Μη κατηγορείτε τον άλλο όταν τελειώνει μια σχέση

Μη κατηγορείτε τον άλλο όταν τελειώνει μια σχέση

Να σας πει μια εμπειρία της η Άννα, έτσι για να δείτε ότι δεν είναι πάντα όλα τόσο ξεκάθαρα.

Κάποτε ήμουν με κάποιον και είχαμε μεγάλο πάθος ο ένας για τον άλλο, στην αρχή τουλάχιστον. Μας άρεσε που είμασταν μαζι κλπ και όλα καλά, φαινόταν να τα βρίσκουμε (Να φανταστείτε ότι αν και έχουν περάσει χρόνια από τότε, τέτοιο πάθος στο σεξ, δεν έχω ξαναβρεί).

Κλείνει η παρένθεση, συνεχίζω: Κάποια στιγμή μετά από κανά χρόνο άρχισα να παρατηρώ πράγματα και συμπεριφορές του που με ενοχλούσαν. Είχε φύγει ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού και είχα γίνει πιο παρατηρητική. Προσπαθούσα πολλά να τα αποδεχτώ και κάποια άλλα που δεν μπορούσα να αποδεχτώ προσπαθούσα να του τα πώ με ωραίο τρόπο αλλά είχαμε εντάσεις. Εκείνος θύμωνε, μετά του έφευγε. Άλλες φορές έλεγε ότι είμαι υπερβολική ή ότι πρέπει να τον δεχτώ όπως είναι. Άλλες φορές συζητούσαμε το θέμα πιο ήρεμα, βρίσκαμε κάποιον συμβιβασμό, αλλά μετά από λίγο ή ξαναγινόντουσαν τα ίδια ή κάτι ενοχλητικό παρουσιαζόταν κλπ.

Και κάποια μέρα ξύπνησα δίπλα του και είχα τάσεις φυγής. Με έπιασε πανικός. Είχα μπερδευτεί τελείως. Από την μια ήθελα να συνεχίσουμε, από την άλλη δεν μπορούσα να σταθώ από το άγχος δίπλα του. Χωρίς να έχω πάρει κάποια συγκεκριμένη απόφαση, πήγα στο πατρικό μου σπίτι μου μερικές μέρες, για να ηρεμήσω και να σκεφτώ. Δεν είπα τίποτα παραπάνω από το ότι δεν είμαι πολύ καλά και θέλω να μείνω λίγο μόνη μου.
Δεν πέρασαν λίγες μέρες και άρχισαν οι ανασφάλειες εκ τηλεφώνου. "Πήγες με άλλον; Το καταλαβαίνω!", "Δεν μ' αγαπάς", "Αν δεν με θέλεις μην με κοροϊδεύεις", "Δεν καταλαβαίνω γιατί φέρεσαι έτσι", "Δώσε μου μια εξήγηση, γιατί αλλιώς καταλαβαίνω ότι με ήθελες μόνο για να περνάς την ώρα σου" και άλλα τέτοια "ωραία". Πίεση στη πίεση, κόντρα στην κόντρα δηλαδή.

Πώς σας φαίνεται η ιστοριούλα μέχρι εδώ;

Συνεχίζουμε: Έρχεται στο σπίτι μου έξαλλος και μου λέει: "Κατάλαβα! Δεν με ήθελες ποτέ. ΟΚ. Και εγώ δεν μπορώ να χαραμίζω την ώρα μου με σένα. Δεν μπορώ να περιμένω πότε θα καταλάβεις αν με θέλεις. Γειά σου. Αν θέλεις να γυρίσεις, να γυρίσεις μόνη σου, εγώ δεν πρόκειται να επικοινωνήσω ξανά μαζί σου".
Δηλαδή, εγώ δεν είχα κανένα δικαίωμα να μιλήσω, γιατί ότι και να έλεγα δεν θα ήμουν πιστευτή. Ήμουν η κακιά. Τέλος! Μόνο αν γύριζα "μετανοημένη" μπορεί και να με δεχόταν πίσω.
Ποιος χώρισε ποιόν, μπορείτε να μου πείτε;

Εν πάση περιπτώσει. Περνάει κανα δίμηνο, είχα ηρεμήσει και είχα καταλάβει ότι δεν τα βρίσκαμε σαν χαρακτήρες όπως είδατε πιο πάνω. Τον βλέπω κάπου και του λέω: "Κάτσε να σου πώ. Νομίζω δεν ταιριάζαμε. Είχα καλή πρόθεση απέναντί σου, καλά συναισθήματα και ακόμη έχω. Όμως καλύτερα να είμαστε χώρια. Κάποιες συμπεριφορές σου δεν μου αρέσουν όχι γιατί είναι κακές αλλά δεν μου ταιριάζουν και αυτό μου δημιουργεί πίεση. Έτσι πιστεύω είναι καλύτερα". Και αυτός δείχνει να θέλει επανασύνδεση αλλά μόλις βλέπει την ήρεμη απόφασή μου, τελικά τα δέχεται όλα αυτά που του είπα και τελειώνει αυτό. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.

Ε, δεν περνάνε άλλοι δυο-τρεις μήνες, βρίσκει αυτός μια άλλη. Αν και ενοχλήθηκα που τόσο γρήγορα προχώρησε σε νέα σχέση, το πήρα απόφαση ότι όντως καλύτερα που τελείωσε η παλιά σχέση. Πιο το νόημα άλλωστε να εκφράζω πικρίες, τον χαιρετούσα μάλιστα τυπικά (μένει στην παρακάτω γειτονιά και τύχαινε πολλές φορές). Αυτός δεν με χαιρετούσε αν δεν έκανα εγώ την πρώτη κίνηση.

