Μία ρήση...

Μία ρήση...

Αγάπη είναι η γοητεία που μας ασκεί η παρουσία κάποιου άλλου και η επιβεβαίωση που νιώθουμε για την αξία μας μέσα από αυτήν.
(Ρόλο Μάι)

Εσείς τι λέτε?

Ρολο Μαι, αγάπησες ποτε?

Αγάπη είναι η ταύτιση και η αντίθεση...

Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, την θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.


Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”. Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβό τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”.


Ποία από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.


Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.
τα άλλα είναι άλλο πράγμα .....

Ηκούσατε ότι ερρέθη, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου, και μίσει τον εχθρόν σου. 44 Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι? ...
46 Διότι εάν αγαπήσετε τους αγαπώντας σας, ποίον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό;

Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μή έχω, έγεινα χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον. 2 Και εάν έχω προφητείαν, και εξεύρω πατά τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μή έχω, είμαι ουδέν. 3 Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου διά να καυθώ, αγάπην δε μή έχω, ουδέν ωφελούμαι.
4 Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί? η αγάπη δεν φθονεί? η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, 5 δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν? 6 δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. 7 Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
8 Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή? είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει? είτε γνώσις, θέλει καταργηθή?

Αντιγράφεις!

Παράθεση:
Originally posted by pythagoras
Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μή έχω, έγεινα χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον. 2 Και εάν έχω προφητείαν, και εξεύρω πατά τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μή έχω, είμαι ουδέν. 3 Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου διά να καυθώ, αγάπην δε μή έχω, ουδέν ωφελούμαι.
4 Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί? η αγάπη δεν φθονεί? η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, 5 δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν? 6 δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. 7 Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
8 Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή? είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει? είτε γνώσις, θέλει καταργηθή?

Η "αγάπη" δεν θέλει κόπο.
Θέλει τρόπο.
Σαν τα Ελληνικά πρωταθλήματα.

Με τη διαφορά ότι δεν μπορείς να πείσεις ούτε τον εαυτό σου.

Η έννοια της λέξης αγάπη είναι πολύ μεγάλη, για μπορέσει ποτέ να κατανοηθεί, να μετρηθεί ή να περιοριστεί μέσα σε ένα σύνολο λέξεων. Δε θυμάμαι να έχω διαβάσει κάπου ένα συγκεκριμένο, ολοκληρωμένο και ικανοποιητικό ορισμό της αγάπης, πέρα από ετυμολογικές αναλύσεις.

Ένας τελεολογικός ορισμός - τελεολογικός υπό την έννοια ότι επεξηγείται με βάση το σκοπό ή την επιδίωξη που φαίνεται να εξυπηρετεί - είναι ότι η αγάπη είναι η θέληση ενός ανθρώπου να επεκτείνει τον εαυτό του με σκοπό να καλλιεργήσει την πνευματική του ανάπτυξη, ή την πνευματική ανάπτυξη ενός άλλου ανθρώπου. Ο ορισμός αυτός ανήκει στον Σκοτ Πεκ, ένα ψυχίατρο της δεκαετίας του 70, που ασχολήθηκε σε βάθος με το θέμα, περισσότερο από επιστημονική και πολύ λιγότερο από φιλολογική άποψη.

Η αγάπη είναι μια κατάσταση, ένα συναίσθημα, που περιέχει στον απόλυτο βαθμό τη θέληση, την ελεύθερη βούληση. Κανείς δε μας υποχρεώνει να αγαπάμε κάποιον ή κάτι, είναι στην αποκλειστική μας ευχέρεια να επιλέξουμε αν θα αγαπήσουμε ή όχι. Και θα πρέπει εδώ να διευκρινιστεί ότι, εφ' όσον η αγάπη εμπεριέχει το στοιχείο της επιλογής, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να τη μπερδεύουμε με την εξάρτηση. Δύο άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον όταν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον, αλλά επιλέγουν να ζήσουν μαζί.
ΥΓ: Το είχα ξαναγράψει και σε παρόμοιο θέμα στο παρελθόν-αντιγράφω τον εαυτό μου, με την άδειά του φυσικά!

