Ένα κι ένα δεν κάνουν ποτέ δύο

Ένα κι ένα δεν κάνουν ποτέ δύο

Μη μ' αφήνεις να βρέχομαι.
Πέταξέ με καλύτερα.
Βότσαλο στη λίμνη
να πνιγώ.

ν.κ.

Έτσι ήμουνα.
Έτσι παραμένω.
Προτιμώ το όλον απ' το μέρος.
Το τίποτα απ' το κάτι.

Αφήνω πίσω μου ανθρώπους για λόγους
που οι άλλοι θεωρούν ασήμαντες λεπτομέρειες.
Ή, έστω, όχι τόσο σημαντικές.
Αφήνω πίσω μου ανθρώπους
xωρίς το συναίσθημά μου γι' αυτούς
να έχει φθαρεί,
να έχει πάψει.
Στην πραγματικότητα,
το κάνω γιατί με θλίβουν βαθιά
οι συμπεριφορές τους
που, κρίνοντάς τες,
δε συνεπάγονται για μένα αγάπη.

Και προχωράω…
Υποτίθεται "εντάξει" με τη συνείδησή μου
και μ' αυτό που κάθε φορά η καρδιά μου επιτάσσει.

Είναι που δεν αντέχω πια ούτε την πιο μικρή λύπη.
Γέμισα.

Όμως, μετά…
Με πονάει ακόμα πιο πολύ
που οι άνθρωποι που έχουν πει πως μ' αγάπησαν
προχωράνε χωρίς εμένα.

Κάποτε πίστευα πως είναι εγωισμός.
Τώρα πια…
Πιστεύω πως οι άνθρωποι που αγάπησα και αγαπώ
γράφουν μέσα μου τόσο βαθιά σημάδια,
που μου είναι αδύνατον να τους αφήσω πίσω μου.
Κι ενώ διατείνομαι πως
"καλύτερα, πέταξέ με να πνιγώ",
δεν τ' αντέχω στ' αλήθεια.
Τι μπορείς να κάνεις για να δεχτείς το τέλος;
Να συμφιλιωθείς με την ιδέα
ότι η ζωή γι' αυτόν που έδιωξες προχωράει
μια και η επιλογή του τέλους ήταν δική σου υπόθεση;
Γιατί να με πληγώνει που
αυτός που είπε κάποτε πως μ' αγάπησε πολύ
συνεχίζει τη ζωή του με κάποια άλλη;
Γιατί αυτός που λέει πως αγαπάει πάρα πολύ
δεν κάνει κάτι να αναστραφεί η κατάσταση του τέλους;
Μήπως σημαίνει ότι η αγάπη του αυτή
δεν ήταν ποτέ αληθινή;
Όταν αγαπάς κάποιον
δε γίνεται να κάνεις τα αδύνατα δυνατά;

Με τιμή

Γιατί ίσως κουράστηκε και εκέινος.
Ίσως να θέλει μα να έχασε την πίστη.
Ίσως γιατί λειτουργεί όπως κι εσύ.
Ίσως γιατί είναι πιο εγωιστής από όσο νόμιζες και δεν αφήνει/αφήνεται στη μοναξια της απόρριψης.
Ίσως για να μάθεις να αντέχεις ότι αγάπη δεν σημαίνει ζωή με ροδοπέταλα σπαρμένη και το τίμημα πολλές φορές είναι ακριβό....
Ίσως τίποτα από τα παραπάνω.

(Πάντα λέω πως όταν αναγνωρίζουμε το "λάθος" μας, έχουμε γίνει ήδη καλύτεροι..... Δεν το επαναλαμβάνουμε όμως, ε;
Και δεν φοβόμαστε, τα δώρα της ζωής είναι γι'αυτούς που δε φοβούνται να ρισκάρουν, τους θαρραλέους.)

Δεν το αποδέχεσαι, αυτόν που βγάζεις από την ζωή σου τον βγάζεις από την ρίζα. Και απλά μένει άγνωστο σε εσένα αν συνεχίζει η ζωή του η όχι. Ο έρωτας είναι εγωιστικό συναίσθημα όποιος λέει πως είναι υπεράνω με το παρελθόν η δεν ερωτεύτηκε η περνάει τόσο καλά που δεν τον νοιάζει αν ο άλλος κόβει το λαιμό του.

Όσο για το δεύτερο σκέλος αν το τέλος έρθει σημαίνει πως ένας από τους δύο δεν θέλει με έναν δεν μαγειρεύεται η σούπα του έρωτα. Σαν τι προσπάθεια θα μπορούσε να κάνει μόνο ο ένας; Και με τι αποτέλεσμα; Και εγώ δεν θέλω να γίνεται πόλεμος στο κόσμο αλλά τι πραγματικά αποτελεσματικό μπορώ να κάνω για αυτό; Υπάρχει γυναίκα που με έκανε να φτάσω στα άκρα για να την ξανά έχω μα δεν ήθελε τι νόημα έχει η περαιτέρω προσπάθεια;

Αυτός που ξέρει να αγαπάει ξέρει και να χωρίζει.