Και μια μέρα μαθαίνω ότι έχει πει σε όλο τον συμφερτό, τους κοινούς γνωστούς κλπ ότι τον εγκατέλειψα με ΕΛΑΦΡΑ ΠΗΔΗΜΑΤΑΚΙΑ. Ότι έφυγα χωρίς εξήγηση. Μα κάτσε βρε φίλε (άσε που αρκετά πράγματα εξήγησα) με άφησες να πώ περισσότερα;

Γι ' αυτό σας λέω παιδιά, πολλές φορές τα ΕΛΑΦΡΑ ΠΗΔΗΜΑΤΑΚΙΑ είναι μια απλή δικαιολογία αυτού που τον χωρίζουν. Για το λόγο ότι δεν μπόρεσε να παλέψει τις δικές του ανασφάλειες και γιατί δεν έδωσε και εκείνος κάποια περιθώρια. Είναι σαν να έχει ανάγκη να σε βγάλει φταίχτη. Είναι σαν να θέλει να σε θεωρεί θύτη και ότι αυτός ήταν το θύμα της δική σου απανθρωπιάς.

Να είναι καλά εκείνος ο άνθρωπος που τον θυμήθηκα τώρα. Άν μάθω ότι είναι άσχημα θα στενοχωρηθώ. Αν μάθω ότι είναι καλά θα χαρώ. Ειλικρινά! Δεν φταίει λόιπόν ο ένας ή ο άλλος.

Το παράδειγμα εκείνης της σχέσης και εκείνου του χωρισμού, διδάσκει να μην κατηγορούμε τους άλλους για απανθρωπιά χωρίς να εξετάζουμε σφαιρικά το ζήτημα, δηλαδή ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ, όχι μόνο από την πλευρά εκείνου που τον χωρίζουν.

ΦΙΛΙΑ

τα ειπες ολα.
πολυ ωριμη σκεψη,και δυναμη.
τελικα βλεπω ο ανθρωπος ωριμαζει πολυ μετα τα 30 γιατι ποιος νεος βλεπει ετσι τα πραγματα;
ή μηπως κι αυτο ειναι ψευδαισθηση οπως τοτε και ωριμαζουμε στα 50....στα 70...πότε;

Έτσι όπως τα λες είναι Άννα, μονός καυγάς δε γίνεται κι ιδιαίτερα σε ένα χωρισμό. Πάντα φταίνε κι οι δύο, άλλος πολύ κι άλλος λίγο δεν έχει σημασιά. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει.

Κάποιος μπορεί να χωρίσει απο κάποιον και να μην έχει συγκεκριμένους λόγους ή γεγονότα να του δώσει εξηγήσεις μέσα όμως απο την καθημερινότητα αυτά τα μικρά που μας πειράζουν και κάποιες φορές τα καταπίνουμε άλλωτε για να μη δημιουργήσουμε ένταση, άλλωτε γιατί έχουμε βαρεθεί να επαναλαμβάνουμε οτι μας πειράζουν κι να μη βρίσκουμε ανταπόκριση και αλλαγή ίσως και βελτίωση στα πράγματα, άλλες φορές πάλι για να μην κατηγορηθούμε οτι γκρινιάζουμε ή οτι έχουμε παραξενιές.

Έρχεται κάποια στιγμή όμως που όλα αυτά τα λίγα, τα μικρά συσσωρεύονται και γίνονται μεγάλα, πολύ μεγάλα σαν βουνό μέσα μας κι αρχίζουν να μας πνίγουν και δεν αντιμετωπίζονται παρά μόνο με χωρισμό.

Τότε είναι που το "θύμα" αρχίζει να κατηγορεί τον πρώην πια σύντροφο και να τον παρουσιάζει "θύτη" σε φίλους και γνωστους ούτε κι ο ίδιος ξέρει για ποιο λόγο το κάνει αυτό και τι επιδιώκει τελικά μ' αυτή τη συμπεριφορά.

Δεν πειράζει που απλά δεν κατάλαβε τίποτα για εμάς.

πόσο δίκιο έχεις

Anna πιστεύω οτι έχεις απόλυτο δίκιο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποιοι άνθρωποι,όταν τελειώνει μια σχέση, και για την ακρίβεια όταν το τέλος της σχέσης είναι επιθυμία του ενός εκ των δύο, ο/η άλλος/η νομίζει ότι έχει χάσει, οτι είναι ο νικημένος. Τότε βγάζουν μια τρομερή και ανεξήγητη κακία από μέσα τους. Ποιός ξέρει ίσως αυτός είναι ο πραγματικός τους εαυτός. Εγώ τουλάχιστον γι αυτό είμαι πλέον σίγουρος 100% για μια σχέση που εγώ επέλεξα να τελειώσει στο πρόσφατο παρελθόν.
Κι αντί να καθήσει να σκεφτεί ποιές συμπεριφορές της, ποιά λάθη της με οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση, άρχισε να ενοχλεί, να παίρνει τηλ. και να λέει πως ενώ εκείνη μου έδωσε τα πάντα εγώ δεν ένιωσα ποτέ τίποτα, και διάφορα άλλα τέτοια. Δεν στάθηκε να σκεφτεί ποτέ ότι τα ατελείωτα ψέματα της, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, μας οδήγησαν εκεί. Και μετά το τέλος αυτής της σχέσης ένιωθε ηττημένη. Βλέπεις είχε μάθει, κακομάθει μάλλον, να είναι πάντα πρώτη. Πρώτη στο σχολείο, κλπ. Οτι ζητούσα οι δικοί της της το πρόσφεραν στο πιάτο. Η "απόριψη της" από εμένα ήταν μια μεγάλη ήττα γι αυτήν. Ετσι τουλάχιστον το ένιωθε.
Επαιρνε τηλ. και μου περιέγραφε τις σεξουαλικές της επιδόσεις με τον νέο της σύντροφο, λες κι εμένα με ένιαζε τί κάνει και πώς το κάνει. Ηταν βλέπεις κατά την γνώμη μου μια ακόμη προσπάθεια όχι να γυρίσω πίσω, αλλά να νιώσει ότι με έκανε να ζηλέψω, να νιώσω πως εγώ έχω χάσει από το τέλος αυτής της σχέσης και όχι εκείνη. Πως εκείνη είναι ο νικητής.
Αχ κάτι μυαλά που κυκλοφορούν θεέ μου. Και τα μυαλά αυτά δυστυχώς τελειώνουν σε κάποια χρόνια πανεπιστήμιο και θα βγουν στην κοινωνία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

