Better the devil you know!

Better the devil you know!

Γνωρίζεις κάποιον και νιώθεις μετά από 1-2 ραντεβού ότι έχετε καλή χημεία. Ταιριάζετε. Σου βγάζει κάτι. Τι εννοούμε όταν λέμε ότι υπάρχει χημεία με κάποιον; Τι είναι η χημεία στην πραγματικότητα;

Συνήθως εννοούμε μια ανεξήγητη έλξη που νιώθουμε μέσα μας προς το άλλο άτομο. Κάτι σε εκείνον μας προκαλεί ένα θετικό συναίσθημα. Νιώθουμε πως ταιριάζουμε καλά μαζί του. Δεν είμαστε σίγουροι γιατί, αλλά το νιώθουμε. Μας κάνει κλικ, βρε παιδί μου.

Η έλξη που νιώθουμε είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε με λόγια. Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε ακριβώς και αν μας πιέσει κάποιος να του το αναλύσουμε, ο εγκέφαλός μας θα βρει εκείνη τη στιγμή τον τρόπο να το αποτυπώσει σε λέξεις εκλογικεύοντας την κατάσταση.

Έτσι θα πούμε κάτι σαν:

Δεν ξέρω, είναι ο τρόπος του που μου αρέσει.

Έχει πολύ ωραία αύρα...

Με εξιτάρει όταν μιλάμε και μου προκαλεί ενθουσιασμό!

Τι είναι η «χημεία» στην πραγματικότητα;

H χημεία είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, είναι κάτι έξω από τον συνειδητό μας έλεγχο. Συνεπώς ανήκει στον χώρο του υποσυνείδητου. Είναι ένα κλικ που κάνει ο εγκέφαλός μας στην παρουσία του άλλου και εμάς μας φαίνεται ότι μας κάνει κλικ ο άλλος.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας λοιπόν;

Ο εγκέφαλός μας αναγνωρίζει κάτι το Γνώριμο στον άνθρωπο απέναντί μας. Όπως αναλύω στο βιβλίο μου «Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής», έχουμε ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο μηχανισμό αναγνώρισης μοτίβων μέσα στο κεφάλι μας και ενεργοποιείται παράγοντας τα χημικά που προκαλούν ευχαρίστηση (ντοπαμίνη, σεροτονίνη) όταν αναγνωρίζει ένα μοτίβο που του είναι γνώριμο από παλιά. Πόσο παλιά; Από τότε που κάναμε τις πρώτες μας σχέσεις σαν μικρά παιδιά με τους γονείς μας, (και μετέπειτα με τα αδέρφια μας, τους θείους μας, τους δασκάλους μας στο σχολείο).

Ερωτευόμαστε το γνώριμο. Όχι το ευχάριστο.

Όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό, είναι εντούτοις ψυχο-λογικό.

Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού. Πόσοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται τα «λάθος» άτομα και υποφέρουν εξαιτίας τους; Πόσοι άνθρωποι δεν πονάνε λόγω του έρωτα; Αν ερωτευόμασταν το «ευχάριστο» αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ.

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει.

Βασάνισέ με όπως έχω μάθει να βασανίζομαι

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αλαίν ντε Μποτόν ερωτευόμαστε αυτόν που μας κάνει να υποφέρουμε όπως υποφέραμε στις σχέσεις μας όταν ήμασταν μικροί.

Για παράδειγμα πολλές κοπέλες τυχαίνει να γνωρίσουν έναν καλό, περιποιητικό, ρομαντικό σύντροφο και την επόμενη μέρα λένε στις φίλες τους.

«Καλό παιδί, δε λέω. Αλλά δε μου έβγαζε κάτι. Δε μου έκανε κλικ. Δεν είχαμε χημεία, πώς να το πω.»

Αυτό το οποίο λένε στην ουσία είναι ότι «δεν αναγνώρισα σε αυτόν τα μαρτύρια της παιδικής μου ηλικίας.»

Και μετά θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται που είναι οι καλοί οι άντρες και γιατί έχουν τον %#@μαγνήτη? (το λέω κόσμια). Γιατί όντως τον έχουν. Με την πολύ σημαντική διαφορά ότι δεν έλκουν τους «προβληματικούς» άντρες, αλλά έλκονται από αυτούς.

Δεν έλκουμε ανθρώπους. Μας έλκουν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες, σαφώς.

Better the evil you know

Για να περιπλέξουμε (ή μάλλον να απλοποιήσουμε..) τα πράγματα ακόμα παραπάνω, η σωστή διατύπωση είναι πως ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια. Όχι ανθρώπους.

Ερωτευόμαστε το πώς μας κάνει να νιώθουμε η συνθήκη μέσα στην οποία σχετιζόμαστε.

Για παράδειγμα, αν κάποιος ζει σε άλλη πόλη ή είναι σε άλλη σχέση (ή είμαστε εμείς σε άλλη σχέση) τότε το σενάριο της σχέσης μας εμπεριέχει μια απαγόρευση.

Αν νιώθουμε ερωτευμένοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό να μας έλκει πολύ περισσότερο η απαγόρευση παρά ο άλλος άνθρωπος (πχ επειδή όταν ήμασταν μικροί είχαμε σχετιστεί με τους γονείς μας, μέσα από απαγορεύσεις, τιμωρίες, κλπ και δεν μπορούσαμε να έχουμε αυτό που θέλουμε).

Αυτό αποδεικνύεται, καθώς όταν κάποια στιγμή βρεθούμε στην ίδια πόλη ή όταν είμαστε και οι δυο συναισθηματικά ελεύθεροι (χωρίσουμε από τις σχέσεις που είχαμε) το έντονο συναίσθημα εξαφανίζεται. Η σχέση μπορεί να κρατήσει ή όχι, αλλά το έντονο συναίσθημα θα φύγει.

Μόλις αλλάζει το συναισθηματικό σενάριο της σχέσης αλλάζουν και τα συναισθήματα, ακόμα και αν το άλλο άτομο παραμένει το ίδιο.

Ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια. Όχι ανθρώπους.

Δεν έχει σημασία αν βγάζει νόημα. Ο εγκέφαλός μας, το συναίσθημά μας, η καρδιά μας δε λειτουργεί με βάση την κοινή λογική. Λειτουργεί με βάση την ψυχο-λογική. Λειτουργεί με βάση το γνώριμο. Γι αυτό θέλει να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια πράγματα. Γιατί εκεί νιώθει οικεία. Αυτόν τον τύπο σχέσης νιώθει ότι μπορεί να διαχειριστεί ψυχικά. Όσο δυσάρεστος και αν είναι.

Ο φόβος του αγνώστου είναι πολύ ισχυρότερος από τον πόνο του οικείου.

Όπως λένε οι Άγγλοι, better the evil you know. Όσο ξενέρωτο και αν ακούγεται, ο έρωτας εξηγείται ψυχο-λογικά.

Το ότι είναι ένα έντονο συναίσθημα μας ξεγελάει και θέλουμε να είναι μαγικό. Το κίνημα του ρομαντισμού μας θέλει να μιλάμε για ανεξήγητους, δυνατούς και τρελούς έρωτες. Αλλά και ναρκωτικά να πάρεις η αίσθηση μπορεί να είναι δυνατή και μαγική, αλλά υπάρχει εξήγηση.

