23 years later...

Ακομα και εσυ μετακομισες?...

 

Τι Παρισια, τι μεγκλες διαβαζω!!!...

 

Απορω πως σε αφησαν απο το σπιτι!!!...

 

Ασε που αυτοι απαγορευουν το σκιπ στη μπανιερα...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 20 από Sourygia

χαχαχα, ελεος

 

 

 

Βρε μήπως του μιλούσες Αγγλικά...κι αυτός δεν καταλάβαινε ...γι αυτο έφυγε???

Πλάκα κάνω...
Μα σοβαρά παρακαλάς τον Άγιο να στον φέρει πισω??? Τι να τον κάνεις εναν αντρα που δεν σε 
σεβάστηκε...που ειναι άπιστος... αφού και να γυρίσει τα ίδια θα ξανακάνει...παρακαλα τον Άγιο να έχετε 
υγεία εσυ και το παιδί σου ...να έχεις δουλειά και όλα θα τα καταφέρεις...και μην σ'ενδιαφέρει καθολου 
αυτός...μην θυματοποιησαι... ζήσε ελεύθερη ...χαραμισες 23 χρόνια απ' τη ζωή σου γι αυτον... είναι καιρός να
 απολαύσεις την ζωή σου... Και να γυρίσει μην τον δεχτείς...
Τελικα πιστεύω οτι σε κάποιες γυναίκες... τα τραβάει ο οργανισμός τους κάτι τετοια... είναι μαζοχες...

Καλημέρα, απάντησα και εχτές αλλά μάλλον χάθηκε το μήνυμα ή δεν το έστειλα?Πάντα πίστευα ότι ο πρώην είναι ένα καλό παιδί, που δεν θα κοροϊδέψει δεν θα πει ψέμματα, της εκκλησίας. Και συνεχίζω να το πιστεύω... Έφυγε γιατί δεν ήθελε Ν αμέ κοροϊδεύει. Ο γάμος ήταν νεκρός όμως δεν σας κρύβω τον αγαπούσα και τον φρόντιζα.Δεν ήταν ο άντρας που μου ταίριαζε. Στα 20 μου όταν τον γνώρισα Ειμασταν στο ίδιο συναίσθηματικο επίπεδο, μετά εγώ άλλαζα εξελίσσομουν, γινόμουν πιο δυναμική, εκεί στα 35 έκανα την επανάσταση μου ζήτησα να έχω τον έλεγχο των χρημάτων μου, ήθελα αφού είχε ξεπέταχτε και το παιδί να έχω τον προσωπικό μου χρόνο, δεν του άρεσε, άρχισε ο θυμός από την μεριά μου, ο θυμός απ την δική του. Ξεκίνησα να παρακολουθώ κάποια σεμινάρια σε ιδιωτικό κολέγιο, δεν του άρεσε η ιδέα, είχαμε τσακωμούς, τον τράβηξα στον σύμβουλο να το σώσουμε γιατί ήθελα να σωσο τον γάμο μου, ένιωθα κουρασμένη να πρέπει εγώ να τον πλησιάζω, να τον αγκαλιάσω, εγώ εγώ εγώ... Έβλεπα ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα απλά που θέλει μια γυναίκα αλλά δεν ήθελα να τον πληγωσω και να τον διώξω. Το παιδί τον είχε ανάγκη και εγώ φυσικά. ΔΥΣΤΥΧΩΣ είχα αποφασίσει να θυσιάστω μαζί του και καθώς μεγάλωνε το παιδί είχα αποφασίσει ότι θα ξεκινήσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί μήπως και έρθουμε πιο κοντά αγάπη υπήρχε από πλευράς μου πάρα πολύ. Δεν εργαζόταν, ήταν από τους τυχερούς, είχε ένα εισόδημα το οποίο ήταν καλό μαζί με το δικό μου για να τα βγάλουμε πέρα οριακά. 24 ώρες ελεύθερος χρόνος εκείνος , εγώ πνιγομουν , δουλεια, παιδί, σπίτι... Κάποια στιγμή μου πετάει ένα παραμύθι ότι δεν είναι καλά, ότι θέλει να φύγει έτσι στα ξαφνικά... Μέχρι που μου το μαρτυρισε και έως ότου η γκόμενά του με ενοχλήσει και μου δώσει πλήρη αναφορά του τι κάνανε 1 χρόνο πάρα κάτι. Εκεί σκέφτηκα να τον συγχωρήσω, ένιωσα ότι τον είχα παραμελήσει και ζήτησα ευκαιρία... Μέχρι που τον έπιασα να μιλάει πάλι μαζί της... Επειδή ήταν κύριος όπως μου είπε αποφάσισε να φύγει. Το παιδί έχει σοκαριστεί... Γιατί δεν είχαμε καυγάδες και είναι πληγωμένο.. Εγώ πενθω αυτούς τους 5 μήνες και αρνούμαι να σηκωθώ από το πάτωμα, Δεν μπορώ να το χονεψω αυτό που έκανε.. Πρέπει όμως. Αναρωτιέμαι πως θα περάσουν τα επόμενα χρόνια, όλα τα βλέπω μάταια Δυσκολεύομαι πολύ μέσα στο σπίτι, θα ηθελα πολύ να αλλάξω παράστασεις... Γενικά είμαι πολύ πολύ δυσκολα. Κάνω την αυτοκριτική μου, έχω αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί και περιμένω να ξεριζωθει αυτός ο πόνος που έχω μέσα μου. Αναρωτιέμαι ποτέ θα βαρεθώ την μιζέρια μου? Ποτέ θα σταματήσω να πνιγομαι μέσα στο σπίτι μέσα στον εαυτό μου κλπ κλπ. Αυτή ήταν η ιστορία μου, δεν σας κρύβω ότι φορές νιώθω ότι εγώ φταίω για όλα, γιατί με θεωρούσε υπεύθυνη για την ευτυχία του... Απ την μια νιώθω μια ελάχιστη ανακούφιση, απ την άλλη το βάρος της διαλυμένης οικογένειας με σκοτώνει... Σας ευχαριστώ πολύ.