πόσο δίκιο έχεις

Anna πιστεύω οτι έχεις απόλυτο δίκιο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποιοι άνθρωποι,όταν τελειώνει μια σχέση, και για την ακρίβεια όταν το τέλος της σχέσης είναι επιθυμία του ενός εκ των δύο, ο/η άλλος/η νομίζει ότι έχει χάσει, οτι είναι ο νικημένος. Τότε βγάζουν μια τρομερή και ανεξήγητη κακία από μέσα τους. Ποιός ξέρει ίσως αυτός είναι ο πραγματικός τους εαυτός. Εγώ τουλάχιστον γι αυτό είμαι πλέον σίγουρος 100% για μια σχέση που εγώ επέλεξα να τελειώσει στο πρόσφατο παρελθόν.
Κι αντί να καθήσει να σκεφτεί ποιές συμπεριφορές της, ποιά λάθη της με οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση, άρχισε να ενοχλεί, να παίρνει τηλ. και να λέει πως ενώ εκείνη μου έδωσε τα πάντα εγώ δεν ένιωσα ποτέ τίποτα, και διάφορα άλλα τέτοια. Δεν στάθηκε να σκεφτεί ποτέ ότι τα ατελείωτα ψέματα της, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, μας οδήγησαν εκεί. Και μετά το τέλος αυτής της σχέσης ένιωθε ηττημένη. Βλέπεις είχε μάθει, κακομάθει μάλλον, να είναι πάντα πρώτη. Πρώτη στο σχολείο, κλπ. Οτι ζητούσα οι δικοί της της το πρόσφεραν στο πιάτο. Η "απόριψη της" από εμένα ήταν μια μεγάλη ήττα γι αυτήν. Ετσι τουλάχιστον το ένιωθε.
Επαιρνε τηλ. και μου περιέγραφε τις σεξουαλικές της επιδόσεις με τον νέο της σύντροφο, λες κι εμένα με ένιαζε τί κάνει και πώς το κάνει. Ηταν βλέπεις κατά την γνώμη μου μια ακόμη προσπάθεια όχι να γυρίσω πίσω, αλλά να νιώσει ότι με έκανε να ζηλέψω, να νιώσω πως εγώ έχω χάσει από το τέλος αυτής της σχέσης και όχι εκείνη. Πως εκείνη είναι ο νικητής.
Αχ κάτι μυαλά που κυκλοφορούν θεέ μου. Και τα μυαλά αυτά δυστυχώς τελειώνουν σε κάποια χρόνια πανεπιστήμιο και θα βγουν στην κοινωνία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Παράθεση:
Originally posted by Angela_
Έτσι όπως τα λες είναι Άννα, μονός καυγάς δε γίνεται κι ιδιαίτερα σε ένα χωρισμό. Πάντα φταίνε κι οι δύο, άλλος πολύ κι άλλος λίγο δεν έχει σημασιά. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει.

Κάποιος μπορεί να χωρίσει απο κάποιον και να μην έχει συγκεκριμένους λόγους ή γεγονότα να του δώσει εξηγήσεις μέσα όμως απο την καθημερινότητα αυτά τα μικρά που μας πειράζουν και κάποιες φορές τα καταπίνουμε άλλωτε για να μη δημιουργήσουμε ένταση, άλλωτε γιατί έχουμε βαρεθεί να επαναλαμβάνουμε οτι μας πειράζουν κι να μη βρίσκουμε ανταπόκριση και αλλαγή ίσως και βελτίωση στα πράγματα, άλλες φορές πάλι για να μην κατηγορηθούμε οτι γκρινιάζουμε ή οτι έχουμε παραξενιές.

Έρχεται κάποια στιγμή όμως που όλα αυτά τα λίγα, τα μικρά συσσωρεύονται και γίνονται μεγάλα, πολύ μεγάλα σαν βουνό μέσα μας κι αρχίζουν να μας πνίγουν και δεν αντιμετωπίζονται παρά μόνο με χωρισμό.

Τότε είναι που το "θύμα" αρχίζει να κατηγορεί τον πρώην πια σύντροφο και να τον παρουσιάζει "θύτη" σε φίλους και γνωστους ούτε κι ο ίδιος ξέρει για ποιο λόγο το κάνει αυτό και τι επιδιώκει τελικά μ' αυτή τη συμπεριφορά.

Δεν πειράζει που απλά δεν κατάλαβε τίποτα για εμάς.

