Μετενσάρκωση, μεταθανάτια ζωή ή οριστικό τέλος για τον καθένα, μόλις σβήσει το ''κεράκι'' μας...

Ειπα να ξεχωρισουμε αυτες τις δυο εννοιες, χαριν της συζητησης...

 

Και μετεφερα την σημασια των εννοιων, οπως τις ξερουμε απο την φυσικη...

 

Το να απαντησω εγω, στις πιο κατω ερωτησεις σου αυτες...

 

Μοιαζει να μην ειναι το ...πρεπον...

 

Ουτε και συνισταται...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 259 από __mikeman

 

Το να πεις "τα πάντα εσωκλείουν ενέργεια" ομως λέει κάτι?

Οκ, τα πάντα εσωκλείουν ενέργεια. Και?

Γιατί χρησιμοποιούμε αυτό το μέγεθος στη Φυσική? Τι ακριβώς μας βοηθάει να κάνουμε?

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 256 από Megalodondas

Φίλε Βασιλη

Οι επιστήμονες τα πειράματα όσον αφορά τον ανθρώπινο εγκέφαλο ως επί το πλείστον τα κάνουν στα ζώα..

 

Όλοι οι ζωικοί οργανισμοί έχουν συνείδηση..με την έννοια της επίγνωσης των λειτουργιών τους.. καθώς και μνήμη.

Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν?

 

Το ίδιο το ζώο όμως δεν έχει συνείδηση γιατί πράττει όπως πράττει..

 

Εκεί έρχεται η πρώτη μεγάλη μας διαφορά με αυτά..

 

Η αυτοσυνειδησία.Η επίγνωση πως υπάρχουμε,πως συμπεριφερόμαστε ,πως σκεπτόμαστε κτλπ.

 

Η αναλυτική σκέψη μας,το μέγεθος του εγκεφάλου,οι λεκτικές έννοιες των πραγμάτων,η φαντασία,η γλώσσα έρχονται να κάνουν την όποια διάφορα με αυτά..

 

Δεν ξέρω τι εννοείς πρωτοβουλία, πάντως αν έχεις στον νου την ελεύθερη βούληση μας το τοπίο είναι ακόμα θαμπό..

 

Συνείδηση όπως σου προείπα έχει ο οργανισμός μας,και δη ο εγκέφαλος,των λειτουργιών μας,των προγραμματισμένων ενεργειών,των προκαθορισμένων μνημών στο dna εκατομμυρίων χρόνων κτλπ.

 

Εμείς εδώ πού τα λέμε δηλαδή έχουμε συνείδηση μόνο της απόφασης που προκύπτει και αποφασίζουμε με θαμπά κριτήρια και σίγουρα και με αυταπάτη καθώς δεν γνωρίζουμε κάτω από ποιες διαδικασίες σκέψης, γνώσης, διαίσθησης, συναισθήματος έχουν προκύψει αυτές οι αποφάσεις.

 

Τα ψυθιρισματα δηλαδή επίσης κι εμείς δεν τα έχουμε σαν επίγνωση..

 

Ενδοσκόπηση, ψυχανάλυση, διαλογισμός, προσευχή , βοηθούν σίγουρα στην επιλογή της "ελεύθερης βούλησης"σαν τεχνικά βοηθήματα,στο να καταλάβουμε δηλαδή κατά πόσο είναι η όχι ελεύθερη αυτή η απόφαση.

 

Έχει δωθεί θέλω να σου πω μια υπεραξία στον άνθρωπο από την θρησκεία που μάλλον δύσκολα απεγκλωβιζεσαι..

 

Όσον αφορά την ηθική δεν είναι τίποτε άλλο από την επιλογή μας  η όχι να μετασχουμε στις κοινωνικές επιταγές πού διαμορφώνονται χρονικά από τούς ανθρώπους στις κοινωνίες.

 

Τα ζώα έχουν επίσης ηθική, κανόνες δηλαδή κοινωνικούς για όσα από αυτά ζουν σε αγέλες.

 

 

Νομίζω ότι αλληλοκατανοούμαστε ως προς τις επιστημονικές εξηγήσεις. Διαφοροποιούμε μόνο στην αξία του ανθρώπου. Ας βγάλουμε την θρησκεία από την μέση. 

 

Έχω την αίσθηση ότι μέσω του ανθρώπου το σύμπαν συνειδητοποιεί την ύπαρξή του, λίγο είναι αυτό ως υπεραξία του ανθρώπου. Αν δεν υπάρχει κάποιος να συνειδητοποιεί την παρουσία ενός πράγματος τότε είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, (στην προκειμένη περίπτωση το σύμπαν), είναι το ίδιο και το αυτό. 

 

Από την στιγμή που ένας συνειδητός νους παρατηρεί κάτι, τότε αυτό το κάτι δικαιολογεί την ύπαρξή του αλλιώς είναι σαν να μην υπάρχει.