Βρε κοριτσι σαν να τα χεις κανει ενα αχταρμα ! Καθε προταση σουκαι μια απορια για μενα

Πάντα πίστευα ότι ο πρώην είναι ένα καλό παιδί, που δεν θα κοροϊδέψει δεν θα πει ψέμματα, της εκκλησίας. Και συνεχίζω να το πιστεύω... Έφυγε γιατί δεν ήθελε Ν αμέ κοροϊδεύει.

Πως μπορεις να συνεχιζεις να το πιστευεις? Αφου μια χαρα και σε κοροιδευε και σχεση ειχε και τη συνεχισε οταν εσυ «του εδωσες μια ευκαιρια»

Ο γάμος ήταν νεκρός όμως δεν σας κρύβω τον αγαπούσα και τον φρόντιζα.Δεν ήταν ο άντρας που μου ταίριαζε. Στα 20 μου όταν τον γνώρισα Ειμασταν στο ίδιο συναίσθηματικο επίπεδο, μετά εγώ άλλαζα εξελίσσομουν, γινόμουν πιο δυναμική, εκεί στα 35 έκανα την επανάσταση μου ζήτησα να έχω τον έλεγχο των χρημάτων μου, ήθελα αφού είχε ξεπέταχτε και το παιδί να έχω τον προσωπικό μου χρόνο, δεν του άρεσε, άρχισε ο θυμός από την μεριά μου, ο θυμός απ την δική του.

Αφου «ο γαμος ηταν νεκρος» και θεωρουσες οτι δεν σου αξιζε γιατι παρεμενες στο γαμο? Προφανως επειδη τον χρειαζοσουν λιγο ακομη

 Ξεκίνησα να παρακολουθώ κάποια σεμινάρια σε ιδιωτικό κολέγιο, δεν του άρεσε η ιδέα, είχαμε τσακωμούς, τον τράβηξα στον σύμβουλο να το σώσουμε γιατί ήθελα να σωσο τον γάμο μου, ένιωθα κουρασμένη να πρέπει εγώ να τον πλησιάζω, να τον αγκαλιάσω, εγώ εγώ εγώ... Έβλεπα ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα απλά που θέλει μια γυναίκα αλλά δεν ήθελα να τον πληγωσω και να τον διώξω. Το παιδί τον είχε ανάγκη και εγώ φυσικά. ΔΥΣΤΥΧΩΣ είχα αποφασίσει να θυσιάστω μαζί του και καθώς μεγάλωνε το παιδί είχα αποφασίσει ότι θα ξεκινήσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί μήπως και έρθουμε πιο κοντά αγάπη υπήρχε από πλευράς μου πάρα πολύ. 

Πολλα σχεδια εκανες  εσα σε αυτον το γαμο μονη σου,,,καλυτερα θα ταν να τον αφησεις αφου εσενα δε σου εκανε, να φτιαξει αυτος τη ζωη του οπως του «αξιζε» και να κανεις και συ το ιδιο,,,αλλα προφανως βαρυνε το οτι τον ειχε αναγκη

Δεν εργαζόταν, ήταν από τους τυχερούς, είχε ένα εισόδημα το οποίο ήταν καλό μαζί με το δικό μου για να τα βγάλουμε πέρα οριακά. 24 ώρες ελεύθερος χρόνος εκείνος , εγώ πνιγομουν , δουλεια, παιδί, σπίτι... 

