Δίλημμα ζωής

Δίλημμα ζωής

Κάποιος/α είναι με έναν άνθρωπο για χρόνια. Αυτοί οι δύο και τίποτα άλλο (παιδιά, υποχρεώσεις κλπ). Γενικά, περνούν πολύ καλά. Στην πορεία, γνωρίζει άλλον άνθρωπο που ανακαλύπτει μέρα τη μέρα πως είναι καλύτερος από τον τωρινό του σύντροφο, σε όλα όμως τα επίπεδα (σωματικό, διανοητικό, κοινωνικοοικονομικό). Με τον καιρό, σιγουρεύεται για αυτό χωρίς να υπάρχει έρωτας στη μέση. Σωστό να εγκαταλείψει το σύντροφό του για να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή αν του/της δίνεται η ευκαιρία ;

Δεν υπάρχει σωστό και  λάθος φίλε μου.

Κάθε επιλογή μας έχει το ανάλογο τίμημα.  
Ό,τι κι απ' τα δύο αν κάνει αυτός ο κάποιος, κάτι θα κερδίσει κάτι θα χάσει.  
Σίγουρα  η "κουρτίνα δύο", έχει ρίσκα, καθώς ο φίλος μας δεν γνωρίζει ακόμα το καινούριο πρόσωπο εκ του σύνεγγυς, υποθέτει πως θα υπάρχει μεγαλύτερος βαθμός συμβατότητας. Από την άλλη βέβαια με την "κουρτίνα ένα" ελλοχεύει ο κίνδυνος του οδυνηρού συναισθήματος της ματαίωσης.  
Κυρίως είναι θέμα ψυχοσύνθεσης και χαρακτήρα. Ο τολμών θα σου έλεγε "η ζωή είναι ρίσκο έτσι κι αλλιώς οπότε ρίσκαρέ το". Ο πιο νουνεχής θα σου έλεγε "κάλλιο πέντε και στο χέρι. κάτσε στ' αυγά σου".  
Το δίλημμα που θέτεις θα μπορούσε να έχει τίτλο: Ασφάλεια ή πάθος;   Τι να σου πω... Και τα δύο τα χρειαζόμαστε... Καλή τύχη.  

(Υ.Γ. Σε ανάλογο δίλημμα στη ζωή μου πάλαι ποτέ, επέλεξα την κουρτίνα δύο. Δεν μπορώ να πω ότι τα πράγματα πήγαν ρόδινα τότε. Ωστόσο δεν το μετάνοιωσα ποτέ, γιατί έζησα πολύ έντονα και δυνατά)

Μα...ηδη εχει εγκαταλειψει τον-την συντροφο...

Η φυσικη-αναγκαστικη παρουσια ειναι κατι σαν τον αυτοσαρκασμο, σε αυτες τις περιπτωσεις...

Σου αναγνωριζεις, διχως προσχηματα, το κωμικοτραγικο της υποθεσης και η γελας η κλαις...

Αρα η εγκαταλειψη κατ' επεκτασιν εχει συμβει ηδη και το κλωθογυριζουμε, για καποιους ασχετους με την πραγματικοτητα λογους...

Το σωστο η λαθος σε αυτες τις περιπτωσεις, ειναι απλα μια αποφαση για το αν μπορουμε να αναλαβουμε τις προσωπικες μας ευθυνες και τιποτε αλλο...

Το κακο νεο τωρα...

Για να ρωτας σε ενα φορουμ περι της ορθοτητας μιας επικειμενης αποφασης σου, σε ενα τοσο σοβαρο ζητημα, σε εμενα προσωπικα δειχνει πως ουτε για την αλλαγη που θες να κανεις εισαι σιγουρος...

Και υπ αυτη την συνθηκη...απλα περιμενεις να σου περασει...

Την συντροφο, την εχεις ενημερωσει?...

Τα ναιμεναλλατια του τριημερου.

Και με τον αστυφυλακσ και με τον χωροφυλακσ...

Οποτε...μηδεν εις το πηλικιο...

 

 

Δηλώνεις διαζευγμένος,άρα η τωρινή σου σχέση δεν είναι γαμος (γιατί ήμουν έτοιμη να σου πω ότι αφού πέρασες την κρίση των 50,να κάτσεις στ αυγά σου ).

Έχεις έρθει λοιπόν κοντά με κάποια άλλη γυναίκα (πόσο κοντά,σε επίπεδο φιλικό ή φλερτ?) 

Και βλέπεις νομίζεις αισθάνεσαι ότι εκείνη υπερτερεί διανοητικά και ψυχικά από την τωρινή σου σύντροφο και πως σου ταιριάζει καλύτερα,αυτό δε λες ?