Μας αρέσει να μην υπάρχει λογική στον έρωτα. Και όντως δεν υπάρχει η κοινή λογική. Υπάρχει όμως η ψυχο-λογική. Η λογική του έρωτα. Γι αυτό ο Γιάλομ έγραφε πως δεν του αρέσει να είναι ο δήμιος του έρωτα. Γιατί στην πράξη οι καταστάσεις είναι πολύ συγκεκριμένες και επαναλαμβανόμενες. Το έχουμε βιώσει όλοι, όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε.

 

Στην πράξη

Αν λοιπόν θέλεις να κάνεις σχέση και γνωρίσεις κάποιον και νιώσεις χημεία μαζί του ξανασκέψου το. Που οδήγησαν οι προηγούμενες σχέσεις σου όπου υπήρξε χημεία; Σε πήγαν κάπου που σου άρεσε; Αν ναι, προχώρησέ το.

Αν όμως έχεις παρατηρήσει πως όταν κάποιος σου έκανε «κλικ» τελικά η κατάσταση δεν προχώρησε και τόσο καλά, ίσως να πρέπει να τον αφήσεις και να πας στον επόμενο.

Αν η «χημεία» δεν έχει υπάρξει οδηγός προς το ευχάριστο τότε πολύ πιθανώς τα δικά σου παιδικά μαρτύρια ακόμα να σε ταλαιπωρούν. Ίσως να χρειαστεί να μάθεις έναν άλλο τρόπο να σχετίζεσαι. Ίσως η φλόγα που θέλεις να υπάρχει στην αρχή να μη σε ανάβει μόνο αλλά να είναι αυτή που στο τέλος σε καίει.

 

Υ.Γ: (δικό μου):βρήκα ενδιαφέρον αυτό το άρθρο.Please μην αρχίσει κανείς τώρα να λέει ότι πολύ το ψιριζω το πραμα με τις σχέσεις κι ότι η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη κ άλλα τέτοια!!απλά μου εκανε εντύπωση/με ξένισε κάπως η φράση "ερωτευόμαστε συναισθηματικα σενάρια,όχι ανθρώπους" και θέλω να ακούσω γνώμες.that's it!

© 2020 Psychology.gr 

Καλημερα και καλη εβδομαδα.

Πολυ ενδιαφερουσα οπτικη απο μια αποψη,Δηλαδη απο μια θεωρητικη ματια της ψυχολογιας,Απο την αποψη ομως της ιατρικης επιστημης? δηλαδη οτι ο ερωτας ειναι μια χημικη εξισωση για να σε ετοιμαση να αναπαραχθεις μεσω της σεξουαλικης πραξης,και αν το προχωρησουμε σε περισσοτερο υπερβατικες δοξασιες και εισελθουμε στον κοσμο της ψυχης και της μετεξελιξης της τοτε θα ακολουθησουμε διαφορετικα μονοπατια..Το ενδιαφερον ειναι οτι ολες οι θεωριες εχουν μια λογικη εξηγηση πρακτικα και θεωρητικα..προσωπικα αυτο που μπορω να πω ως μη ειδικος και με σιγουρια ειναι οτι "εν οιδα οτι ουδεν οιδα".ΥΣ. Αυτο που "εκπαιδευομαστε" να αντιληφθουμε σχετικα με την ζωη στον λιγο χρονο που περναμε απο αυτον εδω τον πλανητη ειναι κατι που εκφραζει την δικη μας στιγμη εδω και τωρα και το οποιο μετα απο καποιο χρονικο διαστημα θα εχει μεταλαχθει βασι των αναγκων της καθε εποχης. τιποτα δεν παραμενει το ιδιο.

Πολύ το προχώρησες Μαράκι και είσαι ακόμα σε αναπαραγωγικη ηλικία, μην τα διαβάζεις αυτά παιδάκι μου, κάνουν κακό 

 

Όντως έτσι είναι όμως.. 

 

Μου θύμισες όταν είχα διαβάσει έναν Ιταλό γιατρό πριν χρόνια που μιλούσε για τις ορμόνες του έρωτα και το "παραμύθι" πού μας πουλάει, ήμουν κι ερωτευμένος τότε, ξενέρωσα τελείως.. 

 

Η γνώση δεν φέρνει ευτυχία 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από maraki_lar_1980

Better the devil you know!

Γνωρίζεις κάποιον και νιώθεις μετά από 1-2 ραντεβού ότι έχετε καλή χημεία. Ταιριάζετε. Σου βγάζει κάτι. Τι εννοούμε όταν λέμε ότι υπάρχει χημεία με κάποιον; Τι είναι η χημεία στην πραγματικότητα;

Συνήθως εννοούμε μια ανεξήγητη έλξη που νιώθουμε μέσα μας προς το άλλο άτομο. Κάτι σε εκείνον μας προκαλεί ένα θετικό συναίσθημα. Νιώθουμε πως ταιριάζουμε καλά μαζί του. Δεν είμαστε σίγουροι γιατί, αλλά το νιώθουμε. Μας κάνει κλικ, βρε παιδί μου.

Η έλξη που νιώθουμε είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε με λόγια. Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε ακριβώς και αν μας πιέσει κάποιος να του το αναλύσουμε, ο εγκέφαλός μας θα βρει εκείνη τη στιγμή τον τρόπο να το αποτυπώσει σε λέξεις εκλογικεύοντας την κατάσταση.

Έτσι θα πούμε κάτι σαν:

Δεν ξέρω, είναι ο τρόπος του που μου αρέσει.

Έχει πολύ ωραία αύρα...

Με εξιτάρει όταν μιλάμε και μου προκαλεί ενθουσιασμό!

Τι είναι η «χημεία» στην πραγματικότητα;

H χημεία είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, είναι κάτι έξω από τον συνειδητό μας έλεγχο. Συνεπώς ανήκει στον χώρο του υποσυνείδητου. Είναι ένα κλικ που κάνει ο εγκέφαλός μας στην παρουσία του άλλου και εμάς μας φαίνεται ότι μας κάνει κλικ ο άλλος.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας λοιπόν;

Ο εγκέφαλός μας αναγνωρίζει κάτι το Γνώριμο στον άνθρωπο απέναντί μας. Όπως αναλύω στο βιβλίο μου «Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής», έχουμε ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο μηχανισμό αναγνώρισης μοτίβων μέσα στο κεφάλι μας και ενεργοποιείται παράγοντας τα χημικά που προκαλούν ευχαρίστηση (ντοπαμίνη, σεροτονίνη) όταν αναγνωρίζει ένα μοτίβο που του είναι γνώριμο από παλιά. Πόσο παλιά; Από τότε που κάναμε τις πρώτες μας σχέσεις σαν μικρά παιδιά με τους γονείς μας, (και μετέπειτα με τα αδέρφια μας, τους θείους μας, τους δασκάλους μας στο σχολείο).

Ερωτευόμαστε το γνώριμο. Όχι το ευχάριστο.

Όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό, είναι εντούτοις ψυχο-λογικό.

Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού. Πόσοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται τα «λάθος» άτομα και υποφέρουν εξαιτίας τους; Πόσοι άνθρωποι δεν πονάνε λόγω του έρωτα; Αν ερωτευόμασταν το «ευχάριστο» αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ.

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει.

Βασάνισέ με όπως έχω μάθει να βασανίζομαι

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αλαίν ντε Μποτόν ερωτευόμαστε αυτόν που μας κάνει να υποφέρουμε όπως υποφέραμε στις σχέσεις μας όταν ήμασταν μικροί.

Για παράδειγμα πολλές κοπέλες τυχαίνει να γνωρίσουν έναν καλό, περιποιητικό, ρομαντικό σύντροφο και την επόμενη μέρα λένε στις φίλες τους.