Οκ τωρα καταλαβα γιατι τον κρατησες,,,αν και δεν καταλαβα γιατι δουλευες τοσο πολυ και γιατι ηθελες «να εχεις εσυ τον ελεγχο των χρηματων σου»,,, ηταν προφανες οτι αφου αυτος ειχε ολο του το χρονο ελευθερο ,,,μια ασχολια θα την εβρισκε! Ειδικα μετα απο τοση υποτίμηση που λαμβανε απο σενα?

Κάποια στιγμή μου πετάει ένα παραμύθι ότι δεν είναι καλά, ότι θέλει να φύγει έτσι στα ξαφνικά... μα τι στα ξαφνικα λες? Αφουτπτ δεν πηγαινε καλα οπως μας τα χεις περιγραψει παραπανω

Μέχρι που μου το μαρτυρισε και έως ότου η γκόμενά του με ενοχλήσει και μου δώσει πλήρη αναφορά του τι κάνανε 1 χρόνο πάρα κάτι. Εκεί σκέφτηκα να τον συγχωρήσω, ένιωσα ότι τον είχα παραμελήσει και ζήτησα ευκαιρία... Μέχρι που τον έπιασα να μιλάει πάλι μαζί της... Τον εαυτο σου ποτε τον συγχωρεσες?

Επειδή ήταν κύριος όπως μου είπε αποφάσισε να φύγει. Το παιδί έχει σοκαριστεί... Γιατί δεν είχαμε καυγάδες και είναι πληγωμένο.. καλε τι κυριος ηταν??? Και κυριως τι εισαι εσυ που αν αυτος δεν ηταν «κυριος» θα τον ξανασυγχωρουσες!!! Ποσο υψηλο πια ηταν εκεινο το εισοδημα που ειχε?

Εγώ πενθω αυτούς τους 5 μήνες και αρνούμαι να σηκωθώ από το πάτωμα, Δεν μπορώ να το χονεψω αυτό που έκανε.. Πρέπει όμως. Αναρωτιέμαι πως θα περάσουν τα επόμενα χρόνια, όλα τα βλέπω μάταια Δυσκολεύομαι πολύ μέσα στο σπίτι, θα ηθελα πολύ να αλλάξω παράστασεις... Γενικά είμαι πολύ πολύ δυσκολα. Κάνω την αυτοκριτική μου, έχω αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί και περιμένω να ξεριζωθει αυτός ο πόνος που έχω μέσα μου. Αναρωτιέμαι ποτέ θα βαρεθώ την μιζέρια μου? Ποτέ θα σταματήσω να πνιγομαι μέσα στο σπίτι μέσα στον εαυτό μου κλπ κλπ. Αυτή ήταν η ιστορία μου, δεν σας κρύβω ότι φορές νιώθω ότι εγώ φταίω για όλα, γιατί με θεωρούσε υπεύθυνη για την ευτυχία του... Απ την μια νιώθω μια ελάχιστη ανακούφιση, απ την άλλη το βάρος της διαλυμένης οικογένειας με σκοτώνει... Σας ευχαριστώ πολύ.

Μα η οικογενεια ειχε διαλυσει πολλα χρονια πριν,,,απο τοτε που αρχισες να νοιωθει οτι δεν σου ?ταιριαζε» ,,, θα τολμησω να πω οτι ο θυμος που νοιωθεις οφειλεται στο οτι εχασες τον ελεγχο της καταστασης, που δεν ηρθαν τα πραγματα οπως τα λογαριαζες, που εφυγε εκεινος πριν τον διωξεις εσυ οταν δεν θα τον χρειαζοσουν καθολου

Αυτο το οτι «σε θεωρουσε υπευθυνη για την ευτυχια του» ομολογω δεν το καταλαβα 

Δεν ειμαι σε θεση να σου πω πως θα χειριστεις τωρα την κατασταση (αφου ουτε εσενα γνωριζω ουτε τα πραγματικα δεδομενα, ουτε τις συνθηκες ζωης σου κλπκλπ) απλα μια και εχω χρονο κατεγραψα προχειρα καποιες απο τις αποριες που μου δημιουργηθηκαν οσο διαβασα το ποστ σου