Αγαπητή Angela

Αν και η απόρριψη είναι σκληρό πράγμα, πιστεύω ότι υπάρχει στη ζωή για κάποιο σκοπό.
Βέβαια, δεν ξεκινάμε λέγοντας στον εαυτό μας "θα απορρίψω αυτόν θα απορρίψω εκείνον αν μου κάνει αυτό ή εκείνο". Όμως έχουμε κάποια όρια. Τα όρια αυτά έχουν να κάνουν με τις αρχές μας, την εσωτερική μας αντίληψη, τα πρότυπά μας κλπ. Όταν λοιπόν κάποιες βασικές αρχές θίγονται με την συμπεριφορά του άλλου, το πρόβλημα δεν είναι ότι ο άλλος δήθεν είναι "κακός" αλλά ότι δεν ταιριάζουμε (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση της ζωής μας) διότι δεν υπάρχει ο αναγκαίος συγκερασμός και η αναγκαία κατανόηση και συναίσθηση.
Μας ξεγελάει η φύση πολλές φορές, με την έλξη (πολλές φορές την παθιασμένη έλξη) που δημιουργείται μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά αργά ή γρήγορα φαίνεται ότι αυτή δεν είναι αρκετή. Απεναντίας φαίνεται μετά από λίγο ή πολύ καιρό πόσο απαραίτητη είναι η συναίσθηση, η κατανόηση και η συμβιβαστική διάθεση μεταξύ των δύο ανθρώπων.
Όταν δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο, η απόρριψη παρά το ότι είναι οδυνηρή είναι μια λύση για να ανακτήσουμε την χαμένη μας αυτοεκτίμηση και να ανοίξουμε την καρδιά μας για μια σχέση που μας ταιριάζει περισσότερο και να προσεγγίσουμε με αυτό τον τρόπο την αγάπη που δεν καταφέραμε στην προηγούμενη σχέση.
Αλλά και στον άλλον που "εγκαταλείπουμε" δίνουμε κάποιες χρήσιμες πληροφορίες με την απόρριψή μας. Ότι η αποδοχή του εαυτού τους μέσα σε μια σχέση δεν είναι ανεξάρτητη από τη συμπεριφορά τους. Έτσι γίνονται πιο προσεκτικοί στο μέλλον και σίγουρα κάτι καλό αποκομίζουν από την εμπειρία. Ακόμη και αν από αντίδραση στην αρχή δείχνουν να μην καταλαβαίνουν και να γίνονται χειρότεροι, κάποια στιγμή, ακριβώς διότι πρόκειται για ισχυρή εμπειρία, αρχίζουν και σκέφτονται πιο ώριμα. Ένα μικρό λιθαράκι το βάζουμε, λοιπόν, και γι' αυτούς, ούτως ή αλλως.

Για να γίνουν όλα αυτά με όσο γίνεται σωστό τρόπο, πρέπει να προσπαθήσουμε να μην κατηγορούμε μέσα μας τον άλλο. Αν τον συγχωρέσουμε μέσα μας, τότε η απόρριψή μας είναι απαλλαγμένη από την κακία, την δυσαρέσκεια κλπ. Έτσι ενώ κάνουμε καλό στο εαυτό μας φεύγοντας χωρίς μνησικακίες, δίνουμε και στον άλλον, με τη στάση μας, όσο γίνεται περισσότερες πληροφορίες για το καλό του και το μέλλον του μέσα στις σχέσεις, γενικότερα.

Παράθεση:
Originally posted by NIKOLAS1975
Anna πιστεύω οτι έχεις απόλυτο δίκιο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποιοι άνθρωποι,όταν τελειώνει μια σχέση, και για την ακρίβεια όταν το τέλος της σχέσης είναι επιθυμία του ενός εκ των δύο, ο/η άλλος/η νομίζει ότι έχει χάσει, οτι είναι ο νικημένος. Τότε βγάζουν μια τρομερή και ανεξήγητη κακία από μέσα τους. Ποιός ξέρει ίσως αυτός είναι ο πραγματικός τους εαυτός. Εγώ τουλάχιστον γι αυτό είμαι πλέον σίγουρος 100% για μια σχέση που εγώ επέλεξα να τελειώσει στο πρόσφατο παρελθόν.
Κι αντί να καθήσει να σκεφτεί ποιές συμπεριφορές της, ποιά λάθη της με οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση, άρχισε να ενοχλεί, να παίρνει τηλ. και να λέει πως ενώ εκείνη μου έδωσε τα πάντα εγώ δεν ένιωσα ποτέ τίποτα, και διάφορα άλλα τέτοια. Δεν στάθηκε να σκεφτεί ποτέ ότι τα ατελείωτα ψέματα της, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, μας οδήγησαν εκεί. Και μετά το τέλος αυτής της σχέσης ένιωθε ηττημένη. Βλέπεις είχε μάθει, κακομάθει μάλλον, να είναι πάντα πρώτη. Πρώτη στο σχολείο, κλπ. Οτι ζητούσα οι δικοί της της το πρόσφεραν στο πιάτο. Η "απόριψη της" από εμένα ήταν μια μεγάλη ήττα γι αυτήν. Ετσι τουλάχιστον το ένιωθε.
Επαιρνε τηλ. και μου περιέγραφε τις σεξουαλικές της επιδόσεις με τον νέο της σύντροφο, λες κι εμένα με ένιαζε τί κάνει και πώς το κάνει. Ηταν βλέπεις κατά την γνώμη μου μια ακόμη προσπάθεια όχι να γυρίσω πίσω, αλλά να νιώσει ότι με έκανε να ζηλέψω, να νιώσω πως εγώ έχω χάσει από το τέλος αυτής της σχέσης και όχι εκείνη. Πως εκείνη είναι ο νικητής.
Αχ κάτι μυαλά που κυκλοφορούν θεέ μου. Και τα μυαλά αυτά δυστυχώς τελειώνουν σε κάποια χρόνια πανεπιστήμιο και θα βγουν στην κοινωνία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Αγαπητέ Νικόλα

Επειδή έχω περάσει κάποτε, κάτι ανάλογο, σου γράφω προσωπικά, μήπως βοηθηθείς ακόμη περισσότερο από αυτά που βοηθήθηκα και εγώ, εκείνη την εποχή που μου συνέβη.

Από την απάντησή σου φαίνεται ότι ήσουν σε εκείνη τη φάση της ζωής σου που είχες σχέση, πιο ώριμος από εκείνη την κοπέλα. Ίσως σε κάποια άλλη φάση να μην είχες να αντιμετωπίσεις μια τέτοια συμπεριφορά. Όμως η πραγματικότητα έχει αξία και αυτή να εξετάζεις.

