Θυμάσαι τότε που σε πήρα από το χέρι
και σου ΄πα μέσα απ΄τα μάτια μου να δεις?
Θυμάσαι τότε που μου κράτησες το χέρι
και μου΄πες, πως ναι, ναι θες μαζί μου να χαθείς?
Γιατί κλείνεις τώρα τα μάτια σου σε μένα?
Γιατί μ΄αφήνεις να κοιτάζω μοναχή?
Γιατί? Μήπως φοβήθηκες σαν σου ΄πα ότι για μένα, τα μάτια μάτια μου, μας δείχνουν την ψυχή?
Γιατί? Μήπως φοβήθηκες σαν είδες ότι για μένα τα μάτια κι η ψυχή μου ήταν ένα?
Μήπως φοβήθηκες σαν είδες πως το ένα φοβήθηκες γιατί γινόσουνα ΕΣΥ?
Μήπως και τα ΄κλεισες για να μην δω πιο μέσα? Μήπως μην δω ότι κοιτούσες πια αλλού? Μήπως γιατί δεν θέλησες να δεις ξανά μαζί με μένα ακόμα ένα κομμάτι ουρανού?
Μα δεν πειράζει μάτια μου, στο είπα, χάος είναι καλέ ο ουρανός
κομμάτια του πολλά μπορεί να δει κανένας
Δεν με πειράζει μάτια μου, στο λέω, κλείσε τα μάτια εσύ ...
Κι εγώ ... αλλά κομμάτια ουρανού πάλι θα δω ...
πάω ... και θα ΄χω και βλέμμα καθαρό!
Κλείσε τα μάτια σου λοιπόν, δεν με πειράζει ...
Εγώ πάντως σε κράτησα για πάντα να το ξέρεις, στα μάτια μου ...
κομμάτι ουρανού!
Κλείσε τα μάτια σου
Καληνύχτα ...
Ωρες-ώρες ... μαρέσω!
στα social media