Μετενσάρκωση, μεταθανάτια ζωή ή οριστικό τέλος για τον καθένα, μόλις σβήσει το ''κεράκι'' μας

θα ειμαστε οπως πριν γεννηθουμε..μην αγχωνεστε...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 258 από equinox_

Βασιλη, ασχετο..δεν θυμαμαι πού ειχες γραψει το πώς φτιαχνεις τις ελιες
αν σου ειναι ευκολο, γραψε το ξανα παρακαλω...
εδω, να μην ψαχνω και του χρονου, ας ειμαστε καλα

 

Παίρνουμε ένα πλαστικό μπουκάλι του ενός λίτρου. Το γεμίζουμε με ελιές, μαύρες ή πράσινες το ίδιο τις φτιάχνουμε. 

 

Μέσα στο μπουκάλι ρίχνουμε ένα ποτήρι του κρασιού ξύδι. 

 

διαλύουμε σε μία κούπα με νερό μια κουταλιά της σούπας καλά γεμάτη, χοντρό  αλάτι και μία κουταλιά του γλυκού ζάχαρη και ρίχνουμε το διάλυμα στο μπουκάλι, αν έχει ακόμη κενό το συμπληρώνουμε με νερό. 

 

Αν θέλουμε μέσα στο μπουκάλι βάζουμε κλωναράκια από ρίγανη ή θυμάρι για να παίρνουν άρωμα. 

 

Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε νερα στις ελιές πριν τις βάλουμε στο μπουκάλι, τις βάζουμε κατευθείαν όταν τις μαζέψουμε. 

 

Κάνουν έξι μήνες για να ξεπικρίσουν τελείως. Εμένα που μου αρέσει η πικράδα τις ανοίγω και στον ένα μήνα και τις τρώω μια χαρά. 

 

Με αυτό τον τρόπο διατηρούν την αρχική τους σκληράδα οι ελιές όπως τις μαζεύεις από το δέντρο και δεν γίνονται μαλακές. Καλή επιτυχία.

 

Αν χρησιμοποιήσεις μπουκάλια του ενάμισυ ή δύο λίτρων βάζεις τις ανάλογες ποσότητες από τα υλικά.

Αν τις θέλεις πιο ξιδάτες βάζεις περισσότερο ξύδι. Το ίδιο και με το αλάτι. 

 

Επίσης δεν πανιάζουν γιατί είναι αεροστεγώς κλεισμένες. Που και που στην αρχή ανοίγεις και ξανακλίνεις το μπουκάλι για να εκτωνοθούν τα αέρια γιατί διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να σπάσει το μπουκάλι.

 

Λέω πλαστικό μπουκάλι γιατί μετά θα χρειαστεί να το κόψεις για να τις βγάλεις. Δεν βγαίνουν από το στόμιο. Τις βάζεις σε ένα βάζο όταν γίνουν, μαζί με την άρμη τους και τις καταναλώνεις λίγες λίγες από αυτό. 

 

Εγώ όταν τις βάζω στο βάζο, τις βάζω μέσα σε φρέσκο λάδι γιατί μου αρέσει πολύ το ελαιόλαδο. Δεν χάνουν από την γεύση του ξιδιού και του αλατιού.

 

Αυτά.

Το ξύδι να είναι δυνατό όχι από αυτά που πουλάνε στο σούπερ μαρκετ. Υπάρχουν μαγαζιά που πουλάνε χύμα ξίδι δυνατό. Κάπου θα βρεις.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 264 από VASILIS53

 

Παίρνουμε ένα πλαστικό μπουκάλι του ενός λίτρου. Το γεμίζουμε με ελιές, μαύρες ή πράσινες το ίδιο τις φτιάχνουμε. 

 

Μέσα στο μπουκάλι ρίχνουμε ένα ποτήρι του κρασιού ξύδι. 

 

διαλύουμε σε μία κούπα με νερό μια κουταλιά της σούπας καλά γεμάτη, χοντρό  αλάτι και μία κουταλιά του γλυκού ζάχαρη και ρίχνουμε το διάλυμα στο μπουκάλι, αν έχει ακόμη κενό το συμπληρώνουμε με νερό. 

 

Αν θέλουμε μέσα στο μπουκάλι βάζουμε κλωναράκια από ρίγανη ή θυμάρι για να παίρνουν άρωμα. 

 

Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε νερα στις ελιές πριν τις βάλουμε στο μπουκάλι, τις βάζουμε κατευθείαν όταν τις μαζέψουμε. 

 

Κάνουν έξι μήνες για να ξεπικρίσουν τελείως. Εμένα που μου αρέσει η πικράδα τις ανοίγω και στον ένα μήνα και τις τρώω μια χαρά. 

 

Με αυτό τον τρόπο διατηρούν την αρχική τους σκληράδα οι ελιές όπως τις μαζεύεις από το δέντρο και δεν γίνονται μαλακές. Καλή επιτυχία.

 

Αν χρησιμοποιήσεις μπουκάλια του ενάμισυ ή δύο λίτρων βάζεις τις ανάλογες ποσότητες από τα υλικά.

Αν τις θέλεις πιο ξιδάτες βάζεις περισσότερο ξύδι. Το ίδιο και με το αλάτι. 

 

Επίσης δεν πανιάζουν γιατί είναι αεροστεγώς κλεισμένες. Που και που στην αρχή ανοίγεις και ξανακλίνεις το μπουκάλι για να εκτωνοθούν τα αέρια γιατί διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να σπάσει το μπουκάλι.