 

 Σίγουρα κάποια στοιχεία έχει που δεν τα έχει η τωρινή και αυτά ,τα βλέπεις θεϊκά,έτσι δεν είναι ?

 

 Εμείς εδώ δεν γνωρίζουμε καμία από τις δύο κυρίες,ούτε και εσένα ,ώστε να πούμε έστω και μια υποκειμενική γνωμη πάνω στο κάθε ταίριασμα.

 

Προσωπικά,επικεντρωνομαι στο ότι η τωρινή σου συντροφος καλά θα κάνει να φύγει και να βρει έναν κύριο με όλη τη σημασία της λέξης,

όπου θα την έχει στη θέση που της αξίζει και δεν θα πέφτει σε μικροπρεπειες να τη συγκρίνει με την κάθε τυχούσα.

Κατάλαβες ? (Σορι Αλεζάντρα,αλλά αργεί η τρίτη)

Εδώ κάθονται άλλοι με ηθικά η όχι κριτήρια πού δεν περνούν και καλά.. 

 

Με το" πολύ καλά" το ρίσκο χάνει αρκετές πιθανότητες να γίνει ακόμα καλύτερα.. 

 

Μάλλον χειρότερα είναι πιο πιθανό.. 

 

Και μην τα βλέπουμε όλα απλά. 

 

Ο άνθρωπος που έχει ζήσει ήπια όλα αυτά τα χρόνια μαθαίνει να εκτιμάει άλλα πράγματα.. Την ησυχία του, την ασφάλεια την ρουτίνα του 

 

Θέλει αντοχές και θέληση για ζωή η αλλαγή και δεν είναι κάτι που το επιλέγεις έτσι απλά..! 

Παράθεση:
Σχόλιο # 1 από Rocker_65

Δίλημμα ζωής

Κάποιος/α είναι με έναν άνθρωπο για χρόνια. Αυτοί οι δύο και τίποτα άλλο (παιδιά, υποχρεώσεις κλπ). Γενικά, περνούν πολύ καλά. Στην πορεία, γνωρίζει άλλον άνθρωπο που ανακαλύπτει μέρα τη μέρα πως είναι καλύτερος από τον τωρινό του σύντροφο, σε όλα όμως τα επίπεδα (σωματικό, διανοητικό, κοινωνικοοικονομικό). Με τον καιρό, σιγουρεύεται για αυτό χωρίς να υπάρχει έρωτας στη μέση. Σωστό να εγκαταλείψει το σύντροφό του για να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή αν του/της δίνεται η ευκαιρία ;

 

 

#3 και #5 Να ενημερώσω, δεν αφορά εμένα. Δε μου έχει τύχει να βρεθώ ποτέ σε αυτή την κατάσταση. Γνώμες παίρνω, γιατί είναι ερώτημα που με απασχολούσε χρόνια βλέποντας γνωστούς και φίλους σε διάφορες σχέσεις. Στον έξω κόσμο, έχω πάρει κατά καιρούς πολλές απαντήσεις που δε με έχουν καλύψει και είπα να δοκιμάσω και εδώ. Έχω καταλήξει προσωπικά για μένα, αλλά πέρασαν χρόνια για να γίνει αυτό. Ας μη συγχέουμε ένα θέμα γενικό με την προσωπική ζωή του καθενός. Και ναι, το θεωρώ σοβαρό ζήτημα και με πολλές συνισταμένες.

Τι πα να πει "αντοχες" και "θεληση για ζωη" προκειμενου να παρατησεις την συντροφο σου?...

Επειδη ειναι αλλαγη?...

Αυτο δεν ειναι αλλαγη, αυτο ειναι παλιμπαιδισμος...

Τι Ελληνικα μιλατε?...

#5 alisida, είμαι πάνω από μισό αιώνα στον πλανήτη και δε γνώρισα ούτε έναν, μα ούτε έναν που δε συγκρίνει. Τόσο, που κατέληξα ότι και αυτοί που δεν το λένε φωναχτά, το κάνουν μέσα τους. Όχι μόνο αυτό, για μένα η σύγκριση είναι υγιής ανθρώπινη ιδιότητα όταν δεν καταλήγει προσωπική εμμονή και υπερβολή. Ούτε χρειάζεται να είναι πάντα συνειδητή· γίνεται και ασυνείδητα.

Θα ήταν αφέλεια (όσο ερωτευμένοι και να είμαστε) ,να πιστέψουμε ότι έχουμε βρει τον ομορφότερο/εξυπνότερο/κοινωνικά υψηλότερο, άνθρωπο.

