Αν μπορούσα να σε βρω...

Αν μπορούσα να σε βρω...

Είναι φορές, εκείνες οι φορές που οι γιορτές είναι κοντά, τόσο κοντά που τα φώτα σχεδόν σε φωτίζουν άθελά σου, κι εσύ θες να κάνεις μια αρχή και δεν ξέρεις πώς να ξεκινήσεις...

Είναι εκείνες οι φορές που το ξέρεις, το νιώθεις, πως κάτι θες ν' αλλάξεις, κάπου αλλού θες να πας, να πάρεις την παιδική σου γομολάστιχα και να σβήσεις το χθες και τον πόνο και τα λάθη και το άδικο που έζησες, γιατί νόμιζες πως σου αξίζει ή γιατί σε είχαν πείσει πως σου άξιζε, και για κάποιο λόγο συναντάς κάποιον σ' ένα άψυχο κουτί -σαν κι αυτό καλή ώρα...- κι αρχίζεις και μιλάς, και λες, κι εκείνος σε ακούει, και σου μιλάει όπως δε σου έχουνε μιλήσει ποτέ...

Εκείνες οι φορές που ξέρεις πως εκείνος δεν είναι ιδανικός -είναι ο φόβος του που τον αισθάνεσαι, το σιγοψιθύρισμά-, αλλά κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, γιατί κάτι μαγικό γίνεται και σου 'ρχεται να κλαις πολύ όταν τον ακούς και σου λείπει έτσι, χωρίς λόγο, κι ας έχεις συνηθίσει χρόνια ν' ακούς τη μοναξιά, κι ας νόμιζες πως την είχες συνηθίσει...

Εκείνες οι φορές που ξέρεις ότι είναι κάτι, είναι αλλιώς αυτό το κάτι μαζί του, και δε χρειάζεται καμιά απόδειξη, σαν τα φώτα στις βιτρίνες που λάμπουν έτσι κι αλλιώς, όμως τα χρόνια που γέρνουν στους ώμους του είναι πολλά για σένα κι η επιθυμία και το κορμί δεν ενώνονται με το μυαλό και τα λόγια πάντα -είναι τόσο σπάνια αυτή η ένωση που σχεδόν μοιάζει εξωπραγματική, σαν τα χριστουγεννιάτικα χαμόγελα, που είναι όλα τόσο λαμπερά, που σε κάνουν κι αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να είναι όλοι τόσο καλά και να μην το δείχνουν τις υπόλοιπες μέρες- και τότε -τότε που το κορμί και το μυαλό δε γίνεται να ενωθούν- νιώθεις πως είσαι τόσο άτυχη, τόσο απίστευτα άτυχη σαν το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα...

Κι αν ακούγεται αυτό τόσο λυπηρό, είναι γιατί δεν μπορώ να σε βρω... Να βρω το κορμί σου μαζί με το δικό μου και τη σκέψη μας το ίδιο μαζί και την καρδιά μου -την αφήνω τελευταία, είναι πολύ απαιτητική- να μπορέσει να συναντήσει τη δικιά σου.

Πού είσαι;

Αν μπορούσα να σε βρω, θα σ' έπαιρνα μαζί μου. Και στα φώτα και στα σκοτάδια... Στους άδειους δρόμους τις νύχτες και το πρωί, που βιάζομαι να φτάσω, να γυρίσω, να ξεχάσω πως μπορεί να υπάρχεις, να δεχτώ το τέλος κι αυτών των Χριστουγέννων χωρίς να θυμώνω...

Όμως,
Αν μπορούσα να σε βρω, θα σ' έπαιρνα μαζί μου.
Θα ήθελα να ξέρω πώς θα αντιδρούσατε αν βρίσκατε το απόλυτο μισό του μισού.
Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH
Είναι φορές, εκείνες οι φορές που οι γιορτές είναι κοντά, τόσο κοντά που τα φώτα σχεδόν σε φωτίζουν άθελά σου, κι εσύ θες να κάνεις μια αρχή και δεν ξέρεις πώς να ξεκινήσεις...