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 23 από Filkon_123
Καλημέρα, απάντησα και εχτές αλλά μάλλον χάθηκε το μήνυμα ή δεν το έστειλα?Πάντα πίστευα ότι ο πρώην είναι ένα καλό παιδί, που δεν θα κοροϊδέψει δεν θα πει ψέμματα, της εκκλησίας. Και συνεχίζω να το πιστεύω... Έφυγε γιατί δεν ήθελε Ν αμέ κοροϊδεύει. Ο γάμος ήταν νεκρός όμως δεν σας κρύβω τον αγαπούσα και τον φρόντιζα.Δεν ήταν ο άντρας που μου ταίριαζε. Στα 20 μου όταν τον γνώρισα Ειμασταν στο ίδιο συναίσθηματικο επίπεδο, μετά εγώ άλλαζα εξελίσσομουν, γινόμουν πιο δυναμική, εκεί στα 35 έκανα την επανάσταση μου ζήτησα να έχω τον έλεγχο των χρημάτων μου, ήθελα αφού είχε ξεπέταχτε και το παιδί να έχω τον προσωπικό μου χρόνο, δεν του άρεσε, άρχισε ο θυμός από την μεριά μου, ο θυμός απ την δική του. Ξεκίνησα να παρακολουθώ κάποια σεμινάρια σε ιδιωτικό κολέγιο, δεν του άρεσε η ιδέα, είχαμε τσακωμούς, τον τράβηξα στον σύμβουλο να το σώσουμε γιατί ήθελα να σωσο τον γάμο μου, ένιωθα κουρασμένη να πρέπει εγώ να τον πλησιάζω, να τον αγκαλιάσω, εγώ εγώ εγώ... Έβλεπα ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα απλά που θέλει μια γυναίκα αλλά δεν ήθελα να τον πληγωσω και να τον διώξω. Το παιδί τον είχε ανάγκη και εγώ φυσικά. ΔΥΣΤΥΧΩΣ είχα αποφασίσει να θυσιάστω μαζί του και καθώς μεγάλωνε το παιδί είχα αποφασίσει ότι θα ξεκινήσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί μήπως και έρθουμε πιο κοντά αγάπη υπήρχε από πλευράς μου πάρα πολύ. Δεν εργαζόταν, ήταν από τους τυχερούς, είχε ένα εισόδημα το οποίο ήταν καλό μαζί με το δικό μου για να τα βγάλουμε πέρα οριακά. 24 ώρες ελεύθερος χρόνος εκείνος , εγώ πνιγομουν , δουλεια, παιδί, σπίτι... Κάποια στιγμή μου πετάει ένα παραμύθι ότι δεν είναι καλά, ότι θέλει να φύγει έτσι στα ξαφνικά... Μέχρι που μου το μαρτυρισε και έως ότου η γκόμενά του με ενοχλήσει και μου δώσει πλήρη αναφορά του τι κάνανε 1 χρόνο πάρα κάτι. Εκεί σκέφτηκα να τον συγχωρήσω, ένιωσα ότι τον είχα παραμελήσει και ζήτησα ευκαιρία... Μέχρι που τον έπιασα να μιλάει πάλι μαζί της... Επειδή ήταν κύριος όπως μου είπε αποφάσισε να φύγει. Το παιδί έχει σοκαριστεί... Γιατί δεν είχαμε καυγάδες και είναι πληγωμένο.. Εγώ πενθω αυτούς τους 5 μήνες και αρνούμαι να σηκωθώ από το πάτωμα, Δεν μπορώ να το χονεψω αυτό που έκανε.. Πρέπει όμως. Αναρωτιέμαι πως θα περάσουν τα επόμενα χρόνια, όλα τα βλέπω μάταια Δυσκολεύομαι πολύ μέσα στο σπίτι, θα ηθελα πολύ να αλλάξω παράστασεις... Γενικά είμαι πολύ πολύ δυσκολα. Κάνω την αυτοκριτική μου, έχω αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί και περιμένω να ξεριζωθει αυτός ο πόνος που έχω μέσα μου. Αναρωτιέμαι ποτέ θα βαρεθώ την μιζέρια μου? Ποτέ θα σταματήσω να πνιγομαι μέσα στο σπίτι μέσα στον εαυτό μου κλπ κλπ. Αυτή ήταν η ιστορία μου, δεν σας κρύβω ότι φορές νιώθω ότι εγώ φταίω για όλα, γιατί με θεωρούσε υπεύθυνη για την ευτυχία του... Απ την μια νιώθω μια ελάχιστη ανακούφιση, απ την άλλη το βάρος της διαλυμένης οικογένειας με σκοτώνει... Σας ευχαριστώ πολύ.

 

Αυτο που πενθειτε, στα γκομενικα, ειναι νεα ταση?...

Κανετε και κολλυβα, κερνατε και κονιακ με τον καφε?...

Αφηστε αυτη την ερμη την γλωσσα στην ησυχια της!...

Aκομα δεν εχω καταλαβει αν ολο αυτο γινεται

για τον συγκεκριμενο ανθρωπο που εφυγε...

για τη σχεση...(ποια σχεση αραγε) αφου μονη σου λες οτι ζουσες σε εναν νεκρο γαμο...Δεν ξερω δηλαδη κι αν διαβαζετε αυτα που γραφετε...

ή το γεγονος οτι εφυγε με αλλη γυναικα...και σου εχει χτυπησει τον εγωισμο κατακουτελα...;;;
Προς το τελευταιο κλινω...