Η στάση της, όπως τα περιγράφεις δείχνει ανασφάλεια και ανωριμότητα. Αν ευσταθεί η πληροφορία περί υπερπροστασίας από την οικογένειά της, είναι κατανοητό γιατί φέρθηκε έτσι. Προσπάθησε να την κατανοήσεις και να μην κρατάς κακία, χωρίς βέβαια, να ξεχνάς ποιές είναι οι συμπεριφορές της που σε οδήγησαν στην έξοδο από τη σχέση. Και αυτό (το να μην ξεχνάς, όμως χωρίς κακία) κάντο για να μην ξεχνάς τι θέλεις από τις μελλοντικές σου σχέσεις.

Όταν λέω να την κατανοήσεις, καλό είναι να καταλάβεις και να πιστέψεις ότι εκείνη υπέστη ένα πολύ ισχυρό πλήγμα του εγωισμού της με την απόρριψή σου. Δηλαδή, λόγω της ανασφάλειάς της που όπως και εσύ υποθέτεις προέρχεται από την υπερπροστατευτικότητα του γονεϊκού της περιβάλλοντος, έχει συνηθίσει να αντιλαμβάνεται την αξία της ως ανθρώπου, μέσα από την επιβεβαίωση και την φροντίδα των άλλων.

Αυτοί οί άνθρωποι, αν οι άλλοι για κάποιο λόγο δεν ασχολούνται απόλυτα μαζί τους, τότε πανικοβάλλονται. Αυτό προέρχεται από τη συνήθεια να ικανοποιούνται όλες τους οι επιθυμίες μέσα στην οικογένεια, πράγμα που τους δίνει το λανθασμένο μήνυμα ότι δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τον εαυτό μας αλλά κάποιοι άλλοι, είτε αυτοί είναι γονείς, είτε φίλοι, είτε σύντροφοι. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την αποδοχή των άλλων για να νιώσουν ασφαλείς. Με τις οδύνες όμως της ζωής, κάποια στιγμή καταλαβαίνουν ότι πρέπει οι ίδιοι να φροντίσουν τον εαυτό τους και να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά τους, ώστε να γίνουν από μόνοι τους πιο ευτυχισμένοι.

Έτσι με την απόρριψή σου, σκέφτηκε (λόγω είπαμε της παραπάνω νοοτροπίας της) ότι δεν έχει μεγάλη αξία σαν άτομο. Και τί κάνουν τα άτομα που νιώθουν μειονεκτικά; Παρατήρησε γύρω σου (και από την εμπειρία σου) ότι όσοι νιώθουν μειονεκτικά, η πρώτη τους αντίδραση, η οποία πολλές φορές είναι εντελώς ασυνείδητη (παρορμητική), είναι να προσπαθήσουν να σε υποτιμήσουν μέσα τους για να καταφέρουν, είτε να νιώσουν παραπάνω από εσένα είτε να σε απορρίψουν και αυτοί με τη σειρά τους.

Αυτή η "αντιδραστική" υποτίμηση του προσώπου σου, μέσα τους μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Συνηθισμένο είναι να διαδίδουν για σένα κακιούλες στον περίγυρό τους, στους φίλους τους κλπ. Άλλες φορές μπορεί να επιτεθούν και σε σένα τον ίδιο και να σου πουν ότι είσαι σκάρτος, ψεύτης, ότι δεν σε εκτιμούν ως άνθρωπο κλπ. Άλλες φορές μπορεί να σου πουν ότι έχουν βρεί κάποιον που είναι καλύτερος από εσένα στη συμπεριφορά, στο σεξ, στην εμπιστοσύνη και πάει λέγοντας.

Μη δίνεις σημασία σε όλα αυτά. Μπορεί να φαίνεται πολύ πνευματικό αυτό που θα πώ άλλα πίστεψέ με είναι η αλήθεια: Πονάνε και γι' αυτό όπως σου είπα παραπάνω κάνουν έτσι για να απαλύνουν τον πόνο τους. Λόγω της ανασφάλειας τους, έχουν ανάγκη (δυστυχώς αλλά έτσι είναι, τί να κάνουμε!), τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο ωριμότητας στο οποίο βρίσκονται, να σε υποτιμήσουν.

Όλο αυτό το πλέγμα θυμού, υποτίμησης και παρορμητικότητας που έχουν ως αντίδραση στην απόρριψη, κάποια στιγμή θα φύγει. Σε αυτό θα βοηθήσει και αν βρουν κάποιον νέο σύντροφο που να ταιριάζουν περισσότερο. Ο θυμός, θα καταλαγιάσει, μετά θα ντραπούν (φυσιολογικά) γι' αυτή τους την συμπεριφορά και τέλος θα σκεφτούν πιο ήρεμα και λογικά με αποτέλεσμα να ωριμάσουν περισσότερο στη ζωή τους.

Σκέψου ότι, ενώ εσύ βρίσκεσαι σε ένα στάδιο ωριμότητας υψηλότερο από αυτή την κοπέλα, και δεν έχεις ανάγκη να φέρεσαι έτσι, εκείνη πρέπει να περάσει από όλα αυτά για να ωριμάσει.

Πές μέσα σου ένα "Νά ναι καλά" και προχώρα τη ζωή σου. Έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Εκείνη στο μέλλον κάτι καλό θα πάρει απ' όλα αυτά, να σαι σίγουρος. Η ζωή άρα και η απορρίψεις και οι απογοητεύσεις κλπ είναι για όλους το ίδιο.

