Ελπίδα vs εμπειρία

Για την τελευταία παράγραφο ,έχω να πω ότι πάντα κάποιος έχει να δώσει και όχι μόνο όσα έδωσε τις "άλλες φορές" 

Ίσως λιγότερα αλλά ίσως και περισσότερα γιατί έχει επιπλέον εμπειρίες 

Σύμφωνα με το πώς τις εκμεταλλεύεται 

Δηλ ή πεισμωνει και κλείνεται στον εαυτό του ,ή είναι πρόθυμος να μεταδώσει όσα "έμαθε" 

 

Δεν υπάρχουν χαμένα χρόνια 

Παράθεση:
Σχόλιο # 39 από Megalodondas

Αν βαφτίζουμε τά λάθη (ελαττώματα) έτσι είμαι εγώ καί νοοτροπία το λιγότερο πού μπορεί να περιμένει ο σύντροφος μαζί μας είναι η ευτυχία.. αλλά υπάρχουν και μαζοχες τι να πω?

Απάντησα όμως πιο πάνω, πώς τό θέμα δεν είναι τό πώς θα ταιριάξουν δυο άνθρωποι.. σχεδόν νορμάλ.

 

Το θέμα είναι αν η προσμονή για ευτυχισμένη σχέση,η ελπίδα δηλαδή,για κάποιον πού περνάει τα χρόνια του αγνοώντας τίς δικές του προσωπικές ελλείψεις και δυνατότητες να ζήσει την ίδια την ευτυχία,στην ζωή του  ειναι ουτοπία καί χάσιμο χρόνου, καθώς σε κοινή γλώσσα δεν θα έχει κάτι να δώσει.. παραπάνω από αυτά πού καί τίς άλλες φορές έδωσε..

 

 

 

 

 

Θα σταθώ στη φράση " όταν συνειδητά κάνεις τα ίδια λάθη" 

 

Ξέρεις,είναι κάτι που το έχω σκεφτεί πολλές φορές για ποιο λόγο κάποιος "κάνει συνειδητά τα ίδια λάθη" 

 

Έχω αναρωτηθεί για κάποια από αυτά ,αν πράγματι είναι λάθη 

 

Είναι ? 

Και ποια είμαι εγώ δηλ που θα πω ποιο είναι το σωστό ?

Επειδή δε μου αρέσει εμένα ?

Ίσως κι εγώ (εσύ,αυτός,εμείς,εμείς,αυτοί) 

κανουμε πράξεις που για εμάς είναι "σωστές" και ίσως φαινομενικά σωστές αλλά τον άλλο τον ενοχλούν ..

Αυτό εννοώ διαφορετική οπτική ζωής .

 

Μιλώ πάντα για ψυχικά υγιείς ανθρώπους και όχι για ακρότητες

(αυτονόητο) 

Παράθεση:
Σχόλιο # 40 από equinox_

 

 

αφου, υποτίθεται, θα ταιριάζανε... πού πανε ξαφνικα οι ''όσο το δυνατόν κοντύτερα αντιλήψεις και "φιλοσοφία" ζωής'' - στη Κινα;;;

 

Στις ανθρωπινες σχεσεις ειναι αναμενομενα τα αρχικα (οταν συμβαινουν για πρωτη φορα) λαθη και για οσο οι δυο ανακαλυπτουν αγνωστες πτυχες ο ενας για τον αλλον.

Συγχωρουνται, αφου αναγνωριζονται απο εκεινος που αισθανεται πως δεν επραττε σωστα - για το καλο της σχεσης.

Τα οργανα αρχιζουν, οταν συνειδητα πια κανεις τα ιδια ''λαθη'', ηδη συγχωρεμενα πολλες φορες απο το ταιρι σου, που ταχα μου τα εκανες παλι αθελα σου, αλλα μετα ολο και πιο δυσκολο σου ειναι να δικαιολογισεις/αιτιολογισεις την ιδια συμπεριφορα...