Όταν αγαπάς πραγματικά κάνεις μέχρι εκεί που σου επιτρέπει ο άλλος.

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH
Μη μ' αφήνεις να βρέχομαι.
Πέταξέ με καλύτερα.
Βότσαλο στη λίμνη
να πνιγώ.

ν.κ.

Έτσι ήμουνα.
Έτσι παραμένω.
Προτιμώ το όλον απ' το μέρος.
Το τίποτα απ' το κάτι.

Αφήνω πίσω μου ανθρώπους για λόγους
που οι άλλοι θεωρούν ασήμαντες λεπτομέρειες.
Ή, έστω, όχι τόσο σημαντικές.
Αφήνω πίσω μου ανθρώπους
xωρίς το συναίσθημά μου γι' αυτούς
να έχει φθαρεί,
να έχει πάψει.
Στην πραγματικότητα,
το κάνω γιατί με θλίβουν βαθιά
οι συμπεριφορές τους
που, κρίνοντάς τες,
δε συνεπάγονται για μένα αγάπη.

Και προχωράω…
Υποτίθεται "εντάξει" με τη συνείδησή μου
και μ' αυτό που κάθε φορά η καρδιά μου επιτάσσει.

Είναι που δεν αντέχω πια ούτε την πιο μικρή λύπη.
Γέμισα.

Όμως, μετά…
Με πονάει ακόμα πιο πολύ
που οι άνθρωποι που έχουν πει πως μ' αγάπησαν
προχωράνε χωρίς εμένα.

Κάποτε πίστευα πως είναι εγωισμός.
Τώρα πια…
Πιστεύω πως οι άνθρωποι που αγάπησα και αγαπώ
γράφουν μέσα μου τόσο βαθιά σημάδια,
που μου είναι αδύνατον να τους αφήσω πίσω μου.
Κι ενώ διατείνομαι πως
"καλύτερα, πέταξέ με να πνιγώ",
δεν τ' αντέχω στ' αλήθεια.
Τι μπορείς να κάνεις για να δεχτείς το τέλος;
Να συμφιλιωθείς με την ιδέα
ότι η ζωή γι' αυτόν που έδιωξες προχωράει
μια και η επιλογή του τέλους ήταν δική σου υπόθεση;
Γιατί να με πληγώνει που
αυτός που είπε κάποτε πως μ' αγάπησε πολύ
συνεχίζει τη ζωή του με κάποια άλλη;
Γιατί αυτός που λέει πως αγαπάει πάρα πολύ
δεν κάνει κάτι να αναστραφεί η κατάσταση του τέλους;
Μήπως σημαίνει ότι η αγάπη του αυτή
δεν ήταν ποτέ αληθινή;
Όταν αγαπάς κάποιον
δε γίνεται να κάνεις τα αδύνατα δυνατά;

Με τιμή

Νομιζω πως σε καταλαβαινω. Συμμεριζομαι απολυτα εκεινο τον στιχο που λεει «δεν εχω χρονο για αλλο πονο, για αλλα δακρυα δεν εχω πια καιρο». Καποτε ενιωθα πικρια, ετσι οπως τωρα εσυ και για τους ιδιους λογους, ενω τωρα πια δεν κακιζω εκεινον που με αγαπησε αλλα εφυγε απο μενα. Εφυγε γιατι δεν αντεχε με το λιγο μου, που ομως για μενα τοτε ηταν πολυ.

Ετσι ειμαστε οι ανθρωποι. Αλλωτε ετοιμοι να τα δωσουμε ολα, να τα κανουμε ολα ωστε να δειξουμε ποσο πολυ αγαπαμε, γεματοι δυναμη, ενταση, ορεξη και παθος, κι αλλωτε, τοσο κουρασμενοι πια απο τις τρικλοποδιες της ζωης που οταν εκεινη η αγαπη που παντα περιμεναμε βρισκεται επιτελους απεναντι μας, δεν εχουμε το σθενος να κανουμε το βημα για να την φτασουμε, δεν εχουμε την εσωτερικη δυναμη να παλεψουμε γι αυτην. Αλλωτε εμεις ειμαστε αυτοι, κι αλλωτε καποιος αλλος...

Παράθεση:
Originally posted by Sentimentalism
Ίσως να θέλει μα να έχασε την πίστη.

Μου το έχουν πει και μένα αυτό αλλά δεν το κατάλαβα ποτέ.
Όταν λέω θέλω κάποιον δε σημαίνει αυτομάτως πως πιστεύω πως μαζί θα είμαστε καλά?
Όταν πάψω να το πιστεύω αυτό δε σημαίνει αυτομάτως πως έπαψα να τον θέλω?

Ενα κι ενα κανει δυο και πολυ συχνα ενα...μα θελει θυσιες!

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH
Μη μ' αφήνεις να βρέχομαι.
Πέταξέ με καλύτερα.
Βότσαλο στη λίμνη
να πνιγώ.

ν.κ.