 

Λέω πλαστικό μπουκάλι γιατί μετά θα χρειαστεί να το κόψεις για να τις βγάλεις. Δεν βγαίνουν από το στόμιο. Τις βάζεις σε ένα βάζο όταν γίνουν, μαζί με την άρμη τους και τις καταναλώνεις λίγες λίγες από αυτό. 

 

Εγώ όταν τις βάζω στο βάζο, τις βάζω μέσα σε φρέσκο λάδι γιατί μου αρέσει πολύ το ελαιόλαδο. Δεν χάνουν από την γεύση του ξιδιού και του αλατιού.

 

Αυτά.

 

έτσι είναι όπως τα λες . επίσης με αυτόν τον τρόπο δεν πάνε χαμένες και απο οικονομικής πλευράς γιατί αντέχουν παρα πολύ καιρό . 

μπορείς αντι για ξύδι να βάλεις λεμόνι αναλόγως της ποικοιλίας .

εγώ φέτος θα φτιάξω και με θάλασσα σκέτη για πιο γρήγορη διαδικασία είχα δοκιμάσει κάποτε και μου άρεσαν ένεκα ιωδίου μάλλον . 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 266 από lamprand

 

έτσι είναι όπως τα λες . επίσης με αυτόν τον τρόπο δεν πάνε χαμένες και απο οικονομικής πλευράς γιατί αντέχουν παρα πολύ καιρό . 

μπορείς αντι για ξύδι να βάλεις λεμόνι αναλόγως της ποικοιλίας .

εγώ φέτος θα φτιάξω και με θάλασσα σκέτη για πιο γρήγορη διαδικασία είχα δοκιμάσει κάποτε και μου άρεσαν ένεκα ιωδίου μάλλον . 

 

 

Καινούργιες ιδέες, θα τις δοκιμάσω, προλαβαίνω ακόμα φέτος. Να σαι καλά.

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 264 από VASILIS53

 

Παίρνουμε ένα πλαστικό μπουκάλι του ενός λίτρου. Το γεμίζουμε με ελιές, μαύρες ή πράσινες το ίδιο τις φτιάχνουμε. 

 

Μέσα στο μπουκάλι ρίχνουμε ένα ποτήρι του κρασιού ξύδι. 

 

διαλύουμε σε μία κούπα με νερό μια κουταλιά της σούπας καλά γεμάτη, χοντρό  αλάτι και μία κουταλιά του γλυκού ζάχαρη και ρίχνουμε το διάλυμα στο μπουκάλι, αν έχει ακόμη κενό το συμπληρώνουμε με νερό. 

 

Αν θέλουμε μέσα στο μπουκάλι βάζουμε κλωναράκια από ρίγανη ή θυμάρι για να παίρνουν άρωμα. 

 

Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε νερα στις ελιές πριν τις βάλουμε στο μπουκάλι, τις βάζουμε κατευθείαν όταν τις μαζέψουμε. 

 

Κάνουν έξι μήνες για να ξεπικρίσουν τελείως. Εμένα που μου αρέσει η πικράδα τις ανοίγω και στον ένα μήνα και τις τρώω μια χαρά. 

 

Με αυτό τον τρόπο διατηρούν την αρχική τους σκληράδα οι ελιές όπως τις μαζεύεις από το δέντρο και δεν γίνονται μαλακές. Καλή επιτυχία.

 

Αν χρησιμοποιήσεις μπουκάλια του ενάμισυ ή δύο λίτρων βάζεις τις ανάλογες ποσότητες από τα υλικά.

Αν τις θέλεις πιο ξιδάτες βάζεις περισσότερο ξύδι. Το ίδιο και με το αλάτι. 

 

Επίσης δεν πανιάζουν γιατί είναι αεροστεγώς κλεισμένες. Που και που στην αρχή ανοίγεις και ξανακλίνεις το μπουκάλι για να εκτωνοθούν τα αέρια γιατί διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να σπάσει το μπουκάλι.

 

Λέω πλαστικό μπουκάλι γιατί μετά θα χρειαστεί να το κόψεις για να τις βγάλεις. Δεν βγαίνουν από το στόμιο. Τις βάζεις σε ένα βάζο όταν γίνουν, μαζί με την άρμη τους και τις καταναλώνεις λίγες λίγες από αυτό. 

 

Εγώ όταν τις βάζω στο βάζο, τις βάζω μέσα σε φρέσκο λάδι γιατί μου αρέσει πολύ το ελαιόλαδο. Δεν χάνουν από την γεύση του ξιδιού και του αλατιού.

 

Αυτά.

 

να εισαι καλα που ξαναεγραψες, ευχαριστω για το χρονο σου

Ναι ..

 

Απλά για να στο χαλάσω λίγο..

 

Το σύμπαν εμπίπτει στην αρχή της απροσδιοριστίας μάλλον και όχι της αιτιοκρατίας..

 

Αυτό σημαίνει πως στο σύμπαν συμπεριλαμβάνονται όλες οι πιθανές πραγματικότητες και που φυσικά εμείς είναι αδύνατον να τις κατανοήσουμε όλες...

 

Καί ξέρεις τι σημαίνει αυτό θαρρώ όσον αφορά την αξία πού υποτίθεται εμείς του έχουμε δώσει..