Πάντα θα υπάρχει κατι(κάποιος) αντικειμενικά καλύτερος.

Η επιλογή του συντρόφου όμως είναι αντικειμενικη ?

Επιλέγεις με κάποια "γενικά κριτήρια" συνοδευόμενα/επηρεαζομενα από τα δικά σου συναισθήματα? 

Η όλη "σούπα" (πρέπει να) είναι μοναδική για τον καθενα.

Οι ηθελημένες ή αθελητες παντοιοτρόπως συγκρίσεις ,σε μια υγιή σχέση (οφείλουν να ) βγαίνουν αβίαστα υπέρ του συντρόφου μας.

Αλλιώς ,κυνηγα έως τα 107 σου το καλυτερο 

 

Πάντα θα υπάρχει κάτι "καλύτερο"πάνω στη Γη  

Οι Θεοί επιμένουν να ζουν αλλού 

Παράθεση:
Σχόλιο # 9 από Rocker_65
#5 alisida, είμαι πάνω από μισό αιώνα στον πλανήτη και δε γνώρισα ούτε έναν, μα ούτε έναν που δε συγκρίνει. Τόσο, που κατέληξα ότι και αυτοί που δεν το λένε φωναχτά, το κάνουν μέσα τους. Όχι μόνο αυτό, για μένα η σύγκριση είναι υγιής ανθρώπινη ιδιότητα όταν δεν καταλήγει προσωπική εμμονή και υπερβολή. Ούτε χρειάζεται να είναι πάντα συνειδητή· γίνεται και ασυνείδητα.

 

#8 "αυτο δεν ειναι αλλαγη, αυτο ειναι παλιμπαιδισμος..."... τρεις παρατηρήσεις :1) Και ο παλιμπαιδισμός είναι αλλαγή.2) Αφορά μεγαλύτερες ηλικίες. Δε βάζω στο θέμα μου όριο ηλικίας.3) Σα χαρακτηρισμός, απηχεί την προσωπική οπτική αυτού που τον δίνει. Άλλος, μπορεί να χαρακτηρίσει το ίδιο πράγμα ως "προσωπική εξέλιξη" και δεν ξέρω τί άλλο, που απηχεί τη δική του οπτική.Γνώμες παίρνω και ναι, τις συγκρίνω.

Και μετά λες πως δεν είσαι παραιτημενος.. 

 

Θεωρείς δηλαδή αφύσικο ένας άντρας 57 ετών στην εποχή μας να κάνει μια καινούργια σχέση με μια πιθανώς μικρότερη γυναίκα πού θα θέλει να τεκνοποιησει? 

 

Δεν χρειάζονται αντοχές και θέληση για ζωη? 

 

Δεν θα κάνει καινούργια σχέση για να μπεκρουλιαζει αγκαλιά με τον Τζόνι.. 

 

Την άλλη την έχει παρατήσει ήδη συναισθηματικά θαρρώ, τι σχέση έχει με το μέλλον που σχεδιάζει εκείνος? 

 

Ελληνικά γράφουμε κινέζικα καταλαβαίνεις..! 

Παράθεση:
Σχόλιο # 8 από Enikos

Τι πα να πει "αντοχες" και "θεληση για ζωη" προκειμενου να παρατησεις την συντροφο σου?...

Επειδη ειναι αλλαγη?...

Αυτο δεν ειναι αλλαγη, αυτο ειναι παλιμπαιδισμος...

Τι Ελληνικα μιλατε?...

 

 

Ενω εχεις καταληξει για την διαχειριση της δικης σου ζωης, σε απασχολει η αποσαφηνιση αυτης της αποριας σου χρονια τωρα και η οποια αφορα αποκλειστικα αλλους...

 

Εσυ με τι μετρο αποσαφηνισες την διαχειριση της δικης σου ζωης...

 

Ε, και οι αλλοι θαχουν τα δικα τους μετρα...

 

Να σου πω τα μετρα αυτα, του ενος εκαστου για την ζωη του, δεν μπορω...

 

Που να ξερω...

 

Θα μετατραπει σε μια πολυ υποθετικη αοριστολογια  το θεμα...