Έτσι ήμουνα.
Έτσι παραμένω.
Προτιμώ το όλον απ' το μέρος.
Το τίποτα απ' το κάτι.

Αφήνω πίσω μου ανθρώπους για λόγους
που οι άλλοι θεωρούν ασήμαντες λεπτομέρειες.
Ή, έστω, όχι τόσο σημαντικές.
Αφήνω πίσω μου ανθρώπους
xωρίς το συναίσθημά μου γι' αυτούς
να έχει φθαρεί,
να έχει πάψει.
Στην πραγματικότητα,
το κάνω γιατί με θλίβουν βαθιά
οι συμπεριφορές τους
που, κρίνοντάς τες,
δε συνεπάγονται για μένα αγάπη.

Και προχωράω…
Υποτίθεται "εντάξει" με τη συνείδησή μου
και μ' αυτό που κάθε φορά η καρδιά μου επιτάσσει.

Είναι που δεν αντέχω πια ούτε την πιο μικρή λύπη.
Γέμισα.

Όμως, μετά…
Με πονάει ακόμα πιο πολύ
που οι άνθρωποι που έχουν πει πως μ' αγάπησαν
προχωράνε χωρίς εμένα.

Κάποτε πίστευα πως είναι εγωισμός.
Τώρα πια…
Πιστεύω πως οι άνθρωποι που αγάπησα και αγαπώ
γράφουν μέσα μου τόσο βαθιά σημάδια,
που μου είναι αδύνατον να τους αφήσω πίσω μου.
Κι ενώ διατείνομαι πως
"καλύτερα, πέταξέ με να πνιγώ",
δεν τ' αντέχω στ' αλήθεια.
Τι μπορείς να κάνεις για να δεχτείς το τέλος;
Να συμφιλιωθείς με την ιδέα
ότι η ζωή γι' αυτόν που έδιωξες προχωράει
μια και η επιλογή του τέλους ήταν δική σου υπόθεση;
Γιατί να με πληγώνει που
αυτός που είπε κάποτε πως μ' αγάπησε πολύ
συνεχίζει τη ζωή του με κάποια άλλη;
Γιατί αυτός που λέει πως αγαπάει πάρα πολύ
δεν κάνει κάτι να αναστραφεί η κατάσταση του τέλους;
Μήπως σημαίνει ότι η αγάπη του αυτή
δεν ήταν ποτέ αληθινή;
Όταν αγαπάς κάποιον
δε γίνεται να κάνεις τα αδύνατα δυνατά;