Είναι εκείνες οι φορές που το ξέρεις, το νιώθεις, πως κάτι θες ν' αλλάξεις, κάπου αλλού θες να πας, να πάρεις την παιδική σου γομολάστιχα και να σβήσεις το χθες και τον πόνο και τα λάθη και το άδικο που έζησες, γιατί νόμιζες πως σου αξίζει ή γιατί σε είχαν πείσει πως σου άξιζε, και για κάποιο λόγο συναντάς κάποιον σ' ένα άψυχο κουτί -σαν κι αυτό καλή ώρα...- κι αρχίζεις και μιλάς, και λες, κι εκείνος σε ακούει, και σου μιλάει όπως δε σου έχουνε μιλήσει ποτέ...

Εκείνες οι φορές που ξέρεις πως εκείνος δεν είναι ιδανικός -είναι ο φόβος του που τον αισθάνεσαι, το σιγοψιθύρισμά-, αλλά κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, γιατί κάτι μαγικό γίνεται και σου 'ρχεται να κλαις πολύ όταν τον ακούς και σου λείπει έτσι, χωρίς λόγο, κι ας έχεις συνηθίσει χρόνια ν' ακούς τη μοναξιά, κι ας νόμιζες πως την είχες συνηθίσει...

Εκείνες οι φορές που ξέρεις ότι είναι κάτι, είναι αλλιώς αυτό το κάτι μαζί του, και δε χρειάζεται καμιά απόδειξη, σαν τα φώτα στις βιτρίνες που λάμπουν έτσι κι αλλιώς, όμως τα χρόνια που γέρνουν στους ώμους του είναι πολλά για σένα κι η επιθυμία και το κορμί δεν ενώνονται με το μυαλό και τα λόγια πάντα -είναι τόσο σπάνια αυτή η ένωση που σχεδόν μοιάζει εξωπραγματική, σαν τα χριστουγεννιάτικα χαμόγελα, που είναι όλα τόσο λαμπερά, που σε κάνουν κι αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να είναι όλοι τόσο καλά και να μην το δείχνουν τις υπόλοιπες μέρες- και τότε -τότε που το κορμί και το μυαλό δε γίνεται να ενωθούν- νιώθεις πως είσαι τόσο άτυχη, τόσο απίστευτα άτυχη σαν το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα...

Κι αν ακούγεται αυτό τόσο λυπηρό, είναι γιατί δεν μπορώ να σε βρω... Να βρω το κορμί σου μαζί με το δικό μου και τη σκέψη μας το ίδιο μαζί και την καρδιά μου -την αφήνω τελευταία, είναι πολύ απαιτητική- να μπορέσει να συναντήσει τη δικιά σου.

Πού είσαι;

Αν μπορούσα να σε βρω, θα σ' έπαιρνα μαζί μου. Και στα φώτα και στα σκοτάδια... Στους άδειους δρόμους τις νύχτες και το πρωί, που βιάζομαι να φτάσω, να γυρίσω, να ξεχάσω πως μπορεί να υπάρχεις, να δεχτώ το τέλος κι αυτών των Χριστουγέννων χωρίς να θυμώνω...

Όμως,
Αν μπορούσα να σε βρω, θα σ' έπαιρνα μαζί μου.
Θα ήθελα να ξέρω πώς θα αντιδρούσατε αν βρίσκατε το απόλυτο μισό του μισού.
Με τιμή

δεν είσαι η μόνη .......αν μπορούσα να τον έχω θα πω εγώ.......

Δυστυχισμενοι..

ΑΝ ΙΣΧΥΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΤΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ..
ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΑΙΡΙΑΣΤΟΣ ΜΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ?
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΕΣΤΩ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΟΥΤΕ ΣΕ ΔΕΚΑ ΖΩΕΣ?
Ή ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΑΚΟ TIMING",ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ?
ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΑΣ?
ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΞΕΝΟ ΣΩΜΑ ΔΕΝ ΣΕ ΒΡΙΣΚΩ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΨΑΞΩ?
"ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΞΕΝΥΧΤΑΩ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ,ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΧΙΛΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ..ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΕΣΤΩ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ,ΤΑ ΒΑΖΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ..ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ..ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ..ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΞΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ..ΚΙ ΑΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΔΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.."

Αν ηξερα που βρισκεσαι θα εφτανα μεχρι την ακρη της γης μονο για ενα χαμογελο,μονο για ναξαναχαθω στα γελαστα σου ματια.