 

Είμαστε μέρμηγκα και ούτε κάν..

 

Απλά νομίζουμε πως η νοημοσύνη μας είναι και η μοναδική πού υπάρχει..

 

Τόσα ξέρουμε τόσα λέμε!

Παράθεση:
Σχόλιο # 262 από VASILIS53

Από την στιγμή που ένας συνειδητός νους παρατηρεί κάτι, τότε αυτό το κάτι δικαιολογεί την ύπαρξή του αλλιώς είναι σαν να μην υπάρχει.

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 262 από VASILIS53

 Από την στιγμή που ένας συνειδητός νους παρατηρεί κάτι, τότε αυτό το κάτι δικαιολογεί την ύπαρξή του αλλιώς είναι σαν να μην υπάρχει.

 

Η εννοια της υπαρξης προυποθετει οπως ολα και αυτη ενα (γνωστικο) σημειο αναφορας για να αποκτησει αξια, υποσταση  και νοημα - εν προκειμενω εναν νοημονα αισθητηριακο νου.

 

Εφοσον αισθητηριακα αντιλαμβανομαστε κατι,  αυτο αυτοματα  και υπαρχει.

 

Δεν υπαρχει υπαρξη αν δεν υπαρχει αντιληψη.Ετσι το εχουμε ορισει,  γιατι τα οργανα μετρησης μας μετρουν μονο / εχουν οριο  αυτα  που αντιλαμβανομαστε. Δε μπορουν να εισχωρησουν σε κοσμο περα απο αυτον του οποιου εχουμε συνειδητοτητα.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 269 από Megalodondas

Ναι ..

 

Απλά για να στο χαλάσω λίγο..

 

Το σύμπαν εμπίπτει στην αρχή της απροσδιοριστίας μάλλον και όχι της αιτιοκρατίας..

 

Αυτό σημαίνει πως στο σύμπαν συμπεριλαμβάνονται όλες οι πιθανές πραγματικότητες και που φυσικά εμείς είναι αδύνατον να τις κατανοήσουμε όλες...

 

Καί ξέρεις τι σημαίνει αυτό θαρρώ όσον αφορά την αξία πού υποτίθεται εμείς του έχουμε δώσει..

 

Είμαστε μέρμηγκα και ούτε κάν..

 

Απλά νομίζουμε πως η νοημοσύνη μας είναι και η μοναδική πού υπάρχει..

 

Τόσα ξέρουμε τόσα λέμε!

 

 

Από όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα βρε Μεγαλόδοντα. Δεν μιλάω υποθετικά. Άσε να βρεθεί η άλλη η νοημοσύνη πρώτα και τότε να αναθεωρήσω. Αν και πάλι γιατί να αναθεωρήσω, πάλι θα υπάρχει επιπροσθέτως ένας νους ακόμα να παρατηρεί, αυτός της άλλης νοημοσύνης μαζί με το δικό μας.

 

Και αν η αρχή της απροσδιοριστίας συμβαίνει στο μικρόκοσμο. Στον κόσμο του επιπέδου μας δεν βλέπω να μας επιρεάζει. Θέλουμε να χτίσουμε έναν ουρανοξύστη μια χαρά προσδιορισμένα σχέδια θα κάνουμε. Θέλουμε να μάθουμε πότε θα ξαναπεράσει ένας κομήτης από την γειτονιά μας, μια χαρά προσδιορισμένους υπολογισμούς θα κάνουμε με ακρίβεια δευτερολέπτου αν έχουμε τα σωστά δεδομένα. 

Βρε παίδες Χεπ και Μεγαλόδοντα, επειδή στα ξημερώματα με πιάνουν οι μεγάλοι προβληματισμοί, εκεί στο σύνορο των δύο κόσμων του σκότους και του φωτός, της ανυπαρξίας και της ύπαρξης, του μηδενός και του απείρου, για να σας εκθέσω έναν προβληματισμό μου.

Μήπως τελικά η ύπαρξη είναι αμφίδρομης προελεύσεω. Δηλαδή, αν δεν υπήρχες εσύ βρε Μεγαλόδοντα, θα υπήρχε ο κόσμος. 

Θα πει ο Χεπ, και βέβαια θα υπήρχε Βασίλη, δεν είναι το παν ο Μεγαλόδοντας.

Ναι αλλά για τον Μεγαλόδοντα δεν θα υπήρχε ούτε ο κόσμος του ούτε ο ίδιος λέω εγώ.

Άρα για κάποιον που δεν υπάρχει δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε ο κόσμος.

Και άρα για τον καθένα που υπάρχει, υπάρχει και ένας κόσμος και για τον καθένα που πεθαίνει, πεθαίνει και ένας κόσμος. 

Ναι αλλά ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει ασκέτως αν ο Μεγαλόδοντας ή εγώ πεθάνουμε.

Ναι αλλά θα μείνει ο Χεπ να τον συντηρεί. 

Ναι αλλά αυτός θα είναι ο κόσμος του Χεπ. Και τι με νοιάζει εμένα ο κόσμος του Χεπ και του Μεγαλόδοντα εφόσον εγώ θα έχω πεθάνει μαζί με τον κόσμο μου.