Με τιμή

Αγαπητη Απαιτητικη,
η αληθεια ειναι οτι το σκεφτηκα πολυ πριν σου απαντησω...Εκρινα ομως τελικα,
οτι παρ'ολο που δεν εχουμε ξαναμιλησει,οτι ισως θα μπορουσα να σου δωσω μια φιλικη και αντικειμενικη αποψη,αφου ειμαι εντελως εκτος του περιβαλλοντος σου.
Θα σου μιλησω με απολυτη ειλικρινεια και απο καρδιας.Πριν καν γινω μελος εδω διαβασα αρκετα θεματα δικα σας, στα φορουμς.
Εντελως απ' εξω λοιπον και με το ματι του τριτου, σου λεω με αγαπη, οτι τρομαζεις.Προκαλεις δεος.Βγαζεις με τον τροπο σου εναν ανθρωπο υπερβολικα αλαζονικο και ακαμπτο.Που μπροστα στον εγωισμο του, σταχτη και μπουρμπουλη...
Αποστασιοποιεις...και παγωνεις αυτους που δε σε ξερουν...το γραψιμο σου ειναι αυταρχικο.Ακομα και ο τροπος που χαιρετας, οταν τελειωνεις ενα θεμα σου, ενω ειναι ευγενικος, σε παγωνει...Εχεις δηλαδη ενα τυπικο υφος γλυκια μου, που σε κανει να δειχνεις οτι εχεις περικυκλωθει απο ενα συρματοπλεγμα αγκαθωτο, ενιοτε και ηλεκτροφορο, οπου αν σε πλησιασει καποιος, θα τον τιναξει μιλια μακρυα το ρευμα.
Απο την πειρα μου ως τωρα, αλλα και απο τα σχολια των φιλων που εχω διαβασει για σενα, αισθανομαι οτι δεν ειναι ετσι.Καποτε ημουν περιπου ετσι...οχι ακριβως.Αρκετες πολυ καλες μου φιλες ομως ειναι ετσι...και κατα εναν πολυ λογικο τροπο, ενω φαινομενικα δεν ειμαστε ιδιες ,γιατι εγω εξωτερικευω πιο ευκολα το συναισθημα μου, εχουμε δεσει παρα πολυ λογω του οτι η μια δινει στην αλλη αυτο που της λειπει, ενω ταυτοχρονα καταλαβαινομαστε.
Στο προκειμενο ομως...αν μου επιτρεπεις, οντας εκτος θεματος.
Οι αντρες φοβουνται πιο πολυ απο μας την απορριψη, ιδιαιτερα απο γυναικες που σεβονται και θαυμαζουν.Διοτι αυτος ο ανθρωπος εχει απο σενα μια εικονα γυναικας απολυτης και με την αυταρκεια που εσυ βγαζεις...διοτι η μεγαλη σου αξιοπρεπεια βγαινει ως αλαζονια.Δεν δειχνεις τον πονο σου και καλα κανεις.Εχεις δυναμη.Φαινεται.Αυτο τον τρομαζει.ΔΕΝ ξερει οτι πονας.Άλλα νομιζει.Ας νομιζεις οτι σε ξερει.Αυτο που βγαζεις ειναι τοσο ισχυρο, που η καταγραφη που εχει γινει μεσα του,ειναι τετοια που δεν τον αφηνει να πιστεψει οτι εσυ μπορει να πονας και να τον αγαπας.
Σου μιλαω εκ πειρας.Τοχω βιωσει.Ειμαι σε θεματα σχεσεων τοσο αξιοπρεπης, που αυτο εκλαμβανεται ως αδιαφορια,ως αυταρκεια...κι αυτο τους πεισμωνει...η τους τρομαζει...Ολοι μαζι μου ηταν πολυ σκληροι...ετσι νομιζα παλια...εξ αιτιας του δυναμισμου μου.Πιστευαν οτι ΔΕΝ εχω αναγκη.
Θελει μεγαλη αναλυση το θεμα και δεν ξερω αν ημουν σε θεση να σε κανω να καταλαβεις.Ομως θα σου πω κατι απο την ψυχη μου.Ο εγωιστης δεν ζει.Απολαμβανει μια προσκαιρη ικανοποιηση.Αντιθετα με τους αλλους...
Ξερεις ποσες φορες εχω σκεφτει μονη μου...μα θα πρεπει να γινω Κατινα γαμωτο μου?Οχι...λαθος...Ο αληθινος Ερωτας δεν εχει κατινια...το να κανει ο ενας το πρωτο βημα, ακομα και με το ρισκο να χασει, δεν ειναι υποχωρηση.Ειναι μεγαλειο...Εφαγα τα μουτρα μου για να το καταλαβω...Αν το καταλαβα...Ψυχραιμα ομως και απ' εξω...σου λεω...αξιζει τον κοπο.Ο ανθρωπος σου ειναι.Τον αγαπας.Μη διστασεις να του το πεις.Ειμαι σιγουρη οτι περιμενει να το ακουσει με την ιδια αγωνια...Ομως ενας αντρας προτιμα να σε χασει απο το να ταπεινωθει μπροστα σε μια γυναικα που τη θεωρει συναισθηματικα αυταρκη.Σε μια αλλη...πιο βατη απο σενα ισως να το εκανε...
Παρε την κατασταση στα χερια σου και δωσε ευκαιρια στη σχεση σου.Δεν αγαπαμε καθε μερα...οταν το βρουμε αξιζει καθε θυσια για να το κρατησουμε...
Συγχωρεσε το θαρρος της αποψης μου...και κρινε μονη σου...

Σου ευχομαι το καλυτερο για σενα

Φιλικα και με εκτιμηση απο μια περιπου ομοια...αλλα με αλλους κωδικες, μετα απο πολλα "χαστουκια"

APETITIKH μου... φίλη...

Όταν αγαπάς κάποιον, δεν μπορείς να τον φυλακίσεις.
Όταν αγαπάς κάποιον, δεν μπορείς να τον κρίνεις.
Όταν αγαπάς κάποιον, δεν μπορείς να του ζητήσεις να γίνει κάτι που δεν είναι.
Όταν αγαπάς κάποιον, δεν μπορείς να του ζητάς να κάνει θυσίες.
Όταν αγαπάς κάποιον, απλά τον αγαπάς. Γι'αυτό που είναι.
Και τον αφήνεις ελεύθερο... να κάνει τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ επιλογές.
Και ζεις μ'αυτές. Αν τον αγαπάς αληθινά...

Η αγάπη, καλή μου φίλη, δεν γνωρίζει κανόνες, όρια, κριτική.
Το τέλος σε μια μεγάλη αγάπη, δεν έρχεται ποτέ.
Μόνο οι μικρές, οι ανούσιες τελειώνουν.

Θα σταθώ στην τελευταία σου -ρητορική, φαντάζομαι- ερώτηση:
Όταν αγαπάς κάποιον
δε γίνεται να κάνεις τα αδύνατα δυνατά;

Τι πιο "αδύνατο" από το να αλλάξεις τον εαυτό σου;

Με αμέριστη εκτίμηση.

Παράθεση:
Originally posted by Sentimentalism
Γιατί ίσως κουράστηκε και εκέινος.

Υποτίθεται πως αυτός που λέει πως σ' αγαπάει και έχει αναγνωρίσει
ότι τα λάθη είναι δικά του κάνει και την υπέρβαση - αν αγαπάει αληθινά.