 

Αυτο... το οτι ηταν της εκκλησιας  το λεμε για ...καλο δηλαδη...;;;

Αυτην την απορια την εχω και γω! Γιατι πραγματι αν τα ξαναδιαβαζα ε μια φορα, δε γινεται θα βλεπανε πιο καθαρα τα πραγματα και θα εγγραφα  και κατι αλλο κοκ

Παράθεση:
Σχόλιο # 26 από Mindthegap-

Aκομα δεν εχω καταλαβει αν ολο αυτο γινεται

για τον συγκεκριμενο ανθρωπο που εφυγε...

για τη σχεση...(ποια σχεση αραγε) αφου μονη σου λες οτι ζουσες σε εναν νεκρο γαμο...Δεν ξερω δηλαδη κι αν διαβαζετε αυτα που γραφετε...

ή το γεγονος οτι εφυγε με αλλη γυναικα...και σου εχει χτυπησει τον εγωισμο κατακουτελα...;;;
Προς το τελευταιο κλινω...

 

 

 

Kristina δεν γνωρίζω ποα για σένα αλλά ειλικρινά το μήνυμα σου θα το τυπώσω και θα το διαβάζω καααθεεε μερα.Σε υπέρ ευχαριστώ. Ειλικρινα είναι όλα τόσο μπιπ στο μυαλό μου που ειλικρινά με βοηθάς να με ξεκαθαρίσω λίγο.Πιστεύω και οι 2 βολεμένοι ήμασταν, και τώρα έχει πληγωθει ο εγωισμος εννοείται γιατί δεν την περίμενα την σφαλιάρα.Μάθημα ζωής είναι αυτό που πήρα και επειδή είμαι άτομο που αυτομαστιγωνεται, και ενοχικός πολύ καλά να πάθω.Εν ολίγοις δεν ξέρω αν αυτο το χάος στο μυαλό το έπαθα από το ξαφνικό σοκ ότι φεύγει... ή από κάποιο βίωμα - τραύμα που βγήκε στην επιφάνεια...Σας ευχαριστώ πολύ.

 

• ?? με τη φαντασία όπου θες πας

 

 

1. Παράθεση:

Σχόλιο # 21 από Enikos

 

Ακομα και εσυ μετακομισες?...

 

Τι Παρισια, τι μεγκλες διαβαζω!!!...

 

Απορω πως σε αφησαν απο το σπιτι!!!...

 

Ασε που αυτοι απαγορευουν το σκιπ στη μπανιερα...

 

 

 

 

Βρε κοριτσι μην αυτομαστιγωνεσαι και μην τρομαζεις με τις υποχρεωσεις που πιστευεις οτι θα εχεις στο μελλον,,,εκεινος δεν θα παψει να ναι πατερας και θα συνεχισει να βοηθα και υλικα και πιθανοτατα και συναισθηματικα/ψυχολογικα στην ανατροφη του παιδιου σας!!!

Οταν ξεπερασεις το θεμα του πληγωμενου εγωισμου σου (συντομα πιστευω) θα δεις οτι η ζωη σου θα γινει  πολυ καλυτερη, απαλλαγμένη απο «κουφαρια»/βαριδια (νεκρου γαμου)  ,,, μη νομιζεις ολοι περασαμε συσκολιες διαφορων ειδων και στην συντρηπτικη μας πλειοψηφια (μονη εξαιρεση οι δυσκολιες λογω θεματνω υγειας), θεωρουμε οτι ειμαστε πλεον πολυ καλυτερα ,,, το ιδιο θα λες και συ

Παράθεση:
Σχόλιο # 29 από Filkon_123
Kristina δεν γνωρίζω ποα για σένα αλλά ειλικρινά το μήνυμα σου θα το τυπώσω και θα το διαβάζω καααθεεε μερα.Σε υπέρ ευχαριστώ. Ειλικρινα είναι όλα τόσο μπιπ στο μυαλό μου που ειλικρινά με βοηθάς να με ξεκαθαρίσω λίγο.Πιστεύω και οι 2 βολεμένοι ήμασταν, και τώρα έχει πληγωθει ο εγωισμος εννοείται γιατί δεν την περίμενα την σφαλιάρα.Μάθημα ζωής είναι αυτό που πήρα και επειδή είμαι άτομο που αυτομαστιγωνεται, και ενοχικός πολύ καλά να πάθω.Εν ολίγοις δεν ξέρω αν αυτο το χάος στο μυαλό το έπαθα από το ξαφνικό σοκ ότι φεύγει... ή από κάποιο βίωμα - τραύμα που βγήκε στην επιφάνεια...Σας ευχαριστώ πολύ.