Λέει ο Μεγαλόδοντας μας νοιάζει γιατί θα τον βρει ο Άλλος και θα συνεχίσει να τον συντηρεί.


Ναι αλλά χωρίς εμένα τον Χεπ και τον Μεγαλόδοντα και τον Άλλο τι νόημα έχει ο κόσμος.

Νόημα έχει μόνο άν το ίδιο το σύμπαν έχει νου και είναι συνειδητό και συνειδητοποιεί τον εαυτό του.

Καταλαβαίνουμε την ματαιότητα αν δεν υπάρχει νους να συνειδητοποιεί;

Άσε που όταν πεθαίνουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της στεναχώριας μας δεν είναι ακριβώς γιατί πεθένουμε εμείς. Αλλά γιατί μαζί με εμάς πεθαίνει και ο δικός μας κόσμος ενώ ο άλλος κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.

...Είναι και αυτές οι στάλες της βροχής που χωρεύουν μονότονα στην πίστα της βεράντας υπό το φως της λάμπας της εισόδου, είναι και αυτός ο μονότονος χτύπος τικ τακ από το καραβανέ ξυπνητήρι μου, που σώνει και καλά θέλουν να επαναφέρουν τις σκέψεις μου στη συνηθισμένη τους ρουτίνα...

Αυτός είναι ο λόγος που νοιωθουμε την ανάγκη να αναπαραχθουμε.

Για να συνεχίσει να υπάρχει ο κόσμος "μας" 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 272 από VASILIS53

Βρε παίδες Χεπ και Μεγαλόδοντα, επειδή στα ξημερώματα με πιάνουν οι μεγάλοι προβληματισμοί, εκεί στο σύνορο των δύο κόσμων του σκότους και του φωτός, της ανυπαρξίας και της ύπαρξης, του μηδενός και του απείρου, για να σας εκθέσω έναν προβληματισμό μου.

Μήπως τελικά η ύπαρξη είναι αμφίδρομης προελεύσεω. Δηλαδή, αν δεν υπήρχες εσύ βρε Μεγαλόδοντα, θα υπήρχε ο κόσμος. 

Θα πει ο Χεπ, και βέβαια θα υπήρχε Βασίλη, δεν είναι το παν ο Μεγαλόδοντας.

Ναι αλλά για τον Μεγαλόδοντα δεν θα υπήρχε ούτε ο κόσμος του ούτε ο ίδιος λέω εγώ.

Άρα για κάποιον που δεν υπάρχει δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε ο κόσμος.

Και άρα για τον καθένα που υπάρχει, υπάρχει και ένας κόσμος και για τον καθένα που πεθαίνει, πεθαίνει και ένας κόσμος. 

Ναι αλλά ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει ασκέτως αν ο Μεγαλόδοντας ή εγώ πεθάνουμε.

Ναι αλλά θα μείνει ο Χεπ να τον συντηρεί. 

Ναι αλλά αυτός θα είναι ο κόσμος του Χεπ. Και τι με νοιάζει εμένα ο κόσμος του Χεπ και του Μεγαλόδοντα εφόσον εγώ θα έχω πεθάνει μαζί με τον κόσμο μου.

Λέει ο Μεγαλόδοντας μας νοιάζει γιατί θα τον βρει ο Άλλος και θα συνεχίσει να τον συντηρεί.


Ναι αλλά χωρίς εμένα τον Χεπ και τον Μεγαλόδοντα και τον Άλλο τι νόημα έχει ο κόσμος.

Νόημα έχει μόνο άν το ίδιο το σύμπαν έχει νου και είναι συνειδητό και συνειδητοποιεί τον εαυτό του.

Καταλαβαίνουμε την ματαιότητα αν δεν υπάρχει νους να συνειδητοποιεί;

Άσε που όταν πεθαίνουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της στεναχώριας μας δεν είναι ακριβώς γιατί πεθένουμε εμείς. Αλλά γιατί μαζί με εμάς πεθαίνει και ο δικός μας κόσμος ενώ ο άλλος κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.

...Είναι και αυτές οι στάλες της βροχής που χωρεύουν μονότονα στην πίστα της βεράντας υπό το φως της λάμπας της εισόδου, είναι και αυτός ο μονότονος χτύπος τικ τακ από το καραβανέ ξυπνητήρι μου, που σώνει και καλά θέλουν να επαναφέρουν τις σκέψεις μου στη συνηθισμένη τους ρουτίνα...

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 272 από VASILIS53

Βρε παίδες Χεπ και Μεγαλόδοντα, επειδή στα ξημερώματα με πιάνουν οι μεγάλοι προβληματισμοί, εκεί στο σύνορο των δύο κόσμων του σκότους και του φωτός, της ανυπαρξίας και της ύπαρξης, του μηδενός και του απείρου, για να σας εκθέσω έναν προβληματισμό μου.

Μήπως τελικά η ύπαρξη είναι αμφίδρομης προελεύσεω. Δηλαδή, αν δεν υπήρχες εσύ βρε Μεγαλόδοντα, θα υπήρχε ο κόσμος. 

Θα πει ο Χεπ, και βέβαια θα υπήρχε Βασίλη, δεν είναι το παν ο Μεγαλόδοντας.