Όταν αγαπάς κάποιον και δεν μπορείς να υπερβείς τον εαυτό σου
και τα λάθη σου για να τον φέρεις κοντά σου
ΤΩΡΑ ΠΙΑ πιστεύω πως δεν τον αγαπάς στ' αλήθεια.

Κι αυτό είναι που πονάει.

Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by argaard
Σαν τι προσπάθεια θα μπορούσε να κάνει μόνο ο ένας; Και με τι αποτέλεσμα;

Θα σου φέρω ένα παράδειγμα...
Αν είσαι φίλος μου και σ' αγαπάω και μου ζητήσεις
να μη σ' αγκαλιάζω, π.χ., μπροστά στον κόσμο
γιατί νιώθεις αμηχανία,
οφείλω να το σεβαστώ.
Οφείλω να το κάνω.

Το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μου
ακόμα κι αν μου είναι δύσκολο να σ' αγγίζω
θα είναι να μη σε χάσω.

Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by emmoni
Όταν αγαπάς πραγματικά κάνεις μέχρι εκεί που σου επιτρέπει ο άλλος.

To ζητούμενό μου είναι μόνο αυτό: αν ο άλλος σ' αγάπησε ποτέ πραγαματικά...

Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH
Υποτίθεται πως αυτός που λέει πως σ' αγαπάει και έχει αναγνωρίσει
ότι τα λάθη είναι δικά του κάνει και την υπέρβαση - αν αγαπάει αληθινά.

Όταν αγαπάς κάποιον και δεν μπορείς να υπερβείς τον εαυτό σου
και τα λάθη σου για να τον φέρεις κοντά σου
ΤΩΡΑ ΠΙΑ πιστεύω πως δεν τον αγαπάς στ' αλήθεια.

Κι αυτό είναι που πονάει.

______________------------------------------------------------

Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω
πως η αγάπη έχει πολλές μορφές
... και ας είναι ... μια !
Ακόμα και τώρα ,
δεν μπορώ να το καταλάβω πως γίνεται αυτό ,
και ας το έχω κάνει συνείδηση ότι έτσι είναι !

Μία είναι μόνο στα λόγια ,
μιά και τελικά
ο τρόπος που αγαπάω εγώ διαφέρει από τον δικό σου τρόπο ,
διαφέρει και από της φίλης μου
αλλά και του φίλου σου κλπ,
και
το πόσο και πως κάποιος μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του ,
επίσης διαφέρει ...

Εκείνος /εκείνη ενδεχομένως με τα χ, ψ πράγματα που έχει κάνει,
να πιστεύει πως έχει ... υπερβεί όχι μόνο τον εαυτό του ,
αλλά ... βουνά ολόκληρα ,
και να είναι έτσι πράγματι γι αυτόν / την ,
και εσύ
... απλά με αυτά να γελάς γιατί για σένα είναι μηδαμινά !

... οπότε δεν υπάρχει σύγκλιση ,
δεν υπάρχει ακόμα και αυτό που απλά λέμε ...
''σε κατανοώ γι αυτά που έκανες'' .

Αναγνωρίζω τα λάθη μου ....
Κάνω την υπέρβαση ....
Αγαπάω αληθινά ....

Η ανάγκη μας ,
( πόση και ποια είναι αυτή και γιατι πράγμα )
... ορίζει και καθορίζει τελικα την έννοια της αγάπης και μόνο ,
γι αυτό και για τον κάθε ένα είναι ... διαφορετική ,
και δύσκολο να κατανοηθεί !

Παράθεση:
Originally posted by GHTEYTRIA
1. Εντελως απ' εξω λοιπον και με το ματι του τριτου, σου λεω με αγαπη, οτι τρομαζεις.Προκαλεις δεος.Βγαζεις με τον τροπο σου εναν ανθρωπο υπερβολικα αλαζονικο και ακαμπτο.Που μπροστα στον εγωισμο του, σταχτη και μπουρμπουλη...

2. Αποστασιοποιεις...και παγωνεις αυτους που δε σε ξερουν...το γραψιμο σου ειναι αυταρχικο.Ακομα και ο τροπος που χαιρετας, οταν τελειωνεις ενα θεμα σου, ενω ειναι ευγενικος, σε παγωνει...Εχεις δηλαδη ενα τυπικο υφος γλυκια μου, που σε κανει να δειχνεις οτι εχεις περικυκλωθει απο ενα συρματοπλεγμα αγκαθωτο, ενιοτε και ηλεκτροφορο, οπου αν σε πλησιασει καποιος, θα τον τιναξει μιλια μακρυα το ρευμα.

3. Οι αντρες φοβουνται πιο πολυ απο μας την απορριψη, ιδιαιτερα απο γυναικες που σεβονται και θαυμαζουν.

4. διοτι η μεγαλη σου αξιοπρεπεια βγαινει ως αλαζονια.Δεν δειχνεις τον πονο σου και καλα κανεις.

