*Κλείσε τα μάτια σου*

Μάτια μου , τα μάτια σου
σβησμένες ηλιαχτήδες...
Μάτια μου, τα μάτια σου
χαμένες μου πατρίδες....

Κλείσανε τα μάτια σου
σφραγίσαν οι ελπίδες
Άνοιξε τα μάτια σου
να φωτιστούν πλανήτες

Τι κορυφαία λέτε μπράβο σε όλα τα καλλιτεχνικά μύαλα του forum !

Κλείσε τα μάτια για μια στιγμή και θυμήσου τις λίγες εκείνες στιγμές που περάσαμε μαζί. Ήταν απίστευτες, μόνος σου το είπες, τώρα γιατί να μην τις ξαναζούμε μαζί μα μόνο με κλειστά μάτια να τις φέρνουμε κοντά μας; Είσαι εκεί, είμαι εδώ... το ξέρω πως είσαι μόνος, χάνεσαι σε αγκαλιές μιας νύχτας. Γιατί δεν έρχεσαι εδώ, στην αγκαλιά της κάθε νύχτας;

Κλείνω τα μάτια για να ξεχάσω.
Κλείνω τα μάτια μα πώς να πάψω
το πρόσωπό σου να αντικρίζω,
την αύρα του κορμιού σου να αγγίζω;

Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή,
προσεύχομαι για διαφυγή
μα κάπου μέσα μου θέλω να μείνω
στη θύμησή σου να αργοσβήνω.

Κλείσε κι εσύ τα μάτια για λίγο.
Θέλω τη ματιά σου να αποφύγω.
Δεν το αντέχω να σε κοιτάω,
σε χίλια κομμάτια εξ αιτίας της σπάω.

Πάρε τα μάτια σου από δώ
αυτό το βλέμμα να μην το δω.
Το ξέρω, θα του παραδοθώ
γι' αυτό καλύτερα να μην το δω.

Κλείσε τα μάτια σου κι έλα κοντά μου
είναι ανοιχτή για σένα η αγκαλιά μου.
Κλείσε τα μάτια σου κι αποκοιμήσου.
Κλείσε τα μάτια και στο όνειρο αφήσου.

Θα είμαι εκεί με μάτια κλειστά,
με τα παράθυρα του κόσμου για πάντα σφαλιστά.
Θα είμαι εκεί να σε περιμένω
θα είμαι εκεί κερί αναμένο.

Έλα... τι άλλο να πω πια ... έλα ....

Κλείσε τα μάτια κι άνοιξε τ' άλλα της ψυχής
άκου το χτύπο της καρδιάς και της ζωής...

Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου όπως πριν
όπως και τότε πού σουν αθώα στη ψυχή...

Απλά κλείσε τα μάτια κι άνοιξε κείνα τη ψυχής
και τότε θα βρεις τη σωτηρία της...ζωής...

Κλείσε τα μάτια σου και πέταξε μακριά
κλείσε τα μάτια σου για νά βρεις γιατρειά...

κλείσε τα μάτια σου
να φύγω, να χαθώ
για αυτά τα μάτια σου
θα ξαναρθώ ............

κάπως έτσι δεν λέει και το τραγούδι???

Κλεινω τα ματια μου...
και βλεπω την μορφη σου,
Κλεισε τα ματια σου.........
να δεις την δικη μου,
Κλεινω τα ματια μου...
και ακουω την φωνη σου,
κλεισε τα ματια σου....
και ακου την ψυχη μου,
ισως δεν ξερεις μπορει καπως,καπου,καποτε να συναντηθουμε.........

Κλέισε τα ματια,
κι άνοιξε την ψυχή σου!

Κλείσε τα μάτια
κι αφουγκράσου τα κύμματα
της πεθυμιάς!

Κλείσε τα μάτια,
κι άνοιξε τα χέρια!

Κλείσε τα μάτια
κι ακούμπα την φλόγα
του κορμιού!

Κλείσε τα μάτια
κι αγκάλιασε το σύμπαν!

Κλείσε τα μάτια
κι έλα να πετάξουμε μαζί
να χαθούμε εγώ κι εσύ στο σύμπαν!

Κλείσε τα μάτια σου, σου είπα τρυφερά,
εκεί κοντά, που το κόκκινο αχνοφάνηκε,
του νυσταγμένου ήλιου.

Μα συ, μισάνοιχτο το άφησες το ένα.