«Καλό παιδί, δε λέω. Αλλά δε μου έβγαζε κάτι. Δε μου έκανε κλικ. Δεν είχαμε χημεία, πώς να το πω.»

Αυτό το οποίο λένε στην ουσία είναι ότι «δεν αναγνώρισα σε αυτόν τα μαρτύρια της παιδικής μου ηλικίας.»

Και μετά θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται που είναι οι καλοί οι άντρες και γιατί έχουν τον %#@μαγνήτη? (το λέω κόσμια). Γιατί όντως τον έχουν. Με την πολύ σημαντική διαφορά ότι δεν έλκουν τους «προβληματικούς» άντρες, αλλά έλκονται από αυτούς.

Δεν έλκουμε ανθρώπους. Μας έλκουν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες, σαφώς.

Better the evil you know

Για να περιπλέξουμε (ή μάλλον να απλοποιήσουμε..) τα πράγματα ακόμα παραπάνω, η σωστή διατύπωση είναι πως ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια. Όχι ανθρώπους.

Ερωτευόμαστε το πώς μας κάνει να νιώθουμε η συνθήκη μέσα στην οποία σχετιζόμαστε.

Για παράδειγμα, αν κάποιος ζει σε άλλη πόλη ή είναι σε άλλη σχέση (ή είμαστε εμείς σε άλλη σχέση) τότε το σενάριο της σχέσης μας εμπεριέχει μια απαγόρευση.

Αν νιώθουμε ερωτευμένοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό να μας έλκει πολύ περισσότερο η απαγόρευση παρά ο άλλος άνθρωπος (πχ επειδή όταν ήμασταν μικροί είχαμε σχετιστεί με τους γονείς μας, μέσα από απαγορεύσεις, τιμωρίες, κλπ και δεν μπορούσαμε να έχουμε αυτό που θέλουμε).

Αυτό αποδεικνύεται, καθώς όταν κάποια στιγμή βρεθούμε στην ίδια πόλη ή όταν είμαστε και οι δυο συναισθηματικά ελεύθεροι (χωρίσουμε από τις σχέσεις που είχαμε) το έντονο συναίσθημα εξαφανίζεται. Η σχέση μπορεί να κρατήσει ή όχι, αλλά το έντονο συναίσθημα θα φύγει.

Μόλις αλλάζει το συναισθηματικό σενάριο της σχέσης αλλάζουν και τα συναισθήματα, ακόμα και αν το άλλο άτομο παραμένει το ίδιο.

Ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια. Όχι ανθρώπους.

Δεν έχει σημασία αν βγάζει νόημα. Ο εγκέφαλός μας, το συναίσθημά μας, η καρδιά μας δε λειτουργεί με βάση την κοινή λογική. Λειτουργεί με βάση την ψυχο-λογική. Λειτουργεί με βάση το γνώριμο. Γι αυτό θέλει να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια πράγματα. Γιατί εκεί νιώθει οικεία. Αυτόν τον τύπο σχέσης νιώθει ότι μπορεί να διαχειριστεί ψυχικά. Όσο δυσάρεστος και αν είναι.

Ο φόβος του αγνώστου είναι πολύ ισχυρότερος από τον πόνο του οικείου.

Όπως λένε οι Άγγλοι, better the evil you know. Όσο ξενέρωτο και αν ακούγεται, ο έρωτας εξηγείται ψυχο-λογικά.

Το ότι είναι ένα έντονο συναίσθημα μας ξεγελάει και θέλουμε να είναι μαγικό. Το κίνημα του ρομαντισμού μας θέλει να μιλάμε για ανεξήγητους, δυνατούς και τρελούς έρωτες. Αλλά και ναρκωτικά να πάρεις η αίσθηση μπορεί να είναι δυνατή και μαγική, αλλά υπάρχει εξήγηση.

Μας αρέσει να μην υπάρχει λογική στον έρωτα. Και όντως δεν υπάρχει η κοινή λογική. Υπάρχει όμως η ψυχο-λογική. Η λογική του έρωτα. Γι αυτό ο Γιάλομ έγραφε πως δεν του αρέσει να είναι ο δήμιος του έρωτα. Γιατί στην πράξη οι καταστάσεις είναι πολύ συγκεκριμένες και επαναλαμβανόμενες. Το έχουμε βιώσει όλοι, όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε.

 

Στην πράξη

Αν λοιπόν θέλεις να κάνεις σχέση και γνωρίσεις κάποιον και νιώσεις χημεία μαζί του ξανασκέψου το. Που οδήγησαν οι προηγούμενες σχέσεις σου όπου υπήρξε χημεία; Σε πήγαν κάπου που σου άρεσε; Αν ναι, προχώρησέ το.

Αν όμως έχεις παρατηρήσει πως όταν κάποιος σου έκανε «κλικ» τελικά η κατάσταση δεν προχώρησε και τόσο καλά, ίσως να πρέπει να τον αφήσεις και να πας στον επόμενο.

Αν η «χημεία» δεν έχει υπάρξει οδηγός προς το ευχάριστο τότε πολύ πιθανώς τα δικά σου παιδικά μαρτύρια ακόμα να σε ταλαιπωρούν. Ίσως να χρειαστεί να μάθεις έναν άλλο τρόπο να σχετίζεσαι. Ίσως η φλόγα που θέλεις να υπάρχει στην αρχή να μη σε ανάβει μόνο αλλά να είναι αυτή που στο τέλος σε καίει.

 

Υ.Γ: (δικό μου):βρήκα ενδιαφέρον αυτό το άρθρο.Please μην αρχίσει κανείς τώρα να λέει ότι πολύ το ψιριζω το πραμα με τις σχέσεις κι ότι η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη κ άλλα τέτοια!!απλά μου εκανε εντύπωση/με ξένισε κάπως η φράση "ερωτευόμαστε συναισθηματικα σενάρια,όχι ανθρώπους" και θέλω να ακούσω γνώμες.that's it!

© 2020 Psychology.gr 

 

 

Μαράκι,θέλεις δηλ να πεις πως όταν με το καλό συναντήσω τον Βανταμ και ζήσουμε μαζί στην ίδια πόλη

..
 ο έρωτας θ μου περάσει ??

(ουπσ,συγνώμη,βγήκε μπροστά η επαϊουσα ερωtrolAlis και έγραψε ο,τι της κατέβηκε στο μυαλό)


Μέχρι ενός σημείου,είναι κατανοητό για ποιο λόγο μας έλκουν οι γνώριμες καταστάσεις.Μεγαλώσαμε μέσα σε αυτές και βάσει αυτών,ονειρευτηκαμε το μέλλον μας.Καλως ή κακώς,είμαστε επηρεασμένοι από το οικογενειακό μας περιβάλλον.Έπειτα,είναι γνωστό πως οι ορμόνες του έρωτα δεν κρατούν περισσότερο από 6-7 μήνες και αν μέσα στο διάστημα αυτό δεν αναπτυχθούν και άλλα συναισθήματα,η σχέση είτε θα παραμείνει χλιαρή,είτε θα καταντήσει προβληματική.
Από την άλλη,αν αυτό το "γνώριμο" είναι πάντα (μα πάντα) το τραυματικό μόνο,δεν θα υπήρχαν στον κόσμο ερωτευμένα ευτυχισμένα ζευγάρια.Παρομοίως,δεν θα τελειωνε καμία κακοποιητικη σχέση.
Η έλξη είναι μεν το ερισμα για να ξεκινήσει μια γνωριμια,η συνέχεια της οποιας όμως ή και το τέλος,καθορίζονται από πολλά άλλα στοιχεία.
Και πάλι νομίζω πως το άρθρο διατείνεται αστοχως με γενικολογιες και εξορκίζει την έλξη παρομοιάζοντας την με μαύρο γυαλί.
Μην ξεχνάμε πως το συναίσθημα δεν λειτουργεί πότε μόνο του,χωρίς τη λογική και το αντίστροφο βέβαια.Τα παιδικά μας χρόνια και οι εμπειρίες της ζωής μας,καθορίζουν τα ποσοστά των δύο.
Εξάλλου, ποτέ δεν είναι αργά για αναθεωρήσεις, η μικρου μηκους ζωή μας είναι προσαρμοστική και επιδέχεται αλλαγές μέχρι τελους.