Καλή δύναμη

Παράθεση:
Originally posted by quite
τα ειπες ολα.
πολυ ωριμη σκεψη,και δυναμη.
τελικα βλεπω ο ανθρωπος ωριμαζει πολυ μετα τα 30 γιατι ποιος νεος βλεπει ετσι τα πραγματα;
ή μηπως κι αυτο ειναι ψευδαισθηση οπως τοτε και ωριμαζουμε στα 50....στα 70...πότε;

Αγαπητέ,

Ο άνθρωπος κατά τη γνώμη μου ωριμάζει όταν μάθει να αγαπάει χωρίς όρους ή τουλάχιστον χωρίς να βάζει τον εγωισμό του πάνω απ' όλα.
Αν είχαμε όλοι μας γονεϊκό περιβάλλον που να μας προσφέρει σωστή αγάπη (δηλαδή όχι υπερπροστασία αλλά ούτε και αδιαφορία), δηλαδή αν είχαμε καλύτερα εφόδια ώστε να μην χρειαζόμαστε τις οδυνηρές απορρίψεις και τις απογοητεύσεις των συντροφικών χωρισμών, τότε θα ωριμάζαμε από τα 18 μας.

Να 'μαστε καλά. Και όσοι πικράναμε και όσοι μας πικράνανε.

Αγαπητή Άννα!!!

Πραγματικά έθεσες πολύ ωραία το θέμα σου και τις παραθέσεις σου....και θα συμφωνήσω με τις ώριμες και κατασταλαγμένες απόψεις σου, ιδίως με το ζήτημα του να μην έχουμε εμπάθεια για αυτόν που μας απέρριψε!!!
Αλλά, μήπως έτσι καταλήξουμε και στο Χριστιανικό....όποιος μας χαστουκίζει...να του γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο;
Λέω τώρα....δεν ξέρω....είναι τόσο καλή αυτή η υποχωρητικότητα;
Επειδή όμως, με τα ελαφρά πηδηματάκια, μου θύμησες και το θέμα που είχα βάλει εγώ, έχω να σου πω ότι....πρόκειται για εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις!!!!
Εσύ, ήσουν καταπληκτική....παρ' όλο που τον απέρριψες...δέχτηκες τόσες ενοχλήσεις!!! Και είμαι σίγουρος, πως αν δεν έβρισκε την άλλη....ακόμα θα σε ενοχλούσε
Ή μπορεί, να τον ξαναβρείς μπροστά σου....όταν ξαναχωρήσει....who knows?
Όπως σου είπα και αλλού, το σημαντικό είναι, για μένα, να ξεκαθαρίσεις εσύ τα συναισθήματά σου και άσε μετά τους υπόλοιπους να χορεύουν, χαχαχαχα

Παράθεση:
Originally posted by gamatoss
Πραγματικά έθεσες πολύ ωραία το θέμα σου και τις παραθέσεις σου....και θα συμφωνήσω με τις ώριμες και κατασταλαγμένες απόψεις σου, ιδίως με το ζήτημα του να μην έχουμε εμπάθεια για αυτόν που μας απέρριψε!!!
Αλλά, μήπως έτσι καταλήξουμε και στο Χριστιανικό....όποιος μας χαστουκίζει...να του γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο;
Λέω τώρα....δεν ξέρω....είναι τόσο καλή αυτή η υποχωρητικότητα;
Επειδή όμως, με τα ελαφρά πηδηματάκια, μου θύμησες και το θέμα που είχα βάλει εγώ, έχω να σου πω ότι....πρόκειται για εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις!!!!
Εσύ, ήσουν καταπληκτική....παρ' όλο που τον απέρριψες...δέχτηκες τόσες ενοχλήσεις!!! Και είμαι σίγουρος, πως αν δεν έβρισκε την άλλη....ακόμα θα σε ενοχλούσε
Ή μπορεί, να τον ξαναβρείς μπροστά σου....όταν ξαναχωρήσει....who knows?
Όπως σου είπα και αλλού, το σημαντικό είναι, για μένα, να ξεκαθαρίσεις εσύ τα συναισθήματά σου και άσε μετά τους υπόλοιπους να χορεύουν, χαχαχαχα

Να σου πώ: Δεν είναι ζήτημα υποχωρητικότητας. Αν αφήσεις τις πολλές πικρίες να φύγουν από μέσα σου, το να φέρεσαι καλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν υποχώρηση. Στο κάτω κάτω δεν υπάρχει νόημα να είσαι σκληρός αφού η σχέση έχει τελείωσει και ο άλλος δεν μπορεί να επέμβει ουσιαστικά στη ζωή σου.
Από την εμπειρία μου σου λέω ότι όταν διώχνεις την πικρία και προχωράς με αισιοδοξία, αρχίζεις και συμπονάς τον άλλο παρά ό,τι έκανε εκείνο τον καιρό και σε είχε ενοχλήσει. Με άλλα λόγια θέλεις να είναι καλά οπότε δεν επιβαρύνεις την κατάσταση διατηρώντας μνησικακίες. Έτσι και ο άλλος ηρεμεί με τη σειρά του, σκέφτεται πιο ώριμα γίνεται πιο προσεκτικός για το δικό του μέλλον και η ζωή συνεχίζεται!

Φίλη Άννα, το οτι βρήκες το κουράγιο και τη δύναμη να φύγεις από μια εντελώς αδιέξοδη σχέση με κάνει, από μόνο του, να σε καλοχαρακτηρίσω.

Ο τρόπος με τον οποίο έφυγες ήταν μια καθαρά δική σου επιλογή. Δεν σου κρύβω πάντως πως, κατά τη γνώμη μου, ένας χρόνος είναι αρκετός για να καταλάβει κανείς αν ταιριάζει με κάποιον και ίσως τελικά το λάθος σου να ήταν αυτό το "θέλω να μείνω λίγο μόνη και να σκεφτώ" που κράτησε μάλλον αρκετό καιρό. Όπως και να'χει όμως, σκέφτηκες τον εαυτό σου και πολύ καλά έκανες.