Αγαπητές φίλες καλημέρα σας και καλές γιορτές.
Το απόλυτο μισό του μισού είναι λίγο και ίσως να το είχαμε κάποτε.
Όταν ξυπνήσμε ένα πρωϊ είδαμε ότι ήταν λίγο, δεν μας κάλυπτε και το αφήσαμε πίσω.
Ζήσαμε την μοναξιά, νομίσαμε ότι την κάναμε ένα με τον εαυτό μας.
Και ξαφνικά κάπου μια φωνή μας θυμίζει ότι γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν να ενδιαφέρονται για το άτομό μας.
Τότε .....πανικός μέσα μας....
Αγαπητή φίλη APETITIKH, αν το άλλο μισό του εαυτού μας και αυτό που τέλος πάντων αναζητάμε σε όλη μας την ζωή και θέλουμε να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας μαζί του, "είναι το απόλυτο μισό του μισού" τότε μάλλον είναι πολύ λίγο.
Αν έβρισκα το μισό του μισού θα ρώταγα την καρδιά μου και θα το ακολουθούσα σαν τυφλός. Φτάνει πιά το τι λέει το μυαλό μου ή το κορμί μου ή και τα δύο μαζί, είναι καιρός να ακολουθήσω την καρδιά μου, γιατί πάντα αυτή πονάει στο τέλος.Text

ΚΥΡΙΕΣ ΜΟΥ!!!

Γιατι ;

Ταιριαζει η απαισιοδοξια , οι τασεις φυγης , οι τασεις διαγραφης και στο κλιμα των ημερων μα και στη προσωπικοτητα σας;

Αυτο απο το οποιο τρεχετε να κρυφτειτε , αυτο που θελετε να διαγραψετε με γομολαστιχα, με blanco η format ειναι αυτο που δεν σβηνει , που δεν καλυπτεται που σου δινει την απαντηση ...bad command!
Γιατι ολα αυτα ειναι κομματια σας , στιγμες . Ειναι η πορεια που σας εδωσε την δυνατοτητα να ξεχωριζεις το beaunjolais απο το κουρτακι....

Αλλωστε τετοιες σκεψεις περνανε και απο τα ανδρικα (οσο κι αν δεν το πιστευετε ) μυαλα.....Απλα οι περισσοτεροι εχουμε μαθει να λεμε THE SHOW MUST GO ON και να εξερευνουμε τι κρυβεται πισω απο τους λοφους που συνανταμε στο μονοπατι μας....
Ποιος ξερει ισως εκει να βρισκονται οι Αμαζονες που ψαχνουμε ....η οι γοργονες που μαγευουν με τα τραγουδια τους ...η το νησι της αγαπης μας ....η η κολαση μας!

Φαρος πισω μας που στεκει να φωτιζει ...το μονοπατι μας ...για να μη χαθουμε , αυτα που ζησαμε , αυτα που θα ζησουμε στο τωρα που γινεται παρελθον και σ' αυτα που οι μοιρες και οι θεοι μας εταξαν σαν κοιταξαμε καταματα τον ηλιο....

ΜΜΜΜΜΜ.....κατι μαγειρευουν και μυριζει υπεροχα οι θεοι!

Αν μπορούσα να σε βρω...

"Αν έβρισκα το μισό του μισού θα ρώταγα την καρδιά μου και θα το ακολουθούσα σαν τυφλός. Φτάνει πιά το τι λέει το μυαλό μου ή το κορμί μου ή και τα δύο μαζί, είναι καιρός να ακολουθήσω την καρδιά μου, γιατί πάντα αυτή πονάει στο τέλος".
΄
Αν ακολουθούσες μόνο την καρδιά σου δε θα μπορούσε να κλείσει το τρίγωνο. Το απόλυτο τρίγωνο -ισοσκελές μάλιστα-, το τρίγωνο της αρμονίας: του μυαλού και της καρδιάς και του κορμιού.

Είναι τόσο δύσκολο να μπορείτε εσείς οι άντρες να τα συνδυάζετε και τα τρία;

Η επιθυμία δε γνωρίζει κανόνες και ο πόθος δεν εκλογικεύεται, ό,τι κι αν λέμε, όσο κι αν θα θέλαμε.

Με τιμή

Αν μπορούσα να σε βρω...