Η γνωση φερνει ευτυχια μονο οταν ξερεις πως να τη χρησιμοποιησεις. Κατα τα αλλα ισχυει πως οταν προβαλλουμε τα καλα στοιχεια του εαυτου μας στον αλλο, προκυπτει ο ερωτας. Οπως και το αντιθετο. Δεν ερωτευομαστε αυτους που προβαλλουμε πανω τους τα στοιχεια εκεινα του εαυτου μας που θεωρουμε αρνητικα.

...χμμ...

Alisida μου...συμφωνώ στα περισσότερα που γράφεις εδώ.

Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι μέσα στις ερωτικές σχέσεις μας επαναλαμβάνουμε ασυνείδητα το μοτίβο της σχέσης των γονιών μας.

Ο μεγάλος μου έρωτας πχ και η σχέση μου μαζί του πατούσε πάνω στη σχέση των γονιών μου,ήταν δλδ μια σχέση του τύπου "εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε"!! Χαχα!! Τυχαίο?? Δε νομίζω.

Παράθεση:
Σχόλιο # 4 από alisida

Μαράκι,θέλεις δηλ να πεις πως όταν με το καλό συναντήσω τον Βανταμ και ζήσουμε μαζί στην ίδια πόλη

..
 ο έρωτας θ μου περάσει ??

(ουπσ,συγνώμη,βγήκε μπροστά η επαϊουσα ερωtrolAlis και έγραψε ο,τι της κατέβηκε στο μυαλό)


Μέχρι ενός σημείου,είναι κατανοητό για ποιο λόγο μας έλκουν οι γνώριμες καταστάσεις.Μεγαλώσαμε μέσα σε αυτές και βάσει αυτών,ονειρευτηκαμε το μέλλον μας.Καλως ή κακώς,είμαστε επηρεασμένοι από το οικογενειακό μας περιβάλλον.Έπειτα,είναι γνωστό πως οι ορμόνες του έρωτα δεν κρατούν περισσότερο από 6-7 μήνες και αν μέσα στο διάστημα αυτό δεν αναπτυχθούν και άλλα συναισθήματα,η σχέση είτε θα παραμείνει χλιαρή,είτε θα καταντήσει προβληματική.
Από την άλλη,αν αυτό το "γνώριμο" είναι πάντα (μα πάντα) το τραυματικό μόνο,δεν θα υπήρχαν στον κόσμο ερωτευμένα ευτυχισμένα ζευγάρια.Παρομοίως,δεν θα τελειωνε καμία κακοποιητικη σχέση.
Η έλξη είναι μεν το ερισμα για να ξεκινήσει μια γνωριμια,η συνέχεια της οποιας όμως ή και το τέλος,καθορίζονται από πολλά άλλα στοιχεία.
Και πάλι νομίζω πως το άρθρο διατείνεται αστοχως με γενικολογιες και εξορκίζει την έλξη παρομοιάζοντας την με μαύρο γυαλί.
Μην ξεχνάμε πως το συναίσθημα δεν λειτουργεί πότε μόνο του,χωρίς τη λογική και το αντίστροφο βέβαια.Τα παιδικά μας χρόνια και οι εμπειρίες της ζωής μας,καθορίζουν τα ποσοστά των δύο.
Εξάλλου, ποτέ δεν είναι αργά για αναθεωρήσεις, η μικρου μηκους ζωή μας είναι προσαρμοστική και επιδέχεται αλλαγές μέχρι τελους.

 

 

Αγαπητό Μαρακι ...δεν υπάρχει λογος  , να προσπαθήσεις να αναλύσεις , μεσα από τα βιβλία  , το συναίσθημα που νοιωθουμε για κάποιον/ κάποια  , οτι ειναι ... χημεία ...!!!

Ενθουσιασμός ειναι , ομορφιά μου , που αργά , η , γρήγορα θα τελειώσει , και ισως αργότερα ,  να τρέχουμε , στους ψυχολόγους , για να μας παρηγορήσουν , με μία συμπαθητική αμοιβή , ανά συνεδρία ..!!!

Αριθμητική ειναι Μαράκι μου και οι σχέσεις των ανθρώπων ... Ενθουσιασμός , στην αρχή  .., χημεία κλπ ...και μετά μπαίνει, το πρακτικό κομμάτι ,  στην σχεση ...

Καταλαβαίνουμε τα ίδια ??

Αποφασίζουμε , για τα ιδια , με πλήρη συμφωνία ??

Νοιωθουμε τα ιδια ??

Θέλουμε τα ίδια ??

Μας αρεσουν τα ιδια ???

Υπάρχουν και αλλα , πολλα ακόμα ...ομως ας μείνουμε , σε αυτά τα λίγα .

Με εκτίμηση ...Q...

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από maraki_lar_1980

Better the devil you know!

Γνωρίζεις κάποιον και νιώθεις μετά από 1-2 ραντεβού ότι έχετε καλή χημεία. Ταιριάζετε. Σου βγάζει κάτι. Τι εννοούμε όταν λέμε ότι υπάρχει χημεία με κάποιον; Τι είναι η χημεία στην πραγματικότητα;

Συνήθως εννοούμε μια ανεξήγητη έλξη που νιώθουμε μέσα μας προς το άλλο άτομο. Κάτι σε εκείνον μας προκαλεί ένα θετικό συναίσθημα. Νιώθουμε πως ταιριάζουμε καλά μαζί του. Δεν είμαστε σίγουροι γιατί, αλλά το νιώθουμε. Μας κάνει κλικ, βρε παιδί μου.

Η έλξη που νιώθουμε είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε με λόγια. Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε ακριβώς και αν μας πιέσει κάποιος να του το αναλύσουμε, ο εγκέφαλός μας θα βρει εκείνη τη στιγμή τον τρόπο να το αποτυπώσει σε λέξεις εκλογικεύοντας την κατάσταση.

Έτσι θα πούμε κάτι σαν:

Δεν ξέρω, είναι ο τρόπος του που μου αρέσει.

Έχει πολύ ωραία αύρα...

Με εξιτάρει όταν μιλάμε και μου προκαλεί ενθουσιασμό!

Τι είναι η «χημεία» στην πραγματικότητα;

H χημεία είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, είναι κάτι έξω από τον συνειδητό μας έλεγχο. Συνεπώς ανήκει στον χώρο του υποσυνείδητου. Είναι ένα κλικ που κάνει ο εγκέφαλός μας στην παρουσία του άλλου και εμάς μας φαίνεται ότι μας κάνει κλικ ο άλλος.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας λοιπόν;

Ο εγκέφαλός μας αναγνωρίζει κάτι το Γνώριμο στον άνθρωπο απέναντί μας. Όπως αναλύω στο βιβλίο μου «Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής», έχουμε ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο μηχανισμό αναγνώρισης μοτίβων μέσα στο κεφάλι μας και ενεργοποιείται παράγοντας τα χημικά που προκαλούν ευχαρίστηση (ντοπαμίνη, σεροτονίνη) όταν αναγνωρίζει ένα μοτίβο που του είναι γνώριμο από παλιά. Πόσο παλιά; Από τότε που κάναμε τις πρώτες μας σχέσεις σαν μικρά παιδιά με τους γονείς μας, (και μετέπειτα με τα αδέρφια μας, τους θείους μας, τους δασκάλους μας στο σχολείο).