παρολο, πως ξερεις πως θα πληγωθει, χαλιαστει, αναστατωθει, δεν θα νιωθει καλα..

παρολα που τα εχετε συζητησει και που, δεν θα επρεπε να ξαναγινουν γιατι η σχεση κυνδινεψε να διαλυθει - παλι τα κανεις, τα ιδια και τα ιδια.

Εκει πια, αυτες οι συμπεριφορες δεν ''καταγραφονται, μεταφραζονται'' ως λαθη.
Αλλα μαλλον κατι, που το λιγοτερο θα μπορουσε να χαρακτηριστει ως αδιαφορια. Ή θρασος...

Αλαζονεία.. Να γραφεις εναν ανθρωπο στα... και θες να εισαι και μαζι του, ειναι το απολυτο χαος οχι μονο στο κεφαλι σου αλλα και για την ιδια την σχεση.

Οποτε, οταν σημειωθει ενα λαθος που χαλαει το κλιμα και, αν θελουμε να συνεχιζει να υπαρχει αυτη η σχεση, ο μονος δρομος ειναι να μην επαναλαμβανεται. Γιατι ο αλλος, δεν ειναι και η μητερα Τερεζα, αρχιζει και αντιδρα ασχημα, οχι πως θα αρεσε και στον ιδιο.

 

ΥΓ: Εδω, αναμεσα στις λεξεις, θα βρεις γιατι χαλασε και η δικη μας σχεση - μεταξυ τις δυο μας, αν και δεν ηταν ερωτικη

 

 

 

 

 

 

Κι αυτός πού πάντα έχει να δώσει, είναι γνωστός σου ας πούμε?

 

Είναι αυτός πού δεν έχασε τά χρόνια του?

 

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 41 από alisida

Για την τελευταία παράγραφο ,έχω να πω ότι πάντα κάποιος έχει να δώσει και όχι μόνο όσα έδωσε τις "άλλες φορές" 

Ίσως λιγότερα αλλά ίσως και περισσότερα γιατί έχει επιπλέον εμπειρίες 

Σύμφωνα με το πώς τις εκμεταλλεύεται 

Δηλ ή πεισμωνει και κλείνεται στον εαυτό του ,ή είναι πρόθυμος να μεταδώσει όσα "έμαθε" 

 

Δεν υπάρχουν χαμένα χρόνια 

 

 

 

Αν σταματησει το 'λαθος' σημαινει αλλαγη χαρακτηρα για να επιβιωσει η σχεση. Αυτο ειναι το μεγαλυτερο 'λαθος'.

Παράθεση:
Σχόλιο # 40 από equinox_

 

Οποτε, οταν σημειωθει ενα λαθος που χαλαει το κλιμα και, αν θελουμε να συνεχιζει να υπαρχει αυτη η σχεση, ο μονος δρομος ειναι να μην επαναλαμβανεται. Γιατι ο αλλος, δεν ειναι και η μητερα Τερεζα, αρχιζει και αντιδρα ασχημα, οχι πως θα αρεσε και στον ιδιο.

 

 

 

Ελπίδα vs εμπειρία

Η ελπιδα για εμενα, ειναι προιον του νου..  εκεινου του κομματιου που ονειρευεται, σκεφτεται, που μπορει και αποφασιζει να κανει/να ειναι - αυτο, το αλλο, το τριτο - δημιουργοντας σχεδια, εικονες, ψευδαισθησεις, αλλα το ιδιο δεν μπορει να πραγματοποιησει τιποτα, γιατι ειναι αδυναμο...
Η δυναμη, τα ''χερια'' του - μενουν στα ''υπογεια'' - στο υποσυνειδιτο και στο ασυνειδιτο.
Ο νους προσπαθει να τα ελεγχει, αλλα δεν γινεται.. Δεν ελεγχεται το απειρο και το αυθορμητο.

