Αν μπορούσα να σε βρω...

Αν μπορούσα να σε βρω...

Είναι φορές, εκείνες οι φορές που οι γιορτές είναι κοντά, τόσο κοντά που τα φώτα σχεδόν σε φωτίζουν άθελά σου, κι εσύ θες να κάνεις μια αρχή και δεν ξέρεις πώς να ξεκινήσεις...

Είναι εκείνες οι φορές που το ξέρεις, το νιώθεις, πως κάτι θες ν' αλλάξεις, κάπου αλλού θες να πας, να πάρεις την παιδική σου γομολάστιχα και να σβήσεις το χθες και τον πόνο και τα λάθη και το άδικο που έζησες, γιατί νόμιζες πως σου αξίζει ή γιατί σε είχαν πείσει πως σου άξιζε, και για κάποιο λόγο συναντάς κάποιον σ' ένα άψυχο κουτί -σαν κι αυτό καλή ώρα...- κι αρχίζεις και μιλάς, και λες, κι εκείνος σε ακούει, και σου μιλάει όπως δε σου έχουνε μιλήσει ποτέ...

Εκείνες οι φορές που ξέρεις πως εκείνος δεν είναι ιδανικός -είναι ο φόβος του που τον αισθάνεσαι, το σιγοψιθύρισμά-, αλλά κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, γιατί κάτι μαγικό γίνεται και σου 'ρχεται να κλαις πολύ όταν τον ακούς και σου λείπει έτσι, χωρίς λόγο, κι ας έχεις συνηθίσει χρόνια ν' ακούς τη μοναξιά, κι ας νόμιζες πως την είχες συνηθίσει...

Εκείνες οι φορές που ξέρεις ότι είναι κάτι, είναι αλλιώς αυτό το κάτι μαζί του, και δε χρειάζεται καμιά απόδειξη, σαν τα φώτα στις βιτρίνες που λάμπουν έτσι κι αλλιώς, όμως τα χρόνια που γέρνουν στους ώμους του είναι πολλά για σένα κι η επιθυμία και το κορμί δεν ενώνονται με το μυαλό και τα λόγια πάντα -είναι τόσο σπάνια αυτή η ένωση που σχεδόν μοιάζει εξωπραγματική, σαν τα χριστουγεννιάτικα χαμόγελα, που είναι όλα τόσο λαμπερά, που σε κάνουν κι αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να είναι όλοι τόσο καλά και να μην το δείχνουν τις υπόλοιπες μέρες- και τότε -τότε που το κορμί και το μυαλό δε γίνεται να ενωθούν- νιώθεις πως είσαι τόσο άτυχη, τόσο απίστευτα άτυχη σαν το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα...

Κι αν ακούγεται αυτό τόσο λυπηρό, είναι γιατί δεν μπορώ να σε βρω... Να βρω το κορμί σου μαζί με το δικό μου και τη σκέψη μας το ίδιο μαζί και την καρδιά μου -την αφήνω τελευταία, είναι πολύ απαιτητική- να μπορέσει να συναντήσει τη δικιά σου.

Πού είσαι;

Αν μπορούσα να σε βρω, θα σ' έπαιρνα μαζί μου. Και στα φώτα και στα σκοτάδια... Στους άδειους δρόμους τις νύχτες και το πρωί, που βιάζομαι να φτάσω, να γυρίσω, να ξεχάσω πως μπορεί να υπάρχεις, να δεχτώ το τέλος κι αυτών των Χριστουγέννων χωρίς να θυμώνω...

Όμως,
Αν μπορούσα να σε βρω, θα σ' έπαιρνα μαζί μου.
Θα ήθελα να ξέρω πώς θα αντιδρούσατε αν βρίσκατε το απόλυτο μισό του μισού.
Με τιμή