"Ταιριαζει η απαισιοδοξια , οι τασεις φυγης , οι τασεις διαγραφης και στο κλιμα των ημερων μα και στη προσωπικοτητα σας;"

Η απαισιοδοξία είναι η άλλη μορφή του πόνου.
Οι τάσεις φυγής είναι απαραίτητες όταν μένεις μισός - η χαρά, η ερωτική ευτυχία, έχει ανάγκη το όλον.
Το κλίμα των ημερών μ' αφήνει αδιάφορη. Δε θέλω να προσποιούμαι.
Η προσωπικότητά μας έχει όλες τις πλευρές - σκοτεινές και φωτεινές και καλές και καλές και άσχημες και όμορφες. Δε θέλω να τις αρνηθώ...

Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH
"Αν έβρισκα το μισό του μισού θα ρώταγα την καρδιά μου και θα το ακολουθούσα σαν τυφλός. Φτάνει πιά το τι λέει το μυαλό μου ή το κορμί μου ή και τα δύο μαζί, είναι καιρός να ακολουθήσω την καρδιά μου, γιατί πάντα αυτή πονάει στο τέλος".
΄
Αν ακολουθούσες μόνο την καρδιά σου δε θα μπορούσε να κλείσει το τρίγωνο. Το απόλυτο τρίγωνο -ισοσκελές μάλιστα-, το τρίγωνο της αρμονίας: του μυαλού και της καρδιάς και του κορμιού.

Είναι τόσο δύσκολο να μπορείτε εσείς οι άντρες να τα συνδυάζετε και τα τρία;

Η επιθυμία δε γνωρίζει κανόνες και ο πόθος δεν εκλογικεύεται, ό,τι κι αν λέμε, όσο κι αν θα θέλαμε.

Με τιμή

Όταν θα σκιρτήσει η καρδιά, είναι εύκολο να γίνει συνοδοιπόρος το μυαλό και το κορμί.
Το κορμί και το μυαλό ακολουθούν την επιθυμία και τον πόθο.
Η καρδιά ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ κανέναν.
την καλησπέρα μου.

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH
"Ταιριαζει η απαισιοδοξια , οι τασεις φυγης , οι τασεις διαγραφης και στο κλιμα των ημερων μα και στη προσωπικοτητα σας;"

Η απαισιοδοξία είναι η άλλη μορφή του πόνου.
Οι τάσεις φυγής είναι απαραίτητες όταν μένεις μισός - η χαρά, η ερωτική ευτυχία, έχει ανάγκη το όλον.
Το κλίμα των ημερών μ' αφήνει αδιάφορη. Δε θέλω να προσποιούμαι.
Η προσωπικότητά μας έχει όλες τις πλευρές - σκοτεινές και φωτεινές και καλές και καλές και άσχημες και όμορφες. Δε θέλω να τις αρνηθώ...

Με τιμή

Η απαισιοδοξια σαν πονος θελει ιαση stop
Καλυτερος γιατρος απο τον χρονο δεν υπαρχει stop
Η αισιοδοξια το καλυτερο αντιδοτο stop
Αν το θετεις ετσι μισοι γεννηθηκαμε....αλλα βρηκαμε στις περιπλανησεις μας το κομματι που μας ολοκληρωνε stop
Η περιπλανιση συνεχιζεται , αδιαφορα απο καιρικες συνθηκες και γιορτες stop
Παιρνουμε τις φωτεινες πλευρες μας , σφυριζουμε τον αγαπημενο μας σκοπο επιβιβαζομαστε στο τρενο που ερχεται και καλο μας ταξιδι stop

Επομενος Σταθμος ; Αισιόδοξες σκέψεις σε γκρίζο φόντο...

Παράθεση:
Originally posted by evans
Η απαισιοδοξια σαν πονος θελει ιαση stop
Καλυτερος γιατρος απο τον χρονο δεν υπαρχει stop
Η αισιοδοξια το καλυτερο αντιδοτο stop

Είναι μερικά συναισθήματα που, όπως και να το κάνουμε, δε φεύγουν μακριά ακολουθώντας συμβουλές...

Όταν είχα εξεταστική (και χρωστούσα τα μαθήματα δύο ετών) άκουγα μονίμως τη φωνούλα της μαμάς μου από το τηλέφωνο "μην αγχώνεσαι κοριτσάκι μου!!!".

Ναι, ναι, μαμά! Εντάξει! Πώς και δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό! Εμένα το να μην αγχώνομαι μου φαινόταν το ίδιο εφικτό με το να ψηλώσω δέκα πόντους μέσα στο επόμενο δεκάλεπτο.