Ερωτευόμαστε το γνώριμο. Όχι το ευχάριστο.

Όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό, είναι εντούτοις ψυχο-λογικό.

Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού. Πόσοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται τα «λάθος» άτομα και υποφέρουν εξαιτίας τους; Πόσοι άνθρωποι δεν πονάνε λόγω του έρωτα; Αν ερωτευόμασταν το «ευχάριστο» αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ.

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει.

Βασάνισέ με όπως έχω μάθει να βασανίζομαι

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αλαίν ντε Μποτόν ερωτευόμαστε αυτόν που μας κάνει να υποφέρουμε όπως υποφέραμε στις σχέσεις μας όταν ήμασταν μικροί.

Για παράδειγμα πολλές κοπέλες τυχαίνει να γνωρίσουν έναν καλό, περιποιητικό, ρομαντικό σύντροφο και την επόμενη μέρα λένε στις φίλες τους.

«Καλό παιδί, δε λέω. Αλλά δε μου έβγαζε κάτι. Δε μου έκανε κλικ. Δεν είχαμε χημεία, πώς να το πω.»

Αυτό το οποίο λένε στην ουσία είναι ότι «δεν αναγνώρισα σε αυτόν τα μαρτύρια της παιδικής μου ηλικίας.»

Και μετά θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται που είναι οι καλοί οι άντρες και γιατί έχουν τον %#@μαγνήτη? (το λέω κόσμια). Γιατί όντως τον έχουν. Με την πολύ σημαντική διαφορά ότι δεν έλκουν τους «προβληματικούς» άντρες, αλλά έλκονται από αυτούς.

Δεν έλκουμε ανθρώπους. Μας έλκουν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες, σαφώς.

Better the evil you know

Για να περιπλέξουμε (ή μάλλον να απλοποιήσουμε..) τα πράγματα ακόμα παραπάνω, η σωστή διατύπωση είναι πως ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια. Όχι ανθρώπους.

Ερωτευόμαστε το πώς μας κάνει να νιώθουμε η συνθήκη μέσα στην οποία σχετιζόμαστε.

Για παράδειγμα, αν κάποιος ζει σε άλλη πόλη ή είναι σε άλλη σχέση (ή είμαστε εμείς σε άλλη σχέση) τότε το σενάριο της σχέσης μας εμπεριέχει μια απαγόρευση.

Αν νιώθουμε ερωτευμένοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό να μας έλκει πολύ περισσότερο η απαγόρευση παρά ο άλλος άνθρωπος (πχ επειδή όταν ήμασταν μικροί είχαμε σχετιστεί με τους γονείς μας, μέσα από απαγορεύσεις, τιμωρίες, κλπ και δεν μπορούσαμε να έχουμε αυτό που θέλουμε).

Αυτό αποδεικνύεται, καθώς όταν κάποια στιγμή βρεθούμε στην ίδια πόλη ή όταν είμαστε και οι δυο συναισθηματικά ελεύθεροι (χωρίσουμε από τις σχέσεις που είχαμε) το έντονο συναίσθημα εξαφανίζεται. Η σχέση μπορεί να κρατήσει ή όχι, αλλά το έντονο συναίσθημα θα φύγει.

Μόλις αλλάζει το συναισθηματικό σενάριο της σχέσης αλλάζουν και τα συναισθήματα, ακόμα και αν το άλλο άτομο παραμένει το ίδιο.

Ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια. Όχι ανθρώπους.

Δεν έχει σημασία αν βγάζει νόημα. Ο εγκέφαλός μας, το συναίσθημά μας, η καρδιά μας δε λειτουργεί με βάση την κοινή λογική. Λειτουργεί με βάση την ψυχο-λογική. Λειτουργεί με βάση το γνώριμο. Γι αυτό θέλει να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια πράγματα. Γιατί εκεί νιώθει οικεία. Αυτόν τον τύπο σχέσης νιώθει ότι μπορεί να διαχειριστεί ψυχικά. Όσο δυσάρεστος και αν είναι.

Ο φόβος του αγνώστου είναι πολύ ισχυρότερος από τον πόνο του οικείου.

Όπως λένε οι Άγγλοι, better the evil you know. Όσο ξενέρωτο και αν ακούγεται, ο έρωτας εξηγείται ψυχο-λογικά.

Το ότι είναι ένα έντονο συναίσθημα μας ξεγελάει και θέλουμε να είναι μαγικό. Το κίνημα του ρομαντισμού μας θέλει να μιλάμε για ανεξήγητους, δυνατούς και τρελούς έρωτες. Αλλά και ναρκωτικά να πάρεις η αίσθηση μπορεί να είναι δυνατή και μαγική, αλλά υπάρχει εξήγηση.

Μας αρέσει να μην υπάρχει λογική στον έρωτα. Και όντως δεν υπάρχει η κοινή λογική. Υπάρχει όμως η ψυχο-λογική. Η λογική του έρωτα. Γι αυτό ο Γιάλομ έγραφε πως δεν του αρέσει να είναι ο δήμιος του έρωτα. Γιατί στην πράξη οι καταστάσεις είναι πολύ συγκεκριμένες και επαναλαμβανόμενες. Το έχουμε βιώσει όλοι, όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε.

 

Στην πράξη

Αν λοιπόν θέλεις να κάνεις σχέση και γνωρίσεις κάποιον και νιώσεις χημεία μαζί του ξανασκέψου το. Που οδήγησαν οι προηγούμενες σχέσεις σου όπου υπήρξε χημεία; Σε πήγαν κάπου που σου άρεσε; Αν ναι, προχώρησέ το.

Αν όμως έχεις παρατηρήσει πως όταν κάποιος σου έκανε «κλικ» τελικά η κατάσταση δεν προχώρησε και τόσο καλά, ίσως να πρέπει να τον αφήσεις και να πας στον επόμενο.

Αν η «χημεία» δεν έχει υπάρξει οδηγός προς το ευχάριστο τότε πολύ πιθανώς τα δικά σου παιδικά μαρτύρια ακόμα να σε ταλαιπωρούν. Ίσως να χρειαστεί να μάθεις έναν άλλο τρόπο να σχετίζεσαι. Ίσως η φλόγα που θέλεις να υπάρχει στην αρχή να μη σε ανάβει μόνο αλλά να είναι αυτή που στο τέλος σε καίει.

 

Υ.Γ: (δικό μου):βρήκα ενδιαφέρον αυτό το άρθρο.Please μην αρχίσει κανείς τώρα να λέει ότι πολύ το ψιριζω το πραμα με τις σχέσεις κι ότι η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη κ άλλα τέτοια!!απλά μου εκανε εντύπωση/με ξένισε κάπως η φράση "ερωτευόμαστε συναισθηματικα σενάρια,όχι ανθρώπους" και θέλω να ακούσω γνώμες.that's it!