Ναι αλλά για τον Μεγαλόδοντα δεν θα υπήρχε ούτε ο κόσμος του ούτε ο ίδιος λέω εγώ.

Άρα για κάποιον που δεν υπάρχει δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε ο κόσμος.

Και άρα για τον καθένα που υπάρχει, υπάρχει και ένας κόσμος και για τον καθένα που πεθαίνει, πεθαίνει και ένας κόσμος. 

Ναι αλλά ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει ασκέτως αν ο Μεγαλόδοντας ή εγώ πεθάνουμε.

Ναι αλλά θα μείνει ο Χεπ να τον συντηρεί. 

Ναι αλλά αυτός θα είναι ο κόσμος του Χεπ. Και τι με νοιάζει εμένα ο κόσμος του Χεπ και του Μεγαλόδοντα εφόσον εγώ θα έχω πεθάνει μαζί με τον κόσμο μου.

Λέει ο Μεγαλόδοντας μας νοιάζει γιατί θα τον βρει ο Άλλος και θα συνεχίσει να τον συντηρεί.


Ναι αλλά χωρίς εμένα τον Χεπ και τον Μεγαλόδοντα και τον Άλλο τι νόημα έχει ο κόσμος.

Νόημα έχει μόνο άν το ίδιο το σύμπαν έχει νου και είναι συνειδητό και συνειδητοποιεί τον εαυτό του.

Καταλαβαίνουμε την ματαιότητα αν δεν υπάρχει νους να συνειδητοποιεί;

Άσε που όταν πεθαίνουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της στεναχώριας μας δεν είναι ακριβώς γιατί πεθένουμε εμείς. Αλλά γιατί μαζί με εμάς πεθαίνει και ο δικός μας κόσμος ενώ ο άλλος κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.

...Είναι και αυτές οι στάλες της βροχής που χωρεύουν μονότονα στην πίστα της βεράντας υπό το φως της λάμπας της εισόδου, είναι και αυτός ο μονότονος χτύπος τικ τακ από το καραβανέ ξυπνητήρι μου, που σώνει και καλά θέλουν να επαναφέρουν τις σκέψεις μου στη συνηθισμένη τους ρουτίνα...

 

Βασιλη, εχεις σκεφτεί και γιατί κάθε νέα γενιά, έρχεται σ'αυτον τον κόσμο με ''καλλιεργημένα'' μοντέλα αισθητήρια (να το πω ετσι), δλδ. αντιλαμβάνεται πιο γρήγορα κάθε πληροφορία, γνώσεις απο τις προηγούμενες γενιές;

Το ποστ σου θέτει ξανά την ερώτηση μου περί νοήματος να υπάρχουμε ως ''μικροί κόσμοι'' εδώ στη γη, στον μεγάλο - του σύμπαντος. Τη λέξη ''σύμπαν'' πώς την αντιλαμβάνεσαι, τι σημάνει για εσενα;

Γραφεις: ''Ναι αλλά ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει ασχέτως αν ο Μεγαλόδοντας ή εγώ πεθάνουμε.Ναι αλλά θα μείνει ο Χεπ να τον συντηρεί. Ναι αλλά αυτός θα είναι ο κόσμος του Χεπ.''

Κατά τη γνώμη μου - ο Χεπ ( ο κάθε Χεπ) μένοντας πίσω, (και όχι μόνο τότε), αλλά - ας το πάρουμε για μετά - όταν πεθαίνει ένας κόσμος ως άνθρωπο, ως ζώο, ως φυτό - δεν θα είναι σκέτο και μόνο ο κόσμος του Χεπ, αλλά θα συμπεριέχεται και άλλους κόσμους, λόγω της συλλογικής συνείδησης, εμπλουτίζοντας ετσι τη δική του με την οποία γεννήθηκε (ένα μικρο ολογραφικό κομματάκι του όλου για τη στιγμή της σύλληψης του) και προλαβαίνει να αναπτύξει ή μειώσει σε προσωπικό επίπεδο για όσο ζει, που μάλιστα - δεν είναι χώρια, αλλά συνδεδεμένο με την συλλογική.
Και όταν φύγει ο κάθε Χεπ, θα το αφήσει και αυτός για τον κόσμο - να μπει ως σύνολο ''προσωπικού λογαριασμού'' στο γενικό σύνολο της συλλογικής συνείδησης.

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 273 από alisida

Αυτός είναι ο λόγος που νοιωθουμε την ανάγκη να αναπαραχθουμε.

Για να συνεχίσει να υπάρχει ο κόσμος "μας" 

 

 

 

πολλοι δεν την εχουν αυτη την ''αναγκη''
πολλοι δεν το βλεπουν καν ως αναγκη, αλλα ως συνειδητη αποφαση

Συμφωνώ με τα εισαγωγικά στη λέξη "αναγκη' 

Παράλειψη μου 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 275 από equinox_

 

 

πολλοι δεν την εχουν αυτη την ''αναγκη''
πολλοι δεν το βλεπουν καν ως αναγκη, αλλα ως συνειδητη αποφαση

 

 

Ιουουουου... . . . . . . . . . .

Ιιιι...