 

Ενοχικος, ε?...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 29 από Filkon_123
Kristina δεν γνωρίζω ποα για σένα αλλά ειλικρινά το μήνυμα σου θα το τυπώσω και θα το διαβάζω καααθεεε μερα.Σε υπέρ ευχαριστώ. Ειλικρινα είναι όλα τόσο μπιπ στο μυαλό μου που ειλικρινά με βοηθάς να με ξεκαθαρίσω λίγο.Πιστεύω και οι 2 βολεμένοι ήμασταν, και τώρα έχει πληγωθει ο εγωισμος εννοείται γιατί δεν την περίμενα την σφαλιάρα.Μάθημα ζωής είναι αυτό που πήρα και επειδή είμαι άτομο που αυτομαστιγωνεται, και ενοχικός πολύ καλά να πάθω.Εν ολίγοις δεν ξέρω αν αυτο το χάος στο μυαλό το έπαθα από το ξαφνικό σοκ ότι φεύγει... ή από κάποιο βίωμα - τραύμα που βγήκε στην επιφάνεια...Σας ευχαριστώ πολύ.

 

Εύχομαι υγεία σε όλους μας.Απ το στόμα σου και στου Θεού τ αυτι. ???

Απο τοτε που κουφαθηκε ο Θεος, ανθισε η ψυχιατρικη...

Θα πω κι εγώ μια άποψη:
Βασικότατο σ΄αυτές τις περιπτωσεις είναι να μην ρίχνεις ευθύνες και νοιώθεις ενοχές. Ό,τι έγινε έγινε! Ποιος φταίει, δεν μας ενδιαφέρει τωρα.

Πρώτο σου μέλημα είναι να συνεχίσεις να ζεις, εσύ και το παιδί σας.

Σήκω απ τα πατώματα, πήγαινε σε κάποια υπηρεσία, ή δικηγόρο, δεν τα ξέρω τα γραφειοκρατικά καλά και κοίτα, πώς θα εξασφαλίσεις κάποιο εισόδημα  τουλάχιστο για το παιδί. Μην ντραπείς να το απαιτήσεις. Είναι δικαίωμά σου και είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει αυτός για το παιδί του. Έπειτα κανονίστε τα περί του μεγάλου πρότζεκτ που ξεκινησατε οι δυο σας: παιδί, δηλ επισκέψεις, σχολεία κλπ.

Τη δουλειά σου συνέχισέ την κανονικά και ασχολήσου τις ώρες που σε πιάνει η επιθυμία να πέσεις στα πατώματα, με το σπίτι, ή τη δουλεία σου.

Βάλε ένα πρόγραμμα για την πορεία σου από δω και πέρα, σαν ελεύθερη μάνα. Βαλε στόχους! Μόλις βάλεις στόχους, θα έχεις ήδη δρομολογήσει μια νέα πορεία στη ζωή σου.
Σου είχομαι ειλικρινά να πάνε όλα καλά, να βρεις νέα ενδιαφέροντα. Είσαι στην πο δημιουργική ηλικία, τωρα αρχίζει η ζωή. Κοίτα μπροστα και δημιούργησε το καλύτερο μέλλον για σένα και το παιδί σου

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 18 από Filkon_123
Νιώθω άσχημα με τα σχόλια σας περί τίτλου... Το πώς κατάντησα εννοώ 23 χρόνια μετά.. Το διαζύγιο ήρθε σε μια εποχή που είχα σοβαρά προβλήματα με την δουλειά και ήθελα να παραιτηθώ για να βρω την ψυχική μου ηρεμία... Και όχι μόνο δεν παραιτήθηκα... αλλά θα ψάξω φαρμακευτική αγωγή για να μην πάθω κρίση πανικού με τόσα προβλήματα. Αυτή τη στιγμή αγχώνομαι για το πως θα ζεσταθεί το παιδί μου το χειμώνα και αν θα καταφέρω να ανταπεξέλθω οικονομικά. Κάποιος λόγος θα υπάρχει που βιωνω αυτές τις δυσκολίες... Δεν θέλω να το δω σαν τιμωρία... Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους.

 

Είμαι σε παρόμοια κατάσταση, με παιδί, εν μέσω διαζυγίου, την εγγραφή την έκανα για συζητήσεις στο φόρουμ για ανακαμψη μετά το διαζύγιο. 

 

 Δεν μπαίνω σε λογική ποιος εφταιξε τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά κλπ. Ούτε το χρόνο πίσω μπορούμε να πάμε και σε αυτό το στάδιο πρέπει να σταθείς στα πόδια σου πρώτα, τα υπόλοιτα τα βρίσκεις μετά.