© 2020 Psychology.gr 

 

 

Καλή μου κυρία,εγώ διάβασα μόνο τον τίτλο γιατί δεν προλαβαίνω να ετοιμαστώ για τη δουλειά.Ο τίτλος αν δεν κάνω λάθος λέει "καλυτερος ο διάβολος που γνωρίζεις" και μου οδηγεί τη σκέψη σε εξαρτητικες σχέσεις από τις οποίες δεν φεύγουμε επειδή φοβόμαστε το άγνωστο.Αυτό είναι μια καλή χημική ένωση γιατί ο ένας τραβάει και ο άλλος θέλει να τραβηχτεί,όμως μια επιτυχημένη χημική ένωση,δε σημαίνει πως δεν θα είναι καταστροφικη ούτε πως δεν θα προκαλέσει απόβλητα για το περιβάλλον,καταλάβατε ? Χαχα! Καλημέρα Παίδες,καλή εβδομάδα και καλή σεζόν για εμάς

Αν δεν παιξεις μικρος με τα χωματα...

Σε ταλαιπωρει μεγαλο...

Alisida μου,να σε ρωτήσω...Το πιστεύεις αυτό που λέει το άρθρο οτι δεν ερωτευόμαστε ανθρώπους αλλά συναισθηματικα σενάρια?

Πιστεύω ότι ερωτευόμαστε περισσότερο επειδή το έχουμε ανάγκη και λιγότερο επειδή μας το προκαλεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Αν ερωτευομασταν σενάρια,δεν θα υπήρχαν κακοποιητικες σχέσεις διότι σε αυτές,τα σενάρια επαναλαμβάνονται και είναι τρομακτικά ,είναι (υποσυνείδητα) προβλέψιμα,όμως τα παραβλέπουμε.

Ο βασικότερος λόγος της συνεξαρτησης είναι η (αρρωστημένη) ανάγκη να ανήκουμε κάπου και η έντονη επιθυμία για τη  δικαίωση ,την  επιβράβευση (όταν δεν την είχαμε πάρει από τους γονείς μας) 

Εάν το άρθρο μιλά για πλασιμο μελλοντικών σεναρίων,θα συμφωνήσω.

Όμως πιστεύω ότι μιλά για σενάρια παροντικα που ζούμε στη φαντασία μας ,να το πω με απλά λόγια,όταν μας "τυφλώνει" ο έρωτας 

Παράθεση:
Σχόλιο # 10 από maraki_lar_1980
Alisida μου,να σε ρωτήσω...Το πιστεύεις αυτό που λέει το άρθρο οτι δεν ερωτευόμαστε ανθρώπους αλλά συναισθηματικα σενάρια?

 

Μα αυτή η ανάγκη πλάθει και το σενάριο..

Και καθώς έχουμε μάθει πως οι απώλειες μετράνε, το συμφέρον οπλίζει το ευρύτερο σενάριο με πίστη ψευδή τις περισσότερες φορές, πως όλα θα πάνε καλά και πως ναι εν τέλει αυτός θα είναι ένας ιδανικός έρωτας..
Τσεκάρεις πού και πού βέβαια μην ήρθε κανείς.. 
Αλλά μέχρι να πέσεις από το κρεβάτι αργείς όσο να ναι λίγο περισσότερο αυτήν την όμορφη διαδικασία του έρωτος!
Μετά αρχίζει το άλλο παραμύθι "ήταν ψεύτης, ήταν κλέφτης.." 

Συμφωνώ με τα "θα" 

Από το κρεβάτι πέφτεις όταν ο κακοποιητης κάνει το μοιραίο λάθος να σε "κεράσει" κάτι που υπερβαίνει τις δυνάμεις σου.

Αυτό,για περιπτώσεις εξαρτημένων ατόμων 

Βέβαια ,από το κρεβάτι πέφτεις και σε χλιαρές ,επιφανειακές σχέσεις/γάμους,χωρίς απαραίτητα να υπάρχει κακοποιηση.

Ψεύτης και κλέφτης δεν γίνεται κανείς ξαφνικά μετά από 15-20 χρόνια 

Είτε ήταν εξ αρχής και έκανες τα στραβά μάτια για τους λόγους σου,είτε το ανεχοσουν από συμφέρον.

Όταν οι λόγοι παύουν να υφίστανται (όταν βρεις πχ καλύτερη δουλειά,όταν μεγαλώσουν τα παιδιά,όταν γνωρίσεις κάποιο άτομο που πιστεύεις πως σε καλύπτει συναισθηματικά ) ,

τότε χρειάζεσαι μια δικαιολογία για να αποχωρήσεις, και φυσικά αυτή δεν θα είναι η αποδοχή της ξεροκεφαλιας σου.

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 12 από Megalodondas

Μα αυτή η ανάγκη πλάθει και το σενάριο..

Και καθώς έχουμε μάθει πως οι απώλειες μετράνε, το συμφέρον οπλίζει το ευρύτερο σενάριο με πίστη ψευδή τις περισσότερες φορές, πως όλα θα πάνε καλά και πως ναι εν τέλει αυτός θα είναι ένας ιδανικός έρωτας..
Τσεκάρεις πού και πού βέβαια μην ήρθε κανείς.. 
Αλλά μέχρι να πέσεις από το κρεβάτι αργείς όσο να ναι λίγο περισσότερο αυτήν την όμορφη διαδικασία του έρωτος!
Μετά αρχίζει το άλλο παραμύθι "ήταν ψεύτης, ήταν κλέφτης.." 

 

 

Αποδοχή όχι βέβαια, τι είναι αυτό, τι έχω στην μύτη μου? 

Είπαμε ο εξωτερικός παρατηρητής αλλάζει το υποκείμενο σε κάτι πού φαίνεται μόνο σε αυτόν  κι ο έρωτας  προβάλλεται στο δικό τους σενάριο με αναμεικτους  ρόλους πού υποδύονται και σχεδιάζουν ταυτόχρονα 

 

Όλη μας ή ζωή είναι ένα εν δυνάμει σενάριο πού καθορίζεται από τις αξίες τις επιθυμίες, τα ένστικτα και τα ιδανικά μας 

 

Η φαντασία στον σχεδιασμό της ζωής μας είναι μονόδρομος κι επειδή είμαστε ανασφαλείς ο σχεδιασμός δεν συμπεριλαμβάνει εκπλήξεις  αυθαίρετες παρορμησεις σε άγραφο σενάριο.. 

 

Κομψά σενάρια, κοινωνικά και με χάπι εντ πληζζ! 

 

Αλλιώς στην ζούγκλα θα είμαστε όλοι ελεύθεροι με το πουλάκι τσίου στα δέντρα να μας ξυπνάει. 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 13 από alisida

Συμφωνώ με τα "θα" 

Από το κρεβάτι πέφτεις όταν ο κακοποιητης κάνει το μοιραίο λάθος να σε "κεράσει" κάτι που υπερβαίνει τις δυνάμεις σου.

Αυτό,για περιπτώσεις εξαρτημένων ατόμων 

Βέβαια ,από το κρεβάτι πέφτεις και σε χλιαρές ,επιφανειακές σχέσεις/γάμους,χωρίς απαραίτητα να υπάρχει κακοποιηση.

Ψεύτης και κλέφτης δεν γίνεται κανείς ξαφνικά μετά από 15-20 χρόνια 

Είτε ήταν εξ αρχής και έκανες τα στραβά μάτια για τους λόγους σου,είτε το ανεχοσουν από συμφέρον.