Παράθεση:
Originally posted by Nicks_Re_Loaded
Η "αγάπη" δεν θέλει κόπο.
Θέλει τρόπο.
Σαν τα Ελληνικά πρωταθλήματα.

Με τη διαφορά ότι δεν μπορείς να πείσεις ούτε τον εαυτό σου.

Ναι, η "αγάπη"...
Η αληθινή αγάπη, όμως;

Παράθεση:
Originally posted by George100
Δύο άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον όταν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον, αλλά επιλέγουν να ζήσουν μαζί.

Εν κατακλείδι, αυτή είναι η ουσία!
Χαίρομαι που βγήκε από τα ...πλήκτρα ενός άντρα!

οχι

μετα τιμης
mannap

Ηκούσατε ότι ερρέθη, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου, και μίσει τον εχθρόν σου. 44 Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι? ...
46 Διότι εάν αγαπήσετε τους αγαπώντας σας, ποίον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό;

Ο Ησίοδος, στη Θεογονία του, θεωρεί ως αρχαιότερη θεά τη Γαία και ως αρχαιότερο θεό τον Έρωτα, που είναι ο ωραιότερος απ’ όλους τους αθάνατους, λύνει τα μέλη του σώματος, λυγάει την ψυχή και των θεών και των ανθρώπων και σβήνει την περίσκεψη από τον νου τους. Και στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, που είναι το πρώτο στην ιστορία της ανθρωπότητας δοκίμιο για τον έρωτα, ο Φαίδρος υποστηρίζει ότι η ζωή των ανθρώπων δεν πρέπει να κατευθύνεται ούτε από τους συγγενικούς δεσμούς ούτε από τα πλούτη ούτε από τίποτα άλλο, αλλά από τον έρωτα. Ο Ευρυξίμαχος, με τη σειρά του, επισημαίνει ότι ο θεός Έρωτας δεν περιορίζει τη δράση του στους θεούς και τους ανθρώπους, αλλά εκτείνει τη δύναμή του σε ολόκληρο το σύμπαν.
Παίρνοντας, στη συνέχεια, τον λόγο, ο Αριστοφάνης εκθέτει τη δική του άποψη για τον έρωτα. Λέει, λοιπόν, ότι παλιά το ανθρώπινο σώμα δεν ήταν όπως αυτό που έχουμε τώρα, αλλά ήταν διπλό. Είχαμε, δηλαδή, δύο σώματα ενωμένα σε ένα. Αλλά επειδή οι άνθρωποι τόλμησαν κάποια στιγμή να τα βάλουν με τους ίδιους τους θεούς, ο Δίας αποφάσισε να τους τιμωρήσει. Έτσι, έκοψε στη μέση τα διπλά τους σώματα κι έφτιαξε από τον καθένα δυο διαφορετικούς ανθρώπους που συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον. Μετά τη διχοτόμηση, το κάθε σώμα αναζητούσε απεγνωσμένα το άλλο του μισό. Κι όταν το έβρισκε, το σφιχταγκάλιαζε και δεν έκανε τίποτα άλλο, παρά περίμενε να ξαναενωθεί μαζί του. Καθώς τα δυο μισά δεν νοιάζονταν ούτε για φαγητό ούτε για ύπνο, το γένος των ανθρώπων κινδύνευε με αφανισμό. Ο Δίας τους λυπήθηκε και, τοποθετώντας αντικριστά τα γεννητικά τους όργανα, όρισε να ερωτεύονται και να σμίγουν για να αναπαραχθούν. Γι’ αυτό και ο έρωτας είναι η αναζήτηση του χαμένου μας μισού. Ερωτευόμαστε γιατί ποθούμε να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ενότητα, γιατί νοσταλγούμε, δηλαδή, την παλιά μας ολοκληρωμένη φύση.