Το κείμενο σας μπορεί να αναγνωριστεί ως κείμενο γραμμένο στα ελληνικά ή τα αγγλικά.

Μπορω . Μπορω να απαντησω χαχαχα... αλλα θα το κανω μετα τον καφε... παντως προσπαθω να φερω την εικονα . Πως τα διποδα η προγονοι μας ανακαλυψαν το σεξ...εκει ειναι ολες οι απαντησεις μαλλον...αν και για τους δεινοσαυρους θα ηταν πιο δυσκολο παλι μαλλον...φατσουλα χαμογελο

Κι όμως..

Η αρχή της απροσδιοριστίας σαν θεωρία, έχει καί στο σύμπαν εφαρμογή και όχι μόνο..(κβαντική μηχανική κτλπ)

Την αντέκρουσε σαν θεωρία ο Αϊνστάιν με την φράση "δεν είναι δυνατόν ο θεός να παίζει ζάρια.." μα ο ίδιος δεν ήταν αλάνθαστος , έχει κάνει κι αυτός τίς μπαρουφες του..

 

Τό "τυχαίο" έχει κι αυτό τούς οπαδούς του..

Παράθεση:
Σχόλιο # 271 από VASILIS53

 

Από όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα βρε Μεγαλόδοντα. Δεν μιλάω υποθετικά. Άσε να βρεθεί η άλλη η νοημοσύνη πρώτα και τότε να αναθεωρήσω. Αν και πάλι γιατί να αναθεωρήσω, πάλι θα υπάρχει επιπροσθέτως ένας νους ακόμα να παρατηρεί, αυτός της άλλης νοημοσύνης μαζί με το δικό μας.

 

Και αν η αρχή της απροσδιοριστίας συμβαίνει στο μικρόκοσμο. Στον κόσμο του επιπέδου μας δεν βλέπω να μας επιρεάζει. Θέλουμε να χτίσουμε έναν ουρανοξύστη μια χαρά προσδιορισμένα σχέδια θα κάνουμε. Θέλουμε να μάθουμε πότε θα ξαναπεράσει ένας κομήτης από την γειτονιά μας, μια χαρά προσδιορισμένους υπολογισμούς θα κάνουμε με ακρίβεια δευτερολέπτου αν έχουμε τα σωστά δεδομένα. 

 

 

Καί εκεί ίσως βρίσκεται το λάθος στην σκέψη μας..

Η λειτουργία  του οποιαδήποτε οργανισμού-συστηματος ,δεν μπορεί να είναι μόνο νομοτελειακή..αιτιοκρατικη, αλλά και τυχαία.

 

Τυχαία ίσως όχι στους μικρούς λειτουργικούς κανόνες του , μα μέσα σε ένα μεγαλύτερο "σχέδιο" εξέλιξης και συμπεριφοράς..

 

Η βιολογία μας δίνει πλείστα παραδείγματα τυχαίας εξέλιξης, άλλωστε έχουν παραδεχτεί πώς δεν διαμορφώνεται το dna π.χ. βάσει "καλύτερου γονιδίου"και μόνο.

 

Η συνείδηση καί δη του ανθρώπου είναι γεμάτη αυταπάτη..μα ο ίδιος ο οργανισμός στον λειτουργικό τομέα έχει συνείδηση τής λειτουργίας.. βοηθάει, ρυθμίζει,διοργανώνει, φροντίζει το σώμα..

 

Άρα και το σύμπαν σαφώς καί μπορεί να έχει συνείδηση τών λειτουργιών του χωρίς να υπάρχει όμως σχέδιο Θεού όπως λέμε καί πώς όλα γίνονται για μία αιτία..

 

Η θεωρία τής απροσδιοριστίας ξενίζει τον άνθρωπο που θέλει να κατανοήσει γιατί και πώς καί να ελέγχει τα πάντα γύρω του..

Ανασφάλειες...

 

Γιατί λέει να υπάρχει κάτι αν όχι για εμένα..και προσπαθεί να βρει καλούπια να καλουπωσει..

 

Το ότι προσπαθούμε να ελέγξουμε ακόμα και το μέλλον, δείχνει την προδιάθεση..

Οι άνθρωποι γίνονται σαφώς εξυπνότεροι μέρα με την μέρα μεταφέροντας την γνώση εκατομμυρίων ετών στο dna τους..

 

Σε ένα αρκετά τυχαίο dna θα έλεγα πού οφείλεται όχι στον "νόμο" μα στην διαφορετικότητα.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 272 από VASILIS53

Μήπως τελικά η ύπαρξη είναι αμφίδρομης προελεύσεω. Δηλαδή, αν δεν υπήρχες εσύ βρε Μεγαλόδοντα, θα υπήρχε ο κόσμος. 

Θα πει ο Χεπ, και βέβαια θα υπήρχε Βασίλη, δεν είναι το παν ο Μεγαλόδοντας.

Ναι αλλά για τον Μεγαλόδοντα δεν θα υπήρχε ούτε ο κόσμος του ούτε ο ίδιος λέω εγώ.

Άρα για κάποιον που δεν υπάρχει δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε ο κόσμος.

Και άρα για τον καθένα που υπάρχει, υπάρχει και ένας κόσμος και για τον καθένα που πεθαίνει, πεθαίνει και ένας κόσμος. 