Μπορει μονο να βοηθησει στο ''ανευασμα'' αυτων που συμαινουν μεσα, οπως ενα ασανσες...
''να βγουν στο φως''- δλδ. συνειδιτοποιοντας αυτα τα της ψυχης.
Μπορει να αποφασισει να ειναι και ευτυχησμενο, (και τοοοσα πολλα αλλα!) αλλα χωρις τη βουληση - το δυναμικο αυτο και χωρις το πνευμα της δημιουργικοτητας, ''τυφλο και κοιμισμενο'' συνηθως γιατι βλεπει αλλου και οχι εκει οπου το αφορα, φτανει τα πραγματα στα ιδια και στα ιδια.

Αλλο επιπεδο συνειδησης χρειαζεται η ευτυχια.
Σημαντικοτερο βημα προς αυτο και αυτην - μακρια απο καθε ειδους εξαρτισης

Αφού ρωτάς εμένα ,θα απαντήσω για μένα .

Ναι,έχω γνωρίσει άνθρωπο που εδωσε πολλά και που είμαι σίγουρη ότι στην επόμενη σύντροφό του θα δίνει ή τα ίδια ή και περισσότερα .

 

Αντίθετα υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν σε κάθε επόμενο σύντροφό λιγότερα .

Όμως όλοι κάτι δίνουμε .

Αν νομίζεις ότι δεν έδωσες  στο γάμο σου ή ότι δεν πήρες ,κάτσε και γράψε σε ένα ωραίο χαρτάκι τι ήταν αυτό που περίμενες και τι ήταν αυτό που πήρες .

Ίσως τελικά το πήρες και δεν το εκμεταλλεύτηκες για να το απολαύσεις .

Ίσως τελικά έδωσες και δεν το εκμεταλλεύτηκε η άλλη πλευρά .

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 43 από Megalodondas

Κι αυτός πού πάντα έχει να δώσει, είναι γνωστός σου ας πούμε?

 

Είναι αυτός πού δεν έχασε τά χρόνια του?

 

 

 

 

 

 

 

 

Τουλάχιστον προσπαθούμε αγαπητή..

Σίγουρα  όλα προέρχονται από τον νου..

Ακόμα και οι χημικές ουσίες (σεροτονίνη,απομορφινη, αδρεναλίνης..κτλπ)οι οποίες είναι υπεύθυνες για την ψυχική μας κατάσταση..

 

Οι σκέψεις και οι πράξεις μας τις δημιουργούν αλλά και καμμία φορά αυτές οι ίδιες, αναλόγως την χημεία του ανθρώπου, λειτουργούν αντίστροφα, προσδίδοντας από μόνες τους το επιθυμητό αίσθημα και δημιουργώντας σκέψεις..

 

Καλημέρα σε όλους

Παράθεση:
Σχόλιο # 45 από equinox_

Ελπίδα vs εμπειρίαΗ ελπιδα για εμενα, ειναι προιον του νου..  εκεινου του κομματιου που ονειρευεται, σκεφτεται, που μπορει και αποφασιζει να κανει/να ειναι - αυτο, το αλλο, το τριτο - δημιουργοντας σχεδια, εικονες, ψευδαισθησεις, αλλα το ιδιο δεν μπορει να πραγματοποιησει τιποτα, γιατι ειναι αδυναμο...
Η δυναμη, τα ''χερια'' του - μενουν στα ''υπογεια'' - στο υποσυνειδιτο και στο ασυνειδιτο.
Ο νους προσπαθει να τα ελεγχει, αλλα δεν γινεται.. Δεν ελεγχεται το απειρο και το αυθορμητο.