Μετά τον Αριστοφάνη, ο Αγάθωνας τονίζει ότι ο έρωτας είναι αυτός που φέρνει την ειρήνη στους ανθρώπους και στο πέλαγος την απανεμιά και τη γαλήνη. Αυτός είναι επίσης που κοιμίζει τους ανέμους και χαρίζει τον ύπνο στα θλιμμένα κορμιά. Ο έρωτας, που εξαφανίζει την αγριότητα και μας κάνει μειλίχιους, είναι το στολίδι θεών και ανθρώπων και όλοι μας πρέπει να τον ακολουθούμε πιστά και να τον δοξάζουμε σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Τελευταίος παίρνει τον λόγο ο μεγάλος ανατροπέας, ο Σωκράτης. Πρώτα πρώτα, αμφισβητεί ότι ο έρωτας είναι θεός. Είναι, λέει, δαίμονας, δηλαδή κάτι ανάμεσα σε θεό και σε άνθρωπο. Γονείς του είναι η Πενία και ο Πόρος. Είναι μονίμως φτωχός και κάθε άλλο παρά ωραίος όπως τον φαντάζονται οι πολλοί. Είναι απεριποίητος, ξυπόλυτος και άστεγος. Δεν κοιμάται σε κρεβάτια και στρώματα, αλλά στο δάπεδο, στο ύπαιθρο, στους δρόμους, στα κατώφλια, έχοντας ως μόνιμη σύντροφο τη στέρηση. Είναι, σαν τον πατέρα του, πανούργος παγιδευτής των ωραίων και των εκλεκτών, γενναίος και ριψοκίνδυνος, δολοπλόκος και επιτήδειος γητευτής, που ξέρει να μαγεύει πότε με βότανα και πότε με όμορφα λόγια. Πότε δεν έχει κάτι σε απόλυτο βαθμό, αλλά βρίσκεται πάντοτε στη μέση, ανάμεσα σε πράγματα αντίθετα. Δεν είναι, για παράδειγμα, ούτε διαρκώς πλούσιος ούτε διαρκώς φτωχός, αλλά πότε πλούσιος και πότε φτωχός.
Ο έρωτας, συνεχίζει ο Σωκράτης, είναι επιθυμία γέννησης μέσα στο ωραίο. Όταν δηλαδή κάποιος αισθάνεται την ανάγκη να γεννήσει (είτε ένα παιδί είτε ένα έργο πνευματικό), για να κερδίσει έτσι την αθανασία, ερωτεύεται και αναζητεί κάτι όμορφο (είτε σώμα είτε ψυχή είτε κάτι άλλο) για να γεννήσει μέσα του. Υπάρχει, τώρα, μια, ας πούμε, “ερωτική σκάλα” την οποία πρέπει να ανέβει κάθε συνετός άνθρωπος. Στο πρώτο σκαλοπάτι, ο άνθρωπος αυτός ερωτεύεται τα ωραία σώματα. Ύστερα, ανακαλύπτει ότι η ομορφιά της ψυχής είναι σημαντικότερη από αυτήν του σώματος και αρχίζει να ερωτεύεται τις ωραίες ψυχές. Στη συνέχεια, ερωτεύεται την επιστήμη, τη γνώση, και φτάνει (σε μεγάλη ηλικία) στο τελευταίο σκαλοπάτι, όπου ερωτεύεται την απόλυτη ομορφιά, την αιώνια και άφθαρτη ιδέα του ωραίου. Είναι φανερό ότι στους νέους ανθρώπους αρμόζει ο έρωτας των σωμάτων, ως μαθητεία στην ομορφιά, ενώ ο έρωτας των ιδεών ταιριάζει στους ηλικιωμένους.
Ο έρωτας και η αγάπη είναι συναισθήματα που έχουν πολλές ομοιότητες, αλλά και αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Ωστόσο, συχνά χρησιμοποιούμε και τους δυο όρους για να εκφράσουμε το ίδιο συναίσθημα. Ο λαϊκός άνθρωπος, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί τη λέξη “αγάπη” για να δηλώσει κυρίως τα ερωτικά του συναισθήματα. Αλλά το ίδιο έκαναν -και κάνουν- και άνθρωποι που είναι σε θέση να διακρίνουν τις διαφορές των δύο εννοιών (αν, τελικά, υπάρχουν ευδιάκριτες διαφορές). Όταν ο Σταντάλ λέει ότι “αγάπη είναι ν’ απολαμβάνεις, να βλέπεις, ν’ αγγίζεις και να νιώθεις μ’ όλες σου τις αισθήσεις”, μάλλον αναφέρεται σε μια ερωτική ορμή που αγκαλιάζει όλο το σύμπαν. Κι όταν ο Μπαλζάκ ορίζει την αγάπη ως “την ποίηση των αισθήσεων” μάλλον έχει κατά νου τον έρωτα. Στα ελληνικά δημοτικά τραγούδια, εκφράζονται (με ανυπέρβλητης ομορφιάς απλότητα) όλα όσα έχουν να κάνουν με τον έρωτα και την αγάπη. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι αυτό που πρώτιστα ενδιαφέρει τον ερωτευμένο λαϊκό άνθρωπο είναι η ομορφιά του σώματος. Αλλά θα αποφύγω την παγίδα να νερώσω με θεωρητικά σχόλια αυτήν την καθαρή ερωτική ποίηση, που συγκίνησε μεγάλους δημιουργούς όπως ο Χατζιδάκις.

