Εγώ επιμένω...

Εγώ επιμένω...

"Όλο μιλάω για γραμμές
επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σ' αγγίξω".

Άρης Αλεξάνδρου
Όταν τα βράδια η μοναξιά του κόσμου, η δική μου μοναξιά, βαραίνει τα φύλλα και ξαπλώνει στην κορομηλιά του κήπου μου, είναι ησυχία. Είναι σιωπή και άδεια δωμάτια κι ας παίζουν μουσικές από κάπου μακριά. Είναι γιατί τίποτα δεν μπορεί ν' ακουστεί, όσο δυνατά κι αν φωνάξει, αν δεν υπάρχει κάποιος δίπλα. Τίποτα δεν μπορεί να ιδωθεί, όσο λαμπερό κι αν είναι, αν δίπλα δεν είναι κάποιος να το δει μαζί σου. Κι αν κάποτε πίστευα πως η απόλυτη έκφραση της ελευθερίας, της ευτυχίας, είναι η αυτάρκεια, ζητώ ταπεινά συγνώμη.

Τι είναι αυτό που σβήνει τα φώτα νωρίς τα βράδια; Γιατί τόση απομόνωση; Είναι που όλοι έχουν πονέσει πολύ και φοβούνται να ακουμπήσουν σε πρόσωπα και λόγια; Είναι απομάκρυνση από τη θλίψη που γεννάει η απογοήτευση; Είναι ο φόβος της απόρριψης γι' αυτό που αισθανόμαστε, που μας βαθαίνει ή μας χαμηλώνει; Ή, μήπως, απλά, δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε; Όλα ειπωμένα, όλα ιδωμένα, όλα γνωστά;

Όμως, σκέφτομαι...
Κανένα κρασί δεν έχει την ίδια γεύση με το άλλο -κι ας μη μ' άρεσε ποτέ το κρασί,- καμιά σκέψη δεν είναι ίδια με την άλλη, κανένα πρόσωπο, καμιά λύπη, καμιά χαρά...

Κι αν είναι καιρός να μείνουμε μόνοι, διατηρώντας μιαν άχρηστη εσωτερικότητα, εγώ λυπάμαι. Κι επιμένω. Και θέλω πάλι να επικοινωνήσω με όλες μου τις αισθήσεις σε έξαρση.

Να μιλήσω πάλι, να συντροφέψω, ν' ακούσω, ν' αγγίξω. Να γιατρέψω και να γιατρευτώ.
ΥΓ. Μήπως πρέπει να μάθουμε απ' την αρχή την επαφή, τον τρόπο να γευόμαστε, ν' ακούμε, να κοιτάμε, ν' αγκαλιάζουμε, όπως τότε που ήμασταν παιδιά κι η αγάπη για τους άλλους ήτανε χέρια ανοιχτά μέχρι τον ουρανό και το Θεό κι ακόμα πιο ψηλά;

Με τιμή

Μάλλον οι εμπειρίες του παρελθόντος, δεν μας έχουν κάνει σοφότερους ,
αλλά επιφυλακτικότερους
Και φοβάμαι.......... Φοβάμαι την στιγμή που θα ξεχειλίσει η αγάπη που έχουμε μέσα μας . Και μην αντέχοντας το βάρος της θελήσουμε να την μοιραστούμε...........
Τότε είναι που ζήτω από Τον Θεό να είναι δίπλα μας ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ άνθρωπος
Υ.Γ
Χαίρομαι που....... η ΕΛΠΙΔΑ ζει ακόμα και επιμένεις

η ελπίδα...

...πεθαίνει πάντα τελευταία αγαπητοί μου.....

αρκεί όπως έλεγε κάποιος.... να μη λένε Ελπίδα την πεθερά σας...

παραθύρι (το ελπίζον)....

Παράθεση:
Originally posted by TARATATAgr
Μάλλον οι εμπειρίες του παρελθόντος, δεν μας έχουν κάνει σοφότερους ,
αλλά επιφυλακτικότερους

Οι επιφυλάξεις είναι η άλλη όψη του εγωισμού. Του κακού εγωισμού. Εκείνου που σου λέει ότι δε θα τα καταφέρεις, ότι όλοι οι άλλοι ίδιοι είναι -λες κι εσύ δεν αποτελείς μέρους του "οι άλλοι"-, ότι οπωσδήποτε θα σε πληγώσουν, ότι δε σου αξίζει να ζήσεις με το αναγάς και ν' αγαπιέσαι πραγματικά.

Έχω πάψει να τον ακούω εδώ και λίγο καιρό και σου δίνω το λόγο μου πως δε θα με νικήσει.

Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH

Οι επιφυλάξεις είναι η άλλη όψη του εγωισμού. Του κακού εγωισμού. Εκείνου που σου λέει ότι δε θα τα καταφέρεις, ότι όλοι οι άλλοι ίδιοι είναι -λες κι εσύ δεν αποτελείς μέρους του "οι άλλοι"-, ότι οπωσδήποτε θα σε πληγώσουν, ότι δε σου αξίζει να ζήσεις με το αναγάς και ν' αγαπιέσαι πραγματικά.

Συνταγές δεν υπάρχουν

Όπως και να έχει το θέμα, το "σμίξιμο", είτε είναι ανάγκη για συντροφιά, είτε ο φόβος της μοναξιάς, όποια ηλικία κι αν έχουμε, σ'όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε, όσο κι αν έχουμε απογοητεύει, όσο κι αν λέμε και ξαναλέμε στον εαυτό μας ότι έχουμε τελειώσει από τις σχέσεις, όσο κι αν τις πολεμούμε, όσο κι αν τις προσπαθούμε, όσο κι αν "τρελαθούμε" οποίος κι αν είναι ο λόγος ας το πάρουμε χαμπάρι πολύ απλά κι επιτέλους... ας το δεχτούμε χωρίς περαιτέρω "ψάξιμο", ότι και να γίνει, δεν θα εγκαταλείψουμε... γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος...έτσι είναι η ζωή... έχει ανάγκη από ζωή και κανείς μας δε θέλει να πεθάνει.

«Τις νύκτες σκάβαμε κρυφά
μια υπόγεια σήραγγα.
Με ένα σουγιά, με ένα πιρούνι, με τα νύχια
σκάβαμε τις πέτρες,
ξέροντας πως θα φτάσουμε το πολύ
ως τη θάλασσα.
Κι όμως ήτανε ανάγκη
να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε.
Μου ήταν ανάγκη,
μα βλέπω πως κοντεύω πόντο-πόντο
να σε φθάσω».

Άρης Αλεξάνδρου