 

 Για εμένα θα περίμενα να πάρει τουλάχιστον χρόνο για να υπάρχει μια νέα βιώσιμη πραγματικότητα, και δεν έχω ιδέα για το ποιά είναι καλά μεσοπρόθεσμα βήματα αλλά θα σου πω τι βήματα με έχουν βοηθήσει, τουλάχιστον στον κοντινό χρονικό ορίζοντα που έχω βιώσει ( για μέσο και μακρινό δεν έχω ιδέα, για να ακούσω ιδέες γράφτηκα ) 

 

1. άμεσα μίλησε με όλους τους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι - μην ντρέπεσαι που λήγει ο γάμος σου. Όπου ακούς χαιρέκακα σχόλια κλείνε το τηλέφωνο, δεν έχεις χρόνο ή ενέργεια για τέτοια

 2. άμεσα ξεκίνησε συνεδρίες με ψυχολόγο - χρειάζεσαι δίκτυο υποστήριξης. Αν πιστεύεις στο Θεό πήγαινε και στον άγιο φανούριο και όπου θες, εγώ πήγα και δεν πιστεύω καν, βγάλτο από μέσα σου όμως.

 3. στο παιδί σου ποτέ μην κακολογήσεις τον μπαμπα, όχι εντάσεις μπροστά στο παιδί, να λές στο παιδί ότι το αγαπάς και πως θα είσαι πάντα εκει γι αυτό ( μην το παρακάνεις, εμένα μου είπε "εντάξει μπαμπά, δε χρειαζεται και συνέχεια" - λολ, τα μικρά έχουν πιο πολλές αντοχές από ότι νομίζουμε )

 4. Βρες ένα δικηγόρο για ενημέρωση των δικαιωμάτων σου ως μητέρα, επίσης να είσαι έτοιμη να του πεις όχι στο δικηγόρο εάν νοιώθεις ότι κάτι που πιθανώς δικαιούσαι θα οδηγήσει σε ρήξη σχέσεων - για το παιδί είναι καλύτερα οι σχέσεις μετά να είναι λειτουργικές.

 5. ξεπέρασε τη θλίψη σου σε επίπεδο διμερούς συμπεριφοράς, μην τον κατηγορείς όταν μιλάτε ( είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές) ώστε να μπορείτε να συνεννοείστε, και ξεπέρασε την κατασταση σου ώστε να έρθετε σε μια συμφωνία (αυτό δε γίνεται αν μιλάτε με πίκρα), να κάνετε ένα συναινετικό συμφωνητικό λύσης για να μην είσαι δέσμια μιας παλιάς κατάστασης ούτε να αναλωθείς σε χρονοβόρα δικαστήρια.

 6. Για τα οικονομικά ζήτα βοήθεια και δες τι δικαιούσαι από νομικής πλευράς από τον πρώην σύζυγο, εάν αυτή δεν προβλέπεται/δε θα επαρκεί, πούλα περιουσιακά στοιχεία, το να έχεις ένα μαξιλάρι ασφαλείας θα σου μειώσει απίστευτα το άγχος και η υγεία είναι πιο σημαντική από την πιθανή αξία κάποιου περιουσιακού στοιχείου σε 15 χρόνια.

 

 Καλή τύχη - τα παραπάνω με βοηθησαν ψυχολογικά, διαπραγματευτικά αλλα και για να κάνω ένα πλάνο για τους επόμενους 3-4 μήνες. Πάτα στο πόδια σου πρώτα, μετά τα βλέπεις τα άλλα, δεν ελέγχουμε τα πάντα που μας φέρνει η ζωή, ούτε είναι δίκαιη με τα δικά μας κριτήρια, ούτε η αναζήτηση ευθυνών είναι το καλύτερο πρώτο βήμα, μπορεί να γίνει και λίγο πιο μετά.

Σας ευχαριστώ πολύ για όλες τις συμβουλές.Νιώθω πολύ αγχωμένη με όλα. Δεν μπορώ να εργαστώ, να κοιμηθώ... Να λειτουργείσω, να αναπνεύσω. 4 μηνες έχουν περάσει. Βλέπω ανθρώπους να χαμόγελανε και ψάχνω να με βρω...Είμαι παράλογη? Θα έπρεπε να είμαι καλύτερα?

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 37 από Filkon_123
Σας ευχαριστώ πολύ για όλες τις συμβουλές.Νιώθω πολύ αγχωμένη με όλα. Δεν μπορώ να εργαστώ, να κοιμηθώ... Να λειτουργείσω, να αναπνεύσω. 4 μηνες έχουν περάσει. Βλέπω ανθρώπους να χαμόγελανε και ψάχνω να με βρω...Είμαι παράλογη? Θα έπρεπε να είμαι καλύτερα?

 

 Χρειάζεσαι όσο χρόνο χρειάζεσαι, δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Οι δυσκολίες να εργαστείς και και να κοιμηθείς είναι φυσιολογικές, είναι ένας μικρός θάνατος το διαζύγιο, είναι απώλεια συντρόφου, αλλάζει ριζικά η δομή της οικογένειας και έρχεται μια νέα κατάσταση γεμάτη άγνωστες παραμέτρους. Χρειάζεσαι υποστήριξη από φίλους, ψυχολόγο και εάν θες και από την εκκλησία, δεν έχεις τίποτα να ντραπείς και πρέπει να βγάλεις το φορτίο από πάνω σου.