Μια ρήση...

Λοιπόν κατά την γνώμη μου ΑΓΑΠΗ είναι μια τόσο μικρή λέξη με, όμως, τόσο μεγάλο νόημα!!!
Αγάπη είναι να χαίρεσαι με τη χάρα του συντρόφου σου, να λυπάσαι με τη στεναχώρια του.Με άλλα λογια να είσαι μαζί του κ στις δύσκολες και στις καλές στιγμές. Να είστε στο ίδιο "επίπεδο", δηλαδή να βαδίζεται μαζί χωρίς ανταγωνισμό για το ποιός θα είναι από "πάνω"!
Αγάπη είναι να σκέφτεσαι για τον άλλον πρίν από αυτόν, δηλαδή, να ικανοποιείς τις επιθυμίες του με τον τρόπο που θα ευχαριστήσει εκείνον και όχι εσένα.Να σκέφτεσαι τον σύντροφό σου πάνω από τον εαυτό σου αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό γιατί στο τέλος θα χάσεις τον εαυτό σου και αυτό που θα νιώθεις δεν θα είναι αγάπη αλλά ψύχωση.
Αγάπη είναι να νίωθεις τον άλλον κομμάτι όχι μόνο της ζωής σου αλλά και της ψυχής σου.
Να επιθυμείς την ευτυχία του ακόμα και αν δεν είναι δίπλα σου.
Βασικά όλα θα πρέπει να υφίστανται με κάποια όρια ετσι?

Αγάπη είναι...

Να μην αποφασίζεις να είσαι με ένα άτομο, απλά για να ζήσεις μαζί του, αλλά να αποφασίζεις να είσαι με το άτομο που δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του...!

Ετυμολογικα η λεξη αγαπω ερχεται απο την συζευξη των λεξεων αγω + απαν.
Ετσι η χθαμαλη εννοιολογια που αποδιδεται στην λεξη ειναι και αδοκιμη αλλα και ασυνεπης με την ουσια της.
Ή μαλλον για να μην ειμαι τοσο αυστηρη , ειναι ελλειπη τα στοιχεια που τις αποδιδονται.