5. Εχεις δυναμη.Φαινεται.Αυτο τον τρομαζει.ΔΕΝ ξερει οτι πονας.Άλλα νομιζει.Ας νομιζεις οτι σε ξερει.Αυτο που βγαζεις ειναι τοσο ισχυρο, που η καταγραφη που εχει γινει μεσα του,ειναι τετοια που δεν τον αφηνει να πιστεψει οτι εσυ μπορει να πονας και να τον αγαπας.

6. Συγχωρεσε το θαρρος της αποψης μου...και κρινε μονη σου...

Ευχαριστώντας για το ενδιαφέρον...
1. Ξέρεις, μπορεί ο οποιοσδήποτε να χαρακτηρίσει κάποιον αλαζονικό. Αν όμως ορίσουμε την ακαμψία και την αλαζονία, αν αναλύσουμε αυτές τις δύο έννοιες, θα δούμε πως τα πράγματα ίσως είναι κάπως αλλιώς...

Όταν το κάθε τι μπορεί να σε καθορίσει -μια κουβέντα, μια χειρονομία-, όταν εγώ ως άνθρωπος πληγώνομαι για το "ασήμαντο", είναι φυσικό να γίνω άκαμπτη. Να μη δέχομαι μύγα στο σπαθί μου, γιατί το σπαθί μου, ξέρεις, εγώ η αλαζονική, το βγάζω μόνο για να το γυαλίσω και μετά να το κρεμάσω σαν τρόπαιο στον τοίχο. Δεν μπορεί στ' αλήθεια να πληγώσει κανέναν...

2. Έχω πει ξανά πως γράφω και απαντάω γιατί στ' αλήθεια τιμάω όσους με έχουν ακούσει και έχουν προσπαθήσει να με μάθουνε.
Το "Με τιμή", το εννοώ πέρα για πέρα.
Το αγκαθωτό συρματόπλεγμα το βλέπουν εκ των υστέρων όσοι μπορούν να με πονέσουν - τότε αποστασιοποιούμαι.

Όταν όμως έχω να κάνω με ανθρώπους που διακρίνω στα μάτια τους και στις χειρονομίες τους ότι θέλουν να μ' αγκαλιάσουνε, πίστεψέ με, είναι ανοιχτή... σε βαθμό κακουργήματος.

3. Οι άντρες οι πραγματικοί δε βρίσκονται ποτέ στη θέση να τους απορρίψει μια γυναίκα που σέβονται και θαυμάζουν.
Ρωτάνε, μαθαίνουν, σέβονται τις επιθυμίες της όπως κι εκείνη τις δικές τους.
Ποια γυναίκα θα απορρίψει έναν άντρα που στέκεται δίπλα της όπως πρέπει;
Καμία!

4. Ξέρεις, ο πόνος μας είναι τόσο σημαντικός όσο και η χαρά μας.
Δεν τα μοιράζομαι αυτά τα δύο με τον καθένα. Μόνο με ανθρώπους που εκτιμάω.
Και ναι, είμαι αξιοπρεπής όσο μου το επιτρέπουν οι φόβοι μου, που είναι πολλοί και κάποιες φορές αβάσταχτοι.

5. Δεν είμαι δυνατή. Και επειδή ακριβώς είμαι πολύ αδύναμη, προσπαθώ να μην εκτίθεμαι στον πόνο. Κλείνομαι, βάζω μπροστά την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά μου και μένω μόνη.
Είμαι τόσο αδύναμη που δεν μπορώ ν' ακούσω ούτε το απλούστατο: "Δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα", που κάποιες φορές μού λέει η κολλητή μου.
Ακόμα κι αν εκλογικεύοντάς το, ξέρω πως έτσι πρέπει να κάνει, πως έτσι κάποιες φορές κάνω κι εγώ.
Είμαι τόσο αδύναμη που δεν μπορείς να φανταστείς.

Όταν είσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο παρόλα τα χτυπήματά του, τι άλλο εκτός από αγάπη νιώθεις γι' αυτόν;
Μην υποτιμάμε τους άλλους.
Και κυρίως μην υποτιμάμε εμάς.
Ξέρουν πολύ καλά οι άνθρωποι ποιος τους αγαπάει και ποιος όχι.

6. Εκτιμώ όχι μόνο το θάρρος σου, αλλά και την ευαισθησία σου και την αναλυτική σκέψη σου. Όταν, δε, σε πρωτοδιάβασα, είπα μέσα μου: Αυτή μου μοιάζει.

Αναγνώρισα σε σένα, εμένα, ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά το νιώθω ότι έχουμε κοινούς κώδικες.
Μη διστάσεις ποτέ να μου μιλήσεις.
Προτιμώ την ευθεία αντιπαράθεση από οτιδήποτε πλαστό και δήθεν.