Κι είπες:
Μ΄αυτό, που το σκεπάζει το κουρασμένο βλέφαρο,
με τούτο θα σε πλάσω.
Και μ΄έπλασες.

Μέσα σου, με ταξίδεψες, πάνω σου.
Καραβοκύρης σε φουρτούνα φθονερή, έπλεα στα μαλλιά σου,
τα δαχτυλίδια του καπνού απ΄το φουγάρο πούβγαιναν,
του καραβιού και του μυαλού,
μπλέκονταν σ΄αγκάλιασμα σφιχτό
με τους βοστρύχους των μαλλιών,
κι ένα μικρό δαχτυλιδάκι, το πιο μικρό απ΄όλα,
ήρθε, τ΄αυτί σου χάϊδεψε, σου μίλησε σιγά,
το χάδι ένοιωσες, τα λόγια τ΄άκουσες.

Με το μικρό σου δαχτυλάκι το δαχτυλίδι το ίσιωσες,
γιατί το μάτι σου τα΄ακοίμηστο σαν τόδε, ζήλεψε.
Και σε πλησίαζα, μαζί κι΄αλάργευα.

Γεωργός που σκέπαζα τις αυλακιές που σου ΄χαν κάνει,
αλλοτινοί σου εραστές,
κι έβαζα σπόρους, πριν, που έμελλε να καρπίσουν,
-τι κι αν το άνυδρο τοπίο ποτέ δεν υδατώθηκε,
κι οι σπόροι απόμειναν στεγνοί-,
εγώ φύτευα, φύτευα,
πότε ένα γελάκι σου σε κάτι που ΄πα
και πρόσμενα να γίνει γέλιο απ΄την καρδιά σου,
να με τραντάξει και να ξεχάσω τα΄ανήλιαγα χαμόγελα
που σ΄ένα υγρό υπόγειο με είχανε λυγίσει,
πότε μια κραυγίτσα ερωτική, εκεί στο τέλος,
που σου ΄λεγα μ΄άγγελο μοιάζεις,
πότε ένα χρώμα ροζ που έβαζες στα μάγουλα,
σαν ήτανε να βγούμε,
πότε μια κόκκινη ανταύγεια απ΄τα μαλλιά σου που ΄βαψες
και ρώταγες κοκέττικα, μου πάει;
εγώ φύτευα, φύτευα,
-τι κι αν το άνυδρο τοπίο ποτέ δεν υδατώθηκε,
κι οι σπόροι απόμειναν στεγνοί-,
Ένα μικρό σποράκι, το πιο μικρό απ΄όλα
έβγαλε φυλλαράκι.

Με το μικρό το δαχτυλάκι το ξερίζωσες.
γιατί το μάτι σου τα΄ακοίμηστο σαν τόδε, ζήλεψε.
Και σε πλησίαζα, μαζί κι΄αλάργευα.

Ο καλός σου, καλέ μου με είπες.
Με ένα λάμδα μακρόσυρτο κι υγρό,
Που το ΄λιωσες στο θολωτό σου ουρανίσκο
σαν καραμέλα γάλακτος
που έπαιρνες παλιά, μικρή σαν ήσουν,
με μια δραχμή τις δέκα
τη γλύκα εκείνων που μοιράστηκες
με τον ωραίο της τάξης
στην αποθηκούλα της αυλής καλά κρυμμένοι,
και σούδωσε ένα φιλί στ΄αυτί κι ένα στο στόμα.
Ακουσα την ήχο απ΄ το λάμδα,
Τη γλύκα ρούφηξα στα χείλη,
Μια σταγόνα στο αυτί και μια στο στόμα.
Μια σταγονίτσα μικρή, την πιο μικρή απ΄όλες
από το λάμδα, στα χείλη σου π΄απόμεινε,
δεν μου την έδωσες.

Με το μικρό σου δαχτυλάκι τη σκούπισες.
γιατί το μάτι σου τ΄ακοίμηστο σαν τόδε, ζήλεψε.
Και σε πλησίαζα, μαζί κι΄αλάργευα.

...................
Και είπες:
Με το άλλο, το ακοίμηστο, με τούτο θα σε ζήσω,
Δεν μ΄έζησες.

Κλείσε τα μάτια και τα δυό, θανάτωσέ με.
΄Η άνοιξέ τα και τα δυό.
Δεν είμαι δυό μισά κομμάτια ενωμένα.