 

 

 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 7 από Rocker_65
#3 και #5 Να ενημερώσω, δεν αφορά εμένα. Δε μου έχει τύχει να βρεθώ ποτέ σε αυτή την κατάσταση. Γνώμες παίρνω, γιατί είναι ερώτημα που με απασχολούσε χρόνια βλέποντας γνωστούς και φίλους σε διάφορες σχέσεις. Στον έξω κόσμο, έχω πάρει κατά καιρούς πολλές απαντήσεις που δε με έχουν καλύψει και είπα να δοκιμάσω και εδώ. Έχω καταλήξει προσωπικά για μένα, αλλά πέρασαν χρόνια για να γίνει αυτό. Ας μη συγχέουμε ένα θέμα γενικό με την προσωπική ζωή του καθενός. Και ναι, το θεωρώ σοβαρό ζήτημα και με πολλές συνισταμένες.

 

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Πάνω κάτω είναι οι ίδιες με αυτές που έπαιρνα και πιο παλιά, έξω. Ποτέ δε μου έτυχε εμένα, γιατί ήδη από την αρχή ποτέ δεν περνάγαμε και οι δύο πολύ καλά όπως στο πιο πάνω ιδεατό παράδειγμα και θέμα μου. Πάντα είχε προβλήματα ο ένας ή ο άλλος σε κάθε σχέση που είχα. Και που με τη βοήθεια της επερχόμενης συνήθειας, μεγενθύνονται... Βλέποντας λοιπόν και τα προβλήματα σε όλες σχεδόν τις σχέσεις τριγύρω μου, αλλά και πόση υποκρισία κουβαλούν "θεωρητικά" ήσυχες και ισορροπημένες σχέσεις, έβαλα στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα. Τί θα γινόταν αν...σε μια τέτοια περίπτωση όπως στο θέμα, δεν υπήρχε το πάθος να ορίζει τις σχέσεις ώστε να οδηγήσει σε ματαιώσεις ή καταστροφές, αλλά από την αρχή κυριαρχούσε μόνο η ψύχραιμη ματιά και η λογική. Δύσκολο το ερώτημα, χρειάστηκε χρόνια να το απαντήσω, αλλά τώρα τουλάχιστο για μένα ξέρω !

Πληροφοριακά: 

Δεν υπάρχει λογική 100%χωρις συναίσθημα ,ούτε συναίσθημα 100% χωρίς λογική.

Στην πρώτη περίπτωση οι άνθρωποι δεν θα έκαναν σχέσεις διότι θα παρεμποδιζονταν από τα ελαττώματα των αλλων,στη δεύτερη ,θα παρέμεναν έως τέλους σε ελλειπείς ή ακόμα και σε καταστροφικές σχέσεις.

Όμως,γίνονται ακόμα γάμοι και εκδίδονται διαζύγια.

 

Πες μας αν θέλεις το δικό σου συμπέρασμα ,μιας που τώρα ξέρεις 

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 14 από Rocker_65

Τί θα γινόταν αν...σε μια τέτοια περίπτωση όπως στο θέμα, δεν υπήρχε το πάθος να ορίζει τις σχέσεις ώστε να οδηγήσει σε ματαιώσεις ή καταστροφές, αλλά από την αρχή κυριαρχούσε μόνο η ψύχραιμη ματιά και η λογική. Δύσκολο το ερώτημα, χρειάστηκε χρόνια να το απαντήσω, αλλά τώρα τουλάχιστο για μένα ξέρω !

# 15 Πληροφοριακά :Τα ποσοστά % 100, 99,5 και πάει λέγοντας επί της λογικής και του συναισθήματος τα βάζεις μόνη σου. Να ΚΥΡΙΑΡΧΟΎΣΕ μόνο η λογική έγραψα εγώ.Αυθαίρετο το συμπέρασμά σου στην πρώτη περίπτωση, γιατί όσο θα παρεμποδίζονταν από τα ελαττώματα, ίσως άλλο τόσο να παροτρύνονταν και από τα προτερήματα. Όσο για τη δεύτερη περίπτωση, πραγματικά όπως λες παραμένουν έως τέλους σε ελλειπείς ή καταστροφικές σχέσεις... πολλοί από αυτούς. Πράγμα, που ακριβώς ενισχύει τη θεώρηση μου ότι κυριαρχεί το συναίσθημα ενώ η λογική έχει πάει περίπατο. Όσο για τους γάμους και τα διαζύγια, πραγματικά δεν δίνω δεκάρα.Εφόσον λοιπόν αντιλαμβάνεσαι σωστά αυτά που γράφω, είσαι σε θέση να γνωρίζεις καλά και το δικό μου συμπέρασμα από τα παραπάνω, χωρίς καν να χρειάζεται να σου το γράψω !