ΥΓ. Όσον αφορά δε τη δύναμη εν γένει, πώς μπορεί μια γυναίκα να το παίξει -και κυρίως να είναι- γατούλα, όταν πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της και σε όλα τα επίπεδα της ζωής της από τα 6 της χρόνια;
Αυτό που χρειάζεται μια τέτοια γυναίκα είναι έναν άντρα πιο δυνατό,
κάποιον άφοβο, καλύτερο από κείνη.
Μόνο που οι πιο δυνατοί είναι είδος προς εξαφάνιση...
Μήπως δεν φταίμε εμείς για τα υψηλά στάνταρ και τους πήχεις,
αλλά το ότι σπάνια πια συναντάς άντρες με το "α" κεφαλαίο;
Λυπάμαι, αρνούμαι να ενοχοποιηθώ ΚΑΙ γι' αυτό.

Ευχαριστώ και πάλι.

Με τιμή

Πιστευω οτι η αγαπη του ηταν αληθινη, αλλα ξερει οτι εχει χρεος στον εαυτο του να συνεχισει να ζει, να αγαπαει, να ερωτευεται.Ποιος αληθεια μπορει να κρινει την αληθινη αγαπη?Εχει η αληθινη αγαπη καποιους νομους αραγε?Αληθινη αγαπη σημαινει οτι δε μπορω με τιποτε να συνεχισω να ζω μετα απο ενα χωρισμο?Αν συνεχισω να ζω και να αγαπησω καποιον αλλον, αυτο αραγε σημαινει οτι δεν αγαπησα το προηγουμενο?
Οχι, τον αγαπησα αλλα ξερω, οτι παλι μπορω να αγαπησω το ιδιο δυνατα κι εχω χρεος απεναντι στον εαυτο μου να προχωρησω.
Για μενα αληθινη αγαπη πια, σημαινει οτι δινω απο αυτα που εχω, δινομαι ολοκληρη και οταν αυτο τελειωσει, δεν σημαινει οτι θα παψω να αγαπαω και να δοθω παλι, αλλα σημαινει οτι ξερω να αγαπω και να προχωρω......
Επισης πιστευω οτι οταν καποιος δε κανει τα αδυνατα δυνατα, που αναφερεις ισως δε θελει να τα κανει, γιατι δεν πιστευει οτι μπορει να σωσει κατι η απλα φοβηθηκε, η απλα δεν ειχε εκεινος το θαρρος να δωσει το τελος κι ετσι απλα το δεχτηκε.

Αν κάθε μου αγάπη ρωτηθεί,

το πως το γιατί, τάχα πως θα έφευγα
ή τάχα
γιατί ήρθα,
Θα δείτε πως η άγνοια
Εμένα δικαιώνει.
Εκούσια δόθηκα
παραδόθηκα συνειδητά.
Οταν έφευγα
απέφευγα το μέτριο.

Δεν είναι που τον
κόσμο μου
θέλησα ονειρεμένο.
Είναι που αυτός
ο κόσμος
αίρει τα όνειρά μου.

Παράθεση:
Originally posted by Dardana
Ετσι ειμαστε οι ανθρωποι. Αλλωτε ετοιμοι να τα δωσουμε ολα, να τα κανουμε ολα ωστε να δειξουμε ποσο πολυ αγαπαμε, γεματοι δυναμη, ενταση, ορεξη και παθος, κι αλλωτε, τοσο κουρασμενοι πια απο τις τρικλοποδιες της ζωης που οταν εκεινη η αγαπη που παντα περιμεναμε βρισκεται επιτελους απεναντι μας, δεν εχουμε το σθενος να κανουμε το βημα για να την φτασουμε, δεν εχουμε την εσωτερικη δυναμη να παλεψουμε γι αυτην. Αλλωτε εμεις ειμαστε αυτοι, κι αλλωτε καποιος αλλος...

Δεν πιστεύω πως η αγάπη έχει σχέση με τη διάθεση.
Σύμφωνα με το δικό μου κώδικα της αγάπης,
δίνεις γιατί... έτσι, γιατί το συναίσθημά σου αυτό διατάζει.

Η ίδια η αγάπη δεν είναι δύναμη;
Δεν είναι θάρρος;
Δεν είναι υπέρβαση;

Αν δεν είναι όλα αυτά, αναρωτιέμαι,
μήπως βαφτίζουμε την Επιθυμία με λάθος όνομα;

Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by lady_in_red
Τι πιο "αδύνατο" από το να αλλάξεις τον εαυτό σου;

Μα αυτό δεν είναι που κάνει η αγάπη;
Να υπερβείς τον κακό εαυτό σου;

Με τιμή

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH
Μήπως σημαίνει ότι η αγάπη του αυτή
δεν ήταν ποτέ αληθινή;
Όταν αγαπάς κάποιον
δε γίνεται να κάνεις τα αδύνατα δυνατά;

Με τιμή

Δεν διάβασα όλες τις απαντήσεις, όμως θα σου επισημάνω ένα λάθος.

Η αγάπη δεν είναι διεκδικητική.
Μόνο ο έρωτας είναι έτσι.
Όταν αγαπάς κάποιον θέλεις μόνο το καλό του.
Όταν είσαι ερωτευμένος /η απλά τον/την θέλεις. (κλεμμένο αυτό )

Ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται.
Η αγάπη μένει, ακόμα κι αν έχει φύγει το πρόσωπο που αγαπάς.