Μπορει μονο να βοηθησει στο ''ανευασμα'' αυτων που συμαινουν μεσα, οπως ενα ασανσες...
''να βγουν στο φως''- δλδ. συνειδιτοποιοντας αυτα τα της ψυχης.
Μπορει να αποφασισει να ειναι και ευτυχησμενο, (και τοοοσα πολλα αλλα!) αλλα χωρις τη βουληση - το δυναμικο αυτο και χωρις το πνευμα της δημιουργικοτητας, ''τυφλο και κοιμισμενο'' συνηθως γιατι βλεπει αλλου και οχι εκει οπου το αφορα, φτανει τα πραγματα στα ιδια και στα ιδια.

Αλλο επιπεδο συνειδησης χρειαζεται η ευτυχια.
Σημαντικοτερο βημα προς αυτο και αυτην - μακρια απο καθε ειδους εξαρτισης

 

 

Τα κουκια, τα τρωτε?...

Και εινα μετρημενα?...

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 41 από alisida

Για την τελευταία παράγραφο ,έχω να πω ότι πάντα κάποιος έχει να δώσει και όχι μόνο όσα έδωσε τις "άλλες φορές" 

Ίσως λιγότερα αλλά ίσως και περισσότερα γιατί έχει επιπλέον εμπειρίες 

Σύμφωνα με το πώς τις εκμεταλλεύεται 

Δηλ ή πεισμωνει και κλείνεται στον εαυτό του ,ή είναι πρόθυμος να μεταδώσει όσα "έμαθε" 

 

Δεν υπάρχουν χαμένα χρόνια 

 

 

και για ''οσα εμαθε'', επανω σε ποια μαθηματα ηταν η ''εξεταση''???

δεν θα ηταν στην λαθος συμπεριφορα, που - μεταφορικα να το πω - τον εβγαλε απο τον ''ωραια στρωμενο ασφαλτωμενο δρομο'', μπικε στις λακκουβες λογω ακαταλληλης ταχυτητας ή λογω ποτου, μην τηρωντας τα σηματα και το ΚΟΚ, αναποδογυριζοντας ετσι τα παντα - και τον ευατο του, και το αμαξι, αλλα προκαλοντας και αλλου ζιμιες;

Πότε μαθαινουμε, ε;

Την αλλη φορα, ''αν επιβιωσει'', και αν κατανοησει τι προκαλει αυτη η ανευθυνη συμπεριφορα, θα εχει μαθει και θα εχει να ''μεταδωσει'' και δωσει με το παραπανω, γιατι ηδη ξερει.

Αν θεωρισει πως φταιει το ...αυτοκινητο, παρολο τη δικη του συμμετοχη και συμπεριφορα, δεν μαθαινει τιποτα. Θα παιρνει αλλα ''αμαξια'' και θα κανει τα ιδια, καταστρεφοντας τα - ενα μετα το αλλο, μεχρι να καταστραφει ο ιδιος.

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 42 από alisida

Θα σταθώ στη φράση " όταν συνειδητά κάνεις τα ίδια λάθη" 

 

Ξέρεις,είναι κάτι που το έχω σκεφτεί πολλές φορές για ποιο λόγο κάποιος "κάνει συνειδητά τα ίδια λάθη" 

 

Έχω αναρωτηθεί για κάποια από αυτά ,αν πράγματι είναι λάθη 

 

Είναι ? 

Και ποια είμαι εγώ δηλ που θα πω ποιο είναι το σωστό ?

Επειδή δε μου αρέσει εμένα ?

Ίσως κι εγώ (εσύ,αυτός,εμείς,εμείς,αυτοί) 

κανουμε πράξεις που για εμάς είναι "σωστές" και ίσως φαινομενικά σωστές αλλά τον άλλο τον ενοχλούν ..

Αυτό εννοώ διαφορετική οπτική ζωής .

 

Μιλώ πάντα για ψυχικά υγιείς ανθρώπους και όχι για ακρότητες

(αυτονόητο) 

 

 

δεν ειναι, στο λεω κιολας..
ειναι συνειδιτη βλαβη πια,

οταν ξερεις πως καποιος ποναει απο τη δικη σου συμπεριφορα, παρολο που σου εχει πει πως δεν αισθανεται καλα λογω αυτην και εσυ συνεχιζεις..