Όσο για τις αντιδράσεις του, ήταν καθαρά εγωιστικά ξεσπάσματα και τίποτα άλλο και πολύ σωστά ανέλυσαν το θέμα οι προλαλήσαντες. Αν ήταν ακόμη ερωτευμένος θα ξενυχτούσε κάτω από το σπίτι σου. Θύμωσε επειδή αισθάνθηκε πως "τον γράφεις". Όχι επειδή σε ήθελε.

Παράθεση:
Originally posted by sentinel
Φίλη Άννα, το οτι βρήκες το κουράγιο και τη δύναμη να φύγεις από μια εντελώς αδιέξοδη σχέση με κάνει, από μόνο του, να σε καλοχαρακτηρίσω.

Ο τρόπος με τον οποίο έφυγες ήταν μια καθαρά δική σου επιλογή. Δεν σου κρύβω πάντως πως, κατά τη γνώμη μου, ένας χρόνος είναι αρκετός για να καταλάβει κανείς αν ταιριάζει με κάποιον και ίσως τελικά το λάθος σου να ήταν αυτό το "θέλω να μείνω λίγο μόνη και να σκεφτώ" που κράτησε μάλλον αρκετό καιρό. Όπως και να'χει όμως, σκέφτηκες τον εαυτό σου και πολύ καλά έκανες.

Όσο για τις αντιδράσεις του, ήταν καθαρά εγωιστικά ξεσπάσματα και τίποτα άλλο και πολύ σωστά ανέλυσαν το θέμα οι προλαλήσαντες. Αν ήταν ακόμη ερωτευμένος θα ξενυχτούσε κάτω από το σπίτι σου. Θύμωσε επειδή αισθάνθηκε πως "τον γράφεις". Όχι επειδή σε ήθελε.

___________------

Τι είπες τώρα βρε sentinel ?

Και για να ξεκαθαρίσω ... συμφωνώ γενικά με όλους και με σένα , αλλά μέχρι το σημείο που λες ...

(Αν ήταν ακόμη ερωτευμένος θα ξενυχτούσε κάτω από το σπίτι σου. Θύμωσε επειδή αισθάνθηκε πως "τον γράφεις". Όχι επειδή σε ήθελε. )

Δεν ξέρω ! εσύ βέβαια μπορεί να λειτουργείς έτσι και δικαίωμα σου , και στη προκειμένη μπορεί και εκείνος να λειτούργησε έτσι όπως λες , ίσως ,
... αλλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι φίλε μου , δεν ξενυχτάνε κάτω από σπίτια για να αποδείξουν την αγάπη τους .
Tην αγάπη σου την αποδεικνύεις και με τη σιωπή , με το να σέβεσαι τον άλλο και να τον αφήνεις ήσυχο αφού δεν σε θέλει , ( μιλάω γενικά , όχι για το συγκεκριμένο θέμα ) .
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ''τον / την αγαπάς ακόμα'' !

Συμφωνώ Αννούλα, αλλά...

Παράθεση:
Originally posted by anna737

Παράθεση:
Originally posted by gamatoss
Πραγματικά έθεσες πολύ ωραία το θέμα σου και τις παραθέσεις σου....και θα συμφωνήσω με τις ώριμες και κατασταλαγμένες απόψεις σου, ιδίως με το ζήτημα του να μην έχουμε εμπάθεια για αυτόν που μας απέρριψε!!!
Αλλά, μήπως έτσι καταλήξουμε και στο Χριστιανικό....όποιος μας χαστουκίζει...να του γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο;
Λέω τώρα....δεν ξέρω....είναι τόσο καλή αυτή η υποχωρητικότητα;
Επειδή όμως, με τα ελαφρά πηδηματάκια, μου θύμησες και το θέμα που είχα βάλει εγώ, έχω να σου πω ότι....πρόκειται για εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις!!!!
Εσύ, ήσουν καταπληκτική....παρ' όλο που τον απέρριψες...δέχτηκες τόσες ενοχλήσεις!!! Και είμαι σίγουρος, πως αν δεν έβρισκε την άλλη....ακόμα θα σε ενοχλούσε
Ή μπορεί, να τον ξαναβρείς μπροστά σου....όταν ξαναχωρήσει....who knows?
Όπως σου είπα και αλλού, το σημαντικό είναι, για μένα, να ξεκαθαρίσεις εσύ τα συναισθήματά σου και άσε μετά τους υπόλοιπους να χορεύουν, χαχαχαχα

Να σου πώ: Δεν είναι ζήτημα υποχωρητικότητας. Αν αφήσεις τις πολλές πικρίες να φύγουν από μέσα σου, το να φέρεσαι καλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν υποχώρηση. Στο κάτω κάτω δεν υπάρχει νόημα να είσαι σκληρός αφού η σχέση έχει τελείωσει και ο άλλος δεν μπορεί να επέμβει ουσιαστικά στη ζωή σου.
Από την εμπειρία μου σου λέω ότι όταν διώχνεις την πικρία και προχωράς με αισιοδοξία, αρχίζεις και συμπονάς τον άλλο παρά ό,τι έκανε εκείνο τον καιρό και σε είχε ενοχλήσει. Με άλλα λόγια θέλεις να είναι καλά οπότε δεν επιβαρύνεις την κατάσταση διατηρώντας μνησικακίες. Έτσι και ο άλλος ηρεμεί με τη σειρά του, σκέφτεται πιο ώριμα γίνεται πιο προσεκτικός για το δικό του μέλλον και η ζωή συνεχίζεται!

...απ' ότι κατάλαβα από τα λίγα που έγραψες, χωρίς να είμαι σίγουρος επειδή δεν σε ξέρω, εσύ είσαι ακόμα συναισθηματικά εξαρτημένη απ' αυτήν την σχέση....
Και βέβαια έχεις απόλυτο δίκο όταν λες ότι κάποτε πρέπει να παύουν οι μνησικακίες, αυτό άλλωστε είναι πάντοτε το επόμενο βήμα, μετά την ένταση!!!
Διότι, όταν τελειώνουν πραγματικά όλα και από τις 2 μεριές, τότε η κατάσταση γίνεται cool...αυτό τουλάχιστον έχω βιώσει εγώ!!!