Όταν οι λόγοι παύουν να υφίστανται (όταν βρεις πχ καλύτερη δουλειά,όταν μεγαλώσουν τα παιδιά,όταν γνωρίσεις κάποιο άτομο που πιστεύεις πως σε καλύπτει συναισθηματικά ) ,

τότε χρειάζεσαι μια δικαιολογία για να αποχωρήσεις, και φυσικά αυτή δεν θα είναι η αποδοχή της ξεροκεφαλιας σου.

 

 

 

 

 

Μα...για να το λεει το αθρο!!!...

 

(σορι αλισιβα)...

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 10 από maraki_lar_1980
Alisida μου,να σε ρωτήσω...Το πιστεύεις αυτό που λέει το άρθρο οτι δεν ερωτευόμαστε ανθρώπους αλλά συναισθηματικα σενάρια?

 

μαρακι παμε καμια  θαλασσα? 

"Ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια και όχι ανθρώπους". Πραγματικά αυτό πιστεύω, μας συμβαίνει στο παρόν και αφορά το (ρόδινο) μέλλον. Δίνουμε αβίαστα στο έτερον ήμισυ το ρόλο του πρωταγωνιστή στην παράσταση που θα ανεβάσουμε. Αφορά ένα μελλοντικό, καλά σκηνοθετημένο έργο, στο οποίο αφού σα σκηνοθέτες και σεναριογράφοι εξιδανικεύσουμε τον πρωταγωνιστή, τον ανεβάζουμε στη σκηνή (βάθρο) και εμείς καθόμαστε θεατές στο θεωρείο. Όσο "προβάλουμε" επάνω του τα στοιχεία που λείπουν από εμάς και μας ελκύουν, ερμηνεύει σωστά το σενάριο· άρα το "έργο" βαίνει καλώς. Με την πάροδο του χρόνου εμείς βαριόμαστε, ο πρωταγωνιστής γίνεται ευάλωτος, η ταύτιση σταματά, το έργο τελειώνει, τα φώτα ανάβουν. Αυτός στέκεται τώρα στο φως με τις ατέλειές του και γίνεται πάλι ένας "άλλος". Ώρα να τον γκρεμίσουμε από το βάθρο που τον στήσαμε, πριν το όνειρο γίνει εφιάλτης. Ο έρωτας περνά.Όταν η υποσυνείδητη αυτή διεργασία περάσει κάποια στιγμή στο χώρο της συνειδητής γνώσης και ανακαλύψουμε ότι πλάθαμε συναισθηματικά σενάρια όπως τα παιδιά έχτιζαν κάστρα στην άμμο, σταματάμε πλέον να ερωτευόμαστε... Αυτό, ίσως είναι μία εξήγηση του γιατί ο έρωτας αφορά είτε τους πολύ νεαρούς είτε τους συναισθηματικά ανώριμους.Το μεγάλο πρόβλημα με τον έρωτα δεν είναι το εφήμερο της φύσης του, αλλά το ασυγχρόνιστο timing στα δύο άτομα. Πάντα ο ένας "ερωτεύεται" περισσότερο ή λιγότερο ή και καθόλου τον άλλο.. και είναι αυτό που δημιουργεί την οικουμενική δυστυχία. Αν ολόκληρη η ανθρωπότητα ερωτευόταν ταυτόχρονα και στον ίδιο βαθμό, θα είχαμε έναν κόσμο χωρίς μίση, πολέμους και αλληλοσπαραγμούς. "Make love not war", αλλά όπως ξέρουμε έμεινε μόνο στα χαρτιά.Την πρώτη γυναίκα, την ερωτεύτηκα στα 17. Ήταν για μένα, σαν τον άγιο Πέτρο που θα μου άνοιγε να διαβώ τις πύλες του Παραδείσου... Θυμάμαι την απογοήτευσή μου ακόμα. Άλλη μία φορά, στα 24. Τουλάχιστο, εκείνη ανταποκρίθηκε. Μετά κατάλαβα, και έμαθα να βλεπω τις γυναίκες σαν ανθρώπους και όχι σαν άγιους Πέτρους. Δεν ερωτεύτηκα ξανά.

υπάρχει η απάντηση για αυτά που λέει το άρθρο αλλά είναι λίγο τεράστια για forum. πάντος να ξέρεις ότι το : "ερωτευόμαστε συναισθηματικα σενάρια,όχι ανθρώπους" ισχύει

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από maraki_lar_1980

Better the devil you know!

Γνωρίζεις κάποιον και νιώθεις μετά από 1-2 ραντεβού ότι έχετε καλή χημεία. Ταιριάζετε. Σου βγάζει κάτι. Τι εννοούμε όταν λέμε ότι υπάρχει χημεία με κάποιον; Τι είναι η χημεία στην πραγματικότητα;

Συνήθως εννοούμε μια ανεξήγητη έλξη που νιώθουμε μέσα μας προς το άλλο άτομο. Κάτι σε εκείνον μας προκαλεί ένα θετικό συναίσθημα. Νιώθουμε πως ταιριάζουμε καλά μαζί του. Δεν είμαστε σίγουροι γιατί, αλλά το νιώθουμε. Μας κάνει κλικ, βρε παιδί μου.

Η έλξη που νιώθουμε είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε με λόγια. Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε ακριβώς και αν μας πιέσει κάποιος να του το αναλύσουμε, ο εγκέφαλός μας θα βρει εκείνη τη στιγμή τον τρόπο να το αποτυπώσει σε λέξεις εκλογικεύοντας την κατάσταση.

Έτσι θα πούμε κάτι σαν:

Δεν ξέρω, είναι ο τρόπος του που μου αρέσει.

Έχει πολύ ωραία αύρα...

Με εξιτάρει όταν μιλάμε και μου προκαλεί ενθουσιασμό!

Τι είναι η «χημεία» στην πραγματικότητα;

H χημεία είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, είναι κάτι έξω από τον συνειδητό μας έλεγχο. Συνεπώς ανήκει στον χώρο του υποσυνείδητου. Είναι ένα κλικ που κάνει ο εγκέφαλός μας στην παρουσία του άλλου και εμάς μας φαίνεται ότι μας κάνει κλικ ο άλλος.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας λοιπόν;

Ο εγκέφαλός μας αναγνωρίζει κάτι το Γνώριμο στον άνθρωπο απέναντί μας. Όπως αναλύω στο βιβλίο μου «Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής», έχουμε ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο μηχανισμό αναγνώρισης μοτίβων μέσα στο κεφάλι μας και ενεργοποιείται παράγοντας τα χημικά που προκαλούν ευχαρίστηση (ντοπαμίνη, σεροτονίνη) όταν αναγνωρίζει ένα μοτίβο που του είναι γνώριμο από παλιά. Πόσο παλιά; Από τότε που κάναμε τις πρώτες μας σχέσεις σαν μικρά παιδιά με τους γονείς μας, (και μετέπειτα με τα αδέρφια μας, τους θείους μας, τους δασκάλους μας στο σχολείο).

Ερωτευόμαστε το γνώριμο. Όχι το ευχάριστο.

Όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό, είναι εντούτοις ψυχο-λογικό.

Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού. Πόσοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται τα «λάθος» άτομα και υποφέρουν εξαιτίας τους; Πόσοι άνθρωποι δεν πονάνε λόγω του έρωτα; Αν ερωτευόμασταν το «ευχάριστο» αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ.

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει.

Βασάνισέ με όπως έχω μάθει να βασανίζομαι

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αλαίν ντε Μποτόν ερωτευόμαστε αυτόν που μας κάνει να υποφέρουμε όπως υποφέραμε στις σχέσεις μας όταν ήμασταν μικροί.