Οταν πορευεσαι μονος, αν θες μπορεις και να σπασεις το κεφαλι σου...
Οταν εχεις μια σχεση (ή γενικως - θες να εχεις σχεσεις με ανθρωπους), δεν κανεις του κεφαλιου σου.
Χρειαζεται να βρεθει μια ισοπποπια επανω σ' αυτα που ενοχλουν.

Ο,τι μας ενοχλει το λεμε και αν ο αλλος εχει την θελιση να ειναι μαζι σου, προσπαθει με τα μυτερα του, γιατι αυτα ακριβως ειναι για λειανση.

Αυτη ειναι και η σημασια των σχεσεων, μονος του ο ανθρωπος ξερεις για πού ειναι!

Ετσι και ανεβενουμε τα επιπεδα των σχεσεων/συνειδισεων. Ισορροποντας σ' αυτα που ενοχλουν.
Για να συνεχιζουν να υπαρχουν, αν θελουμε.
Αν οχι, δλδ. δεν υπολογιζουμε την αλλη πλευρα, τις καταστρεφουμε

@49

Εκουινοξ ,λυπάμαι αλλά το παράδειγμά σου είναι εντελώς άκυρο .Τόνισα ότι μιλώ για ψυχικά υγιείς ανθρώπους. Και η οδήγηση υπό την επιρρεια αλκοόλ σίγουρα δεν είναι υγειής πράξη ούτε για εκείνον που πιάνει το τιμόνι αλλά ούτε για εκείνον που δέχεται να μπει στο αυτοκίνητο .

Αγαπητή,θα σου απαντήσω για εμένα 

(δηλ τη δική μου φιλοσοφία ζωής )

 

Όταν ο άλλος λοιπόν (για το σύντροφό μιλάμε) κάνει κάτι που με πληγώνει και που για εκείνον θεωρείται σωστό (έζησα πρόσφατα μια κατάσταση) ..

Το πρώτο που κάνω είναι να του εξηγήσω τα συναισθήματα μου 

Θα το κάνω μια-δυο-τρεις ..

Όσες τεσπά αντέχω

Αν δω ότι δεν δέχεται ,δεν θέλει,δεν είναι στη φύση του βρε αδερφέ να ακολουθήσει τα δικά μου θέλω ..

Θα αποχωρήσω 

 

Δεν θα μείνω να τον "κατηγορώ" μια ζωή ότι " μου κατέστρεψε τα καλύτερα μου χρόνια ,δεν καταλαβαίνει κτλ κτλ "

 

Δεν θα μείνω να κλαίγομαι

Θα φύγω 

Κατανοητό ?

 

 

 

 Υ/Γ : άλλο η προσπάθεια και άλλο η ανέχεια 

Χρόνια δεν χάνεις με την προσπάθεια ,αλλά με την ανέχεια 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 50 από equinox_

 

δεν ειναι, στο λεω κιολας..
ειναι συνειδιτη βλαβη πια,

οταν ξερεις πως καποιος ποναει απο τη δικη σου συμπεριφορα, παρολο που σου εχει πει πως δεν αισθανεται καλα λογω αυτην και εσυ συνεχιζεις..

Οταν πορευεσαι μονος, αν θες μπορεις και να σπασεις το κεφαλι σου...
Οταν εχεις μια σχεση (ή γενικως - θες να εχεις σχεσεις με ανθρωπους), δεν κανεις του κεφαλιου σου.
Χρειαζεται να βρεθει μια ισοπποπια επανω σ' αυτα που ενοχλουν.

Ο,τι μας ενοχλει το λεμε και αν ο αλλος εχει την θελιση να ειναι μαζι σου, προσπαθει με τα μυτερα του, γιατι αυτα ακριβως ειναι για λειανση.