Δε νομίζω ότι η απαισιοδοξία είναι κάτι που μπορείς να νικήσεις. Ίσως να κατορθώσεις λίγο να το περιορίσεις, αλλά πάντα θα είναι εκεί να σε συγκρατεί να μην είσαι αιθεροβάμων. Συνήθως δε σου επιτρέπει να απολαύσεις ούτε μία ευτυχισμένη στιγμή, γιατί σου υπενθυμίζει ότι θα έρθει σύντομα το τέλος της. Εγώ την αισθάνομαι σαν ένα είδος προτερόχρονου-προληπτικού ρεαλισμού στην πιο απόλυτη και σκοτεινή μορφή του. Έχω ακούσει ότι η απαισιοδοξία μπορεί να επηρεάσει και στην αρνητική έκβαση γεγονότων, π.χ. μίας αρρώστιας. Εμένα, όμως, και κατά το ουδέν κακόν αμιγές καλού, μου αρέσει και τη θεωρώ σύμμαχό μου γιατί με προετοιμάζει για τις αποτυχίες μου, με παρηγορεί και με βοηθά να τις αποδεχθώ πιο ανώδυνα. Όποτε γίνεται κάτι κακό σκέφτομαι "Ε, και τι έγινε βρε χαζή; Αφού το περίμενες! Είχες υπολογίσει και το πιο απρόοπτο..."

Αν μπορούσα να σε βρω ...

Ίσως να είναι καλύτερα να μην το βρεις ποτέ ... πίστεψε με !

αν το εβρισκα θα ηθελα να ειχα τα ματια να το αναγνωρισω και τη καρδια μου ετοιμη να το δεχτει.ετσι απλα...χωρις δευτερες σκεψεις...

Αν μπορούσα να σε βρω...

"Η απαισιοδοξια σαν πονος θελει ιαση stop
Καλυτερος γιατρος απο τον χρονο δεν υπαρχει stop
Η αισιοδοξια το καλυτερο αντιδοτο stop
Αν το θετεις ετσι μισοι γεννηθηκαμε....αλλα βρηκαμε στις περιπλανησεις μας το κομματι που μας ολοκληρωνε stop
Η περιπλανιση συνεχιζεται , αδιαφορα απο καιρικες συνθηκες και γιορτες stop
Παιρνουμε τις φωτεινες πλευρες μας , σφυριζουμε τον αγαπημενο μας σκοπο επιβιβαζομαστε στο τρενο που ερχεται και καλο μας ταξιδι stop

Επομενος Σταθμος ;
Αισιόδοξες σκέψεις σε γκρίζο φόντο..."

Υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν ποτέ όσος χρόνος κι αν περάσει - οι μεγάλες απώλειες, ας πούμε, κι αυτό δεν αφορά τον έρωτα.

Υπάρχουν κάποιοι που δε βρήκαν το άλλο τους μισό και δε θα το βρουν ποτέ, κι αυτό είναι στατιστικά αποδεδειγμένο.

Η αισιοδοξία μέχρι ενός σημείου μπορεί να οδηγήσει στην εκπληρούμενη προφητεία, αλλά κι αυτό δεν είναι θέσφατο.

Η περιπλανήσεις σταματάνε όταν οι καιρικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν - βλέπε ΕΜΥ.

Δεν μπορείς να είσαι μονίμως χαζοχαρούμενος ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει γύρω σου, γιατί δεν είσαι φερέφωνο παντός καιρού.

Οι αισιόδοξες σκέψεις είναι χρήσιμες, αλλά όχι υπό την πίεση τού να μη βιώσω τον πόνο, γιατί τότε δεν είναι πραγματικά αισιόδοξες.

Όπως και να 'χει, είναι καλό ό,τι είναι αληθινό.

Με τιμή

Αν μπορούσα να σε βρω...

"Όταν θα σκιρτήσει η καρδιά, είναι εύκολο να γίνει συνοδοιπόρος το μυαλό και το κορμί.
Το κορμί και το μυαλό ακολουθούν την επιθυμία και τον πόθο.
Η καρδιά ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ κανέναν".