Μα,ακριβώς αυτό είπα ότι γίνεται 

Πού είναι η αυθαιρεσία 

Παράθεση:
Σχόλιο # 16 από Rocker_65
#

Αυθαίρετο το συμπέρασμά σου στην πρώτη περίπτωση, γιατί όσο θα παρεμποδίζονταν από τα ελαττώματα, ίσως άλλο τόσο να παροτρύνονταν και από τα προτερήματα. 

 

 

Ναι, αλλαγη ειναι ο παλιμπαιδισμος και οπως ξερουμε...

 

Δεν ειναι ολες οι αλλαγες ευχαριστες...

 

Σαν χαρακτηρισμος δε, εκφραζει μια κατασταση, ασχετα αν ανηκει σε αυτον που την λεει η σε αυτον που την ακουει-διαβαζει...

 

Οχι, ο παλιμπαιδισμος δεν ειναι προσωπικη εξελιξη...ειναι μια ψυχοφθορα αντιδραστικη πραξη, η οποια εχει απογυμνωθει απο την αισθηση των δυνατοτητων μας...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 11 από Rocker_65
#8 "αυτο δεν ειναι αλλαγη, αυτο ειναι παλιμπαιδισμος..."... τρεις παρατηρήσεις :1) Και ο παλιμπαιδισμός είναι αλλαγή.2) Αφορά μεγαλύτερες ηλικίες. Δε βάζω στο θέμα μου όριο ηλικίας.3) Σα χαρακτηρισμός, απηχεί την προσωπική οπτική αυτού που τον δίνει. Άλλος, μπορεί να χαρακτηρίσει το ίδιο πράγμα ως "προσωπική εξέλιξη" και δεν ξέρω τί άλλο, που απηχεί τη δική του οπτική.Γνώμες παίρνω και ναι, τις συγκρίνω.

 

Τι ακυρη τοποθετηση παλι...

 

Που διαβασες περι φυσιολογικοτητας η πως συμπεραινεις οτι ζωη ειναι να συνδραμεις να τεκνοποιησει μια μικροτερη γυναικα η οτι υποστηριξα πως η αλλη ειναι θεμα ως προς τα σχεδια του ηδη αποχωρησαντος...

 

Παρατημενος, (στην γλωσσα σου), ειναι καποιος που δεν κανει τον γαμπρο στις νεαρες που θελουν να τεκνοποιησουν η μηπως ειναι συνειδητοποιημενος...η μηπως εχει το γνωθι...γκουγκλαρησε την λεξη "αξιοπρεπεια"...αν σου μεινουν αποριες, εδω ειμαστε...

 

Το "Ελληνικα γραφουμε", αφορα την απαυτολογια και το ανερματιστο μπλα μπλα?...

 

Κανα βακαρδι πινω αραια και που...δεν ξερω για τον κυκλο σου και τι εικονες εχεις απο αποτυχημενες προσωπικοτητες...

 

Παράθεση:
Σχόλιο # 12 από Megalodondas

Και μετά λες πως δεν είσαι παραιτημενος.. 

 

Θεωρείς δηλαδή αφύσικο ένας άντρας 57 ετών στην εποχή μας να κάνει μια καινούργια σχέση με μια πιθανώς μικρότερη γυναίκα πού θα θέλει να τεκνοποιησει? 

 

Δεν χρειάζονται αντοχές και θέληση για ζωη? 

 

Δεν θα κάνει καινούργια σχέση για να μπεκρουλιαζει αγκαλιά με τον Τζόνι.. 

 

Την άλλη την έχει παρατήσει ήδη συναισθηματικά θαρρώ, τι σχέση έχει με το μέλλον που σχεδιάζει εκείνος? 

 

Ελληνικά γράφουμε κινέζικα καταλαβαίνεις..! 

 

 

 

# 18 Σίγουρα ο παλιμπαιδισμός σα χαρακτηρισμός εκφράζει μια συγκεκριμένη κατάσταση, που είναι και παθογενής. Απορώ λοιπόν, πώς εσύ χαρακτηρίζεις μια διαφορετική κατάσταση σαν αυτή που περιέγραψα στο παράδειγμά μου με έναν άσχετο χαρακτηρισμό. Γράψε και "άνοια", "σχιζοφρένεια", "αλτσχάιμερ", δε με πειράζει· εξίσου άσχετα και εξίσου εκτός θέματος.Και φυσικά, ο παλιμπαιδισμός δεν είναι προσωπική εξέλιξη. Ούτε έκανα κάποια ταύτιση μεταξύ των δύο. Εξανίστασαι μήπως, όταν κάποιος έχει διαφορετική ή και αντίθετη οπτική από τη δική σου σε συγκεκριμένα ζητήματα ; Ενδιαφέρον...