Θα συμφωνήσω με τη φίλη abysm, παρ' όλο που...

Παράθεση:
Originally posted by abysm

Παράθεση:
Originally posted by sentinel
Φίλη Άννα, το οτι βρήκες το κουράγιο και τη δύναμη να φύγεις από μια εντελώς αδιέξοδη σχέση με κάνει, από μόνο του, να σε καλοχαρακτηρίσω.

Ο τρόπος με τον οποίο έφυγες ήταν μια καθαρά δική σου επιλογή. Δεν σου κρύβω πάντως πως, κατά τη γνώμη μου, ένας χρόνος είναι αρκετός για να καταλάβει κανείς αν ταιριάζει με κάποιον και ίσως τελικά το λάθος σου να ήταν αυτό το "θέλω να μείνω λίγο μόνη και να σκεφτώ" που κράτησε μάλλον αρκετό καιρό. Όπως και να'χει όμως, σκέφτηκες τον εαυτό σου και πολύ καλά έκανες.

Όσο για τις αντιδράσεις του, ήταν καθαρά εγωιστικά ξεσπάσματα και τίποτα άλλο και πολύ σωστά ανέλυσαν το θέμα οι προλαλήσαντες. Αν ήταν ακόμη ερωτευμένος θα ξενυχτούσε κάτω από το σπίτι σου. Θύμωσε επειδή αισθάνθηκε πως "τον γράφεις". Όχι επειδή σε ήθελε.

___________------

Τι είπες τώρα βρε sentinel ?

Και για να ξεκαθαρίσω ... συμφωνώ γενικά με όλους και με σένα , αλλά μέχρι το σημείο που λες ...

(Αν ήταν ακόμη ερωτευμένος θα ξενυχτούσε κάτω από το σπίτι σου. Θύμωσε επειδή αισθάνθηκε πως "τον γράφεις". Όχι επειδή σε ήθελε. )

Δεν ξέρω ! εσύ βέβαια μπορεί να λειτουργείς έτσι και δικαίωμα σου , και στη προκειμένη μπορεί και εκείνος να λειτούργησε έτσι όπως λες , ίσως ,
... αλλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι φίλε μου , δεν ξενυχτάνε κάτω από σπίτια για να αποδείξουν την αγάπη τους .
Tην αγάπη σου την αποδεικνύεις και με τη σιωπή , με το να σέβεσαι τον άλλο και να τον αφήνεις ήσυχο αφού δεν σε θέλει , ( μιλάω γενικά , όχι για το συγκεκριμένο θέμα ) .
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ''τον / την αγαπάς ακόμα'' !

...ο αγαπητός γκαρντάσης με έκανε και γέλασα, διαβάζοντας το γαμ.... σλόγκαν στο προφίλ του <περί ηλιθίων>

gamatoss: Είναι η αγαπημένη φράση ενός πολύ καλού ιντερνετικού φίλου από το Sacramento. Θα του μεταβιβάσω το σχόλιο σου.

Στο θέμα μας τώρα, ίσως και να έχεις δίκιο, abysm. Είναι γεγονός πως ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά όχι μόνο σε σχέση με τους άλλους αλλά, πολλές φορές, σε σχέση και με τον ίδιο του τον εαυτό σε διαφορετικές φάσεις. Το δεν σε θέλει όμως είναι σχετικό. Ίσως πάντως μια πιο σύντομη εξήγηση να έλυνε το πρόβλημα, χωρίς (προς Θεού) να κρίνω και να κατακρίνω την Άννα.

θανκς σεντινελ!!!

Παράθεση:
Originally posted by sentinel
gamatoss: Είναι η αγαπημένη φράση ενός πολύ καλού ιντερνετικού φίλου από το Sacramento. Θα του μεταβιβάσω το σχόλιο σου.

Στο θέμα μας τώρα, ίσως και να έχεις δίκιο, abysm. Είναι γεγονός πως ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά όχι μόνο σε σχέση με τους άλλους αλλά, πολλές φορές, σε σχέση και με τον ίδιο του τον εαυτό σε διαφορετικές φάσεις. Το δεν σε θέλει όμως είναι σχετικό. Ίσως πάντως μια πιο σύντομη εξήγηση να έλυνε το πρόβλημα, χωρίς (προς Θεού) να κρίνω και να κατακρίνω την Άννα.

...καλό είναι οι απόψεις όλων των Ελλήνων να διαχέονται σ' όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως στην Αμερική, που το έχει και πιο πολύ ανάγκη!!!

...απ' ότι κατάλαβα από τα λίγα που έγραψες, χωρίς να είμαι σίγουρος επειδή δεν σε ξέρω, εσύ είσαι ακόμα συναισθηματικά εξαρτημένη απ' αυτήν την σχέση....
Και βέβαια έχεις απόλυτο δίκο όταν λες ότι κάποτε πρέπει να παύουν οι μνησικακίες, αυτό άλλωστε είναι πάντοτε το επόμενο βήμα, μετά την ένταση!!!
Διότι, όταν τελειώνουν πραγματικά όλα και από τις 2 μεριές, τότε η κατάσταση γίνεται cool...αυτό τουλάχιστον έχω βιώσει εγώ!!!

Πάνω κάτω, έτσι είναι τα πράγματα στις διαλυμένες σχέσεις. Έρχεται η περίοδος της cool διάθεσης. Απλά καμιά φορά (ειδικά αν είσαι τέτοιος χαρακτήρας) κάτι μένει από τα παλιά συναισθήματα. Κάτι σαν ακαθόριστη συμπάθεια. Γιατί ο άλλος είναι άνθρωπος ότι και να 'γινε.