Ναι αλλά ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει ασκέτως αν ο Μεγαλόδοντας ή εγώ πεθάνουμε.

Ναι αλλά θα μείνει ο Χεπ να τον συντηρεί. 

Ναι αλλά αυτός θα είναι ο κόσμος του Χεπ. Και τι με νοιάζει εμένα ο κόσμος του Χεπ και του Μεγαλόδοντα εφόσον εγώ θα έχω πεθάνει μαζί με τον κόσμο μου.

Λέει ο Μεγαλόδοντας μας νοιάζει γιατί θα τον βρει ο Άλλος και θα συνεχίσει να τον συντηρεί.


Ναι αλλά χωρίς εμένα τον Χεπ και τον Μεγαλόδοντα και τον Άλλο τι νόημα έχει ο κόσμος.

Νόημα έχει μόνο άν το ίδιο το σύμπαν έχει νου και είναι συνειδητό και συνειδητοποιεί τον εαυτό του.

Καταλαβαίνουμε την ματαιότητα αν δεν υπάρχει νους να συνειδητοποιεί;

Άσε που όταν πεθαίνουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της στεναχώριας μας δεν είναι ακριβώς γιατί πεθένουμε εμείς. Αλλά γιατί μαζί με εμάς πεθαίνει και ο δικός μας κόσμος ενώ ο άλλος κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.

...Είναι και αυτές οι στάλες της βροχής που χωρεύουν μονότονα στην πίστα της βεράντας υπό το φως της λάμπας της εισόδου, είναι και αυτός ο μονότονος χτύπος τικ τακ από το καραβανέ ξυπνητήρι μου, που σώνει και καλά θέλουν να επαναφέρουν τις σκέψεις μου στη συνηθισμένη τους ρουτίνα...

 

 

Βασιλη,  διαβαζοντας σε μου εφυγε ο...κοσμος!

 

Θα σου απαντησω οταν γυρισει αγκαζε με τον κοσμο του Μεγαλοδοντα ή οταν το Συμπαν μου χαρισει εναν κοσμο διχως ματαιοτητα.

Παράθεση:
Σχόλιο # 272 από VASILIS53

Βρε παίδες Χεπ και Μεγαλόδοντα, επειδή στα ξημερώματα με πιάνουν οι μεγάλοι προβληματισμοί, εκεί στο σύνορο των δύο κόσμων του σκότους και του φωτός, της ανυπαρξίας και της ύπαρξης, του μηδενός και του απείρου, για να σας εκθέσω έναν προβληματισμό μου.

Μήπως τελικά η ύπαρξη είναι αμφίδρομης προελεύσεω. Δηλαδή, αν δεν υπήρχες εσύ βρε Μεγαλόδοντα, θα υπήρχε ο κόσμος. 

Θα πει ο Χεπ, και βέβαια θα υπήρχε Βασίλη, δεν είναι το παν ο Μεγαλόδοντας.

Ναι αλλά για τον Μεγαλόδοντα δεν θα υπήρχε ούτε ο κόσμος του ούτε ο ίδιος λέω εγώ.

Άρα για κάποιον που δεν υπάρχει δεν υπάρχει ούτε αυτός ούτε ο κόσμος.

Και άρα για τον καθένα που υπάρχει, υπάρχει και ένας κόσμος και για τον καθένα που πεθαίνει, πεθαίνει και ένας κόσμος. 

Ναι αλλά ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει ασκέτως αν ο Μεγαλόδοντας ή εγώ πεθάνουμε.

Ναι αλλά θα μείνει ο Χεπ να τον συντηρεί. 

Ναι αλλά αυτός θα είναι ο κόσμος του Χεπ. Και τι με νοιάζει εμένα ο κόσμος του Χεπ και του Μεγαλόδοντα εφόσον εγώ θα έχω πεθάνει μαζί με τον κόσμο μου.

Λέει ο Μεγαλόδοντας μας νοιάζει γιατί θα τον βρει ο Άλλος και θα συνεχίσει να τον συντηρεί.


Ναι αλλά χωρίς εμένα τον Χεπ και τον Μεγαλόδοντα και τον Άλλο τι νόημα έχει ο κόσμος.

Νόημα έχει μόνο άν το ίδιο το σύμπαν έχει νου και είναι συνειδητό και συνειδητοποιεί τον εαυτό του.

Καταλαβαίνουμε την ματαιότητα αν δεν υπάρχει νους να συνειδητοποιεί;

Άσε που όταν πεθαίνουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της στεναχώριας μας δεν είναι ακριβώς γιατί πεθένουμε εμείς. Αλλά γιατί μαζί με εμάς πεθαίνει και ο δικός μας κόσμος ενώ ο άλλος κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.

...Είναι και αυτές οι στάλες της βροχής που χωρεύουν μονότονα στην πίστα της βεράντας υπό το φως της λάμπας της εισόδου, είναι και αυτός ο μονότονος χτύπος τικ τακ από το καραβανέ ξυπνητήρι μου, που σώνει και καλά θέλουν να επαναφέρουν τις σκέψεις μου στη συνηθισμένη τους ρουτίνα...