. 

Γι’ αυτό, μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα... για σένα χτυπά. 

John Donne, Λονδίνο 1572 -1631.

( έτσι για την αλητεία...

 

και τον Χέμινγουεϊ)