 

 Κοίταγα και εγώ να αλλάξω δουλειά 1-2 μήνες πριν μου ζητήσει η γυναίκα μου διαζύγιο για να έχω πιο ισορροπημένη ζωή. Προς το παρόν κάνω ότι αντέχω να κάνω εκεί που είμαι, να κρατησω όσο γίνεται τη δουλειά προς το παρόν για να υπάρχουν τα εισοδήματα για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Η καλύτερη δουλειά θα πρέπει να περιμένει, δε γίνεται να γίνουν όλες οι αλλαγές ταυτόχρονα, ένα-ένα θα γίνουν όλα.

 

 Εάν δεν είσαι ψυχολογικά σε θέση να διαπραγματευτείς ένα συμφωνητικό, βρες ένα δικηγόρο που δεν ειναι επιθετικός, προτιμά τις εξωδικαστικές λύσεις, και διαπραγματεύεται καλά για να ξεκινήσεις αυτή τη διαδικασία, χωρίς τσακωμούς. Εάν προκύψει ότι το παιδί θα έχει την κύρια κατοικία του με εσένα (ή όπως το ορίζει αυτό το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο), αυτό θα περίμενα και στην Ελλάδα να συνεπάγεται υποχρέωση διατροφής για το παιδί από τον πατέρα του, που θα απαλύνει κάπως τα οικονομικά άγχη. Αυτό μην το καθυστερήσεις πολύ γιατί μέχρι να συμφωνήσετε, να γραφτεί κείμενο κλπ απαιτείται χρόνος και όσο παραπάνω παραμένεις στην τωρινή κατάσταση, τόσο πιο πολύ άγχος θα έχεις.

Στην εκκλησια, πως θα μπει σε μια ταξη η θεματοθετρια?...

Με το να αφοριστει καποιος η με το να αποδοθουν οι ενοχες, εκει που...βολευει?...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 38 από seychelles

 

 

 Χρειάζεσαι όσο χρόνο χρειάζεσαι, δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Οι δυσκολίες να εργαστείς και και να κοιμηθείς είναι φυσιολογικές, είναι ένας μικρός θάνατος το διαζύγιο, είναι απώλεια συντρόφου, αλλάζει ριζικά η δομή της οικογένειας και έρχεται μια νέα κατάσταση γεμάτη άγνωστες παραμέτρους. Χρειάζεσαι υποστήριξη από φίλους, ψυχολόγο και εάν θες και από την εκκλησία, δεν έχεις τίποτα να ντραπείς και πρέπει να βγάλεις το φορτίο από πάνω σου.

 

 Κοίταγα και εγώ να αλλάξω δουλειά 1-2 μήνες πριν μου ζητήσει η γυναίκα μου διαζύγιο για να έχω πιο ισορροπημένη ζωή. Προς το παρόν κάνω ότι αντέχω να κάνω εκεί που είμαι, να κρατησω όσο γίνεται τη δουλειά προς το παρόν για να υπάρχουν τα εισοδήματα για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Η καλύτερη δουλειά θα πρέπει να περιμένει, δε γίνεται να γίνουν όλες οι αλλαγές ταυτόχρονα, ένα-ένα θα γίνουν όλα.

 

 Εάν δεν είσαι ψυχολογικά σε θέση να διαπραγματευτείς ένα συμφωνητικό, βρες ένα δικηγόρο που δεν ειναι επιθετικός, προτιμά τις εξωδικαστικές λύσεις, και διαπραγματεύεται καλά για να ξεκινήσεις αυτή τη διαδικασία, χωρίς τσακωμούς. Εάν προκύψει ότι το παιδί θα έχει την κύρια κατοικία του με εσένα (ή όπως το ορίζει αυτό το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο), αυτό θα περίμενα και στην Ελλάδα να συνεπάγεται υποχρέωση διατροφής για το παιδί από τον πατέρα του, που θα απαλύνει κάπως τα οικονομικά άγχη. Αυτό μην το καθυστερήσεις πολύ γιατί μέχρι να συμφωνήσετε, να γραφτεί κείμενο κλπ απαιτείται χρόνος και όσο παραπάνω παραμένεις στην τωρινή κατάσταση, τόσο πιο πολύ άγχος θα έχεις.

 

 

Είπε για τον άγιο Φανούριο, αν της αρέσει η εκκλησία , εκεί έχει κύκλο , ανθρωπους που σέβεται και εκεί νιώθει ηρεμία, γιατί να μην πάει;Εδώ θα λύσουμε αν υπάρχει Θεός, αν η ελληνική εκκλησία λειτουργεί για αυτήν όπως πρέπει κλπ;