Αυτη ειναι και η σημασια των σχεσεων, μονος του ο ανθρωπος ξερεις για πού ειναι!

Ετσι και ανεβενουμε τα επιπεδα των σχεσεων/συνειδισεων. Ισορροποντας σ' αυτα που ενοχλουν.
Για να συνεχιζουν να υπαρχουν, αν θελουμε.
Αν οχι, δλδ. δεν υπολογιζουμε την αλλη πλευρα, τις καταστρεφουμε

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 51 από alisida

@49Εκουινοξ ,λυπάμαι αλλά το παράδειγμά σου είναι εντελώς άκυρο .Τόνισα ότι μιλώ για ψυχικά υγιείς ανθρώπους. Και η οδήγηση υπό την επιρρεια αλκοόλ σίγουρα δεν είναι υγειής πράξη ούτε για εκείνον που πιάνει το τιμόνι αλλά ούτε για εκείνον που δέχεται να μπει στο αυτοκίνητο .

 

και εγω για ψυχικα υγιεις ανθρωπους εγραψα το ποστ μου (δεν καταλαβαινω γιατι συνεχεια το τονιζεις αυτο)

και που, θα μπορεσουν να κατανοησουν την μεταφορικη του σημασια...

αλλα, μπα!

Τα πρεπει να πω δηλαδη - ποιο ειναι το αμαξι, ποιος ο δρομος, ποιες οι λακκουβες, ποιος/ποιοι οι οδηγοι, ποιο το ΚΟΚ, ποιες οι παραβασεις και ποια τα προστιμα - σε μια σχεση δυο ανθρωπων;

Ποιος ο τροχονομος και τι λεει ο αυστηρος αυτος ο νομος ''των δυο'';;;

ελα, μπορεις!

βαλε το ομορφο κεφαλακι σου σε αλλες συχνοτητες,

δεν εχεις πιει το καλυτερο (με δεντρολιβανο) καφε μου φαινεται και δεν εχεις ξυπνησει ακομα

Λυπάμαι ,ενώ μου αρέσει κι εμένα να μιλώ με "παραβολές" ,εντούτοις ,κάποια πράγματα τα λέω με το όνομα τους 

 

Για να μην αφήνω ερωτηματικά 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 53 από equinox_

 

 

και εγω για ψυχικα υγιεις ανθρωπους εγραψα το ποστ μου (δεν καταλαβαινω γιατι συνεχεια το τονιζεις αυτο)

και που, θα μπορεσουν να κατανοησουν την μεταφορικη του σημασια...

αλλα, μπα!

Τα πρεπει να πω δηλαδη - ποιο ειναι το αμαξι, ποιος ο δρομος, ποιες οι λακκουβες, ποιος/ποιοι οι οδηγοι, ποιο το ΚΟΚ, ποιες οι παραβασεις και ποια τα προστιμα - σε μια σχεση δυο ανθρωπων;

Ποιος ο τροχονομος και τι λεει ο αυστηρος αυτος ο νομος ''των δυο'';;;

ελα, μπορεις!

βαλε το ομορφο κεφαλακι σου σε αλλες συχνοτητες,

δεν εχεις πιει το καλυτερο (με δεντρολιβανο) καφε μου φαινεται και δεν εχεις ξυπνησει ακομα

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 38 από Megalodondas

Η εμπειρία ενός ανθρώπου συμπεριλαμβάνει και την εμπειρία του εαυτού του..

Με μία στοιχειώδη ενδοσκόπηση δηλαδή καταλαβαίνουμε αν πάει κάτι στραβά σε εμάς.

 

Μιλάμε ακριβώς για τά άτομα αυτά λοιπόν και όχι για τους ισορροπημένους , πού προφανώς δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερο πρόβλημα ούτε να ευτυχήσουν μονάχοι ούτε νά βρουν την ευτυχία σε κάποια σχέση.