Για παράδειγμα πολλές κοπέλες τυχαίνει να γνωρίσουν έναν καλό, περιποιητικό, ρομαντικό σύντροφο και την επόμενη μέρα λένε στις φίλες τους.

«Καλό παιδί, δε λέω. Αλλά δε μου έβγαζε κάτι. Δε μου έκανε κλικ. Δεν είχαμε χημεία, πώς να το πω.»

Αυτό το οποίο λένε στην ουσία είναι ότι «δεν αναγνώρισα σε αυτόν τα μαρτύρια της παιδικής μου ηλικίας.»

Και μετά θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται που είναι οι καλοί οι άντρες και γιατί έχουν τον %#@μαγνήτη? (το λέω κόσμια). Γιατί όντως τον έχουν. Με την πολύ σημαντική διαφορά ότι δεν έλκουν τους «προβληματικούς» άντρες, αλλά έλκονται από αυτούς.

Δεν έλκουμε ανθρώπους. Μας έλκουν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες, σαφώς.

Better the evil you know

Για να περιπλέξουμε (ή μάλλον να απλοποιήσουμε..) τα πράγματα ακόμα παραπάνω, η σωστή διατύπωση είναι πως ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια. Όχι ανθρώπους.

Ερωτευόμαστε το πώς μας κάνει να νιώθουμε η συνθήκη μέσα στην οποία σχετιζόμαστε.

Για παράδειγμα, αν κάποιος ζει σε άλλη πόλη ή είναι σε άλλη σχέση (ή είμαστε εμείς σε άλλη σχέση) τότε το σενάριο της σχέσης μας εμπεριέχει μια απαγόρευση.

Αν νιώθουμε ερωτευμένοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό να μας έλκει πολύ περισσότερο η απαγόρευση παρά ο άλλος άνθρωπος (πχ επειδή όταν ήμασταν μικροί είχαμε σχετιστεί με τους γονείς μας, μέσα από απαγορεύσεις, τιμωρίες, κλπ και δεν μπορούσαμε να έχουμε αυτό που θέλουμε).

Αυτό αποδεικνύεται, καθώς όταν κάποια στιγμή βρεθούμε στην ίδια πόλη ή όταν είμαστε και οι δυο συναισθηματικά ελεύθεροι (χωρίσουμε από τις σχέσεις που είχαμε) το έντονο συναίσθημα εξαφανίζεται. Η σχέση μπορεί να κρατήσει ή όχι, αλλά το έντονο συναίσθημα θα φύγει.

Μόλις αλλάζει το συναισθηματικό σενάριο της σχέσης αλλάζουν και τα συναισθήματα, ακόμα και αν το άλλο άτομο παραμένει το ίδιο.

Ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια. Όχι ανθρώπους.

Δεν έχει σημασία αν βγάζει νόημα. Ο εγκέφαλός μας, το συναίσθημά μας, η καρδιά μας δε λειτουργεί με βάση την κοινή λογική. Λειτουργεί με βάση την ψυχο-λογική. Λειτουργεί με βάση το γνώριμο. Γι αυτό θέλει να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια πράγματα. Γιατί εκεί νιώθει οικεία. Αυτόν τον τύπο σχέσης νιώθει ότι μπορεί να διαχειριστεί ψυχικά. Όσο δυσάρεστος και αν είναι.

Ο φόβος του αγνώστου είναι πολύ ισχυρότερος από τον πόνο του οικείου.

Όπως λένε οι Άγγλοι, better the evil you know. Όσο ξενέρωτο και αν ακούγεται, ο έρωτας εξηγείται ψυχο-λογικά.

Το ότι είναι ένα έντονο συναίσθημα μας ξεγελάει και θέλουμε να είναι μαγικό. Το κίνημα του ρομαντισμού μας θέλει να μιλάμε για ανεξήγητους, δυνατούς και τρελούς έρωτες. Αλλά και ναρκωτικά να πάρεις η αίσθηση μπορεί να είναι δυνατή και μαγική, αλλά υπάρχει εξήγηση.

Μας αρέσει να μην υπάρχει λογική στον έρωτα. Και όντως δεν υπάρχει η κοινή λογική. Υπάρχει όμως η ψυχο-λογική. Η λογική του έρωτα. Γι αυτό ο Γιάλομ έγραφε πως δεν του αρέσει να είναι ο δήμιος του έρωτα. Γιατί στην πράξη οι καταστάσεις είναι πολύ συγκεκριμένες και επαναλαμβανόμενες. Το έχουμε βιώσει όλοι, όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε.

 

Στην πράξη

Αν λοιπόν θέλεις να κάνεις σχέση και γνωρίσεις κάποιον και νιώσεις χημεία μαζί του ξανασκέψου το. Που οδήγησαν οι προηγούμενες σχέσεις σου όπου υπήρξε χημεία; Σε πήγαν κάπου που σου άρεσε; Αν ναι, προχώρησέ το.

Αν όμως έχεις παρατηρήσει πως όταν κάποιος σου έκανε «κλικ» τελικά η κατάσταση δεν προχώρησε και τόσο καλά, ίσως να πρέπει να τον αφήσεις και να πας στον επόμενο.

Αν η «χημεία» δεν έχει υπάρξει οδηγός προς το ευχάριστο τότε πολύ πιθανώς τα δικά σου παιδικά μαρτύρια ακόμα να σε ταλαιπωρούν. Ίσως να χρειαστεί να μάθεις έναν άλλο τρόπο να σχετίζεσαι. Ίσως η φλόγα που θέλεις να υπάρχει στην αρχή να μη σε ανάβει μόνο αλλά να είναι αυτή που στο τέλος σε καίει.

 

Υ.Γ: (δικό μου):βρήκα ενδιαφέρον αυτό το άρθρο.Please μην αρχίσει κανείς τώρα να λέει ότι πολύ το ψιριζω το πραμα με τις σχέσεις κι ότι η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη κ άλλα τέτοια!!απλά μου εκανε εντύπωση/με ξένισε κάπως η φράση "ερωτευόμαστε συναισθηματικα σενάρια,όχι ανθρώπους" και θέλω να ακούσω γνώμες.that's it!

© 2020 Psychology.gr 

 

 

Δεν ελκουμε τους ανθρώπους που μας πλησιάζουν;Πραγματικά δεν ξέρω από ποια οπτική γωνία μπορείς να προσέγγισης αυτό το θέμα και να βγάλεις αυτά τα συμπεράσματα, εφόσον αυτό που εκπέμπουμε ειναι αυτό που τραβάει τους άλλους κοντά μας ...Ίσα ίσα η δικη μας συμπεριφορά, η γλώσσα του σώματος μας ,η δική μας αύρα και γενικά αυτό που εκπέμπουμε σαν άνθρωποι και σαν προσωπικότητες είναι η κινητήριος δυναμη που θα ωθήσει το άλλον να μας πλησιάσει..Έπειτα όταν μιλάμε για χημεία μιλάμε για μείγμα για ένα κράμα πραγμάτων που κατά την ένωση τους θα προέλθει και η αντίστοιχη εκρηκτική ιδιότητα αυτού. Χημεία υπάρχει, σε όλες τις σχέσεις μας αυτό που διαφέρει ειναι το αποτέλεσμα της ένωσης αυτής.Άλλοι θέλουν να ειναι εκρηκτικό, άζουν γιβαυτο ξαι δεν μπορουν χωρις αυτο ,αλλοι ήρεμο και άλλοι απλά συνηθισμένο μονο και μόνο γιατί η ισχύ ενός ανθρώπου έρχεται μόνο απλά με μια ένωση, οποία ειναι αυτη