Η πλατωνική αντίληψη περί έρωτος -όπως έχει αποδοθεί- δεν υφίσταται. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η καρδιά είναι ερωτευμένη. Ποιος ερωτευμένος μπορεί να περιοριστεί μόνο εκεί και να μη θέλει ν' αγγίξει το αντικείμενο του πόθου του; Και τι γίνεται όταν το αντικείμενο του συναισθηματισμού δεν αποπνέει πόθο;

Με τιμή

Τι ζητάς αρχόντισσα;
Ενα κορμί "γεμάτο" σαν γιορτινό δώρο;
Ενα μυαλό με την ωριμότητα του Αη Βασίλη;
Κάτι που να αγαπάει εσένα για να αισθάνεσαι ωραία;
Οι γιορτινές μέρες φέρνουν ταπεινά δώρα.
Μια κουβερτούλα για το κοριτσάκι.
Οχι χλιδάτα προιόντα 2 σε 1.
Συγκεντρώσου.
Οι 3 μάγοι δεν κουβαλάνε τέτοιου είδους δώρα.(Αλλιώς θα είχαν beauty shops).
Υ.Γ. Ισως σας βοηθήσει ο Γιούρι Γκέλερ.

Η πλατωνική αντίληψη περί έρωτος -όπως έχει αποδοθεί- δεν υφίσταται. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η καρδιά είναι ερωτευμένη. Ποιος ερωτευμένος μπορεί να περιοριστεί μόνο εκεί και να μη θέλει ν' αγγίξει το αντικείμενο του πόθου του; Και τι γίνεται όταν το αντικείμενο του συναισθηματισμού δεν αποπνέει πόθο;

Ο πλατωνικός έρωτας έζησε αρκετά χρόνια στην καρδιά μου στην τρυφερή εφηβική ηληκία μου.
Δεν μου έκανε κανένα κακό.
Στην πορεία της ζωής μου ήρθε τόσο η συναισθηματική όσο και η σωματική ολοκλήρωση.
Ένοιωσα έντονα το σκίρτημα της καρδιάς, ερωτεύθηκα και πόθησα.
Άγγιξα το πρόσωπο του πόθου μου.
Έζησα στιγμές, τελείωσαν οι στιγμές, χαθήκαμε, πονέσαμε, ξεχάσαμε.
Όμως έμεινε για πάντα μέσα μου αυτό που έζησα, γνώρισα αυτό που όλοι θέλουμε να ζήσουμε και να ξαναζήσουμε.
Έμαθα ότι η καρδιά δεν κάνει εύκολα λάθος.
'Οταν αισθάνομαι ερωτευμένος,ποθώ να αγγίξω το " αντικείμενο του συναισθηματισμού μου" και όχι μόνο να το αγγίξω. Θέλω να γίνω ένα με αυτό. Να νοιώσω την ζοφερή αγγαλιά του, την ζέστη του κορμιού του, τον ιδρώτα του, την ανάσα του πάνω στο σώμα μου, το γλυκό φιλί του.................................
Αποκλείω την περίπτωση να μην μου αποπνέει πόθο το "αντικείμενο του συναισθηματισμού".
Ξέρω ότι η καρδιά μου έχει την δική της λογική την οποία έχω σκοπό πλέον να την ακολουθώ και όπου με βγάλει.
Και είμαι σίγουρος ότι θα με ταξιδέψει σε............................................
Θα συμφωνήσω μαζί σου APETITIKH για τις πληγές που δεν κλείνουν....
Υπάρχουν............., όπως και Όπως και να΄χει...............
Εδώ (ας μου επιτρέψει η φίλη bianka) θα χρησιμοποιήσω την αγαπημένη της φράση:
" πρέπει να δώσει τελικά για να μπορέσεις να πάρεις αυτό που θα σε πάει μακρύτερα απ΄τους άλλους........."
Τότε κλείνει το απόλυτο ισοσκελές τρίγωνο.
Μήπως "ο παράδεισος" δεν είναι τόσο μακρυά? Μήπως εμείς δεν τον βλέπουμε?
Αγαπητή φίλη abysm προτιμώ να με πληγώσει η καρδιά παρά η λογική και άς κλάψω για εκείνο που υπήρξε η χαρά μου.
Η απαισιοδοξία φίλη MonaLisa είναι τροχοπέδη στην ζωή του ανθρώπου, όπως φυσικά και υπεραισιοδοξία. Όταν καταφέρουμε να φέρουμε σε ανθρώπιν επίπεδο την αισιοδοξία μας΄τότε λειτουργούμε σαν άνθρωποι ( κάτι που προσπαθούμε να ξεχάσουμ). Όσο πιστεύουμε στους 3 μάγους τόσο θα μας φέρνουν τα δώρα που επιθυμούμε.
Καλές γιορτές.