Αν η εμπειρία λοιπόν έχει δώσει στον"ανισόρροπο" τα εφόδια να κατανοήσει τίς "αναπηρίες"του, τά ελλατωματα του, που τόν έκαναν στο παρελθόν να είναι δυστυχής σέ μία σχέση αλλά και να είναι γενικότερα δυστυχής στην ζωή του, ανίκανος να νοιώσει κάτι από εκείνα πού θα γίνονταν αρωγοί για μία ευτυχισμένη ζωή,ποιο το νόημα να ελπίζει, πώς η καινούργια σχέση θά διώξει όλες αυτές τίς ατέλειες μακρυά..?

 

Ξέρω πώς η ελπίδα τσάμπα είναι και πώς οι άνθρωποι δύσκολα εντοπίζουν και αποδέχονται τα ελαττώματα τους και πώς προτιμούν να ελπίζουν πχ πώς ο άλλος θα τους καταλάβει και θα τούς γιατρέψει...

 

Όμως θα είχαμε λιγότερα θύματα και λιγότερες οδύνες αν υπήρχε η αποδοχή του εαυτού και των ελαττωμάτων μας.. λιγότερα διαζύγια και παιδιά πού δεν φταίνε σε κάτι.. καί ανθρώπους στην τελική πού δεν ξοδεύουν τσάμπα τον χρόνο τους.. απαιτώντας από τόν άλλον να λύσει το άλυτα τους προβλήματα.

 

 

 

Ο "γενικότερα δυστυχής στη ζωή του" είναι αδύνατον να ευτυχήσει σε σχέση. Είναι τοξικός εκ προοιμίου. Υποθέτω, μάλιστα, πως είναι και μια κατάσταση την οποία στην πραγματικότητα δεν θέλει να αλλάξει. Του αρέσει που δεν του αρέσει - κάπως 

 

Οι σχέσεις, γενικότερα, δεν είναι δεκανίκι ή θεραπευτική αγωγή σε αδυναμίες, αναπηρίες, τοξικότητες.

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 52 από alisida

Αγαπητή,θα σου απαντήσω για εμένα 

(δηλ τη δική μου φιλοσοφία ζωής )

 

Όταν ο άλλος λοιπόν (για το σύντροφό μιλάμε) κάνει κάτι που με πληγώνει και που για εκείνον θεωρείται σωστό (έζησα πρόσφατα μια κατάσταση) ..

Το πρώτο που κάνω είναι να του εξηγήσω τα συναισθήματα μου 

Θα το κάνω μια-δυο-τρεις ..

Όσες τεσπά αντέχω

Αν δω ότι δεν δέχεται ,δεν θέλει,δεν είναι στη φύση του βρε αδερφέ να ακολουθήσει τα δικά μου θέλω ..

Θα αποχωρήσω 

 

Δεν θα μείνω να τον "κατηγορώ" μια ζωή ότι " μου κατέστρεψε τα καλύτερα μου χρόνια ,δεν καταλαβαίνει κτλ κτλ "

 

Δεν θα μείνω να κλαίγομαι

Θα φύγω 

Κατανοητό ?

 

 

 

 Υ/Γ : άλλο η προσπάθεια και άλλο η ανέχεια 

Χρόνια δεν χάνεις με την προσπάθεια ,αλλά με την ανέχεια 

 

 

 

μιλαγαμε για τα λαθη, αν υπαρχουν ή οχι.

δεν ειναι κατανοητο, γιατι η συζητηση παει επι προσωπικου, το τι θα εκανες εσυ - μου ειναι γνωστο.

Το τι κανω εγω, ο αλλος, ο παραδιπλα, ειναι αλλο θεμα, εξαλου οι συνθικες οι δικες σου στις οποιες εζησες, ζεις - δεν μπορει να κανουν τους αλλους με το δικο σου σκεπτικο.