Παράθεση:
Originally posted by APETITIKH

Παράθεση:
Originally posted by lady_in_red
Τι πιο "αδύνατο" από το να αλλάξεις τον εαυτό σου;

Μα αυτό δεν είναι που κάνει η αγάπη;
Να υπερβείς τον κακό* εαυτό σου;

Με τιμή

Ρητορική ήταν η ερώτησή μου, καλή μου APETITIKH.
Συμφωνούμε.


*τον απαιτητικό εαυτό σου.

Απαιτητικη
Τωρα θα το παμε «μια σου και μια μου»?
Εκλαψες με το… «παλτο μου»
Εκλαψα και εγω με τουτο το δικο σου.
Ναι Υπερβαση…αυτό είναι!

Ακριβως αυτό είναι η αγαπη!

Οχι ο ερωτας!
Η αγαπη…..!
Υπερβαση του ιδιου μας του εαυτου!

Συμβαινει όμως τις περισσοτερες φορες διπλα –διπλα με την αγαπη να πορευεται και ο ερωτας και εκει μπερδευομαστε….

Ειμαι ακομα ερωτευμενη μαζι του….και αυτος ο ερωτας με κανει να μην μπορω να δεχτω το τελος.
Να μην μπορω να καταλαβω πως γινεται μεσα σε λιγες ωρες εκει που ημουν η « αξία» του να μην υπαρχω, σαν να μην υπηρξα ποτε!
Να μην μπορω να καταλαβω πως αφου με λατρευε μπορει να ζει χωρις εμενα και να συνεχιζει τη ζωη του!
Να μην μπορω να αντεξω την απουσια του να μην μπορω να καταλαβω γιατι εγω δεν ειμαι καλα και εκεινος είναι και να θελω να μην είναι!
Να πεισμωνω και να λεω…θα παω παρακατω….και θα το δεις και θα σκασεις!
Να ρχονται χιλια κατηγορω και να στηνουν τρελο χορο.

Όμως ερχεται η αγαπη-όταν υπαρχει- και ανασηκωνει τους ωμους καλη μου μπροστα σε όλα τουτα, τους γυριζει την πλατη και με κοιταει ίσα στην ψυχη και με ρωταει αν υπαρχει και αν υπαρχει πως την αναγνωριζω…σε μενα……στην δικη μου ψυχη….
Και την αναγνωριζω…..γιατι μονο στην σκεψη ότι δεν συνεχιζει τη ζωη του τρελαινομαι, μονο στην σκεψη ότι δεν εχει ονειρα και δεν παλευει για αυτά πεθαινω.
Την αναγνωριζω γιατι δεν φτιαχνω την ζωη μου με καποιον άλλο,δεν γινεται οσο και αν το προσπαθησα οσο και αν με πιεσα,οχι γιατι με προστατευω, όχι γιατι φοβαμαι μηπως και παλι γινω στο ιδιο εργο θεατης, όχι γιατι γεμισα πονο και δεν χωραω άλλο, όχι γιατι αδειασα, όχι γιατι δεν μ αγαπω,
Μα….
γιατι γεμισα αγαπη, ειμαι πληρης και εχω υπερβει τον εαυτο μου, τις αδυναμιες μου, τον πονο, την ελειψη, τον θυμο, την πικρα, την απογοητευση.
Όπως τον ειχα υπερβει τον εαυτο μου όταν ημουν μαζι του…… και δεν με με κουραζε η καθημερινοτητα, η αποσταση, τα ατελειωτα ταξιδια και πηγαινε –ελα, δεν με φοβιζε το καθημερινο του προσωπο οι ατελειες τα ελατωματτα του…..
Απαντησα και στο ερωτημα αν μ αγαπουσε.
Όχι δεν μ αγαπουσε…..γιατι εκεινος δεν εκανε τις υπερβασεις του.
Μονο η αγαπη όταν υπαρχει σε οδηγει να μπορεις να κανεις υπερβασεις.
Μα δεν με νοιαζει, την δικη μου αγαπη δεν την νοιαζει αυτό.
Δεν την ποναει αυτό, δεν την ποναει να είναι μακρυα του, δεν την ποναει το λιγο του, την ποναει να ξερει ότι δεν ειναι καλα.
Ο ερωτας θα σβησει και μαζι του τα λιγα απομειναρια του θυμου και της κτητικοτητας.
Μα η αγαπη όχι θα είναι η συντροφια μου, η πληροτητα και η γαληνη μου θα είναι ότι δεν μπορεσε μεσα στο το λιγο του να είναι εκεινος.
Εκεινος ηταν το σπιρτο για να αναψει το δικο μου φυτιλι, φυλαγμενο στεγνο και αφθαρτο…..και θα είναι αυτό το φυτιλι που θα καιει παντα και θα ζεσταινει και θα φωτιζει τις παγωμενες σκοτεινες νυχτες με φως μαγικο και γλυκια ζεστη