Η πιο ολοκληρωμενη περιγραφη της ουσιας της αγαπης διδεται πολυ ομορφα στο Υμνο της Αγαπης (Επιστολη Απ.Παυλου προς Κορινθιους Β,' ια' κεφαλαιο) που παρεθεσε ο Πυθαγορας.
Αν εντρυφησουμε στην ομορφια της, στην πληροτητα της και στα στοιχεια της και βυθιστουμε στον εαυτο μας θα συνειδητοποιησουμε κατα ποσον αξιωνουμε την αγαπη ή αυταπαταμαστε λεγοντας οτι αγαπαμε.

Παράθεση:
Originally posted by SusannaP
Ετυμολογικα η λεξη αγαπω ερχεται απο την συζευξη των λεξεων αγω + απαν.
Ετσι η χθαμαλη εννοιολογια που αποδιδεται στην λεξη ειναι και αδοκιμη αλλα και ασυνεπης με την ουσια της.
Ή μαλλον για να μην ειμαι τοσο αυστηρη , ειναι ελλειπη τα στοιχεια που τις αποδιδονται.



Η πιο ολοκληρωμενη περιγραφη της ουσιας της αγαπης διδεται πολυ ομορφα στο Υμνο της Αγαπης (Επιστολη Απ.Παυλου προς Κορινθιους Β,' ια' κεφαλαιο) που παρεθεσε ο Πυθαγορας.
Αν εντρυφησουμε στην ομορφια της, στην πληροτητα της και στα στοιχεια της και βυθιστουμε στον εαυτο μας θα συνειδητοποιησουμε κατα ποσον αξιωνουμε την αγαπη ή αυταπαταμαστε λεγοντας οτι αγαπαμε.

Αναγκαια διορθωση : ο Υμνος της αγαπης αναφερεται στην πρωτη επιστολη προς Κορινθιους στο δεκατοτριτο κεφαλαιο.

Ανακυκλούμεθα...

Παράθεση:
Originally posted by SusannaP
ο Υμνος της αγαπης αναφερεται στην πρωτη επιστολη προς Κορινθιους στο δεκατοτριτο κεφαλαιο.

... ή μου φαίνεται;;;

Παράθεση:
Originally posted by George100
Ένας τελεολογικός ορισμός - τελεολογικός υπό την έννοια ότι επεξηγείται με βάση το σκοπό ή την επιδίωξη που φαίνεται να εξυπηρετεί - είναι ότι η αγάπη είναι η θέληση ενός ανθρώπου να επεκτείνει τον εαυτό του με σκοπό να καλλιεργήσει την πνευματική του ανάπτυξη, ή την πνευματική ανάπτυξη ενός άλλου ανθρώπου. Ο ορισμός αυτός ανήκει στον Σκοτ Πεκ, ένα ψυχίατρο της δεκαετίας του 70, που ασχολήθηκε σε βάθος με το θέμα, περισσότερο από επιστημονική και πολύ λιγότερο από φιλολογική άποψη.

Ορισμός που διατυπώθηκε σε ένα βιβλίο από την τριλογία του "Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος" του Δρ. Πεκ.

Χαίρομαι απίστευτα που το έχεις διαβάσει. Αν σου άρεσε ο τρόπος γραφής του, σίγουρα θα σου αρέσει και το "Στον ουρανό όπως και στη γη. Μια ματία στον άλλο κόσμο.", ένα καταπληκτικό βιβλίο, του ίδιου συγγραφέα, μυθιστόρημα με θέμα τη μεταθανάτια ζωή ιδωμένη από ένα εντελώς διαφορετικό πρύσμα.

ΜΠΕΡΔΕΥΤΙΚΑ!
Αυτό είναι το πρόβλημα με εμάς τους ανθρώπους..

Ψάχνουμε να βρούμε το νόημα και καλά..και αναλύουμε και βγάζουμε συμπεράσματα και μπλα μπλα μπλα!!

Και στο τέλος ξεφεύγουμε τελείως και χάνουμε το πραγματικό νόημα..

Ή μάλλον στη θεωρεία καλά τα πάμε αλλα στη πράξη τί γίνεται ρε παιδιά???