Και αφου λες ''δεν υπαρχουν λαθη'', τωρα μου λες εμμεσα πως αν λειτουργω με διαφορετικο απο εσενα τροπο, θα ειναι λαθος;

Το οτι καποιοι σου κλεγονται συνεχεια, μονη σου επετρεψες να γινει αυτο, αλλα τωρα το λες κλαμα...

εγω παντως δεν εχω ερθει να κλαψω στους ομους σου..

 

τα ''αντεχω, φευγω, αποχωρισω, μενω, κατηγορω '' ειναι εννοιες σχετικες, συνδεονται με καταστασεις οταν αρχιζουν να συμβαινουν οι λαθος συμπεριφορες.

Κρυβουν μεσα τους τα ιδια λαθη

ΥΓ: αλλο εσυ, ''μιλωντας για εσενα'', αλλο οι προθεσεις σου.
Οι τελευταιες, μου ειναι πολυ κατανοητες...

 

Ναι δεν αμφιβάλλω πώς δεν θα ευτυχήσει.. αρκεί να μην ελπίζει.. αυτό λέμε..για την ουτοπία.. καθώς αυτός μπορεί να δικαιολογηθεί άνετα στον εαυτό του..

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 55 από eva-1982

 

Ο "γενικότερα δυστυχής στη ζωή του" είναι αδύνατον να ευτυχήσει σε σχέση. Είναι τοξικός εκ προοιμίου. Υποθέτω, μάλιστα, πως είναι και μια κατάσταση την οποία στην πραγματικότητα δεν θέλει να αλλάξει. Του αρέσει που δεν του αρέσει - κάπως 

 

Οι σχέσεις, γενικότερα, δεν είναι δεκανίκι ή θεραπευτική αγωγή σε αδυναμίες, αναπηρίες, τοξικότητες.

 

 

Και αν η "δυστυχια" του, πηγαζει απο την ελλειψη μιας ομαλης σχεσης?...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 55 από eva-1982

 

Ο "γενικότερα δυστυχής στη ζωή του" είναι αδύνατον να ευτυχήσει σε σχέση. 

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ,πόσες "ομαλές σχέσεις" έχεις υπόψη στον κοινωνικό σου περίγυρο 

?

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 58 από Enikos

Και αν η "δυστυχια" του, πηγαζει απο την ελλειψη μιας ομαλης σχεσης?...

 

 

 

Δεν χρειάζεται να πιάνουμε τά άκρα τών ελλατωματων, υπάρχουν διαβαθμίσεις..

Κι άντε να πιάσουμε τα παραδείγματα πού είχα στο μυαλό μου όταν έθεσα το ερώτημα..

Φίλος με πρόβλημα εθισμού ουσιών αναζητεί έτερο ήμισυ.. ελπίζει.. ενώ τίς δύο τελευταίες σχέσεις τις χάλασε ο ίδιος με την ανάρμοστη συμπεριφορά του,δεν μπορεί να  τ ο αποδεχτεί πώς φταίει εκείνος (έλλειψη εμπειρίας του εαυτού, αδυναμία αυτοκριτικής)

Φίλη, παντρεμένη δις,ψωρο-υπερηφανη,με συναισθηματική αναπηρία,λοβοτομημενη, κρύα,εγωιστρια,με αδυναμία αυτοκριτικής, έλλειψη εμπειρίας εαυτού,ελπιζει... και ποντάρει στον τρίτο για να ευτυχήσει..

Τι έχουν να δώσουν οι παραπάνω σε μια σχέση..?

Αν λοιπόν δεν αρχίσουμε τα μπορεί ,αν υποθέσουμε πώς έτσι είναι τα γεγονότα,δεν είναι μάταιη η ελπίδα τους?

Αν είχαν λίγο παραπάνω αυτογνωσία δεν θα έλπιζαν μάταια ,θα ζούσαν αυτή ακριβώς την ζωή πού μπορούσαν.