Αν μπορούσα να σε βρω...

"Η απαισιοδοξια σαν πονος θελει ιαση stop
Καλυτερος γιατρος απο τον χρονο δεν υπαρχει stop
Η αισιοδοξια το καλυτερο αντιδοτο stop
Αν το θετεις ετσι μισοι γεννηθηκαμε....αλλα βρηκαμε στις περιπλανησεις μας το κομματι που μας ολοκληρωνε stop
Η περιπλανιση συνεχιζεται , αδιαφορα απο καιρικες συνθηκες και γιορτες stop
Παιρνουμε τις φωτεινες πλευρες μας , σφυριζουμε τον αγαπημενο μας σκοπο επιβιβαζομαστε στο τρενο που ερχεται και καλο μας ταξιδι stop

Επομενος Σταθμος ;
Αισιόδοξες σκέψεις σε γκρίζο φόντο...".
Υπάρχουν τραύματα που δεν κλείνουν ποτέ ανεξαρτήτως χρόνου - κυρίως άλλα και όχι τα ερωτικά.

Αν εσύ βρήκες στην πορεία το κομμάτι που σε ολοκλήρωνε -γιατί δεν το κράτησες άραγε;- δε σημαίνει ότι το βρίσκουν όλοι, κι αυτό είναι στατιστικά αποδεδειγμένο.

Οι περιπλανήσεις δεν συνεχίζονται όταν ο καιρός δεν το επιτρέπει - βλέπε ΕΜΥ και το παιδικό τραγουδάκι "Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;".

Για να σφυρίζεις μονίμως ή πρέπει να μην επηρεάζεσαι συναισθηματικά, οπότε τι συναισθήματα είναι αυτά που δεν επηρεάζονται- ή φοβάσαι να βιώσεις τον πόνο, ένα συναίσθημα καθόλα κοινό και οικείο.

Με τιμή

Αν μπορούσα να σε βρω...

"Η απαισιοδοξια σαν πονος θελει ιαση stop
Καλυτερος γιατρος απο τον χρονο δεν υπαρχει stop
Η αισιοδοξια το καλυτερο αντιδοτο stop
Αν το θετεις ετσι μισοι γεννηθηκαμε....αλλα βρηκαμε στις περιπλανησεις μας το κομματι που μας ολοκληρωνε stop
Η περιπλανιση συνεχιζεται , αδιαφορα απο καιρικες συνθηκες και γιορτες stop
Παιρνουμε τις φωτεινες πλευρες μας , σφυριζουμε τον αγαπημενο μας σκοπο επιβιβαζομαστε στο τρενο που ερχεται και καλο μας ταξιδι stop

Επομενος Σταθμος ;
Αισιόδοξες σκέψεις σε γκρίζο φόντο...".
Υπάρχουν τραύματα που δεν κλείνουν ποτέ ανεξαρτήτως χρόνου - κυρίως άλλα και όχι τα ερωτικά.

Αν εσύ βρήκες στην πορεία το κομμάτι που σε ολοκλήρωνε -γιατί δεν το κράτησες άραγε;- δε σημαίνει ότι το βρίσκουν όλοι, κι αυτό είναι στατιστικά αποδεδειγμένο.

Οι περιπλανήσεις δεν συνεχίζονται όταν ο καιρός δεν το επιτρέπει - βλέπε ΕΜΥ και το παιδικό τραγουδάκι "Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;".

Για να σφυρίζεις μονίμως ή πρέπει να μην επηρεάζεσαι συναισθηματικά, οπότε τι συναισθήματα είναι αυτά που δεν επηρεάζονται- ή φοβάσαι να βιώσεις τον πόνο, ένα συναίσθημα καθόλα κοινό και οικείο.

Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by SCORPI
Όταν θα σκιρτήσει η καρδιά, είναι εύκολο να γίνει συνοδοιπόρος το μυαλό και το κορμί.
Το κορμί και το μυαλό ακολουθούν την επιθυμία και τον πόθο.
Η καρδιά ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ κανέναν.

Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!